ความคิดเห็นที่ 1 ปาณัททำการชี้แจงรายละเอียดงาน โดยเริ่มจากการบอกเล่าถึงความเป็นมาของบริษัทซึ่งทำธุรกิจเกี่ยวกับการผลิตและจำหน่ายเครื่องแก้ว และงานที่เขาต้องการมอบหมายให้ทางบริษัทของกิตติทัตทำก็คือการจัดงานเปิดตัวร้านค้าของตัวเองสาขาแรกซึ่งตั้งอยู่ที่แหลมฉบัง "ผมตั้งใจจะให้จัดเป็นแนวนิทรรศการควบไปกับการเปิดให้ชมโรงงานและขั้นตอนการผลิตด้วย เพื่อแสดงให้เห็นถึงมาตรฐานและคุณภาพของสินค้าของเรา" "ในงานนิทรรศการนี่จะเป็นการแสดงผลงานอย่างเดียวหรือเปล่าคะ จะให้มีการวางขายสินค้าด้วยมั้ย" "คาดว่าจะมีการจำหน่ายเป็นบางส่วนก่อนครับ ส่วนบางชิ้นที่มีจำนวนน้อยอาจจะเป็นการสั่งจอง" "ที่จะยุ่งหน่อยคงเป็นเรื่องการเชิญผู้ร่วมงาน ไปจัดที่แหลมฉบังอาจทำให้หลายคนไม่สะดวก" กิตติทัตให้ความเห็น "ครับ งานนี้ส่วนใหญ่คงเป็นแขกรับเชิญ ผมได้ลิสต์รายชื่อผู้ใหญ่ซึ่งจะเชิญไปร่วมงานไว้แล้ว ในส่วนของนักข่าวอื่นๆ คงจะต้องขอความช่วยเหลือจากพวกคุณ" กว่าจะพูดคุยซักถามเกี่ยวกับรายละเอียดทั้งหมดจนพอใจ หน้าปัดนาฬิกาก็บอกเวลาเที่ยงกว่าแล้ว ดังนั้นเมื่อสรุปงานเรียบร้อยปาณัทในฐานะเจ้าถิ่นจึงเอ่ยเชิญชวนให้รับประทานอาหารกลางวันร่วมกัน "ร้านไหนดีคะพี่ณัท น้องนุชจะได้โทรศัพท์ไปจองโต๊ะไว้ก่อน" เลขานุการสาวเอ่ยถามขึ้นด้วยเสียงหวาน ความสนิทสนมในคำพูดและน้ำเสียงทำให้หญิงสาวอีกคนซึ่งกำลังพลิกอ่านเอกสารในมือที่เพิ่งได้รับมาต้องเหลือบสายตาขึ้นมอง ด้วยความตั้งใจจรดจ่ออยู่กับงานทำให้เธอไม่ทันได้สังเกตถึงปฏิกิริยาของคนทั้งคู่ในช่วงตลอดสองชั่วโมงที่ผ่านมา จนตอนนี้เมื่อไม่จำเป็นต้องจำกัดสมาธิไว้กับความรับผิดชอบแล้วอัยยาจึงเพิ่งแลเห็นถึงความใกล้ชิดระหว่างลูกค้ารายใหม่ของเธอ แววตานุ่มนวลที่เจือความปลาบปลื้มแบบปิดไม่มิดของเธอคนนั้นยามมองตามผู้เป็นนาย ประกายอ่อนหวานพร้อมท่าทางเอียงอายนั้นชัดเจนถึงความหมายโดยไม่ต้องผ่านการแปลว่าเธอพึงพอใจในตัวเขามากเพียงใด ส่วนเขา...ความสุภาพอ่อนโยน และรอยยิ้มอบอุ่นที่ตอบแทนให้คนข้างตัวทำเอาคนมองจินตนาการภาพไปถึง...อะไรดีนะ...ตุ๊กตาล่ะมั้ง ตุ๊กตาคู่ของเจ้าชายและเจ้าหญิง...ที่ดูสวยงาม เหมาะสม และลงตัว "เก็บของเสร็จยังเอ๋ย" เสียงของกิตติทัตทำหน้าที่ปลุกเธอให้ตื่นจากห้วงความคิดของตนเอง "เรียบร้อยค่ะ" อัยยาตอบ แอบสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ เฮือกใหญ่ราวกับเพิ่งผ่านอาการขาดอากาศหายใจชั่วคราว ร้านอาหารที่ไปเยี่ยมเยือนนั้นอยู่ไม่ไกลจากอาคารสำนักงานนัก เป็นร้านขนาดกลางซึ่งตกแต่งด้วยการนำเรือนไทยมาประยุกต์ เพดานสูงโปร่งและกรอบหน้าต่างขนาดใหญ่ทำให้บริเวณภายในดูกว้างขวางและโปร่งสบายขึ้น หากบรรยากาศในร้านก็ไม่ทำให้ความรู้สึกอึดอัดอันไร้ซึ่งสาเหตุของเธอลดลงได้ แม้ว่าจะพยายามกระตุ้นตัวเองให้เพลิดเพลินไปกับอาหารและความรื่นรมย์ของสถานที่ แต่เผลอทีไรหญิงสาวก็จะพบว่าความคิดของตนเองหลุดออกมาจากวงสนทนาทุกทีไป “คุณเอ๋ยเป็นอะไรรึเปล่าครับ ดูเงียบจัง” คนที่เธอเพิ่งคิดเปรียบว่าเหมือนเจ้าชายเอ่ยถามขึ้น ก่อให้เกิดอาการสะดุ้งเบาๆ จากคนที่นั่งเขี่ยข้าวในจานอยู่นาน แบบถ้าเทียบเป็นสนามฟุตบอล หญ้าคงเตียนโล่งเฉพาะแถวกลางสนาม “จะเป็นอะไรนอกจากตะกละจนลืมพูด” กิตติทัตตอบแทน เนื่องจากเขาและปาณัทมีความสนิทสนมกันเป็นส่วนตัว จึงสามารถพูดคุยอย่างเป็นกันเองได้ และผลจากคำตอบนั้นคือรางวัลแด่คนช่างฝัน เอ้ย ช่างพูดเป็นฝ่ามืองามๆ ที่กลางหลัง (ขนาดเจ้านายยังไม่ละเว้น) ซึ่งถ้าปกติคงตามมาด้วยส้นเท้าบรรจงกระแทกอีกหนึ่งกระทืบ แต่ตอนนี้เจ้าของมือกำลังอยู่ในอาการไม่ปกติ ใช่...ไม่ปกติ ทั้งที่เมื่อเช้าตอนที่ได้พบว่าลูกค้ารายใหม่เป็นใครนั้น ใบหน้ายังเปี่ยมด้วยรอยยิ้มด้วยความยินดี เธอซื่อสัตย์กับตัวเองพอที่จะไม่ปฏิเสธว่ามิตรภาพ และความประทับใจที่ได้รับจากผู้ชายคนนี้ทำให้ความรู้สึกดีๆ เพิ่มพูนขึ้นมากมายในเวลาอันรวดเร็ว จนเผลอแอบพิจารณาความเป็นไปได้ในคำแหย่เย้าของเพื่อน ดังนั้นในเวลานี้เมื่อได้ประจักษ์ถึงความจริงว่าเขามีคนเคียงข้างแล้ว ความผิดหวังเล็กๆ ในใจจึงถือเป็นเรื่องปกติ แต่ที่บอกว่าไม่ปกติก็เพราะเจ้าความรู้สึกที่ว่านั้นมันมากกว่าที่คิดและควรจะมี...โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับผู้ชายคนหนึ่งซึ่งเพิ่งได้พบเจอกันเพียงสามครั้งในสถานการณ์เกินธรรมดาไปหน่อย หญิงสาวฝืนคลี่ริมฝีปากออกยิ้มให้เพื่อนร่วมโต๊ะอาหาร ทั้งที่ภายในใจมันว่างโหวงอย่างบอกไม่ถูก ภาพตรงหน้านอกจากความสมบูรณ์แบบแล้ว มันยังห่างไกลเกินไปอีกด้วย...ห่างจนเกินเอื้อมคว้า ได้เพียงเก็บไม้เก็บมือกลับมาไว้ข้างตัว ส่วนหัวใจ...โชคดีที่มันแค่เริ่มกระโดดโลดเต้นอยู่กับที่ยังไม่ทะลึ่งวิ่งออกไปหาเรื่อง ไม่งั้นคงต้องเสียทั้งแรงและเวลาตามมันกลับมาคืนที่เดิมเหมือนกัน เฮ้อ ไม่เคยปิ๊งใครก่อนสักที แต่พอเกิดขึ้นจริงก็เจอคนมีเจ้าของซะงั้น ไหนเจ้าเน็กบอกว่าจะโชคดีไงเล่า ไม่เห็นดีเลย...ไม่ดีเลยจริงๆ “คุณเอ๋ยไม่เป็นไรแน่นะครับ” ปาณัทยังคงถามย้ำเพื่อความแน่ใจ ความห่วงใยในสายตาของเขาที่ส่งผ่านมาอย่างไม่ปิดบังทำให้คนถูกถามอยากมุดลงไปถอนหายใจใต้โต๊ะ จะได้ไม่ต้องเห็นภาพที่ทำให้ใจแกว่งอีก ...อย่ามาพระเอกแสนดีแถวนี้ได้ม้ายยยย “ไม่เป็นไรจริงๆ ค่ะ มองร้านเพลินไปหน่อยเท่านั้นเอง เห็นตกแต่งสวยดี” อัยยาตอบพร้อมฉีกยิ้มกว้างประกอบให้น่าเชื่อถือมากขึ้น ก่อนจะเปลี่ยนเป็นแยกเขี้ยวเพราะคุณเจ้านายที่เคารพขัดขึ้นอีก “พี่ว่าคาเฟอีนในเลือดขาดแคลนมากกว่า สงสัยเมื่อเช้าตื่นสายเลยกินกาแฟไม่ทัน” “ที่ขาดแคลนเนี่ยไม่ใช่คาเฟอีนหรอกค่ะพี่ทัต แต่เวลานอนเอ๋ยต่างหาก เพราะใครไม่รู้ซุ่มซ่ามลืมกุญแจไว้ในรถทั้งพวง เลยเข้าไม่ได้ทั้งบ้านทั้งรถ จนต้องโทรมาปลุกให้เอ๋ยออกไปรับตอนตีสองน่ะ” คุณลูกน้องสวนกลับทันควันด้วยดวงตาใสซื่ออย่างจงใจ เป็นเหตุให้ฝ่ายที่หาเรื่องแหย่ขึ้นก่อนเหล่จนตากลับ แต่ก่อนที่จะมีการวางมวยกันกลางโต๊ะ (และต่อหน้าลูกค้า) เสียงหวานของหญิงสาวอีกคนก็แทรกขึ้น “ตายจริง เมื่อเช้าแม่บ้านไม่ได้เสิร์ฟกาแฟคุณเอ๋ยเหรอคะ น้องนุชสั่งไว้แล้วนี่นา” อัยยามองคนพูดซึ่งมีทีท่าตกใจจริงๆ แล้วต้องรีบส่ายหน้า แก้ความเข้าใจผิด “เสิร์ฟค่ะคุณนุช แม่บ้านนำกาแฟเข้ามาให้ตั้งแต่เข้าไปถึงเลยค่ะ พี่ทัตแกแค่ล้อเอ๋ยเรื่องติดกาแฟน่ะค่ะ” “ใช่ฮะ ยัยเอ๋ยนี่วันไหนไม่ได้ดื่มกาแฟ จะออกอาละวาด” คราวนี้คนติดคาเฟอีนจึงได้เป็นฝ่ายขว้างค้อนกลับบ้าง พอเหลือบไปเห็นคุณพระเอกแสนดีกำลังมองมาด้วยด้วยแววตาขบขัน ความคิดที่จะโต้ตอบคู่กรณีด้วยวาจาจิกกัดจึงเปลี่ยนเป็นยกความดีความชอบให้แทน ...เถอะ อย่างน้อยก็ช่วยเบี่ยงประเด็น และทำให้ความหดหู่ห่อเหี่ยวลดลงไปบ้าง ครั้งนี้ยกให้ก็ได้ฟะ! คืนวันนั้น ณ ดาดฟ้าที่เดิม เรื่องราวก็ถูกบอกเล่าให้เพื่อนรักคนเดิมฟัง อาการถอนใจยาวเมื่อเล่าความฟุ้งซ่านของตัวเองจบทำให้น้ำทิพย์จ้องหน้าเธออย่างค้นหา "นี่แกชอบเค้าจริงๆ เหรอ" คนถูกถามยักไหล่เบาๆ "ก็แค่ถูกใจ แกอย่ามาบ้าตามฉันไปด้วยเลยน่า" ...แปลง่ายๆ ว่าให้ฉันบ้าคนเดียวก็เกินพอ และดูเหมือนว่าเพื่อนจะรู้ทัน จึงถามย้ำมาอีก "แน่เหรอ" "แกจะให้ฉันชอบเค้าทั้งที่เจอกันแค่ไม่กี่ครั้งเนี่ยนะ บ้าเปล่า" เธอตอบปัดไปทั้งที่ยังสับสนในตัวเอง เพราะยิ่งคิดยิ่งรู้สึกว่าตัวเองบ้าจริงๆ นะเนี่ย "นั่นแกต้องถามตัวเองเอ๋ย" อัยยานิ่งไปกับประโยคนั้น ...แค่รอยยิ้มอ่อนโยน ท่าทางอบอุ่น ความห่วงใยและน้ำใจที่เขาหยิบยื่น รวมถึงความเอาใจใส่กับคนแปลกหน้าคนหนึ่ง แค่นั้น...พอหรือยังนะ ที่จะเป็นเหตุผลให้เราชอบใครสักคน คิดไปคิดมาใบหน้าของชายหนุ่มต้นเหตุก็ลอยเข้ามาในห้วงคำนึง ตามด้วยหญิงสาวแสนหวานคนนั้น ความคิดจึงหยุดชะงักลง ...แล้วจะคิดไปทำไม ไม่ว่าคำตอบจะออกมาเป็นอย่างไร บทสรุปของเรื่องนี้คือคำว่า 'เป็นไปไม่ได้' อยู่ดี หนึ่งคน...ที่อยู่ตรงนั้น หนึ่งฝัน...ที่พร่ำร่ำหา หนึ่งใจ...รอคอยตลอดมา สุดมือคว้ามิอาจได้ครอบครอง หนึ่งวัน...ที่ได้พานพบ หนึ่งสบ...สายตาประสานสอง หนึ่งใจ...เผลอไผลไปใฝ่ปอง ได้แค่มองด้วยมีใจเพียงหนึ่งเดียว ======================================= จากคุณ : nyx - [ 23 ก.ย. 48 08:25:07 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เง้ออ นางอกเศร้าอ่า เราเลยเศร้าตามเลย จากคุณ : ต่าย (tai shi 66) - [ 23 ก.ย. 48 12:53:14 ]

ความคิดเห็นที่ 3 แหม แค่เลขากับเจ้านาย สมภารอาจไม่ชอบกินไก่วัดก็ได้ จากคุณ : scottie - [ 23 ก.ย. 48 13:47:39 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ตามมาให้กำลังใจค่ะ รออ่านตอนต่อไปนะคะ จากคุณ : เนตรนภัส - [ 23 ก.ย. 48 14:53:32 ]

ความคิดเห็นที่ 5 โถ โถ หนูเอ๋ยอย่าคิดมาก จากคุณ : nongwin - [ 23 ก.ย. 48 16:43:52 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เข้ามาดูว่า ใครเป็นนางมารร้าย เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก - [ 23 ก.ย. 48 20:13:54 ]

ความคิดเห็นที่ 7 กริกริ ตามมาติดๆ ลุ้นตอนต่อไป (ต่อไป ต่อ ต่อ จากที่... อิอิ) จากคุณ : สายลมโชยเอื่อย - [ 25 ก.ย. 48 02:20:01 ]

ความคิดเห็นที่ 8 แล้วเจ๊เอ๋ยจะงัดไม้ไหนมาละนี่...หุหุ พี่ติ้นฮะ...จ๋อไม่ทำน๊า!!! จากคุณ : Wild Monkey - [ 25 ก.ย. 48 09:33:45 ]

ความคิดเห็นที่ 9 สนุกค่ะ^^  เป็นกำลังใจให้นะคะ จากคุณ : นู๋โมจัง - [ 27 ก.ย. 48 21:36:26 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ชักติดใจ  ตามมาอ่านต่อค่ะ จากคุณ : ศาลาไทย (salathai) - [ วันเกิด PANTIP.COM 09:03:14 ]