วันที่ 1 มกราคม 2548
ฉันยื่นอยู่ท่ามกลางผู้คนมากมาย
"ยืมปากกาหน่อยครับ" ประโยคแรกที่คุณพูดกับฉัน
เพียง 2 วินาทีฉันยื่นปากกาที่ถืออยู่ในมือให้คุณ
คุณเดินหายไปท่ามกลางผู้คนมากมาย
ฉันคิดแต่เพียงว่า [ยกให้ล่ะกันปากกาด้ามเดียว]
พลางล้วงกระเป๋าสำรวจดูว่ายังมีอีกด้ามในนี้
โอเค..ฉันยังมีปากกาใช้อยู่
.
.
.
.
.
ฉันยื่นอยู่ท่ามกลางผู้คนมากมาย
"คืนครับ" ประโยคต่อมาที่คุณพูดกับฉัน
เพียง 2 วินาทีกับรอยยิ้มแรก ฉันล้วงปากกาที่ยังเหลืออีกด้ามให้คุณดู
คุณเข้าใจในทันทีและยึดปากกาด้ามนั้นของฉันไป
และเพียงเสี้ยววินาที [ขอเน้นแค่เพียงเสี้ยววินาที]
คุณส่งยิ้มมาเป็นการขอบคุณ
.
.
.
.
.
ฉันยื่นอยู่ท่ามกลางผู้คนมากมาย
มีบางสายตาจ้องมองมา ฉันพยายามมองผ่านผู้คนมากมายออกไป
ฉันพบสายตาของคุณ เราทำได้แต่เพียงมองกันและกัน
ฉันยังยื่นอยู่ท่ามกลางผู้คนมากมาย
.
.
.
.
.
วันที่ 2 มกราคม 2548
ท่ามกลางผู้คนมากมายฉัน มองเห็นคุณ
.
.
.
.
.
วันที่ 3 มกราคม 2548
ท่ามกลางผู้คนมากมาย เราจากกัน โดยไม่ทันที่จะพูดสิ่งใดต่อกัน
.
.
.
.
.
วันที่ 4 มกราคม 2548
ฉันยื่นอยู่ท่ามกลางผู้คนมากมาย
และพยายามมองหาคุณในทุกที่ ที่ฉันไป แต่...!!!
ฉันไม่เห็นคุณ ท่ามกลางผู้คนมากมายฉันมองไม่เห็นคุณ
.
.
.
.
.
วันนี้
ฉันเหงาทั้งๆที่อยู่ท่ามกลางผู้คนมากมาย
ฉันอยากพบคุณ
และอยากจะบอกกับคุณ ...ว่า...
"เอาปากกา ของฉัน คืนมา!!!"
// สิ่งที่เสียไปแล้วเรียกกลับคืนมาไม่ได้ คือ ปากกา เอ๊ยยย . . . โอกาส
จากคุณ :
WhaT iT'S W๐l2tH 
- [
29 ก.ย. 48 00:03:25
]
- - ท่ามกลางผู้คนมากมาย - -
