ความคิดเห็นที่ 1  "   ฤๅว่า  อุดมการณ์สิไร้ค่า   เงินตราคือของจริง   "                                              โดย   ปัญญ์   ปิยะอเนก 1      ลมร้อนพัดผ่านมาภายใต้แสงแดดจ้ายามบ่าย   ใบไม้ร่วงปลิวว่อนด้วยแรงลมผีหัวกุด   ระเบียงทางเดินหน้าตึกอายุรกรรมที่เคยคราคร่ำไปด้วยผู้คนวันนี้ดูเงียบเหงา   ชีวิตในโรงพยาบาลรัฐของจังหวัดห่างไกลยังดำเนินต่อไปเหมือนเคย   แต่มีบางอย่างที่เปลี่ยนไป   ตอนบ่ายเป็นเวลาเยี่ยมญาติ   ญาติผู้ป่วยส่วนใหญ่จึงถือโอกาสหลบร้อนเข้าตึกไปอยู่ข้างเตียงผู้ป่วย   เหลือเพียงส่วนน้อยที่นั่งหน้าสลดอยู่บนผืนเสื่อ   หรือยืนคอยความหวังด้วยท่าทางกระวนกระวายใจ     ไม่มีใครกล้าสูบบุหรี่เพราะกลัวถูกปรับ   ป้ายห้ามสูบบุหรี่บนเสาบ่งบอกราคาค่าปรับเรือนพันบาท   เงินสองพันบาทคนก็ยังไม่อยากถูกปรับ   แล้วจำนวนเงินที่ฟ้องร้องแพทย์ให้ชดใช้ค่าเสียหายเป็นแสนเป็นล้านบาท   ถ้าเกิดแพทย์ไม่กล้ารักษาคนไข้เพราะกลัวถูกฟ้องบ้างคงยุ่งพิลึก   นางสายืนพิงราวระเบียงทางเดินหน้าตึกผู้ป่วย   เธอทอดสายตาผ่านสวนหย่อมเขียวสดด้วยหญ้านวลน้อยสลับกับสีชมพูขาวของดอกแพงพวยเข้าไปในหอผู้ป่วย   ที่ซึ่งนายอำนาจสามีวัยห้าสิบเจ็ดของเธอนอนไร้สติอยู่บนเตียง   แววตาระทมทุกข์ของนางสาชอกช้ำเพราะร้องไห้   ใบหน้าเปรอะฝ้าของเธอดูแก่เกินวัยห้าสิบปีไปไม่น้อย   ผมเผ้ายุ่งเหยิงไม่ค่อยจะเป็นทรง   เสื้อคอกระเช้าสีเขียวเผยให้เห็นผิวกร้านแดดของคนสู้งานหนัก   แต่ผ้าถุงลายดอกราคาถูกเข้าชุดกับรองเท้าแตะเก่าๆบอกเป็นนัยให้ทราบถึงฐานะในสังคม   สามีของนางสาดื่มสุราจัดมาก   เขาดื่มติดต่อกันมาสิบกว่าปี   แต่ละวันดื่มสุราขาวไม่น้อยกว่าหนึ่งขวด   นับวันหยุดดื่มได้น้อยเต็มที   ต้นปีนี้เธอสังเกตได้ว่าสามีเปลี่ยนไป   ตาขาวของเขามีสีเหลืองอร่าม   ร่างกายซูบผอมลงผิดตา   เท้าทั้งสองข้างบวมจนที่หน้าแข้งกดแล้วบุ๋มลงไป   เขาเซื่องซึมลงกว่าเดิมไม่น้อย   น่าแปลกที่เมาสุราง่ายขึ้นทั้งๆที่ดื่มน้อยกว่าเคย   ไม่กี่เดือนมานี้เธอสังเกตเห็นท้องของเขาโตขึ้นมาก   มันโตมากจนเหมือนกับสาวท้องแก่   เธอขอร้องให้นายอำนาจมาพบแพทย์อยู่บ่อยครั้งเมื่อตอนสร่างเมา   แต่หลายครั้งเขาปฏิเสธเธอด้วยกำปั้น   จนกระทั่งสามเดือนก่อนลูกสาวที่แต่งออกไปอยู่กรุงเทพฯกลับมาเยี่ยมบ้าน   คำขอร้องของลูกสาวเพียงคนเดียวของเขา   เปลี่ยนใจให้เขายอมมารับการรักษาเป็นครั้งเป็นคราวที่โรงพยาบาล   แต่ถึงอย่างไรนายอำนาจก็ไม่ยอมหยุดดื่มสุรา   เขาหายไปจากการนัดติดตามของแพทย์เดือนกว่าแล้ว   ครั้งนี้กลับมาด้วยอาการหมดสติ   เกือบเที่ยงวันนี้นางสาพบว่าสามีของเธอสลบไสลข้ามคืน   ปลุกกินข้าวก็ไม่ตื่น   เธอจึงตามญาติพี่น้องช่วยกันหารถนำนายอำนาจมาส่งโรงพยาบาล   หนทางกันดารกว่าจะมาถึงก็เป็นเวลาร่วมบ่ายสองโมงแล้ว   ถึงแม้ว่าสามีจะชอบทำร้ายเธอเสมอเวลาเมา   แต่ด้วยความผูกพันที่มีมานาน   เธอจึงร้องไห้ฟูมฟายอยู่หน้าตึกผู้ป่วยจนตาบวมช้ำ   นางสาเหลือบไปเห็นหมอสันต์กำลังเดินออกมาจากหอผู้ป่วย   จึงรี่เข้าไปหาเพื่อถามไถ่อาการของสามี   “คุณหมอคะ   คนไข้ชื่ออำนาจเป็นอย่างไรบ้างคะ   คุณหมอช่วยเต็มที่เลยนะคะ”   นางสากล่าวด้วยความรู้สึกของของภรรยาที่ไม่อยากสูญเสียสามี   น้ำตาของเธอเริ่มเอ่อท้นขึ้นมา   ใบหน้าซีดเซียวแสดงอารมณ์ทั้งวิตกทั้งตระหนก   ความเป็นห่วงสามีทำให้เธอเอ่ยปากขอร้องเขาอีก   ทั้งๆที่เมื่อครู่ตอนหมอสันต์ตรวจและซักถามประวัติอาการผู้ป่วย   เธอก็บอกเขาเช่นนี้มาแล้ว                   “เอ้อ   ว่าไงนะครับ   ป้าเป็นญาตินายอำนาจที่หมดสติมาเมื่อบ่ายนี้ใช่ไหมครับ”   หมอสันต์ถามพลางเช็ดเหงื่อ   ใบหน้ามีรอยยิ้มที่มุมปาก   เขารู้สึกขำๆ   ในใจคิดว่าเคยมีคนไข้รายไหนบ้างในชีวิตการเป็นแพทย์ร่วมยี่สิบปีที่เขาดูแลรักษาอย่างไม่เต็มที่   หมอสันต์จำได้ว่า   เมื่อครู่ตอนพูดจาซักถามอาการของผู้ป่วยจากเธอ   เขาได้บอกเล่าสมมุติฐานเบื้องต้นของโรคแก่นางสาไปแล้ว   เขาขยับแว่นเช็ดขอบตาที่ระคาย   พลางสังเกตอัปกิริยาของเธอเพื่อคาดเดาอารมณ์   บ่อยครั้งที่คำตอบเพียงไม่กี่ประโยคทำให้ญาติผู้ป่วยร้องไห้หรือแสดงอาการเสียใจรุนแรงเกินคาดคิด   ประสบการณ์ทำให้เขาระมัดระวังมากขึ้น   ระยะหลังเขาเริ่มรู้ซึ้งถึงความหวาดระแวงของแพทย์หลายท่านที่เคยถูกฟ้องร้องมาก่อน   การตอบคำถามญาติโดยไม่ได้เตรียมตัวในรายที่ผลการรักษาไม่ดีดังความคาดหวัง   อาจนำไปสู่ความเข้าใจผิดหรือความเคืองแค้นของฝ่ายญาติผู้ป่วย   ผลที่ตามมาบางทีหมายถึงการฟ้องร้อง   ข้อหาที่แพทย์หลายคนเจอก็คือ ละเมิด   ไปจนถึงทำการโดยประมาทอันเป็นเหตุให้ผู้อื่นเป็นอันตรายหรือถึงแก่ชีวิต     ไม่น่าเชื่อว่าจำนวนคดีที่เข้าสู่แพทย์สภาเพิ่มขึ้นแบบทวีคูณในทุกปี   แต่เขาทราบดีว่าไม่ถึงหนึ่งในร้อยคดีที่แพทย์ผิดจริงๆ   มีหลายกรณีที่แพทย์ส่วนใหญ่เชื่อว่าไม่ผิดแต่ต้องกลับต้องจ่ายค่าเสียหาย   บางรายตัวเงินมากกว่าสิบเท่าของเงินเดือนแพทย์ตั้งแต่จบออกมารวมกันเสียอีก  “คุณหมอคะ   เขาเป็นผัวฉันเอง   อาการหนักมากไหมคะหมอ”   เธอสอบถามเขาด้วยสายตาวิงวอน   เขาหยุดนิ่งครู่หนึ่งเพื่อคิดทบทวนถึงผลการทำนายโรคของนายอำนาจตามข้อมูลทางการแพทย์   ความวิตกเรื่องความเข้าใจคลาดเคลื่อนของญาติผู้ป่วย   ทำให้เขาต้องคิดอย่างรอบคอบ   แล้วกลั่นกรองออกมาเป็นภาษาที่เข้าใจง่ายๆ   ก่อนพูดอธิบายเกี่ยวกับโรคของผู้ป่วย       จะพูดไปแล้วความสุขในการดูแลผู้ป่วยของเขาลดหายไปเหมือนห้วยแล้งน้ำแห้งขอด   ความไม่ไว้วางใจของสังคมได้แผดเผากำลังใจของเขาไปไม่น้อย   “อาการจะดีขึ้นไหมคะหมอ”   เธอเริ่มร้อนรน   เพื่อนบ้านที่มาด้วยสองคนรี่เข้ามาพยุงแขนเธอเพื่อรอฟังคำตอบของหมอสันต์   “อย่างนี้นะครับคุณป้า   นายอำนาจแกดื่มเหล้ามากไปหน่อย   ตอนนี้แกยังหมดสติอยู่เลยครับ   หมอตรวจพบว่ามีสาเหตุมาจากระดับน้ำตาลในเลือดต่ำกว่าปกติ   จากประวัติเดิมแกมีโรคตับแข็งอยู่แล้วครับป้า   คิดว่าอาการหมดสติเกิดขึ้นนานไปหน่อย   แบบนี้สมองก็เลยยังไม่ทำงานตามปกติ   คงต้องรอดูอาการสักระยะก่อนนะครับ   ตอนนี้หมอใส่เครื่องช่วยหายใจไว้ให้แก   ถึงอาการหนักแต่ว่าขอให้ใจเย็นๆรอ   เรายังมีหวังอยู่   อดทนสักนิดเถอะครับคุณป้า   พวกเราจะดูแลแกอย่างเต็มที่   ตอนนี้กำลังให้ยารักษาอยู่นะครับ”   หมอสันต์ทั้งอธิบายทั้งพยายามให้กำลังใจนางสาอย่างยากเย็น    เขารู้ดีว่าความหวังของผู้รักษาเป็นสิ่งที่ทำให้ผู้ป่วยรอดชีวิตมามากแล้ว   ขณะเดียวกันเขาก็เข้าใจถึงความรู้สึกและความคาดหวังของนางสาเป็นอย่างดี   แต่บางทีความคาดหวังของญาติก็ทำเอาผู้รักษาแทบเอาตัวไม่รอดเหมือนกัน   หมอสันต์เปลี่ยนไปไม่น้อย   แต่ก่อนแต่ไรเขาเคยพูดคุยอย่างร่าเริงกับญาติผู้ป่วย   แต่บัดนี้ทุกอย่างดูเป็นงานเป็นการไปหมด   คนที่เคยรู้จักหมอสันต์จะทราบดีว่าจิตวิญญาณที่เคยสุขสงบของเขาหายไป   น่าแปลกที่แววตาของหมอสันต์นั้น   ตอนนี้ดูเหมือนจะไม่แตกต่างจากแววตาของนางสาเอาเสียเลย   ถึงอย่างไรเขาก็ตั้งใจรักษานายอำนาจอย่างเต็มที่   เหมือนๆกับผู้ป่วยทุกรายที่อยู่ในความรับผิดชอบของเขา   นางสาดูจะมีสีหน้าดีขึ้นกว่าเดิมมาก   เขาขอให้เธอกลับไปพักผ่อนก่อน   แล้วรอฟังคำอธิบายจากพยาบาลหากว่ามีอะไรเปลี่ยนแปลงที่ต้องแจ้งให้ญาติทราบ   เธอดูผ่อนคลายและขอบคุณเขาก่อนหลบไปพักผ่อนพร้อมกับเพื่อนบ้านที่มาด้วย พวกเธอคุยกันเป็นภาษาถิ่นพอจับใจความได้ว่า   จะไปบนบานศาลกล่าวกับเจ้าที่เจ้าทางในโรงพยาบาลเพื่อเป็นการรักษาอีกทาง   แต่หมอสันต์หาได้ผ่อนคลายดังญาติผู้ป่วยไม่   เขากลับต้องมาแบกรับภาระชีวิตของใครคนหนึ่งที่ไม่ได้เป็นญาติเป็นเชื้อแม้สักนิดโดยไม่อาจปฏิเสธ มีต่อ แก้ไขเมื่อ 21 ก.ย. 48 20:25:15 จากคุณ : วรุณนฤมล - [ 21 ก.ย. 48 14:33:37 ]

ความคิดเห็นที่ 2 2          ก่อนหน้าจะคุยกับนางสาไม่ถึงชั่วโมงมานี้   หมอสันต์ได้ทำการกู้ชีพสามีของเธอ    นายอำนาจถูกรักษาที่ห้องฉุกเฉินด้วยอาการ โคม่า     หมอสันต์ได้รับโทรศัพท์จากพยาบาลประจำตึกฉุกเฉินให้รีบมาดูผู้ป่วยรายนี้โดยด่วนเนื่องจากอาการหนัก   เขาจึงพักงานที่แผนกผู้ป่วยนอกไว้ก่อนแล้วรีบกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปห้องฉุกเฉิน   บ่อยครั้งที่แพทย์ในต่างจังหวัดนั่งเก้าอี้สองตัวในเวลาเดียวกัน   เพราะคนไม่พอกับงาน   หมอสันต์ฟังรายงานสรุปจากพยาบาลพร้อมกับตรงเข้ามาที่เตียงผู้ป่วย   เขาเขย่าตัวเรียกชื่อนายอำนาจ    แต่แล้วแทบผงะ   เพราะกลิ่นอาเจียนที่เปรอะตามใบหน้าผสมกับกลิ่นตัวผู้ชายซึ่งไม่ได้อาบน้ำข้ามวันโชยตลบอบอวลชวนคลื่นไส้   แต่กลิ่นหมักของสุราค้างคืนปนกลิ่นหอมเอียนๆชนิดหนึ่งซึ่งระเหยออกมาพร้อมลมหายใจผู้ป่วยกลับช่วยเขาวินิจฉัยโรค   ถึงอย่างไรเขาก็ไม่รีรอ   ขณะที่พยาบาลกำลังเช็ดทำความสะอาดให้ผู้ป่วยเขาก็ทำการตรวจร่างกายไปพร้อมเลย   นายอำนาจหมดสตินอนสงบนิ่ง   ใบหน้ามีหนวดเครารุงรัง   แต่มันไม่อาจปกปิดเค้าหน้าโทรมๆเพราะพิษสุรา     หมอสันต์ประเมินระดับความความรุนแรงของโรคทางสมองออกมาเป็น กลาสโกว์ โคมา สกอร์*    (Glasgow coma score   เป็นการตรวจประเมินภาวะการทำงานของสมองโดยวัดสามด้านได้แก่   ระดับของการสื่อสารด้วยเสียง   ระดับการทำงานของระบบการเคลื่อนไหวและระดับของการลืมตามอง   แล้วให้คะแนน   คะแนนรวมของคนปกติคือสิบห้า    อาการหนักที่สุดจะเหลือเพียงสามคะแนน)   เขาเปิดเปลือกตาดูพบว่าตาขาวกลายเป็นสีเหลือง   จากนั้นลองจับศีรษะกลอกไปมา   เขาพบว่าลูกตายังกลอกไปมาได้   จึงลองฉายไฟฉายเพื่อดูที่ตาดำ   เขาพบว่าเส้นผ่าศูนย์กลางของรูม่านตามีขนาดเล็กมาก   มันมีขนาดเพียงหนึ่งมิลลิเมตรเท่านั้น   เขารีบขอให้ทำการวัดปริมาณน้ำตาลในเลือดด้วยวิธีตรวจเลือดจากปลายนิ้วทันที   พยาบาลใช้ปากกาที่มีปลายเป็นเข็มขนาดจิ๋วเจาะปลายนิ้วมือผู้ป่วย   เธอหยดเลือดจากนิ้วนายอำนาจลงที่ปลายของแถบวัดค่าเล็กๆ   มันกว้างไม่เกินสามมิลลิเมตรยาวสองเซนติเมตร   แถบนี้สอดติดกับเครื่องวัดอัตโนมัติขนาดเท่าฝ่ามือ   เครื่องมือทันสมัยชนิดนี้สามารถแสดงผลได้ในเวลาไม่ถึงหนึ่งนาที   ทันทีที่เครื่องตรวจน้ำตาลแจ้งว่า   พบปริมาณน้ำตาลในเลือดเพียงสี่สิบห้ามิลลิกรัมเปอร์เซ็นต์   เขาสั่งให้กลูโคสเข้มข้นห้าสิบเปอร์เซ็นต์ปริมาตรห้าสิบซี.ซี.เข้าเส้นเลือดดำผู้ป่วย     แต่นายอำนาจยังหายใจช้ามาก   อาการหมดสติก็ไม่กระเตื้อง   ซ้ำหายใจมีเสียงเสมหะดังครืดคราดตลอดเวลา    มันบ่งบอกว่าการหายใจเริ่มจะล้มเหลว   หมอสันต์จึงตัดสินใจเรียกทีมกู้ชีพเพื่อใส่ท่อช่วยหายใจทันที    ขณะเดียวกันเขาร้องขอให้ติดตั้งเครื่องติดตามการเต้นของหัวใจไปพร้อมกัน   ทีมของเขาก็คือพยาบาลและผู้ช่วยในห้องฉุกเฉินนั่นเอง   ทุกคนผ่านการอบรมการกู้ชีพมาอย่างดี   อุปกรณ์ต่างๆถูกนำมาเตรียมพร้อมใช้ในเวลาไม่ถึงนาที   อุปกรณ์เหล่านี้มีการจัดเตรียมและตรวจสอบความพร้อมก่อนเสมอทุกเวรพยาบาล   มันถูกจัดเก็บเป็นหมวดหมู่อยู่ในรถเข็นฉุกเฉิน   หมอสันต์บีบ แอมบูแบ็ก* ซึ่งติดตั้งไว้กับหน้ากากครอบจมูกผู้ป่วยเพื่อช่วยหายใจเป็นจังหวะสม่ำเสมอด้วยมือขวา   ส่วนมือซ้ายรวบหน้ากากครอบจมูกให้แนบกับจมูกและปากผู้ป่วย   เขาใช้นิ้วเกี่ยวล็อกกับใต้คางบริเวณสันกระดูกขากรรไกรด้วยความชำนาญ   (Ambu bag   เป็นฃื่อการค้าของอุปกรณ์ช่วยหายใจ   มีลักษณะเป็นลูกโป่งนิ่มๆ  ปลายลูกโป่งมีข้อต่อไว้ติดกับหน้ากากครอบจมูกหรือท่อช่วยหายใจ   ใช้บีบเพื่อนำลมเข้าสู่ทางเดินหายใจ   เป็นอุปกรณ์หลักชิ้นหนึ่งในการกู้ชีพ)     พออุปกรณ์และทีมพร้อม   หมอสันต์สอดก้านโลหะของ ลาริงโกสโคป* เข้าปากนายอำนาจเพื่อส่องหากล่องเสียง   จากนั้นสอดใส่ท่อช่วยหายใจผ่านจากทางปากเข้าสู่หลอดลมนายอำนาจ   (Laryngoscope   เป็นเครื่องมือทางการแพทย์ชนิดหนึ่ง   ใช้ส่องดูกล่องเสียง   เครื่องมือชิ้นนี้ประกอบด้วยด้ามจับและก้านโลหะ   ส่วนก้านใช้สำหรับสอดเข้าทางปากเพื่อส่องหากล่องเสียง   โดยมีไฟส่องสว่างติดอยู่ที่ตัวก้าน   ก้านมีหน้าที่กันลิ้นให้พ้นทาง    ตัวก้านอาจมีลักษณะโค้งหรือตรงก็ได้)   แพทย์ฝึกหัดทุกคนต้องหัดใส่ท่อช่วยหายใจชนิดนี้จนชำนาญ   การฝึกหัดในหุ่นจนคล่องจะช่วยให้การใส่ในผู้ป่วยจริงราบรื่น     เขายังจำได้ว่าครั้งแรกในชีวิตที่ต้องใส่ท่อชนิดนี้ให้กับผู้ป่วยนั้น   น่าขำเหลือเกินที่เขาเองกลับแทบเอาชีวิตไม่รอด   ครั้งแรกในชีวิตที่หมอสันต์ได้ใส่ท่อช่วยหายใจให้ผู้ป่วยจริง   เขามีอาการมือไม้เย็นเฉียบและตัวสั่นเทิ้มด้วยความตื่นเต้นจนซ่อนไว้ไม่อยู่   จำได้ว่าหัวใจเขาเต้นรัวไม่เป็นส่ำ   หัวใจเจ้ากรรมมันเต้นแรงมากจนหน้าอกสะเทือน   อาการหูตาลายจู่โจมกระทันหัน   จนเกือบไม่ได้ยินคำแนะนำจากแพทย์รุ่นพี่ที่คอยควบคุม   ถึงอย่างไรเขาใช้เวลานานสามนาทีกว่าก็ใส่ได้สำเร็จ   เมื่อเห็นเขามีเหงื่อโง่ไหลท่วมตัว   แพทย์รุ่นพี่ท่านนั้นตบหลังปลอบให้ใจเย็นๆ   รอยยิ้มอบอุ่นให้กำลังใจของท่านตราตรึงใจเขามาตลอดชีวิต   ภายหลังต่อหน้าผู้คนเขาจึงเรียกขานท่านว่าอาจารย์ด้วยความเคารพ   ผู้ป่วยรายแรกในชีวิตของหมอสันต์รอดชีวิต   แต่เขารู้ดีว่าถ้าขืนชักช้างุ่มง่ามกว่านั้น   คงมีความสูญเสียใหญ่หลวงเกิดขึ้นต่อผู้ป่วย   และความมั่นใจในก้าวแรกของการเป็นแพทย์ของเขาอาจต้องพังทลายลงสิ้น   แต่วันนี้แตกต่างจากวันนั้นโดยสิ้นเชิง   เขาเป็นอาจารย์ให้แพทย์ฝึกหัดหลายรุ่นแล้ว   การใส่ราบรื่นดีไม่มีบาดแผลหรือความชอกช้ำเกิดขึ้นในช่องคอเลย   ท่อถูกสอดผ่านกล่องเสียงไปถึงหลอดลมอย่างนิ่มนวลและรวดเร็ว   อย่างไรก็ตามเสมหะที่คั่งค้างในคอผู้ป่วยพุ่งกระจายออกมาติดหน้ากากใสที่เขาสวม   บางส่วนที่มองไม่เห็นอาจเปรอะเปื้อนเสื้อคลุมสีเขียวที่เขาใส่ก่อนลงมือกู้ชีพด้วยก็ได้    ทุกครั้งที่ลงมือกู้ชีพเขาหวังว่าตนเองเสมอว่า   จะไม่ติดเชื้อโรคจากการสัมผัสผู้ป่วย   แต่บ่อยครั้งเขาอยู่ในความเสี่ยง   มีแพทย์หลายคนนอนไม่หลับหรือเครียดจัดขึ้นมาทันที   เมื่อเสมหะหรือเลือดของผู้ป่วยกระเซ็นถูกตัวหรือเข้าตาเพราะอุบัติเหตุ   ความกลัวจะติดโรคเอดส์นั้นห้ามไม่ได้   เพราะมันหมายถึงชีวิตทั้งชีวิตต้องล่มสลายถ้าเกิดติดเชื้อร้ายนี้เข้า   ซ้ำอาจติดต่อไปยังลูกเมียได้อีก   ความทุกข์ของแพทย์เช่นนี้กว่าจะลุล่วง   ก็ต่อเมื่อพิสูจน์ได้ว่าผู้ป่วยไม่ได้เป็นโรคเอดส์   หรือแพทย์ผู้ได้สัมผัสสารคัดหลั่งที่ว่านี้ไม่ติดเชื้อเอดส์   กว่าจะรู้คำตอบนั้น   ต้องผ่านห้วงเวลาแห่งความทุกข์ทรมานใจซึ่งยาวนานไม่ต่ำกว่าหกเดือน   หมอสันต์เคยพลาดมาก่อน   ประสบการณ์เลวร้ายครั้งนั้นทำให้เขาต้องทนกับฝันร้ายไปร่วมครึ่งปี   โชคดีที่เขาไม่ติดเชื้อเอดส์   แต่ไม่มีใครรับประกันได้ว่าฝันร้ายจะไม่เกิดซ้ำขึ้นอีก มีต่อ จากคุณ : วรุณนฤมล - [ 21 ก.ย. 48 14:39:33 ]

ความคิดเห็นที่ 3 หลังจากช่วยกู้ชีพได้ไม่นาน   นายอำนาจก็เริ่มดิ้นขลุกขลัก   ทำว่าท่าจะรู้สติกว่าเดิม   มือไม้เริ่มป่ายปัดไปทั่ว   เจ้าหน้าที่ช่วยกันจับแล้วใช้ผ้ารัดข้อมือผูกโยงไว้กับข้างเตียง   เขาเริ่มมีอาการไอและทำท่าจะขย้อนท่อช่วยหายใจ   เสมหะพรั่งพรูออกมาตามท่อช่วยหายใจ   บางส่วนพุ่งกระเด็นไปตามแรงไอ      เจ้าหน้าที่พยาบาลช่วยกันดูดเสมหะที่คั่งค้างออกจากหลอดลม   โดยใช้เครื่องดูดเสมหะชนิดสุญญากาศ   หลังจากบีบแอมบูแบ็กที่ต่อกับท่อช่วยหายใจอยู่ครู่ใหญ่   หมอสันต์ปรับแต่งระดับความลึกของท่อช่วยหายใจ   เมื่อได้ตำแหน่งที่เหมาะสม   เขาสั่งให้ใส่ลมสิบซี.ซี.เข้าไปในลูกโป่งที่ด้านนอกของปลายท่อช่วยหายใจ    มันใช้ทำระบบปิดของความดันอากาศเมื่อต่อเครื่องช่วยหายใจ   เสร็จแล้วจึงสั่งให้ผู้ช่วยยึดท่อไว้กับริมฝีปากด้วยแถบกาวพิเศษ     ในขั้นตอนนี้เขาทราบดีว่าต้องทำด้วยความรอบคอบ   มันเป็นการตรวจยืนยันเพื่อป้องกันความผิดพลาด   หากว่าท่อช่วยหายใจถูกสอดวางไว้ผิดที่   คือเข้าไปในหลอดอาหารแทนที่จะเป็นหลอดลม   มันอาจหมายถึงการสูญเสียชีวิตผู้ป่วย   เคยมีคดีฟ้องร้องอันเกิดจากสาเหตุในเรื่องนี้มาแล้วหลายครั้ง   รายหนึ่งที่เขาจำได้ตอนจบแพทย์ได้ไม่นานก็คือ   กรณีเด็กนักเรียนผ่าตัดทอนซิลแล้วกลายเป็นเจ้าชายนิทราไปเลย   รายนั้นทางแพทย์สภาเชื่อว่าเกิดจากการที่สมองขาดออกซิเจน   ในยุคก่อนนั้นการดมยาสลบทำโดยแพทย์เจ้าของไข้กับพยาบาลที่อบรมมาทางวิสัญญี   หลังฉีดยาชักนำให้หลับแล้ว   ปรากฏว่าทั้งแพทย์และพยาบาลช่วยกันใส่ท่อช่วยหายใจหลายครั้งแต่ไม่สำเร็จ   เพราะคอผู้ป่วยสั้นกว่าปกติ   การที่คอสั้นทำให้มองไม่เห็นกล่องเสียง   แม้ว่าจะใช้ลาริงโกสโคปขนาดพิเศษแล้วก็ตาม   ท่อจึงพลัดเข้าไปในหลอดอาหารแทนที่จะเข้าหลอดลม   เป็นผลให้สมองขาดออกซิเจน   แพทย์และพยาบาลก็ได้พยายามใส่ใหม่อย่างสุดความสามารถแล้วแต่ล้มเหลว   ผู้ป่วยหยุดหายใจไปนาน   แม้ว่าแพทย์จะตัดสินใจผ่าตัดเจาะคอจากด้านนอกบริเวณใต้คอหอยเพื่อใส่ท่อช่วยหายใจให้ทันที   แต่ผู้ป่วยก็ไม่ฟื้นคืนสติขึ้นมาอีกเลย   เหตุการณ์เช่นนี้ไม่อาจทำนายล่วงหน้าได้   แน่นอนที่สุดไม่มีใครอยากให้มันเกิดขึ้น     อย่าคิดว่ามีแต่ฝ่ายผู้ป่วยเท่านั้นที่กลัวจะเกิดเหตุร้ายถ่ายเดียว   แพทย์ที่มีประสบการณ์ยิ่งกลับกลัวหนักกว่าผู้ป่วยหลายร้อยเท่า   หลายคนถึงกับเฝ้าภาวนาว่าอย่าให้เกิดเรื่องร้ายๆเช่นนี้ขึ้นกับผู้ป่วยของตนเลย   สิ่งที่ตามมาหลังความสูญเสียก็คือ   ความเศร้าเสียใจของทั้งฝ่ายญาติผู้ป่วยและแพทย์   มันสร้างความทุกข์ทรมานใจให้เขาเหล่านั้นไปตลอดชีวิต   ถึงหมอสันต์จะเป็นผู้ที่เชี่ยวชาญเพียงใด   ก็อดหวั่นใจมิได้เมื่อนึกถึงเรื่องนี้   หมอสันต์ตั้งสติทบทวนการทำงาน จากนั้นติดตั้งเครื่องช่วยหายใจเข้ากับท่อช่วยหายใจ   เครื่องช่วยหายใจหรือปอดเทียมที่เขาใช้เป็นเครี่องอัดอากาศ   รูปร่างเหมือนกล่องขนาดย่อมมีสีเขียวใส   มองเห็นอุปกรณ์ภายใน   มันตั้งอยู่บนก้านขาตั้งเหล็กหล่อ   มีสายต่อเข้ากับถังออกซิเจน   เขาปรับแต่งโดยหมุนปุ่มกำหนดความดันอากาศที่อัดเข้าสู่ปอด   ปรับความเข้มข้นออกซิเจน   ตั้งอัตราการทำงานของเครื่องให้สัมพันธ์กับความพยายามหายใจของผู้ป่วย และปรับระยะเวลาลมหายใจออกให้พอเหมาะกับผู้ป่วยโดยเลียนธรรมชาติ    เครี่องนี้เป็นรุ่นค่อนข้างล้าสมัย   เขาจึงต้องสังเกตเสียงการทำงานของเครื่องช่วยหายใจ   เพื่อบอกว่าเขาตั้งเครื่องไว้เหมาะกับผู้ป่วยหรือไม่   การนี้ต้องใช้ประสบการณ์ของตนเองล้วนๆแทนอุปกรณ์สมัยใหม่   เขาปรับเครื่องอีกครั้งจนมันทำงานได้เป็นที่น่าพอใจ   ประสบการณ์นานปีของเขาทำให้การกู้ชีพเสร็จสิ้นลงในเวลาอันสั้น    ถึงตอนนี้เสื้อซับในของเขาเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ   อาการปวดหัวตุ๊บๆเพราะความตึงเครียดเกิดขึ้น   แต่เขาไม่ได้ใส่ใจเพราะมัวพะวงกับการรักษา   ในระหว่างที่สั่งการรักษา   เขามักชำเลืองมองเส้นกราฟสีเขียวจากเครื่องติดตามการเต้นของหัวใจไปด้วยเป็นระยะๆ   เพื่อให้มั่นใจว่าการเต้นของหัวใจยังเป็นปกติ     ขั้นตอนการกู้ชีพผ่านไปแล้ว   โชคดีที่นายอำนาจไม่มีภาวะหัวใจหยุดเต้น   มีเพียงการหายใจล้มเหลวเท่านั้น   แต่ถ้าไม่รีบให้การรักษาทันท่วงที   ในไม่ช้าคงทรุดหนักสุดจะคาด   กระบวนการรักษาที่ดำเนินมาถึงตรงนี้เป็นเพียงบทเริ่มต้นเท่านั้น   ยังมีขั้นตอนการดูแลรักษาอีกยาวเหยียด   แต่ละขั้นตอนนั้นมีความซับซ้อนและละเอียดอ่อนมาก   ทุกขั้นตอนล้วนแล้วแต่มีเหตุผลทางวิทยาศาสตร์   เป็นงานที่ต้องทำอย่างบรรจงประณีตดุจดังวิจิตรศิลป์   อุปกรณ์และยาที่เลือกใช้มีผลการวิจัยทางการแพทย์รองรับ   จำเป็นต้องรู้ข้อบ่งชี้และข้อห้ามเป็นอย่างดี   สิ่งเหล่านี้ยังต้องเลือกให้ในเวลาที่เหมาะสม  โดยคำนึงถึงความปลอดภัยและผลประโยชน์ของผู้ป่วยเป็นหลักด้วย       เงื่อนไขมากมายเพียงนี้   ผิดพลาดครั้งเดียวก็ไม่ได้   เพราะหมายถึงความเป็นตายของผู้ป่วย   ทั้งหมดนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลย   การทำงานของแพทย์จึงอยู่ภายใต้แรงกดดันมหาศาล   ผู้ปฎิบัติงานต้องมีกำลังใจที่มั่นคง   ดังนั้นถ้าเกิดมีความกดดันเรื่องอื่นๆอีกเช่น   การจ้องจับผิดเพราะไม่ไว้วางใจ   การฟ้องร้อง   ความไม่พึงใจของญาติผู้ป่วย   หรือเหตุอื่นเหตุใดเข้ามาอีกแรง   ประสาทจะแข็งเพียงใดก็ต้องเครียด    ในช่วงวิกฤตของผู้ป่วยนั้นหมอสันต์ไม่เคยรู้ตัวเลยว่า   ร่างกายของเขาได้หลั่งสารแอดรีนาลิน   อันเป็นสารที่เกิดจากความเคร่งเครียดเข้าสู่กระแสโลหิตมากกว่าปกติเพียงใดในขณะปฏิบัติงาน   เพราะจิตใจเขามัวจดจ่ออยู่ที่งานช่วยชีวิตเท่านั้น   สารหลั่งชนิดนี้ออกมาจากต่อมหมวกไต   มันมีประโยชน์มหาสารต่อการดำรงอยู่ของมนุษย์   ตั้งแต่ในอดีตกาลจวบจนปัจจุบัน   บรรพบุรุษของมนุษย์เมื่อครั้งยังอยู่ในยุคหิน สามารถหนีรอดพ้นจากภยันตรายที่รายล้อมในชีวิต   ตราบจนมนุษย์ยุคปัจจุบันสามารถแข่งขันดิ้นรนต่อสู้เพื่อความอยู่รอดในสังคมก็เช่นกัน   ล้วนแล้วแต่ต้องใช้สารหลั่งชนิดนี้   สารหลั่งแอดรีนาลินกระตุ้นกระบวนการสร้างพลังงานให้แก่ร่างกาย   ทำให้หัวใจสูบฉีดแรงและเร็วขึ้น   ความดันโลหิตสูงขึ้น   ระบบต่างๆในร่างกายทำงานมากขึ้นอย่างทันทีทันใด   ร่างกายพร้อมรับกับสถานการณ์ดีร้ายต่างๆอย่างฉับพลัน     แต่สารหลั่งแอดรีนาลินนี้ก็มีข้อเสีย   การหลั่งในปริมาณสูงและโดยเฉพาะผู้ที่มีการหลั่งออกมามากกว่าปกติในระยะเวลายาวนานเพียงใด   ยิ่งจะทำให้หัวใจทำงานหนักขึ้นและในที่สุดอาจเป็นผลทำให้อายุสั้นลงได้       ดังนั้นในขณะที่ความเสี่ยงต่อการเสียชีวิตของผู้ป่วยเริ่มลดลง   ความเสี่ยงต่อโรคหัวใจของหมอสันต์จึงเพิ่มขึ้น   เป็นอันว่าในขณะที่ชะตาชีวิตนายอำนาจเริ่มมีโอกาสยืดยาวขึ้นนั้น   ชะตาชีวิตของหมอสันต์กลับสั้นลงทุกขณะ   เพราะความเครียดเข้าเกาะกินทั้งกายและจิตใจ มีต่อ จากคุณ : วรุณนฤมล - [ 21 ก.ย. 48 14:40:44 ]

ความคิดเห็นที่ 4 3        อุดมการณ์พาหมอสันต์ก้าวเท้ามุ่งสู่ชนบทหลังจบการศึกษา   การเป็นแพทย์ในโรงพยาบาลของรัฐซึ่งมีผลตอบแทนแค่พอเลี้ยงชีพมานานร่วมยี่สิบปี   สิ่งที่เป็นเชื้อไฟโหมความมุ่งมั่นรับผิดชอบต่อผู้ป่วยของหมอสันต์ให้ยังดำเนินต่อไปได้ก็คือ   ความเมตตากรุณาในจิตใจล้วนๆ   แต่บัดนี้ความหวาดระแวงของสังคมได้เข้าโจมตีวิชาชีพแพทย์อย่างหนัก   มันดำเนินไปตามกระแสสังคมอันเชี่ยวกรากชนิดไม่เลือกดีเลือกชั่ว   จุดอ่อนอันเปราะบางควรแก่การทะนุถนอมของระบบสาธารณสุขจึงบอบช้ำ  ประหนึ่งสาดน้ำราดใส่กองไฟอันคุกรุ่น   ในไม่ช้าเปลวไฟแห่งศรัทธาหลายๆดวงคงดับมอดเหลือเพียงเถ้าถ่านอันไร้ค่า   ทุกเรื่องควรมีทางออก   แต่กว่าจะมีทางออก   เขาและผองผู้ร่วมอุดมการณ์อาจชอกช้ำเกินจะทานทนไปแล้วก็ได้     การทำงานของมนุษย์นั้นมีโอกาสผิดพลาดเกิดขึ้นได้เสมอ   หมอสันต์ทราบความจริงประการนี้เป็นอย่างดี   จึงตั้งสติคอยเตือนตัวเองทุกครั้งจนเป็นนิสัย   พอมีการฟ้องร้องหนักขึ้น   ดูเหมือนมันกลับกลายเป็นความหวาดระแวงที่คอยบั่นทอนจิตใจไม่รู้ตัว       บางครั้งพยาบาลผู้ร่วมงานถึงกับแอบนินทาว่าเขาเป็นจอมจู้จี้   แต่นานเข้ากลับกลายเป็นความเห็นใจและศรัทธา   พวกเธอรู้ดีว่านี่คือคุณสมบัติที่ดีของอายุรแพทย์     แล้วในที่สุดวาระที่ไม่พึงปรารถนาก็มาเยี่ยมเยียน   สามเดือนที่แล้วหมอสันต์ถูกฟ้องร้องเป็นจำเลยร่วมกับโรงพยาบาลข้อหาละเมิด   ประมาทเลินเล่ออันเป็นเหตุให้ผู้อื่นเป็นอันตรายแก่กาย   ในที่สุดถูกตัดสินให้ชดใช้เงินแก่ผู้เสียหายในจำนวนสูงมากน่าใจหาย   ถึงแม้ว่าการแพ้ยาในกรณีของเขาจะเป็นเรื่องสุดวิสัยบนความปรารถนาดี   ผู้ร่วมวิชาชีพต่างแสดงความเห็นใจหมอสันต์   เพราะรู้อยู่แก่ใจดีว่า   คนทำงานรักษานั้นยิ่งทำงานมากขึ้นเพียงใดก็ยิ่งมีโอกาสเจอเหตุการณ์คนไข้แพ้ยามากขึ้นเพียงนั้น   แต่หมอสันต์ย่อมไม่อาจปฏิเสธได้ว่าไม่เกี่ยวข้อง   เพราะมันเป็นผลจากการสั่งการรักษาของเขา   ตามบรรทัดฐานทางกฎหมายซึ่งได้เกิดขึ้นดังคดีตัวอย่าง   ไม่น่าเชื่อว่าในขณะนี้   จิตใจของหมอสันต์กำลังรู้สึกเสื่อมศรัทธาในวิชาชีพที่เคยใฝ่ฝันยกย่องมาตั้งแต่วัยเด็ก   เพราะรู้สึกว่าตนเองนั้นไร้เกียรติและตกเป็นเป้าโจมตีของสังคม   แถมยังต้องทนกับความเสื่อมโทรมของร่างกายและจิตใจที่ร้าวลึกไม่อาจเยียวยา     ชีวิตการทำงานรักษาผู้ป่วยของหมอสันต์นั้น   ความเครียดกับความมุ่งมั่นมันอยู่ใกล้กันมากเหมือนคนละด้านของเหรียญ    หมอสันต์โชคร้ายที่เหรียญแห่งชะตาชีวิตถูกพลิกโดยกระแสสังคมมาออกทางด้านเลว   เขาจึงต้องจมอยู่ในกระแสของความเครียด     การเป็นคนเอาจริงเอาจังและเสียสละชนิดทุ่มสุดตัว   กลับสามารถกัดกร่อนจิตใจของมนุษย์ที่เรียกว่าแพทย์เช่นเขาได้เหมือนมีดสองคมไม่มีผิด   บาดแผลที่ถูกเชือดเฉือนเพราะความมุ่งมั่นในวิชาชีพถูกประจานต่อสังคมอย่างอุดจาดตา    เขาและเพื่อนร่วมอุดมการณ์ทุ่มเททั้งชีวิตให้กับสังคมชนบท   โดยไม่เคยเรียกร้องโอกาสแห่งความมั่งคั่งที่สูญเสียไป   แต่สังคมกลับกำลังจ้องหาโอกาสเรียกร้องเงินทองจากพวกเขา   ด้วยกลไกที่เรียกว่า การฟ้องร้อง   ใบหน้าแก่เกินวัยดูหมองหม่นเมื่อคำนึงถึงสิ่งที่กฎหมายกำลังดำเนินการกับเขา   ทางราชการกำลังไล่เบี้ย   เพื่อเรียกเก็บเงินที่ทางการต้องจ่ายให้ผู้เสียหายคืนจากแพทย์ที่เป็นต้นเหตุ     “มัวแต่ทำงานไม่ได้ทำเงิน   ตอนนี้เลยเหลือแต่ชีวิต   ถ้าทางการต้องการเงินคืน   สงสัยคงต้องขายอุดมการณ์มาชดใช้หนี้แล้วมัง”   ไม่รู้ว่าหมอสันต์กำลังปลุกปลอบจิตใจตน   หรือว่าเย้ยหยันถากถางชีวิตตัวเองกันแน่        “   ฤๅว่า  อุดมการณ์สิไร้ค่า   เงินตราคือของจริง   “   ถ้ามันเป็นจริง   หมอสันต์ก็คงเป็นคนที่ ล้มละลายทั้งทางการเงินและจิตวิญญาณ แด่ หมอสันต์  ด้วย ดวงใจ แก้ไขเมื่อ 21 ก.ย. 48 17:44:52 แก้ไขเมื่อ 21 ก.ย. 48 14:48:33 จากคุณ : วรุณนฤมล - [ 21 ก.ย. 48 14:47:48 ]

ความคิดเห็นที่ 5 จ๊ะเอ๋..ในที่สุด คุณลุงตาปั(ญญ์)น ก็กลับมาพร้อมกับผลงานเรื่องใหม่แล้ว คิดเถิงงงง คิดถึง ^^ หายไปนานมีนคิดมาก เลยนะ นึกว่าน้อยใจใคร ในถนนนักเขียนรึเปล่า ทำไมถึงไม่ส่งเรื่องมาให้อีก^^ อ่านดูแล้วยังไง๊ ยังไง มีนก็คิดว่าเรื่อง คงไม่รับการถ่ายทอดมาอีกต่อ สองต่อ หรอกค่ะ ประหนึ่ง คนเขียนกับตัวละคร คือคนๆเดียวกันมากกว่า^^ (มีนแค่อ่านคร่าวๆ นะค่ะ เด๋วจะกลับขึ้นไปอ่านใหม่ อย่างเอาเป็นเอาตาย แล้วหลังจากนั้น มีนคงมีเรื่องมาคุยกับ คุณลุงตาปั(ญญ์)น อีกค่ะ ^^" ) แก้ไขเมื่อ 22 ก.ย. 48 00:12:44 แก้ไขเมื่อ 21 ก.ย. 48 17:16:03 แก้ไขเมื่อ 21 ก.ย. 48 16:15:47 จากคุณ : พิณพลอย (meanjaa) - [ 21 ก.ย. 48 16:14:00 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ฤๅ เป็นสระ ต้องตามด้วยสระอาหางยาว ๆ ค่ะ จากคุณ : รสา รสา - [ 21 ก.ย. 48 16:26:42 ]

ความคิดเห็นที่ 7 คุณ รสา รสา ............. เครื่องพิมพ์ของลุงกะของผม ผมไม่มีเลยครับ อักขระตัวนี้ ลุงปันแกส่งมาแบบนี้ ผมจนใจ และ ขอโทษ ที่ทำให้ภาษาไทย ชอกช้ำ ผมว่าจะขอยืมจากเพื่อนๆ แต่ ลุงแกขอให้ลงไปเลย วายรุ่น ก็ยังใจร้อนเหมือนเดิมครับ ขอบคุณที่ติแก   สงสัยลุงปันแกจะยังไม่เข็ด  อิอิ จากคุณ : วรุณนฤมล - [ 21 ก.ย. 48 16:45:44 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ถ้าเครื่องพิมพ์ดีดอาจจะไม่มีค่ะ แต่ถ้าแป้นพิมพ์ธรรมดาอยู่ตรงเลขหนึ่ง (1) น่ะค่ะ ต้องขอออกตัวก่อนว่าไม่ได้มาตินะคะ แค่บอกสิ่งที่ครูเคยสอนมาน่ะค่ะ จากคุณ : รสา รสา - [ 21 ก.ย. 48 17:13:47 ]

ความคิดเห็นที่ 9 งือ น่ากลัว จากคุณ : GTW - [ 21 ก.ย. 48 17:21:25 ]

ความคิดเห็นที่ 10 คุณ รสา รสา ครับ โอย ผมวิ่งมา หอบ เลย ผมวิ่งไปขอยืมเพื่อนมาได้ 2 อัน แล้วครับ นี่ไง  ๅ  ๅ ง่า   ผมขอยืมอีกสองอันจาก คุณ รสา รสา นะ นะ ..... ที่จริงเรื่องตอบกระทู้  ผมอำเล่นล้วนๆ อย่าโกรธผม นะ นะ อิอิ ..... ครือว่า ปกติผมต้องตรวจทานให้แก แต่ ผมตรวจทานไม่ดีเอง บนคีย์บอร์ดมีทุกอันแหละครับ ผมเลยอำไปตามนิสัย ไม่นึกว่าคุณ รสา รสา จะกรุณาเป็นจริงเป็นจังขนาดนี้ ไหว้ ขอโทษอีกทีครับ  ผมล้อเล่น ยกโทษให้ผม นะ นะ เอิ๊ก หอบแฮก จากคุณ : วรุณนฤมล - [ 21 ก.ย. 48 20:21:10 ]

ความคิดเห็นที่ 11 นึกถึง ER ตอนนั้นติดงอมแงม หลายปีให้หลัง ไม่ได้ดูเลย ว่าแต่ ตกลงเรื่องคุณอำนาจตั้งใจทิ้งท้ายไว้แค่นี้ปล่าวคะ จากคุณ : scottie - [ 21 ก.ย. 48 21:12:58 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ขอมาลงชื่อจองอ่านก่อนนะคะพร้อมกับเซฟด้วยฮับ จากคุณ : เพอร์ (เคอัส) - [ 21 ก.ย. 48 21:35:46 ]

ความคิดเห็นที่ 13 แต่งได้กินใจดีค่ะ จากคุณ : หมอใหม่...ไฟหมด - [ 21 ก.ย. 48 22:38:38 A:61.90.94.117 X: ]

ความคิดเห็นที่ 14 เป็นเรื่องที่ดีมาก เป็นความเป็นจริงที่กำลังเขย่าขวัญคนทำงานด้านนี้ทุกคน คือ ความกลัวที่อุดมการณ์ในวัยเยาว์จะหานไปเมื่อไร เราจะสามารถประคับประครองอุดมการณ์ทำเพื่อประชาชนไปได้อีกนานเพียงใด ในเมื่อเจตนาอันดีที่จะทำเพื่อเพื่อนมนุษย์ถูกมองว่าเป็นการกระทำที่ประมาทไม่ว่าด้านการกระทำหรืออารมณ์ แต่อย่างไรเราว่าทุกคนคงจดจำพระราโชวาทของพระบิดาได้ ที่จะทำให้เราทำงานในระบบนี้ต่อไป แต่ภายใต้ความไม่ประมาท ที่เราไม่เคยประมาท จากคุณ : jam - [ 21 ก.ย. 48 23:51:16 A:203.113.55.211 X:203.151.140.112 ]

ความคิดเห็นที่ 15 มาลงชื่อไว้ก่อนค่ะ เดี๋ยวขอตัวไปอ่านหนังสือสอบก่อนค่ะ ไว้สอบเสร็จจะกลับมาอ่านนะคะ ขอvoteได้มั๊ยค่ะ อยากให้คนอื่นอ่านบ้าง อยากให้รู้ว่าแพทย์เหนื่อยนะ งานหนัก รับผิดชอบสูง ไม่มีแพทย์คนไหนหรอกค่ะที่ไม่อยากให้คนไข้หายป่วย แพทย์ทุกคนอยากรักษาคนไข้ให้ดีที่สุดนะคะ จากคุณ : อยากเป็นแพทย์ที่ดีค่ะ (มิโนริ) - [ 22 ก.ย. 48 00:15:42 ]

ความคิดเห็นที่ 16 สู้ต่อไป !!! เอ่อ ที่ว่าไม่โดนใจ สำนักพิมพ์นี่ลองส่งไปแล้วเหรอครับ ? จากคุณ : อุปกรณ์ประกอบฉาก - [ 22 ก.ย. 48 02:04:03 A:203.113.81.36 X: ]

ความคิดเห็นที่ 17 อืมมมมม พูดยากจังเลยค่ะ บางทีคนไข้ก็โดนมากมายจนสมควรที่จะฟ้อง แต่ก็ไม่มีปัญญาฟ้อง ของอย่างนี้อยู่ที่สำนึกล้วนๆ แต่บางทีก็ตกอยู่ระหว่างความเข้าใจที่ไม่ตรงกันด้วย... แต่ไม่ว่ายังไง ขอเป็นกำลังใจให้คนทำดีค่ะ ทำดีได้ดี เวรรกรรมมีจริงค่ะ ^_^ จากคุณ : สายลมโชยเอื่อย - [ 22 ก.ย. 48 03:12:33 ]

ความคิดเห็นที่ 18 อ่านแล้วรู้สึกว่าเป็นบทความที่ดีมาก เปิดใจแพทย์ที่มีอุดมคติสูง อย่างหมอสันต์ ได้อย่างน่าเห็นใจยิ่ง อยากให้คนไข้ คุณหมอ และแพทยสภาได้อ่านทั่ว ๆ กันครับ. จากคุณ : เจียวต้าย - [ 22 ก.ย. 48 06:49:32 ]

ความคิดเห็นที่ 19 วิกฤติศรัทธาในหลายวงการ ลามเป็นไฟไหม้ป่า ผมเห็นใจผู้ที่ตกเป็นเหยื่อของกระแส ทั้งผู้ให้และผู้รับความศรัทธาครับ จากคุณ : ณภ - [ 22 ก.ย. 48 08:28:30 A:71.97.0.250 X: TicketID:105756 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ‘หมอ’ คำสั้นๆที่เป็นสิ่งใฝ่ฝันของเด็กม.ปลาย แต่มันคือการเปลี่ยนแปลงที่มาพร้อมกับความรับผิดชอบครั้งยิ่งใหญ่ การสอบ (บ่อยครั้ง) อันโหดร้าย อ่านโต้รุ่ง (ที่ยังไงก็ไม่เคยทัน) ได้บั่นทอนชีวิตวัยรุ่นนักศึกษาคนหนึ่งที่ควรได้สนุกสนานเหมือนคณะอื่นๆ แต่นั่นไม่สำคัญเพราะในเมื่อเราเลือกที่จะเรียน เราก็ต้องยอมรับที่จะเรียน ‘หมอ’ อาชีพที่ต้องเสียสละเพื่อส่วนรวม โดยเฉพาะอย่างยิ่งต้องสู้กับกระแสสังคมที่กำลังหวาดระแวง หวั่นวิตก แต่เขาเหล่านั้นยังคงทำหน้าที่ต่อไป บางครั้งอาการแพ้ยาก็ไม่ใช่ความผิดของผู้รักษา หากแต่ผู้รับผิดคือผู้รักษาเอง (นั่นเพราะสังคมไม่เข้าใจว่าอาการแพ้ยามันเป็นเรื่องของความซวยเฉพาะบุคคล ไม่มีใครรู้หรอกว่าใครแพ้ยาไหน คิดว่าในอนาคตอาจจะมีการตรวจ DNA หายีนแพ้ยา แต่คงอีกนานมากก) แล้วต่อไปอย่าว่าแต่จะไม่มีคนอย่าง ‘หมอสันต์’ เลย เราอาจไม่มี ‘คนที่มาเรียนหมอ’ เพื่ออุดมการณ์ก็ได้ ยังไงก็ขอให้คุณหมอสันต์สู้ต่อไป อุดมการณ์อาจกินไม่ได้ แต่ขอให้รู้ไว้ว่า “หลายๆคนจะอยู่ข้างเราเสมอ” ซึ่งหมูน้อยขอเป็นหนึ่งในนั้น @^ ^@ อ้อ... อยากบอกว่าชอบงานเขียนของคุณลุงปันนะคะ ไม่โดนใจสำนักพิมพ์ไม่เป็นไร ขอแค่ ‘โดนใจคนอ่านก็แล้วกัน’  (ว่าแต่ 65 แล้วจริงหรอคะ เหอๆ ^ ^) จากคุณ : หมูน้อยแก้มแดง - [ 22 ก.ย. 48 08:43:32 ]

ความคิดเห็นที่ 21 แวะเข้ามาเป็นกำลังใจให้หมอสันต์ค่ะ สิ่งดีๆ ที่ทำ แม้ไม่มีใครเห็น แต่เราก็รู้อยู่แก่ใจ แถมฟ้าดินยังเป็นพยานด้วยน๊า....อิอิ สู้ๆ สู้ตาย...สู้ต่อไปนะโอชิน ... แป่ววววว !!! จากคุณ : แพรวดาว (แพรวดาว) - [ 22 ก.ย. 48 16:14:11 ]

ความคิดเห็นที่ 22 อืมมม ได้ฟังแพทย์หลายๆท่านเล่าถึงความลำบากในการทำงานจากนโยบาย และความเข้าใจที่ผิดๆของคนทั่วไปเหมือนกันค่ะ เรื่องนี้คงทำให้แพทย์ดีๆท้อแท้กันเยอะ อย่างเรื่องแพ้ยาที่ออกมาเป็นข่าวไม่นานมานี้ ฟังจากชาวบ้านชาวช่องแล้ว ไม่ค่อยมีใครเข้าใจกันเท่าไหร่ว่า มันเกิดขึ้นได้อย่างไร บางทีการให้ความรู้พื้นฐานที่ถูกต้องกับบุคคลทั่วไปก็น่าจะช่วยอะไรได้บ้างนะคะ ไม่งั้นบางทีพอเกิดอะไรขึ้นมาก็โทษหมอกันอย่างเดียว ทั้งๆที่บางเรื่องก็ไม่ใช่ความผิดแพทย์ และแพทย์ก็พยายามเต็มที่แล้ว เป็นกำลังใจให้คุณหมอดีๆทุกท่านค่ะ แก้ไขเมื่อ 22 ก.ย. 48 23:02:01 จากคุณ : travelovers - [ 22 ก.ย. 48 22:58:27 ]

ความคิดเห็นที่ 23 คุณลุงตาปั(ญญ์) ขา...หายไปไหนแล้ว มาตอบกระทู้ซะทีสิค่ะ ดูสิ เรตติ้งกระเตื่องขึ้นเยอะเลยน้า... จากคุณ : พิณพลอย (meanjaa) - [ 23 ก.ย. 48 18:49:38 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ลุงปันมาแล้ว มาตามกระแสจิตของหนูมีน ว่าจะงีบกลางวัน เหมือนมีอะไรมาดลใจ มันนอนไม่หลับ สงสัยหนูมีนเล่นของ รสา รสา ขอบคุณสำหรับคำแนะนำ ผมอ่อนภาษาไทยไปหน่อย ขอโทษแทน ไอ้ตัวขี้เล่น ที่มาตอบแทนด้วยครับ เกรงใจจังเลย GTW อาจารย์จีครับ เรื่องนี้ผมเขียนแบบตั้งใจให้สังคมเห็นใจผู้ปฏิบัติหน้าที่ แต่ความจริงเป็นเรื่องน่ากลัวมากๆสำหรับวงการสาธารณสุขดังที่ท่านว่าครับ คุณ scottie เรื่องนี้ เนื้อหาเจตนาบอกเล่าถึงความยากลำบากในการทำงานของแพทย์ ตจว. ส่วนเรื่องอาการนายอำนาจ จะมีบทบาทของแกในตอนต่อจากเรื่องนี้อีกทีครับ ถ้าเสร็จแล้วจะนำเสนอ ได้โปรดติดตามต่อนะครับ คุณ เพอร์ (เคอัส) ขอบคุณที่ติดตามอย่างเหนียวแน่น เป็นกำลังใจให้คนเฒ่าทำงานต่อไปนะครับ คุณ หมอใหม่...ไฟหมด โอย อย่าเพิ่งท้อครับ คุณหมอที่นับถือ หมอสันต์เล่าให้ผมฟังว่า ตั้งแต่กราบพระราชบิดาในชั้นปีที่1 แกก็ตั้งใจเด็ดเดี่ยวแล้วว่าจะรับใช้ชนบท ตอนนี้ร่วมยี่สิบปีแล้ว ผมก็ยังเห็นแกทำงานแต่เช้ายันเช้า เชื่อผมเถอะ ทำดีได้ดี ทำบุญได้บุญครับ ช่วยคนที่ควรช่วยอีกมากในชนบทได้บุญมากๆครับ คุณ jam "แต่อย่างไรเราว่าทุกคนคงจดจำพระราโชวาทของพระบิดาได้ ที่จะทำให้เราทำงานในระบบนี้ต่อไป แต่ภายใต้ความไม่ประมาท ที่เราไม่เคยประมาท" คุณหมอ jam แน่เลย สาธุ ที่ยังมีคนดีเช่นคุณหมอในสังคม ขอบพระคุณคุณหมอที่มาแสดงความคิดเห็น คุณ อยากเป็นแพทย์ที่ดีค่ะ (มิโนริ) คุณหมอมิโนริ ผมเชื่อและอยากให้ทุกคนเชื่อว่า แพทย์ทุกคนอยากรักษาคนไข้ให้ดีที่สุด เช่นที่คุณหมอเชื่อ ขอบคุณครับ คุณ อุปกรณ์ประกอบฉาก ขอบคุณที่เข้ามา ผมแอบอ่านผลงานของคุณหลายเรื่องแล้วครับ ชื่นชอบมากเลยครับ แนวเรื่องสั้น เขียนยาก คุณเขียนได้ดีมากเลย เรื่องส่งสำนักพิมพ์ นายวรุณ ตัวยุ่งโม้ไปงั้นแหละครับ ผมมือสมัครเล่น ยังอ่อนมากครับ ไม่มีใครอยากอ่านหรอกครับ ขอบคุณอีกครั้ง คุณ สายลมโชยเอื่อย ดีใจที่มีความเที่ยงธรรม ผมเขียนเอียงไปทางคนที่ผมเชื่อว่าดีจริงๆด้วย ขอบคุณสำหรับกำลังใจให้คนทำดี ผมยกความดีให้หมอสันต์แกไปเลยนะครับ เรื่องขอเพียงใจจันทร์ สนุกมากครับ ความรักของคนหนุ่มสาวยุคใหม่ ผมเขียนไม่เป็นหรอก เขียนได้แต่ความรักยุคตะบันหมากกิน ชื่นชมในฝีมือครับ ตีพิมพ์เร็ววันนะครับ คุณ เจียวต้าย ขอบคุณที่ชมครับ คุณเจียวต้ายเป็นกำลังใจอย่างแท้จริง ผมอึดเขียนเรื่องได้ แรงบันดาลใจส่วนหนึ่งมาจากคุณเจียวต้าย คุณ ณภ โอ ขอบคุณที่เข้าใจอย่างถ่องแท้ถึงปัญหาครับ ดีใจที่บรรลุวัตถุประสงค์ของเรื่อง คุณ หมูน้อยแก้มแดง ผมต้องขอขอบคุณก่อนเลยที่ชอบงานของคนแก่ มันเป็นงานอดิเรกตอนว่างๆครับ ผมคัดลอกประโยคนี้ให้หมอสันต์แกแล้ว มันซึ้งใจดีจริงๆ "ยังไงก็ขอให้คุณหมอสันต์สู้ต่อไป อุดมการณ์อาจกินไม่ได้ แต่ขอให้รู้ไว้ว่า “หลายๆคนจะอยู่ข้างเราเสมอ” ซึ่งหมูน้อยขอเป็นหนึ่งในนั้น @^ ^@ " ขอบคุณอีกครั้ง คุณ แพรวดาว กำลังใจคนทำงานคงมาอีกเพียบเลย หมอสันต์คงดีใจที่ได้แรงใจจากคุณแพรวดาว จะบอกให้หมอสันต์แก สู้ สู้ คุณ travelovers ผมคิดว่าผมกำลังช่วยอธิบายความจริงเรื่องหนึ่งครับ คนทำความดีแต่เกิดเหตุไม่ดีโดยสุดวิสัยกำลังลำบาก และยังมีอีกประเด็นคือ คนดีถูกหว่านแหไปด้วยเพราะคนไม่ดีทำความผิดไว้ คงจะมีเรื่องสั้นให้อ่านในไม่ช้าครับ ยินดีที่เข้ามาอ่านครับ หนูมีน ที่น่ารัก สรุปว่าหนูมีนสบายดีแล้วแน่เลย ลุงสังเกตว่าร่าเริงดีแล้ว คำอธิษฐานของลุงได้ผล ไหว้พระอ้อนวอนให้คุมครองหนูมีนเสมอเลย เป็นห่วงแทบแย่เลย เห็นเขียนไม่ได้ตั้งนาน หวังว่าลุงปันจะได้อ่านต่อนะ ถึงไหนแล้วน้อ นิยายของหนู อยากบอกหนูมีนว่า อนึ่งฯ คิดถึงพอสังเขป ป้าบังอร นายสมคิด สบายดี ฝากนายวรุณไว้ให้ดูแลด้วย นายวรุณนิสัยเสีย ช่วยซ่อมให้หน่อยนะ. จากคุณ : ปัญญ์ ปิยะอเนก - [ 23 ก.ย. 48 22:37:47 A:203.172.112.49 X: TicketID:104429 ]

ความคิดเห็นที่ 25 กลับมาอ่านอย่างละเอียดอีกครั้งหนึ่ง ทำให้พลอยนึกว่ามิน่าพวกอาจารย์หมอที่โรงพยาบาลที่รสาไปบริจาคร่างกาย ถึงได้เสียชีวิตหลังจากเกษียณไม่นานนักน่ะค่ะ สบายใจได้ค่ะคุณวรุณนฤมล ไม่ได้โกรธอะไรหรอกค่ะ พักนี้อารมณ์ดีค่ะ จากคุณ : รสา รสา - [ 24 ก.ย. 48 18:55:42 ]

ความคิดเห็นที่ 26 แต่งเรื่องได้ดีและกินใจมากเลยค่ะ ขอเป็นกำลังใจให้แก่ผู้ที่เสียสละเพื่อส่วนรวมทุกท่านคะ ทำดีต้องได้ดี นะคะ อย่าเครียดค่ะ จากคุณ : จิตเดิม - [ 24 ก.ย. 48 19:01:41 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ยังไม่ได้อ่านหรอกค่ะ แต่เข้ามาเเวะดูค่ะ ไว้รอสอบเสร็จจริงๆก่อนนะคะ ไม่ไหวจริงๆ ช่วงใกล้สอบ อดนอนไปตามๆกัน สุขกายย่ำแย่ แต่อย่าให้สุขภาพจิตเสื่อมไปด้วยเลย เมื่อวานวันมหิดล เลยไปสัญญาต่อหน้าพระบิดาว่า จะเป็นแพทย์ที่ดีค่ะ แต่อีกใจก็กลัวอยู่ดีค่ะ กลัวว่าอุดมการณ์ที่มีตอนเรียนจะหายไปตอนทำงาน ไว้สอบเสร็จเเล้ว สัญญาว่าจะเข้ามาอ่านจริงๆค่ะ แก้ไขเมื่อ 25 ก.ย. 48 17:40:52 จากคุณ : มิโนริ - [ 25 ก.ย. 48 02:25:13 ]

ความคิดเห็นที่ 28 หนูมีน ที่น่ารัก สรุปว่าหนูมีนสบายดีแล้วแน่เลย ลุงสังเกตว่าร่าเริงดีแล้ว คำอธิษฐานของลุงได้ผล ไหว้พระอ้อนวอนให้คุมครองหนูมีนเสมอเลย เป็นห่วงแทบแย่เลย เห็นเขียนไม่ได้ตั้งนาน หวังว่าลุงปันจะได้อ่านต่อนะ ถึงไหนแล้วน้อ นิยายของหนู อยากบอกหนูมีนว่า อนึ่งฯ คิดถึงพอสังเขป ป้าบังอร นายสมคิด สบายดี ฝากนายวรุณไว้ให้ดูแลด้วย นายวรุณนิสัยเสีย ช่วยซ่อมให้หน่อยนะ. ------------------------------------------------------------------------------------------------------------- คุณลุงตาปั(ญญ์)น ^^ ตอนนี้มีน ค่อยยังชัวแล้วค่ะ แต่ก็ยังมีบ้างที่อ่อนไหว ไปตามลม ตามฟ้า ขอบคุณสำหรับคำอธิฐาน ที่หนูมีนดีขึ้นได้ต้องเป็นเพราะคำอธิฐานของลุงแน่ๆ (เล่นของเหมือนกันแน่เลย) ส่วนเรื่องนิสัยเสียของนายวรุณจะซ่อมยังไง ก็ต้องดีก่อนว่าเสียมากหรือเสียน้อย ถึงจะซ่อมได้ใช่ป่ะค่ะ อิๆๆๆ แก้ไขเมื่อ 25 ก.ย. 48 11:50:16 จากคุณ : พิณพลอย (meanjaa) - [ 25 ก.ย. 48 09:16:12 ]

ความคิดเห็นที่ 29 ขอบคุณค่ะ ที่เขียนเรื่องราวให้ได้รับรู้กัน เป็นกำลังใจนะค่ะ จากคุณ : วรานนท์ - [ 25 ก.ย. 48 12:00:13 ]

ความคิดเห็นที่ 30 การรักษาอุดมการณ์นั้นเหนื่อย แต่สิ่งดีๆ ที่ทำลงไปไม่มีวันสูญเปล่าหรอกค่ะ ภาพพจน์ของหมออาจจะแย่ในสายตาใครๆ  ในเวลานี้ แต่เรื่องอุดมการณ์ของนักกฎหมายสมัยนี้ก็น่าเป็นห่วง มีประโยคหนึ่งของกรมหลวงราชบุรีฯ ที่นักศึกษากฎหมายคุ้นเคยกันดีว่า 'My Life is Service' ตอนนี้ ชักไม่แน่ใจแล้วว่า เราใช้ชีวิตเราเพื่อประชาชน เงิน หรือ ใครกันแน่ แต่ถ้าเรียนในมหาวิทยาลัยของรัฐ จบมาด้วยภาษีของประัชาชน แต่ที่สุดแล้วก็ไม่ทำเพื่อใคร นอกจากตัวเอง ก็น่าเสียดาย สอนคนให้มีวิชานั้นง่าย แต่สอนคนให้เอาความรู้ไปใช้อย่างคนที่มีหัวใจยากจริงๆ ตอนเรียนป. ตรี ปีแรกๆ ก็คิดว่าเราได้เปรียบคนอื่น เพราะคนอื่นไม่รู้กฎหมายเท่าเรา หายใจเข้าออกเป็นตัวบท จนลืมไปว่าเราจะต้องนำสิ่งที่เรียนมาไปใช้กับ 'คน' แต่โชคดีที่ช่วงปีที่ 3  อาจารย์สอนกฎหมายที่ทำงานด้านสังคมพาออกไปฟังปัญหาการใช้กฎหมายที่เกิดขึ้นจริง ทำให้ได้รู้ว่า จริงๆ แล้วกฎหมายไม่ใช่คำตอบของทุกสิ่งหรอก บางครั้ง การใช้กฎหมายของเราไม่ใช่การยุติปัญหา แต่มันเป็นการสร้างปัญหา โดยเฉพาะกับความสัมพันธ์ของคนที่ต้องอยู่ด้วยกันต่อไปในสังคมต่างหาก หลังจากจบไป มีโอกาสได้คุยกับอาจารย์ อาจารย์บอกว่า น้องรุ่นหลังๆ คุณไม่ค่อยมีใครสนใจกิจกรรมด้านสังคมเท่าไหร่แล้วนะ คนที่ไปฝึกงานกับองค์กรพัฒนาเอกชนอย่างพวกเราที่เคยออกภาคสนามกับอาจารย์บ่อยๆ แทบไม่เหลือเลย เดี๋ยวนี้หันไปฝึกงานกับหน่วยงานราชการหรือ บริษััทกฎหมายเอกชนกันส่วนใหญ่ เลยกลับมานั่งคิดว่า คงเพราะอย่างนี้เองกระมัง ที่ทำให้นักกฎหมายไปที่ไหน วงแตกที่นั่น... จริงๆ อย่างที่ใครหลายคนว่า วิชาจริยธรรมนักกฎหมายหนึ่งหน่วยกิตในห้องเรียน ที่มีคนโดดกันกือบครึ่งห้อง คงยังไม่พอ เพราะแบบนี้ นักกฎหมายบางคนเลยทำให้หมอสันต์เหนื่อยใจ เสียกำลังใจแย่... ไม่ดีเลย :( คุยมายาว สรุปสั้นๆ ว่า เป็นกำลังใจให้ก็แล้วกันนะคะ ป.ล. เรื่องดีๆ แบบนี้ ขออนุญาตยุให้เสนอสำนักพิมพ์ได้แล้วค่ะ เพราะมีคนเป็นอาจารย์พยาบาลที่บ้านชอบ แต่ไม่ถนัดอ่านจากหน้าจอคอมฯ กำลังรออ่านแบบเป็นเล่มๆ  และอยากให้นักศึกษารุ่นหลังได้อ่านอยู่อย่างน้อยหนึ่งรายค่ะ :) จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 25 ก.ย. 48 16:34:45 ]

ความคิดเห็นที่ 31 หนิงโชคดีที่อยู่ในมหาลัย และคณะที่เต็มไปด้วยอุดมคติ บางคนเขาว่าเราช่างเพ้อฝัน บางคนเขาว่าสิ่งที่เราเรียนไม่ใช่ชีวิตจริง บางคนเขาว่าสิ่งที่ได้เรียนกินไม่ได้ แต่เรื่องนี้บอกให้ทราบแล้ว ว่าอุดมคติมันจรรโลงสังคมที่แห้งผากเพียงใด ^^ จากคุณ : peiNing - [ 25 ก.ย. 48 22:53:51 ]

ความคิดเห็นที่ 32 ลุงปันขอขอบคุณ คุณ รสา รสา หนู พิณพลอย (meanjaa) คุณ วรานนท์ คุณ ปิยะรักษ์ คุณ peiNing และทุกท่านที่เข้ามาอ่านด้วย จริงใจ ขอบคุณสำหรับกำลังใจท่วมท้น ขอบคุณหมอสันต์ และ ผองเพื่อน ที่ยังหนักแน่นในสังคม จากคุณ : ปัญญ์ ปิยะอเนก - [ 27 ก.ย. 48 10:20:25 A:203.188.14.133 X: TicketID:104429 ]

ความคิดเห็นที่ 34 มาลงชื่อเชียร์ให้เผยแพร่ด้วยคน ในใจของหมอทุกคน............... หวังและพยายามรักษาคนไข้ด้วยวิถีทางที่ดีที่สุด หมอทุกคนซาบซึ้งกันดีกับพระราชดำรัสของสมเด็จพระราชบิดา ขอให้ถือประโยชน์เพื่อนมนุษย์เป็นกิจที่หนึ่ง ทุกวันนี้สื่อเอง  หมอความด้วย คิดอย่างไรกับ-หมอ คิดแง่ลบมาก ๆ หมอที่ตั้งใจตรากตรำทำงานไม่ค่อยนำเสนอ เวลาตัวเราเองป่วยยังต้องไปรักษาคนไข้ก่อนเลยค่ะ ขอความรักและความเข้าใจวิชาชีพนี้บ้างค่ะ ขอบคุณ จากคุณ : บังอร-บังเอิญ - [ 1 ต.ค. 48 16:07:48 ]

ความคิดเห็นที่ 35 มาลงชื่อเชียร์ อีกคน แหะ แหะ เป็นคนไข้ของหมอมาก็หลายหมอ แต่ก็มีความรุ้สึกที่ดี ไม่เปลี่ยนแปลง เพราะเวลาเรามีอะไร เราก็ถามหมอตรงๆ หมอเค้าก็ตอบตรง ๆ เรื่องก็เลยไม่บานปลาย แต่เคยเจอ หมอที่เอาแต่เงินเหมือนกัน ตอนนั้นลูกยังเล็ก เป็นไข้ เค้าจึงเอาไปเอ๊กซเรย์ แต่เอ๊กซเรย์ทีเดียวทั้งตัว หมอที่รู้จักอีกคน บอกว่าเอาตัวออกมาเลย เอาผลออกมาด้วย หมอบอกว่าเอกซเรย์อย่างนี้ ดูให้ตายก็ดูไม่ออกหรอกว่าเป็นปอดบวม เราก็เออ มีหมอที่ดีจริงด้วย เค้าไม่เข้าข้างหมอด้วยกัน ทั้ง ๆ ที่ถ้าหากไม่พูดเราก็คงไม่รุ้หรอก เราไม่ได้จบหมอ ความรู้ก็น้อย แต่หมอก็ยังบอก เพราะเค้าสงสารเรากลัวเราต้องเสียตังค์ปล่าว ลูกก็เจ็บตัวปล่าวอีกด้วย สุดท้ายนี้ อยากบอกดัง ๆ ขอบคุณมากค่ะคุณหมอ จากคุณ : ขอบคุณจริง ๆ - [ 2 ต.ค. 48 11:53:28 A:58.136.137.107 X: TicketID:054988 ]

ความคิดเห็นที่ 36 ส่วนตัวแล้วอยากแนะนำว่า เมื่ออยากเขียน  ก็เขียนไปเถอะ ไม่ต้องไปสนใจว่า จะโดนใจสำนักพิมพ์ใดหรือไม่ ทุกวันนี้ เราสามารถเผยแพร่งานได้ไม่จำกัดวิธี บนเวบบอร์ดก็เป็น ทางเลือกหนึ่งที่สามารถทำได้   ผมเชื่อเป็นการส่วนตัวว่า  งานที่อยู่ในระดับ "สร้างสรรค์" นั่นน่ะ มีค่าอยู่ในตัวเอง   ถ้าผู้สร้างสรรค์ยังรักที่จะ "เขียน"  ก็จงเขียนเถอะ ลองนึกดูวรรณกรรมระดับโลกหลายชิ้นที่สมัยที่ผู้สร้างสรรค์ยังมีชีวิตอยู่   ไม่เห็นใครจะสนใจ   พอตายไปเท่านั้นแหละ  สำนักพิมพ์ ถึงหันไปมอง   จนคนอ่านกันไปทั่วโลก ขอให้กำลังท่านผู้เขียนครับ จากคุณ : Ar@p - [ 3 ต.ค. 48 10:41:56 ]

ความคิดเห็นที่ 37 แวะมาอ่านเรื่องดีๆที่เป็นกระทู้แนะนำ เป็นกำลังใจให้กับหมอที่มีอุดมการณ์ทุกคนค่ะ จากคุณ : nongwin - [ 3 ต.ค. 48 23:39:01 ]

ความคิดเห็นที่ 38 เข้ามาอ่านเเล้วนะคะ หลังจากเพิ่งเข้าเสร็จเมื่อวาน จะมีต่อไหมคะ รอติดตามอยู่ค่ะ เป็นกำลังใจให้หมอสันต์ค่ะ จากคุณ : มิโนริ - [ 6 ต.ค. 48 12:27:53 ]

ความคิดเห็นที่ 39 โอ...อ่านแล้วก็ฉงฉานคุณหมอ แต่เรื่องแบบนี้ต้องทำใจมังคะ คิดว่าไม่มีอะไรดีไปกว่านี้แล้วถึงแม้มันจะยาก อ่านแล้วคิดถึงละครฝรั่งเรื่อง House เค้าเป็นหมอเหมือนกัน แต่แปลก ๆ ท่าเป็นทางนั้นคงโดนฟ้องเป็นอีกกระบุงโกย จากคุณ : Ton_WRX - [ 17 พ.ย. 48 13:15:25 ]

ความคิดเห็นที่ 40 แต่งเก่งดีค่ะ :) จากคุณ : ลูกแม่ดอกบัว - [ 22 พ.ค. 49 06:56:16 ]

ความคิดเห็นที่ 41 อย่าลืมอ่าน "เขาชื่อกานต์" ของสุวรรณี ด้วยยอดเยี่ยมและกินใจ ปัญหาชีวิตหมอยุคนั้น(40 ปีก่อน) กับปัจจุบัน ไม่ต่างกันเลย ฤา นี่คือผลตอบแทนสำหรับคนดีๆ ที่โลกมองข้ามและไม่เข้าใจ จากคุณ : wic - [ 9 มิ.ย. 49 15:43:48 A:125.24.90.202 X: TicketID:067066 ]