เดิมพัน
By: สายลมอิสระ

( 1 )

ควันบุหรี่สีเทาโพยพุ่งในอากาศเบื้องหน้าดวงตาที่เปลี่ยวเหงา   ในความแห้งผาก...ทว่าคล้ายมีหยดน้ำมาเอ่อคลอ      แต่ถูกสกัดกั้นเอาไว้ด้วยเขื่อนที่ถูกสร้างขึ้นมาเพื่อป้องกันมิให้ผู้ใดล่วงรู้ความอ่อนแอที่มีอยู่ในขณะนั้น
“....เราไปนะ….”
สิ้นเสียงเอ่ยลา  ร่างสูงโปร่งก็ผุดลุกขึ้นยืนจากเก้าอี้ยาวที่นั่งอยู่รวมสองชั่วโมงเศษ  หญิงสาวเพียงพยักหน้ารับเบาๆคล้ายไม่ใส่ใจท่าทีของอีกฝ่าย  ไม่ลังเล ไม่อ้อนวอน
“..เรายังเป็นเพื่อนกันได้เหมือนเดิม..”
มือหยาบใหญ่ที่เคยเกาะกุมเอื้อมมาแตะที่บ่าเบาๆคล้ายปลอบโยน   ทว่าอีกฝ่ายกลับปัดทิ้งราวกับเป็นตัวหนอนน่ารังเกียจ น่าขยะแขยง
ชายหนุ่มชะงัก.... ระบายลมหายใจหนักๆ  ไม่คิดว่าภาพหญิงสาวตรงหน้าคนนี้จะเป็นคนเดียวกับเมื่อเดือนก่อน...เมื่อครั้งที่เรายังนั่งเคียงข้างกันในฐานะคนรัก  หญิงสาวที่สดใสร่าเริง ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มและเสียงหัวเราะอยู่เสมอ  สิ่งรอบข้างงดงามเมื่อมีเธอ
ทว่า..ในขณะนี้...ร่างผอมบางอยู่ในชุดเสื้อยืดสีขาวขุ่นกับบลูยีนส์สีซีด   รองเท้าผ้าใบเปื่อยเก่าจนไม่คิดว่ามันจะคุ้มครองเท้าเล็กๆคู่นั้นได้  ผมยาวที่เคยสลวยกลับยุ่งเป็นกระเซิง ดวงตาที่ร่างเริงกลับเปล่าว่างและมือที่เคยจับดินสอวาดรูปกลับมาคีบบุหรี่  ทั้งๆที่เธอเคยบ่นว่าเกลียดมันนักหนา  
ทำไมถึงทำตัวเองขนาดนี้
ใบหน้าซูบเซียวเอี้ยวคอมอง เหยียมยิ้มที่มุมปากก่อนลุกขึ้นยืน  ดวงตาก้าวร้าวจ้องเขม่งเพ่งมาที่ดวงตาของชายหนุ่ม  ราวกับจะย้ำเตือนให้จดจำภาพเอในขณะนี้เป็นครั้งสุดท้าย...
หญิงสาวถลอกแขนเสื้อขึ้นคล้ายไม่ตั้งใจแต่จงใจให้เห็นรอยแผลเป็นทางยาวจากคมคัตเตอร์และรอยจ้ำๆคล้ายเกิดจากถูกบุหรี่จี้  หญิงสาวสะบัดหน้าหลบสายตาปวดร้าวของอีกฝ่าย
“ไปเซ่!!! อยากไปตั้งนานแล้วไม่ใช่เหรอ!!!”  
หญิงสาวเข่นยิ้มที่มุมปาก  ชายหนุ่มสะดุ้งเฮือกกับน้ำเสียงที่ได้ยิน  กี่เดือนปีที่คบหา..มิเคยเลยที่จะเป็นเช่นนี้   ความรู้สึกผิดบาปท่วมท้นในใจ   ใช่...เขาเป็นฝ่ายผิดกับเธอ  เขานอกใจเธอแต่คนเราย่อมมีสิทธิเลือกสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับชีวิตมิใช่หรือ?  ในเมื่อ..ผู้หญิงอีกคน..”ให้”เค้าได้มากกว่า...หญิงสาวตรงหน้าคนนี้  
เขาเคยคิดว่า...เวลาจะเป็นเครื่องช่วยรักษาให้เธอดีขึ้นมาด้วยตนเอง  เธอจะต้องเข้มแข็งและคงจะเจอใครที่ดีที่เหมาะสมกับเธอมากกว่าเขา   เขาตัดสินใจใช้ทิ้งระยะห่างไปเผื่อให้เธอทำใจและเขาเองก็ต้องทำใจเช่นกัน  แต่ในเมื่อเขาตัดสินใจ”เลือก”ใครอีกคน...เรื่องตรงนี้ก็ต้องจบ
“ไม่ต้องมาทำเป็นสงสารฉันไม่ต้องการ”
มือเล็กๆยืนไปผลักอกอย่างสุดแรง แต่ร่างสูงโปร่งก็เซเพียงเล็กน้อย  เธออัดบุหรี่แรงๆแล้วพ่นควันใส่หน้าอีกฝ่าย  ก่อนจะหันหลังจะเดินจาก  แต่ยังก้าวได้ไม่เต็มเท้าร่างเล็กๆก็ถูกรวบไว้ด้วยวงแขนของชายหนุ่ม อ้อมกอดที่คุ้นเคย
“ทำไมต้องทำแบบนี้”
“ทำอะไร? “   หญิงสาวดิ้นสุดแรงแต่อีกฝ่ายกลับยิ่งรัดวงแขนเข้า
“นี่มันชีวิตฉัน....ฉันจะทำยังไงมันก็เรื่องของฉัน แกมันเลือกที่จะมีความสุขของแกแล้วนิ...นี่ก็ความสุขของฉัน...เข้าใจม่ะ? !! นี่มันความสุขของฉัน”
“เราคุยด้วยเหตุผลไม่ใช่เหรอ?? คิดถึงตัวเอง คิดถึงอนาคตของตัวเองมั่งซิ”
“ฉันจะเป็นยังไงมันก็เรื่องของฉัน  ฉันมันโง่  ฉันมันควาย ที่หลงเชื่อคำพูดของแก...ที่สุดแล้วแกก็ไม่ต่างจากคนอื่น  แกได้สิ่งที่แกต้องการแล้วก็ทิ้งฉัน   ต่อไปนี้ ฉันจะไม่เชื่อใจใครอีก  ผู้ชายมันก็เหมือนกันทุกคน”
วงแขนที่กอดรัดคล้ายออกทันที หญิงสาวเสียหลักล้มกลิ้งลงกับพื้นหญ้า...เธอลุกขึ้นยืนสบตากับอีกฝ่ายแน่แน่ว
“นายเลือกชีวิตของนาย  ฉันเลือกชีวิตของฉัน  เราจบกัน”      ร่างบางเตรียมจะก้าวเท้าหนี แต่มือข้างหนึ่งยังถูกรั้งไว้
“เป็นเพราะพี่ใช่ไหม?...”     ความรู้สึกสำนักผิดเอ่อล้นในแววตา  แต่ในห้วงความคิดหญิงสาวอีกคนกลับเด่นชัดในมโนภาพ   และหญิงสาวตรงหน้ายิ้มสะใจ
“อย่าสำคัญตัวเองไปหน่อยเลย.. ฉันเป็นด้วยตัวฉันเอง คนอย่างแกไม่มีอิทธิพลทำให้ฉันเป็นแบบนี้หรอก...แกก็แค่ทำให้ฉันเข้าใจชีวิตมากขึ้น  ฉันอุตส่าห์ทำตัวเป็นคนดีมาตลอดชีวิตที่มีอยู่ ใส่บาตรทำบุญก็ขอพรให้พบเจอแต่คนจริงใจ  ฉันไม่เคยทำร้ายใคร  ไม่เคยแย่งผู้ชายกับใคร  ไม่เคยกินเหล้าเที่ยวผับ  ฉันแค่อยากเป็นคนดีที่สุดสำหรับผู้ชายที่ฉันรัก  แต่สิ่งที่ฉันได้รับตอบแทนคือการหักหลังอย่างเลือดเย็น...ไอ้ความดีบ้าบอที่ทำไป...มันไม่ได้ช่วยอะไรให้ดีขึ้นเลย..แล้วจะให้ฉันทำดีไปเผื่ออะไร  ในเมื่อนายเองก็เลยที่จะมีความสุขของนายโดยไม่จำเป็นต้องคิดถึงผู้หญิงโง่ๆคนนี้...ต่อไปนี้ฉันก็จะขอเลือกใช้ชีวิตให้มันคุ้มค่ากับที่โง่ไปตั้งนานสองนาน ฉันจะไม่เชื่อใครอีกแล้ว บุญบาปเวรกรรมไม่มีอะไรให้เชื่อถือ  ความรักมันไม่มีแท้จริงอีกแล้ว”
“อย่าพูดแบบนั้น”    เขาพยายามดึงร่างเธอไว้แต่แววตาที่จ้องมองเขาด้วยความแค้นเคืองสะกดให้เขาทำอะไรไม่ถูกได้แต่นิ่งงันตรงหน้า
“ถ้าเวรกรรมมันมีจริง  ฉันขอให้แกเจ็บสักครึ่งที่ฉันเจ็บก็พอ”
ร่างบอบบางวิ่งหายไปในฝูงชนที่เริ่มทยอยเข้าในส่วนสวนสาธารณะยามเย็น  ชายหนุ่มทรุดตัวลงนั่งที่เก้าอี้ยาวตัวเดิมอีกครั้ง  ...สมองตั้งคำถามกับสิ่งที่ตนได้กระทำลงไป
 ไม่ผิดใช่ไหม ถ้าเราจะเลือกความสุขที่สุดให้ตนเอง  


(2)

ไม่ผิดใช่ไหม ถ้าเราจะเลือกความสุขที่สุดให้ตนเอง  
ฉันพึมพำกับตัวเองเบาๆเมื่อแอบมองเห็นชายร่างสูงโปร่งนั่งก้มหน้านิ่งอยู่ที่โต๊ะม้านั่งยาวตรงนั้น   ที่ๆเราเคยนั่งด้วยกัน  ที่ๆเป็นของเรา  แต่เวลานี้ฉันกำลังทำให้มันสถานที่ ที่”เขา”จะไม่มีวันลืม   วันเวลาจะช่วยให้ฉันดีขึ้นอย่างแน่นอน   อาจจะจริงอย่างที่ใครต่อใครว่า ยิ่งรักมาก็ยิ่งเจ็บปวดมาก ฉันยังคงจดจำอาการทุรนทุรายของตัวเองได้เป็นอย่างดี   คนที่ฉันหวังและไว้ใจที่สุด วันหนึ่ง หัวใจเขาก็หวั่นไหวไปกับสาวน้อยผู้อ่อนหวานและสดใสคนนั้น ไม่ผิดหรอกที่คนเราจะแสวงหาสิ่งที่ดีที่สุด แต่ไม่คิดว่าเค้าจะตอบแทนความรักที่ฉันทุมเทให้เค้าด้วยการกระทำเช่นนี้  
ฉันไม่ใช่คนดี  และช่างประไร มันไม่จำเป็นต้องเป็นคนดี  ฉันพยายามปลอบจิตใจที่หม่นไหม้ของตัวเองเพียงลำพังในสถานที่ที่เคย “เป็นของเรา” แต่มันกลับยิ่งเป็นการทำร้ายตัวเองอย่าสุดแสน   ฉันได้แต่ระบายยิ้มบางๆบนใบหน้าที่ซีดเซียวราวไร้เลือดหล่อเลี้ยงเมื่อมีคนถามถึง “เขา”ผู้เป็นยิ่งกว่าเงาข้างกายฉัน    ฉันได้แต่นิ่งงันแทนคำตอบและมีภาพของเธอคนนั้นและเขาเดินเคียงข้างแทนคำตอบใดๆ   ฉันเกลียดความสงสารจากสายตาของใครต่อใครที่มองผ่าน ตะโกนก้องบอกตัวเองในใจ ฉันจะต้องดีขึ้น ดีขึ้น..ดีขึ้น  ฉันจะไม่แยแสผู้ชายคนนั้นอีก   แต่ฉันไม่ใช่คนดีพอที่จะอยู่นิ่งๆได้โดยไม่รู้สึกรู้สาอะไร  ยิ่งเขาแสดงอาการห่วงใยทั้งๆที่เราไม่อยู่ในฐานะเดิมมันยากยิ่งสิ่งอื่นใดจะมาเปรียบบรรยายาความปวดเจ็บในขณะนั้น    สิ่งเดียวที่ผุดขึ้นในสมอง  ฉันอยากให้เธอเจ็บสักครึ่งที่ฉันเจ็บและจดจำฉันไว้ตลอดชีวิตที่เหลืออยู่ของเขา     “ทำร้ายตัวเอง”ไม่ใช่สิงที่ดีแต่ฉันเลือกที่จะทำและใช้ความเงียบสื่อสารกับผู้คนรอบข้าง สิ่งที่ฉันเป็น..เพราะเขา  เพราะเขาเลือกเอาความสุขของตัวเองและทิ้งฉันให้จมกับคำสัญญาที่เราจะมีกัน     ยิ่งคนสงสารฉันก็ยิ่งโทษเป็นความผิดของเขาและจริงดั่งคาด  เขาโทรหาฉันในค่ำคืนหนึ่งที่ฉันกำลังบ้างานเพื่อลืมเขา แต่ฉันแสร้งทำน้ำเสียงเป็นเมามาย น้ำเสียงเขายิ่งอาทรร้อนใจและต้องพบฉันให้ได้ในเร็วที่สุด    เขาเป็นฝ่ายดิ้นร้นมาหาฉันในขณะที่ฉันบ่ายเบี่ยงที่จะพบเจอจนเขาต้องมาดักเจอที่หน้าอพาท์-เมนท์  
เรานั่งคุยด้วยเรื่องเดิมๆ  เขายังคงห่วงใยในตัวฉัน  ฉันแกล้งเป็นดึงบุหรี่ขึ้นมาสูบ ทั้งๆที่ฉันเองก็ไม่ใช่เกลียดบุหรี่  ฉันเอะอะโวยด้วยถ้อยคำหยาบคายอย่างที่ไม่เคยพูด  เห็นใบหน้าเขาเซียวซีดลงได้ถนัดตายิ่งสาสะใจ  ก่อนที่จะระเบิดเสียงหัวเราะออกมา ฉันเป็นฝ่ายตัดบทและเดินจากเขาไป    ฉันไม่ใช่คนดีอะไรนัก  ฉันแค่อยากให้เขาจดจำฉันให้ได้ตลอดชีวิตที่เหลือยู่  ส่วนฉัน..มันจะต้องดีขึ้น  ดีขึ้นกว่าที่เคยเป็นอยู่กับเขา
.....................

หญิงสาวยิ้มร่าให้กับอาทิตย์ยามเย็นทิ้งภาพชายคนนั้นไว้ในห้วงความทรงจำ หล่อนล้วงมือในกระเป๋ากางเกงยีนส์เพื่อหาเหรียญสตางค์  แต่ซองบุหรี่ที่อยู่ในก้นกระเป๋าทำให้หล่อนดึงมันออกมาเพ่งมองก่อนยิ้มสบายอารมณ์   ยิ้มแรกที่ร้างไร้ไปนานบนใบหน้าของเธอก่อนที่จะปามันทิ้งลงในถังขยะอย่างไม่เสียดาย
ไม่ผิดใช่ไหม ถ้าเราจะเลือกความสุขที่สุดให้ตนเอง

…………….
E N D

แก้ไขเมื่อ 28 ก.ย. 48 18:42:37