ความคิดเห็นที่ 1 “ตานออกไปข้างนอกกันหน่อย” กฤษณะเปิดประตูเข้ามา ปิดแฟ้ม ลากมือให้ออกไปด้วยกัน “ไปค่ะไป ไม่ต้องลาก” รุ้งแก้วรีบบอก ก้าวถี่ๆ ให้ทันคนขายาวกว่า “เอ้าลง” กฤษณะบอก เมื่อขับรถมาหยุดหน้าร้านเสื้อผ้า ทั้งคู่เงียบกันมาตลอดทาง “ทำไมคะ” รุ้งแก้วถาม มองร้านตัดเสื้อผ้าสลับกับหน้ากฤษณะอย่างไม่เข้าใจ “ตานตัดเสื้อสักชุด จะไปงานชลธิชาไม่ใช่หรือ” “โอ๊ย ไม่ต้องตัดก็ได้มั่งคะ” “ไม่ได้หรอก ตานต้องสวยที่สุด” “ตานไม่อยากไปเลย” รุ้งแก้วกระซิบอุทรณ์ กฤษณะไม่สนใจ “เลือกให้สวยที่สุดนะ” กฤษณะบอก “อ้อ แล้วอย่าเลือกสีให้มันเจ็บนักล่ะ” เขาเตือนเมื่อเหลือบมองชุดเจ้าหล่อนถนัด กางเกงชาวเขาสีเหลืองสด เสื้อยืดสีบานเย็น กับเสื้อคลุมชาวเขาสีม่วงอมน้ำเงิน “สีออกสวย” รุ้งแก้วหาเรื่องเถียง ทำให้กฤษณะไม่วางใจต้องเดินตามมาดูเธอเลือกผ้า “สีนี้เป็นไงคะ” รุ้งแก้วถาม เป็นครั้งแรกนะนี่ที่กฤษณะมาเดินเลือกซื้อของกับผู้หญิง สีน้ำตานไหม้ เข้ากับผิวขาวนวล “สีแก่เชียว” กฤษณะ ค่อน “อย่างตานต้องสีหวานๆ สีชมพู” “ตานอยากแก่นี่” รุ้งแก้วเถียง “สีเขียวอ่อนนี่เข้ากับคุณผู้หญิงมากกว่าค่ะ” เจ้าของร้านบอก ช่วยแนะนำ รุ้งแก้วเงยหน้ามองคนตัวสูงกว่า “สวย ตานชอบไหม” รุ้งแก้วเบ้ปากตอบ แล้วทำหน้าตกใจ เมื่อนึกได้ว่าไม่ได้อยู่กันตามลำพัง “เขาคงจะไม่ชอบ” กฤษณะหันมาบอก หญิงเจ้าของร้านยิ้มอย่างเอ็นดู เพิ่งจะเห็นคุณกฤษณะช่างเอาใจผู้หญิงสาวๆ ก็วันนี้แหล่ะ รุ้งแก้วเดินดูเกือบทั่วร้าน แล้วมาถูกใจผ้าไหมสีกลีบบัว กฤษณะดูตาแล้วก็หยิบส่งให้เจ้าของร้าน โดยไม่ต้องถาม “อยากได้พรุ่งนี้นะครับ ตอนเย็น” กฤษณะ สั่ง หลังจากดูแบบเสื้อเรียบร้อย “กระเป๋า รองเท้า เครื่องประดับ รึยังต้องการอะไรอีก” กฤษณะถาม ขณะที่เดินเลือกของไปด้วยกัน “คุณกฤษณ์ก็ดูของผู้หญิงๆเป็นเหมือนกันนะคะ” รุ้งแก้วเหน็บ “จะเอาอะไรกับเสือผู้หญิง” กฤษณะยกไหล่ รุ้งแก้วตกใจไม่คิดว่าเขาจะไม่พอใจ “พอแล้วค่ะ” หญิงสาวตอบอย่างถนอมเสียง เซ็งไปเป็นกองเลย “เดี๋ยวไปเบิกเครื่องเพชรในธนาคารกัน” กฤษณะชวน เมื่อขนของมาใส่รถ “แล้วพี่จะทำชื่อให้ตานเปิดเซฟเอง เพื่อมีเขามาเชิญไปงานไหน” “ตานไม่อยากแต่งเครื่องเพชร” “ตาน พรุ่งนี้ออกงานกับพี่นะ” กฤษณะ หันมามอง หญิงสาวที่ทำท่าเหมือนแมวพองขน “เราจำเป็นต้องเด่นด้วยหรือคะ” รุ้งแก้วหันมาถาม แววตาประหลาด กฤษณะยิ้ม “ไม่จำเป็น” เขาตอบอย่างหนักแน่น “แต่ต้องเด่น” จากคุณ : pajan - [ 1 ต.ค. 48 21:57:21 ]

ความคิดเห็นที่ 2 รุ้งแก้วสั่นนิดๆ มือที่ป้ายเครื่องสำอางดูจะไม่แน่ใจ ครั้งนี้เธอจะได้ออกงานคู่กับเขา ในฐานะภรรยาของเขา รุ้งแก้วใช้วิธีเรียกความมั่นใจเดิมๆ มองจ้องตาสีน้ำตานแก่ในกระจก มันเหมือนการสะกดจิตอย่างหนึ่ง การสะกดจิตตัวเอง แล้วเริ่มแต่งแต้มอย่างมั่นใจขึ้น เธอเป็นเธอ รุ้งแก้วหลากสีคนเดิม ไม่ใช่คนอื่น กฤษณะผิวปากหวือ เมื่อรุ้งแก้วก้าวลงบันไดมา แพรสีกลีบบัวพลิ้วไปตามการเยื้องกาย สีเข้ากับผิวขาว ผมรวบเกล้าไว้ เรียบร้อย สง่างามอย่างไม่จำเป็นต้องใช้เครื่องประดับสักชิ้นด้วยซ้ำไป “พี่ไปเอาเครื่องเพชรมาให้ แต่คิดว่าไม่จำเป็น” กฤษณะบอกแตะคางให้หันซ้ายขวา “ตาลใส่ต่างหูสักคู่ดีกว่านะ จะทำให้เธอสวยขึ้น” บัวคำหยิบต่างหูระย้าทับทิมประดับเพชรมาสวมให้โดยเร็ว คุณนมมองอย่างพอใจ “เสื้อสีเดียวกับปากตาลเลย” กฤษณะเย้า รุ้งแก้วยิ้มให้เขินๆ “ตานว่าตานสวยนะ” เธอชมตัวเอง “อ้อ” กฤษณะทำหน้าเฉย ตายิ้มพราว “พี่เพิ่งรู้ว่าตาลสวย” รุ้งแก้วย่นจมูก ทำตาล้อเลียน เป็นครั้งแรกที่ญาติดีกันได้นาน อวยพรวันเกิดเจ้าของงานด้วยกน รุ้งแก้วเลิกคิ้วขึ้นนิดเดียว เมื่อเห็นเจ้าของงานสวมชุดแบบเดียว สีเดียว ผ้าอาจจะพับเดียวกับเธอ “เฮ้ย ไปไหนมาเสียนาน เจ้าแก้ว หาไม่เจอเลย” ชัยวัฒน์ พี่ชายของเจ้าของงานทักทาย ตบไหล่ตบหลัง “เที่ยว มัน hurt” “Hurt!” ชัยวัฒน์ทำเสียงไม่เชื่อ มองหญิงสาวข้างกายสหายแล้วหันไปมองน้องสาวของตน “ไอ้พระลอไก่แก้วจะเลือกใคร พระเพื่อนพระแพง” “ไม่จำเป็นต้องเลือก” กฤษณะบอก โอบเอวรุ้งแก้วอย่างหวงแหน “ฉันแต่งงานแล้ว นี่รุ้งแก้ว” ชัยวัฒน์ตะลึง แม่สาวงามเหมือนดอกบัวนี่หรือ คือสตรีที่พิชิตใจเพื่อนเขาได้ “สวัสดีครับ ผมชัยวัฒน์ เพื่อนแก้วเขา เคยไล่เตะก้นมาตั้งแต่เด็ก” “พี่ไล่เตะมากกว่า” กฤษณะก้มลงบอก รุ้งแก้วเพียงแต่ยิ้มนิดๆ สะท้อนใจ โอ้ หนอ มนุษย์ ทำไมต้องมาประชดประชันขันแข่งกันด้วย หุ่นอย่างชลธิชาเหมาะกับเสื้อราตรีสีกลีบบัวนี้ก็จริง แต่ดูเหมือนเธอจะลืมไปละมั่งว่าเธออวบอิ่มกว่ารุ้งแก้ว จึงดูเป็นยั่วยวน มากกว่าน่าทะนุถนอม รุ้งแก้วไม่ได้เข้าข้างตัวเอง แต่อ่านจากสายตาคนรอบข้าง “น้องสาวฉันคิดผิด” ดูเหมือนชัยวัฒน์จะเอ่ยประโยคนี้เบาๆ “ตานบาปจังนะคะ ทำให้เจ้าของงานไม่มีความสุข” รุ้งแก้วชวนคุยเบาๆ เมื่อตอนขากลับ “เขาทำตัวเขาเอง ตาน แคร์ หรือ” “ตานไม่ แคร์ ตาน ไมน์ด ตานไม่ชอบทำให้คนอื่นเจ็บ” “ตานทำให้พี่เจ็บนะ” “ตานไม่แคร์นี่” รุ้งแก้วบอกล้อเลียน แล้วหัวเราะเบาๆ เมื่อชายหนุ่มหน้าขรึม นี่เขาแคร์เธอ เพียงฝ่ายเดียวเท่านั้นหรือ “ตานล้อเล่นนะคะ นะคะ ตาลไม่ชอบเห็นคนอื่นไม่มีความสุข มันเศร้า” “ตานทำให้พี่มีความสุขได้นี่” รุ้งแก้วหัวเราะฝืนๆ “บ้างอย่างเราก็ต้องประมาณตนบ้างนะคะ ให้และรับต้องมีการพอดี คุณกฤษณ์ทุกข์เพราะตัวคุณกฤษณ์เองต่างหาก ไม่ใช่เพราะตานเสียหน่อย” เธอแกล้งพูดเฉไฉ เป็นเล่นเสีย “ใจร้ายจริง” “ถ้าใจร้าย ไม่ใช่ตานหรอกค่ะ คุณกฤษณ์เองต่างหาก” กฤษณะหัวเราะ “ต่างหาก ของตานนี่ ออกเสียงตรงดีจังนะ เอ้าว่ามาซิ พี่ใจร้ายยังไง” “คุณชลเธอรักคุณกฤษณ์มากนะคะ แล้วทำไม” “ไม่แต่งงานกับเธอ” กฤษณะ ต่อ รุ้งแก้วปิดปากเงียบ เขาชำเลืองมอง “ไม่ถามหรือ” เขายั่ว “ไม่ดีกว่าค่ะ” รุ้งแก้วตอบอย่างเรียบร้อย “ตานขออนุญาตนอนนะคะ ง่วง” รุ้งแก้วเอียงซบกับเบาะ ผมที่เกล้าไว้ รุ่ยร่าย “พี่จะบอกให้ จะฟังไหม” “คงต้องฟังล่ะค่ะ อยู่ใกล้แค่นี้นี่ค่ะ แต่เข้าใจไหม ไม่ทราบ” รุ้งแก้วตอบอู้อี้ๆ มา “หึงรึหวงดี” กฤษณะถามล้อๆ ไม่มีเสียงตอบจากคนข้างๆ ไม่รู้ว่าแกล้งเลี่ยงหรือหลับจริงๆ จากคุณ : pajan - [ 1 ต.ค. 48 21:58:29 ]

ความคิดเห็นที่ 3 “พาตานไปไหนคะ” รุ้งแก้วโวยวาย กฤษณะไม่ยอมปล่อยมือ มองหญิงสาวที่โก่งตัวเหมือนแมว ท่าทางเจ้าหล่อนไม่ค่อยจะเต็มใจนัก หลังจากที่ถูกปลุกให้อาบน้ำแต่งตัวแต่เช้า ผมเผ้ายังยุ่ง “ไปแล้วก็รู้เองล่ะ” กฤษณะตอบ “แม่คำของใส่รถแล้วหรือ” เขาหันไปถามบัวคำที่เพิ่งเดินมาถึง “เสร็จแล้วค่ะ ขอให้สนุกนะคะ” บัวคำบอก ยิ้มขำๆ เมื่อเห็นหญิงสาวเดินกระฟัดกระเฟียดตามไปอย่างไม่เต็มใจนัก กฤษณะมองหญิงสาวที่กระแทกตัวนั่งอย่างไม่เต็มใจนัก ชำเลืองค้อนเขาแล้วเปิดเล่นเทปเหมือนไม่สนใจคนข้างๆ เลย แล้วสะดุดกับสีเสื้อผ้า “ตาลเปลี่ยนเสื้อก่อนไม่ดีกว่าหรือ” รุ้งแก้วก้มลงสำรวจตัวเองปราด กางเกงพองๆ สีน้ำตาลแดง เสื้อยืดสีเขียวอื๋อ เธอเอาขอบกางเกงมานอกชายเสื้อ ทับกันหนาวด้วยเสื้อคลุมชาวเขาสีแดงสดอีกตัว เธอเมิน “ไม่ค่ะ” กฤษณะกลั้นหัวเราะ เพิ่งจะรู้นะนี่ว่านอนไม่พอนี่รุ้งแก้วงอแง “ไม่เปลี่ยนแน่นะ”เขาย้ำ “ร้อยเปอร์เซ็นต์” เธอตอบ แล้วอยากกลับคำเสียทันใด เมื่อรู้ว่าเขาพาไปไหน รั้วบ้านคุ้นตา บางตอนมีไม้เลื้อยพาดพัน สีฟ้าของรั้วหลุดหล่อนเป็นส่วนมาก เสียงสุนัขเห่าอยู่อยู่ด้านในรั้ว  หมาแก่ที่สุดในกลุ่มนั้นคราง หงี๊ดหง๊าด เมื่อจำกลิ่นได้  รุ้งแก้วน้ำตาซึม ยื่นมือรอดรั้วเข้าไปให้มันเลีย “มันชื่อบ๊อบบี๊ค่ะ ตานเก็บเอามาเลี้ยง มันถูกรถชน ไม่น่าเชื่อ มันจะจำตานได้” “ใคร ใครมา เห่ากันขรมเชียว” เสียงตะโกนมาจากหน้าตัวเรือน หน้ากลมกระป๋อหลอโพล่ออกมา แล้วเดินมาดู กระพริบตาแล้วกระพริบตาอีกอย่างไม่แน่ใจนัก “ใครมา” เสียงถามมาอีกจากในบ้าน “มาหาใครฮะ” เสียงใสๆ ถาม รุ้งแก้วกลั้นยิ้ม “ย่าอยู่ไหมจ๊ะ มาหาย่า” “อยู่ฮะ” เจ้าของเสียงเปิดประตูทำท่าระแวดระวัง ทั้งทีอายุยังไม่เกินสิบขวบ รุ้งแก้วพยักหน้าชวนกฤษณะ เห็นเขาถือถุงถือกล่องอะไรมาด้วย แม่เฒ่ามองหญิงสาวที่อยู่ในชุดสีแสบตาอย่างไม่เชื่อตานัก บนตักของแม่เฒ่ามีเด็กอ่อนนอนหลับอยู่ “ยายตานหรือลูก ตานจริงๆ หรือ” “ค่ะ” รุ้งแก้วยิ้มคลายเข่าไปกราบกับไหล่เหมือนยังเป็นเด็กๆ กฤษณะคลานเข้าไปใกล้ น้อมตัวลงไหว้ เมื่อสายตาฝาฟางมองมา “ใครลูก” เดือนถามหลานสาว เห็นหน้าแดงๆ ไม่ตอบ ไอ้หนุ่มที่พามาท่าทางดี เรียบร้อยเป็นผู้ใหญ่ กว่ายายหลานสาวกะโปโลของนางเสียอีก  แต่หน้าตาคิ้วคางซิมันบอก เอาเรื่องท่าทางเจ้าชู้ สำรวยไม่ใช่เล่น “ผมพาตานมาไหว้คุณป้าครับ ขอโทษด้วยครับที่ตอนที่คุณป้ากรุณาลงไปเยี่ยม ผมติดธุระเลยไม่ได้พบคุณป้า” กฤษณะบอกส่งประดาถุงห่อ ทั้งหลายให้ผู้อาวุโส “อ้อ” เดือนรับรู้ มองหน้าหลานสาว ก็ยังก้มๆอายๆ อยู่ หลานชายเอาน้ำมาให้แขก “นี่จำน้าตานไม่ได้แล้วซิ เขาเลี้ยงแกมาตอนเด็กๆไง” เดือนบอก เจ้าปุยหลายชายไหว้น้าสาวเลยไหว้น้าเขย ท่าทางอายๆ “โตจนน้าตานจำไม่ได้แล้ว ใช่ปุยไหม” รุ้งแก้วถามหลาน “ครับ” ปุยนั่งแอบข้างยาย “นี่ลูกใครคะป้า” ตานพยักหน้าไปทางทารก “ลูกแม่เล็กเอามาทิ้งไว้” “คะ?” เดือนหันไปไล่หลานชาย “ไปบอกป้าเขาไป ให้ทำกับข้าวเผื่อน้าๆ เขาด้วย” ปุยคลานถอยออกไปอย่างรวดเร็ว “พี่ๆ เป็นยังไงบ้างคะ” “ทำไมไม่กลับบ้านล่ะ” ท่านถาม สำนวนแทบไม่ผิดกับหลานสาวเลย กฤษณะแอบยิ้ม “อ้อ แกแต่งงานแล้วนี่น่า ไม่มีลูกมีหลานมาให้ป้าเลี้ยงมั่งหรือ” ท่านเย้า “ยังไม่มีค่ะ” รุ้งแก้วบอก หัวเราะเบาๆ ก้มลงเล่นกับทารกที่นอนกระพริบตาฟังผู้ใหญ่ “เล็กแต่งงานแล้วหรือคะ ตานไม่เห็นทราบ” “ไม่ได้แต่ง” เดือนตอบสั้นๆ ไม่ได้บอกมากไปกว่านั้น อย่างน้อยก็ไม่อยากให้หลานสาวเข้ามาวุ่นวาย แต่งงานแล้วก็ถือเป็นคนนอก “ไปล้างหน้าล้างตา ยืดเส้นยืดสายเสียไป อ้าว” อุทานเมื่อนึกได้ “ยังไม่รู้ชื่อพ่อหลานชายเลย” “แก้วครับ” กฤษณะกลั้นหัวเราะ “ทำงานทำการอะไรล่ะพ่อคุณ วันนี้ไม่ทำหรือยังไงถึงมาได้” เขายิ้มให้รุ้งแก้วที่มองเตือนๆมา “ผมทำกิจการส่วนตัวครับ” “อื๋อ” ท่านเลิกคิ้ว “ผมทำสืบต่อจากที่บ้านนะครับ กิจการหลายอย่าง” “อ้อ คงหาเวลาว่างยาก” กฤษณะก็ไม่รู้เหมือนกันว่าท่านพูดรับรู้หรือประชดเขากันแน่ “เล็กจะกลับมาเมื่อไรค่ะ” รุ้งแก้ว ยังติดใจถามถึงแม่ของเจ้าตัวเล็ก แม่หนูเล็กอายุใกล้ๆ กับเธอเป็นเพื่อนเล่นเพื่อนซนกันมา “ไม่กลับมาหรอก มันเอาลูกมาทิ้งไว้ไม่พูดอะไรสักคำ” เดือนบอก เด็กทารกแบะปาก ร้องแงออกมา เจ้าหนูน้อยทำเลอะเสียแล้ว รุ้งแก้วช่วยเปลี่ยนผ้าอ้อมให้ เจ้าหนูก็ยังไม่หยุดร้อง “จะเที่ยวล่ะซิ” เดือนว่า ขยับตัวลุกอย่างยากเย็น “ตานพาเที่ยวเองค่ะ” รุ้งแก้วอุ้มหลานพาดไหล่อย่างชำนาญ เด็กทารกร้องไห้อย่างไม่คุ้น แล้วค่อยๆ เงียบ เมื่อถูกโยกเบาๆ “ตานชอบเด็กจังนะ” กฤษณะล้อ ทำหน้าแสยะใส่ทารก ท่าทางเจ้าหนูจะพิศวาสแว่นกันแดดของเขา “เด็กๆ ชอบเล่นแว่นจังนะคะ แต่ก่อนตานก็ใส่แว่น หลานคนไหนๆ ก็ชอบถอดแว่นให้ตานเสียจริง” “แล้วแว่นหายไหนล่ะ” กฤษณะรีบถาม เขาก็สงสัยมานานแล้ว “ไม่หายไปไหนค่ะ เล็กลง” รุ้งแก้วบอกยิงฟันขาว ตาแพรวพราว เขาจ้องตาแล้วก็ถึงบ้างอ้อ รุ้งแก้วเปลี่ยนมาใส่คอนเทกเลนน์นี่เอง “ตานมาไง” “สวัสดีค่ะ” รุ้งแก้วย่อตัวลงเล็กน้อย แทนการไหว้พี่สะใภ้ “ค้างไหม ค้างนะจะได้คุยกัน ต้องเย็นๆ แนะ พี่ชายตานถึงจะกลับ” ปอแก้วรีบบอกวางมือจากกับข้าวอาหารตรงหน้า รุ้งแก้วหันไปมองกฤษณะ ทำให้ปอแก้วมองตามไป หนุ่มหล่อทีเดียว เขายิ้มให้รุ้งแก้วอย่างอ่อนโยน จนคนมองเห็นใจวาบหวิว นี่ถ้าปอแก้วยังไม่แต่งงาน มีลูก สองสามคนแล้วก็คงจะหลงเสน่ห์เขาง่ายๆ อดรู้สึกหนักใจแทนรุ้งแก้วไม่ได้ที่มีแฟนเป็นหนุ่มเสน่ห์แรงขนาดนี้ “วันนี้คงไม่ได้ครับ ไม่ได้เตรียมตัวมา วันหลังดีกว่าครับ เราอยู่เชียงใหม่แค่นี้เอง” “คุณกฤษณ์ค่ะ พี่ปอ” รุ้งแก้วแนะนำ “ให้ตานช่วยไหมคะ” “ฮื๋อ เลี้ยงลูกเราไปเถอะ” “ลูกเล็กค่ะ ตานเพิ่งอุ้มออกมา” รุ้งแก้วรีบบอก หน้าแดง “พี่ล้อเล่นนะ ทำหน้าแดงเชียว” ปอแก้วบอกยิ้มๆ “หลานๆ ตานไปไหนหมดล่ะคะ” รุ้งแก้วชวนคุยเดินไปเดินมาให้เจ้าตัวเล็กเพลิน ขณะที่กฤษณะออกไปที่รถ เพราะนึกขึ้นได้ว่าให้บัวคำจัดของกินมาด้วย “วันนี้ไม่ใช่วันหยุด เด็กๆ ก็ไปโรงเรียนกันนะซิ” รุ้งแก้วมองหน้าเหน็ดเหนื่อยแต่มีความสุขของพี่สะใภ้อย่างอิจฉา รักษาพาปอแก้วมาอยู่ด้วยตั้งแต่เขายังไม่จบ ม.ปลาย เสียค่าขอขมามากมาย แต่เขาก็รักเดียวใจเดียว รุ้งแก้วเพิ่งจะเป็นสาวตอนนั้น เธอช่วยเลี้ยงหลานๆมาเกือบทุกคน “ชีวิตแต่งงานมีความสุขดีไหม” ปอแก้วเย้า รุ้งแก้วเคยบอกว่าจะเป็นโสด “ก็เหมือนปกตินี่คะ” รุ้งแก้วยิ้มขำๆ ไม่อยากเล่าให้คนอื่นรู้ เรื่องราวภายใน เธอว่ามันแปลกแล้วก็น่าขำเกินไป แต่คนภายในเศร้ามากกว่าขำ “คงไม่ปกติล่ะมั่ง แฟนตานนะ ท่าทางร้ายไม่เบา” ปอแก้วอดเตือนไม่ได้ “เขาไม่ใช่คนเรียบร้อยเหมือนพี่ชายตานแล้วกัน” รุ้งแก้วยิ้มขำๆ รักษาลูกชายคนเดียวของคุณป้าเรียบร้อยสมกับที่มีพี่น้องผู้หญิงถึงสี่คนที่เดียว เธอก็รู้นะว่ากฤษณะนะร้ายไม่เบา เจอกันวันแรกก็ซาบซึ้งถึงทรวงแล้ว “ตานไม่สนใจหรอก” ปอแก้วถอนใจ “นี่ตานยังไม่รู้สึกนะซิ ท่าทางเขารักตานออกนี่ ทำไม่แคร์เขาไปเถอะ พอเขาไม่แคร์บ้างแล้วจะรู้สึก ไอ้เสียทองเท่าหัวไม่ยอมเสียผัวให้ใครนะ มันจริงๆ นั่นล่ะ” รุ้งแก้วยิ้มเฉยๆ ยังไงปอแก้วก็ไม่เข้าใจความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับกฤษณะได้หรอก “กับข้าวครับ คุณปอ” กฤษณะหิ้วตะกร้ามาวางที่โต๊ะให้ มีทั้งของคาวของหวาน ผลไม้ “แหม ไม่ต้องซื้อมาก็ได้ค่ะ กับข้าวบ้านนี้ก็เยอะแยะ” “ไม่เป็นไรครับ ยังไงผมก็เตรียมมาแล้ว” รุ้งแก้วหันหน้าไปทางอื่น พ่อจอมเจ้าชู้เอ๋ย แม้แต่พี่สะใภ้ฉัน ก็หว่านเสน่ห์นะพ่อนะ เหมือนกฤษณะก็รู้ถึงอาการหมั่นไส้นี้เหมือนกัน “ตานพาลูกออกไปดีกว่ามั่งจ๊ะ” รุ้งแก้วมีอาการกระตุกขึ้นมาทีเดียว ปอแก้วหัวเราะกิ๊ก “ไปเถอะไปตาน ออกไปคุยกับแม่แนะ พี่จะทำกับข้าวแล้ว” “งั้นเดี๋ยวตานมานะคะ พี่ปอ” รุ้งแก้วบอก ค้อนคนข้างๆ วงใหญ่ คนอะไรเอาแต่ใจตัวเอง ทำให้เธอตั้งตัวไม่ติด ตั้งแต่เช้าแล้ว “ลูกเราต้องน่ารักอย่างนี้นะตาน” กฤษณะไล้แก้มยุ้ยๆ ของทารกที่หลับปุ๋ยอยู่ในอ้อมกอดของรุ้งแก้ว “ลูกคุณกฤษณ์ก็ต้องน่ารักซิคะ พ่อหล่ออกอย่างนี้” รุ้งแก้วเลี่ยง ช่างทำเสียงอ่อนโยน ซาบซึ้งที่ทำให้หัวใจแกว่งๆ ได้เก่งเสียจริงๆ “ลูกของเราต่างหากตาน ตานไม่อยากมีลูกหรือ” กฤษณะถามอย่างน้อยใจ “ตานไม่อยากพูดเรื่องที่เป็นไปไม่ได้” รุ้งแก้วสาวเท้าให้เร็วขึ้น กฤษณะรั้งไหล่กลับอย่างแรง เด็กทารกในอ้อมแขนสะดุ้งตกใจร้องไห้ออกมา รุ้งแก้วรีบโอ๋ ไม่คิดจะเอาเรื่องกับกฤษณะ กฤษณะตกใจเขาไม่ได้ตั้งใจจะทำให้เด็กน้อยตื่นเลย รุ้งแก้วคงจะเป็นแม่ที่ดี ท่าทางเธอรักเด็ก แต่เธอก็ไม่อยากมีลูกกับเขา เขาเดินเลี่ยงไปนั่งเก้าอี้หิน ใต้ร่มไม้ มองรุ้งแก้วอุ้มหลานเข้าบ้าน “เป็นไงลูก” เดือนอุทาน ได้ยินเสียงหลานน้อยร้องอย่างตกใจ ยิ่งมาเห็นรุ้งแก้วทำหน้ายังกับจะร้องไห้ “หลานตกใจนิดหน่อยค่ะเงียบแล้ว” รุ้งแก้วค่อยๆวางหลานลงในเปล เอานมให้ดูด “คุณแก้วดีกับตานไหม” เดือนถามหลานสาว “ก็ดีนี่คะ” “ป้าก็ว่าตานมีความสุขนะ แต่มันมีอะไรๆ ขัดๆ ความรู้สึกป้าอยู่” “ไม่มีอะไรหรอกค่ะ” รุ้งแก้วยิ้มขำ พยายามระงับกิริยาไม่ให้เป็นที่ผิดสังเกต “ตานรักเขาไหม” คุณป้าถามถูกจุด รุ้งแก้วเงียบ เดือนรู้ดีว่าหลานสาวไม่เคนโกหก “ตานไม่ทราบค่ะ” รุ้งแก้วตอบหลังจากเงียบไปครู่ รักหรือไม่รัก เธอก็ไม่รู้ มันยังสับสนในความรู้สึก “เขาเจ้าชู้มากใช่ไหม” “ค่ะ” รุ้งแก้วตอบได้ทันทีแอบยิ้ม แล้วหุบทันที “เขารักตานมากนะ มองก็รู้ ผู้ชายดีๆ อย่างนี้หาได้ยาก ถ้าปล่อยไปก็น่าเสียดาย” “ป้าคะ” รุ้งแก้วลากเสียง “แกรักคนอื่นอยู่หรือเปล่าล่ะ ถึงไม่สนพ่อหนุ่มคนนี้เลย แต่งกันมาตั้งหลายปีแล้ว” “ตานก็ไม่ได้เกลียดเขานี่คะ” “ก็รีบๆ รักเสียซิ” ท่านเอ่ยเร็วๆ เมื่อเห็นเงาแวบๆ ที่ประตู “ทานข้าวครับ” ปุยนั่นเอง “ไปเรียกเขามากินข้าวซิ หลานเดี๋ยวคนเลี้ยงมันก็มา” รุ้งแก้วกระพริบตาถี่ๆ คงเป็นเด็กสาวที่เห็นอยู่ในครัวเมื่อกี้กับปอแก้ว “เล็กไม่กลับมาดูลูกเลยหรือคะ” “ไม่มาเลย” เสียงท่านบอกถึงความเหน็ดเหนื่อย “น่าสงสารนะคะ” รุ้งแก้วไล้แก้มยุ้ยๆอย่างสงสาร นี่ก็คงลูกกำพร้าเหมือนเธอ “คอยสงสารลูกเราเถอะนา” เดือนทำเสียงรำคาญ รู้ใจหลานสาวมานานว่าช่างสงสารลูกกำพร้านักหนา “ไปตามเขามากินข้าวกินปลา ไปหัดเอาใจเขาบ้าง เรานะแข็ง รู้ไหม” รุ้งแก้วทำคอย่นเมื่อถูกว่า คลานถอยออกมา “ทานข้าวค่ะ” รุ้งแก้วเอ่ยเบาๆ ไม่แน่ใจว่าตัวเองมารบกวนคนอื่นหรือไม่ เขานั่งสูบบุหรี่เงียบๆ ท่าทางครุ่นคิด  ชายหนุ่มสะดุ้ง เงยหน้าขึ้นมอง เห็น สาวน้อยท่าทางสงบเสงี่ยมตรงหน้า “ทานข้าวค่ะ” รุ้งแก้วบอกซ้ำ กฤษณะยื่นมือให้ หญิงสาวยื่นมือออกไปรับ จากคุณ : pajan - [ 1 ต.ค. 48 21:59:41 ]

ความคิดเห็นที่ 4 หนูตานกลัวอะไรเหรอ...ฮือม์ ...กลัวจะสูญเสียตัวเองมั่งค่ะ รอบคอบ หรือ รอบครอบ ฮือม์ ฮือม์ จากคุณ : pajan - [ 1 ต.ค. 48 22:03:05 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ฮืมหนูตานใจแข็งจังค่ะ จากคุณ : รียา - [ 2 ต.ค. 48 22:10:55 A:203.172.104.174 X: TicketID:103817 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ดูขัดๆ กันยังไงไม่รู้นะรุ้งแก้ว จากคุณ : scottie - [ 3 ต.ค. 48 19:50:39 ]