ความคิดเห็นที่ 1 (ก่อนหน้าตอนนี้ ไมเคิลออกไปงานปาร์ตี้แฟนซี แต่งตัวเป็นแพน เทพแห่งทุ่งหญ้าป่าเขาและการเลี้ยงสัตว์ครับ) (53) แทงโก้วันครบรอบ          “ตกลงหนุ่มพเนจรของเราไปไหนล่ะจ๊ะคืนนี้”  มิสซิสแมดริกัลถามพลางรินเหล้าเชอรี่ใส่แก้วให้โมนา          “ไมเคิลเหรอคะ”          “หนูรู้จักหนุ่มพเนจรคนอื่นด้วยเหรอจ๊ะ”          “รู้จักก็ดีสิคะ”          “โมนา! นี่หนูสองคนทะเลาะกันอีกแล้วสิเนี่ย”          “เปล่าค่ะ ฉันไม่ได้หมายถึงอย่างนั้น”  เธอไล้ฝ่ามือไปตามผ้ากำมะหยี่สีแดงเก่าสึกบนเท้าแขนเก้าอี้  “ไมเคิลไปงานปาร์ตี้แฟนซีค่ะ”          เจ้าของบ้านสตรีขยับเก้าอี้เข้ามาใกล้  เธอยิ้ม  “รู้สึกว่าไบรอันจะอยู่บ้านนะคืนนี้”          “ตายจริง!  คุณพูดยังกับแม่ฉันแน่ะ”          “อย่าเปลี่ยนเรื่องเลยจ้ะ  หนูไม่ ชอบ ไบรอันเหรอจ๊ะ”          “หมอนั่นน่ะเสือผู้หญิงนะคะ”          “แล้วไงจ๊ะ”          “ไม่เอาดีกว่าค่ะ ขอบคุณม้ากมาก  ยิ่งเวลาอย่างนี้ด้วยแล้ว”          “ยิ่งเวลาอย่างนี้แหละจ้ะยิ่งเหมาะเลย”          โมนากระเดือกเชอรี่ลงคออั้กๆ หลบตามิสซิสแมดริกัล  “นี่คุณคิดว่า 'มัน' แก้ปัญหาได้ทุกอย่างเลยเหรอคะ”          เจ้าของบ้านสตรีหัวเราะในลำคอ  “ไม่ใช่ว่า ฉัน คิดหรอกจ้ะ  มันแก้ได้ทุกอย่าง จริงๆ แหละ...  มาเถอะจ้ะคาลามิตี้ เจน ไปหยิบเสื้อโค้ต  ฉันมีบัตร บีชแบล็งเก็ตบาบิลอน สองใบ”          สตรีสองวัยผ่อนคลายด้วยไวน์ซางเกรียเหยือกหนึ่ง ท่ามกลางการตกแต่งอันเท่เฉี่ยวเปรี้ยวระเบิดอภิมหาเกินกว่าเหตุของคลับฟุกัซซิ  พอการแสดงจบลง มิสซิสแมดริกัลก็ปักหลักอยู่ตรงที่นั่งพูดคุยอย่างสบายอารมณ์กับบรรดาผู้คนแปลกหน้าที่ดื่มไวน์จนหน้าแดงรอบๆ เธอ          “โอ... โมนา...  ฉันรู้สึก... เหมือนเป็นอมตะชั่วขณะจิตนี้เลยจ้ะ  ฉันมีความสุขมากๆ เลยที่ได้อยู่ที่นี่กับหนู”          ความรู้สึกเต็มตื้นของสาวฮิปรุ่นเดอะทำเอาโมนารู้สึกเขิน  “การแสดงเยี่ยมมากค่ะ” เธอแทบจะมุดหน้าลงไปในแก้วไวน์          รอยยิ้มค่อยๆ คลี่บานบนใบหน้าเหลี่ยมคมของมิสซิสแมดริกัล  “ถ้าหนูมองเห็นตัวเองแบบที่ฉันเห็นได้นะจ๊ะ หนูจะมีความสุขกว่านี้แยะเชียว”          “ไม่มีใครมีความสุขจริงๆ หรอกค่ะ  ความสุขมันคืออะไรเหรอคะ  พอไฟสว่างขึ้นมาอีกทีก็หมดเวลาของความสุขแล้วล่ะค่ะ”          สตรีผู้สูงวัยกว่ารินเติมซางเกรียให้ตัวเอง  “ไร้สาระสิ้นดี” เธอบ่นเบาๆ          “อะไรนะคะ”          “ไร้สาระสิ้นดี  ไปล้างปากซะ  หนูเอาความคิดไร้สาระอมทุกข์ไม่สมประกอบพวกนี้มาจากใครนะ”          “ฉันไม่เห็นว่ามันจะเกี่ยวกับคุณตรงไหนนี่คะ”          “นั่นสิจ๊ะ  ฉันก็ว่าหนูคงไม่เห็นหรอก”          โมนารู้สึกงุนงงกับแววเจ็บปวดในสายตาเพื่อนสูงวัยของเธอ  “ขอโทษค่ะ  ฉันปากเสียเอามากๆ เลยคืนนี้  ฉันว่า... เราไปหาที่นั่งดื่มกาแฟกันดีมั้ยคะ”          เห็นคาเฟ่สปอร์ตแล้ว ความคิดถึงคืนวันเก่าๆ พลุ่งพล่านขึ้นมาจนทำให้โมนาหวั่นไหว          มิสซิสแมดริกัลตั้งใจให้เป็นอย่างนั้น          “ตายจริง” โมนาอดยิ้มไม่ได้เมื่อเห็นเครื่องประดับชิ้นเล็กชิ้นน้อยสีสดเตะตาตามแบบนีอาโพลิทัน  “ฉันเกือบลืมไปแล้วแน่ะค่ะ ว่าที่นี่มันไม่เลวเลย”          พวกเขาเลือกโต๊ะตัวเล็กด้านหลัง ถัดจากรูปสลักนูนต่ำฝุ่นเขรอะชื่อว่า ‘ซากปรักหักพังโรมัน’ ซึ่งศิลปินผู้เผื่อแผ่แต่รู้จักผู้ชมของเขาดีล้อมกรงไก่ปกป้องเอาไว้  ตู้เพลงกำลังส่งเสียงดนตรีในจังหวะแทงโก้          มิสซิสแมดริกัลสั่งไวน์เวอร์ดิชโช่มาขวดหนึ่ง          พอมาถึงเธอก็ชูแก้วขึ้นตรงหน้าโมนา  “แก้วนี้ให้อีกสามปี”          “อะไรอีกสามปีคะ”          “อีกสามปีที่จะมาถึงไงจ๊ะ  วันนี้วันครบรอบของเรานะ”          “ครบรอบอะไรคะ”          “ที่หนูมาเช่าบ้านอยู่กับฉันไงจ๊ะ  ครบรอบสามปีพอดีคืนนี้”          “นี่คุณจำเรื่องแบบนี้ได้ยังไงกันคะเนี่ย”          “ฉันก็เหมือนกับช้างแหละจ้ะ  ทั้งแก่ทั้งเยิน... แต่มีความสุขกับชีวิต”          โมนายิ้มอย่างรักใคร่ ชูแก้วขึ้น  “งั้นแก้วนี้ให้ช้างค่ะ  ฉันดีใจที่วันนั้นฉันเลือกซอยบาร์บารี่เลน”          แอนนาส่ายหน้า  “ผิดแล้วจ้ะหนู”          “อะไรคะ”          “หนูไม่ได้เลือกซอยบาร์บารี่เลนจ้ะ  มันต่างหากที่เลือกหนู”          “หมายความว่าไงคะ”          มิสซิสแมดริกัลขยิบตา  “ดื่มไวน์ให้หมดก่อนสิจ๊ะ” . แก้ไขเมื่อ 20 ก.ย. 48 15:21:39 จากคุณ : คุณพีท - พีธภัค (PeterPuck) - [ 20 ก.ย. 48 15:19:11 ]

ความคิดเห็นที่ 2 (ตอนนี้แมรี่แอนอยู่ที่สำนักงานสายด่วนกู้วิกฤต วินเซนต์เพื่อนร่วมงานเคราแดงเกิดอาการเครียดอย่างใหญ่หลวง เรื่องภรรยารับสภาพขาดเป้าหมายในชีวิตไม่ได้ จนตอนนี้ไปเข้าร่วมกองทัพอิสราเอล  แล้วนายวินเซนต์ซึ่งหูแหว่งนิ้วกุดก็ฟิวส์ขาดขังตัวเองอยู่ในห้องน้ำ  แมรี่แอนพยายามตบประตูเรียก แล้วโทรศัพท์ของสายด่วนก็ดังขึ้นมาพอดี) (54) Bells Are Ringing          แมรี่แอนทุบประตูโครมคราม ปล่อยให้เสียงโทรศัพท์ดังอยู่อย่างนั้น          “วินเซนต์ ฟังฉันนะคะ  อะไรๆ มันไม่เลวร้ายอย่างที่คุณคิดหรอกนะ  ได้ยินมั้ย  วินเซนต์”          เธอนึกทบทวนคร่าวๆ ว่าในตู้เหนืออ่างล้างหน้ามีอะไรอยู่บ้าง  มีกรรไกรรึเปล่านะ  มีดล่ะ  หรือว่ามีดโกน          กริ๊งงงง...          “วินเซนต์!  ฉันต้องไปรับโทรศัพท์แล้วนะวินเซนต์!  ช่วยพูดอะไรหน่อยได้มั้ย  ให้ตายเถอะวินเซนต์!”          กริ๊งงงง...          “วินเซนต์ คุณเป็นลูกของจักรวาลนะ  ไม่น้อยไปกว่าต้นไม้รึดวงดาวหรอก  คุณมีสิทธิ์ที่จะอยู่ที่นี่นะวินเซนต์  และไม่ว่าจะ... ไม่ว่ามันจะ...  วันนี้เป็นวันแรกของชีวิตที่เหลืออยู่นะคะ”          เธอรู้สึกวิงเวียนคลื่นไส้วูบขึ้นมาเป็นระลอก  วิ่งจากประตูห้องน้ำกระโจนเข้าหาโทรศัพท์  “สายด่วนกู้วิกฤตเบย์แอเรียค่ะ”  เธอพูดพลางหอบพลาง          เสียงจากปลายสายอีกข้างดังฟี้ดฟ้าดแหลมสูง ราวกับสัตว์ป่าในโลกดิสนี่ย์ถดถอยเข้าสู่ชราภาพ          “เธอเป็นใคร”          “เอ้อ... แมรี่แอน ซิงเกิลตัน”          “คนใหม่นี่”          “คุณคะ ช่วยถือ...”          “รีเบ็กก้าอยู่ไหน  ปกติฉันคุยกับรีเบ็กก้า”          เธอเอามือปิดกระบอกโทรศัพท์ไว้แล้วตะโกน  “วินเซนต์!”          เงียบ          “วินเซนต์!”          เสียงที่ตอบมาฟังดูเงื่องหงอยอย่างไม่น่าเชื่อ  “อะไรเหรอ”          “คุณโอเครึเปล่า วินเซนต์”          “อื้อ”          “คนนี้เขาจะคุยกับรีเบ็กก้า”          “บอกเขาว่าคุณมาแทนรีเบ็กก้า”          แมรี่แอนกรอกเสียงเข้าไปในโทรศัพท์  “คุณคะ... ฉันมาแทนรีเบ็กก้าค่ะ”          “โกหก”          “คะคุณ”          “เลิกเรียกฉันว่าคุณซะที  ว่าแต่อายุเท่าไหร่ล่ะเธอน่ะ”          “ยี่สิบห้าค่ะ”          “เธอทำอะไรรีเบ็กก้า”          “เดี๋ยวค่ะ ฉันไม่ รู้จัก รีเบ็กก้าซะด้วยซ้ำ”          “ไม่รู้จัก เหรอ”          “ไม่ค่ะ”          “เธออยากดูดเจี๊ยวฉันมั้ย”          วินเซนต์ยืนอยู่กลางห้องทำหน้าเหมือนกับหนูที่ตกใจกลัว  ตาเศร้าคู่นั้นกะพริบเป็นจังหวะอยู่เหนือแผงเครา          “แมรี่แอน”          เธอไม่ได้เงยหน้า  ยังคงคุกเข่าอยู่ตรงตะกร้าผง          “ให้ผมหยิบอะไรให้มั้ยแมรี่แอน  เอาผ้าเย็นมั้ย  รู้สึกว่าจะมีอยู่ในลิ้นชักโต๊ะทำงาน”          เธอพยักหน้า          วินเซนต์ส่งผ้าสังเคราะห์ชุ่มชื้นให้ แล้ววางมือลงบนไหล่ของเธออย่างอ่อนล้า          “ผมขอโทษ... ผมเสียใจจริงๆ  ไม่ได้ตั้งใจจะทำให้คุณตกใจกลัวเลย  ให้ตายเถอะ ผม...”          เธอสั่นหัว ชี้ไปที่หูโทรศัพท์ห้อยต่องแต่ง ซึ่งตอนนี้ส่งเสียงปี๊บๆ อย่างกับโกรธใครมา  วินเซนต์หยิบมันวางกลับไปที่แคร่โทรศัพท์          “ใครเหรอครับ”          เธอยืดตัวขึ้นอย่างระแวดระวัง กวาดตาสำรวจวินเซนต์  ดูเหมือนทุกชิ้นจะยังอยู่ครบ  “เขา... คนเพี้ยนล่ะมั้งคะ”          “อ้อ... แรนดี้”          “แรนดี้หรือคะ”          วินเซนต์พยักหน้า  “รีเบ็กก้าเรียกเขาว่างั้น  ผมน่าจะเตือนคุณไว้ก่อน”          “โทรมาบ่อยเหรอคะ”          “อื้อ  รีเบ็กก้าเคยบอกว่าถ้าเขาจะต้องโทร ให้ได้ ก็ให้โทรหาเราซะละกัน”          “อ้อ...”          “เหมือนกับว่า... คุณคงนึกออกนะ... เราเปิดกว้างสำหรับทุกคนและก็...”          “แล้วรีเบ็กก้าไปไหนซะล่ะคะ”          “อ้อ... เธอใช้ยาเกินขนาดน่ะ"          เขาสองคนกลับมานั่งประจำที่โทรศัพท์อีกครั้ง          วินเซนต์ยิ้มใจดีให้เธอ  “ติดเหรอครับ”          “อะไรคะ”          เขาหยิบกล่องไดนามินต์ของเธอขึ้นมา  “ห้านาทีมานี่ คุณซัดไปครึ่งกล่องแล้วนะ”          “สงสัยจะเกร็งน่ะค่ะ”          “ลองนี่ดีกว่า”  เขาส่งถุงของขบเขี้ยวจำพวกพลังงานสูงให้เธอ  “ผมได้มาจากร้านทัสซาจารา”          “ที่เกียราเดลิสแควร์เหรอคะ”          เขายิ้มเอาใจ  “ใกล้บิ๊กซูร์น่ะ  ที่เป็นอาศรมของพวกเซ็นไง”          “อ้อ”          “ลดๆ น้ำตาลซะมั่งนะครับ  กินเยอะตายเร็วนะ” . แก้ไขเมื่อ 20 ก.ย. 48 15:24:40 จากคุณ : คุณพีท - พีธภัค (PeterPuck) - [ 20 ก.ย. 48 15:19:53 ]

ความคิดเห็นที่ 3 (อันนี้ต่อจาก คคห.1 ครับ) (55) เจ้าของบ้านเผยไต๋          “เอาล่ะค่ะ”  โมนากระดกเวอร์ดิชโช่จนหมดแก้ว  “เฉลยได้แล้วใช่มั้ยคะ”          มิสซิสแมดริกัลยิ้ม  “ฉันพูดอะไรไปนะจ๊ะ”          “คุณบอกว่าบาร์บารี่เลน เลือก ฉัน  คุณหมายความอย่างนั้นจริงๆ ใช่มั้ยคะ”          เจ้าของบ้านสตรีพยักหน้า  “จำไม่ได้เหรอจ๊ะว่าเราเจอกันยังไง”          “ที่ซาวอย-ทิโวลีค่ะ”          “สัปดาห์นี้เมื่อสามปีที่แล้ว”          โมนายักไหล่  “ก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีค่ะ”          “มันไม่ใช่เหตุบังเอิญจ้ะ โมนา”          “อะไรคะ”          “ฉันวางแผนเอาไว้จ้ะ  อย่างดีเยี่ยมซะด้วยนะ ฉันว่า”  เธอยิ้ม แกว่งไวน์ในแก้วเป็นวงกลม          โมนานึกย้อนกลับไปยังค่ำคืนฤดูร้อนในอดีตที่ห่างไกลคืนนั้น  มิสซิสแมดริกัลเดินมาหาเธอที่โต๊ะ หิ้วตะกร้าใส่บราวนี่แบบอลิส บี โทคลาสมาด้วย  “ฉันทำมาเยอะไปหน่อย” แกบอก  “เอาไปซักสองชิ้นสิจ๊ะ แต่ลองแค่อันเดียวก่อนนะ  ถ้าซัดทั้งคู่มีหวังก้นจ้ำเบ้าแน่”          บทสนทนาอันร่าเริงติดตามมา  เป็นการพูดคุยอันยาวเหยียดว่าด้วยพรูส์ต์ และเทนนีสัน เรื่อยไปจนถึงเรื่องของแดนดาวที่เชื่อกันว่าเป็นภพของวิญญาณ  กว่าคืนนั้นจะสิ้นสุดลงสองสาวต่างวัยก็กลายเป็นเพื่อนซี้ปึ้กกันไปเสียแล้ว          วันรุ่งขึ้น มิสซิสแมดริกัลโทรมาคุยเรื่องอพาร์ตเมนต์          “นี่ผู้หญิงเพี้ยนๆ ที่หนูเจอเมื่อคืนที่ทิโวลีจ้ะ  มีบ้านอยู่หลังนึงตรงรัสเชี่ยนฮิลมันอ้างว่าเป็นบ้านของหนูแน่ะ”          แล้วอีกสองวันถัดมา โมนาก็ย้ายเข้า          “แต่ทำไมล่ะคะ”          “หนูทำให้ฉันทึ่งจ้ะ... แล้วหนูก็เป็นคนดังซะด้วย”          โมนากลอกตา  “โม้แล้วค่ะ”          “จริงจ้ะ  ใครๆ ก็รู้เรื่องโฆษณาชุดว่ายน้ำที่หนูทำให้เจ วอลเตอร์ ทอมป์สัน”          “ในนิวยอร์คเนี่ยนะคะ”          มิสซิสแมดริกัลพยักหน้า  “ฉันอ่านวารสารธุรกิจบ้างนานๆ ทีจ้ะ”          “บางทีคุณก็ทำให้ฉันอึ้งเอามากๆ เลยนะคะนี่"          “ก็ดีสิจ๊ะ”          “แล้วถ้าตอนนั้นฉันไม่ตกลงล่ะคะ”          “หมายถึงย้ายอพาร์ตเมนต์เหรอจ๊ะ”          “ค่ะ”          “ไม่รู้สิ  สงสัยว่าฉันก็คงจะลองหาทางอื่นล่ะมั้ง”          “หนูควรจะปลื้มสิคะเนี่ย”          “ฉันก็ว่างั้นแหละจ้ะ”          โมนารู้สึกว่าหน้าตัวเองเริ่มแดงขึ้นมา  “ยังไงซะหนูก็ดีใจค่ะ”          “งั้น... ดื่มให้มันเถอะจ้ะ”          “อื้อ... อ้า...”  โมนาจ้องแก้วที่เจ้าของบ้านสตรียกชูขึ้น  “บอกก่อนดีกว่าค่ะ ว่า ‘มัน’ ที่ว่านี่ อะไรคะ”          มิสซิสแมดริกัลยักไหล่  “จะอะไรซะอีกล่ะจ๊ะ ก็บ้านไง”          ตอนนี้แมรี่แอนกลับมาถึงบ้านหลังที่ว่าเรียบร้อยแล้ว พักฟื้นจากค่ำคืนที่สำนักงานสายด่วนอันแสนวิกฤต          เธอปูชั้นวางของด้วยกระดาษแผ่นใหม่ลายเสี้ยนวอลนัท ขัดรอยเปื้อนบนหลังเตา แล้วเอาก้อนอะไรซักอย่างที่ทำให้น้ำกลายเป็นสีฟ้าใส่ลงในถังน้ำชักโครก          ตอนที่โมนาแวะมา เธอกำลังยงโย่ยงหยกอยู่ตรงโต๊ะในครัวพอดี          "นี่เธอทำบ๊องอะไรของเธออยู่เนี่ย"          "เรียงขวดเครื่องเทศตามตัวอักษรน่ะ"          "ตายชัก"          "แก้เครียด"          "งานที่สายด่วนน่ะมันน่าจะช่วยแก้เครียดให้เธอแล้วนะ"          "อย่าได้เอ่ยถึงเชียว"          "ทำไมล่ะ มีอะไรเหรอ"          "ไม่อยากพูดถึง"          "ได้เลย  เก็บกดมันเข้าไป  ซ่อนเอาความลับคับอกของดาวโรงเรียนเอาไว้ให้ลึกๆ จะได้..."          "ฉัน ไม่เคย เป็นดาวโรงเรียนนะโมนา"          "ไม่เห็นเป็นไรเลย  ฉันหมายถึงประเภทนั้นรวมๆ ตะหาก"          "แล้ว เธอ รู้ได้ไง ว่าฉันเป็นประเภทนั้น ให้ตายสิ  เธอรู้ได้ยังไงว่าประเภทไหน..."          "สาวๆ ทั้งหลาย..."  ไมเคิลโผล่มาที่ช่องประตู  ขนที่ปกคลุมขาของเทพแพนตอนนี้เกาะกันเป็นก้อน เปื้อนไวน์ด่างเป็นดวง          "ตาหนู... ทำไมกลับมาแล้วล่ะ"          "แกคิดว่าแต่งตัวอย่างนี้ แล้วจะมีคนมาจิกรึไงกัน แหม"          โมนาซ่อนยิ้ม ขยับเข้าไปใกล้ชายหนุ่ม แล้วเอานิ้วจิ้มผ้าชินชิลลาเทียม  "หยึย"          "โอเค โอเค้...  บางทียากำจัดขนมันก็ใช้กับบางคนไม่ได้ผลเว้ย" . จากคุณ : คุณพีท - พีธภัค (PeterPuck) - [ 20 ก.ย. 48 15:25:36 ]

ความคิดเห็นที่ 4 (หลังจากดีดีบุกไปคุยกับแมรี่แอนที่บ้าน แล้วก็ไม่มีใครรู้ว่าบีชชั่มสามีตัวดีหายไปไหน  ดีดีก็ได้รับจดหมายจากบิงกี้เพื่อนรักสมัยเรียน ซึ่งเขียนมาจากสปาลดความอ้วนของคนอภิมหารวย ซึ่งเรียกกันเล่นๆ ว่าฟาร์มคนอ้วน  หลังจากนั้นบีชชั่มก็โผล่เข้ามาเป็นฟางเส้นสุดท้าย) (56) ณ ฟาร์มคนอ้วน          ต้นเสจบรัชกับอะโวคะโดระยิบระยับอยู่ในแดดยามบ่าย ขณะที่ลิมูซีนคันโตสีทองเร่งเครื่องขึ้นไปทางเหนือผ่านหมู่เนินในเอสคอนดิโด          ดีดีเอนตัวกลับลงพิงพนักและปิดตา          เธอกำลังมุ่งหน้าไปที่ 'เดอะโกลเด้นดอร์'!          ประตูทองคำ!  ฟาร์มคนอ้วนสำหรับผู้ดีเลือดสีน้ำเงินที่วิลิศมาหราที่สุดในอเมริกา  โอเอซิสประดับเพชรพลอยอันประกอบไปด้วยอ่างอบไอน้ำ นวดหน้า ทำเล็บมือเล็บเท้า ชั่วโมงเรียนเต้นรำ ห่อหุ้มผิวตัวด้วยสมุนไพร ตลอดไปจนอาหารชั้นเลิศ          เธอมาที่นี่ไม่เร็วไปเลยแม้แต่นิดเดียว          ดีดีรู้สึก เบื่อ เมืองใหญ่จนเข้าไส้  เบื่อบีชชั่มและความลวงโลก  เบื่อความรู้สึกผิดเรื่องของไลโอเนลหนุ่มส่งของชาวจีน  และที่แย่ไปกว่านั้นคือ เธอสุดจะทนกับยายเพิ้งแก้มพองที่จ้องเธออย่างบูดบึ้งตอบกลับมาจากกระจกเงาและกระจกหน้าต่างร้านค้าข้างทาง          เธออยากได้ดีดีคนเก่ากลับมา  ดีดีแห่งแอสเพนและทาโฮ  สาวเจ้าเสน่ห์ที่มีผมทองยาวสลวยดกหนา คนที่เย้าพวก 'ไฟเดลท์' ยั่วพวกสมาคมชายโสด และทรมานหัวใจสปลินเตอร์ ไรลี่ย์ เพียงแค่ ไม่กี่ปีที่ผ่านมาเท่านั้นเอง          เธอเคยทำมาแล้ว          และเธอต้องทำมันได้อีก          คนขับรถเหลือบมองข้ามไหล่มาที่เธอ  "ครั้งแรกเหรอครับ มาดาม"          ดีดีหัวเราะแกนๆ  "นี่ฉันคงดูโทรมมากเลยสิใช่มั้ย"          "โอย เปล่าเลยครับ  เพียงแต่ผมไม่เคยเห็นหน้ามาดามมาก่อนเท่านั้นเอง"          "ฉันเดาว่าคุณคงจะเห็นแต่หน้าพวกคนดังซะมากกว่าล่ะสิ"          เขาพยักหน้า เห็นได้ชัดว่าพึงใจที่เธอพูดถึงเรื่องนี้  "เมื่ออาทิตย์ที่แล้วนี่ มิสเอสเธอร์ วิลเลียมส์ครับ"          "จริงเหรอ"          "พวกกาเบอร์มาที่นี่เมื่อเดือนที่แล้ว  ทั้งสามคนเลยครับที่จริง  แล้วผมก็เคยขับรถให้รอนดา เฟลมมิ่ง, จีน เครน, ไดแอน แคนนอน, บาร์บารา โฮวาร์..."  เขาหยุด แต่คงจะเพื่อเร้าความสนใจเสียมากกว่า  ดีดีมั่นใจว่าเขาจำรายชื่อได้เป็นอย่างดี  "แล้วก็มิสซิสเมลลอนกับมิสซิสกิมเบล, โรเบอร์ต้า แฟล็ค, ลิซ คาร์เพนเทอร์...  จาระไนไม่หวาดไม่ไหวครับ มิสซิสเดย์"          เสียงคนเอ่ยชื่อของเธอเองกระแทกเข้ามาเต็มรัก แต่เธอพยายามไม่แสดงออก          พวกกาเบอร์คง ไม่ทีทาง แสดงออกแน่          ต้นสนมอนเทอรี่ย์เรียงเป็นแถวสง่างามตีคู่สองข้างถนนทั้งด้านในและด้านนอกรั้ว  คนขับพึมพำอะไรบางอย่างเข้าไปในเครื่องอินเตอร์คอม แล้วประตูรั้วก็เหวี่ยงเปิดออก          ทางรถยนต์ที่ทอดเข้าไปข้างในคดเคี้ยวลงเนินไปราวกับงูเลื้อย  ข้างหนึ่งขนาบไปด้วยสวนส้มส่วนตัวของสปาแห่งนี้  ส่วนอีกข้างเป็นดงไม้สนและโอ๊ค          จากนั้น 'เดอะดอร์' ก็ปรากฏขึ้นตรงหน้า สะท้อนแสงแดดระยิบระยับราวกับกำแพงแห่งซานาดู          ดีดีรู้สึกราวกับเป็นแซลลี่ เคลเลอร์แมนตรงที่ขอบแดนชางกรีลา          เสื้อยืดคาลวินไคลน์ของเธอสีเข้มขึ้นมาสองเฉดแล้วที่ใต้วงแขน          คนขับรถจอดตรงโรงเรือนข้างกำแพงเดอะดอร์ หอบหิ้วสัมภาระของเธอ เดินนำผ่านประตูแห่งนิทานเข้าไปด้านใน  สะพานญี่ปุ่นกระจุ๋มกระจิ๋มพาดีดีข้ามลำน้ำที่ปกคลุมด้วยต้นพุซซี่วิลโลว์ แล้วเธอก็เดินผ่านฉากกั้นทำด้วยกระดาษแบบญี่ปุ่นเข้าไปจนถึงประตูไม้หนาหนัก          ส่วนต้อนรับเป็นห้องโล่งหรูหรา มีเพียงเครื่องเรือนไม้ไผ่และภาพเขียนแบบญี่ปุ่นบนผ้าไหมไม่กี่ชิ้น  หลังจากเจรจากับผู้อำนวยการสตรีวัยราวสี่สิบอย่างสั้นๆ แต่เป็นมิตรแล้ว ดีดี ฮัลเซียน เดย์ก็ลงชื่อในสมุดทะเบียนที่จำกัดเฉพาะกลุ่มมากที่สุดในโลกเล่มหนึ่งทีเดียว          ขบวนการแปลงโฉมฉบับ 2,500 ดอลลาร์ของเธอเริ่มต้นขึ้นแล้ว          ห้องพักของเธอเปิดหน้าต่างออกไปสู่สวนคามีเลียคอร์ตตามที่ตกลงกันไว้  ("อย่าปล่อยให้ถูกจับยัดไว้ในเบลคอร์ตหรืออะซาเลียคอร์ตนะ" บิงกี้เตือนเอาไว้  "มันก็พออยู่ได้แหละ แต่มัน 'พีดมอนต์' มากๆ เลย  เธอเข้าใจใช่มั้ย")          ดีดีเดินสำรวจไปรอบๆ ที่รโหฐานอันอลังการแบบตะวันออก  ก้มดู 'โทโกโนมะ' (เวิ้งในผนังมีพระพุทธรูปสำริดวางอยู่) และ 'ระเบียงชมจันทร์' ที่มองออกไปยังสวน  บนโต๊ะหัวนอนมีหนังสือเรื่อง 'ศิลปะแห่งรัก' ของอีริก ฟรอมม์วางอยู่  เธอหยิบมาอ่านเรื่อยเปื่อย ปล่อยใจให้ล่องลอยห่างไกลจากความระทมทุกข์ในซานฟรานซิสโกโดยสิ้นเชิง          แล้วโทรศัพท์ก็ดังขึ้น          เธอจะกรุณาไปที่ห้องชั่งน้ำหนักเมื่อเธอสะดวกได้หรือไม่          ห้องชั่งน้ำหนัก!          เธอคว้าหมับเข้าที่ก้นย้วยเต็มกำมือ พึมพำบทสวดมนต์สั้นๆ แล้วห่อตัวเตรียมพร้อมสำหรับความจริงที่โหดร้ายเย็นชาราวกับเหล็กกล้าแห่งเมืองโทเลโด . จากคุณ : คุณพีท - พีธภัค (PeterPuck) - [ 20 ก.ย. 48 15:28:25 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ตะแรกตั้งใจว่าจะขี้เกียจซะหน่อยครับ ปรากฏว่ารอบนี้ข้อมูลและรูปภาพมากมายมหาศาลไปหมด  นึกว่าจะเบื่อเองซะแล้ว แต่พอค้นๆ ไปแล้วก็สนุกดีเหมือนกันแฮะ ปกติก่อนลงเชิงอรรถผมจะนั่งวางแผนจัดหน้าจัดสีไว้คร่าวๆ แต่ด้วยความที่ยังมึนๆ อยู่ คราวนี้ผมขอลงแบบเรื่อยเปื่อยไม่จัดหน้านะครับ  มันจะมีกี่รูปกี่เรื่องยังไม่รู้เลย ไม่กล้านับ เหอๆๆ ก่อนลงไปที่เชิงอรรถ ขอแทรกเรื่องที่เจ๊แอนนาคุยกับหนูโมนาเรื่องไบรอัน (ตาเสือผู้หญิง) นิดนึงครับ คือผมอ่านแล้วไม่เข้าใจ เลยร้อนถึงคนใกล้ตัวต้องอธิบายให้ฟัง แต่เมื่อเข้าใจแล้ว ผมก็ตัดสินใจแปลเฉพาะเนื้อความในต้นฉบับ ไม่ใส่คำอธิบายเข้าไปด้วย เพราะ (1) มันจะไป spoil เรื่องให้เสียอรรถรสไป (2) มันจะเยิ่นเย้อเกินกว่าบทสนทนาที่เป็นจริงไป ช่วงที่พูดถึงคือช่วงนี้อะครับ --------------------------------------------------          เจ้าของบ้านสตรีขยับเก้าอี้เข้ามาใกล้  เธอยิ้ม  “รู้สึกว่าไบรอันจะอยู่บ้านนะคืนนี้”          “หมอนั่นน่ะเสือผู้หญิงนะคะ”          “แล้วไงจ๊ะ”          “ไม่เอาดีกว่าค่ะ ขอบคุณม้ากมาก  ยิ่งเวลาอย่างนี้ด้วยแล้ว”          “ยิ่งเวลาอย่างนี้แหละจ้ะยิ่งเหมาะเลย”          โมนากระเดือกเชอรี่ลงคออั้กๆ หลบตามิสซิสแมดริกัล  “นี่คุณคิดว่า 'มัน' แก้ปัญหาได้ทุกอย่างเลยเหรอคะ” -------------------------------------------------- ผมสงสัยเอามากๆ ว่า "มัน" ที่ว่านั้น มันคืออะไร (มันเทศ มันฝรั่ง หรือมันสำปะหลัง... เอ๊ย ไม่ใช่   นอกเรื่องแล้วคุณพีท ) คนใกล้ตัวอธิบายว่า "มัน" ในที่นี้ ก็คือการใช้เวลากับเพศตรงข้าม ปล่อยวาง พักผ่อน ทำตัวให้สนุกน่ะครับ ไม่จำเป็นต้องเป็นเรื่องเพศ  เหมือนกับไปกิ๊กกัน ไปเดทกันอะไรเงี้ย ผมค้างไว้เป็น "มัน" เพราะถ้าใส่คำอธิบายลงไปแล้ว มันทำให้บทสนทนาดูโจ่งแจ้งแบบแปลกๆ เพราะ "มัน" น่าจะเป็นความเข้าใจร่วมกันระหว่างคนพูดสองคนมากกว่า  และที่ผมไม่เข้าใจ อาจจะเป็นแค่ผมคนเดียวก็ได้อ้ะครับ บีชแบล็งเก็ตบาบิลอน Beach Blanket Babilon[/b] เป็นละครเพลงน่ะครับ เคยพูดถึงและเอารูปมาให้ดูแล้ว ไม่ได้มีอะไรเป็นพิเศษหรอก แต่ว่าเรื่องนี้เปิดตัวครั้งแรกที่ [u]ซาวอย-ทิโวลี ซึ่งเป็นที่ที่แอนนากับโมนาพบกันเป็นครั้งแรกด้วยครับ คาลามิตี้ เจน Calamity Jane อันว่า calamity นี้แปลว่า ความฉิบหาย หรือหายนะครับ คาลามิตี้ เจน นี่ไม่ใช่ชื่อจริงหรอกนะครับ ไม่ต้องตกใจไป  คุณพ่อคุณแม่ฝรั่งอาจจะตั้งชื่อลูกด้วยคำที่เป็นทางการอย่าง Felicity (ความปีติยินดี) หรือ Prudence (ความสุขุมรอบคอบ) ได้ แต่คงไม่มีใครตั้งชื่อลูกสาวว่าความฉิบหายแน่ อันว่าเจ๊ คาลามิตี้ เจน นี้ ชื่อจริงชื่อ Martha Jane Cannary เกิดปี 1852 ในดินแดนภาคตะวันตกของอเมริกา ให้นึกภาพคาวบอยกับอินเดียนแดงครับ อย่างนั้นเลย คุณเจ๊คาลามิตี้แกโด่งดั่งในด้านแต่งตัวเหมือนผู้ชาย ส่วนใหญ่เป็นเครื่องแบบทหารเสียด้วย แต่ไม่มีหลักฐานว่าแกเป็นทหารจริงหรือเปล่า แต่เห็นแกสู้รบตบมือกับอินเดียนแดงหลายครั้ง จนได้รับการยอมรับนับถือ เรียกว่าเจ้าถิ่นยังแหยงไปเลยเหมือนกัน ทำไมถึงเรียกเจ๊แกว่า คาลามิตี้ อันแปลว่าความฉิบหาย ก็มีความเห็นเป็นหลายกระแสครับ  บ้างก็ว่าได้ชื่อจากช่วงที่มีฝีดาษระบาด เธอได้ช่วยพยาบาลคนเจ็บ  บ้างก็ว่าได้ชื่อนี้จากการที่ถ้ามีผู้ชายหน้าไหนมายุ่ง เธอก็จะขู่ว่าจะจัดการให้ฉิบหายซะเลย บ้างก็ว่าได้จากความยากลำบากในชีวิตของเธอครับ ถึงจะโหด แต่เธอก็แต่งงานมีสามี และอยู่ด้วยกันอย่างน้อย 6 ปี (แน่ะ)  บั้นปลายชีวิตเธอปรากฏตัวในการแสดงหลายรายการรอบๆ อเมริกา  แสดงความสามารถในด้านการขี่ม้าและยิงปืนครับ   ลองดูรูปกันว่า เจ๊หายนะแกแมนขนาดไหนนะ จากคุณ : คุณพีท - พีธภัค (PeterPuck) - [ 20 ก.ย. 48 15:57:11 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ไวน์ซางเกรีย Sangria อันว่าซางเกรียนี้ ที่จริงไม่ใช่ไวน์ซะทีเดียวหรอกครับ มันเป็นเครื่องดื่มในงานปาร์ตี้แบบพันช์เสียมากกว่า แต่ว่ามันมีไวน์เป็นส่วนประกอบหลัก  ต้นกำเนิดมาจากสเปนครับ แต่เข้าไปโด่งดังในเมกาตั้งแต่ปี 1964   ส่วนประกอบของซางเกรียแบบมาตรฐานก็จะมีไวน์แดง บรั่นดี แล้วก็ผลไม้นานาชนิดหั่นเป็นชิ้นเล็กๆ แช่ลงไปในไวน์เลย แล้วมันจะลอยตุ๊บป่องๆ อยู่ด้านบนอย่างสวยงาม ชื่อซางเกรีย เป็นชื่อชนิดไวน์แดงในสูตรต้นตำรับ มาจากคำภาษาสเปน sangre แปลว่าเลือดครับ  ไวน์ชนิดนี้มีแต่ที่สเปนเท่านั้น หาที่อื่นไม่ได้  ในยุคปัจจุบันมีซางเกรียมากมายหลายสูตร บางสูตรใช้ไวน์ขาวก็มีเหมือนกันครับ ซางเกรียเดิมเป็นเครื่องดื่มสำหรับงานรื่นเริงฤดูร้อน  เดี๋ยวนี้ก็ดื่มกันได้ทั่วไปตลอดปีครับ รูปนี้สวยงามน่าชิมมากๆ  เคยได้ลองชิมครั้งนึง หวานๆ เบาๆ อร่อยดีเหมือนกันครับ  ในรูปแถมเหยือกแบบที่นิยมใช้ใส่ซางเกรียให้ด้วย จากคุณ : คุณพีท - พีธภัค (PeterPuck) - [ 20 ก.ย. 48 16:10:48 ]

ความคิดเห็นที่ 7 นีอาโพลิทัน Neapolitan แปลตรงตัว เป็น adjective หมายถึงอะไรก็ตามที่เกี่ยวกับเมือง Naple ในอิตาลีครับ แต่เมื่อใช้ขยายแบบหรือสไตล์ ก็จะมีความหมายถึงอะไรที่ "สีสดเตะตา" ตามที่ผมอธิบายแทรกไว้ในเรื่องนะครับ มีเพิ่มอีกหน่อยที่ไม่อยากใส่ไว้ในเรื่องก็คือ เวลาใครพูดถึงของแบบนีอาโพลิทัน นอกจากจะสีสดแล้ว ยังหมายถึงดูราคาถูกๆ ดูไม่ค่อยมีรสนิยมด้วยน่ะครับ เวอร์ดิชโช่ Verdicchio อันนี้เป็นชื่อชนิดไวน์ครับ ก็คือชนิดองุ่นที่เอามาทำไวน์นั่นเอง  เอารูปมาให้ดูสวยๆ ไม่เคยเห็น ไม่เคยชิมง่า จากคุณ : คุณพีท - พีธภัค (PeterPuck) - [ 20 ก.ย. 48 16:20:56 ]

ความคิดเห็นที่ 8 Bells Are Ringing ชื่อตอนนี้ ผมไม่ได้แปลเป็นไทย เพราะเป็นชื่อละครเพลงบรอดเวย์ครับ  มีเป็นเวอร์ชั่นหนังด้วยเหมือนกัน ท่าทางจะสร้างหลายรอบแฮะ เป็นเรื่องราวของสาวโอปะเรเตอร์ (เหมือนหนูแมรี่แอนเลย มิน่าล่ะ...)  เธอพยายามช่วยเหลือผู้ใช้บริการโดยการบอกเล่าเรื่องราวต่างๆ ที่เธอได้รับรู้จากผู้ใช้บริการรายอื่น  จนวันหนึ่งเธอก็ตกหลุมรักนักเขียนบทละครหนุ่ม และตั้งใจว่าจะต้องพบเขาให้ได้  ปัญหามันก็มีอยู่เพียงว่าเวลาคุยโทรศัพท์กันทุกครั้ง เธอแกล้งทำตัวเป็นหญิงสูงวัยที่เขาเรียกว่า "มัม (หม่าม้า)" ฟังดูน่าสนุกดีเหมือนกันนะครับ แต่เรื่องของหนูแมรี่แอนไม่ยักสนุกอย่างนี้นะ ออกแนวสยองขวัญมากกว่า ...หยึย... เอาใบปิดมาให้ดูครับ สองแบบสองสไตล์ จากคุณ : คุณพีท - พีธภัค (PeterPuck) - [ 20 ก.ย. 48 16:33:05 ]

ความคิดเห็นที่ 9 อลิส บี โทคลาส Alice B. Toklas เจ้าของสูตรบราวนี่ ที่แอนนาเตือนหนูโมนาว่า ถ้ากินสองชิ้นอาจหงายเก๋งได้ เป็นนักเขียนสตรีชาวอเมริกันเกิดในซานฟรานซิสโกครับ มีชีวิตอยู่ระหว่างปี 1877-1967  เธอเดินทางไปปารีส และพิมพ์งานให้นักเขียนสตรีอีกคนคือ Gertrude Stein (เกอร์ทรูด สไตน์ 1874-1946) โทคลาสย้ายเข้าไปอยู่บ้านเดียวกันกับสไตน์ ตอนแรกมีพี่หรือน้องสาวของสไตน์อยู่ด้วยอีกคน แต่ก็ย้ายออกไปภายหลัง จนเหลือสองนักเขียนอยู่ด้วยกันตามลำพัง และบ้านหลังนี้ก็เป็นบ้านที่มีชื่อเสียงโด่งดังเป็นที่รู้จักในแวดวงทีเดียว โทคลาสเป็นทั้งนักพิมพ์ดีด (ให้สไตน์) ทำกับข้าว วาดภาพ ปักผ้า  เรียกว่าเป็นศิลปินหลายแขนงทีเดียว  และต่อมาสไตน์และโทคลาสก็อยู่เป็นคู่ชีวิตกันในที่สุดครับ  โดยถือกันว่าสไตน์เป็นฝ่าย "ชาย" ของครอบครัว ตำราอาหารของโทคลาส พิมพ์ออกมาตอนที่โทคลาสอายุได้ 77 ปีแล้ว  มีสูตรอาหารที่ใช้การได้จริง แม้จะขั้นสูงสักหน่อยอยู่เป็นร้อย  แต่ที่ดังขึ้นมาเป็นเพราะขนมปังไส้กัญชา ซึ่งโทคลาสได้สูตรมาจากเพื่อน เพื่อนสนิทอีกคนนึงช่วยนั่งยืนนอนยันว่า โทคลาสไม่รู้ว่าส่วนผสมคืออะไรและไม่เคยลองทำ  (สูตรนี้เรียกกัญชาว่า Haschisch ครับ ไม่รู้เหมือนกันว่าภาษาอะไร แต่มีในดิกชันนารีอังกฤษไทย) อันนี้เป็นรูปไตน์กับโทคลาสถ่ายคู่กันครับ ทายซิคนไหนคือใคร แก้ไขเมื่อ 20 ก.ย. 48 16:46:58 จากคุณ : คุณพีท - พีธภัค (PeterPuck) - [ 20 ก.ย. 48 16:45:47 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เฉลยว่า (ถ้าเข้าใจไม่ผิด) คนซ้ายคือสไตน์ คนขวาคือโทคลาสครับ พรูส์ต์ Proust เป็นกวีชาวฝรั่งเศสครับ  ค้นคำอ่านชื่อไม่เจอ แต่เนื่องจากเป็นหนุ่มฝรั่งเศส ผมเลยเดาเอาว่า คงจะอ่านว่า "พรู" ตัว "ส" กับตัว "ต" คงจะไม่ออกเสียงตามแบบฝรั่งเศสนะ  ถ้าผิดก็ขออภัยครับ แหะๆๆ นี่เลือกรูปที่หล่อที่สุดเลยนะเนี่ย แก้ไขเมื่อ 20 ก.ย. 48 16:50:39 จากคุณ : คุณพีท - พีธภัค (PeterPuck) - [ 20 ก.ย. 48 16:49:35 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ลอร์ดเทนนีสัน Lord Alfred Tennyson เป็นกวีชาวอังกฤษอันแสนจะโด่งดัง  ถือว่าเป็นตัวแทนของกวียุกวิกตอเรียนครับ มีชีวิตอยู่ระหว่างปี 1809-1892   เป็นคนที่เขียนบทกวี "ค่ำเช้าเฝ้ากินดอกบัว" ที่เจ๊แอนนาแกท่องบ่นให้หนูแมรี่แอนฟัง ตอนที่หนูแมรี่แอนมาดูบ้านเช่าไงครับ หน้าตาเป็นแบบนี้  อืม... ดูๆ ไปเหมือนพ่อมดใจดีเหมือนกันนะครับ แหะๆๆ จากคุณ : คุณพีท - พีธภัค (PeterPuck) - [ 20 ก.ย. 48 16:53:49 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ต้นเสจบรัช sagebrush เป็นสมุนไพรชนิดหนึ่งครับ ดูต้นไม่น่าจะสูงมากเลยนะเนี่ย จากคุณ : คุณพีท - พีธภัค (PeterPuck) - [ 20 ก.ย. 48 17:00:15 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ต้นอะโวคะโด Avocado หน้าตาละม้ายมะม่วงบ้านเราเหมือนกันนะนี่ จากคุณ : คุณพีท - พีธภัค (PeterPuck) - [ 20 ก.ย. 48 17:01:29 ]

ความคิดเห็นที่ 14 "ไฟเดลท์" Phi Delt ย่อมาจาก Phi Delta Theta ครับ  เป็นสมาคมชายหนุ่มประเภทหนึ่งแหละ ออกแนววิชาการๆ หน่อย  ผมอ่านแล้วไม่ค่อยสนใจ เลยข้ามซะ  กร๊าก มิสเอสเธอร์ วิลเลี่ยมส์ Esther Williams คุณคนขับรถแกพูดถึงดารา/คนดังเป็นร้อย  เอารูปมาดูหมดคงไม่สนุกแน่ ผมยกตัวอย่างแค่สองชื่อแรกนะครับ มิสเอสเธอร์นี่ เป็นดารายุคต้นมากๆ เลย (ดูรูปก็คงได้บรรยากาศ)  ตอนที่กล่าวถึงในเรื่องนี่ รู้สึกจะอายุซักห้าสิบกว่าๆ ได้ครับ จากคุณ : คุณพีท - พีธภัค (PeterPuck) - [ 20 ก.ย. 48 17:06:10 ]

ความคิดเห็นที่ 15 พี่น้องตระกูลกาเบอร์ Gabor ชาวฮังกาเรียนครับ มีด้วยกันพี่น้องสามสาวคือ Magda, Eva กับ Zsa Zsa ผมไม่แน่ใจว่าอ่านชื่อถูกรึเปล่านะครับ มั่วเอา แหะๆๆ เป็นตัวอย่างสุดท้ายสำหรับบรรดาดาราในลิสต์ของคุณคนขับนะครับ จากคุณ : คุณพีท - พีธภัค (PeterPuck) - [ 20 ก.ย. 48 17:09:52 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ซานาดู Xanadu ชื่อนี้น่าสนใจครับ  มาจากประโยคนี้ในเรื่อง ----------------------------------------- จากนั้น 'เดอะดอร์' ก็ปรากฏขึ้นตรงหน้า สะท้อนแสงแดดระยิบระยับราวกับกำแพงแห่งซานาดู ----------------------------------------- อันว่า ซานาดู นี้ เป็นดินแดนของกุบไลข่าน ปรากฏชื่ออยู่ในบทกวีชื่อ "Kubla Khan" ของ Samuel Taylor Coleridge ตีพิมพ์ในปี 1816 ครับ บทกวีนี้ขึ้นต้นว่าอย่างนี้ครับ ------------------------------------------- In Xanadu did Kubla Khan A stately pleasure-dome decree: ------------------------------------------- คือเป็นเมืองหลวงฤดูร้อน ที่ถูกสร้างขึ้นด้วยสถาปัตยกรรมแบบโดม ถือว่าสวยงามมาก เหมือนกับเป็นเมืองในฝัน และใช้เป็นคำเปรียบเทียบสถานที่ที่สวยงามมากๆ เหมือนอย่างที่ดีดีใช้เปรียบเทียบฟาร์มคนอ้วนแห่งนี้ครับ  เรียกว่าภาพที่เห็นช่างตรึงตาตรึงใจดีแท้ อันว่า Kubla Khan นี้ ผมเข้าใจว่าคงจะเป็น กุบไลข่าน ในภาษาไทยเรา เป็นต้นราชวงศ์หยวนซึ่งเป็นราชวงศ์ของมองโกลครับ ส่วนเมืองซานาดู แหล่งข่าวในเว็บบอกว่ามันคือเมือง Shang Tu นั่นเอง (อ่านว่าฉางตูหรือเปล่าหนอ) ฟังดูเข้าที เพราะ Xana... ใช้ตัว X ซึ่งหลายกรณีใช้ถอดเสียง "ช" ในภาษาจีน และตัว d ซึ่งใช้ถอดเสียงตัว "ต" ได้ (ภาษาอังกฤษเขาฟังเสียงตัว "ต" เป็นตัว "ด" ครับ ในขณะที่หูไทยๆ เราจะรู้สึกว่า "ต" น่าจะคล้ายกับ "ท" มากกว่า) ภาพที่เอามาให้ดูเป็นภาพวาดมั้งครับ ไม่มั่นใจ เนื่องจากขนาดไฟล์ไม่ใหญ่ ผมลงทั้งภาพแล้วกัน จะได้เห็นความงามแบบเต็มๆ นะ จากคุณ : คุณพีท - พีธภัค (PeterPuck) - [ 20 ก.ย. 48 17:19:49 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ชางกรีลา Shangri-La เที่ยวซานาดูเสร็จ ก็มาเที่ยวชางกรีลากันต่อนะ  อันนี้มาจากประโยคนี้ครับ  ติดกันเลย ------------------------------------------ ดีดีรู้สึกราวกับเป็นแซลลี่ เคลเลอร์แมนตรงที่ขอบแดนชางกรีลา ------------------------------------------ อันนี้มีที่มาจากนิยายเรื่อง Lost Horizon ของ James Hilton พิมพ์ครั้งแรกในปี 1939  ที่แปลกคือ เรื่องนี้ถูกทำเป็นหนังสองครั้ง ครั้งแรกหนังออกมาในปี 1937 ก่อนหนังสือจัดพิมพ์เสียอีกแน่ะ  แต่ทั้งเนื้อหาในหนังสือเห็นว่าต่างจากในหนังทั้งสองเวอร์ชั่นมากครับ แซลลี่ เคลเลอร์แมน (Sally Kellerman) ที่หนูดีดีจินตนาการเห็นตัวเองเป็นนั้น อยู่ในหนังเวอร์ชั่นสอง คือปี 1973 ครับ ก่อนเหตุการณ์ในเรื่องประมาณ 3 ปี เรียกว่ากำลังใหม่สดพอดีเชียว เรื่องมีอยู่ว่าหนุ่มสาวชาวอังกฤษจี้เครื่องบินหนีออกมาจากประเทศหนึ่งในเอเชียใต้ เนื่องจากเกิดรัฐประหารขึ้น แล้วเครื่องบินก็ตกปุ๊ลงในเทือกเขาหิมาลัย  ชนเผ่าพื้นเมืองคนหนึ่ง (ซึ่งเคยไปเรียนหนังสืออยู่ที่อ๊อกซ์ฟอร์ด) ก็มาเจ๊อะเข้า แล้วช่วยชีวิตคณะพรรคเอาไว้ แล้วพาไปที่เมืองชางกรีลา เมืองลึกลับในหุบเขาหิมาลัยครับ อันนี้เป็นรูปใบปิด Lost Horizon ปี 1973 ที่กล่าวถึงในเรื่องครับ  กำแพงที่เห็นก็คงจะเป็นชางกรีลานั่นเอง จากคุณ : คุณพีท - พีธภัค (PeterPuck) - [ 20 ก.ย. 48 17:30:37 ]

ความคิดเห็นที่ 18 พุซซี่วิลโลว์ Pussy Willow ต้นวิลโลว์แมวเหมียว ที่ปกคลุมลำธารเล็กๆ ในรั้วฟาร์มคนอ้วน  หน้าตาปุกปุยฉะนี้เองครับ จากคุณ : คุณพีท - พีธภัค (PeterPuck) - [ 20 ก.ย. 48 17:35:09 ]

ความคิดเห็นที่ 19 พีดมอนต์ Piedmont เป็นเขตที่อยู่ติดกับภูเขาแอลป์ ทางตะวันตกเฉียงเหนือของอิตาลีครับ  ปัจจุบันเป็นแหล่งท่องเที่ยว มีทะเลสาบมากมาย ดูสวยดีเหมือนกัน ไม่รู้ทำไมบิงกี้กับดีดีถึงรู้สึกว่าเชย ใช้เป็นคำเรียกพื้นที่ที่มีลักษณะติดเชิงเขาได้ด้วยครับ รูปนี้เป็นพีดมอนต์ของจริงในอิตาลีครับ จากคุณ : คุณพีท - พีธภัค (PeterPuck) - [ 20 ก.ย. 48 17:37:54 ]

ความคิดเห็นที่ 20 เมืองโทเลโด Toledo เป็นเมืองตอนกลางของสเปน มีชื่อเสียงในการทำเหล็กกล้า และตีดาบจากเหล็กกล้าครับ รูปเหล็กไม่มีให้ดู ส่วนรูปดาบ ขอให้ดูจากกระทู้เรื่อง "มายาเอสทาร์ฯ" ของคุณเมจิกฯ แทนครับ สวยๆ ทั้งนั้นเลย แง่ม (ขโมยรูปแบบไม่เปลืองแรง ฮ่าๆๆ ) โทโคโนมะ Tokonoma แทรกคำอธิบายไว้ในเรื่องแล้วนิดนึง เพราะต้นฉบับก็มีวงเล็บไว้เหมือนกันครับ แหะๆๆ เพิ่มอีกหน่อยครับ อันว่าเวิ้งที่ว่านี้จะอยู่มุมใดมุมหนึ่งของห้อง อาจจะเป็นช่องหรือเป็นพื้นที่โล่งๆ หน้าผนังก็ได้ (เดาจากหลายๆ รูปน่ะครับ)  สำหรับวางต้นไม้พวกบอนไซ หรือแจกัน หรือแขวนภาพ  คือเป็นส่วนแต่งห้องกระมัง รูปที่คัดมาให้ดู ไม่ใช่รูปที่ชัดที่สุด แต่น่าจะคล้ายกับในเรื่องมากที่สุดครับ ว่าแล้วก็ขอจบเชิงอรรถแต่เพียงเท่านี้ สองชั่วโมงกว่าแล้ว เหนื่อยมากๆ เลยตัวเอง แง่มๆๆ จากคุณ : คุณพีท - พีธภัค (PeterPuck) - [ 20 ก.ย. 48 17:44:03 ]

ความคิดเห็นที่ 21 อิอิ...วันนี้มีเชิงอรรถเพียบ จากคุณ : มาดาม เค - [ 20 ก.ย. 48 18:18:34 ]

ความคิดเห็นที่ 22 น่าสงสารแมรี่แอนฮับ สยอง อึ๋ย =____=' จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ V >.< จากคุณ : มิรันตี - [ 20 ก.ย. 48 19:39:32 A:61.91.177.58 X: TicketID:104283 ]

ความคิดเห็นที่ 23 .... หวาดดี ฮนม. มาแย้ว หวานไหมจ๊ะ อิจฉา เอิ๊ก เข้าเรื่องดีก่า ผมสารภาพตรงๆเลยว่า ยังไม่ได้ชิมไวน์ Verdicchio ทั้งๆที่เป็นหน้าที่ของนักชิมระดับโรคอย่างผม เนื่องจากไอ้เจ้าไวน์ร้ายตัวนี้อยู่ที่กลางประเทศอิตาลี มันเป็นผลผลิตของชนเผ่า Marches เหล้าองุ่น  รสผลไม้เปรี้ยวอมหวาน  กลิ่นซึ้งๆ  จิงป่าวไม่รู้ ถึงอย่างไรก็จะกระเสือกกระสนไปชิมจนได้ ก็มันหวานแหววเข้าถึงเม็ดในกับอาหารทะเลและเส้นสปาเกตตี้ที่โปรดปรานนี่นา แต่ว่าทีเปี๊ยดมอนด์  อย่าหวังว่าจะรอด เดือนพฤศจิกา จะไปเยือนแน่นอน ไวน์บาร์บาเรสโก องุ่นเนบบิลโล่ เสร็จวรุณแน่นอนนนน... พอไปโตริโน่ แล้วจะไป ชาร์โมนิค ต่อเลย ลุยหิมะนิดหน่อย จากนั้นไปเสวยสุขกับไวน์ขาวของแถว เจนิวา อา...อย่าอิจฉา  ฮนม.  เหมือนกันนะเนี่ย จองทัวร์แย้ว  อิอิ. ... จากคุณ : วรุณนฤมล - [ 20 ก.ย. 48 23:30:33 ]

ความคิดเห็นที่ 24 เกร็ดข้อมูลน่าสนใจดีครับ ขอสารภาพว่าผมไม่ได้ทานของมึนเมามาเกือบสิบปีแล้ว นั่นมิใช่เพระผมเป็นคนเคร่งศีลธรรมอะไรหรอก แต่เพราะผมหาคนดื่มด้วยไม่ได้ การดื่มคนเดียว หาความสุขไม่ได้ หลายวันนี้ฝนตกเกือบทุกคืน แต่คืนนี้ฝนไม่ตกอีกแล้ว ฝนได้หนีไปแล้ว ความเงียบก็ปรากฏขึ้นอีกครั้ง คิดถึงเม็ดฝน จากคุณ : egotech - [ 21 ก.ย. 48 01:14:12 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ขอยืนยันว่าวันนี้ยังไม่ได้แต่ยาล้างแผลเลยซักชนิด ไม่ว่าจะกี่ดีกรีก็ตาม (งง) หมายความจนมของมิสซิสแอบสอดไส้ไว้หรือเปล่า จากคุณ : scottie - [ 21 ก.ย. 48 18:49:32 ]

ความคิดเห็นที่ 26 หายไปสองสัปดาห์ นึกว่าเอาเรื่องนี้ไปหมกอยู่ใต้หิมะแถวบ้าน ฮี่ๆ -พลุ่งพล่าน พลุ่ง ใช้กับน้ำเดือด พล่าน สับสน เอามาผสมกัน เหอๆ แปลกดี แต่ไม่ผิด ปกติมีแต่ พลุกพล่าน แต่คำนี้แปลว่า เกะกะ , ขวักไขว่ บทสนทนายังมีสีสันจี๊ดจ๊าดเช่นเคย ตามแบบฉบับวรรณกรรมตะวันตก ส่วนเชิงอรรถ ก็ยังอัดแน่นด้วยเนื้อหาและรูปสวยๆ หุหุ แปลจบเมื่อไร เมล์ไปเสนอสนพ.ต่างๆ ด้วยเน่อ เชียร์ๆ! จากคุณ : ณัฐกร - [ 21 ก.ย. 48 22:45:33 ]

ความคิดเห็นที่ 27 มาแล้วคร้าบบบ.... ง่วนอยู่สองสามวัน วันนี้ก็นั่งแก้เพลง "ใครบางคน" ใหม่ เผลอแผล็บเดียวหมดไปวันนึงอีกแล้ว เฮ้อ คุณมาดามเค วันนี้เชิงอรรถเพียบจริงๆ ครับ ไม่อยากเลยนะนี่ ที่จริงอยู่ในอารมณ์ขี้เกียจ  กร๊าก (เรื่องมันจำเป็น ของมันจำเป็น เรื่องมันจำเป็น ทำยังไงได้) คุณมิรันตี นั่นสิครับ ผมอ่านแล้วก็ขนลุก... หนูแมรี่แอนน่าสงสารจริงๆ หยึย... แต่นางเอกก็งี้แหละครับ รับบทหนักทู้กกกก ที เฮ้อ... คุณวรุณ หวานมากครับ แถมตากแดดซะตัวดำอีกต่างหาก เลยเป็น ฮนม รสช็อกโกแล็ตมั้งเนี่ย เหอๆๆ คุณวรุณนี่ นักชิมไวน์มืออาชีพเสียจริงเชียว เห็นชื่อก็รู้แล้วว่ามันเป็นไง ผมขนาดค้นแล้ว ก็ยังไม่รู้เรื่องอยู่ดี ฮ่าๆๆ ไปเปี๊ยดมอนต์เมื่อไหร่ ก็เก็บภาพเก็บเรื่องมาฝากด้วยนะครับ (ส่วนไวน์คาดว่ายังไงคงมาไม่ถึงมือพวกเราแน่อยู่แล้ว ฮ่าๆๆ) คุณอีโก้เทค หาคนดื่มด้วยไม่ได้เหรอครับ งั้นเห็นทีจะถึงนัดเพื่อนๆ บนถนนซักทีแล้วมั้ง วันก่อนคุณวรุณยังบ่นๆ ไม่มีคนดื่มด้วยอยู่เลยนะ แล้วยังมีคนอื่นอีกเย้ออออ เลยบนถนนเนี่ย อุๆๆ ช่วงนี้ฝนคงยังอยู่เป็นเพื่อนอีกหลายวันอยู่มั้งครับ รีบตักตวงเวลาไว้นะ อีกหน่อย ฝนอาจจะต้องหลบไปพัก...ร้อน... คุณก๊อตตี้ (ขอยืนยันว่าวันนี้ยังไม่ได้แต่ยาล้างแผลเลยซักชนิด ไม่ว่าจะกี่ดีกรีก็ตาม) แว้ก... สมควรงง แหะๆๆ ขอโทษคร้าบบบ ด้วยความมือไว เลยสะกดผิดอย่างแรง  ที่จริงต้องเป็น (ขอยืนยันว่าวันนี้ยังไม่ได้แตะยาล้างแผลเลยซักนิด ไม่ว่าจะกี่ดีกรีก็ตาม) แปลว่า ยังไม่ได้ดื่มแอลกอฮอล์ชนิดใดเลยครับ ไม่ได้เมาจริงจริ๊ง ไม่เกี่ยวไรกับน้องบราวนี่เลย ให้ตายเถอะ แหะๆๆ นายณัฐกร บ้านข้าพเจ้าไม่มีหิมะโว้ย ฮ่าๆๆ  ที่หมกน่ะ ข้าพเจ้าเอง ไม่ใช่นิยาย แต่ไม่ได้หมกหิมะ (หมกไรไม่บอก)  เอิ๊ก พลุ่งพล่าน มีในพจนานุกรมมั้ง แต่เรามะมีฉบับราชบัณฑิตฯ แหละ เลยเปิดให้ไม่ได้ว่า เขาเขียนว่าอะไรนะ แปลจบเมื่อไหร่แล้วคงต้องเกาๆๆๆ อีกเยอะๆ ว่ะ ณัฐกรเอ๋ย นี่ยังไม่ได้ดั่งใจเลย  มั่วๆ ไปก็เยอะ แง่ม จากคุณ : คุณพีทคุง (PeterPuck) - [ 22 ก.ย. 48 15:45:26 ]

ความคิดเห็นที่ 28 อ่านที่เฮียมาตอบแล้วสงสัยว่า น้องบราวนี่ใส่เหล้าด้วยหรือคะ จากคุณ : รสา รสา - [ 22 ก.ย. 48 18:57:00 ]

ความคิดเห็นที่ 29 แวะมาทักค่ะคุณพีท.. แต่แฮะๆ ของสารภาพ เรายังอ่านเรื่องนี้ไปไม่ถึงไหนเลย ..ยังไงๆ จะทยอยเข้ามาอ่านค่ะ เริ่มจะมีเวลานิดหน่อยแล้ว เพราะสอบเสร็จช่วงแรกแล้ว เหลือเคลียร์รายงานแล้วก็ รอสอบใบประกอบแค่นั้น (แต่ก็หนักอยู่) แต่ก็ชอบเรื่องนี้ตรงได้เข้ามาดูรูปนี่แหละ รูปเยอะดีค่ะชอบ.. ^_^ จากคุณ : มะกอกช่อ (makokchor) - [ 22 ก.ย. 48 22:36:30 ]

ความคิดเห็นที่ 30 หนูรสา อันว่าน้องบราวนี่จะมีดีกรีรึเปล่า คนแปลก็ไม่รู้ง่ะ แหะๆๆ แต่ดูจากความโด่งดังของตำราอาหารฉบับนี้แล้ว สงสัยว่า อะไรๆ ก็เกิดขึ้นได้ แถมคนทำยังเป็นคุณเจ๊แอนนาอีก อะไรๆ ก็เป็นไปได้ในซอยบาร์บารี่เลนแน่เลย กร๊าก คุณมะกอกช่อ ขอบคุณที่แวะมาทักคร้าบ ยังอ่านไม่ถึงไหนก็ไม่เป็นไรหรอกครับ ถ้ายังรู้สึกสนุกก็ค่อยๆ อ่านไป   เรื่องนี้มันไม่ค่อยเหมือนเรื่องแนวมาตรฐานเท่าไหร่ หุๆๆ สอบเสร็จแล้วก็โล่งไปเปลาะใหญ่นะครับ เอาใจช่วยให้เคลียร์รายงานได้เสร็จทันเวลา มีคุณภาพครับ และก็เตรียมตัวสอบใบประกอบให้เต็มที่ด้วยนะครับ จากคุณ : คุณพีทคุง (PeterPuck) - [ 23 ก.ย. 48 07:38:43 ]

ความคิดเห็นที่ 31 แง่มๆๆ ไม่อยากอ่านอ่ะเรื่องเนี้ย อยากอ่านเรื่อง Soda Ice มากกว่า ว่าแต่ไอ้ ฮนม. นี่คืออะไรอ่ะ งงมาหลายตอน Verdicchio ทำจากองุ่นทรงเห็ด?!?! 5555+ sagebrush มัยมันดูดำๆ หว่า หรือว่าคอมที่ใช้มันมืด นึกว่ามาจาก Phi Delt คาสโทร 5555+ "** ruo yi kai shi mei you shang di an zhong tou tou de song yong , wo men zen zhi xuan ze xiang feng ni shi xin zhong de ri yue , luo zai zhe li lu cheng de qian hou duo yu , zhi wei yu dao ni duo me xiang huan hua cheng wei ni jiao xia de ni , na tian de wu ren shang gu fang fu ting jian shuo ai ni " แอบครวญเพลงหงิงๆ อยากรู้ล่ะซิว่าเกี่ยวไรกะเรื่องนี้ เพราะว่าเพลงนี้ชื่อเพลงShangri-Laไงล่ะ ไม่รู้ว่าจะไปหาเพลงให้ฟังได้ที่ไหน เป็นเพลงของ Wang Lee Hom สนใจก็ไปเองแล้วกัน จากคุณ : i_tua_yung - [ 23 ก.ย. 48 09:43:18 ]

ความคิดเห็นที่ 32 หนูเตย ไอ้ตัวยุ่ง ไม่อ่านไม่ว่ากันจ้า แวะมาทักมาเม้าก็ดีใจแล้ว อันว่า ฮนม. นี้มันคือฮันนีมูนนั่นเอง เฉลย... อิๆๆ เวอร์ดิชโช่มันเหมือนเห็ดตรงหนาย...  ออกจะน่ารัก แหมๆๆ ส่วนต้นเสจบรัชนี่ มันน่าจะเขียวๆ นะ แต่ภาพคงมืดๆ ด้วยแหละ จริงๆ ไม่ดำหรอก   เอ... หรือจะเป็นสีของดอก เลยทำให้ดูดำก็มะรู้สิ อันเพลงที่ร้องให้ฟังนั้น... ไม่รู้จัก  เอิ๊ก แต่เคยได้ยินชื่อ "หวังหลีหอม" อยู่เหมือนกัน ว่าแต่เขาเป็นผู้ชายรึผู้หญิงนะตัวเอง แหะๆๆ จากคุณ : คุณพีทคุง (PeterPuck) - [ 25 ก.ย. 48 10:05:06 ]

ความคิดเห็นที่ 33 ตอนใหม่มาแล้วครับ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3766594/W3766594.html จากคุณ : คุณพีท - พีธภัค (PeterPuck) - [ 27 ก.ย. 48 14:57:16 ]