***Feeling***

ฉันผลักบานประตูเข้าไปในร้านเดิม
ร้านที่ฉันกลายมาเป็นขาประจำได้อย่างไร
ฉันก็ยังแปลกใจ

รู้แต่ว่ารู้ตัวอีกที
ขามันก็พาก้าวมาที่ร้านนี้โดยอัตโนมัติ
เป็นอย่างนี้ทุกที เวลาที่ต้องการอยู่กับตัวเอง หรือหาเพื่อนคุย

ฉันเดินไปนั่งตรงที่เดิม ที่นั่งประจำ
บาร์เทนเดอร์ คุ้นตายิ้มให้แล้วเอ่ยถาม "เหมือนเดิมใช่ไหมพี่"
ฉันยิ้มตอบ พร้อมกับพยักหน้า
ระหว่างรอการผสม น้ำเหมือนเดิมของฉัน
สายตาฉันกวาดไปรอบๆร้าน ตามความเคยชิน

อย่างที่บอก ร้านนี้เป็นที่เพื่อให้ฉันอยู่กับตัวเอง และหาเพื่อนคุย
วันนี้ ฉันอยากได้เพื่อนคุย
เพราะเริ่มรู้สึกว่า ช่วงนี้อยู่กับตัวเองมามากพอแล้ว

และฉันก็เจอเพื่อนคุยจนได้
เธอเป็นผู้หญิงที่ดูดีทีเดียว  
แต่ทำไมเธอถึงมานั่ง ที่นี่คนเดียว
ที่สำคัญ ดูเธอไม่สนใจใคร
ได้แต่นั่งหมุนแก้วในมือไปมา แล้วจ้องมัน
คล้ายโลกนี้ มีเธอเพียงคนเดียว
ทั้งๆที่มีสายตาหนุ่มบ้าง แก่บ้างรอบข้างอยากให้เธอสนใจ

"นี่ครับพี่" บาร์เทนเดอร์คนเดิมยื่นแก้วให้
ฉันพึมพัมขอบใจ แล้วหันไปมองเธอคนนั้นต่อ
น้องบาร์เทนเดอร์เหมือนเข้าใจว่าฉันสนใจอะไรอยู่
เลยบอกออกมาว่า "ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าแกเป็นอะไร แต่เห็นมานั่งอยู่นานแล้ว
หมุนแก้วไปมาอยู่อย่างนั้น ไม่รู้ว่าแกคิดอะไรอยู่"
ฉันยิ้มให้เป็นเชิงขอบใจ
แล้วถือแก้วเดินไปหาเธอคนนั้น

"สวัสดีค่ะ" ฉันทักทาย
เธอเงยหน้าขึ้นมามองฉัน
ฉันต้องยอมรับกับตัวเอง ว่าเธอมีดวงตาที่สวย
แต่มันคงสวยมากกว่านี้ ถ้าในดวงตาเธอจะไม่เต็มไปด้วยความกังวล
ความลังเล ไม่แน่ใจอะไรบางอย่าง
"ขอฉันนั่งด้วยคนได้ไหมคะ" ฉันเอ่ยขอ
เธอไม่พูดอะไร แต่เบนสายตาออกไปที่นั่งข้างตัวแทน
ฉันจึงลงนั่งข้างๆเธอ
"ดูท่าทาง คุณจะมีปัญหา อยากได้ที่ระบายไหมล่ะ ฉันยินดี"
ฉันเสนอตัว
อาการเงียบ คือคำตอบที่ฉันได้รับจากเธอ

"ฉันมานั่งที่นี่บ่อย เวลาอยากอยู่กับตัวเอง และอยากได้เพื่อนคุย
คุณสังเกตไหม แม้ที่นี่จะมีผู้ชายแวะเวียนมามากกว่าผู้หญิง
และถึงแม้คุณจะได้รับความสนใจจากผู้ชายเหล่านั้นมากแค่ไหน
เค้าก็จะไม่เข้ามายุ่งกับคุณ เพราะทุกคนที่มาที่นี่ต้องการความเป็นส่วนตัวจึงไม่มีใครก้าวก่ายใคร"
เธอยังคงเงียบ
"บ่อยครั้งที่ฉันมาที่นี่เพราะต้องการอยู่กับตัวเอง และบรรยากาศที่นี่ก็ไม่วุ่นวาย
แต่วันนี้ ฉันอยากหาเพื่อนคุย และฉันก็เห็นคุณท่าทาง
อยากหาใครสักคนคุยด้วย ไม่รู้ฉันคิดไปเองหรือเปล่า
ถ้าเป็นอย่างงั้น ฉันก็ขอโทษที่รบกวน"
ฉันถือแก้ว เตรียมลงเดินกลับไปทางที่มา
"เดี๋ยวค่ะ ถ้าไม่รังเกียจ ก็ช่วยนั่งเป็นเพื่อนฉันหน่อยได้ไหม" เป็นคำพูดแรกจากปากเธอ
"ฉันก็ชอบบรรยากาศที่นี่ แต่วันนี้ ฉันคงมีเรื่องคิดมากไป หน่อย
เลยไม่ได้สนใจคนรอบตัว" เธอเอ่ยต่อ

"เห็นคุณว่า อยากได้เพื่อนคุย ฉันเป็นคนคุยไม่เก่ง
ไม่รู้จะเป็นเพื่อนคุยคุณได้ดีแค่ไหน" เธอออกตัว

"ไม่เป็นไร" ฉันว่า "ฉันเองบางครั้งก็อาจไม่ใช่เพื่อนคุยที่ดีนัก
แต่ถ้าเป็นคนรับฟัง ก็พอไหว"
เธอไม่ตอบ กลับหมุนแก้วในมือไปมา
"คุณเคยลำบากใจกับการเป็นที่รักของใครบ้างไหม" เธอเอ่ยถาม
ฉันไม่ได้ตอบ เพราะคิดว่าเธอคงไม่ต้องการคำตอบจริงจังอะไรนัก
"ฉันมีคนรักอยู่ 1 คน เราเพิ่งตกลงคบกันไม่นานนี้ เค้าดีกับฉันมาก ใส่ใจ ดูแล คอยห่วงใยทุกอย่าง
จนฉันไม่คิดว่าจะมีใครดีกับฉันได้มากเท่าเค้าอีกแล้ว"
แล้วเธอก็หันมามองหน้าฉัน
ซึ่งตอนนี้เป็นฉันเองที่เป็นฝ่ายหมุนแก้วและฟังเธอเงียบๆ
"คุณคงจะงง ว่าแล้วฉันจะกลุ้มใจทำไม ในเมื่อมีคนรักมากขนาดนี้"
ฉันยังคงเงียบ
"เมื่ออาทิตย์ที่แล้ว ฉันได้เพื่อนร่วมงานใหม่ เป็นผู้ชายนิสัยดีคนหนึ่ง
ช่วงนั้นฉันมีงานยุ่งมาก ผู้ชายคนนี้ เข้ามาช่วยฉันแทบทุกอย่าง คอยดูแล ห่วงใยฉัน
แล้ววันหนึ่ง เค้าก็มาบอกว่ารู้สึกดีกับฉัน"

เธอหยุดคล้ายๆต้องการทบทวนอะไรบางอย่าง แล้วเสียงของเธอก็ดังขึ้นอีกครั้งอย่างไม่แน่ใจ

"คุณเชื่อไหม ทั้งที่ฉันรู้ดี ว่าฉันน่ะไม่มีสิทธิจะให้ความรู้สึกนี้กับใครได้อีก เพราะฉันให้มันไปแล้วกับแฟนของฉัน แต่ฉันก็ไม่กล้าที่จะบอกกับเค้าว่า ฉันไม่ได้รู้สึกอะไรกับเค้า ไม่กล้าบอกว่าฉันรู้สึกกับเค้าแค่เพื่อนร่วมงาน"


"คุณคงแปลกใจว่าแล้วฉันเอาแฟนตัวเองไปทิ้งที่ไหน
เปล่าเค้าไม่ได้ไปไหน ยังอยู่ข้างๆฉันนี่แหละ ยังคงเป็นผู้ชายที่แสนดีเหมือนเดิม
แต่...ฉันก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าควรทำยังไงดี"


"คุณว่า คนเรา สามารถจะรักคน 2 คน ได้พร้อมกันไหม "
เธอถามออกมา ครั้งนี้ ฉันแน่ใจว่าเธอต้องการคำตอบ
"มันขึ้นอยู่กับว่า คุณแน่ใจจริงหรือเปล่าว่ามันคือความรัก"
เธอมองหน้าฉันอย่างง งง
"ถ้าฉันเป็นคุณ ฉันจะไม่มานั่งลังเล หรือสับสนอย่างนี้
ฉันจะถามความรู้สึกตัวเองให้แน่ ว่าจริงๆแล้วฉันรักใครกันแน่"


"ถ้ารักแฟนตัวเอง ฉันก็เลือกเค้า แล้วปฎิเสธผู้ชายที่มาทีหลังไป
แต่ถ้าฉันรักผู้ชายคนที่มาทีหลัง ฉันก็จะไปบอกเลิกกับแฟน แค่นั้น"
นั่นคือคำแนะนำจากฉัน
"แต่...ฉันรู้สึกว่าเค้าดีกับฉันทั้งคู่ และฉันก็ไม่อยากทำร้ายใครด้วย" เธอกล่าว
"มาถึงตอนนี้แล้ว มันคงเลี่ยงไม่ได้แล้วล่ะกับการจะไม่ทำร้ายใคร มันขึ้นอยู่กับว่า คุณจะทำร้ายเค้าแค่ครั้งเดียว หรือจะทำร้ายซ้ำซากเท่านั้น"


"ถ้าคุณยังปล่อยเรื่องนี้ค้างคาต่อไป ทั้งเค้า ทั้งคุณก็ทำร้ายกันซ้ำไปซ้ำมาอยู่อย่างนี้ ถ้าคุณตัดใจทำร้ายเค้าซะในตอนนี้ ก็คงไม่มีการเจ็บครั้งต่อไปอีก"
"แต่..."
"ฉันว่า คุณลองถามตัวเองให้แน่ก่อนดีกว่า
ว่าที่คุณยังคงเลือกที่จะมีเค้าทั้ง 2 คนไว้ในชีวิต เพราะอะไร
เพราะคุณหวงความรู้สึกดีดีของทั้งคู่ไม่อยากให้เค้านำความรู้สึกนี้ไปให้ใครหรือเหตุผลอะไรกันแน่"


"แต่ ถ้าสถานการณ์นี้เกิดกับฉัน ฉันก็จะตัดสินใจเลือกผู้ชายคนแรก เพราะเค้าเป็นคนที่มาก่อน และเค้าก็ไม่ได้ทำอะไรผิด
แล้วฉันก็จะไปบอกกับผู้ชายอีกคนให้เข้าใจ
ถ้าเค้ารู้สึกดีดีกับฉันจริงๆ ฉันว่าเค้าคงเข้าใจ"
เธอหันมามองหน้าฉันด้วยท่าทีลังเล
"หรือถ้าฉันถามตัวเองแล้วว่าไม่ได้รู้สึกรักเค้าทั้งคู่เลย
หรือรู้สึกเท่าๆกัน ฉันก็จะปล่อยเค้าทั้งคู่ไป เพราะนั่นเท่ากับว่า
ฉันยังไม่พร้อมที่จะรักใคร และอารมณ์ยังไม่มั่นคงพอสำหรับการคบหาใครอย่างคู่รัก"


"ฉันว่า มันขึ้นอยู่กับคุณแล้วล่ะ ว่าอยากเป็นนางมารร้ายในวันนี้
หรือยากเป็นนางมารร้ายตลอดไป"

"ขอโทษนะครับ ขอนั่งด้วยคนได้ไหมครับ" เสียงชายหนุ่มโต๊ะข้างๆที่ฉันเห็นมองเธอมานานพูดขึ้น
เธอหันมามองหน้าฉัน แล้วหันไปมองผู้ชายคนนั้น
"เอ้อ....คะ" เป็นเสียงจากเธอที่เอ่ยออกมาพร้อมท่าทางลังเล
ฉันลุกขึ้นพร้อมกับยิ้มให้
"ขอบคุณค่ะที่เป็นเพื่อนคุย ลาก่อน"


ฉันเดินออกมา ด้วยความรู้สึกสบายใจ
ที่อย่างน้อย ฉันก็ได้เพื่อนคุยสมความตั้งใจ

ก่อนออกจากร้าน
ฉันอดไม่ได้ที่จะหันไปมองเธออีกครั้ง
ฉันเห็นเธอได้เพื่อนคุยคนใหม่
เป็นผู้ชายที่นั่งอยู่โต๊ะข้างๆนั่นเอง

ฉันยิ้มกับตัวเองอีกครั้ง แล้วก็ตัดสินใจเดินกลับไปอยู่กับตัวเอง
ที่บ้านแทน
เพราะตอนนี้ฉันไม่ต้องการเพื่อนคุยอีกแล้ว