CafeTech-ExchangePantip MarketChatPantownBlogGangTorakhongGameRoom


    สวัสดี...ความรัก (ภาคของรติรัตน์ 8 และจบภาค 1ค่ะ)

    สวัสดีค่ะ

    วันนี้เป็นตอนจบของภาค 1 น่ะค่ะ (อย่าพึ่งดีใจไปทุกคน)   ยังอยากเขียนเรื่องของสาวๆกลุ่มนี้อยู่   อาจไม่ครบทุกคนหรอกค่ะ   แต่ก็ผูกพันกับมิตรภาพที่พวกเธอมี   ถึงแม้จะเป็นในนิยายก็เถอะ

    ขอบคุณทุกความเห็นและกำลังใจอันมีค่าค่ะ   ลูกน้ำทราบซึ้งจริงๆ  งืด…งืด

    ตอบผู้มีอุปการะคุณ
    ตอบคุณscottie – แหะ…แหะ   ถึงสั้นแต่ก็ซึ้งใจที่พี่จะมาตามอ่านอยู่เสมอค่ะ

    ตอบคุณnongwin – โอ้...นั่นพระเอกน่ะค่ะ   ยกให้เขาไว้ซักคนเถอะ

    ตอบคุณโอเลี้ยงแก่ๆ – กรรมมักวนเวียนอยู่รอบตัวเสมอแหละค่ะ   ไม่เว้นแม้แต่พระเอก  ฮิ…ฮิ

    ตอบคุณลูนาติก – อยากใส่ชื่อลูกน้ำไปด้วยค่ะ   แต่นึกขึ้นได้ว่าเขียนให้แต่งงานไปตั้งแต่ตอนต้นเรื่องแล้ว   เลยอดซะ

    ตอบคุณชมสิจ๊ะ – หุ…หุ

    ตอบคุณ:::อาราเร่::: - อย่าโกรธตรีเลยนะค้า

    ตอบคุณมิรันตี – ทำไมมีแต่คนมาสมน้ำหน้าตรีค่ะ   ฮือ…ลูกน้ำเริ่มสงสารตรีแล้วน้า

    ตอบคุณช้างน้อย (chang-noi-siam) – อ่านค่ะ   มาตามอ่านแล้วจะรู้

    ตอบคุณbubu – ไม่เป็นไรค่ะขอให้มาเถอะ   ตอนที่แล้วลูกน้ำจ๋อยเลยนะคะ   ไม่เห็นคุณbubu   นึกว่าฝีมือตกซะแล้ว

    ตอบคุณหมูน้อยแก้มแดง – ไม่ใช่ค่า   รับรอง

    เอาละมาอ่านตอนจบกันดีกว่า

    บทที่ 8

    To: พี่อี่<ปรีญาภรณ์@nnnm.or.th>, เป้า <ศรีกาญจณา@nnnm.or.th>, อ้อย<อัญชลี@nnnm.or.th>, รัตน์
    <จำรัสรัตน์@nnnm.or.th>, ลูกน้ำ< สราวรรณ@nnnm.or.th >, แต้ว<เนริชา@nnnm.or.th >, พี่มล
    < มลฤดี@nnnm.or.th >
    From: รติ <รติรัตน์@nnnm.or.th>
    Subject: ทำยังไงดี!

    เบื่อจัง!!!  ทำไมฉันต้องหาเรื่องใส่ตัวด้วยน้า   แค่อยู่เฉยๆก็ไม่ต้องมาเจอกับเรื่องพวกนี้แล้ว   แกว่งเท้าหาเสี้ยนแท้ๆเชียว
    รติ
    …

    พวกเราตัดสินใจรวมตัวกันอีกครั้งหลังจากได้รับอีเมล์รำพันของตัวต้นเหตุที่นั่งหน้าเบ้อยู่ที่ห้องกาแฟ

    “แล้วจะทำยังไงดีละ” พี่อี่ขมวดคิ้วนึก “จะยอมแพ้แม่พวกนั้นแค่นี้เหรอจ้ะ” พี่อี่ยังให้กำลังใจ

    “รติ...ความรักมันต้องครบทุกรสนะ   ถึงจะมันส์” โธ่พี่มล...ความรักไม่ใช่เลย์รสสาหร่ายนะที่ยิ่งกินยิ่งมัน

    “แล้วเสี้ยนมันตำเท้าหรือยังละพี่รติ?” น้องอ้อยย้อนถาม

    “ก็มันเจ็บอยู่นี่   ยังมาถามอีกว่าตำหรือยัง” เธออดแหวเสียงเขียวใส่อ้อยไม่ได้

    “แล้วความเจ็บของพี่รติมันเท่ากับการที่สามีไปมีเมียน้อยหรือเปล่า?   หรือเท่ากับการที่แฟนปันใจไปรักผู้หญิงอื่นไหม?   หรือเท่ากับการไม่ได้ครอบครองความรักนั้นหรือเปล่า?” อ้อยถามต่อด้วยเสียงเรียบๆ

    แน่นอนที่คำถามของน้องน้อยคนสุดท้องของกลุ่มเรียกความสนใจจากทุกคนให้หันมาฟังด้วยความทึ่งไม่ได้

    “ไอ้อ้อย...แกกินยาเขย่าขวดหรือเปล่าวะ” เป้าอดไม่ได้ที่จะถามด้วยความเป็นห่วง

    “อ้อยตั้งใจจะหมายความว่า   มีคนอื่นที่เค้าเจ็บมากกว่านี้หลายร้อยเท่าอยู่   ดังนั้นเรื่องพวกนี้ที่พี่รติเจอนี่อ้อยว่าเป็นเรื่องยิบย่อยที่เข้ามาระหว่างทางเท่านั้น” อ้อยไม่สนใจประโยคแซวจากเป้า   แต่กลับตั้งใจอธิบายต่อด้วยความมาดมั่น

    “แต่มันก็ทำให้พี่เจ็บเหมือนกันนะอ้อย” เธอยังอดเถียงกลับไม่ได้

    “แต่มันเท่ากับความเจ็บของน้องออยหรือเปล่าละ   เพราะพี่รติถือว่าเป็นผู้ชนะในเกมส์นี้นี่   ก็พี่ได้ความรักของคุณตรีตอบกลับมา   แต่น้องออยไม่” อ้อยหยุดไปอึดใจก่อนจะพูดต่อ “เค้ามักพูดว่าเรื่องของตนเองนั้นสำคัญที่สุด   ดังนั้น...ถ้าพี่ลองมองย้อนกลับไปยังน้องออย   พี่จะพบว่าเขาเจ็บปวดกว่าพี่หลายร้อยเท่า   แล้วถ้าพี่สามารถรู้สึกได้ละก็พี่จะไม่มานั่งบ่นอยู่แบบนี้แน่ๆ” อ้อยจบประโยคยาวๆของตนเองลงพร้อมกับเสียงปรบมือที่ดังขึ้นของลูกน้ำ

    “คนเขาซีเรียสอยู่นะ” พี่อี่ปรายตามาปรามต้นเสียงปรบมือ

    “โธ่พี่...ที่อ้อยพูดนี่มันก็ถูกนะ” ลูกน้ำเสริม “อย่าเล่นตัวนักเลยว้า   แก่ๆกันแล้วนะ”

    “เฮ้ย…ลามปาม” พี่อี่ผู้อยู่ในฐานะที่แก่ที่สุดและโสดที่สุดอดสะดุ้งไม่ได้

    “ไม่ได้เล่นตัว” รติรัตน์อ้าง “…ก็คุณตรีมีผู้หญิงมาเกาะแกะเต็มไปหมด   ฉันไม่ชอบ”

    “ช้าไปแล้วละพี่รติ” อ้อยว่า “…ก็พี่ชอบคุณตรีไปแล้วต่างหาก   เลือกไม่ได้แล้วทีนี้”

    ใช่ที่อ้อยพูดมันถูก...รติรัตน์รู้   แล้วเธอจะทำยังไงดีละ

    “อย่าถามพวกฉัน   เธอเท่านั้นที่จะเลือกคำตอบเอง” ลูกน้ำจิ้มหน้าเบ้ๆนั่นอย่างหมั่นไส้
    …

    เธอเก็บคำพูดของเพื่อนไปคิดอย่างตรึกตรอง  
    ถ้าเดินหน้าต่อมันจะคุ้มไหมนะ?แล้วถ้าถอยหลังกลับหัวใจเธอจะรับได้หรือ?

    จนเสียงโทรศัพท์มือถือที่ดังขึ้นมาขัดจังหวะความคิดอันวกวน   โดยมีปลายสายเป็นเบอร์ของชายหนุ่มที่ทำให้หัวใจของเธอกำลังสับสนอยู่ในขณะนี้

    “สวัสดีค่ะคุณตรี” เธอตัดสินใจกรอกเสียงตอบรับไปทางโทรศัพท์

    หลังจากบ่ายเบี่ยงไม่ยอมรับสายเขามาเกือบ 1 สัปดาห์   ตอนนี้เธอตั้งใจแล้วว่าจะพูดตรงไปตรงมากับคุณตรีเสียที
    “รติ!  อย่าพึ่งวางสายนะเพราะพี่ขับรถมาถึงที่คอนโดรติแล้ว   เราต้องคุยกัน” ตรีรีบละล่ำละลักพูดเพราะกลัวหญิงสาวจะวางสายลง

    เธอเหลือบมองนาฬิกาที่บอกเวลา  2 ทุ่ม   แถมวันนี้เธอยังโหมงานหนักมากเนื่องจากมีงานด่วนที่เข้ามากระทันหัน   แต่รติรัตน์ก็ตัดสินใจตอบรับ…

    “งั้นรติรอข้างล่างนะค่ะ”

    ถึงแม้ว่าจะเหนื่อยซักแค่ไหนก็ตาม   เมื่อรู้ว่าคุณตรีอยูข้างล่างนี่   เธอก็แทบอยากวิ่งไปหาเขาเลยทีเดียว
    …

    ในชีวิตของตรี...ไม่เคยเลยที่จะรู้สึกว่าลำบากใจในการเผชิญหน้ากับผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่งมากขนาดนี้    คนที่เขาแสนจะคิดถึงและร้อนรนอยากพบ   ถ้าเพียงแต่เธอจะตัดสินใจที่จะรับสายที่เขาโทรฯมาซักครั้งเขาคงไม่ต้องดั้นด้นมาหาเธอตอนกลางคืนอย่างนี้หรอก  

    นั่นไง...เธอยืนอยู่ตรงที่เดิม   เป็นเรื่องประจำไปแล้วที่เธอมักจะลงมารอเขาก่อนเสมอ …

    “เราไปคุยกันที่สวนด้านหลังไหมคะ” รติรัตน์หมายถึงสวนหย่อมเล็กที่จัดขึ้นง่ายๆหลังคอนโดฯที่เธออยู่

    ตรีพยักหน้ารับ   ยามนี้แล้วเธอสั่งให้เขาไปคุยที่ไหนเขาก็ไปทั้งนั้นแหละ...

    สวนหย่อมด้านหลังคอนโดฯของรติรัตน์จัดแบบง่ายๆ  สะอาดสะอ้าน   เพราะต้องการให้ผู้ที่อยู่ในคอนโดฯสามารถเข้ามาเดินเล่นพักผ่อนได้โดยสะดวก   ตัวสวนหย่อมที่นอกจากต้นไม้ใหญ่ที่แผ่ร่มเงาครึ้มยังแซมด้วยไม้ดอกที่ดูแลง่ายและมีการจัดวางม้าหินเป็นจุดๆเพื่อให้บางครอบครัวสามารถทำกิจกรรมเล็กๆน้อยๆได้  

    มีต่อต่อค่ะ

    จากคุณ : โตขึ้นจะกลายเป็นยุง - [ 20 ก.ย. 48 09:43:41 ]

 
 


ข้อความหรือรูปภาพที่ปรากฏในกระทู้ที่ท่านเห็นอยู่นี้ เกิดจากการตั้งกระทู้และถูกส่งขึ้นกระดานข่าวโดยอัตโนมัติจากบุคคลทั่วไป ซึ่ง PANTIP.COM มิได้มีส่วนร่วมรู้เห็น ตรวจสอบ หรือพิสูจน์ข้อเท็จจริงใดๆ ทั้งสิ้น หากท่านพบเห็นข้อความ หรือรูปภาพในกระทู้ที่ไม่เหมาะสม กรุณาแจ้งทีมงานทราบ เพื่อดำเนินการต่อไป