ความคิดเห็นที่ 1 ตอนที่ 4 ในระหว่างที่เจตปรียาเลือกซื้อเสื้อผ้าอยู่นั้น เจติยาเห็นเสื้อสเวทเตอร์ที่ราวแขวน เธอเดินไปดูเพราะเธอกำลังจะบอกแม่ของเธอในเรื่องที่จะตัดสินใจไปเรียนต่อที่นิวซีแลนด์ และแน่นอนอย่างไรเธอก็ต้องได้ใช้เสื้อตัวนี้ เธอหยิบเสื้อขึ้นมาลองทาบแล้ว หันไปถามความคิดเห็นของแจน “พี่แจน เสื้อตัวนี้สวยไหมคะ” เธอหยิบเสื้อมาทาบให้พี่สาวดู “สวยดี เจชอบใช่ไหมละ แต่พี่ว่ามันจะหนาไปหรือเปล่า” แจนจับที่เสื้อดู อากาศเมืองไทยร้อนเกินที่จะใส่เสื้อแบบนี้ได้ “เจ จะเอาไว้ใส่เผื่อ ไปเที่ยวต่างประเทศไงคะ นะคะ พี่แจน เจอยากได้” เจอ้อนพี่สาวของเธอ เมื่อพี่สาวของเธอพยักหน้า เธอรีบเอาเสื้อตัวนั้นไปที่แคชเชียร์ ทันที เมื่อแจนดูเสื้อผ้าเสร็จเธอตัดสินใจที่จะไปซื้อรองเท้าคู่ใหม่ไว้ใส่ทำงาน โดยที่มีกันติทัตเดินตาม เธอเพิ่งนึกออกว่าวันพรุ่งนี้จะต้องไปงานเลี้ยงกับพ่อแม่ของเธอแล้วเจยังไม่มีชุดใส่ แจนจึงแวะไปดูชุดราตรีที่ร้านประจำของเธอ เพื่อที่จะซื้อชุดใหม่ให้เจติยาด้วย  แจนรู้จักเจ้าของร้านเป็นอย่างดีจึงเดินเข้ามาหาพร้อมทั้งพูดคุย “สวัสดีคะ น้องแจน หายไปนานเลยนะคะ พี่เพิ่งได้ชุดคอลเลคชั่นใหม่มาเดี่ยวพี่ไปหยิบมาให้ดูนะ” เจ้าของร้านเดินไปที่หลังร้านเพื่อไปหยิบหนังสือแบบชุดมาให้แจน แจนเปิดดูไปเรื่อยๆ โดยถามความคิดเห็นจากเจและทัตตลอด แต่เมื่อเธอเห็นแบบชุดที่เป็นสีงาช้าง เธอจึงหันไปบอกทางเจ้าของร้าน ว่าจะให้เจติยาลองชุดนี้ ทันทีที่เห็นชุด เจติยาส่ายหน้าแต่พี่สาวของเธอสั่งให้เข้าไปลอง เธอจึงทำตามที่พี่สาวของเธอสั่ง “พี่แจน มันไม่โป๊ไปหน่อยหรอ” เจเดินออกมาอย่างไม่มั่นใจ เพราะชุดนี้เว้าด้านหลังลงไปลึก “ไม่หรอกยายเจ ลองถามคุณทัตสิว่าสวยหรือเปล่า” แจนยกหน้าที่นี้ให้กันติทัตไป เขามองที่เจติยาที่ยืนอายอยู่แล้วยิ้มอย่างให้กำลังใจ “พี่ว่า เจใส่ชุดนี้แล้วดูดีครับ ไม่โป๊หรอกพี่ว่าสวยแล้วครับ” กันติทัตพูดจบ แจนสั่งให้เจรีบไปเปลี่ยนชุดทันที พอจ่ายเงินเสร็จแจนรีบเดินมาที่ร้านรองเท้าทันที เพื่อเป็นการหลีกเลี่ยงที่จะตอบคำถามของน้องสาวที่ขี้สงสัย “พี่แจน ทำไมต้องซื้อชุดใหม่ด้วยละ” เจถามแจนในขณะที่เธอกำลังดูรองเท้าอยู่ “ยายเจ น้องรัก เธอลืมไปแล้วหรือว่า พรุ่งนี้ต้องไปงานกับคุณพ่อและคุณแม่ไงละ” แจนหันมาตอบน้องสาวของเธอที่ทำหน้าไม่รู้เรื่อง “เลิกทำหน้าแบบนี้นะ เจ เมื่อกี้พี่บอกคุณทัตว่าจะให้ยืมเธอควงไปงานนะ อย่าทำให้คุณทัตเขาขายหน้าละ” แจนพูดโบ้ยไปยังชายหนุ่มที่มาเป็นเพื่อน โดยที่ชายหนุ่มยิ้มรับ “อ้าวทำไมแบบนี้ละคะ พี่แจน” เจถามด้วยความสงสัย แต่แจนไม่ตอบ อะไรเพราะเจอรองเท้าคู่ที่ถูกใจแล้ว จึงบอกให้พนักงานเอารองเท้าขนาดของเธอมาให้ลอง แจนมองหน้าน้องของเธอแล้ว ยิ้มแบบเอ็นดู ไม่ว่าใครเห็นเจทำหน้ามู่ทู่ แบบนี้ก็ต้องคิดแบบเธอแน่นอน ไม่ว่าเจจะทำหน้าแบบไหน ใครๆก็เอ็นดูเธอทั้งนั้น เมื่อกลับถึงบ้าน แจนเอ่ยชวนกันติทัตให้ทานข้าวเย็นด้วยกัน เพราะอีกไม่นานคุณพ่อของเธอก็คงใกล้กลับมาถึงบ้านแล้ว แล้วระหว่างนั้นชลันทรโทรเข้ามาหาเขาพอดี เขาถึงปฏิเสธอย่างสุภาพแล้วเดินเลี่ยงไปที่รถ “นี่ทัต นายอยู่ไหน ใกล้จะถึงบ้านนายหรือยัง” ชลันทรพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ “ใจเย็นสิว่ะ นายรอไปก่อนแล้วกันอีกประมาณครึ่งชั่วโมงนะ” กันติทัตพูดเสร็จแล้วว่างสายลง แทบจะพร้อมๆชลันทรเลยทีเดียว ชลันทรมานั่งรอกันติทัตตั้งแต่เขาออกมาจากบ้านของเจติยา เขารอเพื่อนของเขาเกือบจะ 4 ชั่วโมงด้วยกัน จะไม่ให้เขาหงุดหงิดได้อย่างไร เมื่อเพื่อนของเขาคนนี้ออกไปข้างนอกกับ 2 พี่น้องที่ถูกจับตามองในสังคม โดยเฉพาะคนเล็กที่เขาสนใจมาเป็นพิเศษ และไม่คิดที่จะให้ใครด้วย “กินเบียร์หมดตู้เย็นยัง นายลัน” กันติทัตเดินเข้ามาในบ้านแล้ว พูดอย่างอารมณ์ดี โดยไม่ทันเห็นสายตาที่ไม่เป็นมิตรของเขา “ยัง แต่นายไปไหนมากับเจ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงโทสะ “ไปซื้อของนะสิ แกถามอะไรแปลกๆ เออ งานพรุ่งนี้ข้าไม่ต้องฉายเดียวแล้วนะ” ชลันทรมองเขาอย่างไม่เข้าใจ กันติทัตหัวเราะและพูดต่อ “อยู่ดีๆ คุณแจนก็ให้ยืมน้องเจควงไปงานพรุ่งนี้เฉยเลย ข้าละสงสัยพี่น้อง2 คนนี้จริงๆเลย คุณแจนก็น่ารักแต่ไม่เห็นมีข่าวกับใครเลย ส่วนน้องเจเหมือนมีอะไรที่กันเธอไว้อยู่ นายรู้รึเปล่า” เขาหันไปหาเพื่อนของเขาที่นั่งอย่างสบายอารมณ์อยู่ “ข้าจะรู้ได้ไง ไว้พรุ่งนี้เจอกันละกัน เดี่ยวข้าไปรับน้องเจให้ แล้วเจอกันที่งานเลยนะโว้ย” ชลันทรพูดเสร็จแล้ว เดินผิวปากออกไป ทิ้งความงงสงสัยให้กับกันติทัต มันจะต้องมีอะไรแน่ๆระหว่างชลันทรกับเจติยาที่เขายังไม่รู้ แต่เขาหาได้สนใจ เพราะกำลังดีใจที่จะได้ไปงานสังคมกับเจติยา คนที่เขาคิดว่าต้องเป็นเธอเท่านั้นที่เขาจะมอบหัวใจให้ หลังจากที่พวกเธอทานข้าวเย็นกับพ่อแม่เสร็จ เจติยาเดินเข้าไปหาท่านทั้ง 2 เพื่อจะขอคำปรึกษา พ่อของเธอบอกให้ไปรอที่ห้องนั่งเล่นก่อนแล้วท่านกับแจนจะตามไป “พ่อแม่คะ เจตัดสินใจว่าจะไปเรียนต่อปริญญาโทที่นิวซีแลนด์คะ” เจติยาพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน “แล้วเจไม่ทำงานก่อนหรอลูก ตอนแรกแม่คิดว่าเจจะทำงานก่อนสักปี แล้วค่อยไปซะอีก” แม่ของเธอพูดด้วยน้ำเสียงกังวล “นะคะแม่ เจกลัวทำงานแล้วหมดไฟเรียนนี่คะ เรื่องเอกสารเจก็มีพร้อมแล้ว” เธออ้อนแม่ของเธอ เพราะยังไงเสียพ่อของเธอต้องยอมให้เธอไปอย่างแน่นอน “จ๊ะ แม่ปฏิเสธเจไม่ได้อีกคนแล้ว เหมือนยายแจน ตกลงลูกจะไปที่นิวซีแลนด์ใช่ไหม” แม่ของเธอถามย้ำด้วยสายตาที่มั่นคง เจติยามองแม่ของเธอด้วยสายตาที่แน่วแน่เหมือนกัน “คะแม่ ยังไงเจต้องขอให้แม่กับพี่แจนช่วยเรื่องมหาวิทยาลัยกับที่พักด้วยนะคะ แม่ค่ะถ้าเจจะขออะไรสักอย่างจะได้ไหมคะ” เธอก้มหน้าลง อย่างใช้ความคิด “ได้สิจ๊ะ เจจะขออะไรแม่ละ” แม่ของเธอถาม “แม่อย่าบอกเรื่องที่เจจะไปเรียนต่อให้พี่ลันรู้นะคะ พ่อด้วย ถ้าบอกเจโกรธจริงๆนะ” เธอบอกข้อตกลง พ่อแม่ของเธอพยักหน้าให้ เจติยายิ้มแล้วเข้าไปหอมแก้มพ่อแม่ของเธอ แล้วเดินขึ้นข้างบนอย่างมีความสุข “แจนรู้ไหมว่าทำไม ยายเจถึงไม่ให้บอกตาลัน” แม่ของเธอถามอย่างสงสัย “แม่คะ ยายเจเขาไม่ค่อยกินเส้นกับพี่ลัน หรืออีกนัยหนึ่ง อาจจะเป็น Surprise ก็ได้นะคะ” แจนพูดแล้วเดินออกไป ทิ้งให้พ่อแม่ของเธอ งงกับปริศนาที่เธอทิ้งเอาไว้ เช้าวันรุ่งขึ้นเจติยามานั่งคุยกับพี่สาวของเธอที่บริเวณห้องนั่งเล่น ก่อนที่พี่สาวของเธอจะออกไปทำงาน เพราะโดยปกติแล้ว เวลาว่างของพี่สาวเธอมักจะเป็นตอนเย็น แต่เมื่อวานเรื่องที่เธอตัดสินใจจะไปเรียนต่อนั้น แจนจะเป็นผู้จัดการให้เธอ ดังนั้นวันนี้พวกเธอ 2 พี่น้องเลยได้มานั่งอยู่ด้วยกัน ================== จากคุณ : ลาเวนเดอร์สีม่วงอ่อน - [ 19 ก.ย. 48 19:36:01 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “เจ พี่ว่าเจลองไปขอคำปรึกษา คุณทัตสิ เห็นว่ากำลังเรียนต่อปริญญาโทที่ นิวซีแลนด์เหมือนกันไม่ใช่หรอ” พี่สาวของเธอ เสนอแนะ “คะ พี่แจนเดี่ยวเจค่อยโทรไปตอนบ่ายๆ แล้วเดี่ยวพี่แจนมีประชุมตอน บ่ายโมงไม่ใช่หรอ ยังไม่รีบไปทำงานอีก” เจถามแจน ทำให้แจนรีบมองไปที่นาฬิกา เมื่อเห็นว่าสายแล้ว จึงรีบออกไปทำงานทันที เจติยาต่อโทรศัพท์ไปหากันติทัตหลังจากที่ทานอาหารกลางวันเสร็จ เธอรอสายอยู่สักพักจึงได้ยินเสียงของเขาที่ดังออกมา “สวัสดีคะ พี่ทัต เจโทรมากวนหรือเปล่าคะ” เธอถามออกไปก่อน เพราะกลัวเขาจะติดธุระอยู่ “ไม่ครับ เจมีอะไรหรือเปล่าครับ” เขาถามกลับอย่างอารมณ์ดี “คืออย่างนี้คะ เจว่าจะไปเรียนต่อปริญญาโท ที่นิวซีแลนด์ พอดีว่าพี่แจนบอกว่าพี่ทัตกำลังเรียนโทอยู่เหมือนกัน เจเลยอยากโทรมาปรึกษาพี่ทัตคะ ว่าเจจะเรียน MBA ที่มหาวิทยาลัยอะไรดีค่ะ” “ตอนนี้พี่เรียน MBA อยู่ที่ AUT ครับ น้องเจ ถ้าน้องเจสนใจเดี่ยวพี่ติดต่อให้ เพราะวันอาทิตย์หน้าพี่ต้องกลับไปเรียน แล้วครับ” เขาพูดอย่างสุภาพ “คะ เจคิดว่าพ่อแม่คงสนใจ อย่างไรเจก็ขอบคุณพี่ทัตนะคะ แล้วพี่ทัตช่วยเก็บเรื่องนี้เป็นความลับนะคะ ห้ามบอกใคร” เจติยาย้ำชัดเจน “ครับ น้องเจ เดี่ยวเย็นนี้พี่ให้ ลันไปรับเจนะครับ พอดีพี่ติดธุระนิดหน่อยแล้วเราไปเจอกันที่โรงแรมเลยนะครับจะได้ไม่เสียเวลารอ” ถึงแม้ว่าเธอจะไม่อยากไปกับชลันทรแต่ก็คงปฏิเสธกันติทัตไม่ได้ “คะ พี่ทัตแล้วเจอกันนะคะ” เจติยาวางสายลงไป แล้วไม่ได้สนใจอะไรอีก เธอเรียกให้คนรับใช้มานำชุดของเธอและแจนไปรีดให้เรียบร้อย และเธอเข้ามาคั้นน้ำส้มไว้ให้แจน เพราะรู้ว่าถ้าไปงานแบบนี้พี่สาวของเธอจะไม่ทานอะไรในงาน ซึ่งส่วนใหญ่เธอสังเกตว่าพ่อแม่และพี่สาวของเธอจะไปคุยเรื่องธุรกิจซะมากกว่า กว่าเธอจะจัดแจงทำอะไรเสร็จแจนก็กลับมาถึงบ้านพอดีแล้วเรียกให้เธอไปอาบน้ำแต่งตัวได้แล้ว ชลันทรมาถึงและนั่งคุยกับพ่อแม่ของพวกเธอก่อน ที่พวกเธอทั้ง 2 คนจะลงมาจากชั้นบน แจนใส่ชุดราตรียาวสีเขียวสายเดียวที่เรียบ แต่แฝงด้วยความเก๋ตรงที่ปักเลื่อมบริเวณช่วงอกและปลายชายกระโปรง ซึ่งสวยงามรับกับสัดส่วนของเธอพอดี ส่วนเจใช่ชุดราตรีสีงาช้างที่ดูสง่าและเหมาะสมกับวัยของเธอ เธอถึงกับตกเป็นเป้าสายตาของใครคนหนึ่งที่นั่งอยู่ตรงนั้น ชลันทรเดินไปรับเจติยาที่อยู่ตรงบันได “พี่มารับ น้องเจแทนทัตคะ เราไปกันเลยไหมคะ เดี่ยวรถจะติด” เขาจับมือเธออย่างอ่อนโยน เขารอให้พ่อแม่และพี่สาวของเธอเดินขึ้นรถไปก่อน แล้วเขาถึงเดินไปที่รถของเขา ระหว่างทางพวกเขาไม่ได้พูดคุยสนทนากันแม้สักคำ ทำให้บรรยากาศบนรถตึงเครียดมาก ชลันทรจึงขับรถมาจอดไว้ข้างทาง แล้วหันมาหาเจติยา “น้องเจ ทำไมไม่คุยกับพี่ละคะ โกรธอะไรพี่หรือเปล่า” เขาถามเธอแล้วหันหน้ากลับไปมองทางข้างหน้า “เจคงเกลียดพี่มากละสิ ใช่ไหม” เขาพูดต่อไปโดยไม่หันมามองเธออีก “พี่ลันคะ ช่วยไปส่งเจที่โรงแรมเถอะคะ เดี่ยวคุณพ่อคุณแม่จะรอนาน” เธอพูดช้าๆ โดยไม่สนใจคำพูดของเขา “เจ พี่ทำผิดตรงไหน พี่ถามเราจริงๆนะเจโกรธพี่มากเลยใช่ไหม” น้ำเสียงของเขาดุดันขึ้น “คะพี่ลัน แล้วช่วยกรุณาไปส่งเจที่โรงแรมด้วยคะ” เสียงของเธอกึ่งตะคอกเขาเหมือนกัน ชลันทรขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว เมื่อมาถึงโรงแรม เจติยาลงจากรถแล้วเดินไปหาพี่สาวของเธอ กันติทัตที่ยืนอยู่หน้างานก็เดินมาหาเธอ เพื่อมารับเธอเข้าไปในงานพร้อมกัน เขาโค้งขอบคุณแจน ก่อนที่จะพาเจเดินเข้าไปในงาน ทุกคนในงานจับจ้องพวกเขา เพราะว่ากันติทัตเป็นหนุ่มนักเรียนนอกที่สาวๆพากันสนใจ ส่วนเจติยานั้น เป็นลูกสาวคนเล็กของครอบครัวนักธุรกิจใหญ่ ที่ไม่ค่อยได้ออกงานสังคมเท่าไรนัก แต่พอมางานสำคัญ อย่างเช่นวันนี้เธอก็มาพร้อมกับชายหนุ่มที่สาวๆหมายปอง จึงไม่แปลกที่ทุกคน รวมทั้งนักข่าวจะสนใจพวกเขาเป็นพิเศษ สายตาคู่หนึ่งมองมาที่พวกเขา เป็นสายตาที่มองดูด้วยความอิจฉากึ่งสมเพชตัวเอง โดยเขาไม่รู้ตัวเลยว่าที่สาวสวยคนหนึ่งเดินเข้ามาหาเขา “สวัสดีคะ คุณชลันทร ไม่เจอกันนานเลยนะคะ” สาวสวยคนนั้นเอ่ยทักเขา “ครับคุณวิรัณญา ได้ข่าวว่าธุรกิจกำลังไปได้สวยไม่ใช่หรอครับ” เขาเอ่นถามตามมารยาท “คะ เพราะคุณชลันทรให้คำปรึกษานั้นแหละคะ ขอตัวก่อนนะคะ เดี่ยวจะไปหาเจ้าของงานซะหน่อยมาตั้งนานแล้ว” เธอเอ่ยลา แล้วเดินผละออกไป เวลาผ่านไปนานพอสมควรกันติทัตพาเจติยาเดินไปหาชลันทรที่เพิ่งคุยกับนักธุรกิจท่านหนึ่งเสร็จ “ขอบคุณมานะ ลันที่พาเจ้าหญิงน้อยของเรามาส่งให้ถึงที่” กันติทัตมองมาที่เจติยา เธอก้มหน้าเพราะไม่อยากจะสบตากับชลันทร เธอไม่อยากให้เขาเห็นสายตาที่อ่อนไหวของเธอ “ไม่เป็นไร เรื่องแค่นี้เอง” เขาตอบกันติทัต แล้วหันมาทางเจติยา “น้องเจทานอะไรหรือยังคะ” เจติยาส่ายหน้า “นี้นายทัต พาน้องเจมาแล้วไม่ดูแลเลยหรือไง” เขาพูดติดตลกกับ กันติทัต “ป่าวนะ เราเห็นน้องเจเขายังไม่หิวเลย” ชายหนุ่มตอบแก้ตัว “ลัน เราฝากน้องเจไว้แป๊บนะ พอดีเราต้องไปพบคุณสินหน่อย พ่อสั่งมา” เขาเดินออกไปทิ้งเจติยาไว้กับ ชลันทร ชลันทรเดินพาเจติยาออกมาจากวงสนทนาที่แสนน่าเบื่อ แล้วพาเดินไปยัง ซุ้มเครื่องดื่มด้านข้าง “น้องเจเอาน้ำอะไรดีคะ” เขาถามเธอ เพราะเห็นเธอก้มหน้าไม่ยอมตอบ “ขอน้ำส้มให้ 2 แก้ว ขอบคุณครับ” เขารับแก้วน้ำ 2 ใบจากพนักงาน แล้วส่งให้เธอก่อนจะพาเธอเดินเลี่ยงออกมาบริเวณสวนของโรงแรมที่อยู่ใกล้ห้องจัดเลี้ยง เจติยาจิบน้ำที่อยู่ในมือ แล้วมองหน้าชลันทร “พี่ลันค่ะ เจอยากให้พี่ลัน ลืมเรื่องในอดีตทั้งหมดได้ไหมคะ เจไม่อยากเห็นพี่ลันไม่มีความสุข” เธอค่อยๆพูด กับเขา เพราะความรู้สึกของเธอเอง ไม่ได้ต่างไปจากเขาเท่าไร น้ำตาของเธอไหลออกมาพร้อมกับคำพูด “เจทราบคะ ว่าที่ผ่านมาพี่ลันดีกับเจมาก เจอยากให้พี่ลันได้เจอใครที่ดีกว่านี้ พี่ลันไปเริ่มต้นใหม่กับคนที่รักพี่ลันเถอะคะ” “เจจะไม่ถามความรู้สึกพี่เลยหรอคะ ว่าพี่จะรู้สึกยังไง” เสียงของเขามีรอยสะอื้น “พี่ขาดเจไม่ได้เจเข้าใจพี่ไหม” ชลันทรดึงตัวเจติยาเข้ามากอด “เจขอโทษคะพี่ลัน แต่พี่ลันควรจะไปจากเจคะ” น้ำเสียงของเธอหนักแน่น ดวงตาของเธอยังคงมีน้ำตาที่ไหลรินอยู่ เธอดันตัวออกจากอกกว้างของชลันทรแล้วเดินจากไป ชลันทรยืมมองเจติยาจากไป เขาเสียใจกันการกระทำของตัวเองที่ทำให้เธอต้องเสียใจขนาดนี้ เขาขอโอกาสอีกสักครั้ง ขอให้เขาได้ทำตามที่หัวใจตัวเองต้องการ อีกไม่นานเขารู้ เขารู้ว่าเขาต้องทำอะไรสักอย่างก่อนที่จะสายไปแบบครั้งที่แล้ว ================= จบตอนที่ 4 จากคุณ : ลาเวนเดอร์สีม่วงอ่อน - [ 19 ก.ย. 48 19:36:38 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เอ ตอนกอดเนี่ย วางแก้วน้ำยัง ฮี่ๆ จากคุณ : scottie - [ 19 ก.ย. 48 23:30:08 ]

ความคิดเห็นที่ 4 นายทัตธุระเยอะจริง ไม่ไปรับเอง แถมในงานยังไม่เทคแคร์อีก ฝากปลาย่างไว้กับแมวนะเนี่ย จากคุณ : nongwin - [ 20 ก.ย. 48 05:04:18 ]

ความคิดเห็นที่ 5 จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 20 ก.ย. 48 17:53:31 ]

ความคิดเห็นที่ 6 นักข่าวไม่แอบมาถ่ายตอนกอดหรือนี่ เอิ้กก จากคุณ : โอเลี้ยงแก่ๆ - [ 20 ก.ย. 48 23:45:10 ]

ความคิดเห็นที่ 7 นายลันต้องคิดทำอะไรไม่ดีแน่ๆ พวกหวงก้างก็อย่างนี้ล่ะ จากคุณ : ต้นข้าว (tonkho-w) - [ 21 ก.ย. 48 19:01:00 ]

ความคิดเห็นที่ 8 สวัสดีค่ะ ขอบคุณทุกคนนะค่ะที่เข้ามาอ่าน นิยายของลาเวนเดอร์ แบบว่า ยังมีลืมๆ ข้อมูล แต่ตอนกอดนี้ วางแก้วแล้วนะค่ะ ส่วนเรื่องจะเป็นยังไงต่อไป ติดตามอ่านตอนหน้านะค่ะ จากคุณ : ลาเวนเดอร์สีม่วงอ่อน - [ 21 ก.ย. 48 20:04:35 ]

ความคิดเห็นที่ 9 พระเอกก็ยังน่าเบื่อ อิอิ นางเอกตัดสินใจอะไรได้กะทันหันเหมือนเราไม่ผิดเลย พวกอยากทำอะไรก็ทำ เรื่องยากๆก็ทำให้กลายเป็นเรื่องง่ายแสนง่าย หุๆ จากคุณ : I aM nOt PerFecT (อุรัสยา) - [ 22 ก.ย. 48 06:23:59 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ฮุๆๆพระเอกจะง้อทันไหมหนอ จากคุณ : รียา - [ 23 ก.ย. 48 23:47:42 A:203.172.104.239 X: TicketID:103817 ]