ความคิดเห็นที่ 1 แต่กระนั้น แม้ว่ามีสมาธิจะมากสักเท่าไหร่ ความหิวก็ดูเหมือนจะเป็นอุปสรรคสำคัญที่ก่อกวน การทำงานของวิชชุดาอยู่ไม่น้อยทีเดียว “พี่ว่าเราไปหาอะไรกินกันก่อน แล้วค่อยมาทำต่อดีไหมดา?” อนัญญาออกความคิดเห็น หลังจากที่ได้ยินเสียงพยาธิในท้องของวิชชุดาส่งเสียงประท้วงเป็นรอบที่ห้า หญิงสาวหันมาพยักหน้าอย่างเห็นด้วยทันที ราวกับว่ารอให้พี่เอี๋ยวพูดคำนี้อยู่นานแล้วยังไงยังงั้น “ดีพี่ แถวนี้มีร้านก๋วยเตี๋ยวต้มยำอร่อยๆ อยู่เจ้าหนึ่งนะ และที่สำคัญ...ไม่แพงด้วย” “เออ...ดีๆ งั้นเราไปกันเลยดีกว่า” ว่าแล้วอนัญญาก็คว้ากระเป๋าสะพายมาคล้องแล้วลุกขึ้นยืน โดยที่วิชชุดาเซฟงานตรงหน้าให้เรียบร้อย และเดินออกมาสมทบที่หน้าประตูสำนักงานเพื่อจะ ลงลิฟต์ หากแต่ทันทีที่ลิฟต์มาถึง วิชชุดาก็ต้องทำหน้าประหลาดใจเมื่อคนที่เธอคุยโทรศัพท์อยู่เมื่อเย็น นั้นยืนเด่นเป็นสง่าอยู่ในลิฟต์ อีกทั้งในมือยังถือถุงพลาสติกที่ใส่อะไรบางอย่างทั้งสองข้างด้วย “คุณมาทำอะไรที่นี่?” เจษฎาส่งยิ้มทักทายอนัญญาก่อนจะตอบเธอ “ก็จากที่ได้คุยเมื่อเย็น ผมเดาเอาว่าคุณต้องอยู่ ดึกแล้วก็มัวแต่ทำงานจนลืมกินข้าวแน่ๆ ก็เลยแวะซื้อพิซซ่ากับลาซานญ่าเจ้าอร่อยแถวนี้มาให้ แต่โชคร้ายชะมัดที่คนในร้านเยอะจนต้องนั่งแกร่วรอซื้ออยู่ตั้งเกือบสองชั่วโมงแน่ะ” แล้วเขาก็ยกถุงพลาสติกใบโตนั้นขึ้นเหมือนกับจะยืนยันคำพูด และแน่นอนว่ากลิ่นของ ออริกาโน่ มอสเซเลร่าชีส และซอสพิซซ่าได้ลอยอวลเข้าไปในนาสิกโสต (ถ้าผิดช่วยแก้ให้ด้วย นะค้า หนูบกพร่องเรื่องศัพท์สูงง่า T-T: ตัวZ) ของวิชชุดาเรียบร้อยแล้ว แต่ถึงกระนั้น วิชชุดาก็ ปัดสิ่งเย้ายวนใจและน้ำลายให้ออกไปจากสมองก่อนจะทำสีหน้าตื่นตะลึง “นี่คุณอย่าบอกนะว่า คุณนั่งรอตั้งสองชั่วโมงเพื่อซื้อของพวกนี้มาให้ฉัน” เจษฎาพยักหน้า “ถ้าจะให้ถูกต้องนะ ผมซื้อมาฝากคุณเอี๋ยวด้วย” “แล้วอีกถุงนั่นล่ะ?” เธอพยักเพยิดไปทางมือข้างขวา “อ๋อ...” เขามองสิ่งที่อยู่ในมือแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์ “ไว้งานเสร็จก่อนแล้วจะเฉลย...” แต่ก่อนที่วิชชุดาจะยิงคำถามต่อไปด้วยว่าเธอลืมความหิวไปเรียบร้อยแล้ว (ฮา...) อนัญญาที่ ยังคงดีกรีความหิวอยู่รีบเอ่ยขัดขึ้นมาเสียก่อน “เอ่อ...ก่อนที่จะตอบคำถามอะไรไปมากกว่านี้ ฉันว่าเราทานข้าวกันก่อนดีมั้ยคะ?” เจษฎาและวิชชุดาหันมามองอนัญญากันเป็นตาเดียว แล้วก็หัวเราะออกมาแทบจะพร้อมกัน เมื่อเห็นสีหน้าแสดงอาการหิวสุดๆ ของอนัญญาด้วยความขำ “จริงสิ...มัวแต่ถามกันไปถามกันมาจนลืมหิวไปเลย ครัวไปทางไหนเหรอครับ ผมจะได้จัดของ พวกนี้ใส่จานให้” “ทางโน้น” วิชชุดาชี้มือบอกเขา และก็ต้องร้องโอยออกมาเมื่อโดนรุ่นพี่หยิกเข้าที่เอว “เขาอุตส่าห์ซื้อของกินมาให้แล้ว ทำไมไม่ไปช่วยเขา เสียมารยาทรู้มั้ย” “ก็...” คำต่อมาหลุดหายเข้าไปในปากของเธอทันทีเมื่อเห็นสายตาจริงจังของอนัญญา “ยังจะมาเถียงอีก ไปช่วยเขาสิ” “ก็ได้ๆ ไปช่วยก็ได้” หญิงสาวบ่นอุบก่อนจะเดินเข้าไปสมทบกับเจษฎาในห้องครัวของบริษัท ด้วยความไม่เต็มใจนัก และเมื่อเดินเข้าไปถึงห้องครัวเธอก็เห็นเจษฎากำลังก้มๆ เงยๆ คล้ายกับ กำลังหาอะไรบางอย่างอยู่ “พี่เอี๋ยวบอกให้ฉันมาช่วย” คำพูดของหญิงสาวทำให้เจษฎาหันมาทางต้นเสียง ริมฝีปากของ เขากระตุกยิ้มเล็กน้อยเมื่อเห็นใบหน้างอง้ำของเธอ ...ไม่บอกก็รู้ว่าโดนบังคับมา... “พอดีเลย ผมกำลังหาจานอยู่ คุณรู้ไหมว่ามันอยู่ตรงไหน?” “อยู่ตรงไซด์บอร์ดข้างหลังคุณนั่นแหละ” หญิงสาวพยักพเยิดไปทางด้านหลังของเขา ก่อนที่จะ เดินเข้าไปช่วยแกะของในกล่องกระดาษจัดใส่จานที่เขาหยิบมาวางไว้ “ตอนแรกฉันคิดว่าคุณจะกลับไปแล้วเสียอีก” เจษฎาหัวเราะ “ตอนแรกก็คิดแบบนั้นอยู่หรอกนะ แต่พอมาคิดๆ ดูแล้วคุณต้องมัวแต่ทำงานจน ลืมกินข้าวแน่ๆ ก็เลยหาซื้ออะไรมาให้คุณกินก่อนกลับดีกว่า” วิชชุดาหันมามองเขาอย่างพิจารณา “สร้างภาพหรือเปล่า?” ชายหนุ่มส่ายหน้า “ทำไมคุณถึงชอบคิดแบบนี้อยู่เรื่อยเลยนะ ผมบอกแล้วไงว่าผมซื้อของพวกนี้ มาเพราะเป็นห่วงคุณหรอก ผมจะสร้างภาพไปทำไม ไอ้การพยายามเป็นคนอีกคนหนึ่งเพื่อให้ ใครประทับใจน่ะ มันไม่สนุกหรอกนะดา” “แต่มันยากที่จะเชื่อนี่ เวลาพูดออกมาก็พูดได้นี่นา แต่เวลาผ่านไปแล้วอะไรจะเกิดข้างหน้ามัน จะมีอะไรมารับประกันในสิ่งที่คุณพูดออกมาหรือเปล่า นี่แหละที่ฉันอยากรู้” หญิงสาวแย้ง เจษฎาวางส้อมลงบนจานเปล่าที่เตรียมไว้ ก่อนจะจ้องหน้าเธอนิ่งพร้อมกับเอ่ยอธิบายด้วย น้ำเสียงหนักแน่น จริงจัง “ผมไม่ได้ขอให้คุณเชื่อในสิ่งที่ผมพูด แต่ผมอยากให้คุณมองในสิ่งที่ผมทำมากกว่า และเมื่อถึง เวลานั้น คุณจะรู้เองว่ามันเป็นความจริงหรือเป็นแค่สิ่งที่สร้างขึ้นมาลวงตา” วิชชุดาเบือนหน้าหลบสายตาของเขาหลังจากที่ถูกดวงตาคู่นั้นดึงดูดเอาไว้ราวกับถูกสะกดเป็น เวลาครู่ใหญ่ ก่อนที่จะพึมพำออกมาเบาๆ “ทำไมฉันจะต้องมาเจอเรื่องพรรค์นี้อีกนะ ทั้งๆ ที่ฉันเองก็พยายามจะหลบเลี่ยงมันมาสุดชีวิต แล้วแท้ๆ” เจษฎาหัวเราะ “มันเป็นเรื่องของโชคชะตาไงล่ะดา ถือซะว่าโชคชะตากับเล่นตลกกับคุณก็แล้ว กัน... ผมว่าเรารีบออกไปก่อนที่คุณเอี๋ยวจะเป็นลมเพราะหิวเสียก่อนดีกว่านะ” “จริงสิ ฉันลืมพี่เอี๋ยวไปเสียสนิทเลย” หญิงสาวทำตาโตเมื่อนึกถึงอนัญญาที่คงหิ้วท้องรอเธออยู่ ที่โต๊ะทำงาน “เอาเป็นว่าคุณยกจานเปล่าออกไปก่อนก็แล้วกัน เดี๋ยวผมจะเอาพิซซ่ากับน้ำตามออกไปทีหลัง” ว่าแล้วเขาก็รุนหลังให้วิชชุดาเดินออกไปก่อน ส่วนเขากลับยืนมองตามแผ่นหลังโปร่งบางที่เดิน ตรงไปหาอนัญญาที่ยืนตีหน้ามุ่ยอยู่ที่โต๊ะอย่างรีบเร่งด้วยสายตาขบขันและพึงพอใจ ...อย่างน้อย เขาก็หวังว่ากำแพงนั้นคงจะลดลงมาต่ำสักนิดหนึ่งก็ยังดี... ********************** “แล้วงานอะไรกันถึงต้องนั่งทำถึงดึกๆ ดื่นๆ แบบนี้” เจษฎาเอ่ยถามทั้งสองสาวขณะที่กำลังนั่ง ทานมื้อเย็นควบมื้อดึกบนโต๊ะทำงานของใครบางคนซึ่งอยู่ถัดจากโต๊ะของวิชชุดา หญิงสาวยกแก้วน้ำขึ้นมาดื่มก่อนจะตอบเขา “ก็งานคัดรูปกับรีทัชรูปน่ะสิ จะต้องส่งพี่อาร์ตวัน พรุ่งนี้แล้วด้วย นี่ดีนะที่คัดรูปเสร็จแล้ว แต่ไอ้การนั่งรีทัชรูปแต่ละรูปมันก็ต้องใช้เวลานานพอดู เหมือนกันนั่นแหละ” “ค่อยๆ ทำไปเดี๋ยวก็เสร็จเองนั่นแหละดา เดี๋ยวพี่จะอยู่เป็นเพื่อน” อนัญญาตบไหล่หญิงสาว เป็นเชิงปลอบใจ “ให้ผมช่วยเอามั้ยล่ะ?” “เฮ้ย!” หญิงสาวอุทานด้วยความตกใจ ด้วยไม่คิดว่าเขาจะเอ่ยปากให้ความช่วยเหลือ “ไม่ต้องหรอก งานของฉัน ฉันทำเองได้ และที่สำคัญนะ คุณรีทัชรูปเป็นหรือไงถึงได้เสนอตัวมา ช่วยฉันแบบนี้น่ะ” “โธ่...ดา คุณอย่าลืมสิว่าผมเป็นเอ็มดีบริษัทโฆษณานะ ไอ้เรื่องรีทัชรูปหรือคอมพิวเตอร์กราฟิค พวกนี้ผมก็ต้องเป็นอยู่แล้ว ไม่อย่างนั้นจะสั่งงานลูกน้องได้ไง” “เออ...จริงด้วยแฮะ ฉันก็ลืมไปเสียสนิท” แม้ว่าจะยังงงๆ อยู่ วิชชุดาก็ยังคงใจแข็งไม่ยอมรับ ความช่วยเหลือของเขาอยู่ดี “แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ มันเป็นงานของฉัน ฉันต้องรับผิดชอบเองสิ” เมื่อเห็นว่าทางวิชชุดายังทำท่ายืนกระต่ายขาเดียวไม่ยอมให้ชายหนุ่มช่วย จึงเป็นหน้าที่ของ อนัญญาที่จะต้องเข้ามาโน้มน้าวให้เธอยอม “พี่ว่าให้คุณเจษเขาช่วยน่ะดีแล้วนะดา งานจะได้เสร็จไวๆ ไง” “แต่...” หญิงสาวทำท่าจะแย้งแต่ก็โดนรุ่นพี่ยกมือห้ามเสียก่อน “ไม่ต้องมีต่งมีแต่อะไรทั้งนั้น ช่วยๆ กันนั่นแหละดี งานจะได้เสร็จไวๆ” เมื่อแต่ละคนยืนกรานเสียงแข็งอย่างนั้น วิชชุดาเองก็คงจะทำอะไรได้ไม่มากไปกว่า “ถ้าอย่างนั้นคุณใช้เครื่องของไอ้นุก็แล้วกัน อยู่โต๊ะนั้นแหละ” เธอชี้มือไปทางโต๊ะที่อยู่ถัดไปทาง ด้านหลัง ซึ่งชายหนุ่มก็ไม่รอช้า เขาเดินไปจัดการเปิดเครื่องและโอนถ่ายไฟล์รูปภาพที่อยู่ใน เครื่องของวิชชุดาผ่านทางเครือข่ายและเริ่มรีทัชรูปพร้อมกับที่มืออีกข้างก็หยิบพิซซ่าในจานมา เคี้ยวหงุบๆ ไปอย่างคนคุ้นเคยงาน วิชชุดาเหลือบไปมองเจษฎาที่กำลังนั่งรีทัชภาพอย่างคล่องแคล่วแล้วก็รู้สึกเบาใจอยู่ไม่น้อย เพราะสิ่งที่เขาพูดไม่ใช่ราคาคุยเลยสักนิด การใช้เม้าส์การกดชอร์ตคัทและการใช้คำสั่งต่างๆ ภายในโปรแกรมนั้น ต่างก็เป็นลักษณะของคนที่เจนจัดงานทางด้านนี้เป็นอย่างดี เธอกระตุกมุม ปากยิ้มเล็กน้อยก่อนที่จะหันมาให้ความสนใจกับงานตรงหน้าต่อ โดยที่ตัวเธอเองก็นั่งรีทัชภาพ ไปพลาง หยิบพิซซ่าที่อยู่ในจานมาทานไปพลางเช่นกัน อนัญญามองภาพของคนทั้งคู่แล้วก็อดขันไม่ได้ ...คนคู่นี้บทจะทะเลาะกันก็ทะเลาะกันจะเป็น จะตาย แต่เวลาทำงานแล้ว วิธีการทำงานเวลามีสมาธิของทั้งคู่กลับคล้ายกันอย่างน่า ประหลาด แล้วอย่างนี้จะไม่ให้เชียร์ให้รักกันได้ยังไง... *********************** (มีต่อค่ะ^ ^) จากคุณ : ตัว(Z) - [ 24 ก.ย. 48 10:33:34 ]

ความคิดเห็นที่ 2 และด้วยความช่วยเหลือของเจษฎา ทำให้งานของวิชชุดาสำเร็จลุล่วงได้อย่างรวดเร็วเกินกว่าที่ เธอคาดหมายไว้นัก “โอ้โห...รีทัชรูปนางแบบยี่สิบรูปเสร็จภายในชั่วโมงครึ่ง แกต้องจดไว้เป็นสถิติเลยนะยัยดา” อนัญญาเอ่ยแซวหลังจากที่ทั้งคู่จัดการงานตรงหน้าเสร็จพร้อมกับปิดเครื่องคอมพิวเตอร์เสีย เสร็จสรรพ “นั่นสิพี่ เห็นทีจะต้องเอาไปติดไว้หน้าบอร์ด ประกาศให้ไอ้พวกนั้นมันรู้ไปเลยว่าใครมันจะ บังอาจมาลบสถิตินี้ได้” หญิงสาวเอ่ยปนหัวเราะพลางเก็บคอมพิวเตอร์แล็ปท็อปใส่กระเป๋า “แต่ถึงอย่างนั้นเราก็ไม่ได้ทำคนเดียวนี่ยัยดา ถ้าไม่ได้คุณเจษแล้วล่ะก็มีเหรอว่างานมันจะเสร็จ เร็วขนาดนี้... อ้าว คุณเจษหายไปไหนแล้วเนี่ย” ท้ายประโยคอนัญญาทำหน้าฉงนเมื่อบุคคลที่ สามในการสนทนาหายไปไหนก็ไม่รู้ หญิงสาวยักไหล่ “ดาจะไปรู้เหรอ ตัวไม่ได้ติดกันนี่” และก่อนที่อนัญญาจะบ่นอะไรออกมากับคำพูดของวิชชุดาอีกนั้น เจษฎาก็โผล่ออกมาจากครัว พร้อมกับถุงพลาสติกที่บรรจุกระป๋องเบียร์ไว้เกือบสิบกระป๋อง “ไม่ได้หายไปไหนหรอกครับ พอดีผมไปเอาเบียร์ที่แช่ตู้เย็นไว้เมื่อกี้มาน่ะ” คราวนี้วิชชุดาทำหน้างงบ้าง “แล้วคุณเอาเบียร์มาทำไม” “ก็เอามากินตอนงานเสร็จแบบนี้ไงล่ะ เขาเรียกว่ารีแล็กซ์ไงคุณรีแล็กซ์” เขายักคิ้วให้กับเธอ พร้อมกับหยิบกระป๋องเบียร์มาเปิดแล้วกระดกขึ้นดื่มอึกใหญ่ ก่อนจะถอนใจยาว “ฮ้า... ชื่นใจ” หญิงสาวมองท่าทางจิบเบียร์อันแสนชื่นใจของเขาแล้วก็รู้สึกปั่นป่วนขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ (แหงล่ะ ปีศาจสุราจะเข้าสิงหล่อนแล้วล่ะสิ -___-‘ : ตัวZ) (ยุ่งน่า... เก๊าะคนมันอยาก : วิชชุดา) แต่ด้วยมาดนางเอกใจแข็ง เธอก็ยังคงสงวนท่าทีวางเฉยไว้ได้ (แม้ว่าใจจะขาดเพราะอยากเต็ม ที เฮ้อ...) “เห็นฉันเป็นพวกขี้เมาหรือไงถึงได้เอาเหล้าเอาเบียร์มาล่อแบบนี้” ถึงแม้ว่าปากจะพูดแบบนั้น แต่ตาน่ะ...มองกระป๋องเบียร์จนมันแทบจะระเหยไปแล้วเจ๊... เขายักไหล่ “ถ้าคุณไม่กินก็ไม่เป็นไร เชิญครับคุณเอี๋ยว มาพักผ่อนหลังทำงานเสร็จดีกว่า” “ยินดีค่ะ ขอบคุณคุณเจษมากนะคะที่มาช่วย ไม่อย่างนั้นล่ะโต้รุ่งแน่ๆ” อนัญญามองวิชชุดา แล้วแทบจะกลั้นหัวเราะไม่อยู่เมื่อขณะที่เธอกำลังจะยกกระป๋องเบียร์ขึ้นดื่ม แม่คุณเล่นจ้องเธอ ตาเป็นมันเชียว “ไม่กินจริงๆ เหรอดา ไฮเนเก้นนี่ของโปรดแกเลยไม่ใช่หรือไง” เมื่อถูกคะยั้นคะยอหนักเขา มีหรือที่ตบะของวิชชุดาจะไม่แตก (ฮา...) หญิงสาวแกล้งทำฮึดฮัด พองามก่อนที่จะทำเนียนหยิบกระป๋องเบียร์มาเปิดแบบไม่เต็มใจนัก “ความจริงก็ไม่อยากเท่าไหร่หรอกนะ แต่ในเมื่อชวนกันหนักๆ แบบนี้ก็ช่วยไม่ได้...” ประโยค สุดท้ายนั้นแทบจะจบไม่ทันเมื่อแม่คุณยกกระป๋องเบียร์ซดโฮกๆ แล้วถอนใจยาวพร้อมกับทำ หน้าพึงพอใจสุดๆ “เฮ้อ...ชื่นจาย...” ทั้งอนัญญาและเจษฎามองวิชชุดาแล้วก็กลั้นหัวเราะกันจนหน้าดำหน้าแดง เพราะต่างก็ ประจักษ์กันดีแล้วว่า วิชชุดาผู้ไม่เคยแพ้ใครนั้น กลับต้องใจอ่อนเหลวเป็นขี้ผึ้งเพราะน้ำสีอำพัน แท้ๆ เทียวหนอ... แม่สาวขี้เมา เฮ้อ... -____-‘ *********************** หลังจากที่จัดการเบียร์กว่าสิบกระป๋องหมดเรียบร้อยแล้ว (ส่วนใหญ่นั้นอยู่ในกระเพาะของ วิชชุดากว่า 4 กระป๋อง) คนทั้งสามต่างก็แยกย้ายกันไป โดยที่อนัญญาแยกกลับไปคนเดียว เพราะบ้านอยู่คนละทางกับเจษฎาและวิชชุดา ซึ่งก็หายห่วงได้เพราะอนัญญาเอารถส่วนตัวมา และแน่นอนว่าวิชชุดาก็ต้องกลับคอนโดกับเจษฎาอยู่แล้ว เจษฎาเหลือบมองเสี้ยวหน้าของผู้ร่วมทางที่ตอนนี้หลับตานิ่งอยู่ข้างๆ เขาแล้วก็อดยิ้มไม่ได้ ...ดูท่าทางคงจะเหนื่อยจริงๆ เพราะพอขึ้นรถมาแล้วเธอก็เงียบมาตลอดทาง... เขาคิดว่าผู้หญิงที่นั่งหลับตาข้างๆ เขานี้น่าทึ่งอยู่ไม่น้อย เพราะถึงแม้ว่าเขาจะช่วยเธอในเรื่อง ของการรีทัชภาพก็ตาม แต่เธอเองก็ไม่ได้มีฝีมือด้อยไปกว่าเขาเลยสักนิด แถมมุมกล้องและการ จัดองค์ประกอบภาพในแต่ละภาพนั้นดูเก๋ไก๋มีเอกลักษณ์เฉพาะตัวอย่างที่ช่างภาพน้อยคนจะ ทำได้ แต่ถึงแม้ว่าตัวจริงของเธอจะห้าวจัดผิดกับใบหน้าและการแต่งตัวเท่าใดก็ตาม ความ ละเอียดอ่อนในแบบของผู้หญิงก็ถูกสื่อออกมาอย่างชัดเจนในภาพถ่ายที่ปรากฏให้เขาได้เห็น จึงไม่น่าแปลกเลยที่เธอจะเป็นช่างภาพมือหนึ่งของนิตยสารเล่มนี้ เจษฎาเชื่อเหลือเกินว่า เนื้อแท้ของวิชชุดานั้นไม่ใช่คนแข็งกระด้างอย่างที่ได้เห็นแต่ภายนอก เขารับรู้ได้ว่าเธอเป็นคนค่อนข้างอ่อนไหว เพราะไม่อย่างนั้นแล้วเธอคงไม่สร้างเกราะป้องกัน ตัวเองที่เรียกว่า ‘อคติ’ จากประสบการณ์ความผิดพลาดในความรักครั้งที่แล้วเป็นแน่แท้... แล้วความคิดของเขาก็หยุดลงเมื่อเขาจอดรถในชั้นจอดรถภายในคอนโดมิเนียมเรียบร้อยแล้ว ดูเหมือนว่าคนที่หลับอยู่จะรู้ตัวว่าถึงที่หมายแล้ว เพราะเธอลืมตาขึ้นทันทีที่เขาดึงเบรกมือ “ถึงแล้วเหรอ?” เขาพยักหน้าก่อนจะกดปุ่มปลดล็อคและก้าวลงจากรถพร้อมๆ กับเธอโดยที่ไม่ได้พูดอะไร ออกมาเลย จนกระทั่งทั้งคู่มาอยู่ในลิฟต์ เขาและเธอลอบมองกันเป็นระยะ จนในที่สุดแล้ว วิชชุดาก็เป็นคนเอ่ยปากออกมาก่อน “ฉันยังไม่ได้ขอบคุณที่คุณช่วยฉันเรื่องงานวันนี้เลย ขอบคุณนะ...” “ไม่เป็นไรหรอก ผมเต็มใจ...” เขาว่าพลางส่งยิ้มให้เธอ และน่าเสียดายเหลือเกินที่ลิฟต์พาเขา และเธอมาถึงชั้นที่ 25 พอดี “ให้ผมไปส่งที่หน้าห้องมั้ย?” เขาเอ่ยถามอย่างเอื้อเฟื้อ แต่คำตอบที่ได้จากเธอนั้นเกือบทำให้ไฟ แห่งความหวังของเขาแทบดับวูบ “ไม่ต้องหรอก ทางแค่นี้มันไม่ทำให้ฉันหลงทางไปห้องตัวเองหรอกน่า” เจษฎาลอบถอนใจก่อนจะกล่าวลา “ถ้าอย่างนั้นก็ฝันดีนะ พรุ่งนี้ผมจะมารอรับไปทำงาน” “อื้อ” หญิงสาวพยักหน้าก่อนจะหันหลังเดินไปทางห้องตัวเอง ก่อนที่เจษฎาจะเดินคอตกกลับไป ทางห้องของตัวเอง ...ดูเหมือนว่าไอ้ที่เขาคิดไปว่ากำแพงอคติของเธอจะลดลงไปบ้างนั้น เขาคง คิดผิดเสียแล้วกระมั้ง... และก่อนที่เขาจะคิดฟุ้งซ่านไปมากกว่านี้ เสียงของวิชชุดาก็ดังขึ้นมาใน ความคิดเสียก่อน “นี่คุณ!” เจษฎาหันไปตามเสียงเรียกนั้น แล้วเขาก็พบว่าวิชชุดากำลังยืนมองเขาอยู่ไม่ห่างนัก ดวงตาของเธอฉายแววสับสนเล็กน้อย ก่อนที่เธอจะช้อนตามองเขาด้วยรอยยิ้มที่แทบจะ กระชากหัวใจของเขาให้เต้นระรัว ...ก็ใครจะไปคิดล่ะ ว่าแม่สาวปากร้ายคนนี้จะยิ้มหวานได้ถึงเพียงนี้... “ฉันจะคอยดู...” “หือ?” เขาทำหน้างง “คุณจะคอยดูอะไร?” ริมฝีปากของเธอผลิยิ้มกว้างกว่าเดิมเมื่อเขาไม่เก็ทมุขเธอ ก่อนที่จะต่อประโยคเดิมให้เต็ม “ฉันจะคอยดูว่าคุณจะทำได้อย่างที่คุณพูดให้ฉันฟังเมื่อหัวค่ำจริงหรือเปล่า” ในใจของเขานั้นรู้สึกว่าถ้าหากเขากระโดดตอนนี้ได้ เขาอยากจะกระโดดให้ตัวลอยทะลุเพดาน ไปเลยด้วยซ้ำ หากแต่สิ่งที่เขาทำได้ก็คือ ส่งรอยยิ้มกวนๆ ให้พร้อมกับกล่าวว่า “ผมทำได้อย่างที่พูดแน่ ลองพนันกันไหมล่ะ?” วิชชุดาทำจมูกย่นแล้วส่ายหน้าหวือ “ไม่ล่ะ ถ้าพนันกับคุณอีก ฉันก็คงแพ้อยู่วันยังค่ำ” “หมายความว่าต่อไปนี้คุณจะเลิกตั้งแง่กับผมแล้วใช่มั้ย?” เขาเอ่ยถามเธออย่างไม่แน่ใจนัก เธอทำหน้าเจ้าเล่ห์เมื่อรู้สึกว่าตัวเองเป็นต่ออยู่ “ไม่รู้สิ...ขอคิดดูก่อนก็แล้วกัน” “ใจร้ายจังนะคุณ” เขาโอดครวญแบบไม่จริงจังนัก และก็ได้คำตอบจากเธอเพียงแค่เสียงหัวเราะ ในลำคอก่อนที่เธอจะเดินเข้าไปในห้องเท่านั้น หากแต่เพียงเท่านั้นก็เรียกรอยยิ้มให้ปรากฏขึ้น บนใบหน้าและในหัวใจของเขาได้แล้ว ...กำแพงของเธอลดลงมาครึ่งหนึ่งแล้ว!.... ******************** โปรดติดตามตอนต่อไป.... อิๆ มาถึงตรงนี้คงรู้กันแล้วว่าคะแนนของฝ่ายไหนนำ ยังไงก็ต้องลุ้นกันต่อไปนะคะว่านายเจษ จะทำสำเร็จหรือเปล่า แล้วหนูดาจะใจอ่อนจริงๆ หรือไม่ ติดตามตอนต่อไปค่ะ ไม่รีบไปไหน แวะทักทายส่งเสียงกันก่อนนะค้า คนอ่านคร๊าาา แก้ไขเมื่อ 24 ก.ย. 48 10:53:46 จากคุณ : ตัว(Z) - [ 24 ก.ย. 48 10:35:35 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ว้าว คนแรกเลยป่ะเนี่ย พลาดตอน 5 ไปได้ไง ยังไงก็มาตามอ่านแล้ว แต่ขอลงชื่อไว้หน่อย อ่านแล้วจะมาอีกรอบ อิอิ จากคุณ : หนูเก๋ (หนูเก๋) - [ 24 ก.ย. 48 10:45:23 ]

ความคิดเห็นที่ 4 อ่านจบแ้ล้ว ว้าว ๆ เนี่ยนะ ถ้ามีคนอย่างเจษมาชอบนะ จะรีบรับรักและรวบรัดแต่งซะเลย เอิ๊ก ๆ เริ่มจะใจอ่อนแล้วสินะนางเอกของเรา ต้องรออ่านกันต่อไป จากคุณ : หนูเก๋ (หนูเก๋) - [ 24 ก.ย. 48 10:59:51 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ตัวZ ขอเบอร์คุณเจษหน่อยสิคะ พี่จะโทรสั่งพิซซ่า อิอิ (หิวนะเนี่ย) จากคุณ : จริง - [ 24 ก.ย. 48 12:07:43 ]

ความคิดเห็นที่ 6 โอ้ ทั้งหล่อทั้งน่ารัก โฮะๆๆๆดาปฏิเสธเมื่อไหร่เดี๋ยวปุณช่วยดามอกให้เองนะจ๊ะ จากคุณ : ปุณณัตถ์ - [ 24 ก.ย. 48 12:13:10 ]

ความคิดเห็นที่ 7 นางเอกเริ่มใจอ่อนแล้ว เพราะเบียร์ที่พระเอกเอามาเซ่นป่าว (ฮี่ๆ ล้อเล่นนนนนน) จากคุณ : ชมสิจ๊ะ - [ 24 ก.ย. 48 12:13:33 ]

ความคิดเห็นที่ 8 หุหุหุ  ใจอ่อนซะแล้ว ปล.  ลืมตอนที่5ไปได้ไงหว่าเรา จากคุณ : namtanzay - [ 24 ก.ย. 48 12:25:36 ]

ความคิดเห็นที่ 9 อ่า.. อ่านถึงของกินทีไร อยากไปนั่งกินกะชาวบ้านเค้าด้วยทุกทีซิน่า จากคุณ : Bangkokian - [ 24 ก.ย. 48 12:50:05 ]

ความคิดเห็นที่ 10 โห แม้ ไม่ได้คิดถึงเรื่องเอาอาหารมาฝากเลย เก๋มากๆ จากคุณ : scottie - [ 24 ก.ย. 48 13:05:24 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ตอนนี้หิวเหมือนนางเอกไม่มีผิดเลยค่ะ เหอๆ -0- หิวอ่ะ..ขอไปทานข้าวก่อนละกันนะคะ เดี๋ยวจะตามมาเก็บนะจ๊ะ V ^ ^ จากคุณ : มิรันตี - [ 24 ก.ย. 48 13:57:30 A:61.91.175.139 X: TicketID:104283 ]

ความคิดเห็นที่ 12 นายเจษน่ารักจริง ทำคะแนนได้ตั้งเยอะเลย จากคุณ : nongwin - [ 24 ก.ย. 48 15:13:55 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ชั่วโมงนี้สำหรับฉันต้อง Asahi super dry เท่านั้น... ว่าแต่หนูดาจะลองด้วยไหมจ๊ะ จากคุณ : waidhaya - [ 24 ก.ย. 48 16:10:39 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ปกติไม่ดื่มเบียร์ค่า แต่ถ้าเป็นเบียร์คุณเจษก้อโออ่ะนะคะ อุ๊ย...เมา ถูกคุณเจษมอมมมมม (อุ๊บส์ ขอโทษค่า ลืมตัวไปนีดส์สสสสส นึกว่าตัวเองเป็นหนูดา..^^") แก้ไขเมื่อ 26 ก.ย. 48 06:08:57 จากคุณ : Gracie Lou Freebush - [ 24 ก.ย. 48 17:30:19 ]

ความคิดเห็นที่ 15 แหม คุณเจษนี่ช่างเอาใจได้ถูกจุดจริงๆ มิเสียแรงที่หาแม่สื่อมาคอยแนะนำ แบบนี้นางเอกใจอ่อนแหงๆ เดาว่าพอนางเอกใจอ่อนแล้ว เดี๋ยวต้องมีเรื่องให้เข้าใจผิดแหง ^^'''' จากคุณ : 1981 (บทเพลงแห่งความฝัน) - [ 24 ก.ย. 48 18:53:54 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ก๋วยเตี๋ยวต้มยำ... อยากกินๆ อีกสิบวันเท่านั้น...จะไปกินให้เรียบเลย อิอิ แต่ในที่สุดนางเอกก็อ่อนลงนะ ปล.มาตามอ่านแล้วจ้า แต่ต้องสารภาพว่าเป็นการอ่านแบบskimมากๆ ค้างอยู่หลายเรื่องมากเลย แต่ถ้าปล่อยทิ้งไว้ พอมันหลายตอนกว่านี้ก็จะยิ่งเก็บไม่หมดค่ะ จากคุณ : I aM nOt PerFecT (อุรัสยา) - [ 25 ก.ย. 48 03:08:56 ]

ความคิดเห็นที่ 17 กินเบียร์มากๆ ระวังอ้วนเน้อ... จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 25 ก.ย. 48 14:37:31 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ถ้าเป็นเบียร์จากหนุ่มหล่อๆ อย่างเจษ รียายอมให้มอมอีกคนค่ะ จากคุณ : รียา - [ 26 ก.ย. 48 00:58:00 A:203.172.104.186 X: TicketID:103817 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ใช่ๆ ปกติไม่ดื่มสุรา แต่เบียร์ไฮเนเก้น นี่รสชาติดีจริงๆ พับผ่า จากคุณ : ลูนาติก - [ 26 ก.ย. 48 10:33:50 ]

ความคิดเห็นที่ 21 อิอิ....เบียร์มันขม ขอน้ำส้มได้ป่าวค๊า??? //ิน้ำส้ม คคห.ที่ 1 มันเป็นเรื่องของโชคชะตาไงล่ะดา ถือซะว่าโชคชะตา [กับ] เล่นตลกกับคุณก็แล้วกัน == > มันเป็นเรื่องของโชคชะตาไงล่ะดา ถือซะว่าโชคชะตาเล่นตลกกับคุณก็แล้วกัน คคห.ที่ 2 ริมฝีปากของเธอผลิยิ้มกว้างกว่าเดิมเมื่อเขาไม่เก็ท [มุข] เธอ ก่อนที่จะต่อประโยคเดิมให้เต็ม == > ริมฝีปากของเธอผลิยิ้มกว้างกว่าเดิมเมื่อเขาไม่เก็ท [มุก] เธอ ก่อนที่จะต่อประโยคเดิมให้เต็ม ***************************************************************** จากคุณ : แพรวดาว - [ 26 ก.ย. 48 12:38:30 ]

ความคิดเห็นที่ 22 กินเบียร์มากๆ อ้วนเด้อ นางเอกเรา จากคุณ : โอเลี้ยงแก่ๆ - [ 27 ก.ย. 48 23:32:13 ]

ความคิดเห็นที่ 23 อูยยยยย.......... เริ่มหลงรัก พ่อพระเอกซะแล้วซิเรา อา จากคุณ : Mr.Boss (real_one) - [ 10 ต.ค. 48 21:15:21 ]