ตอนที่1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3621897/W3621897.html
ตอนที่2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3637839/W3637839.html
ตอนที่3 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3666713/W3666713.html
ตอนที่4 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3681729/W3681729.html
ตอนที่ 5 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3697644/W3697644.html
ตอนที่ 6 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3713643/W3713643.html
ตอนที่ 7 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3728357/W3728357.html
ตอนที่ 8 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3744007/W3744007.html
ตอนที่9/1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3777461/W3777461.html
ตอนที่9/2
ผมพยุงตัวเองขึ้นนั่งบนเตียงโดยใช้หมอนเป็นพนักพิงหลังแล้วเอนกายลง ผมเบือนสายตาออกไปยังนอกหน้าต่างเห็นเด็กหญิงและเด็กชายตัวเล็กๆสองคนกำลังวิ่งไล่จับกันอย่างสนุกสนาน แต่แล้วเด็กผู้ชายอีกคนที่อายุน่าจะไล่เลี่ยกันแต่ตัวโตกว่าก็ดินเข้ามาในเส้นทางที่เด็กหญิงผูกแกละสองข้างกำลังวิ่งออกมาอย่างไม่มองทาง แล้วเด็กยักษ์ก็ปะทะชนกับคนตัวเล็กกว่ามีผลทำให้คนตัวเล็กกระเด็นไปกระแทกกับพื้นแล้วส่งเสียงร้องไห้โยเยเรียกเพื่อนชายที่วิ่งตามมาติดๆให้เร่งสปีดมายังจุดเกิดเหตุ
เด็กชายที่ขนาดไม่โตไปกว่าเด็กหญิงมากนักวิ่งตะลุยไปยังเด็กยักษ์ ขณะที่สองมือกำหมัดแน่นพยายามทั้งชกเตะต่อยเด็กที่ตัวโตกว่า หากแต่เด็กยักษ์สามารถจับเด็กที่รุกรานแล้วใช้เท้าถีบไปหน้าลำตัวจนเด็กชายตัวน้อยจุกกระเด็นไปกองอยู่ที่พื้นอย่างง่ายดาย หากทว่าเด็กชายลุกขึ้นมาด้วยเนื้อตัวมอมแมมแล้ววิ่งเข้าใส่เด็กที่ตัวใหญ่กว่าอย่างไม่คิดชีวิต ชั่วขณะผมกลับเอาใจช่วยเด็กตัวเล็กแต่ใจกล้าคนนั้น แต่แล้วหญิงสาววัยกลางคนก็วิ่งกระหืดกระหอบออกมาแยกร่างเด็กชายสองคนที่กำลังตะลุมบอลออกจากกัน
ผมเหลือบมองเด็กหญิงผมแกละที่เคยร้องไห้ บัดนี้ลุกขึ้นมาเชียร์เพื่อนชายอย่างลืมอาการบาดเจ็บ อะไรบางอย่างในตัวเด็กคนนี้ทำให้ผมนึกถึงปิ๊ก แม้ว่าจะผ่านมากว่า 20 ปีแล้ว แต่ผมยังจำวันนั้นได้ดี ผมเรียกมันว่าวันแห่งเกียรติยศ
ตอนนั้นผมตัวโตกว่าเด็กชายตัวเล็กๆนั่นหน่อยเดียวเท่านั้น ผมเดินกลับบ้านเหมือนทุกวันแต่แล้วพอเลี้ยวขวาที่หน้าโรงเรียนผมก็เห็นเด็กหนุ่มตัวโตกว่ากำลังขูดรีดปนข่มขู่เด็กผู้หญิงที่ตัวเล็กกว่าผมซะอีก ผมเห็นเธอกำลังกลัวจนเนื้อตัวสั่น แต่ก็พยายามกระโดดจะเอากระเป๋าเงินคืนจากเด็กอันธพาลนั่น ผมจำการ์ตูนในทีวีที่ดูทุกวันได้ว่า ในเหตุการณ์แบบนี้ผมต้องวิ่งออกไปจัดการกับเจ้าเด็กหนุ่มตัวร้ายนั่น ผมวิ่งออกไปทันที แล้วใช้กระเป๋าเป้ที่สะพายเป็นประจำปาใส่หน้าคนที่กำลังยิ้มหวานเพราะได้รังแกคนที่อ่อนแอกว่า
กระเป๋าใบใหญ่ของผมประทะกับใบหน้าของเด็กอันธพาลอย่างไม่ปราณีปราศรัย มีผลให้คนตัวโตกว่าล้มกองลงไปกับพื้น ผมไม่รีรอที่จะกระชากเงินและกระเป๋าตังสตางค์คืน พร้อมทั้งไม่ลืมที่จะเตะหน้าแข้งเด็กอันธพาลสองสามที แล้วจูงมือเด็กอีกคนรีบวิ่งอย่างไม่คิดชีวิต โดยทิ้งกระเป๋าเป้ไว้เป็นของต่างหน้าให้เด็กอันธพาลนั่นเจ็บใจเล่น
นั่นเป็นวันแรกที่ผมได้รู้จักกับปิ๊ก ซึ่งตอนหลังผมรู้ว่าเธออยู่โรงเรียนประถมเดียวกับผมและหลังจากนั้นเราก็เป็นเพื่อนกัน ผมยังยิ้มให้ตัวเองทุกครั้งเมื่อนึกถึงวันแห่งเกีรติยศของเด็กผู้ชายตัวเล็กๆ ซึ่งผมเองก็ไม่รู้ว่าทำไมตอนนั้นผมถึงไม่กลัวเด็กหนุ่มที่โตกว่า ผมเพียงแค่อยากเป็นฮีโร่เหมือนในการ์ตูนเท่านั้นเอง
ตื่นแล้วหรอพี่เอ็กซ์
ผมหันไปตามเสียงเรียกแล้วก็พบว่าอีฟกำลังเดินมาที่เตียงโดยโชว์อาหารในถุงเต็มสองมือให้ผมดู
ยังปวดหัวอยู่รึเปล่า
ไม่เป็นไรมากแล้วล่ะ
ผมตอบพร้อมทั้งไม่ลืมยิ้มให้อีฟเห็นใบหน้าที่ยังซีดเซียวเพราะเพิ่งฟื้นไข้ให้ดูเป็นหลักฐาน
อีฟตกใจหมดเลย อยู่ดีๆพี่เอ็กซ์ก็เป็นลมอยู่ตรงนั้น
ผมก้มหน้านิ่งอย่างสำนึกผิดที่ทำตัวเป็นภาระให้น้องสาว ชั่วขณะผมรู้สึกถึงมือนิ่มๆเอื้อมมาจับมือผมอย่างอ่อนโยน ผมกระชับมือบางแน่นขึ้นเพื่อซึมซับความห่วงใยที่น้องสาวคนนี้มีต่อผม
อีฟเป็นห่วงพี่เอ็กซ์มากนะ
อีฟเว้นช่วงหายใจระยะหนึ่งก่อนต่อประโยคถัดไป
ถ้าพี่เอ็กซ์ตายไปเป็นผีอย่ามาหลอกอีฟนะ อีฟกลัว
แล้วมือบางที่ถูกจับก็รีบสะบัดวิ่งออกไปตั้งหลักที่มุมห้องแทบจะทันที หลังจบประโยคทิ้งให้ผมนั่งอึ้งแปลความหมายได้สักพัก ก่อนจะส่งสายตาคาดโทษเจ้าน้องสาวตัวดี
คราวนี้ฉันยกโทษให้ ว่าแต่หมอบอกว่าไงบ้างล่ะ
เป็นปอดบวมน่ะ แต่ตอนนี้ฉีดยาแล้วเดี๋ยวก็หาย
อีฟเดินไปหาอะไรบางอย่างในกระเป๋าสะพายที่ถูกวางไว้บนเก้าอี้ แล้วก็เดินมาวางไว้ในมือผม ผมหยิบแหวนวงน้อยที่ทอแสงประกายแสงขึ้นมาส่องดูชัดๆ
เห็นกำไว้ซะแน่นเชียว จะไปขอสาวที่ไหนล่ะพี่เอ็กซ์
เอาน่า อีฟช่วยหาสร้อยคอสักเส้นให้หน่อยได้มั้ย
เอาตอนนี้เลยหรอ
ใช่เร็วที่สุดยิ่งดี
++++++++++++
ผมนั่งเหม่อมองไปนอกหน้าต่างอย่างเซ็งๆในขณะที่ในมือมือกำลังกำแหวนที่บัดนี้ถูกร้อยเข้าเป็นส่วนหนึ่งของสร้อยเรียบร้อยแล้ว ทั้งๆที่อีกไม่นานแล้วที่ปอจะมาหลังจากที่ผมโทรบอกให้เธอมาเยี่ยม แหวนวงนี้กำลังจะอยู่กับคนที่คู่ควร หากแต่ผมกลับรู้สึกถึงความไม่แน่นอนบางอย่าง เป็นครั้งแรกที่ผมลังเล ผมรู้สึกเหมือนกับว่าเธอไม่ได้รักผมมากมายเหมือนกับที่ผมรักเธอ ผมไม่รู้ว่าผมคิดมากไปเองรึเปล่า
ก่อนที่ความคิดของผมจะล่องลอย ประตูห้องได้ถูกเปิดออกพร้อมๆกับช่อดอกไม้สวยๆในมือของปอ เธอยิ้มให้ผมและผมก็ยิ้มตอบกลับ ผมสลัดความคิดลังเลนั่นทิ้ง จะเป็นไปได้ยังไงที่เธอจะไม่ได้รักผมก็ในเมื่อรอยบยิ้มเมื่อกี้มันบ่งบอกถึงความรักความห่วงใยทั้งหมดที่เธอมีให้ผม
คอกไม้สำหรับคนป่วยค่ะ
ขอบคุณครับ
ปอวางช่อดอกไม้ไว้บนโต๊ะก่อนจะเลื่อนเก้าอี้ตัวที่ใกล้ที่สุดมานั่งข้างๆเตียงที่ผมเอนพิงอยู่ ผมจับมือปอแล้ววางสร้อยที่คล้องแหวนบนมือของเธอ
ผมฝากหัวใจไว้ที่ปอก่อนนะ เมื่อไหร่ที่ปอมั่นใจผมจะหาวงใหม่มาเปลี่ยนให้
เอ็กซ์หาเจอ ?
เธอมองผมอย่างทึ่งๆนั่นยิ่งทำให้ผมรู้สึกภูมิใจ หัวใจพองโตราวกับวีรบุรุษก็ไม่ปาน
ครับ ผมบอกแล้วไงว่าผมเชื่อในความรักของเรา ความรักทำให้ปฏิหารย์มีจริงนะปอ
เอ็กซ์เชื่อเรื่องความรักหรอคะ
ผมมองหน้าเธออย่างงงๆ ไม่เข้าใจความหมายของสิ่งที่เธอต้องการสื่อ
ปอไม่เคยเชื่อเรื่องความรักหรอกนะ มันเป็นเรื่องของคนโง่ที่ถูกหลอกให้รักแล้วต้องเจ็บก็เท่านั้นเอง
ผมเห็นแววตาเธอที่ดูหมองลงเหมือนกับเธอมีอะไรในใจบางอย่างที่ผมไม่เคยรู้ หรือไม่เคยสังเกตเห็นมาก่อน อะไรบางอย่างที่ตามหลอกหลอนตลอดเวลาทำให้เธอกลัว ผมใช้มือโอบเธอเข้าหาตัว กอดเธอไว้แน่นๆแล้วพูดในสิ่งที่ผมคาดเดา
ไม่หรอก ปอแค่ไม่กล้าเผชิญกับมันเท่านั้น ผมเข้าใจปอนะ แต่ปอจะเอาบรรทัดฐานของพ่อกับแม่ปอมาเป็นไม้บรรทัดวัดทุกอย่างไม่ได้หรอก จำไว้นะปอไม่ว่ายังไง ผมก็ไม่มีทางทรยศปอเหมือนที่แม่ปอเคยทำหรอก
ผมรู้สึกเปียกชื้นที่หัวไหล่และได้ยินเสียงสะอื้นที่ดังมาจากคนในอ้อมกอด ผมลูบหัวเธอเบาๆก่อนกระชับวงแขนให้แน่นเข้า แล้วเอนศรีษะของเธอซบบนไหล่ของผมแทน
+++++++++++++++++++++++++++
จากคุณ :
หมูน้อยแก้มแดง 
- [
9 ต.ค. 48 16:47:04
]
~~~~~~~~~~ กลเกมส์ความรัก ตอนที่ 9/2 ~~~~~~~~~~
คุณ mrs_ricken
