บ่ายวันศุกร์กับผู้ชายหมวกดำคนนั้น
“สายลมอิสระ”


โดดงานอีกแล้ว ทั้ง ๆ ที่มันเป็นวันศุกร์ค่อนบ่ายไปแล้ว แต่ก็อดใจรอให้ถึงเวลาที่ควรไม่ได้ เมื่อสบโอกาส ฉันรีบผละจากหน้าที่ทั้งปวงใช้ชีวิตเดินเบียดเสียดฝูงชนที่เต็มไปด้วยผู้คนแปลกหน้า  แต่ฉันชอบมองใบหน้าคนเหล่านั้น  ฉันไม่รู้จักคุณ?? คุณไม่รู้จักฉัน?? เราไม่รู้จักกัน ใครไม่รู้จักใคร??     มันเสมือนเป็นกิจกรรมของคนเหงาอย่างฉัน ณ มุมหนึ่งในร้านกาแฟ ฉันมองเห็นผู้คนและพยายามทอดสายตาเหมือนค้นหาใครสักคน พร้อมกับใคร่ควรถึงบางสิ่ง บางเหตุการณ์ ที่อาจหลงลืมไปในวันหนึ่ง
คิดถึงใครบางคนที่หัวใจอยากคิดถึง บางครั้งฉันเลือกที่จะเดินดูรอยยิ้มและฟังเสียงหัวเราะของคนแปลกหน้า บางครั้งฉันได้พบเห็นภาพที่สะเทือนใจ คราบน้ำตาหลังประโยคร้างลาหลุดจากปากฝ่ายหนึ่งฝ่ายใด มันก็เหมือนการดูละครหรือชมภาพยนตร์ที่ฉันมิอาจไปเปลี่ยนแปลงฉากใด ๆ ที่พบเห็นได้ และขณะหนึ่ง ฉันเผลอคิดว่าไม่มีใครสัมผัสได้ถึงการมีตัวตนของฉัน
รถราบนถนนจอดนิ่งอยู่กับที่มันแทบไม่ขยับเคลื่อนไปข้างหน้าเลย เหมือนไฟจราจรจะมีเพียงสีแดงเท่านั้น  และนั้นก็เป็นเหตุผลที่ทำให้ฉันเลือกเดินทางกลับที่พักด้วยรถไฟฟ้า ชานชาลาผู้คนก็มากมายไม่แพ้กัน เท้าที่สวมรองเท้าผ้าใบคู่เซอร์ของฉันยืนอยู่หลังเส้นสีเหลืองสายตามองไปยังทิศทางที่รถไฟฟ้าจะเคลื่อนขบวนมา  
หมวกสีดำนั่น  รูปทรงแบบนั้น  มันทำให้ฉันนึกถึงภาพหญิงสาวในหนังเรื่อง The Lover เธอสวมหมวกมีปีกสีดำของผู้ชาย แต่สิ่งนั้นก็ทำให้เธอโดดเด่นจนสายตาของชายหนุ่มของเธอหันมามองอย่างสนใจ จนเกิดเป็นเรื่องราวของความรักในเวียดนาม
แต่คุณเป็นผู้ชาย...ผู้ชายที่สวมหมวกสีดำแบบเดียวกันใบนั้น คุณดูโดดเด่นสะดุดตาฉัน และทำให้ฉันเพ่งพินิจร่างสูงโปร่งที่สวมเสื้อเชิ้ตสีฟ้ากระจ่างอ่อนใส กางเกงบลูยีนส์กับรองเท้าหนังกลับสีน้ำตาล ผมคุณยาวกว่ารองทรงเล็กน้อยจนฉันไม่แน่ใจว่าคุณตั้งใจจะไว้ผมยาวหรือว่าคุณตั้งใจตัดผมทรงนี้ แต่มันรับกับใบหน้าคมเข้มของคุณ ฉันระบายยิ้มอย่างไร้เหตุผลเมื่อนึกได้ว่าพระเอกของเรื่อง The Lover  อาจรู้สึกเช่นนี้เมื่อแรกเห็นนางเอกสาวน้อยสวมหมวกสีดำใบนั้นที่เรือข้ามฟากนั่น
รถไฟฟ้ากำลังจะมา  ฉันกระชับเป้ที่สะพายบ่า เพียงเสี้ยววินาทีที่รถไฟเคลื่อนขบวนมาจอด  ฉันเห็นรอยยิ้มของคนแปลกหน้า  รอยยิ้มจากชายสวมหมวกสีดำคนนั้น  ฉันหลบตาวูบสะดุ้งวาบก่อนหันกลับไปสบตากับเขาอีกครั้ง รอยยิ้มบนใบหน้านั้นยังคงอยู่และฉันมั่นใจว่าเขาจ้องมองมาทางฉัน!!

รถไฟเคลื่อนขบวนไปแล้ว  พร้อมกับพาผู้โดยสารแปลกหน้าไปยังจุดหมายของแต่ละคน
ฉันยังยืนอยู่หลังเส้นสีเหลือง ผู้คนกลุ่มใหม่ทยอยเข้ามาแทนที่และที่ตรงนั้นไม่มีชายสวมหมวกสีดำคนนั้นอยู่   คุณไม่อยู่ตรงนั้นแล้ว...แต่ความรู้สึกฉันคือคุณยังอยู่  
ฉันรู้สึกเหมือน  มีใครสักคนรับรู้ถึงการมีตัวตนของฉัน...

……………………..
END


เชิญอ่านงานเขียนในมุม(มอง)ของสายลม(อิสระ)ได้แล้วค่ะ

www.samewaymag.com/saylom.htm