สวัสดีค่าและแล้วก็ถึงวันเสาร์วันเอานิยายมาแปะ (แหะๆ) อ่านเม้นต์แล้วมีแต่คนบอกว่าพี่ป้องอยากกินแห้ว พี่ป้องเลยฝากบอกแมงปอสีส้มมาว่า "พี่ไม่ได้อยากกินแห้วนะครับพี่ป้องจะสู้แล้ว!" เอาแล้วสิคะพี่ป้องเราเริ่มจะมีแรงฮึดแล้วค่า เย้ๆ!! ^O^ แต่พี่แกจะฮึดยังไงยังต้องติดตามค่ะ (แอบบอกไว้ก่อนว่าพี่ป้องเค้าฮึดได้น่ารักมากเลยล่ะค่ะ^^) เอาล่ะได้เวลาตอบเม้นต์ของท่านผู้ใจดีทั้งหลายแล้ว...

คุณI aM nOt PerFecT (อุรัสยา) >>>> ถ้าพี่ป้องมาสงสัยได้มีเฮกันบ้างแหละค่ะ

คุณหมูน้อยแก้มแดง >>>> ไหวค่ะ รับลองว่าไหวแน่

คุณnongwin >>>> งั้นขอเชียร์พี่ป้องด้วยคนนะคะ ^^

คุณscottie  >>>> ขานั้นเขาเร่งทำคะแนนค่ะ

คุณพิณพลอย (meanjaa)   >>>>  พี่ป้องไหวแน่ค่ะ  ส่วนหลังไมค์  เล็กๆน้อยๆค่ะ  คนกันเองนี่เนอะ  สู้ๆนะคะมีนจัง ^__^

คุณวรุณนฤมล >>>>  ได้เลยค่ะ พี่ป้องมีคนเชียร์เพิ่มอีกแล้ว

คุณ:::อาราเร่::: >>>> อ้าว...มีคนเปลี่ยนใจซะแล้ว นายทัศน์เริ่มาแรงแล้วสิเนี่ย

ตอบครบหมดแล้วค่ะ  ขอบคุณทุกคนนะคะที่เข้ามาเม้นต์ให้แล้วก็คนที่เข้ามาอ่านแต่ไม่ได้เม้นต์ก็ขอบคุณเหมือนกันค่ะที่กรุณาเข้ามาอ่านกัน  เพิ่งหัดเขียนเรื่องใครมีอะไรแนะนำบอกได้นะคะ ^^

ลิงค์ตอนก่อนๆค่ะ

สายไปไหม...ถ้าใจฉัน...นั้นรักเธอ [1/1]
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3699603/W3699603.html

สายไปไหม...ถ้าใจฉัน...นั้นรักเธอ [1/2]
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3712731/W3712731.html

สายไปไหม...ถ้าใจฉัน...นั้นรักเธอ [2/1]
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3728463/W3728463.html
-----------------------------------------------------------

วันเสาร์วันหยุดพักผ่อนสำหรับคนทำงานแต่คงไม่ใช่กับชายหนุ่มหน้าคมที่กำลังโหมงานอย่างหนัก ศิระนอนค้างที่บริษัทเพื่อสะสางงานให้เสร็จมาหลายคืน จะขนไปที่บ้านก็ลำบากเพราะข้อมูลหลายๆอย่างก็อยู่ที่บริษัท ทั้งๆที่ชายหนุ่มก็นรับปากน้องสาวไว้แล้วว่าจะไม่โหมทำงานแต่สถานการณ์ก็บังคับให้เขาต้องทำอยู่ดี เปลือกตาคมปิดลงคล้ายจะผ่อนความเครียดให้คลายลงแต่พอหลับตาหน้าหวานๆ ตาสวยๆของใครบางคนก็แจ่มแจ้งขึ้นมาทุกครั้งไป

…คิดถึง…  ความรู้สึกนี้แทบจะเปี่ยมล้นออกมา  กี่วันแล้วที่เขาไม่เห็นหน้าเธอ  กี่วันแล้วที่เสียงหวานเพราะๆของเธอไม่ผ่านเข้าโสตประสาทของเขา  กี่วันแล้วที่เขาต้องมนคิดถึงเธอ  แล้วถ้าเขาขาดเธอเขาจะอยู่ได้สักกี่วัน

…อยู่ไม่ได้สักวัน…  นั่นล่ะคำตอบที่สมองของเขามันตอบออกมา  เขาอยู่ไม่ได้ถ้าขาดเธอ  ชีวิตของเขาต้องมีมารีนีมาเติมเต็มเท่านั้นถึงจะสมบูรณ์  เพราะเธอ…คือลมหายใจ   คิดได้ดังนั้นมือหนาก็ปิดเอกสารทั้งหมดแล้วกดเบอร์โทรของน้องสาว

“ไปดูหนังกันเป้ย พี่เลี้ยงเอง  ไปนะ”

ขอเขาไปพักผ่อนบ้างเถอะ  ขอ…ไปชาร์จพลังหน่อยแล้วเขาจะเริ่ม ‘ลุย’ กับเรื่องราวทั้งหมดอีกครั้ง



ธรรมดาของวันหยุดที่ผู้คนจะคลาคล่ำอยู่เต็มหน้าโรงหนัง ทัศนัยชะเง้อแล้วชะเง้ออีกเพื่อหาเพื่อนสาว ในใจก็หวังลึกๆว่าเมจีราจะพา ‘เซอร์ไพร์ส’ ของเขามาด้วย ไวเท่าความหวังและความคิดเมจีราสาวห้าว ทะมัดทะแมงก็โผล่มาพร้อมกับ‘เซอร์ไพร์ส’ ทัศนัยยิ้มกว้างแบบไม่ปกปิดเมื่อเห็นว่าเพื่อนพาใครมาด้วย

“สวัสดีรีน คิดไม่ถึงว่ารีนจะมาด้วย”  แค่หวังไว้ลึกๆ

หญิงสาวยิ้ม “รีนก็คิดไม่ถึง จู่ๆเมจก็โทรมาชวนแล้วรีนก็โดนลากออกมาเนี่ยแหละ”

ฟังจบทัศนัยเหลือบสายตาไปมองเพื่อนสาว เมจีรายืดอกอย่างภูมิใจ นัยตากลมสีน้ำตาลเข้มเผยความหมายออกมาว่า

…อย่าลืมตอบแทนนะเฟ้ย  ไม่งั้นได้เจอดีแน่…ส่งข้อความผ่านสายตาเสร็จแม่เจ้าประคุณก็หันไปคุยกับเพื่อนที่ตัวเองลากมา

“ดูเรื่องไรดีอ่ะรีน  แต่ขอหนังไทยนะไม่เอาหนังเทศ” สาวร่างเล็กเอ่ยขึ้นก่อนเพราะถ้าคราวนี้ได้ดูหนังต่างประเทศเธอก็คงอ่านซับไม่ทันอีกตามเคย  ส่วนเพื่อนอีกสองคนก็คงฟังภาษาอังกฤษกันคล่อง  คนนึงเป็นถึงนักเรียนนอก ส่วนอีกคนก็เป็นถึงลูกครึ่งไม่แปลกเลยที่จะฟังภาษาต่างชาตินั้นโดยไม่อ่านซับ

“เมจอยากดูเรื่องไรล่ะ รีนได้ทั้งนั้นแหละ เพราะยังไงรีนก็ไม่ได้จ่ายตังค์นี่ ใช้มั้ย”

เมจีรายักไหล่ “เมจก็ไม่ได้จ่าย นี่ไง พ่อบุญทุ่มของเราอยู่นี่” สาวห้าวชี้ไปทางทัศนัยที่ยืนยิ้มแห้งๆอยู่ข้างๆ

“อยากดูเรื่องไรล่ะ เดี๋ยวรีนไปซื้อตั๋วให้” มารีนีอาสา เมจีรากอดอก คิดหนัก

“เรื่อง…แล้วกัน กำลังมาแรงอุดหนุนหนังไทยไว้จะได้ไม่เสียดุล” เมจีราเลือกหนังที่เพิ่งเข้าใหม่ ส่วนผู้ร่วมดูก็ไม่ได้ว่าอะไรซักแอะ มารีนีเดินไปซื้อตั๋วให้แต่โดยดี ส่วนทัศนัยก็ยืนอยู่หน้าโรงหนังอย่างเงียบๆ แต่แทนที่การดูหนังครั้งนี้จะดำเนินไปได้ด้วยดี เหตุการณ์ที่เมจีรา ทัศนัยและมารีนีเองก็ไม่คิดว่าจะเกิดขึ้น

“ขอโทษค่ะ” ด้วยเพราะคนหนาแน่นร่างบางจึงถูกชนจนเซไปโดนใครคนหนึ่งซึ่งกำลังโอบตัวเธอไว้เพราะไม่เช่นนั้นตัวเธอเองนั่นล่ะที่จะต้องฟาดลงกับพื้น วงแขนแข็งแรงค่อยๆคลายลงเมื่อเห็นอีกฝ่ายตั้งหลักได้  มารีนีเงยหน้ามองเพื่อจะขอบคุณอีกครั้งแต่คำพูดทุกคำก็ถูกกลืนหายไปเมื่อหญิงสาวพบว่าใครคือคนที่เธอชน

“พี่ป้อง”  หญิงสาวเอ่ยชื่อผู้ชายตรงหน้าด้วยน้ำเสียงเบาหวิว ทัศนัยและเมจีราพร้อมใจกันหันมามองทางมารีนีอย่างมิได้นัดหมาย ศิระเองก็ทั้งตกใจและดีใจในเวลาเดียวกันที่มาเจอมารีนีที่นี่

“พี่ป้องมาดูหนังเหรอคะ” ถามแล้วก็สังเกตใบหน้าคมนั้นอย่างพินิจ ใบหน้าที่เคยสดชื่นแจ่มใสบัดนี้กลับหม่นลงอย่างเห็นได้ชัด  ใบหน้าที่เคยอิ่มเอิบบัดนี้ก็กลับซูบตอบ นี่พี่ป้องไปทำอะไรมา ทำไมถึงไม่ดูแลตัวเองบ้างเลย  แล้วนี่ตัวเธอเป็นอะไร…ทำไมต้องไปห่วงด้วย  ไม่ได้เป็นอะไรกันซะหน่อย  จะไปห่วงเขาทำไม  เขาจะเป็นอะไรมันก็ไม่เกี่ยวกับเธอ  จำไว้มารีนี  แต่ไม่ทันที่สมองจะมาสั่งการตามที่คิดปากบางก็เอื้อนเอ่ยคำพูดออกไปก่อนแล้ว

“พี่ป้องดูซูบไปนะ งานหนักเหรอ” พูดไปแล้วก็อยากจะตบปากตัวเองแรงๆซักทีสองทีนัก  จะไปถามเขาทำไมฮะ มันเรื่องของเธอหรือไง

“นิดหน่อยน่ะ” ศิระตอบยิ้มให้แบบอ่อนแรง  ขอเขาสำออยบ้างเถอะ  ดูซิว่าผู้หญิงตรงหน้าจะเป็นห่วงเขามั้ย  ยิ่งเห็นไอ้หนุ่มหน้าขาวที่มากับรีนยิ่งอยากจะแสดงให้ดูว่าผู้หญิงคนนี้น่ะ ‘ห่วง’ เขามากแค่ไหน

“พักบ้างก็ดีนะคะ ถ้า…” มารีนีหยุดคำพูดพร้อมกับกัดริมฝีปากล่าง  พอแล้วนะรีน  พอแล้ว  เธอเป็นห่วงเขามากไปแล้ว  มากไปแล้วนะ  แค่คนรู้จักกัน  เธอห่วงเขามากไปแล้ว  หญิงสาวพร่ำประโยคนี้ในใจไปมา

“ถ้า?” ศิระย้อนถามคำพูดที่หญิงสาวพูดค้างไว้

“ไม่มีอะไรค่ะ” มารีนีรีบปฏิเสธ

“รีน” เมจีราสะกิดหลังเพื่อนเบาๆ

“อ๊ะ! เมจ  โทษที เกิดเหตุนิดหน่อยน่ะ”  หญิงสาวสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อเพื่อนมาเรียกแต่ก็ทำตัวให้เป็นปกติในเวลาอันสั้น

“แล้ว…” เมจีราลากเสียงพร้อมกับมองไปที่ชายหนุ่มหน้าคมข้างๆเพื่อนสาว

“นี่เมจค่ะเมจีราเพื่อนรีนเองแล้วนี่…พี่ป้อง  ” หญิงสาวแนะนำ

“สวัสดีครับ” ศิระทักทายกับเพื่อนของมารีนีก่อนอย่างยิ้มแย้ม

เมจีรามองใบหน้าคมนั่นด้วยความสงสัย  เธอเคยเห็นเขาที่ไหนนะ  ผู้ชายคนนี้เธอเคยเห็นที่ไหน  นึกไปนึกมาภาพนักธุรกิจหนุ่มที่เพิ่งลงหนังสือของสำนักพิมพ์ที่เธอทำงานก็ผุดขึ้นมา  ศิระ  พินิจวรากรณ์  นักธุรกิจหนุ่มไฟแรงเจ้าของบริษัทส่งออกยักษ์ใหญ่ของเมืองไทย  คนนี้เนี่ยนะที่จะแต่งงานกับยัยรีน  คนนี้เนี่ยนะที่เป็นคู่แข่งนายทัศน์  โอย…ยิ่งคิดยิ่งเครียด  ยิ่งคิดยิ่งงง  ยัยรีนไปรู้จักกับคนดังแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่  แล้วท่าทางที่คุยกัยเมื่อครู่ต้องรู้จักกันมานานแล้วแน่

“สวัสดีค่ะ…เอ่อ…”

“เรียกว่าพี่ป้องเหมือนรีนก็ได้ครับ” เมื่อเห็นเมจีราอ้ำอึ้งไม่รู้จะเรียกเขาว่าอย่างไร ชายหนุ่มจึงบอกให้เรียกว่า ‘พี่ป้อง’ ตามแบบมารีนี

“ค่ะ…พี่…ป้อง” เมจีราพูดแต่ละคำอย่างช้าๆ  โหย…ให้ตายสิ บอกใครใครจะเชื่อว่าเธอเรียกคุณศิระ พินิจวรากรณ์ว่า ‘พี่ป้อง’

“แล้วเพื่อนอีกคนที่มาด้วยไม่แนะนำให้พี่รู้จักบ้างเหรอครับ” ตามคมมองไปที่ทัศนัย สองสาวมองหน้ากันก่อนที่เมจีราจะเดินเข้าไปหาทัศนัยเพื่อแนะนำ

“นี่ทัศน์ค่ะ ทัศนัย”

“สวัสดีครับ” ทัศนัยทักทายอย่างเป็นมิตร แม้ใจจริงออกจะไม่ชอบขี้หน้าผู้ชายตรงหน้านี่เท่าไหร่ ถามว่าทำไมน่ะเหรอ ก็ผู้ชายด้วยกันน่ะดูกันออกหรอกว่านายพี่ป้องอะไรเนี่ยคิดกับมารีนีแบบเดียวกับที่เขาคิด เพราะฉะนั้นผู้ชายคนนี้ก็คือคู่แข่งของเขาแล้วจะให้เขาชอบคู่แข่งตัวเองได้ยังไง ประหลาดตาย

“นี่…พี่ป้องจ้ะทัศน์” มารีนีแนะนำศิระต่อหน้าทัศนัยสั้นๆ

“สวัสดีครับ” ศิระทักทายกลับด้วยน้ำเสียงที่ออกจะห้วนๆ คิ้วเข้มเริ่มจะขมวดน้อยๆ  ‘นี่…พี่ป้องจ้ะทัศน์’ เสียงของมารีนีที่แนะนำเขาต่อทัศนัยยังคงกังวาลอยู่ในโสตประสาท  จ้ะทัศน์…เหอะ! พูดกันซะสนิทสนมเชียว คงจะสนิมกันมากล่ะสิ  

“พี่ไปก่อนนะครับรีน” พูดจบศิระก็หันหลังเดินจากไปไม่แม้แต่จะมองกลับมา ทิ้งให้มารีนีมองตามแผ่นหลังกว้างนั้นอย่างงงๆ

“ขี้หึงเหมือนกันนะเนี่ยพี่ป้องของรีนน่ะ”  เมจีราล้อขึ้นมาเบาๆมารีนีตวัดสายตามองเพื่อน

“ไม่ใช่พี่ป้องของรีนซักหน่อย  แล้วพี่ป้องจะหึงรีนทำไม  ชักคุยไม่รู้เรื่องแล้วนะเมจ”  พูดจบก็เดินลิ่วไปซื้อตั๋วปล่อยให้เพื่อนยืมอมยิ้มอยู่อย่างนั้น  เจ้าตัวจะรู้มั้ยนะนั่นว่าพวงแก้มของตัวเองแดงจนไม่รู้จะแดงยังไงแล้ว

“ไงนายทัศน์ ศึกนี้ใหญ่หลวงนัก ว่ามั้ย?”

“เราก็ว่างั้น  นี่แค่ทักกันนะ”  ทัศนัยนึกถึงคำทักทายของอีกฝ่ายที่ฟังยังไงมันก็ห้วนแสนห้วน

“พยายามเข้าแล้วกันนะ มีอะไรให้ช่วยก็บอกช่วยได้จะช่วย”

“อืม”

(มีต่อค่ะ)