ฉันมีเรื่องโง่ๆของตัวเองจะเล่าให้ฟัง  ฉันก็ไม่รู้นะว่าคนอื่นจะเห็นว่าฉันโง่ไหม แต่ตัวฉันเองมีความเห็นว่าตัวเองโง่ที่สุดเท่าที่มนุษย์ในโลกนี้มี.............เอาล่ะฉันจะเล่าล่ะนะ

เรื่องนี้มันเกิดขึ้นเมื่อประมาณ 1 ปีที่แล้ว หลังจากที่ฉันพึ่งจะผ่านภาวะที่หลายๆคนเรียกว่าอกหักมา ได้ไม่นาน ในขณะที่ฉันกำลังเข้มแข็ง  เพื่อนรักของฉัน(ฉันรักมันมาก ถือได้กับพี่น้องเลยที่เดียว)ได้แนะนำให้รู้จักกับคนๆหนึ่ง ซึ่งเป็นเพื่อนของเพื่อนอีกที ฉันทำความรู้จักกับนัทด้วยการโทรไปหาเขาก่อนเขาไม่รู้หรอกว่าฉันเป็นใคร และฉันก็ไม่ได้คิดอะไรแค่โทรไปคุยแก้เซ็งเฉยๆ ก็อยากจะลืมคนบางคนให้สนิทเท่านั้นเอง แต่แล้วเราก็สนิทกันมากขึ้น เราเข้าใจกัน และด้วยความที่บ้านเราอยู่ใกล้กันเราก็ได้มาเจอกัน มันทำให้เราสนิทกันมากขึ้นมากขึ้นทุกวันแล้วเราก็รักกัน เขาทำให้ฉันรักเขา และรักที่รักด้วยใจข้างในจริงๆ ฉันเป็นผู้หญิงคนแรกที่เขาพาเข้าบ้าน และเขาก็เป็นผู้ชายคนแรกที่เข้าบ้านฉันเช่นกัน  เราเข้ากับที่บ้านของกันและกันได้เป็นอย่างดี ตอนนั้นเรากำลังจะเรียนจบเราช่วยกันหางาน ช่วยกันเขียน Resume  ช่วยกันฝึกภาษาอังกฤษ ช่วยกันทุกอย่าง เราเป็นกำลังใจให้กันตลอดเรากำลังจะมีชีวิตด้วยกัน เขาเคยบอกกับฉันว่า เพราะเขามีฉันเขาถึงได้รีบหางานทำ เขาไม่อยากให้ฉันลำบาก ทั้งๆที่เขาจะอยู่เฉยๆให้พ่อแม่เลี้ยงก็ได้ ทุกอย่างกำลังเป็นไปด้วยดี แต่แล้ววันนั้นก็มาถึงเพื่อนที่รักมากของฉันโทรมาหาบอกให้เลิกกับเขาได้ไหม ลองมาฟังเหตุผลของเขากัน มันคือ ต้องขอย้อนกลับไปก่อนว่าเพื่อนของฉันได้แนะนำให้ดาญาติของเขาได้รู้จักกับเพื่อนของนัท คือ ป้อง ดากับป้องเขากำลังคบกัน แต่ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเพื่อนของฉันไปทะเลาะกับดาและป้องด้วยเรื่องอะไร  แต่ผลสุดท้ายก็มาตกอยู่ที่ฉันกับนัท มาถึงเหตุผลซะทีเพราะว่านัทเป็นพื่อนของป้องเขาจึงไม่อยากให้คบกันอีกเพราะถ้าฉันคบกับป้องเขาต้องได้ยินเรื่องของ 2 คนนั้น ตอนนั้นฉันคิดอะไรไม่ออกเพื่อนที่คบกันมานานมากกับคนที่เรารัก ฉันต้องเลือก แต่ละทำไมฉันต้องเลือกด้วย
เหมือนทำอะไรไม่ถูก เพื่อนของฉันเขาบอกว่าฉันทิ้งเขาปล่อยให้เขาอยู่คนเดียว ฉันมีความสุขกับคนรักแล้วลืมเพื่อน แต่อยากจะบอกว่ามันไม่ใช่เลยฉันพยายามเข้าหาเขาแล้ว คือเราหมางใจกันเพราะเรื่องนี้มาตั้งแต่ต้น ฉันก็ผิดเองทำตามที่บอกเขาไม่เคยได้จนกลายเป็นคนโกหก สุดท้ายฉันต้องบอกเลิกนัทเพราะเพื่อนของฉันบอกว่าจะไปทำเรื่องงี่เง่า ฉันยอมไม่ได้ที่จะให้เพื่อนทำแบบนั้น แต่สุดท้ายแล้วเป็นฉันเองที่โง่ งี่เง่าที่สุด นัทโกรธฉันมากถึงขนาดไม่คุยกับฉัน ไม่มาเจอหน้า ฉันพยายามที่จะขอโทษแต่เขาแทบจะไม่รับเลยด้วย แต่แล้วเขาก็ยอมคุยกับฉันแต่คุยแบบคนอื่น ฉันเข้าใจถ้าคุณเคยโดนหมาตัวหนึ่งกัดแล้วคุณอยากจะเข้าใกล้หมาตัวนั้นอยู่ไหม  ส่วนกับเพื่อนของฉันเราไม่ได้ติดต่อกันอีกเลยนับจากนั้น เพราะว่าเขาไม่ใช่เพื่อนของฉันอีกแล้วเขาได้แสดงออกมาให้ฉันเห็นในตัวตนของเขาทั้งคำพูดมันก็แสดงออกถึงความคิดของเขา ตอนนี้ฉันให้ในสิ่งที่เขาต้องการทุกอย่างแล้ว เขาอยากให้ฉันเลิกกับนัท เขาอยากเห็นเจ็บปวดเพราะต้องบอกเลิกนัททั้งๆที่นัทไม่มีความผิดเลย เขาทำให้นัทเจ็บ ตัวฉันเองก็ผิดที่ทำอะไรไม่คิดก่อนจนตอนนี้ฉันก็ยังโกรธตัวเองไม่หายมันเป็นบทเรียนราคาค่อนข้างแพง ความสุขในชีวิตมันหายไปกับเรื่องนี้เกือบหมด แต่สุดท้ายมันก็ไม่สามารถกลับไปแก้ไขได้อีก