ความคิดเห็นที่ 1 พี่ดา... แปลกใจมั้ยคะที่ได้รับจดหมายฉบับนี้จากพริม พริมนี่แย่จัง ไม่ได้เขียนจดหมายถึงพี่สาวที่แสนดีคนนี้ตั้งนานแน่ะ มีเรื่องราวตั้งหลายอย่างอยากจะให้เล่าให้พี่ดาฟัง ก็เรื่องที่พริมเคยสัญญากับพี่ดาไงคะว่าถ้าถึงจุดหนึ่งแล้วพริมจะเล่าให้พี่ดาฟังอย่างหมดเปลือกเลย วันนี้คงถึงเวลาที่พี่ดาต้องทนฟังแล้วล่ะค่ะ (เอ๊ะ ไม่ใช่สิคะ ต้องบอกว่าทนอ่านถึงจะถูกเนอะ) เรื่องของเรื่องคือพริมเพิ่งอกหักมาค่ะพี่... ก็จากใครคนนั้นแหละค่ะ ฟังดูเศร้าเนอะ แต่พริมกลับไม่ได้เศร้าขนาดนั้น เพื่อนฝูงหลายๆคนที่รู้เรื่องก็พากันส่งข่าวคราวมาด้วยความเป็นห่วงเป็นใยจนพริมซึ้งน้ำใจมาก แต่จริงๆแล้ว พริมอยากจะบอกว่าการอกหักหนนี้ของพริมเป็นหนที่พริมเสียใจน้อยที่สุดเลยก็ว่าได้ และพริมก็ยังคงมีความรู้สึกดีๆให้ใครคนนั้นต่อไปเหมือนอย่างที่เป็นมาค่ะ พริมไม่เคยนึกเสียใจเลยนะที่รักเค้ามาตั้งนาน และไม่เคยนึกเสียใจเช่นกันที่ไม่ได้รับความรักในลักษณะเดียวกันตอบแทนคืนมา ก็ในโลกใบนี้มันยังมีอย่างอื่นอีกตั้งมากมายที่สำคัญและมีค่ากว่านั้นนี่คะ บางที...พริมก็คิดเหมือนกันนะคะว่าความสัมพันธ์แบบอื่นๆในโลกมันก็ดีไม่แพ้ความสัมพันธ์แบบคนรักชาย-หญิงหรอกค่ะ (แหะๆ จริงๆแล้ว พริมกำลังปลอบตัวเองอยู่ต่างหากล่ะคะ) พริมคิดอยู่ตั้งหลายรอบแน่ะค่ะ ก่อนที่จะตัดสินใจแอบใส่จดหมายลับ (จดหมายรัก) บอกความรู้สึกฉบับนั้นลงไปในกล่องของขวัญเพื่อมอบให้กับเค้าแทนการขอบคุณในวันสุดท้ายที่พริมจะได้เจอเค้าก่อนจะจากกันโดยที่ไม่รู้ว่าจะได้เจออีกครั้งเมื่อไร (หรือแม้กระทั่งว่าจะได้เจอกันอีกหรือไม่) พริมเคยอ่านเจอคำพูดประโยคหนึ่ง น่าจะมาจากภาพยนตร์ซักเรื่องน่ะค่ะ เค้าบอกว่า ‘I do not regret the things I’ve done but those I did not do’ อ่านแล้วก็นึกถึงเพลงๆหนึ่งของซาร่า ผุงประเสริฐนะคะ พี่ดายังจำได้มั้ย ‘บางคนเสียดายในสิ่งที่ไม่ได้ทำและไม่มีวันย้อนเวลากลับไป บางคนเสียใจในสิ่งที่ทำพลาดไป แต่นั่นคือการเรียนรู้เรื่องราว...’ ก็เพราะคำพูดข้างต้นกับเนื้อเพลงเพลงนี้แหละค่ะที่ทำให้พริมตัดสินใจได้ง่ายขึ้น พริมไม่อยากเก็บความลับ (รัก) นั้นไว้กับตัวอีกต่อไปแล้วล่ะค่ะ บอกๆเค้าไปให้มันหมดเรื่องหมดราวไป ถึงแม้จะรู้อยู่แก่ใจว่าเรื่องราวระหว่างพริมกับเค้า... มันไม่มีวันเป็นจริงได้ ถึงแม้จะรู้ว่าเป็นการบอกรักเพื่อรอฟังคำปฏิเสธกลับคืนมา แต่พริมก็ไม่ควรจะขี้ขลาดใช่มั้ยคะ ก็แค่พูด... ไม่ใช่สิ เขียนบอกไปว่ารู้สึกดีกับเค้า มันคงไม่ใช่เรื่องเลวร้ายอะไรนักหรอก อย่างน้อย พริมก็ไม่เคยไปตามตื๊อ ใช้มารยาสาไถยอะไรทำให้เค้าต้องอึดอัดรำคาญใจกับพริมนี่คะ (ออกตัวไว้ก่อน ไม่งั้นพี่ดาคงต้องหาว่าพริมเป็นผู้หญิงที่ไม่น่ารักแน่ๆเลย) รู้มั้ยคะ ตลอดเวลาสิบสองชั่วโมงบนเครื่องบิน พริมเฝ้ารอคอยเวลานาทีที่จะถึงบ้านและเปิดดูอีเมลของตัวเองตลอดเลย อยากรู้ว่าเค้าจะส่งเมลมาหาพริมรึเปล่า (หลังจากได้อ่านข้อความของพริมและรู้ว่าอีเมลเป็นหนทางเดียวที่จะติดต่อกับพริมได้) พริมนั่งคิดเล่นๆบนเครื่องบินนะคะว่าเวลาสิบสองชั่วโมง จะสามารถทำให้เกิดอะไรขึ้นได้บ้าง สำหรับคนอื่น พริมก็ไม่แน่ใจหรอกค่ะ แต่สำหรับพริม สิ่งที่คิดได้ก็คือ มันทำให้ระยะห่างระหว่างคนสองคนไกลกันถึงคนละขอบฟ้าได้ น่าอัศจรรย์ใจเหลือเกินนะคะ ‘time difference’ หรือความต่างของเวลาระหว่างซีกโลกหนึ่งกับอีกซีกโลกหนึ่งช่างเป็นเรื่องเหลือเชื่อในความรู้สึกของพริม ทุกๆครั้งที่พริมจำต้องเดินทางจากที่หนึ่งไปยังอีกที่หนึ่ง พริมก็อดคิดแบบนี้ไม่ได้ทุกที ก็อยู่ๆ คนที่เคยเข้านอนเวลาเดียวกับเรา เค้าก็กลายมาเป็นเข้านอนเวลาที่เรากำลังจะตื่น คนที่เคยกินข้าวมื้อเดียวกันเวลาเดียวกันกับเรา กลับกลายมากินข้าวเที่ยง ตอนที่เรากินข้าวเย็นเสียนี่ แล้วแบบนี้จะไม่ให้พริมนึกขำได้ยังไงกันคะ แต่มันก็เป็นความแตกต่างบนโลกใบนี้ที่เราต้องทำใจยอมรับกับมันให้ได้ค่ะ เหมือนความแตกต่างระหว่างความรู้สึกของคนสองคน ที่เราก็ต้องเข้าใจและรับมันให้ได้เช่นเดียวกัน จริงมั้ยคะ?? จากคุณ : คริชาญา (อุรัสยา) - [ 5 ต.ค. 48 01:22:33 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ใช่แล้วค่ะ... พริมกำลังจะโยงไปถึงอีเมลฉบับนั้น เค้าส่งเมลมาหาพริมจริงๆแหละค่ะ รู้มั้ยคะ วินาทีที่เห็นคำว่า 1 unread e-mail พริมตัวชาวาบเลย (ไม่ต้องแปลกใจนะคะว่าพริมรู้ได้ยังไงว่าเมลอันนั้นเป็นเมลของเค้า ก็เพราะว่าอีเมลอันนี้พริมใช้ติดต่อกับเค้าคนเดียวเท่านั้นไงคะ) นอกจากแขนขาชาไปหมดทั้งตัว หัวใจก็เต้นไม่เป็นจังหวะค่ะ มันอารมณ์ประมาณเหมือนจำเลยที่อยู่ในศาล กำลังรอคำพิพากษาว่าจะต้องถูกลงโทษจำคุกตลอดชีวิตหรือประหารชีวิตกันแน่ (แบบว่ารู้อยู่แล้วไงคะว่ายังไงก็ต้องโดนโทษสถานหนักเท่านั้น) พริมค่อยๆคลิกเข้าไป วินาทีแรก กวาดตามองก่อนเลยค่ะ ว่าอีเมลฉบับนั้นมันยาวขนาดไหน เพราะผู้ชายคนนี้เป็นคนประหยัดถ้อยคำมากค่ะพี่ดา พูดก็พูดน้อย เขียนก็ยังจะเขียนน้อยอีก (พี่ดาคงนึกภาพไม่ออกจนกว่าจะเจอตัวจริงของเค้านั่นแหละค่ะ) คราวนี้มาประมาณห้าหกบรรทัด นับว่าน่าประหลาดใจพอดูนะคะ (ยาวเกินความคาดหมายค่ะ) พริมก็สูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ ค่อยๆตั้งสติแล้วอ่านตั้งแต่บรรทัดแรกค่ะ สิ่งที่เค้าเขียนมา สรุปก็แปลได้ว่า ‘ปฏิเสธ’ นั่นแหละ แต่เป็นคำปฏิเสธที่คนอ่านเพียงแค่รู้สึกวูบไหวไปเล็กน้อย แต่ไม่ได้เจ็บปวดมากมายถึงเพียงนั้น มันฟังดูนุ่มนวล อ่อนโยน (แถมท้ายด้วยการให้กำลังใจอีกนิดหน่อย) และก็ทำให้พริมเข้าใจได้จริงๆว่าโลกใบนี้ นอกจากความรักแล้ว มันยังมีเรื่องของความเหมาะสมเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย ความสัมพันธ์บางรูปแบบเป็นสิ่งที่ไม่สามารถยอมรับได้ (แต่ก็คงเป็นเพราะว่าเค้าไม่ได้รักพริมด้วยแหละค่ะ พริมอดคิดไม่ได้ว่า ถ้าเค้ารักพริมอย่างที่พริมรักเค้า เค้าจะเปลี่ยนมาเลือกความรักมากกว่าความเหมาะสมรึเปล่าน้า... อันนี้ก็คิดกันไปนะคะ พูดเองเออเองเสร็จสรรพ) แล้วพี่ดารู้มั้ยคะว่าหลังจากอ่านอีเมลของเค้าจนจบ พริมทำไงต่อไป... ร้องไห้?? ไม่ใช่หรอกค่ะ นั่นมันพริมเมื่อวันก่อนหน้านั้นต่างหากล่ะ พริมวันนี้เข้มแข็งขึ้นตั้งแยะแล้ว พี่ดาต้องมาเห็นกับตาถึงจะรู้ค่ะ เอาล่ะ เฉลยดีกว่า พริมอีเมลตอบเค้ากลับไปค่ะ ตอบกลับไปว่า... ขอบคุณมาก แค่นี้พริมก็โล่งอกแล้ว พริมแฮ้ปปี้แล้วจริงๆนะคะ สิ่งที่เก็บไว้ในใจมานานก็ได้พูดออกไปหมดแล้ว เค้าไม่รักพริม พริมก็ไม่ตายนี่คะ (แค่อายนิดหน่อย 55) ความรักยังเป็นสิ่งสวยงามสำหรับพริมเสมอค่ะ และพริมก็อยากให้ทุกคนมองความรักเป็นพลังในทางสร้างสรรค์มากกว่าในทางทำลายนะคะ ทำไมพริมถึงคิดอย่างนี้น่ะเหรอคะ ก็เพราะพริมเห็นเพื่อนอีกหลายคน (รวมทั้งภาพของตัวเองในอดีตด้วย) ที่เวลารักใครสักคนมากๆ ถึงวันหนึ่งที่เค้าแปรเปลี่ยนไป หรือเค้ามาบอกว่าไม่รักเรา (หรือเคยรักแต่ไม่ได้รักอีกต่อไปแล้ว) พวกเค้าเหล่านั้น (รวมทั้งตัวพริมเองในวันวาน) ก็เสียใจ คร่ำครวญ ไม่หลับไม่นอน ไม่กินข้าวกินปลา (ซึ่งนั่นก็พอเข้าใจได้ค่ะ) แต่มันแย่กว่านั้นก็ตรงที่เราทำร้ายตัวเองด้วยไงคะ บางคนกรีดข้อมือ บางคนประชดชีวิตด้วยการดื่มเหล้าเมามาย บางคนเปลี่ยนแปลงตัวเองจากคนที่เคยประพฤติตนอยู่ในกรอบธรรมเนียมประเพณีอันดีมากลายเป็นไม่รักนวลสงวนตัว บางคนถึงกับจะฆ่าตัวตาย (แต่อันหลังๆนี่พริมยังไม่เคยทำหรอกนะคะ มันน่ากลัวเกินไป) สิ่งเหล่านี้ คนเราทำไปด้วยอารมณ์ชั่ววูบเท่านั้นเองนะคะพี่ดา แต่รู้มั้ยว่าอารมณ์ชั่ววูบที่ว่าเนี่ย มันสามารถเปลี่ยนแปลงอนาคตของเราไปได้ทั้งชีวิตเลยนะคะ และเราก็ไม่เพียงแต่ทำร้ายตัวเราเองเท่านั้น แต่เรากำลังทำร้ายคนที่เค้ารักเรามากที่สุดในโลกด้วย จะใครซะอีกล่ะคะ ก็พ่อแม่ของเราไงคะ สิ่งต่างๆเหล่านี้ทำให้พริมเคยกลัวอานุภาพของ ‘ความรัก’ นะคะ พริมรู้สึกว่าความรักมันเป็นไปได้ทั้งในทางสร้างสรรค์สุดฤทธิ์และก็ในทางทำลายแบบสุดเดช อยู่ที่ว่าคนเราเลือกที่จะให้มันเป็นไปในทิศทางใดนั่นแหละค่ะ (เอ... แต่บางคนอาจจะเรียกความรู้สึกนี้ว่า ‘หลง’ ก็ได้นะคะ) พริมบอกกับตัวเองว่าพริมดีใจค่ะ ที่พริมเข้มแข็งขึ้น โตเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น และที่สำคัญที่สุด พริมภูมิใจที่ความรักที่มีต่อผู้ชายคนนี้ทำให้พริมเกิดกำลังใจที่จะคิดและอยากจะทำแต่ในสิ่งที่ดีๆ พริมดีใจที่พริมได้ผ่านช่วงเวลาที่ยากลำบากที่สุดช่วงหนึ่งในชีวิตมาได้ เพราะกำลังใจที่ได้จากเค้า (ไม่ว่าจะในทางตรงหรือทางอ้อม) พริมดีใจที่พริมอยากเป็นคนดี อยากขยันและตั้งใจกับสิ่งที่ทำอยู่มากขึ้น เพราะมีเค้าอยู่ในโลกใบนี้ พริมดีใจที่พริมได้ค้นพบว่าพริมสามารถทำอะไรได้อีกอย่าง (แม้จะยังไม่ดีนัก) นั่นก็คือการเขียนหนังสือ ซึ่งก็ได้แรงบันดาลใจมาจากเค้าอีกนั่นแหละ และวันนี้ ถ้าพริมจะบอกอะไรกับพี่ดาอีกอย่าง พี่ดาต้องขำแน่ๆเลยค่ะ พริมเพิ่งส่งใบสมัครงานไปที่บริษัทวิจัยทางการตลาดแห่งหนึ่ง มันเป็นงานที่พริมไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าพริมจะอยากทำและจะทำได้... ‘นักวิจัยทางการตลาด’ค่ะ... วันนี้ พริมรู้สึกว่างานๆนี้มันเป็นงานที่ท้าทายมากๆ พริมไม่กลัวแล้วนะคะ ไอ้SPSSลำเค็ญนั่นน่ะ พี่ดาจำได้มั้ย พริมเคยนั่งร้องไห้ อยากจะลาออกจากที่เรียน เพราะกลัวว่าจะตกไอ้วิชาSPSSนี่ มาจนถึงวันนี้ พริมพัฒนาขึ้นจนกลายมาเป็นติวเตอร์ให้คนอื่นๆได้หลายคนแล้วนะคะ แล้วจะหาว่าโม้ อิอิ แต่ก็ทำได้เพราะว่าเค้านั่นแหละค่ะ ดูสิ ผู้ชายคนเดียวทำให้SPSSกลายมาเป็นเรื่อง (เกือบ) ง่ายสำหรับพริมได้เลยนะนี่ พริมเพิ่งได้เรียนรู้สัจธรรมเพิ่มอีกข้อหนึ่งค่ะ... และพริมก็อยากแบ่งปันสิ่งๆนี้ให้กับพี่ดาและทุกๆคนที่พริมรัก ‘ในโลกนี้ ไม่มีอะไรที่เกินความสามารถของเราหรอกค่ะ ถ้าเพียงแต่เราตั้งใจที่จะเรียนรู้และพยายามที่จะเอาชนะมัน ไม่ว่าจะยากแค่ไหน เราต้องทำได้ค่ะ’ หลายๆอย่างที่เกิดขึ้นในช่วงระยะเวลาหนึ่งปีที่ผ่านมาสอนให้พริมได้เข้าใจสัจธรรมข้อนี้เป็นอย่างดี และพริมก็ดีใจเหลือเกินค่ะที่ผ่านช่วงเวลาต่างๆเหล่านั้นมาได้ หันหลังกลับไปมองหนทางที่เราย่ำผ่านมา ทางมันคดเคี้ยวนะคะ แต่ถ้าเดินอย่างระมัดระวัง เราก็เดินมาจนถึงจุดหมายปลายทางได้ ขออย่างเดียวเท่านั้น อย่าท้อค่ะ!!! สุดท้ายนี้ พริมอยากถือโอกาสใช้เนื้อที่ของจดหมายฉบับนี้สำหรับเขียนขอบคุณใครคนหนึ่งซึ่งอยู่ห่างจากพริมแสนไกล (แต่ถ้าจะมองในแง่ดี เค้าก็อยู่ใต้ผืนฟ้าแผ่นเดียวกับเรานะคะ) เพราะมีเค้าเป็นแรงใจ พริมถึงผ่านวันเวลาต่างๆมาได้อย่างไม่ยากเย็นเกินไปนัก และพริมก็ภูมิใจกับผลของมัน พริมอยากบอกเค้าว่าพริมยังระลึกถึงเค้าอยู่เสมอนะคะ แม้เราจะไม่ได้พบกัน (แต่บอกด้วยตัวเองไม่ได้ เลยต้องเขียนมาบ่นกับพี่ดาแทนไงคะ) และไม่ว่าเค้าจะมีใครที่ครอบครองพื้นที่หัวใจของเค้า (ซึ่งพริมอยากได้ แต่เค้าไม่ยอมยกให้) พริมก็ขอส่งความปรารถนาดีไปให้เค้ากับใครคนนั้นค่ะ พริมอยากให้ความรักเป็นสิ่งที่สวยงาม เป็นสิ่งจรรโลงให้คนคิดและทำแต่ในเรื่องดีๆ วันนี้... พริมไม่รู้สึกกลัวความรักอีกต่อไปแล้วค่ะ ตรงกันข้าม พริมกลับรู้สึกดีกับมันอย่างบอกไม่ถูก... ดีใจที่ได้รักค่ะ!!! แล้วคุยกันใหม่ ฉบับหน้านะคะพี่ดา ดูแลรักษาตัวด้วยค่ะ รักและคิดถึง     พริม             4 ตุลาคม 2548 แก้ไขเมื่อ 08 ต.ค. 48 19:47:52 แก้ไขเมื่อ 05 ต.ค. 48 01:23:24 จากคุณ : คริชาญา (อุรัสยา) - [ 5 ต.ค. 48 01:22:58 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ถึงคนที่บังเอิญแวะเข้ามาอ่าน... ขอให้สมหวังในความรักกันถ้วนหน้านะคะ แต่ถ้ามันไม่ได้เป็นไปตามที่หวังเอาไว้ ก็อย่าเสียใจไปเลยค่ะ คิดว่าได้รักก็ดีที่สุดแล้ว... นึกถึงเนื้อเพลงสองเพลง ชอบมากๆ (เป็นคนชอบคิดตามเนื้อเพลงค่ะ คิดว่าโรคนี้ หลายๆคนก็คงเป็น) ได้เรียนรู้และเสียน้ำตา แต่ไม่เคยจะคิดเสียใจ ไม่เสื่อมศรัทธากับสิ่งที่รักหมดใจ... (รู้สึกจะมาจากละครเมืองมายานะคะ) แล้วก็อีกเพลง... (น้ำตามหาสมุทร ของ อั้ม เพลงนี้เป็นกำลังใจให้คนอกหักเหมือนสาวพริมทุกคนค่ะ อิอิ) ก็แค่ความรักร้ายๆหนึ่งหน ชีวิตคนยังมีอีกร้อยพัน เรียนรู้และอยู่กับมันให้ได้... อย่าทำน้ำตาให้เป็นมหาสมุทร แม้ความรักถึงวันสิ้นสุด แต่ชีวิตต้องเดินต่อไป โลกคงไม่เหลือแค่สีดำ ถ้าไม่ทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่ พรุ่งนี้เธอยังต้องหายใจ ฉันรู้ว่าเธอต้องอยู่ไหว ไม่ว่ามีคนนั้นหรือไม่ก็ตาม... แวะเอามาฝากทุกคนแล้วก็เอาไว้ปลอบใจตัวเองด้วยค่ะ :) จากคุณ : คริชาญา (อุรัสยา) - [ 5 ต.ค. 48 01:40:01 ]

ความคิดเห็นที่ 4 แอบอ่านยามดึก ^^ พี่เปี๊ยกขาาา...ขอบคุณที่อวยพรนะคะ อยากสมหวังในความรักเหมือนกัน แต่...ยังไม่มีคนมาให้รักนี่สิ จะทำยังไงดี อืมๆ -__-" รออ่านจดหมายฉบับต่อไปของพริมค่ะ (หวังว่าคงจะมีอะไรดีๆ เกิดขึ้นนะคะ) จากคุณ : แมวเหมียวสีขาว - [ 5 ต.ค. 48 02:05:41 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ดีใจจัง...ที่คราวนี้ได้เข้ามาอ่านคนแรก (ไม่รู้ว่าคนเขียนจะดีใจไหม? อิ...อิ... ^^;) อ่านแล้วทำให้นึกถึงอีเมล์ยาวเหยียดอันเก่าๆที่เจ๊เคยได้ และเคยแอบเข้าไปอ่านบ่อยๆเวลาคิดถึงหนู... เวลานี่มันผ่านไปเร็วจริงๆล่ะ ไม่ว่าจะหนึ่งปี หนึ่งเดือน หนึ่งวัน หรือว่าแค่ไม่กี่ชั่วโมง... พอเรารู้สึกตัวอีกทีและย้อนมองกลับไป ก็มักจะรู้สึกใจหายบ่อยๆที่พึ่งสังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลง (ที่ไม่อาจย้อนกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้อีก)... แม้อะไรๆจะเปลี่ยนไป แต่สิ่งเดียวที่ไม่อยากให้เปลี่ยนก็คือ ความรัก และ มิตรภาพ... (ของเรา) นะ ความรักย่อมทำให้เกิดเรื่องดีๆขึ้นได้เสมอ แม้ว่าในบางคราว ความรักอาจทำให้เราไร้สติอย่างสุดขั้ว (เหมือนที่เคยเป็นกันมาแล้ว) แต่จนมาถึงทุกวันนี้พี่บอกได้คำเดียวเลยว่า การเรียนรู้ที่จะรัก และการเรียนรู้ความรักเป็นสิ่งที่มีค่าที่สุดที่คนๆนึงพึงได้รู้จัก และเจ๊รู้สึกภูมิใจในต้วเรามากมายเหลือเกิน... เวลาเจ๊คิดถึงหนู เจ๊มักจะนึกถึงแต่สิ่งดีๆที่เราเคยมีร่วมกันเสมอ ทุกๆเรื่อง จนถึงวันนี้ยังคงจำได้ และความรู้สึกดีๆก็ยังอยู่ตรงนี้ ไม่ไปไหน... พอนึกกลับไปหนูมักจะให้สิ่งที่ดีๆกับเจีเสมอ โดยเฉพาะคำปลอบใจในเวลาที่เราต้องการใครสักคนมากที่สุด เจ๊พูดและเขียนไม่เก่งซะด้วย แต่อยากให้เรารู้ว่าเจ๊ รัก และจะเป็นกำลังใจให้เสมอไม่ว่าในตอนไหน และขอให้ทุกๆก้าวจากนี้ไป จะเป็นก้าวที่เราก้าวเดินต่อไปได้อย่างเข้มแข็ง และที่สำคัญคืออย่างมีความสุขนะจ๊ะ... เพราะสัจธรรมในขีวิตนี้มันเรียบง่ายอย่างนี้เอง ถ้าเราเรียนรู้มาได้จนถึงจุดๆนี้แล้ว เจ๊มั่นใจจ๊ะ ว่าเราสามารถที่จะเรียนรู้ที่จะดำเนินชีวิตที่มีความสุขได้ต่อไปอย่างไม่ยากเลย... (เขียนมาซะยาวแอบเขิลลลเหมือนกันนะ ยังไงถือว่าเป็นจดหมายตอบฉบับนึงจากพี่ดาแล้วกันนะจ๊ะ) จากคุณ : เจ๊ยุ้ยเอง... - [ 5 ต.ค. 48 02:45:25 A:59.108.4.152 X: TicketID:105519 ]

ความคิดเห็นที่ 6 แอ่ะ... โพสไม่ทันจนได้ เอาเป็นว่าเข้ามาอ่านเกือบคนแรกแล้วกันน้า ฮ่าๆๆๆ (หัวเราะแก้เขิลลล) จากคุณ : เจ๊ยุ้ยเอง - [ 5 ต.ค. 48 02:47:34 A:59.108.4.152 X: TicketID:105519 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ดีใจด้วยกับพริมที่ได้ทำในสิ่งที่ทำให้หัวใจมีความสุข ดีใจที่พริมเข้าใจความรักมากขึ้น ในขณะที่คนอื่นยังมองไม่เห็นมัน ยังไม่เคยสัมผัสเเม้เเต่คำว่ารัก ดีใจที่พริมเผื่อเเผ่ความรักของตัวเองให้คนอื่นได้รับรู้เเล้วเอาไปเป็นตัวอย่างของความรักที่สวยงาม ดีใจที่ความรักสร้างให้พีมเป็นคนเข้มเเข็งกว่าวันวาร ป.ล อ่านไปก็ซึ้งไป อกหักดีกว่ารักไม่เป็นตรงนี้นี่เอง จากคุณ : ปุณณัตถ์ - [ 5 ต.ค. 48 04:46:45 ]

ความคิดเห็นที่ 8 มาอ่านละ ถึงจาไม่ใช่นิยาย :P อ่านแล้วก้อเข้าใจในทุกอย่าง ถึงความรู้สึกที่เคยเอาความรักมาเป็นสิ่งที่ทำลายตัวเอง แต่ตอนนี้ ก้อได้เรียนรู้แล้วว่า ความรักเป็นสิ่งสร้างสรรค์ และเป็นพลังให้ฉันได้เดินต่อไป ถึงวันนี้จะไม่มีเธออยู่ แต่สิ่งที่เธอทำก้อเป็นบทเรียนให้ฉันโตขึ้น และกล้าที่จะเดินด้วยสองขาของตัวเองและก้าวเดินต่อไปบนโลกใบนี้ เราก้อเป็นคนหนึ่งที่จะมีรักไม่สมหวัง แต่เราก็ไม่เสียใจเพราะอย่างน้อยในชีวิตนี้ เราก้อได้รู้จักคำว่า คุณค่าของความรัก ในระหว่างทางที่เราได้เดินร่วมทางกับเขา ว่ามันมีค่ามากเท่าไหร่ คนอื่นคิดยังไงเราไม่รู้ แต่สำหรับเรา เราดีใจมากที่เราได้มีความรักที่ลึกสุดใจแบบนี้ ถึงแม้ว่าอีกไม่นาน เราคงต้องตื่นจากความฝันนี้สักที P.S. ไว้ฉันกลับไทยไป ไปทำบุญด้วยกันนะ อยากทำบุญมั่กมากเลยว่ะ ไปละ ฟิ้วววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว จากคุณ : มารน้อยในเมลเบิร์น - [ 5 ต.ค. 48 05:40:17 A:203.122.115.80 X: TicketID:108520 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ไม่บังเอิญแวะเข้ามาอ่าน แต่ก็ขอรับคำอวยพรไว้ด้วยคนนะคะ แล้วก็ขออวยพรแบบเดียวกันคืนกลับไปด้วย :D จากคุณ : W i n t e r b e r r y - [ 5 ต.ค. 48 08:52:45 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ดีใจแทนพริมที่เข้มแข็งและมีสติ :) จากคุณ : scottie - [ 5 ต.ค. 48 09:27:11 ]

ความคิดเห็นที่ 11 วันนี้...คนนี้ยังไม่ใช่ แต่สักวัน...คนที่ใช่ของเราจะมาถึง เป็นกำลังใจ และชื่นชมพริมที่รู้จักคิดในสิ่งที่ดีนะคะ       จากคุณ : แพรวดาว - [ 5 ต.ค. 48 11:15:56 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ดีใจกับพริมด้วยที่สู้ความรู้สึก วืดๆ หวิวๆ (จำกัดความของชมเองแหละ) จนผ่านไปได้ด้วยดีนะคะ จากคุณ : ชมสิจ๊ะ - [ 5 ต.ค. 48 11:24:07 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ชอมมุมมองในเรื่องความรักของพริมค่ะ ถึงจะไม่ได้สมหวัง แต่กลับพยายามมองหาสิ่งดีๆของรักครั้งนั้นมาเป็นเครื่องปลอบใจและสอนให้ตัวเองเข้มแข็งเป็นผู้ใหญ่ขึ้น ขอบคุณสำหรับแง่คิดดีๆที่ให้มา หวังเช่นกันว่าพริมจะได้เจอคนที่ใช่ของตัวเองนะคะ จากคุณ : nongwin - [ 5 ต.ค. 48 14:34:34 ]

ความคิดเห็นที่ 14 อ่านแล้วจ้าเปี๊ยก เป็นเหมือนชมพู่เลย โดนเฉพาะ บรรทัดท้ายๆ จากคุณ : แลนซ์ลอท - [ 5 ต.ค. 48 15:58:56 ]

ความคิดเห็นที่ 15 รู้สึกดีจังค่ะ ^^   ..ได้เรียนรู้และเสียน้ำตา แต่ไม่เคยจะคิดเสียใจ ไม่เสื่อมศรัทธากับสิ่งที่รักหมดใจ.. ^ ^ คือเพลง  หมดหัวใจ ของปนัดดา  เจ้าค่ะ   ชอบมากเหมือนกัน ;> จากคุณ : blue_diamond - [ 5 ต.ค. 48 17:54:15 ]

ความคิดเห็นที่ 16 เป็นคนหนึ่งที่หลงเข้ามาอ่าน แต่ก็เป็นมุมมองที่ดีเรื่องความรักนะคะ ความรักก็แบบนี้แหล่ะ บางครั้งก็สมหวัง บางครั้งก็ต้องกินน้ำสมหวัง (แห้วเปลี่ยนชื่อเป็นสมหวังแล้ว) เมื่อเราเรียนรู้ที่จะผ่านพ้นไป เราก็จะมีความสุขกับชีวิตค่ะ  ^ ^ จากคุณ : หมูน้อยแก้มแดง - [ 5 ต.ค. 48 23:24:30 ]

ความคิดเห็นที่ 17 รักทำให้สุข ได้พอๆกับทุกข์ จากคุณ : aradene - [ 5 ต.ค. 48 23:26:13 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ชอบมากค่ะ พริมกล้าหาญ และเข้มแข็งมากนะคะ ^^ วันหนึ่งพริมคงจะย้อนมองกลับมาดู จุดหนึ่งในอดีตได้อย่างมีความสุข...สงบ...และภาคภูมิใจ ว่าในวันนั้นเป็นผู้ชนะอย่างสง่างาม ชนะความกลัวที่ห้ามเอาไว้ไม่ให้บอก ชนะใจตัวเอง...ที่ครองสติไว้ได้ในความผิดหวัง ^^ ขอบคุณนะคะ ที่เขียนสิ่งดีๆ มาให้อ่านกันค่ะ จากคุณ : ฉันไม่ใช่กวีฝีมือฉกาจ - [ 6 ต.ค. 48 18:55:53 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ในความรักย่อมมีทั้งสมหวังและผิดหวัง ในเมื่อเขายังไม่ใช่คนของเราก็ไม่เป็นไร สักวันเราคงได้พบคนของเราเสียที จากคุณ : รียา - [ 8 ต.ค. 48 01:06:18 A:203.172.55.12 X: TicketID:103817 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ก่อนจะทำอะไร...ก็คิดถึง"ใจ"ของคุณพ่อคุณแม่ กันบ้างนะคะ ^ ^ จากคุณ : มิรันตี - [ 10 ต.ค. 48 00:27:26 A:61.91.176.181 X: TicketID:104283 ]

ความคิดเห็นที่ 21 มาแล้วย่ะแก อิอิ หายไปหลายวัน นี่มาขโมยคอมหลี่ลี่หัวใช้ ^^ คิดว่า... คนนั้นน่าจะยังสบายดีมั้งแก ฉันเองไปมหาลัยก็อยู่แต่ในห้องสมุด ไม่ได้แวะไป Business School ไว้ถ้าไปมหาลัยอีกจะแวะไปดูให้จ้า จากคุณ : 1981 (บทเพลงแห่งความฝัน) - [ 13 ต.ค. 48 23:19:11 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ^_^ เป็นกำลังใจให้ "พริม" ค่ะ จากคุณ : moonlike - [ 21 ต.ค. 48 12:01:23 ]

ความคิดเห็นที่ 23 .. มาแปะว่าเข้ามาอ่านแล้วนะคะ.. ^_^ จากคุณ : มะกอกช่อ (makokchor) - [ 30 ต.ค. 48 23:55:06 ]

ความคิดเห็นที่ 24 อิอิ ผ่านมาค่ะ จากคุณ : อร - [ 23 พ.ค. 49 12:45:47 A:124.121.138.98 X: ]