เรื่องนี้ถูกแต่งขึ้นจริง และไม่มีเจตนาจะพาดพิงผู้ใด แต่เรื่องนี้อาจมีโอกาสเกิดขึ้นจริง




--------------------------------------------------------------------------------






บนทางหลวงสายหนึ่ง เชื่อมต่อระหว่าง กรุงเทพ – ชลบุรี


เป็นเวลาหลังเลิกงาน ปกติเธอจะเดินทางโดยลำพัง


แต่เย็นนั้น ไม่ปกติ เพราะ เขาอาสาไปส่งเธอกลับบ้าน


ระหว่างทางเขาชวนเธอคุยสารพัด ที่จะสรรหาเรื่องมาคุย


เป็นเรื่องไม่ปกติอย่างยิ่ง เพราะเขาไม่ใช่คนช่างพูด



เขาบอกว่า ดีใจที่ได้ร่วมงานกับเธอ และเสียใจ


ที่วันนี้เธอลาออกจากงาน แต่ก็เข้าใจเพราะมันจำเป็น


.
.
.
.
.



หมดเรื่องคุย เขาหันมาสนใจเรื่องส่วนตัวของเธอ เธอตอบเขาเท่าที่จะตอบได้


เขายังถามถึงเรื่องส่วนตัวมากมายไม่ยอมเลิก คำถามหนึ่งทำเธอ เจ็บหัวใจ


“คุณ ไม่ใช่ คนสวย แต่เป็นคนน่ารัก อยากรู้จังคุณมีใครหรือยัง? “


“มีแล้วค่ะ ปีหน้าเราจะแต่งงานกัน” เธอโกหก และตัดบทว่าใกล้แต่งงาน


เพราะไม่อยากให้เขาถามอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ต่อ เธอเพิ่งเลิกกับแฟน


และ งานแต่งงานไม่มีวันเกิดขึ้นจริง อันนี้ต่างหากคือเรื่องจริง


มันช่วยได้เพราะดูเหมือนเขาจะหมดเรื่องพูดคุย


.
.
.
.
.




“เฮ้อออออออออออออ. . .” อยู่ๆ เขาก็ถอนหายใจยาวนาน


เธอเงียบและไม่เข้าใจ ความอึดอัดเข้าแทรก พร้อมๆ กับ


ความกลัว เพราะ เขาขับรถช้าเหลือเกิน


แสงสุดท้ายจากฟากฟ้านี้ไปแล้ว ความมืดเข้าครอบงำถนนสายนี้ และสองข้างทาง


เมื่อไหร่จะถึงบ้านสักทีเธอคิด


.
.
.
.
.
.




ไม่นานนัก เขาก็ตั้งคำถามให้เธอตอบอีก


“ถ้าเกิดว่า . . .”


“ถ้าเกิดว่า ผมจะบอกว่า ผมชอบคุณล่ะ คุณคิดยังไง”


((ห๊า...อะไรนะ!!! เธอตั้งสติ 2 วินาที))

(( และตอบคำถามของเขาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ บนใบหน้าที่เย็นชา))


“อืม...ก็ดีค่ะ มีคนชอบก็ยังดีกว่า มีคนเกลียด”


“แต่ไม่ใช่อย่างนั้นนะที่ผมรู้สึก ผมรู้สึกชอบคุณ ฉันท์ชู้-สาว”


คราวนี้ไม่มีคำตอบจากใบหน้าเย็นชาของเธอ ทีนี้เธอไม่เพียงแต่หน้าชา


แต่เธอชาไปทั้งตัวแล้ว ความรู้สึกของเธอใกล้จะ เย็นชาไปด้วย



ยังดีอยู่หน่อยที่ เธอยังมีความรู้สึก


กลัว

เสียใจ

รัดทดใจ

เศร้าใจ

หวาดผวา



ความหวาดกลัวเพิ่มพูนเมื่อเขาเอื้อมมือ มาจับมือเธอ


“ผมขอจับมือคุณไว้อย่างนี้ได้ไหม”


เอาเอ่ยขอ หลังจากได้ทำมันไปแล้ว ทุเรศสิ้นดี



((เออ...ออออ จับไปเถอะ นะ แต่อย่าจับอย่างอื่นก็แล้วกัน))



สมองบอกให้ยอม ให้เขาจับมือไป ดีกว่า ที่เขาจะทำอย่างอื่น ถ้าเกิดขัดขืน


และ คิดหนทางที่จะให้เขาปล่อยมือสวะ ๆ ของเขาจากมือเธอ


น้ำตาไหลอยู่ในหัวใจ


.
.
.
.
.



ทำไมระยะทางวันนี้เหมือนเพิ่มขึ้นอีก เป็น 100 กิโลเมตรนะ เธออยากให้ถึงบ้านไวไว


“บอกผมได้ไหม คุณคิดยังไง กับผม ? “ เขาตั้งคำถามไม่เลิก



“อย่าได้กังวลใจไปนะค่ะ ฉันไม่รู้สึกอย่างที่คุณรู้สึก"

"และเฉยๆ ค่ะ เพราะ ฉันไม่เคยคิดอะไรฉันท์ชู้-สาว กับคุณเลย”



คำตอบของเธอได้ผล เขาคลายมือ


เธอรีบดึงมือกลับ แล้วซุกมือข้างนั้นลงในกระเป๋าใบโตที่เธอชอบสะพาย


อาศัยความมืด เอามืออีกข้างหนึ่งถูความสกปรกที่ติดมาจากมือเขาออก


ความเงียบเข้าครอบงำ บรรยากาศในรถคันนี้อีกครั้ง


มีเพียงเสียงถอนหายใจยาวนาน และ หลายเฮือก ของเขาเท่านั้น


เธอเบนหน้ามองข้างทาง ที่เริ่มสว่างขึ้น ใจชุ่มใจชื้นขึ้น ใกล้ถึงบ้านแล้ว


.
.
.
.
.



เขาขับเลี้ยวซ้ายออกจากถนนสายนั้น อีกไม่กี่ร้อยเมตร จะถึงบ้านเธอแล้ว


รถจอดสนิท รถจอดสนิท แต่ไม่ใช่หน้าบ้านเธอ . . .


เขาเลี้ยวอีกทีตรงทางแยกนั่นก่อนถึงบ้านเธอ


ข้างทางที่มืดสนิท . . .ประตูถูกล๊อก . . .เธอหวาดหวั่นและสั่นกลัว


เขาทำมัน. . .การกระทำแบบนี้เรียกว่ารู้สึกดีกับเธอแน่ใจหรือ ??? ..


ปากอันน่าขยะแขยง มือ. . .หยาบกร้านเปร่อเปื้อนบาป กำลังรุกรานร่างกายเธอ


สติ สมอง เท่านั้นที่จะช่วยเธอ . . .ดิ้นรนไปรังแต่จะรัดแน่น


เธอผ่อนปรน และ พูดคำหนึ่งออกมา


"พ่อจ๋า . . .ช่วยหนูด้วย " เพียงแผ่วเบาพร้อมหยาดน้ำตา


. . .เหมือนคำศักดิ์สิทธิ์ เขาผงะหงายหลัง . . .


((("ลูกสาว ลูกสาวเรา เรามีลูกสาว . . .เธอคนนี้กะลูกสาวเราเป็นเพื่อนกัน ")))


((("เราเคยห่วงใยเธอเหมือน ลูกสาว ลูกสาว ใช่แล้ว ลูกสาว ")))



. . . ความคิดนี้แวบเข้ามา . . .


ร่างกาย ที่ห่มด้วยอาภรณ์ฉีกขาดตรงหน้า เป็นลูกสาวใคร หากเป็น ลูกสาวของเขาเองร่ะ


ดวงหน้า และ แววตาเขาสับสน







ตอนนี้เธอ คว้ากระเป๋าใบใหญ่ . . .กอดมันแน่นแนบอก. . .หลังจากวิ่งหนีออกมาจากรถคันนั้น


แสงไฟ แสงไฟ แสงไฟ ตรงนั้น วิ่งไปสุดแรงเท่าที่มี แสงไฟตรงนั้นคงช่วยเธอได้





ของเหลว สีแดง ที่หล่อเลี้ยงกายเธอ ขณะนี้ หล่อเลี้ยง ถนนสายนี้ อีกสักพัก มันจะเริ่มแห้งกรัง


ร่างที่ห่มด้วยอาภรณ์ฉีกขาดของเธอ . . . ขณะนี้ ถูกคลุมด้วยผ้าขาว


ของเหลว สีแดง ไม่อาจหล่อเลี้ยงร่างเธอ . . . มันพยายามหล่อเลี้ยง และย้อมสีผ้าขาว ผืนบาง





...