ความคิดเห็นที่ 1 คุณตะวัน ยอดเยี่ยมในความวิจิตรบรรจง....คารม....และนัย ขอคารวะ.....ด้วยใจจริง ผมไม่ค่อยเห็นลีลา....ลักษณะนี้มานานแล้ว.... นับแต่คุณ....คัมภีร์โบราณ....คุณหมี่เป็ด(ที่ถูกโขมยผลงานมาโดยผู้ใช้ชื่อว่า....คนบริสุทธิ์--ขออภัยที่เพิ่งทราบ).....ซึ่งในที่สุดก็มีอีกคน...คุณตะวัน.... อยากจะเรียกว่าเป็น....บทกวี...!....ตามนิยามของผมครับ แก้ไขเมื่อ 12 มิ.ย. 47 10:53:44 จากคุณ : สดายุ...  - [ 10 มิ.ย. 47 12:29:27 ] จากคุณ : สดายุ... - [ วันเกิด PANTIP.COM 15:24:05 ]

ความคิดเห็นที่ 2 กลอนของคุณตะวัน....ทำให้ผมเขียนได้อีกสองบท สายธารเอื่อยเรื่อยฝ่าพนาสัณฑ์ ผ่านหมอกควันไอพลุ่งยามรุ่งสาง กระเพื่อมผิวพลิ้วผืนอยู่ครืนคราง ล่องเวิ้งว้างสู่จ้าของตาวัน ยกยอดคลื่นยื่นเยือนเป็นเพื่อนหมอก รวมระลอกม่านสายสู่ปลายฝัน เพียงหมอกขาวรุ่งสมัยเหมือนไฟควัน เมื่อสบพร่าของตาวันก็พลันเลือน แก้ไขเมื่อ 10 มิ.ย. 47 15:40:54 จากคุณ : สดายุ...  - [ 10 มิ.ย. 47 15:35:48 ] จากคุณ : สดายุ... - [ วันเกิด PANTIP.COM 15:27:01 ]

ความคิดเห็นที่ 3 คุณสดายุ ไพเราะรสแห่งฉันทลักษณ์งามค่ะ ขอแจมเป็นกลอนนะคะ เรื่องฉันท์ไม่ถนัดอ่ะค่ะ ๐ พร่างพราว ดาว เดือน มิเลือนดับ อาทิตย์ยังแข่งขับแสงไสว ปรายสวรรค์พันแสงดาวพราวพิไล โอบล้อมใจฝั่งฝันแห่งขวัญฟ้า ๐ ธุลีทรายทอละอองดั่งทองทาบ เสมือนสาปโสตประสาทซึ่งปรารถนา ให้หลอมลับดับหายในแววตา ทั้งเดือน ดวง ดาว หล้า ล้วนอาวรณ์ จากคุณ : ตะวัน  - [ 10 มิ.ย. 47 18:06:53 ] จากคุณ : สดายุ... - [ วันเกิด PANTIP.COM 15:27:34 ]

ความคิดเห็นที่ 4 คุณตะวัน....ขอบคุณในบทกลอนอันงดงามครับ อันอาวรณ์ปรารถนาคุณค่านั้น เสกสรรค์ให้มนุษย์ไม่หยุดสร้าง เติบโตแตกใหญ่ตรงใจกลาง แต่เมื่อ..ฉัน..พราวพร่างอยู่กลางใจ ดาวเดือนสุริยันอีกชั้นฟ้า สัมผัสสู่จินตนา...แจ่มจ้าได้ บันทึกรูปอุบัติขันธ์ขึ้นทันใด เหนี่ยวรั้งเอาไว้เพียงสัญญา จากคุณ : สดายุ...  - [ 12 มิ.ย. 47 04:27:32 ] จากคุณ : สดายุ... - [ วันเกิด PANTIP.COM 15:28:27 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ได้..อะไรมากมายเลยค่ะ ขอบคุณนะคะ ^ ^ จากคุณ : มิรันตี - [ วันเกิด PANTIP.COM 16:21:08 A:61.91.177.218 X: TicketID:104283 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ตามมค่ะ จากคุณ : รวยระรินกลิ่นชา - [ วันเกิด PANTIP.COM 16:29:41 ]

ความคิดเห็นที่ 7 พี่ตะวันงานยุ่ง  หลัง ๆ เลยไม่ค่อยได้แวะเวียนมา แต่พี่ยุเล่นตั้งกระทู้ถามหาอย่างนี้ สักพักอาจต้องรีบมารายงานตัว เอิ้ก ๆ แก้ไขเมื่อ 07 ต.ค. 48 16:47:22 จากคุณ : ศาลาไทย (salathai) - [ วันเกิด PANTIP.COM 16:46:55 ]

ความคิดเห็นที่ 8 สวัสดีครับคุณมิรันตี หากชอบกลอนลองอ่านดู คุณตะวัน....นี่ฝีมือฉกาจฉกรรจ์ คุณรวยระรินกลิ่นกาแฟ ว่าจะหาคนมาเล่น...กลอน...กันต่อ เขียนอย่างอื่น...ดูๆ...คงต้องเขียนอยู่คนเดียว ฮิๆๆ น้องศาลาไทย นี่แหละ...นางเอก...หายหน้าไปนาน ต้องเรียกกันกลางเวปอย่างนี้แหละ ฮี่ๆๆ จากคุณ : สดายุ... - [ 8 ต.ค. 48 07:43:34 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ต่อ ภูสูง...รำพันสาร ภูสูงแดดใสห้วงใจสวย อำนวยทัศนากับป่าเขา ไพรเขียวแผ่ขจีคลี่ร่มเงา กล่อมเกลาใจอาบกำซาบซึม แสงแปรแผ่ฉายต้องสายน้ำ เจ็ดสีคลี่งำเข้าค้ำขรึม โค้งรุ้งพุ่งฟ้าผ่าอึมครึม ผ่านครึ้มจากไพรสู่ใจเรา ปรารถนาฟ้าสูงแลยูงสี รำแพนแอ่นคลี่ราศีเสลา ยามต้องแดดวามขนงามเงา เพื่อเนาแนบจิตสนิทนาน จางหมอกบอกผ่านว่ากาลล่วง หลบดวงสุริยันให้ผันผ่าน ซุกซ่อนมัวลับรอกลับกาล ตราบจันทร์-คคนานต์จะผ่านลา ยังหรอกยังรับรู้ว่าตรู่เช้า ไร้เงาตะวันปูเหนือภูผา หมอกยังคลุมชุ่มเชื้อเหนือพนา แดดยังหามุมส่องเสริมผ่องพราย เกรงนักวิจิตราจักบ่าลับ แดดจับเคลื่อนระนาบพาภาพหาย พาเย็นเร้นภิรมย์ให้ล่มปลาย แลถ่ายระอุร้อนมาซ้อนแทน เกรงกรุ่นอุษารุ่งจะพุ่งจาก ตะวันพรากพ้นเงาที่เฝ้าแหน เหลือแกร่งกร้าวผ่าวผ่านมารานแดน เกรงจักแคลนสุนทรีย์ให้ปรีดา รอบตะวันครั้นผ่านช่างนานนัก ราวแกล้งกักวิถีที่โหยหา กับงดงามยามแรกที่แทรกมา เหมือนว่าจักแสนสั้นให้หวั่นใจ ขาวหมอกครั้นจางพาสางสุด เริงรุดรับสายกำจายใส เหมือนพักตร์ยามหวานตระการใน ต้องไหวมธุรสเข้าบดเบียน น้ำค้างห่างเคยระเหยแห้ง ราวแกล้งกล่อมให้พฤกษ์ไพรเปลี่ยน พรากชุ่มเชื้อชื่นเคยยื่นเยียน กลบเกรียนเหมือนแล้งที่แว้งใจ แทรกร่มบ่มร้อนมาอ้อนแอบ เนาแนบให้สร่างฤทธิ์จากพิษไข้ หมอกล่มน้ำค้างลับไม่กลับไพร เหลือใจจะล่มลับ..คงกับอร จากคุณ : สดายุ...  - [ 17 มิ.ย. 47 12:30:18 ] จากคุณ : สดายุ... - [ 8 ต.ค. 48 07:44:10 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เห็นกลอนคุณสดายุ แล้วเหมือนเห็นมะม่วง น้ำปลาหวาน อดใจไม่ไหวจริงๆค่ะ ๐ ภูสูงเทียมเทียบผ่านรั้วม่านเมฆ แกร่งวิเวกตระหง่านงามท่ามป่าใหญ่ น้ำค้างหนาวสัมผัสแทรกชำแรกไอ กลั่นตัวไล้ใบอ่อนบนขอนดิน ๐ พยับหมอกออกแต้มขึ้นแซมผา สะท้อนตาฟ้ารับกับผาหิน ผีเสื้อป่าว่อนลายระบายบิน เพราะหอมกลิ่นบุปผชาติสะอาดงาม ๐ ภูแกร่งยังตระหง่านแม้กาลพ้น เช่นไม้ยังยืนต้นบนเขตขาม เป็นม่านของโค้งรุ้งทอคุ้งงาม แต่คุกคามของคนหรือพ้นไกล ๐ พญาหมอกออกบ่มหวังห่มม่าน แต่รุกรานเคลื่อนผ่านเกินต้านไหว น้ำค้างเริ่มกลั่นทำนองแล้วร้องไห้ เนื้อต้นไม้ถูกถางเพราะขวางคน ๐ ไม่มีเสียงสายลมผู้พรมพัก เหลือสงัดแห่งทำนองที่ล่องหน ลมหายใจภูม่านจึงลานลน แล้วถูกป่นแตกยับนับร้าวรอย จากคุณ : ตะวัน  - [ 17 มิ.ย. 47 16:22:54 ] จากคุณ : สดายุ... - [ 8 ต.ค. 48 07:46:16 ]

ความคิดเห็นที่ 11 คุณตะวันครับ... เขียนอย่างนี้....มาเป็นครูให้ผมดีกว่า.... บทนี้ตอบสดไม่ได้แล้ว.....ขอตั้งหลักก่อนครับ เดี๋ยวมาครับ..... จากคุณ : สดายุ...  - [ 17 มิ.ย. 47 17:06:19 ] จากคุณ : สดายุ... - [ 8 ต.ค. 48 07:47:06 ]

ความคิดเห็นที่ 12 สายลมแห่งฝันบอกฉันว่า เธออย่าทดท้อต่อภูสูง ดุ่มด้นผ่านทางทั้งยางยูง หลากฝูงนกเหินดูเพลินตา มั่นใจจึงก้าวอย่างห้าวหาญ บุกผ่านพงหนามด้วยความกล้า กลุ่มหมอกเจือจางพร่างมนตรา เอื้อมคว้าภูฝันอันเปล่าดาย... ***โอย...พี่ตะวัน  เขียนภาพด้วยตัวหนังสือบ่อย ๆ แบบนี้ ระวัง "ผู้ชายเกือบโสด"  จะกลับมาดวลด้วยนะ จากคุณ : ศาลาไทย (salathai)  - [ 17 มิ.ย. 47 18:38:50 ] จากคุณ : สดายุ... - [ 8 ต.ค. 48 07:47:46 ]

ความคิดเห็นที่ 13 เห็นรูปที่คุณตะวันโพสต์.....สีพื้นหลังที่มักชอบใช้.... ทำให้นึกถึงยอดฝีมือบางคนอยู่....ครับ เคยเขียวชุ่มชอุ่มพันธุ์มาพลันลับ ล่วงไปกับมักง่ายอันบ่ายหน้า ทุรกรรมมนุษย์เชี่ยวเกินเยียวยา แปรธรรมชาติป่าเป็นหน้าดิน จึงหยาดฝนหล่นสายระบายโศก รวมลำรางสร้างโตรกเซาะโกรกหิน ลามรากไม้ซอนฝังจึงพังภินท์ ธรณินทรุดก่อ..ทรมาน ไม่มีผีเสื้อลายระบายป่า ยังแต่หญ้าคลุมปกรกสถาน ก่อวิเวกลามทรวงสู่ห้วงมาน ที่ตระการก็คงหวัง...สู่ครั้งเดิม ภูสูงยังตระหง่านฝ่ากาลล่วง ปานหยัดทวงพืชพันธุ์ช่วยสรรค์เสริม น้ำค้างอยากเกาะไล้บนไม้เดิม หมอกกระเหิมเริ่มโลภอยากโอบคลุม ลมหวีดวู่ให้รู้ย้ำกับส่ำเสียง ว่ารอเรียงกระแสตั้งพลังขุม เพื่อโลมไม้พันธุ์ส่ายไหวร่ายรุม เชื่อมผชุมก่อคีตากลางป่าไพร สกุณาคณาสัตว์จะผลัดร้อง ท่วงทำนองเริงร่าใต้ฟ้าใส เหล่าผองพรรคพยัฆค์ชาติจะนาทไกล บอกไผทว่าถวิล..และยินดี หวังว่าจะเป็นดังเช่นหวัง ทุกครั้งทัศนาหวังบ่าปรี่ หวังว่าจะเห็นเรียวเขียวขจี ท่ามสิงขรคิรี....อย่ามีเลือน แก้ไขเมื่อ 18 มิ.ย. 47 12:49:46 จากคุณ : สดายุ...  - [ 18 มิ.ย. 47 05:41:16 ] จากคุณ : สดายุ... - [ 8 ต.ค. 48 07:48:25 ]

ความคิดเห็นที่ 14 น้องศาลาไทย... ๑๔ ภูสูงคละหมอกระดะผสาน สุดตระการะยามมอง อิงแอบและอาบชลละออง ดลพร้องอำรุงผล รวยรินชโลมผัสสะพระพาย พฤกษ์ก่ายระกิ่งวน รื่นรื่นก็ลามผัสสะกมล สุขล้นอยู่บนดิน ครืนครั่นสนั่นคะครึกก็เสียง ชลเรียงละลิ่วริน ฟองฟัดสะบัดลุธรณิน ผัสสะติณให้แตกตัว ปักษาผสานเสนาะสำเนียง จะเกาะเมียงอยู่กลางมัว หรีดหริ่งจะอิงภวสลัว ขณะรัวระส่ำเสียง ชื่นชื่นจะชอนประลุสุชน ทะลุล้นภิรมย์เรียง ธรรมชาติพิลาสภวจะเคียง สุขเอียงให้แอบอิง. แก้ไขเมื่อ 18 มิ.ย. 47 11:39:40 จากคุณ : สดายุ...  - [ 18 มิ.ย. 47 08:01:21 ] จากคุณ : สดายุ... - [ 8 ต.ค. 48 07:49:03 ]

ความคิดเห็นที่ 15 คุณสดายุ...บทนี้เด็ดมากค่ะ กินใจสุดๆ ขอ post ประดับอีกครั้ง จึงหยาดฝนหล่นสายระบายโศก รวมลำรางสร้างโตรกเซาะโกรกหิน ลามรากไม้ซอนฝังจึงพังภินท์ ธรณินทรุดก่อ..ทรมาน เดี๋ยวมาใหม่ค่ะ แก้ไขเมื่อ 18 มิ.ย. 47 11:26:23 จากคุณ : ตะวัน  - [ 18 มิ.ย. 47 11:21:15 ] จากคุณ : สดายุ... - [ 8 ต.ค. 48 07:50:10 ]

ความคิดเห็นที่ 16 แต่แรกรอ...ตราบร่วมรอย จากรุ่มร้อนยาวนานฝ่าธารโศก ใบลมโบกเพียงผ่อนยังร้อนเหลือ จึงเทวัญผันพิรุณช่วยจุนเจือ หลั่งเย็นเผื่อเอื้อบุญให้สุนทร รัถยาอำไพเริ่มไหวแยก ประกายแทรกแหวกลมดุจคมศร ชโลมฤทธิ์วิจิตราพลุ่งอาวรณ์ เฉกภมรว่อนหาสุมาลี โลมตระการผ่านคล้อยให้อ้อยอิ่ง หวาดก็กิ่งบุปผาเอนจะเบนหนี พิโดรฉมภิรมย์หวานม่านมาลี เกรงจะลี้เลือนลับไปกับลม แฉกประกายพรายสีรวีส่อง ผสานต้องผ่องทุกข์เป็นสุขสม จรัสนั้นคั้นวิจิตรให้พิศชม จึงจ่อมจมงามภาคไม่จากจาง หอมหอม..รินรินรื่น..ชื่นนาสา กุสุมาสอดกลิ่นแต่สิ้นสาง ชะลอลงผจงมั่นห้อมสรรพางค์ พร้อมน้ำค้างหยาดให้ห้วงใจซึม คลื่นสำรวลยินระริกกระซิกสั่น ผสานลั่นสุนทรียะดังกระหึ่ม ทิพย์อักษรย้อนสะคราญผ่านอึมครึม ฝ่าลานป่ารกครึ้ม...เข้าซึมใจ แก้ไขเมื่อ 22 มิ.ย. 47 21:26:07 จากคุณ : สดายุ...  - [ 18 มิ.ย. 47 16:34:11 ] จากคุณ : สดายุ... - [ 8 ต.ค. 48 07:51:08 ]

ความคิดเห็นที่ 17 แรงล้าลาร้างหนทางเถื่อน ไร้เพื่อนดุ่มด้นบนทางฝัน เหงาเงียบเฉียบเย็นมิเว้นวัน พรึงพรั่นเหน็บหนาวจนร้าวราน เดินเดี่ยวเดียวดายสู่ปลายฟ้า ค้นหาเพื่อเห็นเป็นแก่นสาร ภูสูง...ผ่านตาคราจดจาร พบพานเพื่อลาอีกคราแล้ว... จากคุณ : ศาลาไทย (salathai)  - [ 18 มิ.ย. 47 19:23:10 ] จากคุณ : สดายุ... - [ 8 ต.ค. 48 07:51:42 ]

ความคิดเห็นที่ 18 สวัสดีครับน้องศาลาไทย.... แต่ละก้าวยาวย่างบนทางเปลี่ยว อาจเกาะเกี่ยวเดียวดายเมื่อหมายหลัง หากเงาทอดลอดร่างคราย่าง...ยัง คือเงาตั้งรั้งตนให้ด้นตาม แต่ละร่มข่มแสงเข้าแบ่งร้อน อาจผันผ่อนทรมานให้ผ่านข้าม ชั่วแต่ร่มห่มแดดลดแผดลาม แค่ชั่วยามก็จะเลือนไม่เหมือนเดิม สู่ปลายทางย่างไปอาจไกลลิบ เพียรกระซิบสำนึกให้ฮึกเหิม ประสงค์มั่นตั้งรอคอยต่อเติม แลคอยเพิ่มปรารถนา...ไม่ล้าเลือน แก้ไขเมื่อ 19 มิ.ย. 47 08:39:13 จากคุณ : สดายุ...  - [ 19 มิ.ย. 47 07:55:15 ] จากคุณ : สดายุ... - [ 8 ต.ค. 48 07:52:09 ]

ความคิดเห็นที่ 19 กลับบ้านแล้วค่ะพี่สดาฯ... เล่นต่อเลยนา... ^__^ (เอ้อ... บาทนึงนั่นขอบคุณค่ะ... แต่ฝากไว้ก่อนนะคะ ไม่กล้าถอน... กลัวหมดแล้วหมดเลย ฮ่า ๆ ๆ... :p ) เดินดินดูดาวดาษหาวห้วง เสมือนสรวงทิพย์สานตระการฝัน หทัยลอยพลอยพลิ้วละลิ่วพลัน สู่สวรรค์แสนสว่างสล้างดาว เยือนโพยมหยอกยั่วมัวพยับ พยุปรับโปรยผ่านพิมานหาว สลัดฝันสะบั้นสรวงร่วงระนาว ระดะด่าวแดดิ้นดังสิ้นลม คำนึงถึงวันสวรรค์ร่วง ร้าวทรวงหน่วงนานรานสะสม รอยแยกแหลกยับยิ่งลับคม กรีดใจใกล้จมล่มแล้วใจ... จากคุณ : ไกลถิ่น - [ 19 มิ.ย. 47 10:55:08 A:24.0.29.222 X: ] จากคุณ : สดายุ... - [ 8 ต.ค. 48 08:00:45 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ไกลถิ่น... กลับบ้านนี่....จากที่ทำงานหรือจากการเดินทางไกล ? ส่วนบาทนั่นน่ะ....ถอนไปก็ใช้ไม่ได้.....ฮิๆๆ.... ซื้อของแถวเท็กซัสเขาไม่เอา.....ฮาๆๆ เจ้าล่องฟ้าฝ่าสถานพิมานทิพ พี่อยู่ดินตาปริบกระพริบเฝ้า อ้อ...ไกลถิ่น...บินทะยานเหาะผ่านเรา จนผมเผ้าผ้าผ่อนปลิวว่อนฟ้า อิๆๆ จากคุณ : สดายุ...  - [ 19 มิ.ย. 47 12:58:29 ] จากคุณ : สดายุ... - [ 8 ต.ค. 48 08:01:13 ]

ความคิดเห็นที่ 21 สวัสดีครับคุณสดายุ เอาเรื่องของเพื่อน (อีกตามเคย) มาเล่าให้ฟัง ไอ้หมอนี่ เป็นนักปีนเขาตัวยง ฮิ ๆ พูดถึงเขานึกถึงคำขำของเพื่อน ว่าเรื่องเถื่อนเรื่องทางกระจ่างท่อง ถนัดนักรักป่ายตะกายปอง   เขาบอกลองเพียงนิดจะติดใจ ผมชักทึ่งกับถ้อยทยอยเทียบ   จึงเล็มเลียบคาดคั้นมันตรงไหน เห็นความสูงข้าเสียวห่อเหี่ยวใน พนาไพรดงทากปากมันดี เห็นตัวเล็กแต่แฝงแรงกระเด้ง พอเลือดเป่งบวมโปนกระโจนหนี จะสู้รบตบหนอนขอจรลี พูดแค่นี้ขนพองเอ็งมองดู เพื่อนหัวเราะเคาะคางจนค้างเติ่ง ผมนั่งเบิ่งเหมือนใบ้ให้หนวกหู ขำอะไรเหมือนบ้าหนักหนายู บอกให้รู้สักหน่อยอย่าปล่อยนาน มันบอกว่าข้าใช่หมายความว่า ไปเที่ยวป่าภูสูงรำพันสาร เป็นภูเมียหรอกเอ็งเฉ่งเมื่อวาน ที่ไขขานคนละคลำข้าขำจริง ผมทำปากหมุบหมิบก่อนถีบส่ง มานั่งงงเป็นนานกบาลหงิง ถุย! ไอ้บ้าว่าได้ โธ่! ไอ้ลิง ทำเป็นปลิงปากกว้างอยู่ข้างภู/. ....................................... ผมไม่หลงกลมันหรอก แก้ไขเมื่อ 19 มิ.ย. 47 14:58:04 จากคุณ : ราม ลิขิต  - [ 19 มิ.ย. 47 14:54:54 ] จากคุณ : สดายุ... - [ 8 ต.ค. 48 08:01:42 ]

ความคิดเห็นที่ 22 สวัสดีครับคุณสดายุ เอาเรื่องของเพื่อน (อีกตามเคย) มาเล่าให้ฟัง ไอ้หมอนี่ เป็นนักปีนเขาตัวยง ฮิ ๆ พูดถึงเขานึกถึงคำขำของเพื่อน ว่าเรื่องเถื่อนเรื่องทางกระจ่างท่อง ถนัดนักรักป่ายตะกายปอง   เขาบอกลองเพียงนิดจะติดใจ ผมชักทึ่งกับถ้อยทยอยเทียบ   จึงเล็มเลียบคาดคั้นมันตรงไหน เห็นความสูงข้าเสียวห่อเหี่ยวใน พนาไพรดงทากปากมันดี เห็นตัวเล็กแต่แฝงแรงกระเด้ง พอเลือดเป่งบวมโปนกระโจนหนี จะสู้รบตบหนอนขอจรลี พูดแค่นี้ขนพองเอ็งมองดู เพื่อนหัวเราะเคาะคางจนค้างเติ่ง ผมนั่งเบิ่งเหมือนใบ้ให้หนวกหู ขำอะไรเหมือนบ้าหนักหนายู บอกให้รู้สักหน่อยอย่าปล่อยนาน มันบอกว่าข้าใช่หมายความว่า ไปเที่ยวป่าภูสูงรำพันสาร เป็นภูเมียหรอกเอ็งเฉ่งเมื่อวาน ที่ไขขานคนละคลำข้าขำจริง ผมทำปากหมุบหมิบก่อนถีบส่ง มานั่งงงเป็นนานกบาลหงิง ถุย! ไอ้บ้าว่าได้ โธ่! ไอ้ลิง ทำเป็นปลิงปากกว้างอยู่ข้างภู/. ....................................... ผมไม่หลงกลมันหรอก แก้ไขเมื่อ 19 มิ.ย. 47 14:58:04 จากคุณ : ราม ลิขิต  - [ 19 มิ.ย. 47 14:54:54 ] จากคุณ : สดายุ... - [ 8 ต.ค. 48 08:02:13 ]

ความคิดเห็นที่ 23 รอคุณตะวันตั้งแต่....ความเห็นที่ 9 แล้ว...ยังไม่มาเลย รอ..ตะวันเรื่อแสงช่วยแต่งฝัน แทรก..สวรรค์ส่งตระการมาผ่านเสริม ประดิษฐ์ความงามล้ำมาย้ำเติม เพื่อพูนเพิ่มสุนทรีย์แลปรีดา จากคุณ : สดายุ...  - [ 20 มิ.ย. 47 06:31:44 ] จากคุณ : สดายุ... - [ 8 ต.ค. 48 08:02:48 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ขอใช้กระทู้พี่เล่นต่อนะคะ... (ใครเล่าให้ฟังน้าาา... จำมะได้แย้ว ฮิ ๆ ๆ :p) สุรีย์ใสฤทัยสาวก็วาวแสง จรัสแจ้งแจรงขานคคนานต์สวย ระดมแดดริแผดผลาญมานระทวย ผมสลวยก็แสลงแดงระทม สราญหนุ่มกระชุ่มจิตเกาะชิดอยู่ เผาะพธูพบูเนื้ออะเคื้อสรม กระโปรงสูงกะเสื้อสั้นกระสันชม สะบัดผมก็ปลิวปัดสลัดชาย สิเมฆเปลี่ยนเวียนสว่างระหว่างทิศ เกือบสนิทปิดนภาชลาสาย กระหน่ำหล่น ณ คนร้อนก็ผ่อนคลาย สมรสาวก็หนาวกายสยายเกศ กระเพื่อมผิวพลิ้วเพรียกเพราะเปียกฝน ยิ่งน่าฉลยลระส่ำถลำเจต แนบเนื้อนิ่มอิ่มละเมอด้วยเธอเวท (wet) การะเกดก็ไม่เท่าเฉลาน้อง ขอกระแซะแหมะกระซิกระริกเจ้า ขยับเข้าเนาสวรรค์ ณ พรรณผ่อง เขยิบมานะมาลีก่อนมีร้อง จากฟ้าก้องฉลองหวั่นสั่นอกนะ... ... ... ... เมื่อวานร้อนเป็นเตาเผา... วันนี้มีฝนฟ้าคะนอง รุนแรง... ดีจัง ช่วยให้เย็นลง... ^__^ ... โหย... พี่สดาฯ มาหาว่าเค้าเป็นแหม่ม... ไกลถิ่นออกจะไทยจ๋า... ไม่มีเสี้ยวฝรั่งซักกะติ๊ด จริง ๆ นะจะบอกให้... ฮิ ๆ ๆ ไม่เชื่อถามอารามสิ เอ๊ะ... เอาแล้วไง ลากอามารับประกันได้เปล่าคะ แหะ ๆ ๆ ^__^! (กลัวโดนตีจัง) ภูสูงแบบที่อารามเล่า... มุขเก่าไปแล้ววว... อิ ๆ ๆ :p แจ้นไปตั้งหลักก่อนดีกว่า... ฮี่ ๆ ๆ ;-) จากคุณ : ไกลถิ่น - [ 20 มิ.ย. 47 10:26:07 A:24.0.29.222 X: ] จากคุณ : สดายุ... - [ 8 ต.ค. 48 08:03:42 ]

ความคิดเห็นที่ 25 คุณสดายุ  จะเข้ามาหลายวันแล้วค่ะ แต่พันทิพล่มเข้าไม่ได้เย็นศุกร์ กับอาทิตย์กลางคืน เพิ่งจะได้เช้านี้เองค่ะ ถึงมาช้าก็ยังถือว่าไม่ช้าไป ที่ได้ชื่นชิมอรรถรสงามของเพื่อนๆน้องๆพี่ๆที่ฝากไว้ค่ะ Reflection ๐ อรุณเรื่อเรืองรุ่งที่คุ้งฟาก แยกฟ้าจากแผ่นน้ำวิบวามไสว สะท้อนสองภาพต่างซึ่งห่างไกล เชื่อมจนใกล้สู่พิภพบรรจบวาร ๐ ละออเมฆเสกกลืนทั้งผืนหล้า ทาบฟ้าทั่วธารามหาศาล พิศวงหลงลี้ลับเนิ่นนับนาน โลกก่อนกาลมิติวาดประหลาดกล ๐ ทุกห้วงแห่งปัจจุบันที่ผันผ่าน มีหนึ่งวารซ่อนแฝงทุกแห่งหน สองโลกเกิดแตกต่างระหว่างตน อยู่ที่ค้นแสวงหาค่าแห่งใด แก้ไขเมื่อ 21 มิ.ย. 47 10:31:08 แก้ไขเมื่อ 21 มิ.ย. 47 10:29:37 จากคุณ : ตะวัน  - [ 21 มิ.ย. 47 10:28:44 ] จากคุณ : สดายุ... - [ 8 ต.ค. 48 08:04:50 ]

ความคิดเห็นที่ 26 คุณตะวันครับ บทนี้ขอตอบเป็นวสันตดิลกครับ เส้นน้ำ-ทิฆัม-พ-ร-จรด บริบทคือเส้นบาง ขอบนั้นสะบั้นระยะจะขวาง ยุติต่างเพราะไกลตา สูง-ต่ำเมื่อกล้ำ-นั-ยน์-ผสาน เหมาะสถานและเวลา ต่างนั้นจะปันวุฒิวิภา คุณค่าก็รอคอย สองสิ่งจะวิ่งประลุประสบ ฤ จะจบบ่ร่วมรอย เห็นแต่ก็แค่บ่ถดบ่ถอย ผัสสะร้อยในสัมพันธ์ แผ่นผืนชลา-ลั-ย-กระเพื่อม อาจจะเหลื่อมระนาบกัน หมดลมระดมบ่ผกบ่ผัน จะเงียบงันเป็นผืนงาม จากคุณ : สดายุ...  - [ 21 มิ.ย. 47 12:58:43 ] จากคุณ : สดายุ... - [ 8 ต.ค. 48 08:05:42 ]

ความคิดเห็นที่ 27 คุณสดายุ...ฉันทลักษณ์งาม...อีกแล้ว หูยย..เราไม่ถนัดฉันท์อ่ะค่ะ รบกวนส่งฉันทลักษณ์ให้ด้วยได้ไหมคะ ขอไปหัดเขียน แล้วจะมาส่งคุณครู ให้ช่วยแนะนำนะเจ้าคะ มีเพลงเก่าเพลงหนึ่งของ Barclay james harvest ชื่อ River of Dream ไพเราะทีเดียว ขอนำมา เป็นแรงบันดาลใจสำหรับบทนี้นะคะ River of Dream ๐ สะท้อนผิวแผ่นน้ำในค่ำหนึ่ง ระลึกถึงความฝันอันอ่อนไหว ที่โง่เขลาเหลวดับกับวันวัย ล่องลอยไป ผ่านสายน้ำ ในค่ำคืน ๐ ด้วยจุดหมายแตกต่างระหว่างนั้น จึงผลาญวัน ป่นฝัน อันเหลือฝืน บูชาสิ่งต่างต่างว่ายั่งยืน ตาลืมตื่นลืมหาค่าแห่งตน ๐ สะท้อนผิวแผ่นน้ำในค่ำนั้น แม่น้ำร้อยจำนรรจ์นับพันหน เรียงรายฝันหล่นหายในสายชล ศรัทธาหล่นกลืนหายกับสายกาล จากคุณ : ตะวัน  - [ 21 มิ.ย. 47 17:29:36 ] จากคุณ : สดายุ... - [ 8 ต.ค. 48 08:06:48 ]

ความคิดเห็นที่ 28 คุณตะวันครับ ยอดเยี่ยม....จนพูดไม่ออกกับบทนี้ ๐ สะท้อนผิวแผ่นน้ำในค่ำนั้น แม่น้ำร้อยจำนรรจ์นับพันหน เรียงรายฝันหล่นหายในสายชล ศรัทธาหล่นกลืนหายกับสายกาล เดี๋ยวมาใหม่ครับ....หากเน็ทไม่ล่มเสียก่อน...เพราะคนมาอ่านงานคุณตะวันเยอะ.....อิๆๆ จากคุณ : สดายุ... - [ 21 มิ.ย. 47 18:31:19 A:203.113.33.12 X: ] จากคุณ : สดายุ... - [ 8 ต.ค. 48 08:07:34 ]

ความคิดเห็นที่ 29 คุณตะวันครับ.... ฉันทลักษณ์ของ....วสันตดิลกฉันท์ ๑๔...ครับ 00101110...........110102 00101112...........110103 00101110...........110103 00101113...........110104 0...ครุ...คำเสียงยาว-หนัก 1...ลหุ..คำเสียงสั้น-เบา 2...ครุ..รับ-ส่งสัมผัส..(บังคับจุดเดียว-ภายในบทเดียวกัน) 3...ครุ..ส่ง-สัมผัส...บังคับระหว่างบท ตัวอย่าง ช่อฟ้าก็เฟื้อย-ก-ล-จะ-ฟัด..........ด-ล-ฟากทิฆัมพร บราลีพิไล-พิ-ศ-บ-วร................น-ภ-ศูลสล้างลอย เชิงบัทม์พระบัญ-ช-ร-เขบ็จ.........มุ-ข-เด็จก็พราวพลอย เพดานก็ดา-ร-ก-พะ-พรอย.........พิ-ศ-เพียงนภาพลาม กวีบางท่านยกย่องให้เป็น...ราชินีแห่งฉันท์....ในความงดงามของท่วงทำนอง.... จะสู้กลอนคุณตะวันได้หรือเปล่า.....ชักไม่แน่ใจครับ....อิๆๆ จากคุณ : สดายุ...  - [ 22 มิ.ย. 47 11:22:04 ] จากคุณ : สดายุ... - [ 8 ต.ค. 48 08:08:15 ]

ความคิดเห็นที่ 30 ขอบรรยายภาพของคุณตะวัน ด้วย....อินทรวิเชียรฉันท์ ๑๑ สักชุดครับ 00100.............110102 00102.............110103 ข้อกำหนดเหมือนวสันตดิลกครับ สายัณห์ตะวันงาม ขณะข้ามนภาลัย เป็นกาละอาศัย ผละสมัยของรุ่งแสง จักย่ำสู่ค่ำคืน บ่อาจขืนกะเปลี่ยนแปลง สิ้นร้อนและสิ้นแรง รวิแดงจะดับทอ จิ้งหรีดจะกรีดเสียง ระดะเคียงอยู่เคลียคลอ กล่อมกาละผ่านศอ ว่าสุดหนอทิวาวัน สิ้นแล้วอำนาจสู- ริยะผู้พิศาลครัน สิ้นดับสำหรับจันทร์ จะถลันขึ้นครองหาว ลมโบกระบายร้อน ทวิว่อนอยู่เกรียวกราว ใต้สรวงและดวงดาว กลราวจะรับเดือน จากคุณ : สดายุ...  - [ 22 มิ.ย. 47 12:08:59 ] จากคุณ : สดายุ... - [ 8 ต.ค. 48 08:08:54 ]

ความคิดเห็นที่ 31 คุณสดาฯ ขออนุญาต print ฉันทลักษณ์เก็บไว้นะคะ จะฝึกปรือแล้วมาส่งคุณครูสักวัน อินทรวิเชยีรฉันท์ งดงามทั้งท่วงทำนอง และร้อยคำค่ะ แต่ทว่า กลอนบทนี้กลับงามและให้พลังจริงๆค่ะ ขอบคุณน้องรสาที่เอื้อชม แต่พี่เองไม่บังอาจ เทียบชั้นคุณคัมภีร์หรอกค่ะ รายนั้นขึ้นแท่นแล้วอ่ะค่ะ เสียดายที่คุณคัมภีร์ห่างหายไปนาน ไม่รู้ว่ากล่อมดาว หรือติดบอลจนไม่มีเวลาหนอ.... จากคุณ : ตะวัน  - [ 22 มิ.ย. 47 16:43:31 ] จากคุณ : สดายุ... - [ 8 ต.ค. 48 08:09:32 ]

ความคิดเห็นที่ 32 เชิญเลยครับคุณตะวัน.... ส่วนตัวผมที่ชอบฉันท์....เพราะความหลากหลายเมื่อเขียนบทยาวๆ....ได้เปลี่ยนฉันทลักษณ์-ซึ่งมีมากชนิดที่สุดแล้ว.... แต่ละรูปแบบก็มีจังหวะจะโคนในตัวที่แตกต่างกัน.....แต่ผมไม่ได้เห็นตามโบราณทั้งหมดหรอกครับ..... อย่างในกระทู้....จันทร์เดียวฯ...ที่ยกเฉพาะสัททุลฯมาให้ดูเป็นตัวอย่าง....ผมนี้ชอบลีลาของนายผี-(ลุงไฟ-คุณอัสนี พลจันทร์)เป็นที่สุดแล้ว.... ยิ่งถ้าคุณตะวันได้อ่าน....."ชะนะแล้วแม่จ๋า"..และ.."ความเปลี่ยนแปลง"....จะได้เห็นลีลา....อินทรวิเชียร-ภายใต้จังหวะ/รูปลักษณ์ของ-กาพย์ยานี๑๑....อันน่าตื่นตาตื่นใจทีเดียว บทสุดท้าย... "ชะนะแล้ว...แม่จ๋า" โดย...นายผี(อัสนี พลจันทร์) ๔.และนั่นใครหนอ ? ครานั้นตะวันดับ               และด่วนลับบ่รอรา ครานั้นแลนิสา                 กรสุกสกาวแสง สาดดาษแผ่นดินดอน       ละอออ่อนมิร้อนแรง แสงทอนั้นก็แทง              ทะลุโรงชรามา โลมกายอันเกรียงไกร       ที่ตระกองกอดมารดา ไล้ร่างอันชรา                  ที่สิ้นลมอยู่รังรอง แสงย้วยก็ชวยเย็น            เป็นเงินยวงอันลำยอง ต้องโลงละออออง            อดิเรก ณ ราตรี กลิ่นแก้วยิ่งกำจาย            ฟะฟายทั่วทั้งธรณี กาเหว่ายิ่งทวี                   วังเวงเพลงพิไรเลือน ท่ามกลางราตรีกาล           อันละลานด้วยแสงเดือน เหมือนเสียงกระซิบเตือน    มาแต่ไกลจะเบาเบา เสียงนั้นฟังหนักแน่น         บ่คลอนแคลนดั่งขุนเขา "แน่นอน...แน่นอน, เรา     ชะนะแน่ไม่นานเลย" ทั้งกาพย์ฉบังก็ฉกาจฉกรรจ์เหลือประมาณ....ครับ จากคุณ : สดายุ...  - [ 22 มิ.ย. 47 20:31:48 ] จากคุณ : สดายุ... - [ 8 ต.ค. 48 08:10:05 ]

ความคิดเห็นที่ 33 สงบแลลึกล้ำผืนน้ำนิ่ง ล่วงจากริ้วไหวติงจะวิ่งไหว สะท้อนทาบภาพเหมือนวางเกลื่อนไกล ดึงอุทัยพรากสรวงสู่บ่วงชล ปราศจากพลิ้วผืนของคลื่นน้ำ สรรพส่ำเสมือนต้องด้วยหมองหม่น นิ่งนั้นฤๅละห้อยกับรอยอน- ธการอันผ่านวนล่วงพ้นคืน กับสำนึกลึกล้ำ...ดุจน้ำนิ่ง ยากหาดิ่งวัดได้...ยากใครขืน ลึกยอกย้อนซ่อนฝัง...จนยั่งยืน จะไร้คลื่นความนัยเกินไขว่คว้า จากคุณ : สดายุ...  - [ 23 มิ.ย. 47 17:11:30 ] จากคุณ : สดายุ... - [ 8 ต.ค. 48 08:11:27 ]

ความคิดเห็นที่ 34 สวัสดีค่ะ และดีใจกับการมาช้า ว่าจะเอาการบ้านมาส่งคุณครูสดายุ แต่ไม่รู้ว่าจะถูกกาลเทศะกหรือเปล่าหนอ ฉันท์นี่ แต่งยากจริงๆเลยนะคะ น่าจะมีคนคิด ทำหนังสือคำศัพท์สวยๆ ที่เราสามารถหยิบคำ มาใช้ได้โดยไม่ต้องนึก อย่าง "ฟ้า" "น้ำ" "โลก" ฯลฯ คงจะง่ายกว่านี้นะคะ อย่างฉันท์ เป้นของสูง คนที่มีขีดจำกัดเรื่องคำศัพท์ ก็ยาก ในการแต่งน่ะค่ะ ๐ เรื่องเรื่อระวีละอวกาศ       ปะทะธาตุสะท้านทอง กล่อมฟากนภาดุจประคอง   ผลิเลื่อมสลับสาย ๐ โศกแสงสวรรค์จะละผละสรวง ศศิดวง ฤ ซ่อนกาย ห่มหล้าเพราะรักและจะระบาย ผลิโคมประดับคืน ๐ กล่อมเพลงนิทราปฐมพร นภเข้มคะนองผืน เห่สู่ภวังครติชื่น เสนาะเทียบพิมานใด ไฟล์รูปภาพ จากคุณ : ตะวัน  - [ 24 มิ.ย. 47 17:19:33 ] จากคุณ : สดายุ... - [ 8 ต.ค. 48 08:14:45 ]

ความคิดเห็นที่ 35 หูยย...ลืม compress รูปค่ะ ขอแปะรูปด้วยค่ะ คุณครูเจ้าคะ ฉันท์ยากจริงๆเจ้าค่ะ ขอคารวะ จากคุณ : ตะวัน  - [ 24 มิ.ย. 47 17:23:27 ] จากคุณ : สดายุ... - [ 8 ต.ค. 48 08:15:39 ]

ความคิดเห็นที่ 36 สวัสดีครับคุณตะวัน กระทู้ออกจะสารพัดสารเพครับ...ก็หยอกล้อกับน้องๆ.....ยังไงไม่ต้องเกรงใจครับ....ผมคอยอ่านอยู่ครับ....ด้วยความกระวนกระวาย...และรอคอยว่าหายไปนาน... เรื่องครุ-ลหุ....กระมังที่ทำให้คนส่วนมากคิดว่าฉันท์เป็นเรื่องยาก-ของสูง....เหมาะกับพวกเจ้านายที่ใช้ราชาศัพท์....หรือภิกษุผู้รอบรู้บาลีอันจักสามารถสรรหาถ้อยคำอันไพเราะเหมาะสมได้ดีกว่าสามัญชนทั่วไป.... ผมเองก็เจอภาวะเดียวกันเมื่อเริ่มแต่งใหม่ๆ.....จะไปติดกับว่าพยายามหาคำลหุไทย(เสนาะ/เฉพาะ/ละเมาะ/ระบุ/ประทุ/ระอุ....ฯลฯ)มาเรียงไว้ตรงหน้าจะได้เลือกใช้....โดยไม่ทราบว่าส่วนมากแล้ว....เขาใช้วิธีการอ่านแยกอักษรในคำเป็น..ลหุ..... เช่น.....นรก...อ่าน-นะ-ระ-กะ....หากตกในตำแหน่งลหุ ..บ้างมองเสมือน-น-ร-ก-หมอง ขณะมองก็หมิ่นแคลน ด้วยรักฉลัก-พิ-ษ-ลุ-แล่น ระอุเหลิงระเริงร้อน.... (วสันตดิลก-วรรณวิเคราะห์-หน้า67) ความเห็นของผมผู้มีความรู้น้อยนิดในเรื่องเหล่านี้...เป็นว่า โดยพื้นฐานภาษาไทยเอง....ไม่อาจทำได้.... แต่บาลี-สันสกฤตทำได้.....โดยบาลีนั้น....อักษรเดี่ยวๆตัวเดียวให้อ่านเสมือนมีสระอะกำกับอยู่....และยังเล่นกลถอดเอาตัวการันต์ออกก็จะได้...ลหุ...มาใช้ฟรีอีกหนึ่งหรือสองตัว.... เช่นสุนทรีย์....รูปเดิมคงเป็น...สุนทรียะ ถวัลย์....ถวัลยะ....ถะ-วะ-ละ-ยะ ๐ เรื่องเรื่อระวีละอวกาศ       ปะทะธาตุสะท้านทอง กล่อมฟากนภาดุจประคอง   ผลิ...เลื่อมสลับสาย คำว่า....ผลิ...นี้ไม่แน่ใจว่าอาจจะอ่านเป็น....ผะ-หลิ...ได้นะครับ....แต่ถ้า....ผลิต....อ่าน...ผะ-หลิ-ตะ...ได้ ถ้าใช้...สิริ...น่าจะยังคงความหมายนะครับ สิริเลื่อมสลับลาย ผมเห็นว่าคุณตะวันมีทักษะทางร้อยกรองสูงมากทีเดียว....หากเป็นการเริ่มแต่งบทแรกๆแล้วเล่นวสันตดิลกได้งดงามเพียงนี้....ด้วยจินตนาการ-และลีลาในการนำเสนอ...ผมว่าไม่นานคงเป็นมือฉันท์ระดับยอดทีเดียวครับ ๐ลายกนก๐ ๐ลวดลายสิเลื้อยกลจะรัด จะกระหวัดนภาลัย พลิ้วปลายผิว์สายอัคนิไหว ระอุไหม้พิมานสรวง ๐ขอบโค้งก็โก่งดุจธนู ขณะลู่จะปักทรวง เชือกปล่อยจะลอยศรทะลวง จะหักดวงฤดีวาย ๐คอดงอนผิว์กรสมรเรียว ดลเหนี่ยวกมลชาย รอยหยักผิว์พักตร์นุชชะม้าย ตละผายสิพริ้มเพรา. จากคุณ : สดายุ...  - [ 24 มิ.ย. 47 21:39:58 ] จากคุณ : สดายุ... - [ 8 ต.ค. 48 08:16:52 ]

ความคิดเห็นที่ 37 ขอบคุณคุณครูมากๆค่ะ "สิริ" แทนคำว่า "ผลิ" ได้ดีจริงๆค่ะ เรื่องทักษะนั้นไม่แน่ใจ แต่ใจรัก นี่แน่นอนค่ะ เรื่องฉันท์นั้น คงต้องใช้เวลาฝึกฝน อีกพักใหญ่ กว่าจะมา post ตอบโต้กับคุณสดาได้อ่ะ ดีใจนะคะ ที่คุณสดาฯช่วยชี้แนะ (ด้วยความจริงใจ) เพราะตะวันเองห่างหายถนนไปนาน นานมาก.. ถามน้องศาลาไทยฯดูได้อ่ะค่ะ ส่วนโคลงสี่ ก็ไม่สันทัด เรียกว่าเอาดีไม่ได้สักอย่าง ต้องมองหาแรงบันดาลใจ จนพบกระทู้คุณสดาฯ นี่แหละค่ะ รูปในความเห็นที่ 48 เป็นรูปเดียวกับ screen saver ที่เครื่องเลยค่ะ.....แปลกจัง ฝากภาพที่ชอบ ไว้เป็นพลอตในการเขียนร้อยกรอง ของคุณสดาฯสักรูปนะคะ จากคุณ : ตะวัน  - [ 24 มิ.ย. 47 22:34:40 ] จากคุณ : สดายุ... - [ 8 ต.ค. 48 08:17:50 ]

ความคิดเห็นที่ 38 รูปนี้ ทำให้นึกถึงเพลงเก่า ของ Vangelis ชื่อ "So long ago so clear" เพราะมากๆค่ะ ฟังทีไร ให้ความรู้สึก กว้างไกล เสมือนหลุดออกนอกโลกทุกที ทำให้เราเห็นว่า ตัวเรานั้นเล็กเพียงไร... จากคุณ : ตะวัน  - [ 24 มิ.ย. 47 22:42:52 ] จากคุณ : สดายุ... - [ 8 ต.ค. 48 08:18:49 ]

ความคิดเห็นที่ 39 คุณตะวันครับ รูปในความเห็น48เป็นรูปใน...screen server....เครื่องผมเองครับ....ผมชอบบรรยากาศยามเช้าที่เงียบสงบ....และมีกลิ่นหอมของดอกไม้รอบบริเวณ ประกายโอบขุนเขาในเช้าหนึ่ง ก่อคำนึงงดงามย้อนความหลัง เคยหมายมรรควิถีจักจีรัง จึงจิตตั้งแจ่มจ้าเหมือนตาวัน พลังทอดทออร่ามเต็มความหมาย เต็มปริ่มปลายของสุขที่คลุกขันธ์ ล่องลอยท่ามกลางหอมพะยอมพันธุ์ ชะลอกราบสวรรค์ลงกั้นกาย ประกายโอบเขินเขาในเช้านั้น ดวงตะวันส่องวามแต่งความหมาย เป็นเช้าอันปันรักมาทักทาย จนตราบสายบ่ายค่ำไม่อำลา จากคุณ : สดายุ...  - [ 25 มิ.ย. 47 21:42:13 ] จากคุณ : สดายุ... - [ 8 ต.ค. 48 08:19:51 ]

ความคิดเห็นที่ 40 คุณตะวันครับขอบคุณในรูปที่เอื้อเฟื้อ....ในความเห็นที่82ครับ ดาววับวามข้ามฟากมาฝากแสง เจิดแจ้งกลางกระแสอันแผ่ไหล กระแสกาลเวลาอันบ่าไป เพื่อหมุนวัฏฏ์วงใหญ่ให้เต็มวง ลิ่วลิ่วลิบคว้างระหว่างเที่ยว นิดเดียวลอยหมุนเหมือนฝุ่นผง ลอยกลางอวกาศอย่างอาจอง กลางดำรงทรงอยู่ไม่รู้ปลาย สุดขอบผืนเอกภพฤๅสบได้ อนันตพิสัยพ้นจักขวนขวาย อันว่ามดตัวน้อยในรอยทราย ยากตะกายเห็นกว้างกว่าทางเดิน จากคุณ : สดายุ...  - [ 25 มิ.ย. 47 22:27:38 ] จากคุณ : สดายุ... - [ 8 ต.ค. 48 08:20:16 ]

ความคิดเห็นที่ 41 ร้อยทำร่ำถ้อยสืบ             สันทนา วากย์ลักษณ์ไหวลีลา        เลิศล้ำ กว้างลึกกว่าลึกมหา          ห้วงสมุทร คือจิตขับจินตนาย้ำ          ย่อฟ้ายอฝัน ..... จากคุณ : สดายุ...  - [ 26 มิ.ย. 47 14:30:56 ] จากคุณ : สดายุ... - [ 8 ต.ค. 48 08:21:27 ]

ความคิดเห็นที่ 42 .. wow .. :-) จากคุณ : สีน้ำฟ้า - [ 10 ต.ค. 48 03:25:59 ]

ความคิดเห็นที่ 43 wow นี่แปลว่ายังไงดีเอ่ย สาวแจมมี่ เราไม่เจอกันนานแล้วนะ... สบายดีเหรอ... ชีวิตเป็นไงบ้าง ยังนึกว่าคงไป...อยู่..กระดานไหนสักแห่ง จากคุณ : สดายุ... - [ 10 ต.ค. 48 07:33:26 ]

ความคิดเห็นที่ 44 ต่อ ตะวัน-จันทร์-และดาว... ๑๔ แสงแรกผลิแทรกอรุณยาม นภครามก็แปรไป ย้อมกาลผ่านสิริพิสัย ลุสมัยแห่งสีสัน เรื่อนั้นถวัลยะตระการ สิริผ่านสู่โลกันต์ กอปรกรุ่นก็สุนทริยะสรรค์ คละละหลั่นประโลมชนม์ พรายพร่างระหว่างทิศขจร ทินกรสิร้อนรน ลมโบกระบายชุษณะบน ฤ จะป่นระลอกผลาญ ทรงแล้วอำนาจสุริยะจ้าว จะสกาวอยู่ยาวนาน ดาลดลพิมลสรรพสะคราญ พิสดารอยู่บนแดน ส่องแจ้งสำแดงมรรคประภา คุณค่าบ่ควรแคลน งามล้ำจะนำศักยะแสน- ยะจะแม้นประมวลมา ร้อยรัดจรัสรุจิวิกรม ยุติจมในหล่มคา ผ่านวันก็มั่นสุรพลา สมค่าให้ควรไกล ๑๑ สายัณห์ตะวันรอน รุจะกร่อนจากแกร่งไกร เป็นกาละอาศัย ผละสมัยของรุ่งแสง จักย่ำสู่ค่ำคืน บ่จะขืนกะเปลี่ยนแปลง สิ้นร้อนและสิ้นแรง รวิแดงจะดับทอ จิ้งหรีดจะกรีดเสียง ระดะเคียงอยู่เคลียคลอ กล่อมกาละผ่านศอ ว่าสุดหนอทิวาวัน สิ้นแล้วอำนาจสู- ริยะผู้พิศาลครัน สิ้นดับสำหรับจันทร์ จะถลันขึ้นครองหาว ลมบนจะป่นร้อน ศศิธรจะเริ่มวาว เพื่อสรวงและดวงดาว จะอะคร้าวประดับคืน. จากคุณ : สดายุ...  - [ 26 มิ.ย. 47 12:25:33 ] จากคุณ : สดายุ... - [ 10 ต.ค. 48 07:45:24 ]

ความคิดเห็นที่ 45 สวัสดีครับคุณสดายุ พระอาทิตย์ทำตัวไม่จะค่อยถูกอยู่แล้ว คนชอบบ่น เดี๋ยว ร้อนเดี๋ยวหนาว, เอาของเก่ากับของใหม่มาละเลงกัน คุย ด้วยคนครับ บ่น ๘ แสงพระสุรีย์     ศรีอดิศร ผ่องพระนคร    ตอนอรุโณ เนากรุณา        ทาวสุโธ เยี่ยมสุริโย       รุ่งหฤทัย รักสุริยัน          ฉันทะพิเศษ โดยพลเดช      ขับมลไข มืดอริมาร        ชาญสรไช ท่านปะทุไป      ชัยชนะมา ชีพชวชน         บนตะละบาท ต่างยุรยาตร      บาทตะละหา ร้อนระอุเหลือ    เหงื่อดุจงา บ่นสุริยา           ด่าสุริเยนทร์ แท้สุริยง            คงคุณเลิศ แสนจะประเสริฐ   ดังพิมเสน   ร้อนมนรก          วกจิตเวร กรรมกะเกณฑ์     ล่วงพระสุรีย์ ๑๒ มิพอใจก็ไล่แจก           สบถแหวกจะราวี สว่างใดก็ไม่ดี               จะหามีลุประมาณ ฤใจชนพิกลชาติ           ก็แค่อาตมาอาน มนุษย์ต่างก็ช่างตาน-     ขโมยโขลกก็โรคมัน ตะวันขึ้นก็ยื่นแข้ง         ทยอยแล่งจะโรมรัน ตลกเกลื่อนสเทื้อนกัณฐ์ ประหนึ่งไข้ ณ ใจคน สุรีย์ต้องนภาแต้ม           สว่างแกมประหนึ่งกล มิรู้แตะหทัยตน             จะมัวก่นก็ป่วยการ/. .............................. ได้เรื่องหนังสือมั้ยครับ จากคุณ : ราม ลิขิต  - [ 26 มิ.ย. 47 14:44:10 ] จากคุณ : สดายุ... - [ 10 ต.ค. 48 07:46:07 ]

ความคิดเห็นที่ 46 อันนี้ขอโพสท์รูปก่อน....เดี๋ยวมีเขียนตามมา ลำธารผ่านเชี่ยวเป็นเกลียวล่อง ไหลตามครรลองที่ต้องไหล จากสูงลงต่ำกระหน่ำไป ฉาดฉาวแว่วไหวอยู่ในน้ำ ฟายฟองละอองไอที่ไหววิ่ง ยาวยิ่งวัฏฏะหนุนกระหน่ำ ตีผืนวงผิวละลิ่วซ้ำ หยดย้ำบนใบที่ไหวพลิ้ว ไหวลมห่มคลื่นคลอชื่นฉ่ำ เพลงลำนำสะท้อนบนขอนกิ่ว หลากลัดปัดปลายเป็นสายริ้ว คือลิ่วแหลกล่มกลางหล่มน้ำ เอนกิ่งอิงม่านลำธารล่าง ใบบางแดดแรงจึงแดงก่ำ ไอเย็นเต้นฟองไม่ต้องพรำ จึงช้ำไอร้อนไม่ผ่อนพัก แก้ไขเมื่อ 27 มิ.ย. 47 22:14:54 ไฟล์รูปภาพ จากคุณ : สดายุ...  - [ 26 มิ.ย. 47 16:25:42 ] จากคุณ : สดายุ... - [ 10 ต.ค. 48 07:48:57 ]

ความคิดเห็นที่ 47 สวัสดีครับทุกท่าน.... ขอคั่นจังหวะ...ด้วยบทต้อนรับมิตรผู้มาใหม่สักบท คุณรำนำ....และคุณบอกอกูรู ................................... มาเถิดเพื่อนพ้องเหล่าน้องพี่ วาดมธุรสวาทีแต้มสีสัน เปิดหัวใจให้คำมันจำนรรจ์ รำพันสารพัดแต่ศรัทธา ชะลอเท้า..ช้าไว้..ร่วมใจพร้อม มาร่วมล้อมนับดาวที่พราวฟ้า แต้มพระจันทร์-แรม/เพ็ญ-ให้เย็นตา โลมลูบสุริยาด้วยฝ่ามือ ถึงไม่มีเมรัยคอยในแก้ว เต็มปริ่มแล้วน้ำใจ..น้อยไปหรือ เถอะ..!.มาส่ง-รับกันให้บันลือ ร่ำระบือ...กานท์กรองให้ก้องแดน ถึงไม่มีศักดิ์ศรีกวีใหญ่ ใครเล่าใคร..จักห้าม..หน้ายามแหงน ใครเล่าใคร..ไหนผู้..จะดูแคลน ทั่วต่ำใต้ไกลแสน...ฤๅแม้นมี เพียงเหล่าคนพลพรรคทัพอักษร ได้สะท้อนร้อยความตามวิถี หลั่งหัวใจไขขับสรรพวาที จะกวีหรือไม่...อย่าได้เกรง. จากคุณ : สดายุ...  - [ 28 มิ.ย. 47 13:18:45 ] จากคุณ : สดายุ... - [ 10 ต.ค. 48 07:50:29 ]

ความคิดเห็นที่ 48 แหะ แหะ.. wow .. แปลง่าย ๆ ว่า อึ้งกิมกี่ไงคะ อะไรจะอลังการปานนั้น อ่านยังไม่หมดหรอกพี่.. เกือบหลับคาคอมพ์ อิอิ ไม่ได้ไปฝังกระดานไหน แม้แต่ถิ่นเก่าไทยโพเอ็มก็พึ่งจะได้ไปวันสองวันที่ผ่านมา อยู่ในระหว่างตั้งตัวหลังสึนามิน่ะพี่.. ตอนนี้ทุกอย่างพอจะทน.. ลำบากมากเมื่อไหร่ จะไปขอให้ช่วยหางานให้ทำ ตอนนี้ก็ ออกแบบเวบไซต์ (ยังไม่เก่งนะ) และมีคนช่วยสนับสนุนหางานให้อยู่บ้างน่ะค่ะ คิดถึงค่ะ.. คิดถึงที่นี่ คิดถึงทุกคน และคิดถึงถนนตัวอักษร ถ้าเป็นไปได้ สิ้นปีนี้ แจมและทีมงานคงมีหนังสือรวมเล่ม เกี่ยวกับหลังสึนามิ ครบ 1 ปี วางแผง หวังว่านะคะ หวังว่า.. ตอนนี้อยู่ในระหว่างรวบรวมข้อมูลส่งสำนักพิมพ์ค่ะ จากคุณ : แจม (สีน้ำฟ้า) - [ 10 ต.ค. 48 10:26:14 ]

ความคิดเห็นที่ 49 งามแท้ ชอบจังค่ะ จากคุณ : วรานนท์ - [ 10 ต.ค. 48 10:55:28 ]

ความคิดเห็นที่ 50 สวัสดีค่ะคุณสดายุ ขออภัย งานมากจริงๆ แถมมเรียนหนัก ใกล้จบแล้วค่ะ ตอนนี้ค่อยยังชั่ว เพราะ AF2 จบแล้ว แหะๆ หนีไปเป็นแม่ยกมาน่ะค่ะ คาดว่าปีหน้าคงว่าง และเข้ามาเคาะสนิมเป็นแน่ค่ะ แต่วันนี้ ตอนนี้ มีแต่หัวใจ ที่สื่อสารผ่านคีย์บอร์ดไม่ประสา เพราะความคิดเรื่องกลอนเป็นสนิมหนาเตอะอ่ะค่ะ ดีจัง ที่คุณสดายุกลับมา จะได้มาฟื้นฝีมืออีกสักครั้ง ๐ จันทร์เอย.................. ฤาจันทร์เคยเปล่าเดียวเปลี่ยวเหงาไหม ฤาบางคืนค่ำ...จันทร์ร่ำไห้ แอบช้ำใต้หมื่นล้านตระการดาว ๐ ลมเอย..................... ฤาลมเคยหลงทางหว่างห้วงหาว เพียงพรายพร่ำร่ำพรมเพราะลมร้าว ลบรอยก้าวหนาวใจในพรุ่งนี้ ๐ ฝนเอย...................... กลั่นหยาดเผยเศร้าฝังเลื่อมรังสี ฤาเอื้อนพ้อขอพักสักนาที เพื่อหยดพลีระเหิดลับกลับฟ้าบน ๐ ฤาเธอ....เป็นเช่นนั้น ฉันพร้อมหันระเหิดหายสู่สายฝน ดายเดียว เปลี่ยวหลง ในวงวน จมเศร้าท้นโลกบ้ามิอาวรณ์ จากคุณ : ตะวัน - [ 10 ต.ค. 48 16:36:33 ]

ความคิดเห็นที่ 51 ต่ออีกหนึ่ง ก่อนสนิมจะเริ่มเกาะใหม่        ๐ คิดคำนึง ๐ ๐ ส่งผ่านลานหมอกถึงดอกแก้ว ว่าค่ำแล้วหอมนักฤาหักฝืน ดาวสวรรค์หลับใหลในคราคืน แต่ข้าตื่นในสงัดอย่างชัดตา ๐ ลมนิ่ง..ฟ้ามืด..จันทร์ชืดช่วง หวงห่วง คะนึง รำพึงหา บทเพลงขับไขใต้ดาริกา เสมือนหนึ่งค้นค่าใต้ฟ้าเดียว ๐ เรื่องราว ค่ำคืน หลายหมื่นเรื่อง ก็ป่นเปลืองกร่อนเขตทุกเศษเสี้ยว บ้างวูบวับดับแต้มเมื่อแรมเรียว ค่อยเก็บเกี่ยวกร้านกล้าอย่างท้าทาย ๐ เพียงสักคนบนทางระหว่างนั้น จะกี่วัน กี่คืน กี่หมื่นสาย กระดาษแห่งความว่างจะพร่างพราย เริ่มระบายถ้อยกรองทุกฟองคำ [คลิกเพื่อชมภาพขนาดจริง] จากคุณ : ตะวัน - [ 10 ต.ค. 48 16:40:16 ]

ความคิดเห็นที่ 52 อื้มหืม... ตะวันฤาจะถูกลืมจากถนนฯ ด้วยบทกลอนสลักจิตติดกมล ถึงอ่านจนชีพวายมิหายอยาก... โอ้โห... สดายุแต่งโต้คมคำหลาก ให้มือใหม่ได้เปิดหูเปิดตาจาก ศัพท์หายากให้จารจดจนหมดใจ... เข้ามาคารวะพี่สดายุ พี่ตะวัน พี่ศาลาไทย แล พี่รวยระรินฯครับ... จากคุณ : ณ มิตร (namit) - [ 10 ต.ค. 48 19:47:56 ]

ความคิดเห็นที่ 53 สวัสดีครับคุณตะวัน ดีใจจริง....ที่กลับมาให้เห็นวาทะวาที เส้นสายลายอักษรกันอีกครั้ง หลังจากลงทุนขึ้นกระทู้กวักมือ มาช่วยบรรเลง นับว่าไม่ผิดหวังจริงๆ ยังคงงดงามในทุกท่วงทำนอง กับทั้งสองบทข้างบน นี่ขนาดอยู่ในช่วงเคาะสนิมนะนี่ แถมว่า บท ๐ คิดคำนึง ๐ บทนี้ลงสัมผัส คร่อมท้ายวรรค อย่างที่ใจผมชอบเสียด้วย ยิ่งบทนี้ ๐ เรื่องราว ค่ำคืน หลายหมื่นเรื่อง ก็ป่นเปลืองกร่อนเขตทุกเศษเสี้ยว บ้างวูบวับดับแต้มเมื่อแรมเรียว ค่อยเก็บเกี่ยวกร้านกล้าอย่างท้าทาย งามจริงๆ ตอบสดไม่ได้ครับ ต้องขอประดิษฐ์ประดอยสักหน่อย ต้องขอขอบคุณน้องคนที่ผ่านข่าวไปให้ คุณตะวันด้วยนะขอรับ ว่าแต่ยุ่งได้ครับ คุณตะวัน แต่ห้ามหายไปนานๆอีกนะครับ ๐ ฟ้า..ฝน..ดิน..ไฟ ๐ เป็นกลอนที่เขียน ตามกระทู้ในอาศรมชาวโคลง ถนนนักเขียน - บทกวี ที่ตั้งไว้โดยคุณ...คัมภีร์โบราณ ๐ ฟ้า...สูงส่งต่างชั้นเกินฝันถึง ทุกคำนึงก็ตระหนักอยู่หนักหนา เมื่อฟ้าต้องหมองหม่นด้วยฝนทา จึงบรรดาแดนดินย่อมยินดี ๐ ฝน...หลั่งสายหมายปลงสูงลงต่ำ เป็นม่านน้ำโลมรุกไปทุกที่ อำรุงความปรารถนาบรรดามี ได้เปรมปรีดิ์กับฐานะภาวะเดียว ๐ ดิน...ย่อมซับชื่นฉ่ำแห่งน้ำฟ้า ที่หล่นหล้าเนืองนองให้ข้องเกี่ยว แผ่เย็นเยียบฝากหมายผ่านสายเกลียว เพื่อน้อมเหนี่ยวบริบทให้จดกัน ๐ ไฟ...ดวงเดียวลอยตนรอฝนผ่าน เพื่อขับเคลื่อนขอบกาลพ้นม่านกั้น ช่วยต่ำ-สูงตอกย้ำความสัมพันธ์ ผ่านไอควันจากดินขึ้นถิ่นบน ๐ โลก...ลอยเลื่อนเคลื่อนวงอย่างคงที่ เพื่อ-เป็น-มี-ตวงเต็มอย่างเข้มข้น เพียงเปลี่ยนแปลงครอบครองต่างผองคน ต่างฤๅการเวียนวน..ดิน..ฝน..ฟ้า..? จากคุณ : สดายุ... - [ 10 ต.ค. 48 21:24:47 ]

ความคิดเห็นที่ 54 สวัสดีและขอต้อนรับครับคุณ ณมิตร พอดีว่าผ่านเวลาที่เคยได้มีการเล่น กลอนกันประมาณกว่าหนึ่งปีแล้ว ก็ให้คิดถึงกันเป็นกำลัง หากชอบกลอนก็ลอง ศึกษาลีลาท่วงทำนอง ของเหล่า ยอดฝีมือ ดูครับ คุณคัมภีร์โบราณ คุณตะวัน คุณหมี่เป็ด คุณราม ลิขิต ฯ เหล่านี้ที่ บ้างก็ห่างหายไปขายหมี่หลบกระสุนอยู่แถวสงขลา บ้างก็ท่องเที่ยวยุโรปบ้างจีนบ้างจนแทบไม่ได้เขียนกลอน บ้างก็งานการราษฎร์หลวงยุ่งเหยิง บ้างก็ตะลอน เชียงใหม่ ลำปาง สุพรรณ จนลืมกระดานไปเลย อิๆๆ ชอบแบบไหนลองคลิกกระทู้เก่าๆอ่านกันเอา หรือนึกสนุกก็เชิญครับ อย่างที่บอกไว้ในกลอน คคห 47 นั่นแหละครับ ๐ เพียงเหล่าคนพลพรรคทัพอักษร ได้สะท้อนร้อยความตามวิถี หลั่งหัวใจไขขับสรรพวาที จะกวีหรือไม่...อย่าได้เกรง. จากคุณ : สดายุ... - [ 10 ต.ค. 48 21:37:10 ]

ความคิดเห็นที่ 55 อ้อ สาวแจมมี่ ชีวิตต้องสู้ น้ำยังมีขึ้นมีลง ชีวิตคนก็ไม่ต่างกันนัก อยากเปิดเพลง ศรัทธา ให้ฟัง แต่ที่นี่ไม่รู้จะเปิดยังไง ไปฟังในบล็อคพี่เอาเองละกัน  อิๆๆ หวัดดีน้องหนูวรานนท์ ท่าทางจะชอบกลอนนะนี่ มาหัดเขียนหัดแต่งกันในกระทู้นี้แหละ นะอย่าอาย มีสมาธิดีออกเวลาเขียนกลอนน่ะ เผลอแป๊บเดียว.....อ้าว จะสี่ทุ่มแล้ว ๐ มาเถิดเพื่อนพ้องเหล่าน้องพี่ วาดมธุรสวาทีแต้มสีสัน เปิดหัวใจให้คำมันจำนรรจ์ รำพันสารพัดแต่ศรัทธา ๐ ชะลอเท้า..ช้าไว้..น้ำใจพร้อม มาร่วมล้อมนับดาวที่พราวฟ้า แต้มพระจันทร์-แรม/เพ็ญ-ให้เย็นตา โลมลูบดวงสุริยาด้วยฝ่ามือ จากคุณ : สดายุ... - [ 10 ต.ค. 48 21:44:49 ]

ความคิดเห็นที่ 56 ตามมาดูใหม่  ในที่สุดพี่ตะวันก็มาซะที เอิ้ก ๆ ลัลล้า... อรุณสวัสดิ์นะคะพี่ยุ จากคุณ : ศาลาไทย (salathai) - [ 11 ต.ค. 48 08:11:27 ]

ความคิดเห็นที่ 57 มาสวัสดี ยินดีที่พบคุณตะวัน อีกครั้งครับ (ยิ้ม) เยี่ยมจริง ๆ คุณสดายุ จากคุณ : พิราบเงิน - [ 11 ต.ค. 48 11:12:07 ]

ความคิดเห็นที่ 58 หวัดดีน้องศาลาไทย ฝีมือใช้ได้ทีเดียวนะเรา ฮิๆๆ... นี่พี่ก็กำลังคิดเรื่องเขียน อย่างคร่ำเคร่ง... คุณพิราบเงิน โอ๊ะโอ...ดูๆแล้วชาวอาศรมฯ...รุ่นเก่า จะรู้จักคุณตะวันกันหลายคน ดีแล้วครับ มาช่วยดึงให้กลับมาวางกลอนบ่อยๆ เหมือนแต่ก่อนกันหน่อยครับ ๐ ลิ่วสู่หมายปลายทางสองข้างเส้น ระหว่างสองตาเห็นใช่เส้นสาย ระหว่างทางเลี้ยวลดจะจดปลาย ฤๅจะแตกแยกย้ายเป็นหลายทาง ๐ เกลื่อนกล่นร่วงใบพฤกษ์ให้นึกย้อน เย็นร่มเงา/เร่าร้อนอาจว่อนขวาง จะลิ่วล่วงบ่วงเถื่อนที่เกลื่อนพราง ฤๅจะย่างยกเท้าด้วยเท่าทัน จากคุณ : สดายุ... - [ 11 ต.ค. 48 12:16:53 ]

ความคิดเห็นที่ 59 ๐ กับเกลื่อนกลาดใบบางกล่นกลางพื้น ราวกลบกลืนปถวีด้วยสีสัน หากเพียงลมโบกเบาใต้เงาวัน กลับพลิกผันขอบด้านปลิวผ่านตา ๐ กับหล่นใบไม้สุมห่อหุ้มพื้น ราวแตะตื่นสำนึกให้ศึกษา ด้วยใบบางกลางแดดที่แผดมา เคยแผ่เย็นล้ำค่ากลางป่าไพร ๐ เพื่อสรรพวเนจรได้ผ่อนร่าง อบสรรพางค์ลบเข็ญด้วยเย็นใกล้ แม้เส้นทางร้อนผ่าวอีกยาวไกล พร้อมรอให้ใฝ่ถึงตะบึงบิน ๐ เกาะร่มไม้คาคบไว้หลบร้อน เพียงตะวันแสงอ่อนก็จรสิ้น เมื่อใบบนหล่นคละธรณิน จะถวิลก็แต่ร่มไว้ห่มเย็น ๐ ประกายทอดพลอดลมที่พรมผ่าน คือตระการอัมพรเริ่มผ่อนเข็ญ ผู้เกาะคอนหลุดกล้ำจากลำเค็ญ ว่อนฟ้าเห็นครึกครื้นให้ตื่นตา ๐ ระหว่างใบหล่นล่างจนร้างกิ่ง ถึงแดดทิ้งแรงทอดลงพลอดหา จะรู้ไหมร้อนกล้ำไม่อำลา เงาล้ำค่ากลับมาล่มร่วงห่มพื้น ๐ ไม้ย่อมเปลี่ยวกิ่งก้านไม่นานนัก เพียงฝนหักร้อนถั่งเข้าหลั่งชื่น จะแตกเรียวเขียวระบัดยอดหยัดยืน เป็นร่มรื่นผืนใหม่แผ่ให้เงา ๐ เก่าใบบางวางเกลื่อนกลางเถื่อนร้าง ตากตะวันร้อนพร่างรอย่างเผา เก่าจนกร่อนรูปร่างอันบางเบา รอแต่สูญสลายเปล่าให้เขาเลือน จากคุณ : สดายุ... - [ 11 ต.ค. 48 12:20:51 ]

ความคิดเห็นที่ 60 ๐ ครั้งหนึ่ง....ในป่ามหาศาล จุดบรรจบแห่งสายธารผู้สานสาย นำดินฟ้ามาก่อเป็นทุกเส้นลาย คือหลากหลายพืชเกิดกำเนิดพันธุ์ ๐ ละอองเย็นเช่นไอแห่งพรายหมอก พรมไล้ซอกบางเบาเขาหินชั้น สัมผัสสู่เรื่องเล่าของเถาวัลย์ เป็นอนันต์มรกตแสนงดงาม ๐ เพลงพงไพรไล่เรียงเป็นเสียงแสง ร่มเงาแจงบรรเลงน่าเกรงขาม สรรพสัตว์สุขสันติสร้างนิยาม จรดฟ้าครามคืนผ่านนับล้านปี ๐ ครั้งหนึ่ง....เคยมีป่ามหาศาล ที่รุ้งถักทอม่านโค้งล้านสี เหลือนิทานแห่งป่าพนาลี อวสานที่คนฆ่าป่าฝนแล้ว ขออภัยมาสายไปหน่อยค่ะ จากคุณ : ตะวัน  - [ 5 ก.ค. 47 18:03:49 ] จากคุณ : สดายุ... - [ 11 ต.ค. 48 12:21:50 ]

ความคิดเห็นที่ 61 สวัสดีครับคุณตะวัน ยินดีมากครับที่เห็นบทกลอนอันไพเราะในกระทู้นี้อีก....หลังจากคอยมาเป็นอาทิตย์.... ยังคงงดงามเหมือนเดิมครับ เสียดายที่โพสต์รูปลงไม่ได้.....หาไม่แล้วคงได้เห็นความงดงามผสานกับความวิจิตรบรรจงอันลงตัวอีกแน่นอน.... โหยหาธรรมชาติรื่นด้วยชื่นฉ่ำ ผ่านรางธารเชี่ยวกล้ำเป็นส่ำสาย วัลย์โอบพรรณพฤกษ์ใหญ่ใบระบาย วิหคผายแว่วหวีดสังคีตคลอ เหตุป่าฝนต้นน้ำระส่ำสร้อย จึงผุดน้ำเพียงน้อยพาร่อยหรอ ตราบมนุษย์หาญหักไม่พัก-พอ เคียงตาน้ำคงเป็นตอไว้รอคน. จากคุณ : สดายุ...  - [ 6 ก.ค. 47 07:27:23 ] แก้ไขเมื่อ 11 ต.ค. 48 12:26:37 จากคุณ : สดายุ... - [ 11 ต.ค. 48 12:25:03 ]

ความคิดเห็นที่ 62 สำนึก มิได้มุ่งรุ่งเรืองให้เขื่องโข   เพื่อไปโตตระการประพาฬผาย เพียงวับวิ่งหิ่งห้อยแม้ก้อยกราย ก็พระพายรำเพยแล้วเอ๋ยเรา ด้วยชีวิตคิดว่าหากสามารถ   จะมอบราษฎร์แลมลายไปกับเขา เกิดมาหนึ่งถึงไหนอะไรเนา   แค่ชีพเน่าเหมือนกันเท่านั้นเอง หาอยากอยู่ถูไถเป็นไอ้ถ่อย   เห็นคนม่อยแล้วม่อนนิทรเขลง หากชีพชื่นขื่นใครไม่ยำเกรง   เรานั้นเก่งก่อกรรมไปทำไม สำรวมใจนำจิตพิสวาส   แทบพระบาทศาสดานิราไสย ตระหนักธรรมคำพุทธมนุษย์ใด เกิดมาใช่รังเกียจเฝ้าเบียดเบียน/. จากคุณ : ราม ลิขิต  - [ 6 ก.ค. 47 01:54:53 ] จากคุณ : สดายุ... - [ 11 ต.ค. 48 12:27:17 ]

ความคิดเห็นที่ 63 ตอบคุณราม ๐ สองมือท่านผสานยื่นช่วยฝืนทุกข์ ด้วยสาธารณสุขของยุคใหม่ เพื่อกายแกร่งแข็งทั้งกำลังใจ อนามัยสอนให้รู้ในหมู่ชน ๐ ไม่มีดาววาวเรื่ออยู่เหนือบ่า ไม่มีฤทธิ์ศักดาจะหาผล ประโยชน์อันมุ่งหวัง-พลังพล สุขภาพปวงชนทุกคนดี ๐ อยู่กันดารทางยากลำบากนัก หากหัวใจมั่นรักพร้อมศักดิ์ศรี มุ่งถวายเพื่อชาติราชพลี เพื่อว่าชาวไทยนี้จักปรีดา ๐ เราคนเมือง..แตกต่างไกลห่างแล้ว กายผ่องแผ้วจิตพันแต่หรรษา ฤๅจะรู้ร้อนหนาวชาวประชา แลเมตตาสำแดงเขาแบ่งปัน ๐ ได้เพียงมอบสรรเสริญ...จำเริญเถิด บุญล้ำเลิศผ่องทุกข์อวยสุขสันต์ เราคนเมือง...ไกลเปรียบจะเทียบทัน แต่ใจนั้นปลาบปลื้ม....ไม่ลืมเลือน .. จากคุณ : สดายุ...  - [ 6 ก.ค. 47 16:44:19 ] จากคุณ : สดายุ... - [ 11 ต.ค. 48 12:28:30 ]

ความคิดเห็นที่ 64 ๑๔ ๐ เวิ้งว้างระหว่างรตินิวรณ์ กละรอนจะลับลง พรากฟ้าชลาลัยะผจง รวิปลงประกายแปลง ๐ โศกภาพฉาบระดะสวรร- คะละหลั่นชโลมแดง ริ้วเหงาระเร้าพิษะแสลง ทะลุแล่งสวาดิรอน ๐ เลือนเลศะเจตนะประสงค์ พิศวงและอาวรณ์ เหลือดาษะภาษะอนุสร- ณะจะย้อนระลอกเยือน ๐ อักโขก็โทมนัสะจิต ระอุพิษ ฤ ปลิดเลือน สร้อยสรรพะอับมนะเสมือน ภพะเลื่อนจะแหลกลง ๐ ฤๅสรวงจะหน่วงสัตะประอร มุสะซ้อนและสืบทรง ฤๅกาละผ่านรตะผจง บทะองกะแอบอำ ๐ แก้วก่ำและอัมพระละลา ภวะตราสิมืดดำ แก้วเกล้าละเงาทุกระกรำ จิตะย่ำก็ยับแล. จากคุณ : สดายุ...  - [ 10 ก.ค. 47 12:50:59 ] จากคุณ : สดายุ... - [ 11 ต.ค. 48 12:59:45 ]

ความคิดเห็นที่ 66 @ไขว่คว้าหาสิ่งใดในคืนค่ำ เมื่อเดือนต่ำดาวร่วงจากห้วงหาว จึงฤทัยไหววับลงกับดาว คล้ายเดือนร้าวดาวหม่นปนน้ำตา @ร้อยเรื่องราวในคืนวันที่ผันผ่าน กี่หมื่นวันกี่พันปีที่โหยหา เคยเรียงร้อยถ้อยรักอักษรา เมื่อทิวามาบรรจบพบตะวัน @แล้วห่างหายไม่เห็นเช่นนิมิต เฝ้าคิดถึงมิ่งมิตรในมไหศวรรย์ เจ้าร้างเร้นเช่นดาวซ่อนงอนพระจันทร์ หรือจากจรมิย้อนวันนิรันดร์กาล +++++++++++++++ ผ่านมาเจอบทกวีงดงามทั้งของเจ้าของกระทู้และพี่ตะวัน อดไม่ได้ที่จะแจมด้วย แม้ฝีมือจะด้อย อ่านแล้วคิดถึงคืนวันเก่า ๆ ขอฝากความระลึกถึงพี่ตะวันผ่านกระทู้นี้ด้วยนะคะ แก้ไขเมื่อ 12 ต.ค. 48 09:35:27 แก้ไขเมื่อ 12 ต.ค. 48 09:28:56 [คลิกเพื่อชมภาพขนาดจริง] จากคุณ : บุษบามินตรา - [ 11 ต.ค. 48 14:10:31 ]

ความคิดเห็นที่ 67 หนูจะมาร้องเพลงพี่แช่ ผิดกติกามั้ยฮะ...เข้าบรรยากาศน่า มีดวงใจแต่เหมือนไร้วิญญาณ ทรมานใครเป็นเช่นฉัน ไม่เปลี่ยนไม่ผัน ผ่านพ้นไปวัน ๆ ร้าวราน... ดวงวิญญาณที่ขาดนั้นคือเธอ ใครเล่าเออทิ้งฉันไว้ลำพัง จึงฝากบรรเลง บอกเล่ามาเป็นเพลง ประท้วงถามเธอ.. ซึ้งรึไม่ซึ้ง ซึ่งก็แล้วแต่เธอ เพียงอยากให้เธอเห็นใจ รู้ก็ทั้งรู้ อยู่ฉันรักเธอแค่ไหน จะโกรธเกลียดหลอกเธอ เคยไหม.. แล้วไรต่อหว่า...อย่างงี้มั้ง.. ก็ใช่แค่เพียงรักเธอเองหลอกใคร แต่จุกอยู่คำ เพราะว่ารัก ตลอดไป ดวงใจอยู่หนใด จะไกลสุดแสนไกล จงตอบกลับมาให้รับรู้ วันคืนเคยเฝ้าดู ยังคงคิดถึงอยู่ วันใดจะกลับมารับรู้... ครั้งหนึ่งวันนั้นเธอพร่ำฉันจำได้ เธอบอกรักฉัน ครั้งหนึ่งวันนี้ เธอทำฉันร้องไห้ ร้อง..ร้องเพลง.. แม่นรึเปล่าบ่ฮู้ เขียนไปร้องไป ร้องจบด้วยล่ะเฮ้ย..กรี๊ด.. ดีใจ... สวัสดีพี่ตะวันค่ะ เวลาคิดถึงใครสักคนนี่ มันทรมานนะคะ เพราะฉะนั้น อย่าทรมานพี่สดายุเลย อิอิ.. เดี๋ยวไปหาร้องเพลงนี้ต่อ.. สมิทธแอนด์เชน .. ร้องว่างี้... ในความผูกพันนั้นเจ็บปวด แค่คิดถึงกันก็ทรมานนนนนน.... จากคุณ : ซอมฯ - [ 11 ต.ค. 48 15:03:15 A:unknown X:202.129.0.33 TicketID:062433 ]

ความคิดเห็นที่ 68 สวัสดีตอนบ่ายแก่ ๆ ใกล้ ๆ เย็นค่ะพี่ยุ เอิ้ก ๆ สวัสดีพี่ตะวัน  พี่บุษบามินตรา  พี่พิราบเงิน  พี่ซอมพอแดง  ด้วยนะคะ                 . เห็นชื่อพี่ตะวันกะพี่บุษบามินตราแล้ว  คิดถึงป๋ากวี ป๋าจัสมี เฮียคัมภีร์ฯ จุดธูปกันอีกดีกว่าพี่ยุ จากคุณ : ศาลาไทย (salathai) - [ 11 ต.ค. 48 16:11:52 ]

ความคิดเห็นที่ 69 น้องมิ้นท์ กลอนไพเราะมากๆค่ะ ขอบคุณน้องศาลาฯ ที่จุดธูปเรียกพี่ คุณสดายุ มาวางอีกบทละกันค่ะ     ๐ ปลายฟ้าไร้แสง ๐ ในหุบห้วงมืดอับที่ดับแสง กากจำแลงเศษสังขารมองผ่านหนอน คือแหลกเหลวศรัทธาซึ่งอาทร เหยียบย่ำพรพิศวาสจนขาดใจ ๐ ยะเยือกย้ำเย็นย่างระหว่างจิต ร้าวชีวิตบทเก่าจึงเผาไหม้ สำรอกแห่ง"บุญ"หรือ...คืออะไร บูชาไฟราคะอมตะนั้น ๐ ไม่สัมผัสรุ้งพราวที่ราวฟ้า ไม่เปิดตารับแสงแห่งดาวสวรรค์ ไม่ต้องการสีทองของตะวัน ไม่รู้จักคืน วัน กาล เวลา ๐ ในหุบห้วงมืดดับที่อับแสง ใต้กำแพงราคะปรารถนา หน้าต่างแห่งพร่าเลือนมาเยือนตา ใบ้บอดสิ้นวิญญามิอาลัย จากคุณ : ตะวัน - [ 12 ต.ค. 48 00:00:49 ]

ความคิดเห็นที่ 70 สวัสดีครับคุณบุษบามินตรา... ยินดีต้อนรับและรู้สึกเป็นเกียรติยิ่งที่แวะเวียน เข้ามาทักทาย เข้าใจว่าจะเป็นขาเก่าใน ถนนนักเขียนคนหนึ่งนะครับ เพียงแต่ผมมาเล่นในนี้ได้ไม่นานเท่าไร เมื่อตะวันส่งแสงขึ้นแต่งสรวง ก็เมื่อปวงนกกาบินฝ่าหาว หมดเวลาค่ำมืดอันยืดยาว เริ่มยามก้าวสู่หมายและปลายทาง. แก้ไขเมื่อ 12 ต.ค. 48 11:41:30 จากคุณ : สดายุ... - [ 12 ต.ค. 48 07:51:16 ]

ความคิดเห็นที่ 71 สวัสดีค่ะพี่ตะวัน เห็นบทกวีงดงามแล้ว คิดถึงวันคืนก่อนเก่า ฝีมือไม่ได้ลดลงเลยนะคะ ส่วนมิ้นท์แย่ค่ะ เขียนไม่ค่อยออก พยายามเข้ามาฝึกฝนอีกรอบ แต่ท่าทางจะสู้บุคคลเจ้าสำนวนหลาย ๆ คนในนี้ไม่ได้เสียแล้ว สวัสดีค่ะ คุณสดายุ ขาเก่าขาใหม่ก็ไม่ต่างกันหรอกค่ะ เท่าที่เทียบฝีมือทางด้านอักษรแล้วท่าทางจะสู้คุณไม่ได้  เท่าที่อ่านมาวาทะของคุณนี่ลึกซึ้งกินใจทุกบทเลย “ยังมี” น้ำค้างเศร้าดาวโศกคล้ายโลกดับ แลพยับลับเลือนเดือนหม่นหมอง ในวันที่ความเศร้าเข้าครอบครอง เราจึงมองโลกผ่านม่านน้ำตา ในคืนค่ำที่เย็นเยียบและเงียบงัน มิยินเสียงจักจั่นเคยลั่นป่า ในเงาไหวของใบโมกคล้ายโบกลา ความอ้างว้างเหว่ว้า แห่งราตรี อีกไม่กี่นาทีจากนี้แล้ว แสงแห่งวันอันเพริศแพร้วจะทอสี เมื่อผ่านคืนยืนยาวราวล้านปี ก็จะมีของขวัญงามตอบน้ำใจ เมื่อเช้าหนึ่งซึ่งผ่านแล้วม่านหมอก เราจะเห็นไม้ดอกงามสดใส รู้สุขแท้เมื่อทุกข์ทนผ่านพ้นไป ถึงอย่างไรความหวังย่อมยังมี แก้ไขเมื่อ 12 ต.ค. 48 15:14:40 จากคุณ : บุษบามินตรา - [ 12 ต.ค. 48 14:22:26 ]

ความคิดเห็นที่ 72 น้องซอมพอแดง เพลงใครน่ะ เหมือนไม่เคยได้ยิน ฮิๆๆ ความคิดถึงปกติเป็นเรื่องน่ายินดีอย่างยิ่ง ไม่น่าทรมานแต่อย่างใด ดังนั้นจงคิดถึงกันให้มากไว้ อย่าได้จำกัดด้วยขนาดและปริมาณ...เด็ดขาด ฮิๆๆ จากคุณ : สดายุ... - [ 12 ต.ค. 48 15:48:01 ]

ความคิดเห็นที่ 73 น้องศาลาไทย พอคุณตะวันมา คุณบุษบามา ผสมผสานกับพวกเราเหล่าที่ วนเวียนอยู่แถวนี้....ก็นับว่าครึกครื้นขึ้นมากโข จะได้เอากลอนมาลงให้ชมกัน สงสัยงานนี้ศาลาไทยไม่ได้จุดธูปเป็นดอกๆซะแล้ว จุดเป็นห่อเลย อิๆๆ จากคุณ : สดายุ... - [ 12 ต.ค. 48 15:51:16 ]

ความคิดเห็นที่ 74 คุณตะวันครับ ผมรู้สึกว่าบทกลอนเชิงอารมณ์ นี่คุณตะวันเขียนได้อย่างมีพลังดีแท้ ๐ แต่แสนล้านดาวโรจน์เริ่มโชติช่วง ก็ส่องล่วงฟ้าไปจนไกลแสน เปิดพิสัยมืดมัวไปทั่วแดน ตราบทิพแถนจดภาวะแห่งอบาย ๐ จึงเมื่อหม่นเมฆาเข้าคร่าข่ม บิดจันทร์ล่มดาวอับแสงลับหาย เหลือบางส่วนแจ่มจ้า..ขึ้นท้าทาย คือความหมาย..ไม่สิ้น..การดิ้นรน ๐ คือผู้หาญเย้ยยั่ว..ไปทั่วฟ้า ทุกข์หนักหนา..เพียงไหนเอาใจป่น แม้นมืดคล้ำคลุมคาทั้งสากล ฤๅจักหม่นบังใจที่ใสเรือง ๐ แม้นแต่แสงดาวเดียวกลางเปลี่ยวหน อาจไล่หม่นให้ลดช่วยปลดเปลื้อง ดังศรัทธาชนผองเมื่อนองเนือง จักเรื่อเรื้องให้เห็นปลายเส้นเดียว ๐ จากแสนล้านดวงดาวกลางหาวหน ถึงแสนล้านใจคน..อันล้นเชี่ยว เมื่อศรัทธาหลากหลายรวมสายเกลียว ย่อมอาจเกรี้ยว กราดแสนย์ ท่วมแผ่นดิน ๐ ทุกคราครั้งท้อแท้..เหลือบแลฟ้า ดาวตรงหน้ายอแสงไม่แล้งถิ่น เติมเชื้อเพลิงแห่งใจให้ไหลริน จนตราบสิ้นสับสนในหนทาง. แก้ไขเมื่อ 13 ต.ค. 48 12:15:26 จากคุณ : สดายุ... - [ 12 ต.ค. 48 15:55:22 ]

ความคิดเห็นที่ 75 คุณมินท์ครับ ถ่อมตัวไปแล้วครับ บทนี้งามครับ... ในคืนค่ำที่เย็นเยียบและเงียบงัน มิยินเสียงจักจั่นเคยลั่นป่า ในเงาไหวของใบโมกคล้ายโบกลา ความอ้างว้างเหว่ว้า แห่งราตรี ๐ เหน็บหนาวใต้ราวป่า ๐ ๑.เมื่อลมหนาวเข้าโกรกชะโงกผา ทั้งผืนป่าไม้พรรณย่อมสั่นอยู่ และเมื่อหยาดน้ำค้างหล่นพร่างพรู ดินย่อมรู้ซับซ้ำความฉ่ำชื้น ๒.เธอระบัดยอดเหยียดขึ้นเสียดฟ้า ฉันซบคาสายลมอย่างขมขื่น ไม่นานแล้วสินะ..เธอจะยืน ขึ้นโลมคลื่นแสงตะวันตอนจันทร์ลับ ๓.เธอช่อชูรู้ห่มสายลมหนาว รอรับผ่าวร้อนแสงสำแดงกลับ ฉันรอผ่าวร้อนฤทธิ์เพื่อปลิดลับ ตามกฎเกณฑ์ส่ำสรรพกำชับไว้ ๔.มองหนึ่งล้ำจำเริญเพลิดเพลินอยู่ หนึ่งหดหู่ตีบตันความฝันใฝ่ ความขัดแย้งเผยเห็นความเป็นไป ย่อมผุดให้มองเปรียบมองเทียบเอา ๕.อันหนาวแทรกเชื้อเย็นจักเร้นล่วง ก็แต่หน่วงเครื่องห่มเพียรข่มเข้า ไมตรีอันเยียบเย็นเหมือนเช่นเงา จักกลวงเปล่าหายไป..เมื่อใจปรุง ๖.ตากลมหนาวยาวนานในกาลมืด แค่รอยืดช่วงทัณฑ์ผ่านวันพรุ่ง มองไม่เห็นเลิศล้ำจักอำรุง ให้หมายมุ่งแก่นหลักเป็นมรรคา ๗.แค่สัมฤทธิ์เรื่องร้อยที่คล้อยผ่าน หรือ..ประการควรจิตคอยติดค่า แท้..อาจถึงเข้าขั้นด้อยปัญญา เมื่อมองฝ่ากาลกลับไปนับย้อน ๘.แกร่งคมแลหนักแน่นดุจแผ่นผา กี่สายลมผ่านมาย่อมราผ่อน กี่กัปกัลป์แสงแดดแม้นแผดร้อน ก็เพียงกร่อนเพียงบิ่นเพียงสิ้นคม ๙.หนาวนี้จึงยังหนาวโลมผ่าวเนื้อ อบอ้าวกับช่วงเชื้อเจียนเหลือข่ม จมปลักกับคุณค่าเคยปรารมภ์ และยังขมเค็มปร่ากับค่านั้น ๑๐.บริบทรอบด้าน..เมื่อผ่านสิ้น รอยแหว่งวิ่นลมไล้จึงไหวสั่น หลังจ้องจับกลับกลายจนหมายทัน ว่าเพียงพรับตาคั่นจักบั่นรอย ๑๑.สาย..เที่ยง..บ่ายใบอ่อนเจ้าอ้อนแดด รับเผาแผดที่ลดเริ่มถดถอย ลมแผ่วเบาโลมฝุ่นจนกรุ่นลอย ฝ่าลำแสงแดดน้อยเป็นสร้อยลำ ๑๒.เห็นเมื่อแสงโจมจับจึงรับรู้ ถึงฝุ่นพรูห้อมหับปวงสรรพส่ำ ใต้ม่านแสงฤๅจะเกลื่อนสร้างเงื่อนงำ ความมืดดำฤๅจะกล้าเข้าราวี ๑๓.มองผ่านเห็นใสซะ..เหมือนกระจก แรงแสงตกยากผันเห็นนั่นนี่ จึง..ยังคง...หลงไปว่าไม่มี จำกัดนี้..รึจะครอบด้วยกรอบคิด..? ๑๔.หนาว..เมื่อผ่านกาลบ่ายก็หายสิ้น เฉกถวิลกาลเลื่อนย่อมเบือนบิด อหังการกรงกรอบเคยครอบมิด อาจลดลิดเลือนสลายเมื่อปลายมือ ๑๕.เห็นเธอยัง..เหยียดร่าง..ขึ้นกลางฟ้า แรงลมพา..ยอดปลิว..เสียงหวิวหวือ ฉันหล่นล่วง..ภาระ..ลอยกระพือ สุดท้ายคือ..ความว่างเปล่า..และเฉาตาย. จากคุณ : สดายุ... - [ 12 ต.ค. 48 16:05:20 ]

ความคิดเห็นที่ 76 เขากิ๊กเขากั๊กกลอนกันทำฉันเคลิ้ม หวานกวีเหมือนเดิมเพิ่มอายหอม คิดถึงตะวันหนึ่งนกพลันที่หน้าคอมพ์ฯ หลับในอ้อม...ศาลาไทยได้คงดี สดายุครับ คิดถึงเพื่อนเก่าเสียมากมาย รหัสผ่านหายไปจากสมอง แวะมาแอบอ่านเยี่ยมมอง ถึงเวลากลับมาเสียที จากคุณ : แสงแรก ประดับดิน - [ 12 ต.ค. 48 21:37:04 ]

ความคิดเห็นที่ 77 บทนี้ของคุณสดายุ ให้กำลังใจดีเหลือเกินค่ะ สวัสดีแสงแรก ยินดีที่จะกลับมาอีกครั้ง นึกถึงเสมอ และรอคอยทุกถ้อยคำ    ๐ สูญ ว่าง และจางหาย ๐ ๐ เหนือแสงสูรย์เบื้องบนที่พ้นขอบ สว่างรอบเขตกาลก่อนวารใหม่ จากสีรุ้งเจ็ดสายจางหายไป เหลือเถ้าไหม้แห่งวิเวกคราเมฆบัง ๐ ใต้รังสีร้อนแดงซึ่งแฝงเร้น ยังมองเห็นวังวนแห่งมนต์ขลัง วิถีทุกข์โถมส่ำเหนือกำลัง จึ่งบ้าคลั่งกร่อนโลกวิโยคแล้ว ๐ ตะวันลาจากภพเคารพค่ำ ฟ้าเริ่มต่ำวันเลือนรอเดือนแก้ว สะท้อนเสียงร่ำไห้ในหยาดแพรว น้ำค้างแววระริกผ่านหมื่นล้านรอย ๐ วาบสว่างแสงไต้ในคืนมืด ผวาในแสงชืดของหิ่งห้อย ฟุ้งเฟ้อ เพ้อพล่าน การรอคอย ทบเศร้าสร้อยมืดร้างเพียงลำพัง ๐ เสมือนเอื้อมไขว่คว้าขอบหล้าโลก ผ่านภูโศกทะเลไกลไม่ถึงฝั่ง อสงไขยกาลเนิ่นเกินภวังค์ ริบหรี่หวังวูบดับจนลับตา แก้ไขเมื่อ 13 ต.ค. 48 00:28:15 จากคุณ : ตะวัน - [ 13 ต.ค. 48 00:13:17 ]

ความคิดเห็นที่ 78 น้องมิ้นท์จ๋า บทที่ 71 นี่ไม่ธรรมดาค่ะ มีพลัง และคมคำร้อยเรียงงดงาม หากนี่เรียกสนิม พี่ขอซื้อละกันคนสวย รอบทกวีของแสงแรกนะจ้ะ นึกว่าเขียน ให้หนึ่งนกละกัน จะได้มีแรงบันดาลใจ อิอิ..................... แก้ไขเมื่อ 13 ต.ค. 48 00:26:10 จากคุณ : ตะวัน - [ 13 ต.ค. 48 00:25:12 ]

ความคิดเห็นที่ 79 สวัสดีครับคุณแสงแรก ยินดีที่แวะมาเยี่ยมครับ ๐ เยียวแก้วเก็จน้ำค้าง โลมกลีบมาลย์ไป่ว้าง เหยาะย้ำพรำถนอม ๐ รออ้อมตะวันเอื้อ ระเหิดระเหยเชื้อ ฉ่ำชื้นระรื่นหาย ๐ กรีดกรายภมรแล้ว หลังพร่างประกายแพร้ว ฝากฟ้าสลับสี ๐ วาทีย่อมปานนั้น จ่อมจิตบรรเจิดคั้น หยดย้อยปล่อยถวิล ๐ โบกบินผิว์ภู่คล้อย ละเมียดละมุนสร้อย สร่างสิ้นฤๅไฉน. จากคุณ : สดายุ... - [ 13 ต.ค. 48 08:31:12 ]

ความคิดเห็นที่ 80 คุณตะวันครับ ตอบช้าไปหน่อย..แหะๆ...ขออำภัย ๐ เบื้องหน้าเดือนวกเริ่มตกต่ำ หยดน้ำค้างหญ้ารอฟ้าใส คลื่นดาวร่วงดับเลือนลับไป รออุทัยเบิกบทปรากฏดวง ๐ ปรากฏสะท้อนเรื่องย้อนหลัง คราวครั้งเพื่อสำหรับให้นับช่วง นับทอดย่างเท้าอันเปล่าปวง นับหน่วงเหนี่ยวขังเคยรังควาน ๐ น้ำค้างหนาวห่มด้วยลมล้อม หลั่งหลอมเยือกเย็นหยาดเป็นย่าน รอลำตะวันเล็มอยู่เต็มลาน รอเพียงจะวักวารให้ผ่านวาย ๐ ลมโบกไม้บอกระลอกบท ท่ามกลางสีแดงสดตะวันฉาย แว่วกำสรวลเสียงพลิ้วเรียงราย ที่กระหายรับอำรุงของรุ่งวัน ๐ หุบเหวทะเลหมอกนั้นบอกหม่น รอจะป่นปลดถวิลผู้สิ้นฝัน ถวิลอันเซียวซีดด้วยกีดกัน จากจารีตขีดคั่นเป็นทัณฑ์แทง ๐ ระบัดใบเขียวทอดของยอดหญ้า บอกชื่นชิวากลั้วทุกหัวระแหง ระหว่างทัณฑ์ที่ร่อยหรอลงพอแรง ทั้งโลกแหล่งรอระยับลงจับกาล. จากคุณ : สดายุ... - [ 15 ต.ค. 48 09:26:32 ]

ความคิดเห็นที่ 81 ๐..รอบขันธะปราการ..๐ วสันตดิลกฉันท์ ๑๔ ๑. ตรองภาคะวากยะผสาน นยะผ่านประโลมชนม์ ล่วงเลศและเจตนะพิกล ทุพพละวนผลาญ ๒. โลกันต์มหรรณพะสมุท- ระ ฤ หยุดละวิญญาณ จากสรรคะอันมหิพิศาล มุหะผ่านตะล่อมตรึง ๓. ป่วยการจะผ่านทิพยะคำ ระบุนำ ณ คำนึง ป่วยการจะผ่านรหัสะถึง ภวะซึ่งอันไร้ทรง ๔. ล้วนสรรพะศัพท์ธิระประดิษ- ฐะสถิตะโลมลง เกื้อกรรมะทำนุอุปสง- คะผจงบ่เคยจาง ๕. เบื้องบทสุพจนะประพิมพ์ สัตะปริ่มจะอับปาง เปลื้องคำก็คัมภิระพยางค์ จะผละห่างก็กล่าวหา ๖. หวานลิ้นบ่สิ้นรสะเขษม ดละเปรมและเอมอา- รมย์ยินถวิลบ่ละบ่ลา บ่ละคว้าและคลุกคลี ๗. ต้องโสตประโมทยะระบัด อวิภัชะวาที บ่งทิศขจิตพฤติวิถี สดุดีบ่เว้นวาย ๘. อบอุ่นสิสุนทริยะภาพ ขณะทาบลงทักทาย อุ่นหนอ ฤ พอหัตะสลาย ทุขะคลาย...บ่เห็นมี ๙. เพียงแย้มก็แง้มอัตะประกิต กระอุมิจฉะมากมี หลงบทเพราะรสะพจนี ดุษณีอยู่แนบเนา ๑๐. ดำเนินบ่เกินจุละสภา- วะจะว่าบ่พ้นเงา จารีตะขีดสวะระเร้า ดละเคล้าและเคลือบคลุม ๑๑. รึงรัดวิวัฒนะประสง- คะดรงคะล้อมรุม ซ่อนลึกผนึกจิตะผชุม มละหุ้มบ่ให้เห็น ๑๒. ศรัทธาก็บ่าบ่ละบ่ขาม จะตริตามแต่จำเป็น จึงวัตรกระหวัดสวะกระเซ็น มุหะเร้นเพาะรูปรอย ๑๓. ภาคีวิถีคุรุอุฬาร จะตระหง่านและรอคอย หลอมภาษพิลาสบทะทยอย ดละสร้อยผสานเสียง ๑๔. เสียงนั้นจะคั้นอุระระรัว ขณะกลั้วกะแกร่งเกรียง แลวรรคสุลักษณะประเดียง จะระเรียงบ่โรยรา ๑๕. ควรอยู่ ฤ ผู้บ่อภิรม- ยะจะข่มจะคลายอา- วรณ์เพียงเพราะเสียงสกุณะกา เสนาะยาจะพอเย็น ๑๖. ควรอยู่ ฤ ผู้ขบถะญาณ จะละคานเพราะลำเค็ญ ควรแต่จะแผ่สัทะประเด็น มุหะเข่นสิจึงควร. แก้ไขเมื่อ 15 ต.ค. 48 09:36:48 จากคุณ : สดายุ... - [ 15 ต.ค. 48 09:35:15 ]

ความคิดเห็นที่ 82 เอาของเก่าของคุณตะวันมาขัดตาทัพ พลางๆก่อน ๐ ละอองฝนล้นฟ้าเมฆาหม่น กลั่นหยดบนห้วงหาวอ้าวสะท้าน ครืนครืนเสียงแสบปร่ามืดฟ้านาน ชะเปียกรานล้างป่าทั่วฟ้าไกล ๐ นกตัวหนึ่งสั่นหนาวบนราวกิ่ง เข้าแอบนิ่งอิงซ่อนปีกอ่อนไหว หวังรอแสงตะวันเพื่อปันไฟ มอบอุ่นให้คลายหนาวก่อนร้าวทราวง ๐ นทีทุกข์ปลุกทำนองของฟองคลื่น ให้ขวัญตื่นเกลียวสั่นจนหวั่นสรวง บางเกลียวเอื้อมหยิบสกาวแห่งดาวดวง กลืนลงห้วงแห่งมหาชลาลัย ๐ นาทีนั้น...แสงทองจองผืนฟ้า ละเลงทาหล้าหม่นผจญใหม่ คืนวันรุ่งราง....มืดจางไป สว่างไพร ทั่วท้องทุ่ง และคุ้งธาร จากคุณ : ตะวัน  - [ 4 ส.ค. 47 12:32:09 ] จากคุณ : สดายุ... - [ 15 ต.ค. 48 12:38:38 ]

ความคิดเห็นที่ 83 งดงามกับบทนี้ซะจริง.... ตะวัน ๐ นทีทุกข์ปลุกทำนองของฟองคลื่น ให้ขวัญตื่นเกลียวสั่นจนหวั่นสรวง บางเกลียวเอื้อมหยิบสกาวแห่งดาวดวง กลืนลงห้วงแห่งมหาชลาลัย..... สดายุ ๐นาทีนั้นสรวงสะเทื้อนเสียงเลื่อนลั่น หมุนกัปกัลก่อเชื้อช่วงดาวดวงใหม่ ริ้วนทีสีทันดรสะท้อนไอ เปิดม่านฟ้าผืนใหม่ให้ไต่ดวง ตะวัน ๐ ทางช้างเผือกเลือกสายประกายพฤกษ์ สร้างผลึกสีขาวจากดาวร่วง เกิดตำนานผ่านนทีสีเงินยวง เป็นหุบห้วงจักรวาลนิรันดร สดายุ ๐ผืนแพดาวแผ่เลี้ยวเป็นเกลียวม่าน เฉกลำธารสะบัดปลายเป็นสายศร เอื้อปฐมบรมพงศ์ธำรงตอน แต่เมื่อถิ่นทินกรเริ่มร้อนแรง ๐เวิ้งว้างระหว่างกาละอวกาศ เพียงฝุ่นอนันตธาตุที่พาดแฝง ก่อระบำไหวเวียนของเปลี่ยนแปลง เป็นคลื่นแสงเริงร่ายประกายดวง ๐รวม/ยุบเพื่อจะแยกเป็นแปลกใหม่ ผ่านแสนล้านอสงไขยครรไลล่วง เกินระยะจะนึกหยั่งกาลทั้งปวง กาละอันแต่งสรวงด้วยดวงไฟ ตะวัน ๐ ปะทุระยับประดับปร่า เกิดรุ้งทองละอองทาพิศมัย บัลลังก์สวรรค์วิบพริบพิไล ห่มด้าวไห้พิสุทธิ์ประดุจเมือง ๐ อัปสรเสียงสืบสานสู่กาลสอง ดื่มทำนอง โลก ฝัน วัน เรื่อง ปรากฎแสงไหม้หม่นดาวป่นเปลือง ขณะเฟื่องวิบวาวก่อนดาวลับ ๐ ภวังค์แห่งเอกภาพเคลื่อนวาบไหว ก่อนกลุ่มดาวดวงใดจะไหม้ดับ จุติคุ้งสกาวพราวระยับ ก่อนจะอ่อนแสงประดับจนอับลี้ ๐ ขณะแห่งทวีคูณสูญญากาศ สลายดาวพินาศเป็นถาดสี หมื่นสารผลึกแสงแห่งราตรี อดีตกาลล้านปีที่โคจร จากคุณ : ตะวัน  - [ 5 ส.ค. 47 23:55:04 ] แก้ไขเมื่อ 15 ต.ค. 48 12:45:04 จากคุณ : สดายุ... - [ 15 ต.ค. 48 12:42:13 ]

ความคิดเห็นที่ 84 ๐ แต่ครากัมปนาทดังของครั้งนั้น เพิ่มร่องรอยกัปกัลป์อนันต์หนึ่ง ระหว่างเคลื่อนลึกล้ำเกินคำนึง กว้างเกินกว่าความคิดถึงจะพึงมี ๐ลำสว่างมหิมาหลามบ่าออก เป็นระลอกโรจน์พลังของรังสี เริ่มภพ/ภูมิ/กาละ/อเวจี น้ำ/ฟ้า/ปฐพีจึงมีมา ๐พลังของคลื่นฟ้ายังบ่ารอบ ข้ามกรอบแสงหักเหของเวหา แต่ปฐมโชติดับเกินนับครา ตลอดช่วงรัถยาของภากาล ๐สุริยะมหิมาประภานับ เสมอกับจุลพิสัยของไพศาล หนึ่งคนบนวาระจักรวาล เพียงตำนานจุลินทรีเช่นนี้เอง. จากคุณ : สดายุ... - [ 15 ต.ค. 48 12:50:48 ]

ความคิดเห็นที่ 85 ๐ ทิพสุคนธา ๐ ๐ รื่นรมย์เมื่อดอกโมกกรรโชกกลิ่น ฝ่าสายลมรวยรินล้อมถิ่นที่ บริบททั้งสิ้นย่อมยินดี ในภาคส่วนสุนทรีย์อันปรี่ล้น ๐ หอมเอยหอม..พะยอมดอกระลอกนี้ หวังพัดวีสลายล่องความหมองหม่น สะบัดโศกคอยประทุษให้หลุดพ้น เพื่อจิตขวนขวายไขว่จักไหลย้อน ๐ ลมเอ๋ยลม..ระดมพัดระบัดรื่น เข้ากลบกลืนรอยเหงาแต่เก่าก่อน แตะตื่นสุขลึกล้ำขึ้นซ้ำซ้อน หยั่งช่วงตอนปริศนาขัดคาไว้ ๐ แต่ละตอนแต่ละภาพที่คาบเกี่ยว ก็น้อมเหนี่ยวนำมาใช้อาศัย เป็นประทีปโคมสว่างอยู่กลางใจ และขับไล่บริบทจนหมดมัว ๐ ภู่ภมรร่อนเร่กลางเวหน หวานมาลีล่อลนย่อมวนกลั้ว ฤๅต่างหวานใครนั้นอกสั่นรัว คือใครยั่วใครแย้มผ่านแก้มยิ้ม ๐ ส่งใจหนึ่งร่อนคว้างขึ้นกลางหาว รุมร้อนผ่าวกำเริบจนเอิบอิ่ม ระบัดนัยน์ทับทาบด้วยภาพพิมพ์ ส่วนอ่อนนิ่มย่อมคือใจที่ไขว่คว้า ๐ แว่วแว่ว...ยินนกร้องคะนองเสียง ดังใกล้เคียงกลับเร้นไม่เห็นหน้า วาบวาบ...หนึ่งภาพแพร้วในแก้วตา ย่อมเป็นหน้าหนึ่งนั้นรัดพันใจ ๐ รื่นรื่นแต่แก้วเยื้องชำเลืองเนตร เจ้าเผยเลศเสน่หาลอยบ่าไหล ระดับหมายข้นเข้มและเต็มนัย ตั้งอาลัยรอให้รับชั่วกัปกัลป์ จากคุณ : สดายุ... - [ 15 ต.ค. 48 16:33:58 ]

ความคิดเห็นที่ 86 งดงามทุกถ้อยคำค่ะ จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 17 ต.ค. 48 03:25:06 ]

ความคิดเห็นที่ 87 หวัดดีทิกิ ........................... ๐ รอยกาล ๐ ๐ หลับใหลในสถานวิมานเมือง ฟุ้งเฟื่องปรารถนาเพื่ออาศัย ฝันเอย...เคยฝันวันพิไล มอดไหม้ดับแล้วแววศรัทธา ๐ เพียงหลงวนวังเมื่อครั้งก่อน รุ่มร้อนบ่วงขลาดปรารถนา แหลกเหลวหมดสิ้นทั้งวิญญา บอดบ้าติดเหตุกิเลสตน ๐ รอยกรรมหลู่ธรรมที่ดำเนิน รวมเดินสืบซับทุกสับสน แสงใสซีดจางเลือนลางจน เข้มหม่นโลกชืดมืดสะท้าน ๐ รอยกาลนานก้าวซ้ำร้าวแยก ดินแตกฟ้าขาดบังอาจต้าน จุดเทียนเผาห่วงทุกบ่วงมาร ขณะรานเปลือกกรรมด้วยธรรมะ ๐ บำเพ็ญศรัทธาสมาธิ ลบรอยตำหนิกักขฬะ ล้างใจใสปลงเห็นองค์พระ คือชนะตมตนหลุดพ้นแล้ว ๐ พราวแพรวเดือนดาวสกาวดวง กำหนดใจโชติช่วงเห็นดวงแก้ว ละเอียดทุกสมาธิจะผลิแวว รอยแนวแห่งนิพพาน ณ กาลนั้น จากคุณ : ตะวัน  - [ 19 ต.ค. 47 01:20:09 ] จากคุณ : สดายุ... - [ 17 ต.ค. 48 12:50:39 ]

ความคิดเห็นที่ 88 ๐ เพราะมองเห็นทุกข์โศกในโลกนี้ ทั้งไม่มีสักคนจักพ้นได้ จึงก่อเกิดกำลังความตั้งใจ วินิจฉัยนัยธรรมเพื่ออำรุง ๐ ดำรงอยู่คู่กาลมานานเนิ่น รอจำเริญจิตฉายความหมายมุ่ง สู้ภาคส่วนซ่อนเร้นความ”เป็น-ปรุง” หวังผ่อนพลุ่งผองพิษที่ติดคา ๐ เพียงไม้หนึ่งกำมือที่ถือเพ่ง ใช่ต้องเล็งสืบสาวทั้งราวป่า ผ่านตรึกตรองปรากฏที่จดตา จึงรู้ท่ารู้ทีอย่างที่ควร ๐ คงท่าทีไม่เผื่อความเชื่อมั่น หวังเท่าทันมืดมัวได้ทั่วถ้วน จึงลากเหตุแลตรรกคอยทัก -ทวน พร้อมใคร่ครวญน้อมธรรมไว้อำนวย ๐ ย้ำท่าทีไม่เหลือความเชื่อเชื่อง ทุกราวเรื่อง-ศรัทธะ-คำ-สะสวย เพียงภาพฝันภาครุ้งอันพุ่งพวย เหมือนเอออวยด้วยเงาอันเปล่าปลาย ๐ เพราะไม่เห็นสุขโศกในโลกหน้า กรอบปัญญายึดเอาเป็นเป้าหมาย จรดใจต่อธรรมหวังกำจาย กระแสเย็นเอ่อสายในกายตน จากคุณ : สดายุ...  - [ 19 ต.ค. 47 07:30:12 ] จากคุณ : สดายุ... - [ 17 ต.ค. 48 12:52:26 ]

ความคิดเห็นที่ 89 ๐ เลือนลางฤาพร่างพริบ ๐ แสงพรายประกายพราววาบวาววิบ ลิ่วลิบขอบโพ้นงามอยู่วามไหว ศักดิ์แห่งอาภรณ์อัปสรใด มาหลงใหลเคหาสน์ในชาตินี้ ฤาประจักษ์อหังการ์แห่งว้าเหว่ เหนือทะเลอันตรธานม่านรังสี แสงสวรรค์ มารยา ท่วมธานี ยังเปรมปรีดิ์ จึงปราชัย ในบำเพ็ญ ลืมความหมายรุ่งสางอันพร่างแสง หลงร้อนแรงโลกันต์ไม่ทันเห็น จุดประสงค์ธรรมทวนอันควรเป็น กลับหรุบเร้นเลือนลางลืมพร่างพริบ ระฆังพรก้องถามอยู่ตามโสต คืนรุ้งโรจน์ศาสดาวันทาสิบ ขอก้มกราบบาทองค์ผู้ทรงทิพย์ แสวงวิบสมาทาน ณ กาลเดิม จากคุณ : ตะวัน  - [ 20 ต.ค. 47 23:43:26 ] จากคุณ : สดายุ... - [ 17 ต.ค. 48 12:58:35 ]