First night
“ครั้งแรก..ของ..คืนนั้น..ณ ..คืนนี้...”

สถานที่   ภายใน  ห้องนอน  / หน้าคอมฯ
เวลา  8:48:41 PM
คุณเคยจมน้ำไหม?  น้ำที่มีแต่โคลนตม ...โคลนที่ทะลักเข้าปาก   เท้าที่แตะไม่ถึงพื้น  และมือที่พยายามไขว่คว้าหาสิ่งยึดเหนี่ยว..   ..ฉันกำลังรู้สึกเช่นนั้นในวินาทีนี้....
ฉันไม่ได้รู้สึกอย่างนี้บ่อยนักหรอก   มันจะโถมเข้าใส่ในสภาวะที่ตัวเองกำลังเผชิญกับปัญหาที่หาทางออกไม่ได้อยู่เสมอๆ     อาการนั้นเสมือนคนโรคประสาท   ย้ำคิดย้ำทำ      คิดอยู่แค่ว่าจะไปให้พ้นสภาพที่เป็นอยู่   ทั้งๆที่ไม่รู้ว่าจะไปไหน    ไปอย่างไร   จะนั่งรถ ลงเรือ             แต่สุดท้าย  ฉันเลือกที่จะเดิน.....เดิน.....เดิน... ..และเดิน....
ฉันไม่ใช่คนชอบแก้ปัญหา   แต่เป็นนักตัดปัญหา     ตัดมันทิ้งๆไปซะให้มันพ้นๆตัวก็พอแล้ว    ชีวิตมันก็แค่นี้    สั้นยาวก็เท่านี้    อยู่ไม่นานนักหรอก    ยังไงก็ตายอยู่ดี
แปลกนะ... คนเราหนีความตายไม่พ้น   แต่ใยเพรียกหาความตายเสียเหลือเกิน     ความตายนั้นสวยงามนักหรือ?          ถึงได้ปรารถนานักยามเมื่อมีปัญหา         คือทางออกแห่งปัญหาทั้งมวลหรือ?    แต่ครั้งหนึ่ง..ฉันก็ใช้มันเพื่อเป็นทางออกของปัญหา     และใช้มันเป็นการเรียกสายตาคนในครอบครัวให้เหลียวแล  
วัยเด็กของฉันไม่สดใส   วัยรุ่นก็ไม่หวือหวา    ชีวิตมันพลิกตะแคงให้เผชิญโลกอีกด้าน..ด้านที่ทำให้ดวงตาทั้งคู่มองการหมุ่นเปลี่ยนเวียนวนแห่งสรรพสิ่งและสรรพเสียงในแง่ร้าย  
“กร้าน”  นั้นแหละ  คำจำกัดความวิถีชีวิตของฉัน  


สถานที่   ภายใน  ห้องนอน  / หน้าคอมฯ
เวลา  9:01:55 PM
เคยไหม?  ตื่นขึ้นมาแล้วมีคราบเลือดเปรอะเปื้อนที่มือทั้งสองข้าง    มีรอยกรีดเป็นทางที่ข้อมือ  มีแผลเป็นริ้วๆที่ต้นขา  แต่คุณไม่รู้ว่า   แผลเหล่านั้นได้มาตอนไหน อย่างไร?!!!
ฉันติดยานอนหลับตั้งแต่อายุ14    ฉันเถียงกับหมอประจำตัวครั้งที่รักษาโรคภูมิแพ้  
ฉันหัวเราะใส่หน้าหมอ..  ฉันไม่เครียด  ไม่เคยเครียด  !!!
ชีวิตช่างแสนสบาย   ไม่ต้องไปเรียน   ไม่ต้องมีสังคมกับใคร        ทำงานตัวมอมแมมในโรงงาน  วันอาทิตย์คลุกอยู่ในร้านหนังสือ  และโรงหนัง   มีเงินใช้เหลือเฟือ    แต่ฉันนอนไม่หลับ
เคยไหม?  ตื่นขึ้นมาแล้วมีคราบเลือดเปรอะเปื้อนที่มือทั้งสองข้าง    มีรอยกรีดเป็นทางที่ข้อมือ  มีแผลเป็นริ้วๆที่ต้นขา  แต่คุณไม่รู้ว่า   แผลเหล่านั้นได้มาตอนไหน อย่างไร?!!!
ฉันไปเข้าโรงพยาบาลอีกครั้ง   ไม่เถียงหมอ.. อธิบายสิ่งที่เกิดขึ้นในชีวิต    สัปดาห์ถัดมา  มีตัวยาเพิ่มขึ้น  จากที่มีแค่ยารักษาภูมิแพ้   แต่มียาเม็ดเล็กๆกลมๆสีเหลืองเพิ่มอีกเม็ด  
แล้วฉันก็เริ่มติดยากล่อมประสาท  
คุณเคยจมน้ำไหม?  น้ำที่มีแต่โคลนตม ...โคลนที่ทะลักเข้าปาก   เท้าที่แตะไม่ถึงพื้น  และมือที่พยายามไขว่คว้าหาสิ่งยึดเหนี่ยว..  
คราวนี้กลับไปโรงพยาบาลใหม่     ความกลัวพุ่งขึ้นถึงขีดสุด         กลัวว่าจะเผลอทำร้ายตัวเอง..  ฉันไม่เพรียกหาความตาย     มิได้ปรารถนามัน     แต่กลัวการมาเยือนของมัน      ฉันเริ่มตระหนักถึงการมีชีวิตอยู่    การมีตัวตนอยู่ในโลกใบนี้  แม้จะเป็นมีค่าเพียงเศษธุลี    
แต่มันก็คือชีวิต..ชีวิตของฉัน
ฉันรักษาตัวกับจิตแพทย์เกือบ6เดือน    เป็น6เดือนที่ทางบ้านก็ไม่ได้รับรู้   ฉันมีปัญหากับการปรับตัวเข้าสู่สังคม   คนที่เคยเรียนหนังสือใส่เสื้อปกทหารเรือ  กระโปรงน้ำเงินมีจีบ    แล้วอยู่ดีๆต้องออกมาทำงานงกๆ  มอมแมมในโรงงาน    เพื่อนที่เคยเล่นหัวหยอกล้อ  วันหนึ่ง..เมื่อพบกันกลับกลายเป็นคนแปลกหน้าไม่ทักและไม่มีแม้แต่รอยยิ้มบนใบหน้า  
ฉันปรับตัวไม่ได้......


สถานที่   ภายใน  ห้องนอน  / หน้าคอมฯ
เวลา 10:18:52 PM
เคยไหม?...ความรู้สึกที่ถูกโอบกอดด้วยความโดดเดี่ยว   ถูกกอดรัดด้วยความอ้างว้าง  ความเดี่ยวดายช่างหนาวเหน็บเป็นดั่งเข็มเล่มเล็กๆทิ่มแทรกผสมผสานในอณูเนื้อแห่งวิญญาณ    มันปวดเจ็บได้แต่เก็บซ่อนจนดวงตาไร้ซึ่งความอ่อนโยน
ฉันเรียนเริ่มรู้วิธีผ่อนคลายและหลีกหนีสภาวะที่ฉันเรียกว่า “จมน้ำ”   ฉันสร้างโลกอีกใบของตัวเอง  ฉันสร้างตัวตนขึ้นมาใหม่   ฉันสร้างสิ่งที่ฉันปรารถนา  สร้างเป็นจินตนาการ   สร้างเป็นเรื่องเป็นราว   มีพระเอก   มีนางเอก   มีผู้ร้าย  มีผู้วิเศษ   มีเวทมนต์    มีทุกสิ่งที่ต้องการ           แล้วบรรจุเรื่องราวลงกระดาษสีขาว     เรียงร้อยเป็นถ้อยคำ   ผูกโยงเป็นเรื่องราว    พยายาม     สรรหาภาษามาบรรยายฉากที่จินตนาการ    
มันทำให้หายจากการเครียด  แต่กลับก่อความรู้สึกที่ท้าท้าย  “มันจะเป็นไปได้ไหม?” ถ้าเรื่องราวที่ขีดๆเขียนๆ    เคลื่อนไหวได้จริง   ปรากฏเป็นเรื่องราวในจอสี่เหลี่ยมที่เราเรียกว่า            “โทรทัศน์??”
สถานที่   ภายใน  ห้องนอน  / หน้าคอมฯ
เวลา 11:36:37 PM
ฉันพลิกชีวิตอีกครั้ง    กลับมาเรียนภาคค่ำ จนจบม.ปลาย    ฉันกระแดะไปสอบเอนทรานซ์ฯ    การสอบที่ใครต่อใครไม่คาดคิดว่าน้ำหน้าอย่างฉันจะมีโอกาสได้ไปสอบ      ฉันไปสอบ..  ไม่ได้หวังจะร่ำเรียนในรั้วสถาบันเหล่านั้น    แต่ไปเพราะ.”.อยาก”       อยากรู้ความรู้สึกในห้องๆนั้น  มันเป็นอย่างไร      ทำไมคนเราบางคนถึงฆ่าตัวตายเมื่อความพลาดหวังมาเยือน       ฉันเรียนในมหาวิทยาลัยที่ได้ชื่อว่ามหาวิทยาลัยแห่งประชาชน     ฉันลบภาพและคำปรามาสของคนกลุ่มหนึ่งได้       ฉันได้สังคมส่วนหนึ่งกลับมา       ฉันได้เรียนรู้ชีวิตเพิ่มขึ้น    ชีวิตที่เป็นชีวิต ..ชีวิตของฉัน     แม้จะมีคนมาย้ำในจุดด้อยของฉัน  แต่มันก็ทำให้ฉันไม่ลืมสิ่งที่ผิดพลาดบางส่วน คำดูถูกดูแคลนกลายเป็นสิ่งเตือนความทรงจำที่อาจหลงลืมไป  ไม่ให้ฉันต้องทำอะไรผิดพลาด  หรือกลับไปจุดเดิม
ชีวิตมันจะผิดพลาดสักกี่ครั้งก็ช่างมันเถอะ    แต่ชีวิตมันยังต้องดำเนินอยู่ต่อไป  อยู่เพื่อที่จะอยู่    ใช้ชีวิตให้คุ้มค่าที่สุด    ดีเพียงใดแล้ว   ที่ตื่นมาแล้วรู้ว่ายังหายใจ      เพราะนั้นหมายถึงเรามีโอกาสเริ่มต้นใหม่เสมอ...  


สถานที่   ภายใน  ห้องนอน  / หน้าคอมฯ
เวลา 12:50:43 PM
คุณเคยจมน้ำไหม?  น้ำที่มีแต่โคลนตม ...โคลนที่ทะลักเข้าปาก   เท้าที่แตะไม่ถึงพื้น  และมือที่พยายามไขว่คว้าหาสิ่งยึดเหนี่ยว..  

เคยไหม?  ตื่นขึ้นมาแล้วมีคราบเลือดเปรอะเปื้อนที่มือทั้งสองข้าง    มีรอยกรีดเป็นทางที่ข้อมือ  มีแผลเป็นริ้วๆที่ต้นขา  แต่คุณไม่รู้ว่า   แผลเหล่านั้นได้มาตอนไหน อย่างไร?!!!

เคยไหม?...ความรู้สึกที่ถูกโอบกอดด้วยความโดดเดี่ยว   ถูกกอดรัดด้วยความอ้างว้าง  ความหนาวเหน็บทิ่มแทรกผสมผสานในอณูเนื้อแห่งวิญญาณ    มันปวดเจ็บได้แต่เก็บซ่อนจนดวงตาไร้ซึ่งความอ่อนโยน
นี่เป็นครั้งแรก...ที่ฉันอยากบอกเล่าเรื่องราวที่เป็นเสี้ยวหนึ่งของชีวิตให้ใครสักคนรับรู้..... . ฉันก็ไม่รู้ว่าทำไม??       แต่การมี “เพื่อน” สักคน   มันทำให้ความรู้สึกเลวร้ายทั้งหมดทั้งมวล            เลือนหายไป
คุณเคยรู้สึกอย่างนี้ บ้างไหม?
……………………….

E n D

www.samewaymag.com/saylom.htm