บทที่ 11 Dr.เนบลี

...................

ภาพที่เคยปรากฎตรงหน้ามาโกโตะได้หายวูบไป สักพักก็ตามมาด้วยเสียงของไวซ์เหมือนกับจะบอกอะไรสักอย่าง แล้วก็หายเงียบไป ช่วงเวลาหนึ่งที่เขารู้สึกแปลกกับความผิดปกติร่างกายของตนเอง – เดี๋ยวก็หัวเราะ เดี๋ยวก็ร้องไห้ นี่เขางงไปหมดแล้ว ใครก็ได้ช่วยบอกเขาทีว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับตัวเขากันแน่

“เป็นเพราะความทรงจำในอดีตชาติที่แล้วของเจ้ากำลังจะกลับคืนมานะสิ”

“ใครนะ?!!” มาโกโตะเงยหน้าขึ้นมองหาต้นเสียงปริศนา พร้อมกับส่งสายตามองหาบุคคลนั้นท่ามกลางความมืดมิด “ถึงเวลา ได้ไขประตูแห่งกาลเวลาออกแล้ว ความผูกพันธ์ในชาติก่อนเชื่อมต่อกันไม่มีบิดพริ้ว  ข้ากับเจ้าก็คือคนๆเดียวกัน และรวมถึงเจ้าตัวเล็กที่อยู่ข้างกายเจ้าด้วย”

สิ้นเสียงของบุคคลปริศนา มาโกโตะถึงกับหันขวับไปมองอย่างเร็ว ร่างเล็กผมสีเงินสั้นยืนเกาะชายผ้าคลุมอย่างเงียบๆ พอร่างเล็กรู้ว่าเขามองจึงเงยหน้าขึ้นมามองตอบ “สวัสดี เจอกันอีกแล้วนะ”

“นี่มันอะไรกัน!! ผมงงไปหมดแล้ว” มาโกโตะรู้สึกงงเป็นที่สุด นับตั้งแต่เกิดมาก็เจอเรื่องแปลกๆ แต่นี่ยิ่งแล้วไปกันใหญ่ กุญแจ ประตูกาลแห่งกาลเวลา อดีตชาติ??? เขาไม่เข้าใจในประเด็นที่เสียงปริศนาบอกเลยสักนิดเดียว

“จุ๊ จุ๊! อย่าเอ็ดไปเลยเชียว จ้าวแห่งประตูกาลเวลาไม่ชอบให้ใครส่งเสียงดังในนี้ เพราะฉะนั้นช่วยเงียบๆหน่อยนะ พี่มาโกโตะ” ร่างเล็กบอกกับเขาอย่างนั้น

“ทำไมเรียกฉันว่าพี่ล่ะ ก็เรามันคนๆเดียวกันไม่ใช่เหรอ”

“มันก็ไม่เชิง แต่เรียกอย่างนี้มันสะดวกกว่านะ” ร่างเล็กเชิดไหล่เล็กน้อย “ผมอยากให้พี่มาโกโตะเข้าใจอะไรบางอย่างสักเล็กน้อยก่อนที่จะออกไปจากประตูแห่งกาลเวลานี้”

“เข้าใจ? เรื่องอะไรกันล่ะ” มาโกโตะจ้องร่างเล็กอย่างจับผิด ทำให้ร่างเล็กถึงกับเผยอริมฝีปากไม่พอใจกับการกระทำของเขา “จะพูดให้ฟังแค่ครั้งเดียวเท่านั้นนะ ...ตั้งใจฟังให้ดีล่ะ”

ร่างเล็กถอนหายใจเฮือกหนึ่งก่อนจะอ้าปากพูด “อย่างที่พี่มาโกโตะได้ยินนั่นแหละ  กุญแจคือดอกสำคัญที่ช่วยให้พี่ได้ทราบถึงอดีตชาติหรือชาติที่แล้ว และ...” ร่างเล็กเงียบไปพักหนึ่งพร้อมกับจ้องหน้ามาโกโตะไปพลางๆ

“มันได้ถูกไขประตูแห่งกาลเวลาตั้งแต่พี่มาโกโตะเห็นภาพตะกี้นี้แล้ว เพราะฉะนั้น...ความรู้สึกที่พี่ได้รับเมื่อกี้นี้มันก็คือ ความรู้สึกของตัวตนที่แท้จริงในชาติที่แล้ว"

มาโกโตะฟังแล้วก็นิ่งเงียบไปในทันที ความรู้สึกของตัวตนที่แท้จริงในชาติที่แล้ว? ที่เขาร้องไห้กับหัวเราะไปในเวลาเดียวกันนี่คือ ความรู้สึกของเขาในชาติก่อนอย่างนั้นเองหรอกรึ  ...มาโกโตะคิดในใจพร้อมนึกถึงภาพลักษณ์บุคคลิกของตนเองในชาติที่แล้วว่าจะเป็นยังไง แต่เขายังคิดไม่เสร็จหรอก เพราะร่างเล็กนี่สิ ดันมาพูดสอดแทรกจนเขาเสียอารมณ์ไปหมด

“ผมรู้ว่าพี่คิดอะไรอยู่ อะแฮ่ม! จะบอกอะไรให้ไหมว่าชาติก่อนทั้งผมและพี่เคยเป็นใคร”

“ก็เอาสิ ว่ามาเลย” มาโกโตะรีบตอบรับคำทันที แหม! เรื่องนี้ใครๆก็อยากรู้กันทั้งนั้น มีหรือที่เขาจะปฎิเสธได้ลงคอ มาโกโตะคิดเสร็จก็มองร่างเล็กอย่างใจจดใจจ่อ และแล้วคำตอบที่ตอบกลับมาทำให้มาโกโตะเป็นลมทั้งยืนได้พร้อมๆกัน

“เฟรอัส แกรนดอล จอมเวทย์อันดับหนึ่งแห่งโลกไกอายังไงล่ะ”

……………

"มาโกโตะฟื้นแล้ว!"

เขาได้ยินเสียงตะโกนร้องโห่ดีใจของโทรุก็เลยรีบลุกขึ้นนั่งทันที

"เกิดอะไรขึ้นครับ? ...แล้วทำไมผมมานอนที่พื้นนี่ได้" เขาถามด้วยสีหน้าอันงุนงง

"ก็เจ้านะสิเป็นลมไป มาโกโตะ ตอนที่เจ้าอยู่ในประตูกาลเวลา ข้าเรียกเจ้าตั้งหลายครั้งแล้วทำไมไม่ตอบกลับละ" ไวซ์ถามเสียงเข้ม ใบหน้าดูดุดันน่ากลัวกว่าที่เคยเห็น

"เอ่อ...ผมไม่ใช่ว่าไม่ตอบนะครับ แต่ผมไม่ได้ยินอะไรเลย แล้วพอดีผมเอ่อ..." แล้วเขาก็เล่าถึงเหตุการณ์ตอนนั้นให้ไวซ์ มิวะ และโทรุฟัง แต่มีเรื่องหนึ่งที่เขายังไม่อยากจะบอกก็คือ เรื่องที่อดีตของเขาเป็นเฟรอัส แกรนดอล จอมเวทย์อันดับหนึ่งแห่งโลกไกอา

"อือม์ อย่างนี้นี่เอง แสดงว่าความทรงจำในอดีตของเจ้าจะกลับคืนมาสินะ แล้วเจ้ารู้หรือเปล่าว่าชาติที่แล้วตัวเองเป็นใคร"

เขาได้ยินที่มิวะถามก็รีบส่ายหน้าปฎิเสธทันควัน - ต้องขอโทษด้วยนะครับที่ผมไม่สามารถบอกเรื่องนี้ได้ เพราะไม่อยากให้เรื่องมันยุ่งไปกันใหญ่ "มิวะ! เจ้าไปถามอะไรมาโกโตะแบบนั้นละ ก็รู้ทั้งรู้ว่าความทรงจำกำลังจะกลับมาเท่านั้น จะไปรู้ได้ยังไงว่าชาติที่แล้วตัวเองเป็นใคร"

มิวะตีหน้าบึ้งเล็กน้อย "ก็...ข้าอยากรู้นี่! ฮึ! ไม่พูดด้วยแล้ว จะรีบไปไหนก็ไปไป๊! ที่นี่ไม่ต้อนรับคนอย่างเจ้าแล้ว"

"โถ่! ข้าแค่พูดเล่นแค่นี้ทำเป็นน้อยใจไปได้ น่านะ อย่าเพิ่งรีบไล่ข้าออกจากที่นี่เลย"

"ไม่ได้! กลับไปซะ! ก่อนที่ข้าจะโมโหเจ้าไปมากกว่านี้"

ว่าจบ ทั้งสามคนก็ถูกลมปริศนาพัดหายเข้าไปในความมืดที่เปิดอ้าต้อนรับไว้ เหลือแต่หญิงสาวที่ยังคงยืนมองกลุ่มเงาสามคนที่ลอยหายไปในความมืดแล้ว "หวังว่าท่านคงชอบของขวัญที่ข้าให้นะ ท่านดอกเตอร์เนบลี"

หญิงสาวกล่าวอย่างเป็นปริศนาทิ้งท้ายเอาไว้ก่อนที่จะหายตัวไปท่ามกลางทุ่งดอกไม้นั่น

..............

หลังจากที่พวกเขาถูกลมปริศนาพัดออกมาจาก ณ ที่แห่งนั้นแล้ว ก็พบว่าเขาสามคนยืนอยู่ที่เดิม ซึ่งก็คือตึกกระทรวงเวทมนตร์นั่นเอง

"อ้า! ให้ตายสิ ทำไมมิวะทำกับข้าถึงเพียงนี้นะ ไม่เข้าใจเลยจริงๆ" ไวซ์ส่ายหัวเบาๆ แล้วเขาก็ต้องเงยหน้าขึ้นมามองเสียงที่เรียกชื่อตน

"อ่า! มารับเด็กๆแล้วหรือมิสเทรส"

"ใช่" มิสเทรสตอบสั้นๆ "มาโกโตะ ผ่านประตูนั่นแล้วใช่ไหมไวซ์"

"อืม แล้วก็มีเรื่องแปลกๆให้เจ้าต้องตะลึงด้วยละมิสเทรส"

"เรื่องแปลกๆ?" มิสเทรสตีสีหน้างุนงงพร้อมกับหันไปมองร่างมาโกโตะ

"ไม่ใช่เรื่องนั้นหรอก มิสเทรส เรื่อง..." ก่อนจะพูด มาโกโตะเห็นว่าไวซ์เหลือบหันมองเขาอยู่อย่างไม่กระพริบตา "ความทรงจำชาติที่แล้วของมาโกโตะ เห็นเจ้าเด็กหนุ่มว่ามาอย่างนั้นนะ"

ไวซ์พูดจบก็รีบใช้พรายกระซิบส่งไปยังที่มิสเทรส เพื่อกันมิให้มาโกโตะและโทรุได้ยิน "เจ้าฟังแล้วก็อย่าตกใจไปเชียวละ ข้าเพิ่งรู้มาจากมิวะตะกี้นี้เอง" ซึ่งก็เป็นเรื่องจริงอย่างที่ว่า ไวซ์เพิ่งจะทราบเรื่องหลังจากที่มิวะกระซิบบอกเขา "ชาติก่อนของมาโกโตะก็คือ เฟรอัส แกรนดอล ทวดของเจ้ายังไงละ มิสเทรส"

มิสเทรสได้ฟังแล้วก็อึ้งไปในทันที แถมรู้สึกประหม่าอย่างเห็นได้ชัด ...พร้อมกับส่งสายตาไปมองมาโกโตะอย่างไม่แน่ใจ นึกไม่ถึงเลยว่ามาโกโตะที่เป็นเหลนของเขา ชาติที่แล้วจะเป็นเฟรอัส แกรนดอล ทวดของมิสเทรสมาเกิด ไม่น่าจะเป็นไปได้เลย ทั้งสีตา สีผม หรือรูปร่างท่าทาง ก็แทบจะดูไม่เห็นเหมือนกันเลยสักนิด ส่วนมาโกโตะที่ยืนจ้องตอบมิสเทรส ก็เริ่มรู้สึกกริ่นเกรงหวั่นใจกับสายตาของมิสเทรสที่จ้องมาเหมือนกับว่า มิสเทรสจะไม่พอใจเขาแต่ก็ไม่น่าจะใช่ แน่ละ ก็เขาไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับตัวตนของเขาในชาติก่อนนี่นะ

"งั้นรึ"

มิสเทรสพูดตัดบท สายตาที่เคยจับจ้องร่างอันชวนสงสัยก็กลับมาเป็นปกติพร้อมกับหันไปมองที่ไวซ์ "งั้นข้าขอตัวก่อนละ จะรีบพาเด็กๆไปอีกที่หนึ่ง"

"อืม ไปดีมาดีละ มีอะไรก็ส่งข่าวมาบอกได้นะ อ้อ! แล้วก็อีกเรื่องหนึ่ง มาโกโตะ โทรุ ถ้าเขียนเสร็จแล้วก็ฝากกับมิสเทรสเลยนะ" ไวซ์ว่ากล่าวพลางหันมามองเด็กทั้งสองคน

"ครับ"

ทั้งเขาและโทรุต่างพูดพร้อมกันก่อนที่จะก้าวเท้าเดินตามหลังมิสเทรสไปอย่างเงียบๆ

............