ความคิดเห็นที่ 1 สิงหาคม 2547 แบ้งค์เรียนปีที่ห้า ต้องตามเก็บบางวิชา ผมยังไม่รู้จะทำอะไรดีกับชีวิต หลังจากผมโดนรีไทร์ เรานัดเจอกันอยู่บ้าง ตามแต่โอกาสอำนวย ครั้งนี้เราเจอกันอีกหลังห่างหายกันไปเกือบครึ่งปี “เธอกลืนยานอนหลับไปเกินขนาด เธอกินมันเป็นประจำอยู่แล้ว แต่คืนนั้นเธอเมา ไม่รู้ว่าเมาอะไรบ้าง เธออาจเผลอกลืนยานอนหลับไปหลายเม็ดโดยไม่รู้ตัวก็ได้ ฉันไม่ได้เจอเธอมานานแล้ว หลังเธอเรียนจบ เคยเจอกันครั้งเดียวเอง” แบ้งค์พูดสาเหตุการตายของเตยให้ผมฟัง เรานั่งดื่มเบียร์ด้วยกันหลังกลับจากงานศพ “หลังจากไปทะเลคราวนั้น เราคบกันได้ปีนึง เพราะวิชาสังคมนั่นแหละ เราต้องไปเรียนกับรุ่นน้อง พอเรียนจบ เธอก็ไปคบกับรุ่นน้องคนหนึ่งที่เคยเจอกันบ่อยๆตอนเรียน” “เราคบกัน ฉันรู้จักเธอดีขึ้นนิดหน่อย ส่วนเธอ รู้จักตัวตนของฉันปรุโปร่ง” แบ้งค์หยุดสูบบุหรี่ยาวๆ ก่อนพูดต่อ “ นายก็น่าจะเคยเป็นนะ ตอนที่เราอายุน้อยกว่านี้หน่อย เราพร่ำเพ้อถึงความฝันอย่างเฟื่องฟุ้ง อยากพิสูจน์ความฝันของตัวเองที่ได้ตั้งไว้ แต่พอเวลาผ่านสักพัก เราจะพูดถึงน้อยลงเรื่อยๆ ซึ่งความฝันที่มีมันไม่ได้หายไปไหนเลย มันยังอยู่ แถมเราก็ไม่ได้ถอดใจ แต่ว่ามันไม่จำเป็นที่จะต้องพร่ำเพรื่อเพ้อออกมาให้คนรอบข้างได้ยินบ่อยๆ วิธีการแสดงออกมันเปลี่ยนไป” “ เวลาผ่าน เราก้าวข้ามความรู้สึกและบางสิ่งบางอย่าง ถอยหลังกลับไม่ได้แล้ว ตัวตนของเราเปลี่ยนแปลงไป แม้เพียงน้อยนิด แต่ก็เปลี่ยนไปแล้ว” หลังโดดสอบไปทะเลด้วยกัน กลับมาผมพบเจอพูดคุยกับเขาสองคนบ่อยครั้ง ได้รู้จักกันดีขึ้น แบ้งค์ ไม่ค่อยได้พบพ่อกับแม่มากครั้งนัก เพราะต่างทำงานไม่ค่อยมีเวลา แต่เกือบทุกเดือนทางบ้านแบ้งค์ต้องนัดเจอกัน เพื่อรับประทานอาหารมื้อหรูและพูดคุยกัน แบ้งค์เคยชิน ไม่ได้คิดอะไร เขาเข้าใจ ส่วนเตยเธอไม่ค่อยกลับบ้าน แม่ของเธอหย่าขาดจากพ่อแล้วย้ายไปอยู่ต่างประเทศตั้งแต่เธอยังเด็ก เธอเข้ากับพ่อไม่ค่อยได้ แต่เธอไม่ได้แสดงออกว่ามีความทุกข์อะไร ยากที่จะเข้าใจเธอได้ “เราโตขึ้น โลกของเราชัดเจนขึ้น เราต่างมีโลกของตัวเอง บางครั้งวงโคจรอาจพาดผ่านทับซ้อนนั่นทำให้เรารู้จักกับผู้คนรอบข้าง ส่วนเธอ ผู้คนรอบข้างเป็นได้แค่ดวงจันทร์บริวารเท่านั้น ไม่มีทางที่วงโคจรจะซ้อนทับได้ เธออยู่ในที่ๆทั้งฉันและนายเดินไปไม่ถึง ถ้าเธอคิดจะเล่นซ่อนแอบก็คงไม่มีใครหาเธอเจอ” “ขอโทษที่พูดอะไรยืดยาว ฉันเพียงอยากพูดออกมา พูดถึงเธอ เท่าที่ฉันอยากพูดถึง” “ฉันไม่ขัดนายหรอกน่า ฉันรู้ว่าเธอพิเศษ” “ฉันพูดถึงเธอแต่ไม่ได้หมายความว่าฉันลืมเธอไม่ได้หรือว่ายังเจ็บปวดอยู่หรอกนะ ฉันต้องพูดเพราะมันต้องพูด ไม่วันนี้ก็วันหน้านายต้องได้ยินฉันพูดถึงเธออยู่ดี” ผมยิ้มให้แบ้งค์ จิบเบียร์ ฟังเขาพูดต่อ “เธอเก่งเกินไป ยอดเยี่ยมเกินไป ไม่มีใครคุมเธอได้ ใครเข้าใกล้เธอเป็นต้องถูกดึงดูดจนเสียการควบคุม นายเคยแอบชอบเธอหรือเปล่า? ” “เปล่า ไม่เลย” “แต่ตานายเวลามองเธอมันฟ้อง” “งั้นเหรอ แต่ฉันไม่ได้ชอบเธอจริงๆนะ เธอเพียงเป็นคนที่น่ามองก็เท่านั้นเอง” ผมตอบด้วยใจจริง “ดีแล้วล่ะ ถ้ามีเซ็กซ์กับเธอนายจะเสียใจ อยากจะเสียศูนย์ไหมล่ะ” “อยาก แค่คิดเฉยๆนะ” ผมยิ้ม “หึหึ มันต้องเป็นแบบนั้นแหละ” แบ้งค์กระดกเบียร์ที่เหลือครึ่งแก้วจนหมด “ฉันรักเธอนะ แต่เธอไม่ได้รักฉัน เธอเหมือนจรวดเร็วจี๋ แล่นวนรอบโลกจนร้อนเกินขีดจำกัด จนชิ้นส่วนต่างๆ ค่อยๆเลาะหลุด แล้วในที่สุดก็ระเบิด ตูม.. ฉันเหมือนดาวหางในอวกาศ มาให้เห็นเพียงวาบเดียวสั้นๆ แล้ววาบหายไป จริงๆฉันอยากเป็นดาวหางพุ่งชนโลกของเธอให้เกิดการเปลี่ยนแปลง แต่ดาวหางอย่างฉันขนาดเล็กเกินไป พุ่งเข้าไปได้แค่ป่นละลาย” “ส่วนนายเหมือนดาวฤกษ์บนฟ้าที่อยู่โคตรไกล ค่อยๆกระพริบ กระพริบ นานๆครั้งกระพริบเสียทีหนึ่ง” “ฉันเป็นดาวฤกษ์เชียวหรือ ว้าว ! ยกยอจริงเชียว” ผมหัวเราะยิ้มแย้มให้เขา “นายเป็นพวกที่ไม่ต้องการให้ใครมาสนใจ คนทั่วไปอาจมองว่านายไม่สนใจใคร แต่ฉันว่าไม่จริง นายมองดูทุกสิ่งรอบข้าง แต่ไม่ต้องการเรียกร้องอะไร นายอาจถูกใครหลายคนมองข้าม เพราะคนพวกนั้นไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้าง จึงไม่เคยมองเห็นใคร ถ้าไม่มีการแหกปากร้องเรียกให้จ้องมอง คนพวกนั้นผิดกับนาย ถ้ามีการเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้น นายจะเป็นคนแรกที่สังเกตเห็น” “พูดเสียใหญ่โตเชียว ฉันไม่ได้เป็นห่วงเป็นใยคนรอบข้างขนาดนั้นหรอก ฉันเป็นพวกที่ได้แต่มองดูต่างหาก บางทีก็มอง บางทีก็ละสายตา แต่ไม่เคยกระโจนลงไปถึงตัวช่วยใครๆเขาหรอก” “ใช่ นายไม่ใช่นักบุญที่สามารถช่วยคนได้ทุกคน แต่นายเป็นนาย คนรอบข้างที่เกี่ยวพันย่อมรู้ดี” “คออ่อนลงหรือไง ถึงได้เมาเร็ว พูดอะไรเป็นตุเป็นตะ” “ฮ่า ไอ้บ้าเอ้ย ปล่อยฉันพูดไปเหอะน่า” แบ้งค์รินเบียร์ที่เหลือจนหมด “ยังไม่มีแฟนอีกรึ?” “เหมือนอย่างที่เคย” “นายยังบริสุทธิ์อยู่รึเปล่า ?” “เออสิวะ ย้ำจัง” “ฮ่าๆๆ หยอกเล่นน่า” แบ้งค์ดื่มเบียร์อึกใหญ่ “ชีวิตสั้นแต่ไม่จำเป็นต้องรีบร้อน นายพูดถูกว่ะ” “ฉันพูดเรื่อยเปื่อย” “ฉันอยากเป็นอย่างนาย คงดีเหมือนกันนะ” “มาเป็นอย่างฉันเดี๋ยวเบื่อตายพอดี” “หึหึหึ” แบ้งค์ไม่ได้พูดอะไรยาวๆออกมาอีก เรากินเบียร์กันไปเรื่อยๆ จนได้เวลากลับ เขาไปส่งผมที่บ้าน “ฉันคิดถึงแกนะเว้ย” เป็นคำบอกลาของเขา นั่นเพียงพอสำหรับผมแล้ว ประโยคที่ไม่น่าจะหลุดจากปากผู้ชายมาดเท่ๆแบบเขาได้เลย - - - - - - - - - - - - - - - กุมภาพันธ์ 2548 สิ้นเดือนนี้แบ้งค์ก็จบการศึกษาแล้ว แต่เขาประสบอุบัติเหตุรถคว่ำเสียชีวิตก่อนถึงเวลานั้น... เมษายน 2548 ผมไปที่ทะเลร้างผู้คนนั่นอีกครา ทิ้งตัวนอนลงบนผืนทราย นึกถึงค่ำคืนนั้นที่ผมถูกทิ้ง ให้นอนภายนอกเพียงผู้เดียว ส่วนเขาสองคนอยู่ด้วยกันในรถ “ไอ้พวกบ้าเอ๊ย!! ทิ้งฉันให้อยู่ข้างนอกคนเดียวอีกแล้ว” ทะเลกลางวัน เสียงคลื่นที่สาด ลมบกพัด ดวงดาวบนฟ้าไม่มี มีฟ้าสีฟ้ากับก้อนเมฆ ....................................................... จากคุณ : อุปกรณ์ประกอบฉาก - [ วันเกิด PANTIP.COM 21:59:44 A:203.113.81.36 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 ......... SAD   SO   SAD   .. ผมเห็นความเป็นนักศึกษาของตัวเอง จะขอบคุณอย่างไรดี สำหรับอดีตที่ผมลืมเลือน คุณค่ามันมากกว่าคำขอบคุณ ถึงอย่างไรผมคงยังต้องขอบคุณ ที่สุดผมจึงขอบคุณ เรื่องดีๆ ที่ควรอ่าน ของ คุณ อุปกรณ์ประกอบฉาก SAD   SO   SAD  .. AND    THANKS. จากคุณ : วรุณนฤมล - [ วันเกิด PANTIP.COM 22:08:35 ]

ความคิดเห็นที่ 3 อ่านแล้วเสียดาย .. (แต่ชอบเรื่องนะ) จากคุณ : scottie - [ วันเกิด PANTIP.COM 23:58:06 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เหอ เหอ เหอ... วันนี้มาแปลก แหวกไปเป็นแนวเศร้านะครับ แนวคิดโครงเรื่องยังน่าสนใจเหมือนเดิมเลยนะครับ เขียนเสร็จแล้วก็มาแบ่งปันกันอ่านอีกนะครับ จากคุณ : หมูน้อยลอยล่อง - [ 8 ต.ค. 48 06:56:26 ]

ความคิดเห็นที่ 5 อืมม์ ... จากคุณ : ณภ - [ 8 ต.ค. 48 11:44:51 A:71.97.0.250 X: TicketID:105756 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เศร้าจัง แต่ชอบที่เปรียบเทียบแต่ละคนกับดวงดาวแล้วก็จรวดน่ะค่ะ คุณอุปกรณ์ประกอบฉากชอบเขียนเรื่องที่มี"ผม"เป็นตัวเอกเหรอคะ จากคุณ : moonlike - [ 8 ต.ค. 48 18:23:08 ]

ความคิดเห็นที่ 7 อืมมม เข้ามาอ่านก็ดีใจแล้วครับ เรื่องนี้เริ่มเขียนก่อนเรื่องที่แล้วแต่พักไว้ พอมาเขียนต่อรู้สึกฝืดๆนั่งอืดอยู่นาน ที่ใช้สรรพนาม "ผม" บ่อยๆเพราะติดมาจากการเขียนบันทึกครับ เรื่องแรกๆที่เขียนก็ใช้ "ผม" เขียนๆไปแล้วรู้สึกว่ามันก็ได้อารมณ์อีกแบบ ต่างไปจากใช้ชื่อตัวละคร จากคุณ : อุปกรณ์ประกอบฉาก - [ 8 ต.ค. 48 21:32:32 A:203.113.81.37 X: ]

ความคิดเห็นที่ 8 ผมชอบคำพูดของแบ๊งค์ ที่นิยามตัวผู้เล่า มองเห็นภาพได้แจ่มชัด เขาเป็นคนดีครับ. จากคุณ : เจียวต้าย - [ 9 ต.ค. 48 13:57:08 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ชอบจัง เขียนได้ไงคะเนี่ย คือตัวเองเป็นคนเขียนอะไรได้ไม่ลึกซึ้ง อ่านแล้วก็ทึ่งนะคะ ที่ในเรื่องๆหนึ่ง สามารถใส่คนที่มีมิติ มีความลึกเข้าไปได้ในเรื่องสั้นๆ ไว้จะรออ่านอีกค่ะ จากคุณ : travelovers - [ 10 ต.ค. 48 00:53:12 ]

ความคิดเห็นที่ 10 มาอ่านแย้ว จากคุณ : eLepUnk - [ 11 ต.ค. 48 02:24:24 ]

ความคิดเห็นที่ 11 .. " ฉัน "   มาอ่านงานที่ " ผม "  เขียน .. จากคุณ : มัชฌิมา - [ 15 ต.ค. 48 15:45:00 ]