ความคิดเห็นที่ 1 “ตาลรู้ไหม แฟนคุณหนูกลับมาแล้ว” เพ็ญศรีเพื่อนที่ทำงานด้วยกันชวนคุย “ใครล่ะคะ พี่เพ็ญ” “ต๊าย ข่าวดังจะตาย ตาลไปอยู่ไหน คุณกฤษณะไง ใครๆเขาพูดกันทั่วบริษัท” รุ้งแก้วร้อนวูบ พยายามทำใจแล้วนะว่าเราแค่เคยรู้จักกัน ทำไมทำใจไม่ได้ มันผ่านมาตั้งสี่ปีแล้ว “เขาเป็นหุ้นส่วนใหญ่บริษัทนี้ด้วยนะ หล่อแล้วยังรวยมหาศาลอีก” “ก็สมกับคุณหนูเรานี่คะ” รุ้งแก้วตอบเรื่อยๆ หยิบงานขึ้นมาทำ “ต๊าย อายุยืน นั่นไง มาแล้ว ควงมากับคุณหนูนั่นไง” รุ้งแก้วเงยหน้ามอง ร้อนวูบในอก แล้วก็ข่มใจจนรู้สึกเฉยๆกับภาพ สุข สดชื่น ต่อสมหวังให้อีกนิดก็ได้ของสองคนนั่น ผู้ชายก็หล่อผู้หญิงก็สวย เกาะแขนเดินประคองจ๋ากันมาเชียว อ้อ ยังไม่ยอมโกนหนวดโกนเครา สายตาเขาเลื่อนมองผ่านเธอไปเหมือนไม่รู้จัก รุ้งแก้วหายใจอย่างโล่งอก นั่นซิ จะไปจำอะไรได้  แล้วก็ลมหายใจค้างอยู่อย่างนั้น เมื่อหน้าครึ้มหนวดครึ้มเคราหันมาจ้องดู พร้อมกับเหลือบสำรวจมองป้ายชื่อ แววตามีประกายยิ้มแย้มอย่างอารมณ์ดี แปรเปลี่ยนเป็นดุ คมวาวราวเสือจ้องเหยื่อ “มีอะไรหรือคะ คุณกฤษณ์” “ไม่มีอะไร” เขาหันไปสนใจคู่ควงต่อ รุ้งแก้วรู้สึกทั้งคับข้องใจ ทั้งโล่งใจอย่างประหลาด ท่ามกลางความสับสนนั้นยังรู้สึกปวดใจแปลบขึ้นมานิดๆ อย่างหวงแหนด้วย “วันนี้เลิกงานแล้วออกไปดูหนังกับผมนะตาล” ทวีโชคชวนหญิงสาวที่เขาสนใจ “เรื่องอะไรคะ” “ผมเลี้ยงน่า” ทวีโชคบอก เพ็ญศรีหัวเราะบอกมา “ไม่ใช่หรอก ถึงมีคนเลี้ยงแล้วเขาไม่ชอบดู เขาก็ไม่ไป จนฉันเลิกชวนแล้ว” “ตาลชอบดูเรื่องอะไรล่ะ ผมพาไปดูได้ทั้งนั้น” “อย่าโกรธตานนะคะ ตอนนี้ไม่อยากดูเรื่องอะไรเลย” รุ้งแก้วยิ้มขอโทษ ไม่ใช่เพราะแต่งงานแล้วอย่างเดียวหรอกที่เป็นเหมือนเกาะเตือนใจตน แต่ความที่ปกครองปกป้องตัวเองมานานทำให้เธอมักทำอะไรที่ตัวเองอยากทำมากกว่าจะทำตามใจใคร เพื่อนที่ได้ยินพากันหัวเราะ “ไม่ไว้หน้ากันเลย แล้วบ่ายๆอย่างนี้ตาลจะไปไหน เลิกงานครึ่งวันอย่างนี้น่ะ” “ตานจะไปว่ายน้ำค่ะ”รุ้งแก้วบอกตรงๆ “งั้นผมไปด้วย” ทวีโชคยังไม่เลิกตื้อ “เฮ้ยไม่ต้องรักษาหน้าหรอกว่ะโชค ฉันไปดูเป็นเพื่อนก็ได้” รุ้งแก้วได้แต่ยิ้มๆ กับคำหยอกเย้านั้น “ทำไมรีบกลับว่ะกฤษณ์ ไหนแกบอกว่าจะกลับมาหย่าเลย” มนตรีถามเพื่อนที่อยู่ๆ ก็โพล่มาที่สำนักงานอย่างไม่บอกไม่กล่าว “เขาเป็นไงบ้าง” มนตรียิ้มในใจ ไอ้นี่อ้าปากก็เห็นลิ้นไก่แล้ว  สนใจแล้วทำไมถึงทำเฉยเหมือนไม่สนใจตั้งหลายปี เขาเก็บข้อมูลของฝ่ายชาย   “ใคร ตานนะหรือ” มนตรีแกล้งถาม “เออ ทำเป็นวอนถูกเตะ” กฤษณะดึงบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ เพื่อนพลักที่เขี่ยบุหรี่มาให้ “ก็สบายดี อ้อ แล้วเรื่องเงินที่แกจ่ายให้ทุกเดือนเขาไม่มาเอาหรอกนะ ฉันก็ไม่รู้จะทำยังไง” มนตรีบอกกล่าว นี่ไม่ใช่เงินในสัญญาที่กฤษณะทำกับรุ้งแก้ว แต่เขาปรึกษากับทนายประจำตระกูลเพื่อตั้งเงินเดือนให้แก่คุณผู้หญิงของเขา ท่านทนายประจำตระกูล  ก็พ่อเขานั่นล่ะ เลยจัดการเงินก้อนนี้โดยผ่านทางมนตรี “ก็ทิ้งไว้อย่างนั้น” กฤษณะยกไหล่ เหมือนไม่สนใจ “เขาอยู่ที่ไหน” “เขาสั่งไม่ให้บอกแก” มนตรีทำเป็นอ่านเอกสารไม่สนใจ “แกจะบอกไม่บอก” กฤษณะลุกพรวดคว้าคอเสื้อเพื่อนยกขึ้น “บอกก็ได้ว่ะ ไอ้....ไม่รู้บ้ามาแต่ไหน” มนตรีบ่น จดที่อยู่ให้ “ไปหาเอาเอง หายากจะตาย มุดซอกมุดซอยกว่าจะเจอ” “มีคนมาจีบเขาเยอะไหม” “ฉันจะไปรู้เรอะ” ทนายความหนุ่มยังไม่หายฉุนเพื่อน “แล้ว...”กฤษณะกลั้นใจ “เขามีลูกไหม” มนตรีสะดุ้งเฮือก “ไอ้กฤษณ์ ถามอะไรอย่างนั้นว่ะ ไม่มี ไม่มีโว้ย” ดูเหมือนมนตรีจะสะกิดใจอะไร เขาจ้องหน้าเพื่อน “มีอะไรว่ะกฤษณ์ แกไปทำอะไรเด็กนั่น บาปตายห่านะเว้ย ลูกเขาออกดี เรียบร้อย” “ฉันไม่ได้ว่าอะไรนี่”กฤษณะคว้าที่อยู่ใส่กระเป๋าเดินออกไปอย่างง่ายๆ รุ้งแก้วสวยขึ้นมาก ผมยุ่งฟูแต่ก่อนเดี๋ยวนี้ยาวเกล้าเอาไว้ ถึงจะไม่ได้สัมผัส เขาก็รู้มันคงนุ่มสลวยละมุนมือ แว่นตาหนาๆ หายไปแล้ว มีแต่ตาสวยๆ หวานสมชื่อตาล กับจมูกโด่งๆขึ้นสัน ผิวแก้มขาวนวล เด็กกะโปโลคนนั้นหายไปไหน มีแต่หญิงสาวสวยขึ้นมาแทน เขาแทบคลุ้มคลั่งเมื่อกลับไปไม่เจอรุ้งแก้วรออยู่ เขาเพียงออกไปซื้อแหวนแต่งงานมาให้ วกกลับมาหามนตรี ได้ข่าวว่ารุ้งแก้วลาออกไปแล้ว ไปเค้นเอาที่อยู่มาจากมนตรี รู้ว่าตัวเองจะผิดหวัง แต่เขากลับยอมรับไม่ได้ รุ้งแก้วย้ายออกไป เขาตั้งใจจะชวนเธอไปต่างประเทศด้วยกัน ตั้งใจจะเลิกสัญญาห้าปีให้หลัง เด็กผู้หญิงคนนั้นมีอะไรที่ทำลายหัวใจแกร่งของเขาได้ เขาที่ไม่เคยยอมสยบกับหญิงใดมาก่อน กฤษณะจ้างนักสืบ สืบเรื่องรุ้งแก้วอย่างเงียบๆ ความจริงที่ได้รับ ทำให้เขากระเจิดกระเจิงไปต่างประเทศหลายปี  รุ้งแก้วเป็นลูกสาวของคุณอารวิ เป็นไปได้อย่างไร เขาหวังว่าเวลาจะทำให้อะไรๆให้ดีขึ้น แต่กลับไม่เลย เขาลืมความผิดที่เขากระทำต่อ เด็ก บริสุทธ์คนหนึ่งไม่ได้ น้องสาวของเขาเอง เธอรักษาสัญญาอย่างดียิ่ง แม้แต่เงินหนึ่งล้านบาทตามสัญญาที่ให้เป็นค่าจ้าง เงินเดือนที่ให้ประจำทุกเดือน เธอไม่ได้ต้องการเลย เขาซิกลับผิดสัญญาด้วยนิสัยมักง่ายของผู้ชาย ในส่วนลึกเขายังเข้าข้างตนเอง กับเมียตัวเองจะเป็นอะไรไปเล่า จากคุณ : pajan - [ 24 ก.ย. 48 17:26:25 ]

ความคิดเห็นที่ 2 บ้านไม้หลังเล็กๆ สภาพทรุดโทรม ที่อยู่ตรงหน้า ชายหนุ่มขบกราม รั้วไม้ระแนงมีเถาไม้เลื้อยพัน หง่อนแง่นเต็มที หญ้ารกรุงรังไปทั้งบ้าน เธออยู่ได้ยังไงนะ ผู้หญิงตัวคนเดียว “มีธุระอะไรคะ” เสียงถามข้างหลังเบาๆ ทำเอาสะดุ้ง เขาหันกลับไป รุ้งแก้วนั่นเอง กางเกงยีนส์กับเสื้อยืดเน้นรูปร่างสมส่วน กฤษณะถอนหายใจเบาๆ รุ้งแก้วเป็นสาวเต็มตัวแล้ว “happy birthday ครับ” เขาส่งกุหลาบในอ้อมแขนให้ หอมแก้มซ้ายขวา “คุณ... คุณกฤษณ์” รุ้งแก้วทำหน้าเหมือนเห็นผี เมื่อจำได้ เขาไปโกนหนวดโกนเครามาเรียบร้อย เห็นแต่เป็นรอยเขียวๆ “ขอบคุณค่ะ” เธอยิ้มให้ “เข้าบ้านก่อนซิค่ะ” กฤษณะรับกุญแจไปไขประตูรั้ว “ประตูอย่างนี้ไม่เห็นต้องใช้กุญแจไข ถีบโครมเดียวก็พังแล้ว” “รั้วบ้านประตูบ้านมีเอาไว้ให้รู้เท่านั้นล่ะคะ ว่านี่เป็นอาณาเขตของเรา” กฤษณะยกไหล่ รอหญิงสาวเดินผ่านไป ปิดประตู  เดินตามทางโรยกรวดไปที่ตัวบ้าน บ้านเรือนไทยใต้ถุนสูง เขาก้าวขึ้นไปไขกุญแจ รุ้งแก้วถอดรองเท้าเดินตามกฤษณะที่ไขกุญแจเดินผ่านเข้าบ้านไป “น้ำค่ะ” รุ้งแก้วชงกาแฟให้เขาถ้วยหนึ่ง แล้วเดินไปเปิดหน้าต่างรอบบ้าน “บ้านคุณนี่ผมต้องย่อง ไม่งั้นกลัวเดินไป อยู่โน่นใต้ถุน” รุ้งแก้วหัวเราะคิก “ก็น่าหรอกค่ะ คุณกฤษณ์ตัวออกโต บ้านรกไปหน่อยนะคะ ดิฉันไม่มีเวลาเก็บ” รุ้งแก้วหันมายิ้มให้ แล้วก็เจื่อยลง กฤษณะมองมาอย่างดุๆ “คุณเรียกผมว่าอะไรนะ” “คุณกฤษณ์”รุ้งแก้วเรียกใหม่ “ผมให้คุณเรียกผมว่าแก้วไง พี่แก้วหรือคุณแก้วก็ได้” รุ้งแก้วหน้าแดง จำได้เลือนๆว่าดูเหมือนเขาจะเคยบอกอย่างนั้น “ทำไมล่ะคะกฤษณะไม่ใช่ชื่อคุณหรือ” รุ้งแก้วเลี่ยงไปชงกาแฟของเธอที่มีส่วนผสมโอวันตินครึ่งหนึ่ง “ใช่ ผมอยากให้คุณเรียกผมพี่แก้ว”กฤษณะเดินตาม “คุณกินกาแฟแปลก” “อร่อยค่ะ อย่างนี้” รุ้งแก้วถือเป็นการเลี่ยง เดินมานั่งที่เบาะที่วางอยู่กลางบ้าน ลมพัดเข้ามาตามหน้าต่างบานยาวจรดพื้น ที่เปิดกว้าง “เรียกผม พี่แก้วนะ ผมจะได้เรียกคุณ น้องตานไง” “ทำไมต้องเกี่ยงด้วยล่ะคะ” รุ้งแก้วย้อน ชายหนุ่มถึงกับสะอึก “ก็ได้ ไม่เกี่ยงก็ได้ พี่เรียกก่อน เริ่มก่อนก็ได้” รุ้งแก้วปิดปากหัวเราะ “คุณกฤษณ์อารมณ์ดีนะคะ ทานอาหารแสลงมาหรือเปล่า” “เปล่านี่ ยังไม่ทานอะไรมาเลย นี่กาแฟถ้วยแรก” กฤษณะยกถ้วยให้ดู “มีธุระอะไรหรือคะ” “มาอวยพรวันเกิดตาลไง” กฤษณะพูดอย่างสนุกๆ เลื่อนไปนั่งใกล้จนไหล่ซ้อนไหล่ รุ้งแก้วขยับตัว แต่ก็ถูกมือโอบไว้รอบไหล่ “ทำไมเงินล้านหนึ่งตาลไม่รับไว้ เรื่องนั้นพี่ไม่ว่าล่ะ” กฤษณะรีบพูดเมื่อเห็นอาการขยับปาก “แต่เงินเดือนทุกเดือนนี่ทำไมไม่รับเอาไว้ อย่างน้อยตาลเอามาซ่อมบ้านก็ยังดี” “ในสัญญาไม่ได้ระบุเอาไว้นี่คะ แล้วทำไมตาน เอ้ย ดิฉันต้องเอาด้วย” “ตาลนะดีแล้ว” ชายหนุ่มบอกชะโงกไปจูบเบาๆที่แก้มนวล “คุณกฤษณะคะ ดิฉันไม่อยากพูดเรื่องเก่าๆ” รุ้งแก้วขยับตัวจะลุก “ตาลก่อน” ชายหนุ่มยื่นข้อเสนอ “ค่ะ ตานไม่ต้องการพูดเรื่องเก่าๆ” “โอเค”กฤษณะยอมปล่อย รุ้งแก้วจัดกุหลาบลงในภาชนะต่างๆที่หาได้ เช่นแก้วน้ำ แจกัน ขวดเครื่องดื่ม ก่อนเตรียมทำอาหาร “ตาลอย่าทำเลยนะ ออกไปข้างนอกดีกว่า” “ดิฉันไม่อยากออกไป”รุ้งแก้วตอบ “ดิฉัน ดิฉันอีกแล้ว”กฤษณะพูดอย่างหงุดหงิด ก่อนจะรู้ว่าอะไรเป็นอะไรรุ้งแก้วก็ถูกรวบตัวเข้าไปกอด ริมฝีปากประทับลงมาอย่างกระด้างทั้งโหยหาทั้งลงโทษ “ไม่นะคะ” รุ้งแก้วละล่ำละลักสะดุ้งเฮือกเมื่อรู้สึกว่าแผ่นหลังแตะกับเบาะนิ่มๆ ออกแรงผลักเต็มแรง “ฮื่อม์” ชายหนุ่มทำเสียงอย่างขัดใจ รวบมือไว้ไม่ให้ดิ้นหนีได้ น้ำตาไม่รู้มาจากไหน ชิงกันไหลออกมา รุ้งแก้วเฉยไม่พยายามเรียก ร้องอะไรอีก “ก็ได้ ก็ได้ ไม่ก็ไม่” กฤษณะถอนหายใจเมื่อเห็นน้ำตา “อย่าร้องไห้นะจ๊ะน้องตาล พี่แก้วเชื่อน้องตาล” เขาจัดเสื้อผ้าคืนให้ จูบซับน้ำตาให้ กลิ่นแก้มรสสัมผัสคุ้นเคย รุ้งแก้วเอียงหน้าหนี ชายหนุ่มต้องยอมลุกหนีหันหลังให้ รอจนมีเสียงเดินเบาๆนั้นถึงได้เดินตามไป “ออกไปกินข้าวข้างนอกดีกว่า วันนี้พี่เลี้ยงเอง” “ไม่ค่ะ”รุ้งแก้วตอบ ป้ายน้ำตาเหมือนเด็กๆ “พี่สาบาลเอา ตลอดทั้งวันนี้จะไม่ทำอะไรให้น้องไม่พอใจเลย” “ดิฉันไม่ต้องการคำสาบานหรอก” “ดิฉันอีกแล้ว”กฤษณะพ้อ รุ้งแก้วแก้มแดง ย่นจมูกให้ เดินเลี่ยงไปปิดหน้าต่าง “พี่ปิดให้ ตาลไปแต่งตัวสวยๆเถอะไป” “กุญแจค่ะ” รุ้งแก้วยื่นมือมาขอกุญแจ กฤษณะมองมือขาวๆก่อนวางกุญแจลงอย่างแผ่วเบา สักครู่รุ้งแก้วก็แต่งตัวออกมาอย่างเรียบร้อย เสื้อตัวยาวสีเขียวอ่อน กับกระโปรงยาวหลวมๆ สีขาวลายดอกไม้ดอกเล็กๆ กระจายทั่ว เหมือนเด็กสาวๆ  ผมขมวดเป็นมวย “ผมยาวสวยกว่า” ชายหนุ่มพูด แล้วดึงปิ่นปักผมออก สยายผมให้กระจายออกมาเป็นแพไหม เขารู้แล้วว่าทำไมเวลาผมสั้นๆมันถึงได้ฟูนัก ก็ผมรุ้งแก้วหยิกหยักศกออกอย่างนั้น ดวงหน้าหวานแอร่มที่เงยขึ้นมาพร้อมร้อยยิ้มน้อยๆ ทำให้อดก้มลงไปหาไม่ได้ แล้วชะงัก “ขอโทษที พี่เกือบไม่ได้ตาลไปด้วยแล้วซิ” กฤษณะช่วยเก็บของปิดห้อง แล้วยื่นแขนให้หญิงสาวเกาะออกมาด้วยกัน จากคุณ : pajan - [ 24 ก.ย. 48 17:27:35 ]

ความคิดเห็นที่ 3 “คุณกฤษณ์จะพาไปไหนคะ” รุ้งแก้วถามเบาๆ เมื่อเข้ามานั่งในรถแล้ว วางกระเป๋าไว้บนตัก “พี่แก้วก่อน” รุ้งแก้วอมยิ้มไม่พูด หันออกไปมองนอกหน้าต่าง จนกฤษณะขับรถเลี้ยวเข้าประตูบ้านหลังหนึ่ง “ที่ไหนคะ” รุ้งแก้วหลุดปากออกไป กฤษณะมองหน้ายิ้มๆ เปิดประตูให้  รุ้งแก้วหน้าแดงเมื่อจำได้ บ้านของกฤษณะนั่นเอง “คุณผู้หญิงกลับมาแล้วหรือคะ” คำทักทายทำให้หน้าแดงอีกวูบ ช่วงที่กฤษณะไปต่างประเทศ คุณป้าเกิดนึกคึกยังไงไม่รู้จะลงมาเมืองใต้มาดูหลานสาวหลานเขย รุ้งแก้วต้องวิ่งไปปรึกษาเจ้านายเก่าคุณมนตรี เจ้านายช่วยจัดฉากให้เสร็จสรรพ แม้แต่คุณพ่อของเจ้านายก็ยังมารับรองทำให้คุณป้าโล่งอก รุ้งแก้วก็พลอยโล่งใจไปด้วย หันไปจะบอกกับกฤษณะก็ต้องหน้าแดงอีกครั้งจนนึกรำคาญผิวขาวของตัวเองเป็นครั้งแรก กฤษณะยืนอยู่ข้างๆ มือแตะอยู่รอบเอวบางอย่างแสดงความเป็นเจ้าของ “ปิดประตูบ้าน ใครมาหา ใครโทรมา บอกว่าไม่อยู่ทั้งนั้น” “คุณหนูมารอแต่เช้าแน่ะค่ะ” แม่บ้านรายงาน “รถเขาล่ะ”กฤษณะถาม เริ่มจะหงุดหงิด “สั่งให้รถกลับไปแล้วค่ะ” กฤษณะรู้สึกถึงอาการแข็งขืนของหญิงสาว “ให้ชัดขับรถไปส่ง วันนี้ฉันไม่รับแขก” “หนูเป็นแขกของคุณแก้วด้วยหรือคะ” หญิงสาวที่เดินลงบันไดมานั้นสวยสะดุดตาด้วยการแต่งหน้าที่จัดเจน เสื้อผ้าที่ออกแบบมาอย่างดี ท่าทีเยื้องกายเร้าอารมณ์ “วันนี้ผมต้องการพักผ่อน ผมไม่ชอบให้ใครเรียกผมว่าแก้วนะ หนู” “ต้องการพักผ่อน” ลักษมีทำเสียงเยอะ เดินชายมาดูรุ้งแก้ว กฤษณะรู้ถึงอาการตัวแข็งจบเกือบสะบัด แต่ภายนอกกลับยืนสำรวมเงียบๆ “กับแม่สาวคนนี้หรือคะ รู้สึกว่าจะเป็นพนักงานบัญชีที่บริษัทของหนูนี่ ใช่ไหมเธอ” “ค่ะ” รุ้งแก้วรับคำอย่างสงบ เบี่ยงตัวออกให้พ้นวงแขน เดินเลี่ยงไปดูแปลงดอกไม้ “หนู” กฤษณะ เรียกเตือน “คุณกฤษณ์คงจะทำให้แม่สาวคนนั้นลำบากเสียแล้วล่ะค่ะ สุดสัปดาห์อย่างนี้ ขอให้ play too joy นะคะ จะได้ไม่ hurt มากเวลาได้รับซองขาววันจันทร์” “ผมว่าคุณจะมาทำวางอำนาจในบ้านของผมมากไปแล้วนะ ชัดรอไปส่งคุณอยู่” “ขอบคุณค่ะ ที่ยังเห็นแก่ความสัมพันธ์ของเรา ไม่ให้หนูเดินออกไป” ลักษมีเกาะแขนพูดเสียงหวาน ก่อนหันไปทางรุ้งแก้วที่หันหลังให้ “อย่างเธอนะ น่าจะรู้นะว่าอยู่ได้แค่ช่วง week-end ของเขาเท่านั้นล่ะ” “สวัสดีค่ะ” รุ้งแก้วหันกลับมา พร้อมกับก้มศีรษะให้นิดๆ เป็นเชิงอำลา หนุ่มสาวทั้งคู่ยืนรอจนกระทั่งรถแล่นออกนอกประตูไป “มีอะไรจะเลี้ยงดิฉันหรือคะ” รุ้งแก้วเอ่ยขึ้นเบาๆ กฤษณะแตะหลังให้เดินขึ้นบันไดไปพร้อมกัน “พี่คิดว่าตาลจะขอกลับบ้านเสียอีก” “คุณกฤษณ์รักษาสัญญา แล้วจะไม่ให้ดิฉันรักษาสัญญาได้อย่างไร” “พี่แก้วกับตานซิ”กฤษณะบอกอย่างอารมณ์ดี “ไหนคุณว่า ไม่ชอบให้ใครเรียกว่าแก้ว” “ใช่ ใครๆ นั่นล่ะ แต่ไม่ได้หมายถึงน้องตาลนี่ เราไม่ใช่ใครๆกัน” รุ้งแก้วหน้าแดงวูบทั้งโกรธทั้งอาย และในความรู้สึกเหล่านั้น ก็มีความภูมิใจปะปนอยู่ด้วย “เก็บไว้ให้คนอื่นเถอะ”รุ้งแก้วตอบอย่างงอนๆ กฤษณะหัวเราะชอบใจ คนที่เขาอยากให้เรียกว่าพี่แก้ว กลับไม่ยอมเรียก คนที่เขาไม่ชอบให้เรียก ก็อยากเรียกเหลือเกิน “โอ้โห้ ขอบคุณค่ะ ขอบคุณมากๆ”รุ้งแก้วหันมามองหน้าชายหนุ่ม ไม่รู้จะทำยังไงให้สมกับความที่อยากขอบคุณได้ ทั้งบ้านจัดแต่งด้วยดอกไม้สดหอมกรุ่น กุหลาบสีชมพูกับมะลิขาว แม่บ้านกับสาวใช้พากันยิ้มให้อย่างเอ็นดู “พี่มีต้นพุดตานอีกแถวหนึ่ง ตาลจะลงไปดูให้พี่ได้ไหมว่าใช่หรือเปล่า” ตาหวานๆ เปล่งประกายระยับ ริมฝีปากบางแย้มยิ้มหวาน “จูบพี่เป็นรางวัลก็ได้ พี่ไม่เขินหรอก” กฤษณะก้มลงมาใกล้ รุ้งแก้วหน้าแดงทุบให้เบาๆ “คุณผู้หญิงจะกลับมาอยู่ที่นี่เลยหรือเปล่าคะ” แม่บ้านถาม “ถามเขาซิ”กฤษณะโยนกลอง เลื่อนเก้าอี้ให้หญิงสาว “ดูก่อนนะจ๊ะ”รุ้งแก้วตอบเบาๆ “บ้านเราก็มีทำไมไม่มาล่ะคะ ดีเสียอีก คุณผู้หญิงอื่นๆจะได้ไม่มาวุ่นวาย ดิฉันล่ะเกลียดนัก” แม่บ้านหันไปค้อนกฤษณะ “อ้อ แสดงว่ามีคุณผู้หญิงหลายคนซิจ๊ะ”รุ้งแก้วปรายตา “อ้าว แม่สุดสวาท อย่าฆ่ากันอย่างนั้นซิ”กฤษณะเอะอะ “ไม่มีค่ะคุณผู้หญิง”สวาทค้อน เจ้านายอีกขวับ “มีคุณผู้หญิงคนเดียวค่ะ แต่ผู้หญิงอื่นนะซิคะ เข้ามาวุ่นวาย อย่างคุณคนเมื่อกี้” “คุณหนู” รุ้งแก้วเตือนความจำ “นี่ แกงเผ็ดนี่อร่อย”กฤษณะตักแกงให้ “ขอบคุณค่ะ” รุ้งแก้ววางช้อนพนมมือไหว้ กฤษณะมองอย่างแปลกใจละคนพอใจ “พี่ตักให้อีก อยากทานอะไร” รุ้งแก้วหน้าแดง “ไม่ต้องหรอกค่ะถ้าอยากได้ไหว้ เสร็จแล้วตานจะกราบงามๆให้สามที” สวาทหัวเราะเบาๆ อย่างเอ็นดู หลังอาหารกฤษณะพารุ้งแก้วเดินรอบๆบ้าน ก่อนมานั่งฟังเพลงเย็นๆ อาหารเที่ยงทั้งคู่ทำทานกันเอง สวาทซื้อของมาเตรียมไว้ให้  เสียงทำครัวลั่นอย่างสนุกสนาน แม่บ้านกับสาวใช้อดหัวเราะคุณท่านที่ชอบแหย่คุณผู้หญิงให้โดนตีไม่ได้ “โอ๊ย พี่แก้ว ทำตานขายหน้าหมดแล้ว” รุ้งแก้วอายจนหน้าแดง เมื่อหันมาเห็นสีหน้ายิ้มๆของสาวใช้ ทุกคนเลยหัวเราะกันใหญ่ คนที่หัวเราะดังที่สุด คือกฤษณะนั่นเอง “ไม่ต้องตามใจตานขนาดนี้ก็ได้นี่คะ คุณกฤษณ์” รุ้งแก้วพูดเบาๆ ขณะนั่งเล่นอยู่ในสวนด้วยกันตามลำพัง “ตาลไม่มีความสุขหรือ” “มีค่ะ มีมาก ตานขอบคุณมาก” รุ้งแก้วหันไปกราบกับอก จากอาการที่นั่งอิงกันอยู่ “ตานคงไม่ต้องถูกตามใจไปชั่วชีวิตหรอกนะคะ ตานไม่ต้องการอย่างนั้น” “มานี่ซิ”กฤษณะจูงมือรุ้งแก้วให้ตามเขาไป ผ่านห้องรับแขก เลี้ยวผ่านห้องโถงขึ้นบันได “ไม่กลัวหรือ” กฤษณะถามชะงักที่กลางบันได “ตานเชื่อคุณกฤษณ์” กฤษณะอยากจะจูบปากช่างเจรจานั่นสักที ห้องยังทึบแสงอยู่เช่นเดิม การตกแต่งเหมือนเมื่อเธอเพิ่งจากไป กฤษณะจูงมือรุ้งแก้วให้มานั่งที่เตียง เขาเอื้อมมือไปหยิบกล่องแหวนข้างโต๊ะมาส่งให้ “อะไรคะ”รุ้งแก้วเปิดดู ประกายวาววับของเพชรกระจายออกมา “แหวนแต่งงาน วันนั้นพี่ออกไปซื้อมาให้” ซื้อมาให้หรือ เพื่ออะไร ปลอบใจกระนั้นหรือ “คุณกฤษณ์ไม่ต้องให้ตานมากอย่างนี้ก็ได้” “พี่อยากให้นะตาล” แววตาออดหวานนั้นเกือบจะทำให้ใจอ่อนได้ เวลาอีกปีเดียว แล้วเธอรู้จักเขาแค่ไหนนะ แน่ใจหรือว่าจะมีชีวิตคู่ที่มีความสุข ความโดดเดี่ยวที่อยู่มายี่สิบกว่าปี จะให้เธอปรับตัวมาใช้ชีวิตร่วมกับเขาหรือ หรือกฤษณะต้องการเพื่อนเพียงแค่ชั่วปี “ไม่เอาได้ไหมคะ”รุ้งแก้ววางกล่องแหวนลงที่เดิม แววตากฤษณะหม่นลง “พี่คิดว่าตาลจะพูดว่าอย่างนั้น แต่ก็หวังให้พี่คิดผิด”กฤษณะจูงมือรุ้งแก้วลงมา “ลืมเถอะนะน้องนะ ลืมสัญญาห้าปีนั่น แล้วเรามาเริ่มกันใหม่” “ตาลไม่ชอบผิดคำพูดนี่คะ นะคะ” เสียงออดๆมาอีกแล้ว อารมณ์กฤษณะเริ่มจะขุ่นมัว “วันนี้เราอย่าพูดกันเลยดีไหม เพราะเป็นวันเกิดของน้อง” รุ้งแก้วยิ้มอย่างอดไม่ได้ “วันเกิดก็เป็นแค่วันธรรมดาๆวันหนึ่งเท่านั้นเอง” “ตาลจริงตังกับชีวิตมากนะ”กฤษณะตั้งข้อสังเกต “ตานพยายามใช้ชีวิตที่เป็นจริงเท่านั้นค่ะ” “ไปว่ายน้ำกัน ค่ำนี้ไปทานอาหารฟังเพลงนอกบ้าน แล้วพี่จะไปส่ง” “ตานไม่ว่ายน้ำได้ไหมคะ ตานอยากนอนนะคะ” “จ๊ะ ได้จ๊ะ”กฤษณะอดก้มลงไปใกล้แก้มหอมๆนั้นไม่ได้ รุ้งแก้วนอนหลับอย่างวางใจบนเก้าอี้ผ้าใบข้างสระน้ำ ตื่นมาฟ้ามืดแล้ว ข้างสระน้ำเปิดไฟสว่าง “คุณกฤษณ์ยังไม่ขึ้นหรือคะ”รุ้งแก้วทรุดนั่งลงข้างสระเรียกเบาๆ “พี่ขึ้นไปหลับแล้วตื่นหนึ่ง ตาลลงมาซิ” กฤษณะว่ายมาหา เกาะขอบสระอดเอื้อมมือไปลูบผมรุ้งแก้วที่ทิ้งตัวลงมาใกล้มือเล่นไม่ได้ มันลื่นนุ่มมือ “ค่ำแล้วนะคะ คุณกฤษณ์จะเลี้ยงอะไรตานคะ หิวแล้ว” “ฮือม์ ชีวิตอย่างนี้มีความสุขไหม” “มีความสุขมากค่ะ” รุ้งแก้วพูดเอาใจ ปัดผมให้ไปรวมกันด้านหลัง “แล้วทำไม ต้องทำใจแข็ง” “มันไม่ใช่ชีวิตของตานนี่ค่ะ ขึ้นเถอะค่ะ ปากซีดหมดแล้ว” กฤษณะหัวเราะ เหนี่ยวขอบสระขึ้นมา รุ้งแก้วหยิบเอาเสื้อคลุมมาส่งให้ “อาบน้ำแต่งตัวให้สวยๆนะจ๊ะ นี่ของขวัญจากพี่” กฤษณะส่งหญิงสาวที่หน้าประตูห้อง พร้อมทั้งหยิบกล่องของขวัญที่วางไว้บนโต๊ะข้างประตูส่งให้ ท่ามกลางความสุขนั้นรุ้งแก้วรู้สึกระแวง กฤษณะต้องการอะไร แต่เขาก็ทำตัวเป็นเพื่อนพี่ชายที่ดี ตลอดวันนี้ ช่างเย้าแหย่เอาใจ เปิดกล่องของขวัญออกมารุ้งแก้วอุทานเบาๆ ชุดผ้าลูกไม้ละเอียดเหลือบสีรุ้ง เข็มกลัดเพชรและปิ่นปักผม จัดวางเป็นชุดอย่างเรียบร้อย เสียงเคาะประตูเบาๆ ทำให้รุ้งแก้วสะดุ้งเฮือก ออกปากอนุญาตเบาๆ สาวใช้คนหนึ่งนั่นเอง “ดิฉันจะมาช่วยแต่งตัวค่ะ” เจ้าหล่อนพูดเบาๆ “ชื่ออะไรจ๊ะ” รุ้งแก้วถามเบาๆ  รับผ้าเช็ดตัวและเสื้อคลุมอาบน้ำมา “มะลิค่ะ” เจ้าหล่อนตอบเบาๆ หอบชุดสวยออกไปรีดทับรอยยับ รุ้งแก้วถอนหายใจเบาๆ หม่นหมอง อาวอน หวั่นไหว กฤษณะต้องการอะไร เธอไม่อาจปฏิเสธได้ว่าเขาน่ารัก ช่างเอาใจนัก แต่ว่ายามร้ายเล่า เขาจะเป็นเช่นไร กริยาวาจากระด้างยามเขาพูดกับลักษมีวันนี้ วันหน้าอาจเกิดกันเธอ “มะลิ หาถุงกระดาษให้ใบได้ไหม” “ถุงกระดาษหรือคะ” มะลิงงๆ แต่ก็หามาให้ รุ้งแก้วเก็บเสื้อผ้าใส่ถุง หิ้วออกมาด้วย “สวยมาก”กฤษณะมองอย่างพอใจ รุ้งแก้วสวยขึ้นมาก มีความหวาน อ่อนโยน นุ่มนวลของสตรีเพิ่มมากขึ้นกว่าเมื่อสี่ปีที่แล้ว ที่ยังเป็นเพียงเด็กสาวที่มีความมั่นใจในตัวเองสูง และค่อนข้างแข็งๆคนนั้น รุ้งแก้วยิ้มหวาน กางแขนออก หมุนให้ดู กระโปรงพลิ้วตามการเคลื่อนไหว “สวยมาก”กฤษณะบอกซ้ำ ยิ้มพราย ส่งแขนให้เกาะ “พี่ให้ชัดขับรถให้”กฤษณะบอก เมื่อลงมาถึงรถที่จอดเทียบหน้าบันได ชัดประตูรอ “เธอจะได้รู้สึกปลอดภัยไง” รุ้งแก้วยิ้มขำๆกับคำประชดนั้น ดินเนอร์ ฟังเพลง เต้นรำ  แล้วกฤษณะก็พามาส่งที่บ้านตามสัญญา เขามองบ้านที่เอียงจนคล้ายหอเอนเมืองปิซ่าเข้าไปทุกที “กลับบ้านเราเถอะนะตาล ไม่ไว้ใจไอ้บ้านหลังนี้เลยจริงๆ” “บ้านของตานนี่คะ” “บ้านของพี่ก็เหมือนบ้านของตาน ตานจะอยู่อย่างมีความสุขเหมือนวันนี้” “วันนี้มันแค่ความฝันเท่านั้นค่ะ สวัสดี”รุ้งแก้วปิดประตู กฤษณะรอจนไปในบ้านสว่างขึ้นจึงได้เดินกลับไปที่รถ “ชัด” “ครับผม” ชัดเหลือบมองทางกระจกหลัง เห็นเพียงไฟบุหรี่แดงวาบ “พรุ่งนี้พาช่างไปที่บ้านคุณผู้หญิง ซ่อมบ้านซ่อมรั้วให้เรียบร้อย” “ครับผม” ชัดก็เหมือนอีกหลายๆคนในบ้านที่สงสัยว่าทำไมคุณผู้หญิงไม่ยอมไปอยู่ที่บ้าน สำหรับตัวเขาเอง ยิ่งสงสัยมากขึ้น สภาพบ้านที่เขาเห็นแม้ในเวลากลางคืน ก็ดูออกว่าทรุดโทรมยิ่งกว่าบ้านพักคนงานในเขตรั้วของศุพันธ์เสียอีก จากคุณ : pajan - [ 24 ก.ย. 48 17:28:54 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ขอโทษด้วยค่ะที่ตอนที่แล้วลง ซ้ำ งงๆ ตัวเองเหมือนกัน ตอนนี้ลงให้ยาวๆ แล้วนะคะ ได้ทริกแล้ว จากคุณ : pajan - [ 24 ก.ย. 48 17:33:02 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เข้ามาอ่านค่ะ... คิดถึงใครบางคนจัง จากคุณ : จิตเดิม - [ 24 ก.ย. 48 18:01:00 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ไม่ได้เจอกันหลายปี ทำเหมือนไม่ได้เจอกัน 2 วัน play too joy คืออะไรคะ จากคุณ : scottie - [ 24 ก.ย. 48 21:10:21 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ช่วยตรวจชื่อเล่นนางเอกด้วยนะคะ ตาล หรือ ตาน มีทั้งสองชื่อเลย ช่วยเว็คดูอีกทีนะคะ จากคุณ : รียา - [ 26 ก.ย. 48 01:30:50 A:203.172.104.186 X: TicketID:103817 ]