ความคิดเห็นที่ 1 ที่บ้านทอสิตา คุณพ่อคุณแม่กำลังนอนอ่านหนังสือ อย่างสบายใจ  ทอสิตา นั่งหาเห็บให้เจ้าถุงทอง  ทุกอย่างดูสงบเงียบ  มีเพียงเสียงลมพัดโชยอ่อนๆ   แต่แล้วทุกอย่างก็ถูกทำลาย ด้วยเสียงหวัดร้องของโทรศัพท์   ทอสิตาสะดุ้ง “เดี๋ยวหนูรับเองค่ะ” เธอบอก แล้วผละจากเจ้าถุงทองตรงไปยังโทรศัพท์ “สวัสดีค่ะ....อ้าวสุ มีอะไรเหรอ” “ทอ จะเป็นอะไรมั้ย ถ้าคอนเสิร์ต มีคนขอไปด้วยอีก 2 คนน่ะ” “อ๋อ....ใช่เราจะคุยกับเธอเรื่องนี้อยู่เหมือนกัน  พี่ภาคย์งั้นซิ?” “.....รู้ได้ไงน่ะ  ถูกแล้วล่ะ แล้วก็เพิ่มพี่ชายพี่พลอีกคน” “สุ.....มันชักจะไปกันใหญ่แล้วนะ ตอนแรก เธอบอกมีแค่เรา สักพัก ตานพบ้าบอก็ไปด้วย แล้วก็พี่พล  แล้วก็.....” “ขอโทษ  ทอไม่พอใจเหรอ” สุถิกาทำเสียงสำนึกผิด “ใช่ แล้วสุคิดดูนะ มีเราเป็นผู้หญิงแค่ 2 คน” ทอสิตาเงียบ สุถิกาก็เงียบ  “เราคงทำให้สุลำบากใจมากเลยสินะ ถ้าเราจะบอกว่าเราไม่ไปแล้ว” “ทอ.......” สุถิกาเริ่มโอดครวญ “ทำยังงั้นไม่ได้นะ ถ้าทอไม่ไป เราก็คงอด เพราะเราก็จะเป็นผู้หญิงคนเดียวในนั้น  ทอ  ขอร้องเถอะ อย่างน้อยทอจะให้โอกาสเราได้อยู่ใกล้กับพี่ภาคย์นะ   ขอร้องล่ะ แล้วอีกอย่างนะ พวกผู้ชายที่ไป ก็รู้จักกับเราตั้งแต่เด็กทั้งนั้น เป็นสุภาพบุรุษทุกคน เชื่อเราเถอะ” “ถ้ารู้จักกันตั้งแต่เด็ก เธอก็ไปกับพวกเขาโดยไม่มีเราได้นี่  นี่จะบอกให้  แล้วคิดเหรอว่าเธอจะได้คุยกับพี่ภาคย์  พี่พล เขาก็ไปด้วยนะ อย่าลืม” สุถิกาเงียบไปนาน ระหว่างนั้นทอสิตาก็ทบทวนใจตัวเอง  ใจจริงเธอก็อยากไป แต่พอรู้ว่าคุณภาคย์ไปด้วย......ทำไมรู้สึกทำตัวลำบากจัง  ทั้งไม่รู้ว่าเขาจำเราเมื่อ 10กว่าปีก่อนได้รึเปล่า และไม่รู้ว่าเขาโกรธเธอที่เหยียบเท้ามากมั้ย  แต่แล้วความรู้สึกแปลกๆ ก็เข้ามา ความรู้สึกนั้นผลักดันอะไรบางอย่างในใจเธอ “ไม่เป็นไร   ให้เราไปอยู่ในหมู่ผู้ชาย แล้วให้คนมองเราผิดๆก็ได้นะ......” สุถิกาพูดไม่จบทอสิตาก็ขัดขึ้นมา  ทอสิตาสูดหายใจเข้าช้าๆ แล้วตอกลับไปตามสาย “ ตกลงเราไป” “จริงนะ! โอย ทอ รู้มั้ย กว่าจะลากเธอไปได้ทำไมมันยากเย็นเสียจริง   ขอบใจเธอมากนะ งั้นแค่นี้ก่อนนะจ๊ะ” ทอสิตาสับสน เดี๋ยวไปเดี๋ยวไม่ไป “ยัยบ๊อง” เธอว่าตัวเองแล้วเขกหัวไปทีหนึ่ง     “เจอกันที่คอนเสิร์ต นอร่า โจนส์นะ” คำพูดของใครบางคนแวบเข้ามาในสมอง รอยยิ้มน้อยๆ ปรากฏขึ้น ที่คอนเสิร์ต ผู้คนล้นหลามอย่างที่คาดกันไว้  ทุกคนดูมีความสุข ที่จะได้เข้าไปในงาน ยกเว้นแต่ พงศพล ที่มีสีหน้าผิดหวังลึกๆนั่นเพราะ  แทนที่จะเป็นสุถิกาต้องนั่งไปกับเขา  กลับเป็นนพ ที่ถูก บังคับจากสุถิกาให้นั่งไปแทน   นพก็ผิดหวังเช่นกัน เพราะเขาหวังว่าจะได้นั่งรถข้างๆทอสิตา   คอนเสิร์ต ดำเนินไปด้วยเสียงเพลงเพราะๆ จาก นอร่า โจนส์   ภาคย์กับทอสิตาแทบจะไม่ได้พูดกันเลย  ทอสิตา แอบมองเขาบ้าง และรู้สึกว่าเขาไม่เคยมองกลับมาที่เธอเลย   นพเริ่มชวนเธอพูดคุย ซึ่งเธอก็แค่ถามคำตอบคำ  ดียังมีพีรพล พี่ชายพงศพล คอยคุยกับเธอเป็นตัวขัดนพบ้าง    สุถิกาไม่ต้องพูดถึง ชวนคุณภาคย์คุยตลอด     มีพงศพล คอยแทรกการสนทนาตลอดเวลา   พอคอนเสิร์ตจบ  พงศพลรีบชวนสุถิกานั่งรถกลับบ้านก่อนใครเพื่อน “สุ เดี๋ยวพี่ไปส่งนะ รถพี่ภาคย์คงเต็ม” พูดเสร็จพลางขยิบตาให้พี่ชายตัวเอง  พีรพล ก็เลยขยิบตาต่อไปให้ภาคย์ ภาคย์เข้าใจ  “งั้นเดี๋ยวพี่ไปส่งเพื่อนสุเอง ไม่ต้องห่วง” ภาคย์มองไปที่ทอสิตา แวบนึง แล้วมองต่อไปที่นพ “ลูกชายคุณลุงอรรถวิทย์ใช่มั้ย เดียวพี่ไปส่งให้ที่บ้าน ส่วนทอ....เดี๋ยวบอกทางบ้านคุณให้ผมด้วยนะ” เขาพูดเสียงเรียบ แต่ตาจ้องเธอเป๋ง ทอสิตาจะอ้าปากพูด แต่สุถิกา ชิงพูดก่อน “พี่ภาคย์ไปส่งทอกับ สุไม่ได้เหรอคะ ผู้หญิงแยกกันไปมันไม่ดีนะ  แล้วพี่พล ก็ไปส่งนพ  บ้านไปทางเดียวกันนี่คะ”  สุถิกาพูดเสร็จ นพส่ายศีรษะให้เธอ เป็นเชิงบอกว่า ไหนล่ะ ตามสัญญา  สุถิกา แยกเขี้ยวใส่ เป็นเชิงตอบกลับว่า หมดสัญญาหมดเวลาแล้วย่ะ “เอางี้ดีกว่าครับ  ผมขอรบกวนให้พี่ภาคย์ไปส่ง แล้วพี่ก็ไปส่งทอสิตา กับสุ เพราะ 2 คนนี้บ้านเขาไปทางเดียวกัน  ดีมั้ย ส่วนพี่พง ก็กลับบ้านไปกับพี่ชายตัวเอง เลยสะดวกดี”  นพออกความเห็น พีรพล ฟังคนอื่นเถียงกันเป็นนาน  ด้วยความที่เป็นคนอยากทำอะไรแล้วต้องทำให้ได้ และไม่ฟังเสียงคนอื่น  เขาจึงทำสิ่งที่ทุกคนไม่คาดคิดขึ้น  นั่นคือ ผลักน้องชายตัวเอง เข้านั่งที่คนขับ แล้วฉุดแขนสุถิกา ไปนั่งเบาะข้างๆ พร้อมปิดประตู   พูดกับน้องชายๆสั้นๆ ว่า  “ ไปเลยเจ้าพล”   พงศพล งุนงงเล็กน้อย แต่แล้วก็ขับออกไป  มีสุถิกา ที่สับสนยิ่งกว่านั่นเอ๋อมองเขาอยู่ข้างๆ “ทีนี้” พีรพลพูดท่ามกลางสายตาตกใจของคนที่เหลือ “ภาคย์นายไปส่งพวกเรา” จากคุณ : harry_potty - [ 26 ก.ย. 48 01:00:39 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ภาคย์หัวเราะ แล้วตบบ่าเพื่อนรัก  มีนพยิ้มอย่างดีใจรีบขึ้นนั่งเบาะหลัง  เขากะเว้นที่ให้ทอสิตานั่งข้างๆ แต่  พีรพล ก็มาเสียบแทน   “ผู้หญิงควรนั่งข้างหน้านะครับ” พีรพล บอกพลางผายมือไปที่เบาะข้างคนขับ สุถิกาทำตัวไม่ถูก  เธอต้องมานั่งกับภาคย์ข้างหน้าเนี่ยนะ แถม มีหนุ่มหล่อ 2 คนนั่งข้างหลังเธออีก ยัยสุ ก็ถูก ชิงตัวไปกับพี่พล แล้ว....อะไรกันเนี่ย เธอต้องกลับบ้านกับผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้งั้นเหรอ “เชิญครับ” ภาคย์เปิดประตูให้    ทอสิตาไม่ได้มองตอบเขา แค่พุดขอบคุณเฉยๆ แล้วนั่งลงโดยว่าง่าย ภาคย์วนไปส่งนพก่อน  ขณะที่รถแล่นออกไป  นพยื่นหน้าจากเบาะหลงชวนทอสิตาคุย “ทอ.....สนุกมั้ย  ผมสนุกมากเลย  ยิ่งถ้าได้มากับคุณ”  นพพูดเสร็จ มีพงศพลหัวเราะกิ๊กอยู่ข้างๆ   ส่วนภาคย์นั่งขรึมไม่แสดงความรู้สึกใดๆ     นพมักจะเป็นแบบนี้เสมอ   การที่อยู่แต่โรงเรียนชายล้วน  ถึงมีพี่สาวก็เรียนอยู่ต่างประเทศ นานๆทีจะกลับมา   เขาเลย ไม่รู้จักการพูดจาที่สมควรกับผู้หญิง ทอสิตาเบะปากในความมืด ทำให้ไม่มีใครสังเกตเห็น  “เหรอ ขอบใจ แต่เราจะสนุกกว่านี้ถ้าเธอไม่คอยชวนคุย” “โถ ใจร้ายจังนะครับ  แต่โบราณเขาบอกไว้ ผู้หญิงเกลียด แปลว่าผู้หญิงรัก” คราวนี้พีรพลขำหนักขึ้น “ฮ่าๆ ไอ้น้อง  ชื่ออะไรนะ...อ้อนพ  ไปถามลุงอรรถวิทย์ซิ ว่าตอนจีบคุณป้าพิมพ์น่ะ เขาใช้ภาษาแบบนี้เหรอ   ผู้หญิงเขาไม่ชอบหรอกรู้มั้ย จริงมั้ยจ๊ะ น้องทอสิตา” ทอสิตาแกล้งขำเล็กน้อย  แต่นพชักฉุน เขาไม่ชอบพีรพลตั้งแต่เจอกันวันนี้แล้ว เหมือนผู้ชายคนนี้กำลังแย่งเขาจีบทอสิตาอยู่  และทอสิตาก็จะชอบเขาเหมือนกัน เห็นคุยกันถูกคอ ทีกับเขา เธอแค่ถามคำตอบคำ “พี่ครับ  แต่ผมว่าดีกว่าใครบางคนนะ นัดกับพี่นิจของผม แล้วลืม ทำบอกว่า ท้องเสีย...แต่เอ ท้องเสียยังไง ไปเล่นเทนนิสกับพี่ส้มเฉยเลย” นพแทงใจดำ ก็พีรพลคนนี้แหละ ที่ตามจีบ เขมนิจพี่สาวเขาอยู่ “เฮ้ย...นพ วันนั้นนายก็ไปสปอร์ตคลับเรอะ....ไม่น่าเล้ย    พี่ขอร้องอย่าไปบอกนิจนะ  เดี๋ยวเขาเข้าใจผิด  ผู้หญิงคนนั้นที่พี่พาไปด้วยน่ะ เป็นน้องสาวหลานป้าลูกของยาย เหลนของทวด  ไม่มีอะไรกันจริงๆ” ภาคย์กับทอสิตาหัวเราะพร้อมกันกับความกะหล่อนของพีรพล  แล้วรถก็มาส่งนพถึงบ้าน    เขาขอบคุณภาคย์  แหย่พีรพล  แล้วหยอดคำหวานให้ทอสิตา  “ ฝันดีถึงผมนะครับ แล้วผมจะฝันถึงคุณ” “เราขอไม่ฝันเลยดีกว่า” ทอสิตาตัดเยื่อใย “น้ำเน่าจริงแฮะ  ไปไป๊ ฝากบอกนิจด้วยนะ ว่าพรุ่งนี้พี่มารับไปทานข้าว” พีรพลทิ้งท้าย แล้วรถภคย์ก็แล่นออกไป “ภาคย์  ถึงบ้านเราแล้วปลุกด้วยนะ ขอหลับก่อน  ฝันดีนะจ๊ะน้องทอสิตา  อ้อฝันถึงพี่ดีกว่าฝันถึงตานพนะ”              พีรพลเลียนแบบนพ แล้วหลับสู่ห้วงนิทรา ความเงียบครอบงำหนุ่มสาวทั้ง  2    จราจรบนท้องถนนเริ่มติดขัด  นั่นทำให้ภาคย์นึกอะไรขึ้นมาได้ “ลืมไปเลย บ้านทอ ไปทางไหนครับเนี่ย” “อ้อ...”  เธอหันไปมองตอบเขา  แต่เพราะความมืด เลยไม่ได้สังเกตเห็นดวงตาคมเข้ม ที่จ้องมองเธออยู่  นี่เขาจำเธอไม่ได้จริงๆสินะ ไม่งั้นคงไม่ถามแบบนี้  แล้วถ้าเขาไปส่งเราถึงบ้าน จะยังจำได้อยู่อีกไหม “อ้อ...แปลว่าอยู่บางอ้อ  จังหวัดอะไรเหรอ” ทอสิตาหัวเราะ “บ้านอยู่ในซอยสามัคคีค่ะ” “อ๋อ  ได้เลย”  ภาคย์ตอบอย่างไร้อารมณ์ตื่นเต้น  นั่นทำให้ทอสิตาแน่ใจว่า เขาลืมเธอไปแล้วจริงๆ “คุณภาคย์.....โกรธเรื่องเหยียบเท้ารึเปล่าคะ” เธอตัดสินใจโพล่งมันออกมา “หึหึ   โกรธ” “ทอขอโทษค่ะ” “ไม่ยกโทษ” ทอสิตานั่งนิ่ง เขาโกรธจริงรึเนี่ย “งั้นจะให้ทอทำอะไรไถ่โทษได้ล่ะ” ภาคย์ยังคงตอบเสียงปกติแบบไม่ทุกข์ร้อน “ให้ผมเหยียบกลับ”   คราวนี้ทั้งสองหัวเราะพร้อมกันอีก  “ไม่ต้องหรอกครับ  ผมไม่โกรธแล้ว แค่เจ็บนิดหน่อย...........” เขาหยุดชะงัก  เลี้ยวรถเข้าไปในซอยที่เขาเริ่มรู้สึกคุ้นตา   ซ้าย 2 ที ขวาทีนึง   สวนสาธารณะ    แล้วตรงดิ่งสู่ซอยองบ้านทอสิตาแบบชำนาญทาง ทอสิตา เริ่มตัวแข็ง  เขาขับต่อไปได้โดยธรรมาชาติ  รึว่าจะจำเธอได้แล้ว  “บ้านทอหลังสีขาวตรงหัวมุมค่ะ” เธอพูดไม่ละสายตาไปจากเขา  จับจ้องปฏิกิริยาที่เขาจะตอบสนองออกมา ภาคย์หยุดรถกลางถนน ในซอยอันเงียบสงัด ที่เขาเคยมาเยือนเมื่อ 10กว่าปีก่อน   เขาหันมาจ้องตาเธอเขม็ง  มีแสงไฟจากข้างถนนสาดส่องให้สายตาทั้ง 2 คู่ มองกันอย่างมีความหมาย  “ทออยู่บ้านสีขาวหลังนั้น   จริงๆเหรอ” ทอสิตาแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้  “ใช่ค่ะ  คุณภาคย์หยุดทำไมคะ อีกนิดก็ถึงแล้ว” ภาคย์นิ่งเงียบแล้วขับไปจอดที่หน้าบ้านเธอ  “จำผมได้มั้ย”  เขากลืนน้ำลายไม่เชื่อตัวเอง  “ผมพาทอมาส่งที่บ้านนี้เมื่อ 10กว่าปีก่อน” “ค่ะ......จำได้  คนใจร้ายที่ไม่ยอมมาบอกลา” “นี่ทอ....ทอรู้มานานแล้วเหรอว่าผมคือคนคนนั้น” “ค่ะ......ขอบคุณนะคะที่มาส่ง”  เธออตั้งท่าจะออกจากรถไป แต่ภาคย์กดล็อคประตูเอาไว้   “ผมไม่ได้ตั้งใจจะลืมมาบอกลานะ”  เขาพูดเสียงเศร้า “แล้วมันจะสำคัญอะไรล่ะค่ะ  ตั้ง 10กว่าปีมาแล้ว” “ถ้าไม่สำคัญ....แล้วทอยังจำมันไว้อยู่ทำไม”   เขาพูดแทงใจดำเธอ   และแล้วคุณพ่อ คุณแม่ และเสียงเห่าของเจ้าถุงทองก็ขัดจังหวะการสนทนา   “ทอต้องไปแล้ว”  เธอพูด ปลดล็อคประตูออกไป    ภาคย์ลุกตาม เขาเดินตามหลังทอสิตาไปหาคุณพ่อคุณแม่  มาส่งลูกสาวตามมารยาท “อ้าว...คุณภาคย์”  คุณพ่อทักขึ้นอย่างประหลาดใจ “อ้าว........คุณลุง  สินธู  สวัสดีครับ” ภาคย์ก็ประหลาดใจไม่แพ้กัน เข้ายกมือไหว้พ่อและแม่ของทอสิตาอย่างสุภาพ   อธิบายให้ทั้ง 2 ฟัง ว่าทำไมถึงพาสาวน้อยคนนี้มาส่ง   ก่อนจะจากไป  เขามองทอสิตา เป็นครั้งสุดท้าย และสังเกตเห็นว่า ข้างๆเธอมีสุนัขพันธุ์โกลเด้น รีทรีฟเวอร์  นั่งลิ้นห้อยอยู่   “คอมเม็ท.......”  เขาพูดเหม่อลอย  “ทอ.....เรามีอะไรต้องคุยกันอีกเยอะนะ” จากคุณ : harry_potty - [ 26 ก.ย. 48 01:01:33 ]

ความคิดเห็นที่ 3 สอบปลายภาคเสร็จสักที     ยังไงก็อย่าลืมหาคำผิดด้วยล่ะ....หึหึ จากคุณ : harry_potty - [ 26 ก.ย. 48 01:04:07 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ตัวละครแค่ 6 คน ใส่ชื่อสลับกันซะยุ่งเหยิงจริงๆ ด้วยค่ะ ลองอ่านทวนในความคิดเห็นที่ 2 ดูนะ จากคุณ : scottie - [ 26 ก.ย. 48 12:02:21 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ....ขอบคุณจริงๆค่ะ ใส่พีรพลเป็นพงศพล...พี่น้อง 2 คนนี้ ชื่อคล้ายๆกัน เซ็งจรงิงๆ คราวหลังจะระวังกว่านี้ค่ะ จากคุณ : harry_potty (harry_potty) - [ 26 ก.ย. 48 21:01:27 ]