ความคิดเห็นที่ 1 5. ในถนนสายเล็กๆ ที่ตัดเข้ามาในหมู่บ้านที่แสนจะหรูหรา มีใครอีกคนยืนอยู่หน้าบ้านที่มีงานเลี้ยงอย่างสนุกสนาน บุหรี่ถูกจุดมวนต่อมวน หากแต่สายตากลับมองเข้าไปในบ้านซึ่งขณะนี้งานเลี้ยงเหมือนจะเลิกรา เสียงเชลโลหวานซึ้งที่ทำให้เขาเคลิบเคลิ้มเมื่อครู่กลับหยุดนิ่ง ทำให้เขาชะเง้อแลหา เขาเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมจะต้องมายืนตรงนี้ ทางผ่าน เขาพยายามคิดอย่างนี้ เลหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา หมายว่าจะกดเบอร์คนที่รออยู่ แต่แล้วก็เปลี่ยนใจเก็บมันเอาไว้ที่เดิม แล้วยกบุหรี่ขึ้นมาสูบ เพื่อดับความร้อนรุ่มในใจ ....ใครจะมามอง มาทำความรู้จักบ้างก็ไม่รู้.... ขณะที่อีกฝ่ายกำลังกระวนกระวายรออยู่ด้านหน้าของบ้าน แต่อีกคนกำลังยืนนิ่งราวกับท่อนไม้ เผชิญอยู่กับสถานการณ์ที่น่าลำบากใจ คอของรันแห้งผาก ถ้าเธอรู้ว่านี่เป็นงานของเขา หรือเขามาร่วมงานด้วย รันจะไม่ย่างกรายมาเด็ดขาด เธอไม่อยากจะยุ่งเกี่ยวกับเขาเลย รันมองใบหน้าที่คมสัน ผิวของเขาขาวเนียน ที่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นผิวของผู้ดีมีสกุล ตัวของเขาสูงใหญ่ เรียกได้ว่ารันเองก็สูงเลยไหล่เขาขึ้นไปเพียงนิดหน่อยเท่านั้น อาจจะเป็นเพราะผู้ชายคนนี้โตขึ้นในเมืองของฝรั่ง ก็เลยกินนมกินเนย ทำให้สูงกว่าคนไทยทั่วไป แม้กระทั่งพ่อของเขาเองก็เถอะ ยังสูงไม่ได้เท่านี้เลย "รัน" รันเงยหน้ามองอีกฝ่าย แววตาฉายความกังวลอย่างเห็นได้ชัด รันกังวลเกินกว่าที่จะจับน้ำเสียงได้ว่าเสียงนั้นอ่อนโยนกว่าเมื่อ 5 ปีที่แล้วนัก ....5 ปีที่แล้วที่น้ำเสียงและแววตาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง และเฉยชา.... "ผม....เอ่อ....พี่" "คุณธีรเดชกับคุณหญิงสบายดีหรือคะ" แม้ว่ารันจะพยายามบังคับน้ำเสียงให้เป็นปกติ แต่ว่าก็ยังสั่นอยู่ดี รวมถึงตัวของรันที่สั่นน้อยๆ เธอไม่รู้ว่าผู้ชายคนนี้จะมาไม้ไหนอีก ครั้งแรกและครั้งสุดท้ายที่เขาและเธอเจอกัน เขาก็ด่าเธอเสียไม่มีดี "คุณพ่อกับคุณแม่ท่านสบายดี ท่านยังอยากเจอรันอยู่เลย" "คุณหญิงด้วยหรือคะ?" รันถามด้วยความประหลาดใจมากกว่าที่อยากจะประชดประชัน คุณธีรเดชรันเองก็พอจะรู้บ้างว่าท่านอยากจะเจอ แต่คุณหญิงเนี่ย ก็ไม่ต่างกับคนตรงหน้าเท่าไหร่ เป็นที่รันคิดว่า เขาคงไม่อยากจะเห็นหน้ารันชั่วชีวิต "คุณแม่ ท่านเองก็เสียใจ...เรื่องวันนั้น แต่เราไม่ได้เจอรันเลย รันเองก็ปฏิเสธมาตลอดที่จะไปอยู่กับพวกเรา พี่เลยมาตาม" "คะ?"  รันเอียงหน้ามองเขาราวกับไม่ได้ยิน ทั้งที่ได้ยินชัดทุกคำ "มาตามรัน?" รันเรียกแทนตัวเองด้วยชื่ออย่างเคย ทำให้ใบหน้าที่เรียบตึงคลี่ยิ้มมาด้วยความเอ็นดู เขาเดินมาคนตัวเล็กกว่าที่มองเขาอย่างงงงัน ชนม์ชนกค่อยๆ ลูบผมคนตรงหน้าเบาๆ รันอดที่จะร้องไห้ออกมาไม่ได้ "ไปกับพี่เถอะนะ รันอยากเป็นนักดนตรีเหมือนแม่ไม่ใช่เหรอ อยู่ที่นั่นรันก็จะได้เรียน พี่จะจัดการเรื่องเรียนให้เอง" เสียงความอ่อนโยนนุ่มหู และสิ่งที่เขาพูดทำให้รันโผเข้าหาเขาอย่างไม่รู้สึกตัว ชนม์ชนกอมยิ้มเล็กน้อย ก่อนที่จะลูบหัวคนขี้แย "เอ้าร้องใหญ่เลย" กว่าจะปลอบหญิงสาวได้ก็นานโข แต่สุดท้ายเรื่องก็จบด้วยรอยยิ้ม ม่านหมอกที่กินเวลานานถึง 5 ปีก็ได้คลี่คลาย ความจริงมันไม่ใช่เรื่องยากอะไรเลยที่เธอกับเขาจะเข้าใจกัน ในเมื่อเขาและเธอก็มีสิ่งที่ผูกพันกันอยู่แล้ว ยังไงเขากับเธอก็ไม่มีวันตัดกันขาด หรือหนีกันพ้นไม่ว่าอย่างไรก็ตามที "รันขอคิดดูก่อนได้ไหม?" พอโดนรุกเรื่องเรียนมากๆ รันก็เขวเอาเหมือนกัน ชนม์ชนกทำให้เธอรู้สึกว่าเธอไม่ได้อยู่คนเดียวบนโลกนี้คนเดียว "รันกังวลเรื่องคุณแม่ของพี่หรือเปล่า? แม่เขาไม่ได้คิดโกรธรันเลยนะ เพียงตอนนั้นท่านตกใจจนทำอะไรไม่ถูก พี่ก็เหมือนกัน" เขาพูดเองก็กระดากเอง ดูเหมือนว่าเมื่อ 5 ปีที่แล้ว เขาจะตกใจแรงไปหน่อย "พี่ขอโทษ" "พี่ชนม์ไม่ต้องขอโทษรันหรอกค่ะ รันเข้าใจ วันนั้นรันเองก็ตกใจ รันเองก็พบคุณธีรเดชเป็นครั้งแรกเหมือนกัน รันเองก็งงๆ" รันคลี่ยิ้มให้ชายหนุ่มตรงหน้า "ครับ แล้วรันจะกลับเลยไหม เดี๋ยวพี่ไปส่ง หรือว่าจะค้างที่นี่" ทันทีที่เค้าถาม รันส่ายหันจนผมยาวสะพัดพริ้ว ทำให้คนที่สูงวัยกว่ามองด้วยความชื่นชม "รันกลับกับแซกได้ค่ะ นะคะ?" หญิงสาวพูดดักคอ เมื่อเห็นเขาทำท่าจะค้านความคิดของเธอ "ตกลง แต่พรุ่งนี้เย็นพี่ไปรับที่ทำงานนะ" รันพยักหน้าเบาๆ ก่อนที่ทั้งสองจะเดินออกไปบริเวณงานด้วยกัน ด้วยความชื่นมื่น แซกเห็นคนทั้งสองเดินออกมาด้วยใบหน้าที่สดใสก็อดที่จะระบายยิ้มออกไม่ได้ "นึกว่าจะไม่สำเร็จเสียแล้ว รู้ไหมไอ้รัน ตอนที่ฉันรู้เรื่องแกกับคุณชนม์นะ ฉันตกใจแทบแย่ แกไม่เคยเล่าเรื่องให้ฉันฟังเลย" "ฝากรันด้วยนะ" เสียงนุ่มๆ ของชนม์ชนกกล่าวขึ้น ทำให้แซกยิ้มทะเล้นๆ "ไม่ต้องฝากผมหรอก นู่น มีคนมารอมันอยู่ตรงรั้วนู่น ยืนบริโภคนิโคตินเป็นกองแล้วมั้ง รันแกกลับไปเถอะไป๊ เดี๋ยวจะกลายเป็นทะเลคุ้มคลั่งไปซะ" พอรันมองตามที่แซกบอกก็ต้องทำตาโตตกใจ เมื่อเห็นใครที่รอเธออยู่ เธอรีบบอกลาคนทั้งสองแล้วออกไปจากงานทันที ชนม์ชนกมองตามร่างเล็กที่วิ่งอย่างรีบร้อน แล้วหันมามองแซกด้วยสายตาของคำถาม "แฟนรันมัน" คำตอบง่ายๆ แต่ก็สร้างความขุ่นเคืองใจให้ ....รัน เธอดูบริสุทธิ์เกินกว่าที่จะมีใครทำให้หมองมัว.... ..............มีต่อค่ะ........... แก้ไขเมื่อ 08 ต.ค. 48 14:11:00 จากคุณ : mrs_ricken - [ 8 ต.ค. 48 14:10:34 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เปลี่ยน...ใช่มันมีอะไรเปลี่ยนไประหว่างคนทั้งสอง... รันกับเล ตั้งแต่คืนนั้น คืนที่รันไปเล่นเชลโลให้กับเพื่อนของแซก แต่มันคืออะไร คนทั้งสองก็ไม่อาจจะบอกได้เลย ไม่ใช่รันที่เปลี่ยน แต่เป็นเล....ที่เปลี่ยนไป "วันนี้กลับดึกนะ นอนไปเลย" รันพยักหน้าเบาๆ เพื่อแสดงการรับรู้ พักนี้เขาอาจจะดูไม่เย็นชาเหมือนเดิม ออกจะใจดีนิดๆ แต่รันรับรู้ได้ว่ามันมีอะไรที่เปลี่ยนแปลงไป เลทำงานหนักขึ้น อยู่ที่ทำงานมากขึ้น แต่บางทีก็กลับมาพร้อมกับกลิ่นเหล้า และบางทีก็กลับมาพร้อมกับกลิ่นน้ำหอมของผู้หญิง รันบังคับตัวเองไม่ได้คิดมากไม่ได้ เพราะรันเองก็รู้ดีว่าไม่มีอะไรที่สามารถผูกมัดเลได้สักอย่าง รัก....เขาก็ไม่เคยรัก พอคิดมาถึงตรงนี้ ขาของรันก็อ่อนแรงขึ้นมาเฉยๆ รันเอนกายลงนอนกับที่นอนแสนนุ่ม หลับตาลงช้าๆ คิดถึงเรื่องราวที่ผ่านมาของเธอและเขา มันไม่มีอะไรเลย เหมือนเพื่อนที่อยู่ด้วยกันมากกว่า อาจจะเคยมีอะไรกันบ้าง แต่รันก็รู้ดีว่าเป็นเพราะ 'ความใกล้ชิด' ไม่ใช่ความรัก มันกำลังจะมีวันนั้นใช่ไหม.... วันที่เลเจอกันคนที่เลรัก และเขาก็รักเล เหมือนมีดกรีดตรงกลางใจ รันสะอื้นฮักออกมา แม้ว่ารันจะรู้... รู้มาตลอดว่า.. สักวัน เขาก็ต้องไป ไปกับคนที่รักเขา และคนๆ นั้นก็ไม่ใช่เธอ แต่ถึงคิดอย่างนั้น ก็ทำใจ...ไม่ได้สักที 'ปล่อยเขาไปเถอะรัน เขาไม่ได้รักแกเลยนะ' เสียงเพื่อนคนนึงของเธอเคยบอกอย่างนั้น แต่เพียงแค่คิด น้ำตาเธอก็ไหล แต่หากเขาจะไป เธอก็ทำอะไรไม่ได้ เธอไม่คิดจะยื้อแย่ง สิ่งที่ไม่เคยเป็นของเธอ มาไกลได้ถึงทุกวันนี้.... ก็ดีเกินพอ "ไอ้รัน ทำไมทำหน้ายังกับแบกโลกไว้วะ" เสียงแซกถามขึ้น เมื่อเปิดประตูห้องมาเจอเพื่อนทำหน้าบูด "เหงา เข้าไปได้ไหม?" รันไม่รอคำตอบ กลับเดินเข้าห้องแซกไปอย่างไม่กลัวเกรง อีกฝ่ายจึงได้แต่ยืนเกาหัว นอกจากไอ้เลแล้ว มันไม่เคยคิดว่าคนอื่นเป็นผู้ชายเลยจริงๆ "เออ... ถือวิสาสะเข้ามาเลยนะ หิวยัง จะทำอะไรให้กิน" คนถูกถามพยักหน้าเบาๆ ก่อนที่นั่งอยู่กลางห้องอย่างหมดอาลัยตายอยาก .....ป่านนี้เลจะทำอะไรอยู่ และอยู่กับใคร.....ไม่อยากจะคิด แต่ภาพบางภาพก็ยังแจ่มชัดในความทรงจำ.... ภาพแห่งความจริง เธอคนนั้น เขากลับมาทวงของของเขาคืนแล้ว ทำไมรันจะไม่เคยเห็นผู้หญิงที่แสนจะสวย หุ่นดี มั่นใจในตัวเอง และอะไรสารพัด ที่เรียกว่าดีพร้อม และตรงกันข้ามกับเธอสักอย่าง ....ผู้หญิงที่เลรัก...หมดหัวใจ และแม้เมื่อ 5-6 ปีก่อน รันจะเจอเธอคนนั้นเพียงแค่ 2-3 ครั้งที่เขามาหาเลที่มหาวิทยาลัย แต่ภาพของผู้หญิงคนนั้นที่จับมือเคียงคู่ไปกับเลก็ยังแจ่มใสอยู่ในความทรงจำ ไหนจะรอยยิ้มที่สดใสของเลอีก ทะเล...ผู้ชายยิ้มยาก แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าเธอคนนั้น เขากลับเอ็นคนยิ้มง่ายอย่างไม่น่าเชื่อ และเมื่อวันก่อน รันก็เห็นเล ...ผู้ชายยิ้มง่าย อยู่กับผู้หญิงคนเดิม คนเดียวที่ทำให้เขายิ้มได้... เสมอมา และตลอดไป วันนั้นรันไปทานข้าวเย็นกับพี่ชนม์ที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง แล้วรันก็เห็นผู้หญิงคนนั้นเดินกับเล เดินจับแขนกันอย่างสนิทสนม แล้วเขาก็ยิ้มให้ผู้หญิงคนนั้น รอยยิ้มที่รันไม่เคยได้มาตลอด 5 ปีที่อยู่ด้วยกันมา เห็นอย่างนี้แล้วมัน....ทรมาน อยากจะร้องไห้.... แต่น้ำตาก็ไม่ไหล เพราะหากร้องไห้ออกมา จิตใจก็คงไม่รวดร้าวขนาดนี้ ถึงเวลาแล้วใช่ไหมที่เธอต้องปล่อยเขาไป เธอควรจะไปจากเขา หรือว่าให้เขาเป็นคนเอ่ยปากเอง อย่างไรจะเจ็บน้อยกว่ากัน อย่างไหนจะทำให้ไม่ต้องถึงกับเจียนตาย... เมื่อคิดถึงตรงนี้รันก็ส่ายหัวแรงๆ เธอไม่อยากจะคิดอะไรแล้ว ขอแค่วันนี้ยังมีเลอยู่ก็พอเพียง "เอ้า" แซกกลับมาพร้อมกับมาม่า 2 ถ้วย เขายื่นให้รันถ้วยนึง แล้วก็สาวเส้นเข้าปากอย่างสบายๆ "รันก็นึกว่าแซกไปอยู่มิลานมา ฝีมือการทำอาหารจะดีขึ้น ที่ไหนได้ก็ทำเป็นแต่มาม่าเหมือนเดิม" รันล้อยิ้มๆ พยายามกลบเกลื่อนความเศร้าที่อัดแน่นอยู่ข้างใน ทำให้อีกฝ่ายแยกเขี้ยวให้ เหมือนจะถามว่า... จะกินหรือไม่กิน? ทำให้รันอมยิ้ม แล้วก็ก้มหน้าก้มตากินต่อไปทันที ไม่ว่าอย่างไร หรือเมื่อไหร่ การได้อยู่กับแซก ก็ทำให้รู้สึกสบายขึ้นจริงๆ อยากจะรู้จริงๆ ว่าทำไมแซกถึงยังไม่มีแฟนสักที แต่พอจะอ้าปากถาม แซกก็ชิงถามรันก่อน "เออ...แกเจอพี่ชนม์บ้างไหมช่วงนี้" แซกถามขึ้นมา ทำให้รันชะงักไปนิดนึง ก่อนที่จะตอบ "เจอ วันก่อนยังไปกินข้าวด้วยกันเลย จะว่าไป ก็ขอบใจแซกมากนะ" รันยิ้มให้อย่างจริงใจ แต่ในใจกลับรวดร้าว เมื่อพูดถึงเหตุการณ์ในวันนั้น "เออ...ตอนฉันรู้เรื่องก็แทบช็อก ไม่น่าเชื่อเลยว่ะ แล้วตกลงแกจะไปเวียนนาไหม?" ถ้าเป็นแต่ก่อน รันคงตอบปฏิเสธอย่างหนักแน่นไปแล้ว แต่คราวนี้ รันกลับนิ่งเงียบ จนแซกอดที่จะรู้สึกแปลกใจไม่ได้ เขาคิดว่ารันจะบอกว่าไม่ไปไหนเหมือนเคย แต่คราวนี้รันกลับนิ่งเงียบ "ความจริงนะรัน แกไปเวียนนาก็ดีนะ ไอ้เลมันจะได้รู้สึกตัวเสียบ้าง" แซกพูดขึ้นอย่างนึกสนุก เพราะถ้าเลรู้ว่ารันจะไปเรียนต่อ มันจะอาละวาดฟาดหัวฟาดหางแน่ๆ "เลเค้าไมรู้สึกอะไรหรอก..." รันพูดจบก็กลั้นก้อนสะอื้นที่ตีขึ้นมา แซกคงยังไม่รู้เรื่อง รันวางตะเกียบและช้อน ก่อนที่จะบอกเจ้าของห้องว่าอิ่ม และขอบคุณมาก จากนั้นก็รีบขอตัว "เฮ้ย เดี๋ยวก่อนรัน" เมื่อเขาคว้าแขนเล็กๆ ของเพื่อนได้ เขาก็เห็นน้ำตาของเพื่อน แม้ว่าเขาจะเป็นเพื่อนสนิทซี้ปึ้กของเล แต่เขาก็สนิทกับรันด้วยเหมือนกัน แม้จะไม่เท่า แต่ก็รับรู้ความเป็นไปตลอด "ร้องไห้ทำไมวะ... เฮ้ย พูดสิ อย่าเงียบ" ดูเหมือนว่าสติของรันจะแตกไปแล้ว รันร้องไห้ใหญ่โต ก่อนที่จะหลุดคำพูดนึงออกมา ซึ่งแซกไม่เคยคิดว่าจะได้ยินตลอดชีวิตนี้ "เราอยากเลิกกับเล" หลังจากคำพูดนั้น รันเองก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาอีกเลย แม้ว่าแซกจะเค้นสักเท่าไหร่ ว่าอะไรเป็นสาเหตุของคำพูดนั้น แต่ดูเหมือนว่ารันจะไม่ยอมพูดอะไรออกมาอีกเลย "ถ้าอยากพูดเมื่อไหร่ก็บอกแล้วกัน" แต่หลังจากวันนั้น รันเองก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา แซกเองก็ดูเหมือนจะรู้ว่ารันนั้นปากแข็งเกินกว่าที่จะพูดอะไรออกมาได้ จึงหันไปคาดคั้นกับตัวการแทน เพราะอาการอย่างนี้ไม่มีทางจะเป็นเรื่องของใครได้เลย "กุบอกว่ากุไม่มีอะไรกับมิ้งก็ไม่มีสิวะ" เลตะคอกเสียงดัง เมื่อเพื่อนรักของเขารู้ว่ามิ้ง แฟนเก่าของเขากลับมาติดต่อกันอีกครั้ง แซกก็โวยวาย "แล้วที่มรึงอารมณ์ดีอยู่ทุกวันนี้มันเป็นเพราะใคร มรึงอารมณ์ดี แต่อีกฝ่ายร้องไห้ อย่างนี้ให้กุคิดยังไง มรึงอย่าลืมนะว่าทุกคืนมรึงนอนกอดใครอยู่ ถ้ามรึงไม่รักมันก็ปล่อยมันไปสิ รันมันไม่ใช่คนพูดไม่ยากหรอก พูดกับมันคำเดียว มันก็ไปให้ ไม่ยุ่งยาก หรือจะให้กุพูดให้" แซกตะโกนบ้างด้วยความโมโห โดยไม่คิดเลยว่าใครจะมาได้ยินคำสนทนานี้บ้าง "กุไม่ปล่อย ของๆ กุ คนของกุ กุไม่ปล่อย มรึงอย่ามายุ่ง แล้วกุจะยุ่ง หรือจะไปกินข้าวกับใครก็เรื่องของกุ" เลตะโกนออกไปด้วยอารมณ์ เขาไม่เคยคิดว่าเพื่อนคนนี้ยุ่งเรื่องของเราแม้แต่นิดเดียว แต่ว่าการที่เพื่อนมาพูดให้เขาปล่อยรันไป มันเกินกว่าที่เขาจะยอม "ไอ้เห็นแก่ตัว" แซกด่ากลับไปด้วยอารมณ์ที่คุกรุ่นพอกัน เขาคิดไปเองหรือเปล่า ที่คิดว่า เพื่อนของเขาคนนี้รักรัน "กุทำอะไรกับรันไป กุต้องรับผิดชอบ มรึงเข้าใจไหมไอ้แซก กุต้องรับผิดชอบรัน" 'พลั่ก' เสียงแซกต่อยหน้าเพื่อนเสียจนคนที่ไม่ได้ตั้งตัวล้มลงไปกับพื้น "ถ้ามรึงจะรับผิดชอบก็ควรจะรับผิดชอบด้วยหัวใจของมรึง ไม่ใช่อย่างนี้ กุไม่น่าพารันมาเจอมรึงเลย ไม่งั้นมันคงได้เจอคนที่ดีกว่ามรึงเป็นล้านเท่า ไอ้เล" แซกมองหน้าเพื่อนรักที่ไม่ลุกขึ้นมาตอบโต้ ก่อนที่จะเดินหันหลัง เปิดประตูห้องเพื่อนออกไป ทันทีที่แซกเปิดประตู ก็เห็นผู้หญิงคนนึงยืนอยู่หน้าห้อง หน้าตาไม่แสดงอารมณ์ใดๆ นอกจากดวงตาคู่นั้นที่ส่อประกายเศร้า ...เธอคงเศร้า จนไม่อาจที่จะร้องไห้ได้แล้ว "รัน" แซกพูดเบาๆ แต่ก็ทำให้คนในห้องได้ยิน และสะดุ้งตาม "รันไปดูเลก่อนนะ" รันพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ รันไม่โกรธที่แซกต่อยเล แต่เธอก็ไม่ได้เห็นด้วย เธอไม่อยากเห็นเขาเจ็บ ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ตาม ถ้าหากว่าเขาต้องเจ็บ เธอก็อยากเจ็บแทน แล้วที่ใดที่เขามีความสุข เธอก็จะปล่อยให้เขาไป....หรือว่าถึงเวลาแล้วที่เธอต้องปล่อยให้เขาไป ..........ติดตามตอนต่อไปค่ะ......... จากคุณ : mrs_ricken - [ 8 ต.ค. 48 14:16:57 ]

ความคิดเห็นที่ 3 พระเอกเรากลับมาน่าหยิกเหมือนเดิมอีกแล้ว หลังจากที่ดีขึ้นมานิดนึง เฮ้อ..แต่เราก็ชอบ คุคุ ตอบกระทู้ดีกว่า คุณกบตัวกลม - - ตอนนี้ลองเดาๆ กันนะคะ ว่าเป็นใคร คุณชมสิจ๊ะ - - ตอนนี้นู๋รันยิ่งน่าสงสารใหญ่เลย คุณพิณพลอย  - - 55555 ขำคุณพิณพลอยอ่ะ คิคิ คุณJingleJ  - - ตอนนี้เจอคนที่ดีแล้วจิ ดีใจด้วยค่า คุณscottie - - ตอนนี้คะแนนตกค่ะ คุณnongwin - - ไม่รู้ว่าช้าไปหรือเปล่า แต่มาแล้ว คิคิ คุณblvan - - ลองเดาดูค่ะ ว่าเป็นใคร คุณมิรันตี  - -ได้จ้า คุณลูฯ - - ไม่ใช่ค่ะ เดาผิดๆ เอาใหม่ๆ คุณBangkokian - - ทุกอย่างขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของรันค่ะ คุณแมวเหมียวสีขาว - - ยังค่ะ ยังไม่เศร้า คิคิ คุณLudwiga - - มาแล้วจ้า นิยายร้อนๆ คุณจิตเดิม - - ค่า เจ๊หนิง - - อย่างเจ๊หนิง ต้องเป็นผ้าซับน้ำหมากหรือเปล่าจ๊ะ จ๊าก วิ่งหลบกระสุน คุณโอเลี้ยงแก่ๆ  - - ตื้ดๆ ผิดครับ พัทธ์ไม่สามารถทำให้รันสั่นได้หรอก คุณW i n t e r b e r r y - - ตอนนี้ไม่โหด แต่ใจร้าย > < คุณsilverqueen - - ทำไงกับคนป่วนกระทู้ดี จับหมกป่าดีไหม คุณหมูน้อยแก้มแดง - - พูดถึง d2b แล้วเค้าสยองอ่ะ เค้าไม่ใช่แฟนพันธ์แท้นะ แต่ร้องได้ทุกเเพลง เพราะน้องสาวบังคับให้ฟัง คุณคุณพีทคุง - - ใช่ค่ะ เราก็ไม่เห็นด้วยหรอก แต่นางเอกเรื่องี้ เราอยากให้รักแบบโง่ๆ รักแบบทุ่มไปทั้งตัว คุณหนอนแว่นตาโต - -เคน ธีรเดช ไม่เกี่ยวงับ - -" คุณรสา รสา - - นางเอกเป็นหรือเปล่าไม่รู้ แต่คนเขียนเป็นแน่ๆ 555555 คุณjamima - - แฟนเราขี้หึงหรือเปล่า? ไม่รู้ค่ะ เพราะยังไม่เจอ 55555 มีนเอ้ย - - อย่าลืมนัดเรานะจ๊ะ คุณnatraps - - ค่า คุณรียา  - - เอ.... ใกล้เคียงแหะ คุณธีรเดชไม่มา ส่งลูกชายมาแทน ...............ติดตามตอนจบค่ะ........... แก้ไขเมื่อ 08 ต.ค. 48 19:38:13 จากคุณ : mrs_ricken - [ 8 ต.ค. 48 14:30:39 ]

ความคิดเห็นที่ 4 อ้าว! จบอีกแล้ว จบตอนทีไรคันๆเจ็บๆหัวใจยังไงไม่รู้ ยังอ่านไม่เต็มอิ่มเลย อยากอ่านตอนต่อไปเร็วๆ รีบมาต่อตอนจบนะค้า น้อยใจแทนรันจริงๆเลย  ฮือๆ จากคุณ : stupid_9pm - [ 8 ต.ค. 48 14:56:38 ]

ความคิดเห็นที่ 5 "ไอ้เห็นแก่ตัว" เปล่าครับ ผมไม่ได้พูดน้า... ตาแซกพูดตะหากเล้า ฮ่าๆๆ จากคุณ : คุณพีทคุง (PeterPuck) - [ 8 ต.ค. 48 15:25:02 ]

ความคิดเห็นที่ 6 หนูรันทิ้งคนแย่ๆอย่างนี้เลยจ้า บอกให้ทำตั้งแต่ตอนที่หนึ่งก็ไม่เชื่อ มาคิดได้ตอนที่ห้าเสียดายเวลาแถมคนดีๆอีกตั้งหลายคน จากคุณ : หนูจ๋า - [ 8 ต.ค. 48 17:08:16 ]

ความคิดเห็นที่ 7 พี่บีม D2B (นามสมมุติ) : ผู้ชายคนนั้นใครกันหรอ.......ก็ชนม์ชนกไง คงเป็นพี่ชายต่างแม่อะเปล่า พี่แดน D2B (นามสมมุติ) : ผู้ชายคนนั้นคงเป็น.........ชู้ทางใจเมื่อนานมาแล้ว ล่ะม้าง หมูน้อย : ผู้ชายคนนั้นหรอ............แฟนคนแต่งแหง๋มๆ   mr_ricken : ผู้ชายคนนั้นหรอ ก็ผมไง ถามผมสิ ผมรู้ทุกอย่าง เอิ๊ก ............... รีบวิ่งออกจากกระทู้ดีก่า ปล. รู้แล้วม้างว่าเราแฟนคลับใคร เอิ๊กๆๆๆ แก้ไขเมื่อ 08 ต.ค. 48 17:26:11 จากคุณ : หมูน้อยแก้มแดง - [ 8 ต.ค. 48 17:19:49 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เลนี่ท่าจะเป็นพวกทิฐิแรงจัง PS เอ่อ....คือว่ายังไม่ได้เจอคนดีนะ แต่เลิกชอบคนเลวเฉยๆอ่ะ จากคุณ : JingleJ - [ 8 ต.ค. 48 17:33:37 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ไม่ชอบเลเล้ย มีคำพูดทำร้ายจิตใจกันได้ตลอดเวลา รันก็มีความอดทนเป็นเลิศจริงๆ จากคุณ : nongwin - [ 8 ต.ค. 48 19:40:20 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เวรกรรม สงสารรัน จากคุณ : scottie - [ 8 ต.ค. 48 19:46:42 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ต้องสูญเสียใช่ไหม? เลถึงจะรู้สึก จากคุณ : นายหญิง (NaiYing) - [ 8 ต.ค. 48 20:15:42 ]

ความคิดเห็นที่ 12 เฮ้อออออ!!!... จากคุณ : แมวเหมียวสีขาว - [ 8 ต.ค. 48 20:27:19 ]

ความคิดเห็นที่ 13 เอ ที่ถาม ใช่ ชนม์ชนก หรือเปล่าจ๊ะ คุณธีรเดชเป็นป๊ะป๋าใช่ก่อเจ้า ว่าแล้วก็ยกผ้าเช็ดน้ำหมากต่ออย่างได้อารมณ์  โฮะ โฮะ จากคุณ : coolning - [ 8 ต.ค. 48 22:20:27 ]

ความคิดเห็นที่ 14 บอกแล้วว่าให้เปลี่ยนพระเอก นายเลไม่ได้ดั่งใจเล๊ย - -" สงสารรันจริงๆ จากคุณ : blvan - [ 8 ต.ค. 48 22:51:53 ]

ความคิดเห็นที่ 15 เราไม่ใช่คนใจร้ายนะ   แต่ว่า  รันไปเรียนต่อเห๊อะ   เลจะได้รู้สึกซะบ้าง จากคุณ : Ludwiga - [ 8 ต.ค. 48 23:05:07 ]

ความคิดเห็นที่ 16 เฮ้อ ...สงสารรันจัง จากคุณ : jamima (jamima) - [ 9 ต.ค. 48 01:40:42 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ตอนแรกคิดว่าเป็นพี่ชายต่างแม่ซะอีก ตอนนี้ชักไม่แน่ใจแล้วอ่ะพี่พู่... อ่านไป หัวใจดวงน้อยๆของเขาก็เกิดอาการสั่นไหว ตายแล้ว นี่เขาเป็นโรคหัวใจอ่อนหัดรึป่าวอ่ะพี่พู่ อ่านไปสะเทือนใจไป เหอะๆๆๆ เลเอ๋ย...งานนี้เสียคนเสียของแน่ๆ เหอะๆๆ จากคุณ : SASSY MEEN - [ 9 ต.ค. 48 01:45:13 A:10.90.5.147 X:202.28.181.7 ]

ความคิดเห็นที่ 18 อย่างนี้มันต้องเลิกค่ะ ไปเวียนนากับพี่ชายดีกว่า จากคุณ : รียา - [ 9 ต.ค. 48 02:02:16 A:203.172.55.62 X: TicketID:103817 ]

ความคิดเห็นที่ 19 อย่างนี้ต้องหนีไปซะให้เข็ด คนเรานะ ตอนอยู่ไม่ค่อยรู้คุณค่าหรอก เวลาเสียไปแล้วจะมาเสียดายยย จากคุณ : W i n t e r b e r r y - [ 9 ต.ค. 48 09:11:22 ]

ความคิดเห็นที่ 20 อ้าวจะจบซะแล้วเหรอพี่  ไม่ได้อ่านมา ... 3 ตอนแล้วมั๊ง   แฮะๆ เลยไม่รู้ว่าพระเอกมันยังงี่เง่ากันอยู่รึเปล่า แก้ไขเมื่อ 09 ต.ค. 48 15:22:28 จากคุณ : i_tua_yung - [ 9 ต.ค. 48 15:07:39 ]

ความคิดเห็นที่ 21 อืมๆ ปล่อยให้นายเลอยู่คนเดียวไปเถอะ คนอย่างนี้ต้องโดนทิ้งซะให้เข็ด จากคุณ : ชมสิจ๊ะ - [ 9 ต.ค. 48 17:14:58 ]

ความคิดเห็นที่ 22 แล้ว ชนกชนต์นี่ เป็นพี่ชาย หรีอปล่าวหว่า จากคุณ : โอเลี้ยงแก่ๆ - [ 9 ต.ค. 48 21:14:07 ]

ความคิดเห็นที่ 23 เฮ้อ เศร้าใจจัง สงสารรัน จากคุณ : แมวตาเดียว - [ 9 ต.ค. 48 22:41:50 ]

ความคิดเห็นที่ 24 อ่านแล้วสงสารรัน ... T_T ไปเวียนนาเหอะ ยังมีอนาคตที่ดีและสดใสรออยู่ รออ่านตอนต่อไปนะค่ะ ... :) จากคุณ : natraps - [ 10 ต.ค. 48 16:00:51 ]

ความคิดเห็นที่ 25 เฮ้อ.. แต่อ่านแล้วก็ชอบ จากคุณ : Bangkokian - [ 10 ต.ค. 48 19:52:05 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ช่ายๆ ทิ้งเลเสียเถอะรัน จากคุณ : ลูนาติก - [ 10 ต.ค. 48 19:53:03 ]

ความคิดเห็นที่ 27 แนะนำให้เปลี่ยนพระเอกไปเลย เอาแบบหักมุมไปเลยดีกว่า ผู้ชายอย่างตาเลนี่แย่มากๆ ถึงจะชอบแบบหนุ่มเถื่อน ดิบ โหดแค่ไหน แต่อย่างนี้ก็ไม่ไหวอ่ะ จากคุณ : LivelikeLance (LivelikeLance) - [ 10 ต.ค. 48 23:27:19 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ^ ^^ ^^^ เป็นบุญของกระทู้ชั้นจริงๆ ที่แกมาเม้นต์ (คห.27) เรื่องพระเอก ไม่เปลี่ยนโว้ย ไม่เลวด้วย น่ารัก จากคุณ : mrs_ricken - [ 11 ต.ค. 48 01:05:21 ]

ความคิดเห็นที่ 29 เฮ้อ ผู้ร้ายปากแข็ง จากคุณ : รสา รสา - [ 11 ต.ค. 48 22:52:18 ]

ความคิดเห็นที่ 30 + + + + มุมหนึ่งของหัวใจ ตอนจบและตอนส่งท้าย + + + + http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3809083/W3809083.html จากคุณ : รสา รสา - [ 16 ต.ค. 48 01:49:51 ]