ความคิดเห็นที่ 1 7.00 น. เวลาที่นี้ คงไม่เช้าเกินไปนัก ที่จะปลุกใคร ฉั้นคิด ตัดสินใจยื่นมือไปกดกริ่ง แต่เสียงที่ตอบกลับมาก็ทำให้ฉั้นรู้ว่าฉั้นคิดผิด เสียงงัวเงียแบบไม่เต็มใจรับแขก ไม่มีใครบอกหรือไง ว่าฉั้นจะมาอยู่ด้วย ..ไม่โทษหลอกนะที่ไม่มีใครไปรับ ก็ฉั้นมาทดลองงานนี้ ไม่ได้เป็นนักเรียนแลกเปลี่ยน หรืออะไรสักอย่างที่มีคุณค่า พอให้คนแห่มารับ ฉั้นไม่ได้กลัวอยู่นะ ในใจพยายามบอกตัวเองว่าไม่ได้กลัว ฉั้นไม่ได้กลัวหลอกนะ แค่ประหม่านิดหน่อยแค่นั้นเอง “ เอ่อ คือ ฉั้นเป็นพนักงานที่มาจากเมืองไทย คงเข้าใจไม่ผิดว่าต้องมาพักที่นี้ ” ฉั้นพยายามพูดกรอกลงไป ที่เครื่องรับเสียง เหมือนในทีวี กว่าจะพูดจบประโยคก็เล่นเอาเหนื่อย ภาษาอังกฤษ แบบ สเน็ก สเน็ก ฟิช ฟิช ของฉั้น คงต้องปรับปรุงอีกเย๊อะ “ เอ้า ไหนว่าจะมาพรุ่งนี้ ขอโทษครับ เดี๋ยวออกไปเดี๋ยวนี้แหละ ” ฉั้นนึกยิ้ม อย่างน้อยก็โชคดีที่ไม่มาผิดบ้าน สำเนียงที่ตอบกลับมาเป็นภาษาไทยแล้ว ช่วยทำให้ใจฉั้นชื้นขึ้นมาอีกโข รอไม่นาน ก็มีผู้ชายตัวใหญ่เปิดประตูบ้านออกมา พร้อมๆ กับผู้หญิงผมสีทองที่โอบเอวเค้าอยู่ ดูเค้าจะตาโต ขึ้นเป็นล้านเท่าเมื่อเห็นฉั้น พยายามสำรวจตัวเอง นี้ฉั้นแต่งตัวเชยไปรึเปล่า หรือหน้าตาฉั้นจะแย่ขนาดที่ดูไม่ได้ อุตส่าห์สำรวจหน้าตาตัวเองก่อนลงแท็กซี่แล้วนิว่าใช้ได้ “ ครับ เชิญเข้ามานั่งก่อนครับ เอ่อ คือ ทางนู้นบอกจะส่งผู้ชายมานิครับ ” คนคนนี้เป็นคนพูดตรง ฉั้นคิด มีอะไรสงสัยก็ไม่ปล่อยให้ติดค้าง คงเป็นนิสัยของคนที่นี้ด้วยเช่นกัน วัฒนธรรมที่ฉั้นต้องปรับตัวอีกเย๊อะ ใครว่าเมืองนอกสนุกกัน ... ฉั้นคนหนึ่งที่ยืนยันว่าไม่นะ ไม่น่าจะนะ “ คือ พี่พงษ์ เพิ่งทราบว่าภรรยาท้องค่ะ ทางนู้น จึงส่งดิฉั้นที่ทำงานด้านเดียวกันมา เพราะนอกจากดิฉั้นแล้ว เค้าก็ส่ายหน้ากันทุกคน ” ใช่ นอกจากฉั้นแล้ว ก็มีแต่พวกที่มีครอบครัว หรือไม่ก็ ผู้หญิงที่เริ่มมีอายุ และไม่อยากเดินทางไปไกลไปปรับตัวใหม่ที่ไหนอีก เพราะรู้ๆ ว่ามันคงจะเริ่มจาก 0 ใหม่ ฉั้นล้มตัวนั่งบนโซฟาสีขาว ข้างหน้าก็เป็นจอทีวีสีขาว ตัดกับพื้นและผนังลายไม้ สีน้ำตาลเข้ม ส่วนนี้คงเป็นห้องรับแขก ดูโล่งสบายตา กว้างขวาง มีสไตน์ แบบแปลกๆ ที่ฉั้นว่ามันไม่ค่อยน่าสนใจ “ งั้นก็คงไม่มีปัญหาอะไร ทางนู้นคงลืมติดต่อเราน่ะฮะ ผมชื่อ วัฒน์ ฮะ แล้วนี้ เป็กกี้ ภรรยาผมครับ ” เราแนะนำตัวกันต่อนิดหน่อย ผู้ชายคนนี้เป็นคนอารมณ์ดี คุยสนุก เค้าบอกว่า บ้านหลังนี้เป็นห้องชุด มีห้องรับแขกกลางที่นี้ห้องเดียว ถัดจากชั้นนี้ ก็เป็นห้องของเค้ากับภรรยา ส่วนชั้นที่สอง จะเป็นห้องของดา ซึ่งจะเป็นเมท คู่ฉั้น ชั้นสาม จะเป็นที่พัก ของผู้ชายอเมริกันอีกสองคน แต่ละชั้นจะมีสองห้องนอน ทำให้ฉั้นโล่งใจแทนอเมริกาสองคน แห่ะๆ หนึ่งห้องน้ำ มีห้องครัว ที่อยู่ลึกลงเป็นชั้นใต้ดิน ของแต่ละห้อง และมีระเบียง ยื่นไปข้างหลัง ฉั้นอยู่ชั้นสอง คงมองเห็นสวนสาธารณชัด เพราะห้องชุดแต่ละชุด กินพื้นที่ประมาณ บ้านสองชั้น ก็เท่าๆ กับว่าฉั้นอยู่ชั้นห้า .... “ อีกไม่นานหลอก เดียวเจ้าดา ก็คงมา มันชอบออกวิ่งทุกเช้าอย่างงี้แหละ เป็นพวกรักสุขภาพน่ะ ผมนี้ไม่ไหว วิ่งเสร็จ กลับมาหลับไม่ได้ไปทำงานกันพอดี ” พูดไม่ทันขาดคำประตูก็เปิดออก แต่แรกฉั้นนึกว่าเป็นคุณดา แต่คนที่ก้าวเข้ามากลับกลายเป็นผู้ชาย ผู้ชายใส่แว่น สูงไม่เกิน ร้อยแปดสิบ ดูค่อนข้างผอม เขาไม่ได้ใส่ชุดวร์อม แต่มีผ้าขนหนูพาดไว้ที่คอ เหมือนคนที่เพิ่งไปออกกำลังกายมา “ อ้าวดา มาพอดี นี้เมทของแกจากเมืองไทย ” คุณวัฒน์พูดจบ ความคิดฉันก็จบ ความคิดคนตรงหน้าก็คงจบ เช่นเดียวกัน “ คุณดา ... ผู้ชาย ” ฉั้นคราง พร้อมๆ กับคุณดาตรงหน้า ถามคุณวัฒน์ ว่าไหง พี่พงษ์ กลับกลายมาเป็นผู้หญิง ...เห้อ พระเจ้าจะเล่นอะไรอีกหล่ะนี้ ให้ฉั้นมาถึงอเมริกาแล้ว จะเอายังไงกับฉั้นอีกนะ เอาเถอะเอาไงเอากัน ยังไงๆฉั้นไม่มีเงินพอที่จะซื้อตั๋วกลับเมืองไทยได้เองหลอกนะ ไงๆ ก็ต้องอยู่อยู่แล้ว ฉั้นมันก็ไม่ได้เป้นหญิงไทย ใจงามอะไรนักหนาอยู่แล้วนี้ ......เห้อ จะดีเหรอ อยู่ร่วมห้องกับผู้ชายที่ไม่เคยรู้จักเนี๊ย ดูเหมือนว่าจะไม่ใช่ฉั้นเป็นฝ่ายหนักใจอยู่เพียงผู้เดียว เพราะหน้าคุณธาดาตอนนี้ ก็ยุ่งยิ่งกว่าฉั้น ขนาดคนมาคืนเงิน สงสัยต้องคิดดูก่อนหล่ะมั้ง... เห้อ ตกลงใครต้องกลุ้มกันแน่นะ ฉั้นลากกระเป๋า ตามผู้ชายที่เดินนำหน้า อย่างน้อยห้องนอนมันก็มีสองห้อง คงไม่เป็นอะไรหลอกหน่า ปลอบใจตัวเองชัดๆ ไว้อยู่ๆไป เกิดอะไรไม่ชอบมาพากล ค่อยหาที่อยู่ใหม่ก็ได้หน่า ก่อนจะฟุ้งซ่านไปมากกว่านี้ ความคิดฉั้นก็หยุดกึก หน้าประตูไม้สีน้ำตาลเข้ม ขณะที่คุณดา หรือ คุณธาดา กำลังไขประตู ฉั้นถูกพาไปแนะนำ ให้รู้จักกับห้องใหม่ของฉั้น โดยที่คุณธาดา พูดเพียงว่า “นี้ห้องของคุณนะ ห้องผมอยู่ทางด้านโน้น มีอะไรก็เรียกแล้วกัน นี้กุญแจบ้าน ผมให้คุณไว้ดอกหนึ่ง “ ฉั้นรับกุญแจบ้านมาอย่าง งงๆ กะจะถามอะไรต่อ คุณธาดา เธอก็หันหลังให้เดินเข้าประตู ห้องตรงข้าม ที่อยู่อีกซีกห้องหนึ่ง ไปทันที เห้อ... ความสัมพันธ์ ของฉั้นกับเพื่อนร่วมห้องมันทำถ้าว่าจะไม่ดีเลยจริงๆ ถึงฉั้นจะพูดค่อนข้างมาก แต่ฉั้นก็ไม่ชอบเป็นฝ่ายชวนคุยข้างเดียวตลอด และคนร่วมห้องก็เหมือนจะไม่สนใจในชีวิตความเป็นอยู่ของฉั้นสักเท่าไหร่ ไม่แนะนำ ไม่บอก ไม่กล่าว ไม่แม้แต่รอยยิ้ม ท่าทีที่ดูเฉยๆ ขรึมๆ เงียบๆ จนฉั้นก็กลัวที่จะเข้าใกล้เค้า กลัวว่าเค้าจะรำคาญ พยายามฉีกยิ้มกว้างๆ ก็แล้ว อะไรก็แล้ว สุดท้ายก็รู้ว่าไม่มีประโยชน์ จากคุณ : OnLY - [ 2 ต.ค. 48 08:22:13 A:203.113.71.102 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 เหงา... ฉั้นเพิ่งรู้สึกถึงความเหงาจริงๆ จังๆ เมื่อย่างเข้าวันที่สอง ไปไหนก็ไม่ได้ เพราะฟัง หรือพูดก็ไม่ค่อยรู้เรื่อง พี่วัฒน์ กะ พี่เป็กกี้ ก็ไม่อยู่ ต้องไปสัมมนาที่เมืองอะไรสักอย่าง ส่วนคุณธาดา ตั้งแต่เมื่อเย็นวานฉั้นยังไม่เห็นเค้ากลับมาที่ห้อง หรือเค้าจะรำคาญฉั้นจนไม่อยากจะกลับ ... เบื่อ ...ทำไมคนคนนึง ซึ่งไม่เคยมาเมืองนอกเมืองนา ต้องมาเจอเหตุการณ์ อะไรอย่างนี้ด้วยนะ งี่เง่าที่สุด โทรกลับเมืองไทยก็ไม่เป็น และที่สำคัญก็คือ ไม่รู้จะโทรหาใคร ตอนตีห้าของเมืองไทย ... หนาว และก็เหงา ฉั้นพาตัวเองออกมานั่งที่ริมระเบียง ไม่ได้กะทำมิวสิค แต่น้ำตาก็พาลจะไหลเอาดื้อๆ อยู่ตรงนี้ มองไม่เห็นขอบฟ้า เห็นแต่ ท้องฟ้า ที่เริ่มจะกลืน กลายเป็นสีเทา ....ปีกแห่งราตรี ที่กำลังโอบล้อมไปทั่ว ดุจดังจะเตือนว่ารัตติกาลได้ย่างกลายเข้ามาแล้ว ... ผู้คนที่ปร์าค ค่อยๆ ทยอยกันกลับ ลมเอื่อยๆ ที่พัดมา ให้ความรู้สึกเย็นตรงที่น้ำจากดวงตาเพิ่งไหลผ่าน นี้ฉั้นร้องไห้จริงๆ หรือเนี๊ย ยิ่งคิดน้ำตาก็ไหลไม่หยุด กอดเข่ามาใกล้ตัวที่สุดแล้ว แต่ทำไมไม่รู้ ความหนาวในใจ เหมือนจะไม่คลายไปเลย “เป็นอะไรรึเปล่าคุณ ” เสียงที่ถามดังมาจากข้างหลังทำเอาฉั้นตกใจ เพื่อนร่วมห้องกลับมาแล้ว ... แต่ไหงไม่ให้ซุ่มให้เสียง หรือเป็นฉั้นเองที่ไม่ได้ยินเสียง ว่าแล้วก็ได้แต่เอามือป้ายน้ำตาที่เหมือนจะไหลลงมาไม่หยุด “ อ้าว ใจเย็นๆสิคุณ เป็นอะไรมากรึเปล่า ไม่สบายเหรอ ” ผู้ชายตรงหน้าทำท่าเลิกลัก เมื่อเห็นฉั้นไม่หยุดร้อง ไม่เคยได้ยินหรือไง เวลาคนร้อง แล้วปลอบมันจะยิ่งร้อง พยายามหยุดร้อง กลั้นสะอื้น แต่มันก็ยิ่งหนักขึ้น ยิ่งมาทำท่างกๆ เงิ่นๆ เอามือลูบหลัง อย่างกะฉั้นเป็นเด็กๆ ด้วยแล้ว เสียงสะอื้น มันก็ยิ่งดัง โธ่เว้ย ... มาสติแตกกลางห้องอย่างงี้ได้ไง เฮงซวยชะมัด “ โอเคๆ ใจเย็นๆ นะ ” คนพูดยกมือขึ้นทั้งสองข้าง เหมือนผู้ร้ายที่กำลังถูกตำรวจจับ เมื่อทำอะไรไม่ได้ นอกจากส่งทิชชู่ให้ฉั้นที่กำลังพยายามจะกลั้นน้ำตา เขาก็ล้มตัวนั่งลงข้างฉั้น ทำเพียงแค่นั้น รอเวลาให้ฉั้นหยุดร้องไห้ ในที่สุด สติฉั้นก็กลับคืนมา “ ฉั้นแค่เหงา ไม่ได้เป็นอะไรมาก ” ฉั้นพูดกะท่อนกะแท่น ออกมาได้แค่นั้น ดูเหมือนคนพยายามปลอบ ก็พยักหน้าคล้ายๆ จะเข้าใจ “ ทนอีกนิดเดียว ก็จะชิน นี้คุณยังไม่ได้ไปทำงาน เดี๋ยวไปทำงานก็คงไม่เหงาแล้วหล่ะ ” “ ตอนคุณมาใหม่ๆ คุณก็เป็นอย่างฉั้นเหรอ ” คราวนี้ คุณดาอมยิ้ม แล้วก็สั่นหัว “ ไม่หรอก ผมไม่เป็นเด็กขี้เหงา น่ะ ” หมั่นไส้ ... ก็ใช่สิ ... ฉั้นมันขี้เหงานิ คุณดาปล่อยให้ฉั้นสั่งน้ำมูก อีกสองที “ เอ่อ ไปกินข้าวกันมั้ย ” ฉั้นเงยหน้ามองคุณดา ท่าทางคุณดาคงจะเขิน หูแดง จมูกแดง อยากรู้จริงๆ มาอยู่เมืองนอก เมืองนามาตั้งนาน คุณดาเคยเสร็จผู้หญิง แหม่มบ้างรึเปล่านะ ... ไอ้หน้าเขิน หูแดงๆ นี้ มันช่างหน้านัก เอ๋ หรือจะโดน ผู้ชายงาบกันนะ ..อันนี้ยังไม่แน่ใจ .. คุณดาบอกให้ฉั้นพยายามฝึกภาษาให้มาก เพราะเมื่อต้องทำงาน ที่นั้นไม่มีคนไทยเลย นอกจากคุณดากับฉั้น ส่วนพี่วัมน์ กับ พี่เป็กกี้ ก็ทำงานที่บริษัทย่อยอีกแห่งหนึ่ง ซวยสิฉั้น ... ดังนั้นทุกๆ อย่างต้องเป็นภาษาอังกฤษ แถมเมื่อไปบริษัท ฉั้นยังต้องฝึกหัดการออกแบบด้วยคอมพิวเตอร์ ซึ่งฉั้นไม่ถนัดเอาซ๊ะเลย สุดท้ายฉั้นก็กลับไปใช้มือวาดอย่างเก่าดีที่สุด โดยมีคุณดาเป็นคนไปพูดให้ ถึงแม้จะโดนบอสประจำแผนก บ่นเอาบ่อยๆ ก็ตาม .... แต่ฉั้นก็ไม่สน แบล๊คหลัง ฉั้นอย่างคุณดา เนี๊ยใครจะมากล้า หัวทองก็หัวทองเถอะ ก็นะคุณดาแกเป็นหัวหน้าบอสของฉั้นอีกทีนิ ที่สำคัญฉั้นฟังบอสแกพูดไม่ค่อยรู้เรื่องด้วย พูดธรรมดาก็ไม่รู้เรื่องอยู่แล้ว ยิ่งบ่นอีก ฉั้นก็ไม่รู้เรื่องเข้าไปอีก ...เวรกะกรรมแท้ๆ ... จากคุณ : OnLY - [ 2 ต.ค. 48 08:31:07 A:203.113.71.105 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 .......... “ หนู เย็นนี้กลับค่ำหน่อยนะ วันนี้ต้องเอางานเข้าห้องวัดความดัน น่ะ ” เสียงคุณดา เอ่ยมาตามสายโทรศัพท์ .... คุณดาเรียกฉั้นว่าหนูอีกแล้วนะ นึกโมโห ในใจ แต่ก็ได้แต่อ้อมแอ้มตอบคุณดาไป “ แล้วหนูจะโทรบอกพี่เป็กกี้ ส่วนคุณดา โทรบอกคริสต์เอง แล้วกันนะ ” ฉั้นหมายถึงคนอเมริกา หนึ่งในสองคนที่พักบ้านหลังเดียวกับเรา ทุกๆ เย็น เราจะมากินข้าวร่วมกันที่ห้องรับแขกกลาง แต่ถ้าวันไหนกลับดึก ฉั้นกะ คุณดาก็จะไปหาอะไรกินข้างนอกกันเอง “ อื้อ อีกอย่าง ฉั้นไม่ได้ชื่อหนูนะ คุณกานดา ” ฉั้นพูดก่อนวางโทรศัพท์ เมื่อได้ยินเสียงหัวเราะคิก ของปลายสาย ใครจะรู้บ้าง ว่าที่เรียกฉั้นว่าหนูน่ะ ไม่ได้อ่อนหวานอะไรเล้ยยย มันมาจากคำว่านังหนู ที่ป้ากะลุง ร้านขายอาหารแห้งของไทยเรียกฉั้น คุณดาเลยบ้าจี้เรียกตาม ด้วยเหตุฉะนี้ ฉั้นก็เลยกลายเป็นอีหนูของคุณดาโดยปริยาย ฉั้นยิ้มก่อนจะโทรศัพท์ไปบอกพี่เป็กกี้ เอ๊ะ แล้วฉั้นจะยิ้มทำไมกันนะ .... เห้อ .... ยิ่งอยู่ใกล้คุณดา ไอ้อาการยิ้มแบบแปลกๆ ของฉั้นก็ยิ่งเพิ่มขึ้น ตายหล่ะหว่า ฉั้นคงไม่ได้หลงรัก คนเงียบๆ แบบคุณดาหลอกน่ะ ...ใครจะไปรู้ ...โอย หวังว่าคงไม่ ว่าแล้วหน้าของฉั้นก็ร้อนซู่ ...ยกมือปิดหน้า ได้แต่ส่ายหัวไปมา ก่อนจะเห็นว่า บอสกำลังมองส่งสายตาดุ มาที่ผู้หญิงไทยลูกน้องแกโทษฐานที่ทำท่าเพี้ยนๆ แล้วทำให้ผู้อื่นเสียสมาธิ โอย สรุปฉั้นก็คงต้องป็นฝ่ายรับกรรมแต่เพียงผู้เดียว ....T____T Hmm...hmm.... Hiding from the rain and snow Trying to forget but I won't let go Looking at a crowded street Listening to my own heartbeat So many people All around the world Tell me where do I find Someone like you Dah * Take me to your heart Take me to your soul Give me your hand before I'm old Show me what love is Haven't got a clue Show me that wonders can be true ** They say nothing last forever We're only hear today Love is now or never Bring me far away *** Take me to your heart Take me to your soul Give me your hand and hold me Show me what love is Be my guiding star, it's easy Take me to your heart Stand on a mountain high Looking at the moon Through a clear blue sky I should go and see some friends But then I really comprehend You don't need too much talking Witout saying anything All I need is someone Who makes me wanna sing --- Take Me To Your Heart --- ฝากด้วยนา ... ^______^ จากคุณ : OnLY - [ 2 ต.ค. 48 08:43:03 A:203.113.71.105 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 จบหรือยังคะนี่ อ้อ แล้ว ฉัน ไม่ใช่ ฉั้น ค่ะ จากคุณ : coolning - [ 2 ต.ค. 48 09:14:39 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ยังค่ะ ติตามหน่อยนะค่ะ จากคุณ : OnLY - [ 2 ต.ค. 48 11:02:17 A:203.113.71.102 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 “ อื้อ อีกอย่าง ฉั้นไม่ได้ชื่อหนูนะ คุณกานดา ” ทำไมเรียกกานดาล่ะคะ หรือแกล้งเรียกผิดให้เป็นชื่อผู้หญิง จากคุณ : nongwin - [ 2 ต.ค. 48 19:11:07 ]

ความคิดเห็นที่ 7 สนุกดีค่ะ ไว้จะมาอ่านต่อนะคะ จากคุณ : melody - [ 3 ต.ค. 48 00:19:17 A:203.114.97.63 X: TicketID:022491 ]

ความคิดเห็นที่ 8 สงสัยอยู่เมืองนอกนาน เลยพิมพ์วรรณยุกต์ผิดเยอะเลย ตกลงไปทำอะไรที่เดนเวอร์ล่ะคะ จากคุณ : scottie - [ 3 ต.ค. 48 21:21:39 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ควรระวังเรื่องระดับของภาษา รู้สึกว่ามันโดดไปโดดมา เช่นมีคำว่า ซวย หรือ อย่างเหินฟ้า ท้าลมหนาว เหมือนปล่อยให้คำมันพาไป ระดับภาษาไม่ชัดเจน ทำให้สื่ออารมณ์ได้ไม่ชัดเจนด้วย ไม่รู้ว่าจะตลกหรือเศร้า แค่นี้ละกัน อิอิ จากคุณ : น้า - [ 3 ต.ค. 48 22:33:41 A:58.10.169.60 X: ]

ความคิดเห็นที่ 10 นึกว่าจบในตอนค่ะ จากคุณ : รสา รสา - [ 3 ต.ค. 48 22:33:43 ]