เบบี๋ พาวเวอร์


เขาวิ่งเร็วกว่าลูกปืน กระโดดได้สูงเท่าตึก 10 ชั้น มีพลังมหาศาล สามารถยกรถเมล์ สาย 64 ท่านำนนท์-สนามหลวง ที่มีคนเบียดเสียดกันได้อย่างสะบาย อ้อ อย่าลืม เอื้อเฟื้อแก่ เด็ก สตรี และ คนชราด้วย สามารถมองทะลุกำแพงได้ ( โตขึ้น เขาหวังว่าจะมองทะลุเสื้อผ้าได้บ้าง ) หูดีม๊าก มาก สามารถได้ยินเสียงของ คุณ แม่ เวลาเม้าท์ กับเพื่อนบ้านที่อยู่ถัดไปอีก 3 ซอยได้อย่างชัดเจน ที่สำคัญ เขาบินได้ด้วยล่ะ ถึงเขาจะไม่ค่อยบิน เพราะว่ากลัวความสูงก็เถอะ

และเมื่อมีเหตุร้าย ไม่ว่า ที่ไหน เมื่อไหร่ ไม่ว่าจะเป็น โจรปล้ธนาคาร โจรลักพาตัว ปราบผู้มีอิทธิพล พ่อค้ายาเสพติด จัดระเบียบสถานบริการ หรือปัญหาจังหวัดชายแดนใต้ แม้กระทั่ง เอเลี่ยนบุกโลก เขาจะออกมาช่วยกอบกู้โลกเสมอ ( หลังโรงเรียนเลิก ) เพราะเขาคือ " เบบี๋ พาวเวอร์" นั่นเอง


วันนี้ก็เช่นกัน หลังโรงเรียนอนุบาลลูกหมีเลิก เขาก็ต้องออกปฎิบัติภาระกิจ ปราบโจรปล้นร้านทอง ตอนบ่าย 3 โมงครึ่ง
" เฮ้ย พวกเรา เบบี๋ พาวเวอร์มาแล้ว จัดการมันให้สิ้นซาก ยิงมันด้วยปืน กระสุดเจาะเกราะเลย"
แล้วพวกโจรก็ระดมยิงปืนที่พวกมันเตรียมมาอย่างดีเข้าใส่ เบบี๋ พาวเวอร์ ของเรา
แม้เบบี๋ พาวเวอร์ จะมีความรวดเร็วปานใดก็ตาม แต่เมื่อ ห่ากระสุน ระดมยิงมามากมายดังห่าฝนขนาดนั้น เขาจึงจำต้องหันไปคว้า กระทะทอดโรตี ของ อาบัง กุมารซิงห์ เจ้าเก่า ย่านท่าน้ำนนท์ ออกมาป้องกัน ถึงแม้กระสุนของพวกโจรจะมีอานุภาพเพียงใด ก็ไม่อาจยิงทะลุ สุดยอดกระทะทอดโรตีของ บัง มารซิงห์ไปได้

เมื่อพวกมันยิงจนกระสุนหมดแล้วนั้น จึงวิ่งหนีกันสุดชีวิต เมื่อเบบี๋ พาวเวอร์ เห็นดังนั้น จึงไม่รอช้า หันไปคว้า โรตีที่ทำเสร็จใหม่ ๆ ปาออกไปที่หัวหน้าโจรทันที แม้ว่าโรตีที่ดูไม่มีพิษสงอะไร แต่เมื่อปาไปด้วยความเร็วถึง 220 ไมล์ต่อ ชั่วโมง ความเร็วจึงทำให้ ห่อโรตีนั้นมีพลังลูกปืนทีเดียว

เมื่อห่อโรตีไปถูกหัวหน้าโจรล้มกลิ้งลงไป ก็เลยทำให้ พวกลูกน้องของมันพากันล้มกลิ้งไปด้วย สาเหตุเพราะ หัวหน้าเคยสั่งไว้ว่า ให้ทำตามหัวหน้าทุกอย่าง แล้วจะได้ดี โตขึ้นจะได้เป็นใหญ่ เป็นโต

พอพวกโจรล้มกลิ้งไม่เป็นท่ากันหมด เบบี๋ พาวเวอร์ จึงเอาแป้งโรตี สูตรเด็ด ของบัง กุมาร ซิงห์ ซึ่งใช้ แป้งโรตีสำเร็จรูป ยี่ห้อ องคุลีมาร ยืนทอด มะตะบะ ที่ขึ้นชื่อว่าเหนียวไม่เป็นรองใคร มามัดพวกโจร เพื่อรอตำรวจมาจัดการต่อไป


พอจัดการพวกโจรเสร็จ เบบี๋ พาวเวอร์ ถึงได้รู้สึกถึงความผิดปกติใตร่างกายของตน เหงื่อเริ่มตก แข้งขาเริ่มหมดแรง เดินแทบไม่ไหว เมื่อเป็นเช่นนั้น เขาจึงจำใจต้องเหาะอย่างรวดเร็ว กลับไปที่บ้านทันที

เมื่อ เบบี๋ พาวเวอร์ กลับถึงบ้าน เขาจึงร้องเรียกหาคุณแม่ทันที
" แม่ แม่กั๊บ แม่อยู่ไหนกั๊บ"
" อะไรลูก เรียกแม่ทำไม"
" ป๋ม ปวดอึอ่ะ แม่พาเข้าห้องน้ำหน่อย"

โถ เด็ก หนอ เด็ก

จบจ้า

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า พระคุณแม่ยิ่งใหญ่เท่าขุนเขา ( เกี่ยวกันไหมเนี่ย )