วันนัดจดทะเบียนรุ้งแก้วลืมไปแล้วด้วยซ้ำ มนตรีขับรถพาหญิงสาวออกไป

“ตาลจ๋า ทำไมมาช้าจัง”

รุ้งแก้วกระพริบตาปริบๆ ในกริยาวาจาอันแสนจะอ่อนหวานเกินไปของกฤษณะ เขาเข้ามาเปิดประตูรถให้ โอบไหล่ไว้ ก้มลงมาแตะริมฝีปากกับข้างแก้ม

“นี่คุณ” รุ้งแก้วกระซิบเสียงเขียว

“ตาลจ๊ะ นี่คุณลุงมรุต ทนายประจำตระกูลผม ท่านเป็นคุณพ่อของเจ้านายคุณไง”
กฤษณะรีบพูดขัดขึ้น เมื่อเห็นหน้าขาวๆ แดงก่ำขึ้น น่าขำจริงๆ เจ้าหล่อนมีปฏิกิริยาตอบโต้ค่อนข้างช้าทีเดียว กลิ่นแก้มที่มีกลิ่นหอมของดอกไม้จางๆ ไม่เหมือนกลิ่นแก้มของหญิงใด

“สวัสดีค่ะ” รุ้งแก้วพนมมือไหว้อย่างเรียบร้อย
นึกขอบใจอากาศค่อนข้างเย็นที่ทำให้แต่งตัวได้เรียบร้อย กระโปรงทรงตรงกับเสื้อสูทสีเทาอ่อน เสื้อตัวในสีชมพูสดมีระบายพองาม แล้วเพราะชุดนี้ รุ้งแก้วถึงสวมคัทชูส้นเตี้ยสีเข้ากับชุดเปรี๊ยบ สีเทาคาดสีชมพู

“คุณลุงท่านไม่เชื่อว่าผมจะแต่งงานจริงๆ”

“คุณเจ้าชู้มากไปล่ะมั่งคะ” รุ้งแก้วทำเสียงล้อๆ แต่เจตนากล่าวหาโดยตรง
“คุณลุงคงไม่แน่ใจว่าคุณจะลงเอยกับคนไหนมากกว่า นะคะคุณลุง”

“ผมลงเอยกัยคุณแล้วนี่” กฤษณะทำเสียงหวาน

รุ้งแก้วเกือบทำคอย่นแล้ว ถ้าไม่บังเอิญสบตาที่มีประกายหัวเราะเต็มตาของกฤษณะเข้า คอที่เตรียมจะย่นจึงเชิดอย่างทระนง

“ลุงขอแสดงความยินดีด้วย คุณกฤษณ์ คุณเลือกคุณผู้หญิงได้ถูกใจผมจริงๆ”

กฤษณะหน้าแดงขึ้นวูบหนึ่ง

หลังจดทะเบียน มีการเลี้ยงกันนิดหน่อย

“ทางนี้ครับ” กฤษณะแตะหลังให้เธอเดินมาด้วยกัน

“ดิฉันต้องกลับไปทำงาน” รุ้งแก้วบอกเบาๆ

“เจ้านายคุณยอมให้หยุดได้หนึ่งวัน” กฤษณะกระซิบตอบ เปิดประตูให้เธอเข้าไปนั่ง

“ดิฉันยังมีงานต้องสะสางอีกเยอะ นี่คะ” รุ้งแก้วอุทธรณ์

“ผมไปรับเย็นนี้ นะครับ”

“ไม่ต้องหรอกค่ะ” รุ้งแก้วบอก มองออกไปในทิศทางที่ไม่ใช่หน้าคนขับ

“เรายังมีธุระกันอีกนิดหน่อย”

รุ้งแก้วเงียบ และกฤษณะก็ถือว่าเป็นการยอมรับ

รุ้งแก้วกำลังงานยุ่งกับบัญชีปลายเดือน แล้วยังของลูกค้าที่ให้ทำบัญชีภาษีอะไรต่ออะไรอีก กฤษณะจึงเข้ามาเจอกับหน้าคว่ำที่ยิ่งกว่าคว่ำเสียอีก

“ขอโทษจริงๆ นะคะ ใกล้จะสิ้นเดือนงานยุ่งทุกทีนะคะ”

“ผมจะรอ”กฤษณะตอบ

รุ้งแก้วถอนหายใจดังเฮือกตามหลังไป จะว่าโชคดีหรือโชคร้ายที่วันนี้ไม่มีใครอยู่สำนักงานเลย เหลือเธอเพียงคนเดียว

รุ้งแก้วเก็บหนังสือใส่ลิ้นชัก เหลือบมองนาฬิกา เกือบสามทุ่มแล้ว เมื่อหกโมงเย็น ลุงยามเฝ้าสำนักงานเข้ามาถามว่าเธอต้องการอะไรไหม เขาจะออกไปทานอาหารเย็น รุ้งแก้วปฏิเสธไปเพราะอยากทำงานให้เสร็จเร็วๆ ตอนนี้ได้แต่นึกเสียใจ อาหารเย็นวันนี้ ถ้าจะบินหนีไปเสียแล้ว

“ลุง ฉันกลับล่ะน๊ะ”

“ระวังนะครับ ค่ำๆมืดๆ”

“โอ๊ย ไม่มีใครหลงผิดมาฉุดเด็กกะโปโลอย่างฉันหรอก” รุ้งแก้วบอกอย่างนึกสนุก

“ใครว่าคุณกะโปโล ให้คุณรู้ตัวก่อนเถอะว่าคุณสวย” ลุงเฝ้าสำนักงานบอกเบาๆ

รุ้งแก้วสูบลมหายใจลึกๆ อากาศชื้นๆ ฝนตก เธออยู่แต่ในสำนักงาน จนไม่รับรู้สภาพภายนอกเลย ร่มไม่ได้เอามา และคร้านเกินกว่าจะเข้าไปเอาที่สำนักงาน รุ้งแก้วไม่เคยมีกระเป๋าถือสารพัดสมบัติ เธอมีเพียงกระเป๋าสตางค์ ปากกา และผ้าเช็ดหน้าเท่านั้น โดยเพราะเสื้อชุดนี้ ยิ่งมีกระเป๋ามากเป็นพิเศษ

รุ้งแก้วมองดูละอองฝนที่โปรยปรายลงมาอย่างสม่ำเสมอ ถอดแว่นเก็บ สอดมือทั้งสองข้างไว้ในกระเป๋ากระโปรง ก้าวยาวๆไปสู้ป้ายรถประจำทาง ที่อยู่ข้างหน้า

“ผมคิดว่าคุณจะนอนอยู่ในสำนักงานเสียอีก”

รุ้งแก้วสะดุ้งโหยง ใครจะนึกว่าเขาจะบ้ารอตั้งสามสี่ชั่วโมงอย่างนี้

“รถผมอยู่ทางนี้”

รุ้งแก้วยอมเดินไปตามทางที่เขาลากไป ที่จริงก็ไม่เชิงลากเท่าไรนัก เพียงแต่กอดไหล่ กดหัวให้อยู่ใต้เสื้อนอกแล้วฉุดให้วิ่งตามคนที่ขายาวแล้วยังก้าวเร็ว นั้นอีก

“ขอโทษจริงๆค่ะ ไม่คิดว่าคุณจะรอ” รุ้งแก้วบอกเมื่อเขาออกรถ

“ผมบอกว่าจะรอ” เขาตอบเสียงเย็นเจี๊ยบเหมือนอากาศในรถเลย

“ดิฉันมีงานยุ่ง-” รุ้งแก้วรู้ตัวว่าเสียงชักจะห้วน จึงสูบลมหายใจลึกๆ
“-มากค่ะ และจำได้ว่าบอกคุณไปแล้ว”

“ผมไม่ได้ว่าอะไรคุณนี่” เสียงเขาลดระดับลงมานิด

รุ้งแก้วถอนหายใจ ไม่ได้ต่อว่าอะไร ดึงผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดผม ใช้นิ้วเสยให้กระจายก่อนดึงแว่นมาเช็ดอย่างบรรจง

“คุณทำ โอทีหรือ”

“ไม่ใช่ค่ะ” รุ้งแก้วปิดปากจาม

“ขอโทษค่ะ”

กฤษณะปิดเครื่องปรับอากาศ ไอน้ำจับกระจกเป็นฝ้าขาวๆ

“ขอโทษค่ะ” รุ้งแก้วพูดเบาๆ
ดึงทิชชูมาเช็ดกระจกให้ ผมเปียกๆอย่างนี้ยิ่งทำให้รุ้งแก้วเด็กลงไปอีก

“ผมเพิ่งไปโอนมรดกมา”

“ยินดีด้วยค่ะ” รุ้งแก้วบอกตามมรรยาทแล้วจามออกมาอีก

“คุณถ้าจะไม่สบายแล้ว”

“ไม่หรอกค่ะ” รุ้งแก้วสูดจมูก
“อากาศชื้นๆ แล้วเป็นอย่างนี้ทุกที”

“นี่ครับ ของคุณ” กฤษณะส่งเช็คให้

รุ้งแก้วรับมาดูว่าเขาส่งอะไรให้ แล้วส่งคืน
“ดิฉันไม่เอาหรอกค่ะ”

“ผมเต็มใจให้นะครับ”

“บอกว่าไม่เอา” รุ้งแก้วแผดเสียง ยิ่งคนกำลังมึนๆ เหนื่อยๆ

“รึว่าคุณว่าน้อยไป”

“ให้คุณยกมรดกทั้งหมดให้ ก็ไม่เอา” รุ้งแก้วแว้ด ก่อนจามติดๆกัน

“คุณแวะไปหาหมอหน่อยไหม” กฤษณะถามอย่างเป็นห่วง

รุ้งแก้วสั่นศีรษะ

“แวะทานอะไรกับผมก่อนนะ ฉลองสำหรับสัญญาของเรา”

“ดิฉันเหนื่อยแล้วก็ง่วงด้วย ขอกลับบ้านนอน นะคะ”

กฤษณะยิ้มอย่างเอ็นดูในคำลงท้าย นะคะ เจ้าหล่อนนี่คงออดอ้อนได้ไม่เลว เมื่ออยู่กับคนรัก

“ทานอาหารเย็นกับผมนะ รู้สึกว่าคุณยังไม่ได้ทานอะไรเลย”

รุ้งแก้วพยักหน้า รู้อยู่เหมือนกันว่าออกจะเป็นกิริยาที่ไม่สุภาพนัก
รุ้งแก้วหิวนะ หิวจนตาลายเลย แต่เมื่อเห็นอาหารก็ได้แต่เขี่ยไปเขี่ยมา คนตรงข้ามซิ กินเอากินเอาจนนึกอิจฉา

“ไม่หิวหรือไงฮะ”

“หิวค่ะ แต่ทานไม่ลง” รุ้งแก้วตอบ แล้วสารภาพ
“ตอนแรกก็ว่าช้างทั้งตัวก็หมด ตอนนี้ หนูสักตัวก็ไม่ไหวล่ะค่ะ”

“นมร้อนแก้วหนึ่ง” กฤษณะเรียกบริกรมาสั่ง

“อย่าดีกว่าค่ะ ดิฉันอดข้าวเย็นออกบ่อยไป” รุ้งแก้วรีบบอก

“คุณไม่ได้ทานอะไรเลย ตอนเที่ยงคุณก็ทานนิดเดียว แล้วจะอยู่ได้อย่างไร”

“ช่างดิฉันเถอะ” รุ้งแก้วเมิน
จำใจหยิบนมมาจิบนิดๆ ตามสายตาบังคับของคนตรงหน้า แล้ววางลง

กฤษณะถอนหายใจ เลื่อนไปนั่งใกล้ๆ ยกแก้วนมจ่อให้ถึงปาก อีกมือช้อนต้นคอเอาไว้

“คุณนะต้องดื่มนมให้มากๆ จะได้โตกว่านี้ นี่ตัวนิดเดียว”

รุ้งแก้วสะอึกจนสำลัก เมื่อได้ยินคำว่าตัวนิดเดียว

กฤษณะดึงผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดนมที่หกให้

“ดิฉันไม่ใช่ตัวนิดเดียวนะ” รุ้งแก้วแหวว

“ผมรู้น่า คนตัวเล็กๆไม่ค่อยยอมรับตัวเองเท่าไรหรอก”

รุ้งแก้วขยับปากจะต่อคำ แต่แก้วนมถูกนำมาจ่อปากเสียก่อน
ไม่เคยชอบเลยจริงๆนะ นมนี่นะ รุ้งแก้วว่ามันคาวจะตายไป

“คุณอยู่ที่ไหนนะ” กฤษณะถาม เมื่อกลับมาที่รถ

“อยู่หอค่ะ”

“หอปิดกี่ทุ่ม”

“เที่ยงคืนค่ะ” รุ้งแก้วตอบ เอนพิงเบาะ อยากหลับจะแย่แล้ว

“ไปฟังเพลงแล้วค่อยกลับนะ”

“ดิฉันอยากกลับ นะคะ”

“ไม่ได้ ผมต้องหาอะไรให้คุณกินให้ได้ก่อน” กฤษณะขู่

“โหดร้าย” รุ้งแก้วอุบอิบ ยอมไปโดยดี สมองเฉื่อยชาจนสั่งงานช้าไปหมด

“เอ้านี่ ของคุณ นี่กับแกล้ม”
แก้วเหล้าผสมถูกจับหยัดลงในมือ

รุ้งแก้วทำปากขมุบขมิบ ถ้ากินเหล้าท้องว่างๆ เป็นได้เมาตาย ตานี่ฉลาดจัดนัก แต่รุ้งแก้วก็ยังดื่มเหล้ามากกว่ากับแกล้มอยู่ดี ท้องมันปฏิเสธอาหารเสียนี่

“คุณนี่คอแข็งไม่เลว” กฤษณะพูดเบาๆ เคลียริมฝีปากกับผมยุ่งๆ ที่ซบอยู่กับไหล่

“ให้ดิฉันกลับบ้านนะคะ ดิฉันทานไม่ลงจริงๆ” รุ้งแก้วอุบอิบ พยายามจะทรงตัวให้ตรง

“อีกคำนะ”

“ไม่ค่ะ ไม่ไหวจริงๆ”
รุ้งแก้วจะร้องไห้ให้ได้ กัดริมฝีปากกลั้นสะอื้น ต้องไม่ร้องไห้ เธอท่องอยู่ในใจ

“ได้” กฤษณะยอมตกลง
ทำไมเขาอยากกลั่นแกล้งเธอนัก หรือเพราะเธอให้เขารอได้ตั้งสามสี่ชั่วโมง

“หอคุณอยู่แถวไหนล่ะ”

“ลาดพร้าวค่ะ” รุ้งแก้วตอบ กดเบาะให้เอนลงเล็กน้อย ซบหลับตาลง

กฤษณะเปิดเพลงเบาๆ

“เอ้า..ถึงลาดพร้าวแล้ว หอคุณอยู่แถวไหนล่ะ”
กฤษณะถาม แล้วหันมามองเมื่อไม่ได้ยินเสียงตอบ เจ้าหล่อนหลับไปเสียแล้ว