แสงมลังเมลืองที่แยงตามผมให้ตื่นจากหลับฝันลึกในยามเช้า มาจากดวงอาทิตย์เจิดจ้าที่ไม่สามารถยืนยันรูปทรงได้ชัดดวงนี้
แดดที่ปะทะผิวหาได้ร้อนเช่นตามความเป็นจริงที่ปลูกถ่ายมาตลอดชีวิตที่หายใจ แดดเย็น อณูละอองความหนาวหุ้มคลุมอยู่ทั่วไปในบรรยากาศ จนซึมแทรกไปกับลมหายใจที่สูดเข้าซึมสู่ปอด
ที่ๆผมพบตัวเองตื่นขึ้นนี้ เป็นสักที่ในโลก อาจจะเป็นขั้วโลกเหนือหรือใต้ ทวีปสักทวีปที่มากมายไปด้วยน้ำแข็งเป็นตันๆ
ผมหยัดกายขึ้น หาเป้าหมายที่จะลงมือกระทำการสักอย่าง แล้วผมก็เจอเข้ากับเจ้าตัวสีดำต้วมเตี้ยม ที่อยู่ห่างไปสัก 50 เมตร(หรือกว่านั้น)
ผมเร่งฝีเท้าเข้าหามัน จวนตัว หมัดขวาซัดเข้าที่หัวของมัน ท่าทางมันตื่นตระหนก โดยไม่ทันให้มันหายระทึกใจ ผมจ้วงหมัดใส่มันชุดใหญ่จนสลบ นี่เป็นเพนกวินตัวแรกของวันที่ผมคว่ำมันลง
เป้าหมายต่อไป แมวน้ำ สิงโตทะเล หมีโพล่าห์ หรือเจ้าเพนกวินที่แกร่งกว่าตัวที่ถูกคว่ำ ไม่มีการชี้ชัดในความคาดหวัง ผมจะซัดทุกตัวที่ผ่านพบ........
3วันถัดมา ผมตายลงจากการถูกหมีโพล่าห์ตบ กว่าศพผมจะเน่าคงอีกหลายวัน อากาศหนาวเย็นเหลือเกิน เย็นจนความเน่าเปื่อยเดินทางได้ช้าลงกว่าเดิมหลายเท่า
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
ความเรียงสั้นจิ๊ด
รถไฟสายว่างเปล่า แล่นไปในความงงงัน
รถไฟสายพลัดพราย แล่นไปสู่สิ่งแปลกใหม่
ไม่มีผู้โดยสาร จึงไม่มีอารมณ์
ไม่มีเสียงหัวเราะ ไม่มีน้ำตา
ไม่มีความระทม ไม่มีกลิ่นถากถาง
บางเสียงที่ส่งดัง คือเสียงของล้อเหล็กกับรางหมอน
บทเพลงอันขานดัง มันช่างยาวนานและเนิบช้า
- - - - - - - - - - - - - - - - -
เขียนไว้เมื่อ 2 ปีที่แล้ว โดยไม่ได้ระบุวันที่เอาไว้
เวลากลับไปนั่งอ่านข้อเขียนเก่าๆ บางทีก็มีเรื่องราว
ครั้งหลังโผล่มาให้นึกถึง
จากคุณ :
อุปกรณ์ประกอบฉาก
- [
17 ก.ย. 48 01:46:37
A:203.113.81.37 X:
]
เรื่องสั้นจู๋ กับ ความเรียงสั้นจิ๊ด
