ฉันนอนเหยียดตัวไปตามที่นอนหนานุ่ม สองมือดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มจนถึงลำคอ พายุฝนสาดกระทบหน้าต่างห้อง
ลมพัดแรงจนได้ยินเสียงต้นไม้หลายต้นลู่ลมเอนไหวไปมา
ดวงตาของฉันจับจ้องอยู่ที่เพดาน และปล่อยความคิดให้ฟุ้งซ่านอยู่อย่างนี้นานนับชั่วโมงแล้ว รู้สึกแปลกๆที่แม้แต่ตัวฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าสามารถอยู่เฉยๆแบบนั้นเป็นชั่วโมงได้อย่างไร

ดวงตาของฉันเลื่อนจากจุดหนึ่งบนเพดาน ไปที่หลอดไฟนีออนขนาดกลาง ที่ตอนนี้กำลังกระพริบถี่ๆ
"อีกเดี๋ยวมันคงจะดับแน่"ฉันคิดในใจ
"พรึบ"เจ้าหลอดไฟ พยายามอย่างสุดความสามารถของมัน เกิดแสงสีแดงเล็กๆที่ขั้วหลอดเพียงเสี้ยววินาที ก่อนที่มันจะดับไป

แล้วทีนี้ก็เหลือฉันกับความมืด เราอยู่ด้วยกันเงียบๆ
ไม่มีแม้แต่ใครคนใดคนหนึ่งจะเอื้อนเอ่ยพูดออกมา เสียงฝนยังกระทบบรรเลงเป็นบทเพลงพอเศษกล่อมเราสองคนต่อไป
ฉันเป็นผู้เริ่มตั้งคำถามก่อน "เธอเกิดขึ้นมาก่อนที่จะเกิดโลกนี้อีก ใช่ไหม"นี่คือคำถามของฉัน เพียงแต่มันยังอยู่ในความนึกคิดฉันเท่านั้น ฉันไม่ได้เอ่ยถ้อยคำนี้ออกจากปาก
"ใช่ ตัวตนของฉันนั้นยากจะอธิบาย"ความมืดส่งเสียงกระซิบตอบกลับมา
"ความมืด คือความว่างเปล่าหรือ"ฉันถาม
"จะว่าอย่างนั้นมันก็ใช่ เมื่อตอนที่เอกภพเป็นผืนผ้าสีดำล้วนๆน่ะ แต่ตอนนี้เธอคงสังเกตได้ว่า บนความมืดมิดของท้องฟ้าก็ยังมีดวงดาวนับหมื่นพัน"นี่คืดคำตอบของความมืดที่ให้แก่ฉัน
แต่ยังไม่ทันที่ฉันจะตั้งคำถามต่อไป ความมืดก็ส่งเสียงถามอย่างแผ่วเบามาว่า"มนุษย์อย่างพวกเธอ ถ้าต้องตกอยู่ในความมืดเขาจะคิดถึงสิ่งใด"
ฉันหยุดคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะตอบไปว่า"คงเป็นความกลัว สิ้นหวัง และว้าเหว่"

"ฉันทำให้พวกเขารู้สึกเช่นนั้นหรือ เป็นไปได้ไหมว่าพวกเขาเคยชินอยู่ท่ามกลางหลอดไฟสว่างจ้ามากมายน่ะ ทำให้ลืมเรื่องธรรมชาติพื้นฐานนี้ไป ฉันจะไม่ปฏิเสธหรอกว่า แสงสว่างนั้นเป็นสิ่งที่ให้ความหวัง สร้างความสวยงาม
แต่หากเธอเห็นหิ่งห้อย ตอนกลางวันมันจะดูสวยหรือเปล่า
แสงสว่างเล็กๆของหิ่งห้อยที่เฉิดฉายอยู่บนตัวฉัน คงสวยงามและทำให้เธอตื้นตันได้ทีเดียว"ความมืดพูด
คำพูดของความมืดที่จบลงไปเมื่อครุ่ ทำให้ฉันนิ่งคิดอยู่นาน และตอบกลับไปว่า "มนุษย์อาจพอใจกับการอยู่ท่ามกลางแสงสว่าง แนขณะเดียวกันหากอยู่ท่ามกลางความมืดอย่างเงียบๆอาจจะทำให้ได้ใคร่ครวญสิ่งต่างๆได้มากมาย เพราะไม่มีสิ่งหักเหความสนใจ อยู่กับตัวเอง ตั้งคำถาม และขบคิด"
ความมืดตอบฉันเกือบจะทันทีว่า"เธอคิดเช่นนั้นได้จริงๆ เธอคงเป็นอีกคนที่ไม่กลัวความมืด ฉันจะต้องยอมรับว่า ความมืดกับแสงสว่างเป็นของคู่กัน เราผลัดกันทำหน้าที่
และถ้าวันไหน เธอเห้นเราอยู่คู่กัน เช่น ฉันกับหิ่งห้อย ฉันกับดวงดาว หรือพลุสว่างไสวคงทำให้เธอรู้สึกดีไม่น้อย
ฉันรู้สึกดีจริงๆที่เจอเธอวันนี้"

"ฉันก็เช่นกัน" ฉันตอบเบาๆ
"พรึบ" ไฟนีออนห้องฉันกลับมาสว่างและทำให้ห้องดูสดใส พร้อมกับความมืดและบทเพลงพายุฝนที่หายไป

"เรื่องของเธอเป็นอย่างไรหรือ"ฉันถามแสงสว่าง