ความคิดเห็นที่ 1 ........................................ ค่ำคืนนั้นเอง.....หากเพ่งพินิจดิ่งลึกลงไปที่ซอกหลืบหนึ่ง...เด็กน้อยวัยพึ่งผ่านพ้นเดียงสานอนคดคู้อยู่อย่างอิดโรยบนกองกลีบมะลิร้อยมาลัยที่กระจัดกระจายห้อมล้อมศรีษะของเขาได้อย่างพอดี.....มันช่างดูคล้ายดั่งหมอนบุปผาที่โอบประคองอุ้มศรีษะเล็กๆของเขาไว้....กลิ่นหอมอ่อนๆที่โชยบางๆระเรื่อ...หากแต่ระยะที่ไม่ห่าง...นั้นกลิ่นจึงชอนไชลึกลงกระตุ้นให้ตื่นละจากภวังค์แห่งความฝันคละเคล้าความจริงที่แสนเจ็บปวด.... “ นี่เราหลับฝันไปหรอกหรือนี่.?.” เด็กน้อยรำพึงพะวงในภวังค์พร้อมกับความพยายามที่จะลืมตาขึ้นและสลัดให้หลุดพ้นจากภาวะนั้น..แต่...น่าเสียดาย..ที่เขาไม่อาจจะทำมันได้สำเร็จ.... .“ ไม่ได้ ! มัวมานอนอยู่ไม่ได้ !.ต้องตื่น..! .น้องสองคนรอเราอยู่...” เขาคิด..ไม่ยอมแพ้...และพยายามเพ่งใจนึกถึงรูปสัมผัสของเหรียญสิบบาทสามเหรียญที่ยังคงกำอยู่มือซ้ายอย่างแน่นหนา...มันเป็นสิ่งเดียวที่เขากังวลรู้สึกถึงมันได้อยู่ .. “..อา...มันยังอยู่....ๆ...ยังอยู่ที่นี่....เรายังรู้สึกถึงมันอยู่เลยนี่นา ”  เขาคิดย้ำ “ มัน....คงพอซื้อข้าวมันไก่และนมกล่องให้น้อง..” เขานึกถึงน้องสองคนที่ยังไม่รู้เดียงสาและยังไม่ได้กินอะไรตลอดบ่ายนี้ที่ตัวเขาไม่อยู่ดูแล...    ความปวดแปลบเป็นระลอก..ๆ..ที่เริ่มกระชั้นถี่ขึ้น...ถี่ขึ้น...ดังหมุดหลายร้อยเล่มที่ตอกตรึงเสียบติดกับเนื้อตัวที่ผ่ายผอมและกร้านเกร็ง.....เด็กน้อยไม่อาจขยับตัวได้มากไปกว่าที่เป็นอยู่....ชิ้นน้ำตาที่ไหลรินรัดกอดอยู่กับความเจ็บปวดที่มิอาจทนทาน...... หลายครั้งที่เขาเพียรพยายามต่อสู้กับความมืดมิดที่จู่โจมเป็นระลอก..ๆ ลมร้อนที่จู่โจมแผ่เสียดสว้านไปทั่วทุกอณูส่งให้ร่างเขาสั่นสะท้าน....ระลอกความหนาวเหน็บเวียนเข้ามาแทนที่และรุกเข้าเกะกุมบีบรัดหัวใจที่อ่อนแรงให้บอบช้ำมากขึ้นไปอีก....ซ้ำแล้วซ้ำเล่า....สลับเวียนรุมโทรมและยื้อฉุดเด็กตัวเพียงน้อยนิดให้เข้าสู่ภวังค์ความมืดมิดอย่างเยือกเย็นไร้ปราณี......                       ........................................ แสงไฟนำทางพาหนะคันหนึ่งที่กำลังเลี้ยวพาอีกชีวิตหนึ่งกลับย้อนสู่ครอบครัวที่กำลังรอคอยมื้อค่ำ....ไฟหน้าที่ส่องสาดแสงผ่านทะลุกลุ่มพุ่มเข็มแดงในเกาะกลางถนน...แสงที่สอดคารอจังหวะเลี้ยวนั้นได้ทาบทาลงบนใบหน้าที่ตอบเซียว..แห้งคล้ำ..กร้านแดด.....เรียวคิ้วขมวดเขม็งเกร็งบนรูปตาที่ปิด..ปูดบวมของเขาที่สามารถพอมองเห็นได้ท่ามกลางแสงที่ปราดคาคู่นั้น..........รูเล็กๆที่พอหลงเหลืออยู่ยินยอมให้แสงผ่านเข้าไปกระตุ้นให้คลายความมืดมิดที่กอดรัดรึงได้ชั่วขณะ..... “ เรา..ๆ..คงแย่...เรา..ขยับตัวไม่ได้เลย....โอย..”  เขารำพึงพยายามอย่างตะกุกตะกัก..พร้อมกับการอาการสั่นสะท้านไปทั้งตัว...  “ น้อง...น้องของเรา....น้องเราจะอยู่อย่างไร ? ฮือ...ๆ..”  ถ้อยคำรำพึงร้องแทบไร้เสียงให้ได้ยินช่างลึกเร้าระล่ำระลัก ไม่ปะติดตะต่อ ไม่สามารถเอ่ยออกให้ใครรับรู้ได้อีก........หากแต่มันได้สะท้อน...สะท้าน...กระหวัดร้อยแทรกไปในมนูอากาศที่มืดครึ้มข่มขึงและกรีดเกรี้ยว..เข่นลึกลงบนความเอื้ออาทรที่เลื่อนลอยไร้รูปเงา.....และมันยังคงเป็นอยู่ไปอย่างนั้น....เจ็บปวดอยู่อย่างนั้น...สะท้อนกาลเวลาอยู่อย่างนั้น..... ........................................ จากคุณ : ดวงสมร - [ 10 ต.ค. 48 11:23:51 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ........................................ ที่อีกฝั่งหนึ่งของถนนที่ทอดยาวบนทางเส้นเดียวกัน....แม่และลูกคู่หนึ่งเดินทอดจูงมือกันไปบนทางเดินเท้าอย่างมีความสุข...โดยมีเป้าหมายสู่เมืองบุปผาแห่งแสงไฟเบื้องหน้า.... “ มาเดินฝั่งนี้สิลูก...ข้างนั้นมันอันตรายนะจ้ะ...เดี๋ยวรถรามันจะเฉี่ยวเอาลูกรักของแม่ไป..”   แม่พูดด้วยความห่วงหาลูกน้อยพลางดึงมือน้อยๆจูงลูกให้มาอยู่ข้างตัว..    เด็กน้อยมิได้ขัดขืน...หากกลับบีบมือแม่แรงขึ้นและเงยหน้าพร้อมกับอมยิ้มน้อยๆเหมือนจะบอกความนัยบางอย่างด้วยกริยาน่ารักน่าเอ็นดู...  “ หิวแล้วละสิเรา....หืมม์!...วันนี้เราจะกินอะไรกันดีน๊า !....” ผู้เป็นแม่เอ่ยหยอกเอินออกอย่างรู้ทัน..และถามลูกกลับแกมหยอกเย้าพร้อมลูบหัวลูกชายแผ่วเบาด้วยสัมผัสแห่งความรักใคร่และห่วงใยในตัวลูกโทนคนนี้...             “ ผมอยากกินไก่ทอด....มันฝรั่งทอด....อืมห์...แล้ว..เอาของเล่นด้วยนะครับ”  เด็กน้อยหยอดคำอ้อนใส่แม่ตัวโดยไม่รีรอ....หากแต่ด้วยน้ำเสียงห้วนหวัดจีบปากคอพูดในตอนท้ายนั้นส่อสื่อเน้นถึงความต้องการต่อผู้เป็นแม่...    “ อึม...” แม่ตอบลูกสั้นๆพร้อมกับรอยยิ้มแถมพก           “ เย้ !.....เย้ !....คุณแม่ใจดีจัง...รักคุณแม่ที่สุดในโลกเลย.......” เด็กน้อยตะโกนเริงร่า...และกระโดดสลับเท้าไปมาด้วยความดีใจและสมหวังในสิ่งที่ร้องขอ..... ..................................................... ที่พุ่มเข็มแดงแลดูคล้ำหมองและมืดลงยามเมื่อแสงส่องจากรถนั้นได้แล่นผ่านจากไป....เด็กชายน้อยที่ขายมาลัยร้อยยังชีพตนและน้อง..มิอาจรับรู้ได้เลยถึงเสียงตะโกนเริงร่าและถ้อยคำหยอกล้ออีกฟากฝั่งหนึ่ง...รวมทั้งเหล่ามวลแมลงแห่งความสุขอื่นๆที่รายล้อมในดงบุปผานั้น...ด้วยหูทั้งสองที่ช้ำอุดไปด้วยลิ่มเลือดที่เริ่มขดแข็งนั้นช่วยปกปิดมิให้สรรพเสียงใดๆลอดเร้นเข้าไปทำร้ายดวงใจน้อยๆ.ให้รับรู้และชอกช้ำได้อีก......            อย่ารับรู้เลย...เด็กน้อยเอ๋ย...เจ้าตัวมารร้ายแห่งความแตกต่างที่อาศัยอยู่ในความกลมกลืนและความสมบูรณ์แห่งผู้คนนั่นละ!...อาหารอันโอชะของมันคือความบริสุทธิ์ที่ลอยคออยู่ท่ามกลางทะเลแห่งความบอบช้ำนี้!...และมันจะแวะเวียนมากระชากเอาความเคยชินในความด้อยต่ำให้หลุดขาดไปยามเมื่อหนูอ่อนแอ!.....    เด็กน้อยเอ๋ย !..ในยามนี้แล้วอย่าให้เขาได้ยินอีกเลย...อย่าให้เขาเห็นอีกเลย !...อย่าได้มีความเจ็บปวดใดๆที่ปลายทางมารบกวนเขามากกว่านี้อีกเลย !...มันเกินจะทานทนแล้ว....... ..................................................... จากคุณ : ดวงสมร - [ 10 ต.ค. 48 11:26:58 ]

ความคิดเห็นที่ 3 งงๆ อยู่นิดหน่อยว่าเกิดอะไรกับเด็กขายพวงมาลัยน่ะค่ะ จากคุณ : scottie - [ 10 ต.ค. 48 20:16:21 ]

ความคิดเห็นที่ 4 สะเทือนใจจัง ตกลงเด็กขายพวงมาลัยถูกรถชนหรือครับ จากคุณ : ณภ - [ 11 ต.ค. 48 07:15:26 A:71.97.0.250 X: TicketID:105756 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ........................................ ๒ กลิ่นสาบของพื้นถนน....ควันคล้ำที่ขมุกขมัวเหลือเสพจากพาหนะที่ขวักไขว่...ล้วนเป็นภาพที่เจนตาเด็กน้อยพบพานฝังลึกตั้งแต่เริ่มเรียนรู้การขายมาลัยจากพี่ชายใจดีในละแวกที่อาศัย...ท่ามกลางแดดที่แผดร้อน..พื้นถนนที่ระอุเดือด..มิเคยทำให้เขาทดท้อทอดเหนื่อยแต่อย่างใด..     เศษหนังสือพิมพ์ที่ยับย่นถูกนำมาปูอย่างง่ายลงที่พื้นหญ้าบนเกาะกลางถนนหลังพุ่มเข็มกอที่กำลังออกดอกสะพรั่งแดงสดท้าฝุ่นควันข้างสี่แยกไฟแดงอย่างเรียบง่าย.....เขาทอดตัวนั่นลงยกแขนขึ้นปาดเหงื่อพร้อมถอนหายใจด้วยความเหนื่อยอ่อน... “ วันนี้คงแย่....ขายได้พวงเดียวเอง...” เขารำพึงนึก...แต่ก็อดดีใจจนอดยิ้มมุมปากไม่ได้ยามเมื่อนึกถึงน้าผู้หญิงใจดีที่เป็นลูกค้าเจ้าแรกและอาจจะเป็นเจ้าสุดท้ายในวันนี้...เธอใจดีให้สตางค์เหรียญเขาเพิ่มเติมอีกสิบบาท..หลังจากเค้าไปยืนร้องขายพวงมาลัยที่ข้างรถคันนั้น “ รับพวงมาลัยสดๆมั้ยครับน้า !..ผมร้อยมันสด ๆ กับมือเองเลยน้า ” เขาวิ่งปีนขึ้นไปบนฟุตบาทเพื่อให้ความสูงได้ระดับ..พร้อมร้องอ้อนขายด้วยสำเนียงคล่องแคล่ว..พลางยกมือที่กร้านดำยื่นไม้แขวนมาลัยร้อยพวงขึ้นเพื่ออวดให้เห็นถึงความสดใหม่ของมัน..... “ ไป !..ไป.!.ไอ้หนู.....อันตรายรู้มั้ย!...ไม่ซื้อ..ๆ นี่มันไฟแดง !...ไป๊ !” ชายผู้เป็นคนขับเหลือบมองพร้อมพ่นควันบุหรี่ออกหนักๆ..ร้องเตือนและโบกมือไล่อย่างหัวเสีย.... “ เอาน่า !...เอาน่า ! พี่..อย่าไปว่าเด็กเค้าเลย ”   ผู้เป็นภรรยาที่นั่งมาด้วยข้างๆร้องเตือนสามี...ด้วยเห็นว่าเด็กน้อยนั้นวัยคงไล่เลี่ยกับลูกคนโตของเธอ... “ พวงมาลัย พวงเท่าไหร่ละจ๊ะหนู ? ..เอาให้น้าพวงนึงแล้วกัน... ”  เธอถามไม่หวังคำตอบไม่ใส่ใจเรื่องราคา และทั้งไม่ใยดีต่ออาการหัวเสียของสามี....สั่งมาลัยจากเด็กน้อยด้วยคำนุ่มนวลเบาใจ...พร้อมกับล้วงเศษสตางค์ลวกๆกะว่าเกินพอจากกระเป๋าและโน้มตัวยื่นส่งให้... “ ยี่สิบบาทครับ ” เขาร้องตอบอย่างคล่องแคล่วด้วยความดีใจ..รับสตางค์พร้อมยื่นส่งมาลัยให้น้าสาวผู้ใจดี...   “ เอ...แต่มัน..เกินมาน่ะน้า ” “ ที่เกินน้าให้หนูเป็นค่าขนมจ๊ะ..”  เธอพูดพร้อมยิ้มให้เด็กน้อย “ นี่มันไฟเขียวแล้วนะเธอ..จะบ้ารึงัย! ” เขาว่าสอดขึ้น...บ่นพึมพำ..พร้อมออกรถอย่างเร็วด้วยความไม่พอใจ.... เด็กน้อยก้มดูสตางค์ในมือ..มันเกินมาสิบบาท..และได้แต่นึกขอบคุณน้าผู้หญิงคนนั้นอยู่ในใจ... ........................................ ยามที่เขาขายมะลิได้สตางค์นั้น...เขามักนั่งนับมันอยู่เสมอ..ถึงแม้ว่ามันจะไม่มีมากโขก็ตาม...ด้วยสิ่งที่เขาคิดเกาะจิตให้พะวงนับนั้นมันคือความอยู่รอดของสามชีวิต...ต้องขายให้ได้ !..และมันต้องเพียงพอที่จะซื้อข้าวซื้อนมให้น้อง...รวมทั้งส่วนที่เตรียมไว้สำหรับจ่ายค่ามะลิให้พี่สาวใจดีหน้าปากซอยที่เวทนาช่วยสอนร้อยมะลิให้เขาขายเป็นรายวันด้วย... เด็กน้อยไม่เคยมีโอการได้สัมผัสชีวิตในโรงเรียนตามวัยที่ควรจะเป็น...ไม่มีโอกาสได้เล่นสุมหัวกับหมู่เพื่อนในชั้นเรียนเยี่ยงเด็กอื่นๆทั่วไป...เพื่อนที่มีก็เพียงน้องสองคนอันเป็นสิ่งมีค่าที่สุดที่ยึดเหนี่ยวเขาไว้ให้มีความหวังที่มากไปกว่าจุดที่เขายืน... น้องคนรองนั้นโตเพียงพอที่จะเล่นหัวกับเขาได้บ้างแล้ว...และแกยังช่วยห้ามน้องแหย่น้องได้พอตามประสาเมื่อยามน้องสาวคนเล็กร้องให้...ด้วยพี่ชายได้สั่งเสียไว้ไม่ให้กวนพี่สาวใจดีที่อาสาเวทนาเลี้ยงพวกเขายามที่ตัวเขาต้องออกไปทำงาน.... เด็กน้อยมิเคยคิดเหงา..ร้องโหยหาฟูมฟายกับโชคชะตาที่ขีดเส้นชีวิตแคบๆให้เขาและน้อง....ด้วยความที่เขายังมีน้องนั่นเอง !...   เขามักคิดเกินเด็กด้วยหัวใจอันปลาบเปล่งพองโตเปื้อนน้ำตาอยู่เสมอๆ....เขาหวังจะเลี้ยงน้องให้เติบโตใหญ่..ให้ได้เรียนหนังสือเหมือนเด็กหน้าปากซอยคนอื่นๆ...ให้ได้มีเพื่อนเล่นหัว...ไม่ต้องเหนื่อยลำบากขายพวงมาลัยอย่างเขา...ดังนั้นเขาต้องขายพวงมาลัยร้อยให้ได้มากๆ..ทุกๆวัน จะได้เก็บเงินไว้ให้น้อง..ให้สมหวังตามความตั้งใจที่มี.... บ้านของเขาเป็นเพียงเพิงแคบๆบุด้วยสังกะสีผุๆตามมีตามเกิดท้ายตรอกริมทางทางรถไฟ...สนิมที่กินลึกเขรอะทำให้ต้องบุด้วยลังกระดาษที่สอดไว้ในถุงพลาสติกพอประทังฟ้าฝนได้ไประยะหนึ่ง.....มันเป็นสมบัติตกทอดชิ้นเดียวมาจากยายที่เป็นญาติผู้ใหญ่คนเดียวที่เด็กน้อยรู้จัก...หากแต่ยายได้จากเขาและน้องไปเหลังสิ้นสงกรานต์ปีที่แล้ว...แกสั่งเสียฝากน้องไว้ให้เขาดูแลแทน.... “ ยาย ” ทำหน้าที่เป็นทั้งพ่อและแม่ที่เขาและน้องไม่เคยพบหน้าค่าตา....มีเคยได้รับสัมผัสใดๆอันบ่งบอกถึงความรักจากคนที่ได้ชื่อว่า “ พ่อ ” และ “ แม่ ”  อันควรมีให้กับผู้สืบสันดานตนแม้เพียงสักครั้ง... แม่..ทิ้งเขาไว้กับยายตั้งแต่เขายังแบเบาะรวมทั้งน้องอีกสองคนในวันหนึ่งยามเมื่อเขาติดตามยายไปช่วยขายมาลัยร้อย...สิ่งเดียวที่ทิ้งไว้คือจดหมายที่เขียนถึงยายฝากฟังให้ฟูมฝักดูแล...ทั้งยาย..เขาและน้องไม่อาจรู้ถึงที่มาของคนที่เป็นพ่อของพวกเขา...เด็กน้อย...ในยามนี้แล้ว...จึงไม่แปลกที่ทุ่มเทรักและเชื่อฟังยายของตัวดุจดั่งลูกที่เชื่อฟังแม่และพ่อแท้ๆผู้ให้กำเนิด... จวบจนกระทั่งน้องอีกสองคนทยอยคลานกันเข้ามาร่วมชีวิตกับเขาพร้อมกับจดหมายฝากเลี้ยงจากแม่ที่ไม่มีใครรู้เห็นว่ากลับมาเมื่อไหร่และจากไปตอนไหนอีกสองฉบับและเงินเงินอีกเล็กน้อยตามเส้นทางเดิมเหมือนที่ทิ้งเขาไว้ดุจกัน..... ยาย...มิเคยพูดถึงแม่ให้เขาฟังเลย...และเช่นเดียวกันที่เขามิเคยได้ยินยายจะบ่นสักครั้งเดียวเกี่ยวกับแม่ของเขาและภาระอันหนักอึ้งเกินกำลังของแก....ภายหลังจากที่ยายได้จากเขาไป...ก็เหลือแต่พี่สาวใจดีหน้าปากซอยที่คอยเวทนาช่วยเหลือให้เขาขายมาลัยร้อยต่อจากยาย...โดยให้น้องชายที่ขายพวงมาลัยอยู่แล้วคอยช่วยสอนวิถีทางแห่งการขายมาลัยร้อยให้กับลูกค้าที่จอดรถติดไฟแดงนั้น.... เงินที่ได้จากการขายทุกวัน...ส่วนหนึ่งจะถูกกันเจียดไว้เป็นค่าดอกมะลิสำหรับร้อยในวันต่อๆไป...และอีกส่วนหนึ่งจะเก็บไว้เป็นค่าซื้อข้าวมันไก่และนมกล่องให้น้อง...เหลือเกินจากตรงนั้นเขาจะฝากเก็บกับพี่สาวใจดีไว้... ........................................ (ยังมีต่อ) แก้ไขเมื่อ 11 ต.ค. 48 08:38:33 จากคุณ : ดวงสมร - [ 11 ต.ค. 48 08:29:28 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ครับ...คงเป็นอย่างนั้น...แต่ตัวเรื่องยังไปไม่ถึงน่ะครับ..ผมใช้วิธีเล่าย้อนเรื่องน่ะครับ..ถ้าดูแล้วสับสนอย่างไรช่วยแนะนำบอกกล่าวด้วยแล้วกันครับ...ขอบคุณนะครับที่เข้ามาแวะอ่าน...: ) จากคุณ : ดวงสมร - [ 11 ต.ค. 48 08:45:04 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ........................................ ที่ตึกแถวทาสีแดง..ตั้งอยู่ปากซอยฝั่งตรงข้ามตรอกที่เขาอาศัยนั้นเป็นที่ตั้งของร้านเจ๊กเถ้าแก่ขายข้าวมันไก่ที่เด็กน้อยฝากท้องอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน...เถ้าแก่แกเป็นคนใจดี..เวทนาเขาเสมอ...ทุกเย็นก่อนค่ำเล็กน้อยแกจะเตรียมข้าวมันไก่ห่อไว้พร้อมกับซุปถุงใหญ่ที่มัดปากเรียบร้อยใส่ถุงพลาสติกรองอีกทีรอให้เขามารับ...เถ้าแก่มักถามเค้าทุกวันด้วยสำเนียงจีนที่แปลกแปร่งปนห้วนว่า “เหลื่อยมั้ยๆ..ไอ้หนู...ขะยันๆ..เข้าวั้ย..จะล่ายไม่ลำบาก..”..... “ ครับ..เถ้าแก่” เขายิ้มและพูดตอบพร้อมวางสตางค์ไว้บนโต็ะยี่สิบบาทแล้ววิ่งหายจากไป... น้องสาวคนเล็กที่พึ่งจะตั้งไข่หัดเดินเป็นเด็กเลี้ยงง่าย..ไม่งอแงกวนใจพี่ชายทั้งสอง...เหมือนแกจะรับรู้รับสภาพล่วงหน้าก่อนลืมตาดูโลกว่าจะต้องมีความเป็นอยู่เยี่ยงนี้.... ยายตอนที่ยังอยู่ได้สอนเขาบอกเขาว่า.. “ น้องนั้นเอ็งต้องให้ต้องกินนม..ต้องกินข้าวและกล้วยน้ำหว้าสุกบดเหมือนที่ยายทำให้เอ็งกิน..ไปหาสอยเอาจากข้างบ้านนะลูกเอ้ย ”...  เขาจดจำและไม่เคยที่จะละเลยต่อหน้าที่อันสำคัญนี้แม้สักครั้ง... เด็กน้อยต้องตื่นลุกขึ้นแต่เช้าหลังจากที่นั่งร้อยมาลัยในคืนก่อน..เพื่อมาดูแลน้องและให้นมน้องจนอิ่ม..หลังจากนั้นจึงอุ้มและจูงน้องทั้งสองไปฝากพี่สาวใจดีหน้าปากซอยให้ช่วยเลี้ยงให้...ตกกลางวันของทุกวันเขาต้องย้อนกลับมาบดข้าวบดกล้วยป้อนข้าวให้น้องเสร็จแล้วจึงกลับไปขายใหม่เวียนวนเป็นกิจวัตรอยู่อย่างนี้.... ........................................ เช้าวันนั้นก็เป็นดั่งเช่นวันวาน...หากแต่บรรยากาศและท้องฟ้าที่มืดครึ้ม..ทำให้เด็กน้อยรู้สึกแย่...มันอาจทำให้เขาขายได้ลำบากขึ้นหากเมฆที่ตั้งเค้าครึ้มนั้นส่งฝนให้ตกลงมา....และมันก็เป็นจริงตามนึกนั้น...เขาได้ลูกค้าเพียงเจ้าเดียวจากพี่สาวใจดีที่อยู่ในรถติดไฟแดงคนนั้น....หลังจากนั้นเขาขายมันไม่ได้เพิ่มเติมอีกเลย... พลบค่ำแล้ว....เวลาที่เริ่มหมุนมาทาบทับร่องรอยเดิมแห่งวันวานได้นำพาให้มวลชีวิตที่ดำรงอาศัยเสพแสงสีแห่งบุปผาไฟในยามค่ำคืนได้เวียนมาอีกครั้ง....ความสว่างไสวตามธรรมชาติที่ถูกแทนที่ด้วยความสว่างไสวในยามค่ำคืนเปลี่ยวนั้นมิอาจเทียบเคียงวิถีทาง..และวิญญานที่ห้อมล้อมอาศัยแห่งผู้คน...ความมืดมิดที่คืบคลานกลืนเปลี่ยนฟ้าให้แดงคาบคาที่ขอบดิน..และค่อยๆ..กลืนตะวันดวงใหญ่ให้มุดหลอมละลายหลบกลืนไปกับธารน้ำและฝั่งดินที่ขอบเดียวกันนั้น..พร้อมกับย้อมกลืนฟ้าแดงให้คล้ำลงและบดบังกลุ่มเมฆหนาทึบจนมืดมิดสนิทลงในที่สุด...... “ กลับดีกว่า  ! ”  เด็กน้อยคิดเพราะสิ้นความหวังที่จะได้ลูกค้าเพิ่มแล้ว..อีกทั้งมันเกินเวลาที่เขาควรกลับบ้านไปดูแลน้องๆ...       “ มันคงไม่ทันช้ำเกินขายพรุ่งนี้หรอกน่า ”  เขาเหลือบมองดูที่พวงมาลัยที่ยังเหลืออยู่คาเต็มราวแขวน...และครุ่นคิดนึกปลอบใจตังเองด้วยเป็นห่วงถึงสภาพของมาลัยที่อาจจะขายไม่ได้อีก...       เด็กน้อยขยับตัวเตรียมพร้อมที่จะเดินทาง...ช้อนยกแบกราวแขวนมาลัยให้กระชับบนร่องบ่า..รวมทั้งไม่ลืมที่จะขยับมือกรอบแกรบเพื่อตรวจสอบฟังเสียงเหรียญสิบบาทที่กำอยู่ด้วยความกลัวว่ามันจะอยู่ไม่ครบถ้วนสมบูรณ์...       ความกังวลที่มุ่งรู้สึกมากเกินไปนั้นทำให้เขาทำเหรียญสิบบาทเหรียญหนึ่งตกกลิ้งหลุนๆลงไปบนพื้นถนนที่ดำมืดนั้น...       อารามตกใจ ! ว่าเหรียญที่ตกลงนั้นจะลับสายตาหายไป...เขาจึงรีบวิ่งลงไปที่พื้นถนนเพิ่อคว้ามัน..!.         เสียงถอดถอนหายใจอย่างโล่งอกบ่งบอกว่าเขาไม่ได้ผิดหวัง...เนื่องจากสามารถไล่หยิบจับมันได้ทันท่วงที...เด็กน้อยรีบเก็บมัน..และดึงตัวลุกขึ้นเพื่อที่จะย้อนกลับขึ้นไปบนทางเดินเท้าอีกครั้ง....       อนิจจา !....เขาไม่ได้ทันสังเกตุลำแสงกล้าที่ทอดปลาบวาบอยู่ด้านหลัง !...เด็กน้อยไม่สามารถเห็นมันได้ทัน.!..       ............................................... สัมผัสเดียวที่รับรู้...กังวานก้องสะท้อนอยู่ในช่องหูนั้นเป็นเพียงเสียงร้องจากผ้าเบรคที่บีบหนักหน่วงลงบนจานเหล็กอย่างโหยหวน.... ......       จากนั้นแล้ว...เขาไม่สามารถเห็นอะไรได้อีก...เป็นความรู้สึกเพียงวูบเดียว...หากแต่ความวูบไหวที่บิดเบี้ยว..เปื้อนเลอะในความรู้สึกนั้น...ได้กระชากถึ้งฉีกความรู้สึกอื่นๆให้ดับวูบลงไปพร้อมๆกับมัน !.......   ............................................... จากคุณ : ดวงสมร - [ 11 ต.ค. 48 23:57:53 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ............................................... สายฝนที่ทยอยทอดทอสาย..โปรยปรายแทรกสอดความสงัดเงียบงัน...เบียดเสียดความโหยเหงาให้โรยเศร้าไป...ความชุ่มฉ่ำที่ซึบซับความร้อนระอุ...สอดแทรกความแห้งกร้านและโอบกอดสรรพสิ่งที่อยู่ต่ำตื้นนั้นด้วยสายน้ำตาที่หลั่งเติมธารกระแส..เปลื้องล้างมวลชีวิตให้ปราศจากมลทินและแผลพิษจากสังสารที่ผิดแปลกด้วยความห่วงใย....... โคมแสงไฟบนเสาข้างถนน..ที่ตั้งอยู่อย่างเป็นระยะๆไล่เรียงเข้าแถวตลอดแนวสี่แยกนั้น..ยังคงทำหน้าที่ของมันอยู่เช่นเดิม...และยังยืนอยู่อย่างนั้นไม่รู้เหนื่อย.....      หมู่แมลงกลางคืนที่โหยหาแสงไฟยังคงบินหยอกล้อเล่นอยู่ภายใต้ดวงโคมเหล่านั้น...ไม่แพ้เหล่าแมลงมนุษย์ที่กำลังดอมดมอยู่ในดงบุปผาแห่งแสงไฟที่อยู่ถัดเข้าไปในใจกลางนั้น.....และมันยังคงเป็นอยู่อย่างนั้น.....ส่องแสงแวววามอยู่แบบนั้น..... ............................................... ๓ แสงทองทออร่ามอยู่ที่ปลายขอบฟ้าแถลงบ่งสัญญานบอกถึงรุ่งอรุณแห่งวันใหม่ที่ย่างเข้ามาแทนที่ตามวิถีแห่งโลกวัตร.....สายลมที่อ่อนโยน....โบยโบกอย่างเชื่องช้าและค่อยๆหอบพาเศษซากวิถีจากวันวานในทั่วระแหงพื้นให้ผ่านพ้นไป....พร้อมโรยหย่อนทิ้งไอสัมผัสเล็กๆแห่งความสุขที่ฝากซับกอดกลืนมากับสายลมที่เข้ามาแทนที่.... หยาดน้ำที่ค้างคาตามยอดเข็มจากฝนในคืนโหยเศร้าที่พึ่งล่วงไปได้ควบรวมแล้วหยาดลงบนใบหน้าของเด็กน้อย....แรงกระแทกเป็นจังหวะๆจากหยาดหยดน้ำได้ส่งอณูส่วนหนึ่งซึมปลาบลงไปในพื้นผิวกรานปลุกเร้าให้เขาฟื้นจากภวังค์ทรมานที่ยาวนานและปวดแปลบ... อ้อมกอดแห่งท้องฟ้าที่สดใสคลายความเศร้าหมองจากเมฆคล้ำในวันวานได้กระชับให้การตื่นของเด็กน้อยเอิบอิ่มไปด้วยจิตใจที่คลายโล่งและหวิวเบา...อบอวลไปด้วยสัมผัสอุ่นไอแห่งความสุข...มันเป็นความรู้สึกที่มิเคยสัมผัสมาก่อน...อาการเจ็บปวดระบมที่หลีกหาย...ดวงตาสีเศร้าที่ไร้ร่องรอยข่วนขีดและบวมปูด...หูที่กลับมารับสัมผัสเสียงแม้เสียงนกกระจอกที่ร้องเกี้ยวกันอยูบนสายไฟที่ห่างออกไป...แขนขาที่สามารถขยับเขยื้อนได้เป็นปกติสร้างความงุนงงให้เด็กน้อยเป็นยิ่งนัก..... “เราแค่ฝันไปหรือนี่ ? ! ”   เด็กน้อยคิดอย่างเดียงสาด้วยไม่สามารถจะล่วงรู้ความเป็นไปที่พึ่งล่วงผ่านไป.. “ ทำไมเรามัวมานอนขี้เกียจอยู่ที่นี่ ? ”      เขาลุกขึ้นนั่งและครุ่นคิดต่อด้วยความงุนงง.. เขายังไม่สามารถคิดเข้าใจเรื่องที่เกิดขึ้น...เหตุผล...และอีกหลายสิ่งที่ไร้คำอธิบาย...ทำไมเขาต้องมานอนขดคู้อยู่ที่เกาะกลางถนนยันเช้าแบบนี้ ?....และทำไมเขาไม่กลับบ้าน ?   ....เขาพยายามรวบรวมเรื่องราวต่างๆด้วยเดียงสาที่เขามี... “ หรือรถคันนั้น...ไม่ได้ชนเรา ? ! ”     เขาคิดถึงรถคันดำทะมึนที่วิ่งฝ่าไฟแดงมาด้านหลังเขาตอนที่เขาก้มเก็บเหรียญสิบนั้นโดยที่เขาไม่ทันเห็นและระวังตัวได้ทัน... “ คงหลบได้ทัน ”    เขาคิดต่อว่ารถคงหลบทันและไม่ได้ชนเขา...อนิจจา !...ลูกเอ๋ย  !.... สตางค์เหรียญที่ยังคงอยู่ครบในอุ้งมือยามเมื่อเขาคลี่มันออก..ชวนให้เขาคิดแบบนั้นอย่างช่วยไม่ได้... “ เราคงเหนื่อยแล้วเผลอหลับไปเอง ”   เขาคิดสรุป...ด้วยไม่อาจหาคำตอบได้ดีไปกว่านี้อีกแล้ว เด็กน้อยหลังสรุปคำตอบก็เริ่มหวนคิดถึงบ้านด้วยความเป็นห่วงน้องที่ฝังแน่นอยู่ในห้วงคำนึง.... “ ไม่รู้ว่าเถ้าแก่จะเปิดร้านแล้วรึยัง ? ”     เขานึกระหว่างที่เดินไปเรื่อยๆตามทางที่จะไปร้านเถ้าแก่ขายข้างมันไก่หน้าปากซอย วันนี้ช่างเป็นวันที่สดชื่นสำหรับเด็กน้อย..เขารู้สึกมีพลังพิเศษมาช่วยกระตุ้นให้สามารถเดินได้เร็วกว่าทุกๆวัน...มันทำให้รู้สึกแปลกใจอีกครั้ง.... เขาโชคดี...วันนี้ร้านเปิดแต่เช้า...เขารีบเดินดิ่งเข้าไปที่ร้านเพื่อรีบสั่งข้าวให้น้อง...ซึ่งเขาเองไม่แน่ใจว่าจะได้กินข้าวกินนมกันแล้วรึยัง.... เถ้าแก่กำลังสับเตรียมไก่อยู่อย่างขะมักเขม้น...เขาเดินเข้าไปหาพร้อมเงยหน้า..ส่งรอยยิ้มและทักทายเถ้าแก่เหมือนที่เคยทำ.... “ สวัสดีครับเถ้าแก่....วันนี้ผมขอซื้อเช้าหน่อย...เมื่อคืนเกเรไม่ได้เข้าบ้านน่ะครับ..”   เขาทักทายสั้นๆ พร้อมวางเหรียญ สิบบาทสองเหรียญเพื่อเป็นค่าข้าวลงที่โต๊ะเกิบเงินข้างตู้กระจกที่แขวนไก่นั้น....บนโต๊ะนั้นเด็กน้อยเห็นซุปถุงใหญ่...ไอร้อนที่ยังกรุ่นๆ...และข้าวมันไก่ห่อเรียบร้อยใส่ในถุงรอเขาอยู่แล้ว เถ้าแก่ไม่ได้ทักทางโต้ตอบเด็กน้อยเหมือนเคย...แต่เขาก็ไม่ได้คิดสงสัยอะไรเนื่องจากเถ้าแก่แกมักจะยุ่งเสมอ... .......เด็กน้อยคิดได้อย่างนั้นแล้วผสมผเสไปกับใจที่อยากกลับบ้านเต็มกำลัง...จึงละวางความคิดสารตะแล้วคว้าถุงข้าวจากไป..... ............................................................ (ยังมีต่อ) จากคุณ : ดวงสมร - [ 12 ต.ค. 48 22:13:51 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ............................................................ ....สายลมที่กรรโชกผ่านเข้ามาในร้านเถ้าแก่หอบใบไม้แห้งม้วนกระหวัดเสียดสีกันเกรียวกราวอยู่ข้างตู้กระจกที่แขวนไก่ดั่งจะแจ้งบอกถึงการมาของบางสิ่งบางอย่าง...   ....ถุงพลาสติกใส่ข้าวที่วูบไหวคล้ายมีใครมาหยิบจับชวนให้เถ้าแก่ที่ยืนอยู่หน้าตู้นั้น..ขนลุกขนพองเป็นอย่างยิ่ง !..... ....กลิ่นหอมโรยของควันธูปที่เถ้าแก่แกจุดปักไว้ที่หลังถุงข้าวนั้น...ได้ถูกกลบเกลื่อนแทนที่ด้วยกลิ่นของมะลิหอมอ่อนๆ..กระจายอบอวลไปทั่วร้านเถ้าแก่นั้น.... “ ไปที่ชอบ ๆ เถอะไอ้หนูเอ๋ย ! ...เกิดชาติหน้า...ภพหน้า...ขอให้เอ็งอย่าเกิดมาลำบากเยี่ยงนี้อีกเลย !...วันนี้อั้วต้องทำงาน..อั้ว..ๆ ไป..ไปม่าย..ล่าย..จิง ๆ.... ”   เถ้าแก่คึดรำพึงถึงเด็กน้อยที่เขาเคยเห็นแกอยู่ทุกวันด้วยอาการสั่นเทาปนความเวทนาสงสารในชะตากรรมของเด็กน้อยผู้อาภัพ... ............................................................ ที่ปากซอยบริเวณบ้านพี่สาวใจดี...เด็กน้อยรีบดิ่งเข้าไปหาด้วยต้องการรู้ถึงข่าวคราวของน้องทั้งสองคนของเขานั้น.....แต่ไม่มีใครอยู่ที่นั่น..รวมทั้งน้องทั้งสองของเขา...   “ พี่สาวใจดีคงเอาน้องเราไปส่งแล้ว...”   เขาคิดและสืบเท้าต่อรีบกลับบ้าน....   ......สายลมแห่งความเศร้าสร้อยและห่วงหาที่เริ่มอ่อนแรง...กลิ่นมะลิหอมอ่อนๆที่รายโรยละเลียดอยู่ในผิว...มันได้พัดผ่านโชยชายโรยกลิ่นพร้อมกับการจากไปของเด็กน้อย....   ที่บ้านเด็กน้อย....ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม...ช่องแคบๆ..แต่อบอุ่นพอยัดเยียดนอนได้สามคนพี่น้อง...ยังคงมีน้องของเขาทั้งสองหลับไหลอย่างเดียงสา..ซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่มสีมอซอที่วิ่นขาดเป็นขุย...หากแต่ภายใต้อ้อมกอดของผ้าผืนผุนั้นยังอบอุ่นอยู่อย่างมีคุณค่าเหลือประมาณ... น้องคนเล็กยังคงนอนคราง “ อือ  ๆ ”  เช่นเดียวกันกับคนโตที่ยังนอนหันหัวไปทาง...หางไปทาง..หมุนอยู่ทั้งคืนเหมือนเดิม... เขานึกพร้อมยิ้มน้อยๆและทรุดหยั่งนั่งลงข้าง ๆ น้องทั้งสอง....แกเอามือที่แตกคล้ำกร้านแดดนั้นค่อยๆบรรจงวางและลูบไล้สัมผัสหัวทุยของน้องทั้งสองอย่างแผ่วเบา..มันเป็นสัมผัสอาทรแน่นไปด้วยอณูไออุ่นแห่งรักแท้ของพี่ชายคนนึงที่รักน้องเป็นชีวิตเป็นที่สุด...   ห้องที่คับแคบไม่ได้รูป..บ้านเพิงที่ผุใกล้พัง...น้ำคลำปักโคลนที่รายรอบล้อมชวนให้ผู้พบเห็นเมินหน้า...เหล่านั้นมิอาจกลบกลืนลบเลือนเรี่ยวแรงแห่งความรัก..ความห่วงใย..และความฝันของเด็กน้อยผู้พี่ที่มีเปี่ยมล้น..... ....มันได้อบอวลและสว่างไสวโอบอุ้มสามชีวิตอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันภายใต้เพิงแคบๆอันแสนอบอุ่นจุดเล็กๆที่แทบไม่มีความหมายอะไรในสังคมกว้างใหญ่และยื้อแย่งแข่งขันยามนี้....เด็กน้อยทั้งสามต่างใช้ชีวิตร่วมกันอยู่ที่นี่..ที่ ๆ เป็นรากเหง้าเถากำเนิด...และเป็นที่ ๆ มิอาจลืมเลือนได้เลย..... ............................................... (ยังมีต่อ) จากคุณ : ดวงสมร - [ 13 ต.ค. 48 08:11:19 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ............................................... แสงสว่างที่รอดไรจากจุดเล็ก ๆ ที่มุมห้อง..และค่อยๆก่อขยายตัวขึ้นเป็นพื้นฉากสว่างไสว..ขาวนวลอบอุ่นฟุ้งกระจายไปทั่วพื้นผิวนั้น.... ภาพแห่งมายาแห่งมิติชีวิตที่ค่อย ๆ ก่อกลุ่มมวลรวมตัวเป็นสรรพางค์ ณ ที่จุดกำเนิดมวลม่านแสงขาวนวลนั้น... ที่แสงขาวนวลสนั้น..ดูมีพลังประหลาดอย่างลึกลับ...มันช่างมีเสน่ห์ดึงดูดชักชวนให้อยากเข้าไปสัมผัสใกล้ชิดในท่ามกลางแสงนวลเหล่านั้น.... ท่างกลางไรแสงขาวนวลนั้นพลันได้ปรากฎร่างหญิงชราผู้นุ่งห่มด้วยแพรพรรณขาวนวล...จากเค้าโครงรางๆท่ามกลางควันนวล...จนกระทั่งชัดเจนเห็นได้ในที่สุดที่ท่ามกลางไรแสงนั้น... “ ยาย  !...นั่น ยายนี่  ! ”   เด็กน้อยพูดรัว..ระคนด้วยความตกใจแกมประหลาดใจ “ ยายตายไปแล้วนี่  !...ทำไม ?...ทำไม ? ยายมาที่นี่ได้ล่ะ  ! ”  เด็กน้อยถามอย่างเดียงสา... ยายของเด็กน้อยมิได้เอ่ยกล่าวสิ่งใด...หากแต่ส่งยิ้มทั้งน้ำตาที่เครือตาพร้อมทั้งกวักมือให้เด็กน้อยเข้าหาด้วยความคิดถึงเป็นที่สุด.... ด้วยความดีใจอันกลบลืมสื่งอื่นๆ...เด็กน้อยโผเข้ากอดยายที่เป็นทั้งพ่อและแม่ของตนด้วยความคิดถึงสุดประมาณมิแพ้กัน.... “ ยาย...ยายจ๋า  ! ....ฮือ ! ฮือ... !..”     “ หมดเคราะห์หมดกรรมเสียทีลูกเอ๋ย !..”  ยายกล่าวปนสะอื้นทั้งน้ำตาพร้อมทั้งสวมกอดลูบไล้ศรีษะด้วยความเวทนาสงสารในชะตากรรมของหลานรัก “ หมดเวลาของลูกแล้ว...ยายมารับลูกไปอยู่ด้วย ”  ยายกล่าวต่อด้วยเสียงเครือน้ำตา เด็กน้อยได้ยินคำยายกล่าวให้แสนดีใจที่จะได้กลับมาอยู่ร่วมกันอีกครั้งพร้อมหน้าพร้อมตา...แต่เขามิอาจเข้าใจความหมายใดๆแห่งการแตกดับแล้วย้อนกลับมา....เขารู้เพียงแต่การเกิดใหม่ของสองชีวิตเล็กๆที่เขาดูแลและการตายจากหายไปของยายผู้เป็นที่รัก......หากแต่ด้วยความเป็นห่วงน้องในแม้กระทั่งยามนี้..พลันจึงเอ๋ยถามยายด้วยน้ำเสียงอ้อนกอดว่า “ แล้วน้อง ๆ ล่ะจ้ะ  ยาย  ! ” เขาเงยหน้าเอ่ยถาม...พร้อมจับแขนทั้งสองของยายเขย่าอย่างพะวงๆ... หยาดน้ำตาจากยายชราที่หลั่งด้วยความเวทนาสงสารจากความเข็มแข็ง..กล้าหาญ..เฝ้ามุ่งฝูมฝักน้องๆของหลานรัก...มันเป็นสิ่งเดียวที่ฝังลึกแน่นติดตัวเขาทั่วทุกห้วงขณะจิต.... “ มันเป็นเวรเป็นกรรมดอก...ลูกเอ๋ย  !.... ” ยายกล่าวตอบหลานด้วยเสียงเครือสั่น..เคล้าไปด้วยน้ำตา... .....พลัน..ที่ฉากหลังยายนั้นได้ก่อเกิดเป็นภาพห้วงชีวิตเป็นฉากๆของเด็กน้อยที่ผ่านเหตุการณ์ต่างๆตั้งแต่เขาเยาว์วัยกระทั่งประสบอุบัติเหตุแตกดับทรมานอย่างแสนสาหัสจนสิ้นลมหายใจละรูปสังขารไป...และเมื่อถึงบั้นปลายของห้วงภาพชีวิตเหล่านั้นมันได้ดำเนินไปอย่างช้า ๆ .... ในภาพเหล่านั้นเขาได้มีโอกาสเห็น..พี่สาวใจดีที่ได้อุ้มจูงพาน้องๆทั้งสองไปที่วัดเพื่อเผาศพของเขา...งานศพที่เป็นไปอย่างตามมีตามเกิดนั้นเป็นที่สะเทือนใจแด่ผู้คนที่รับรู้รับเห็นยิ่งนัก... สิ่งเดียวที่มี..และเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้เขาดำรงชีวิตอย่างไม่อดอยากได้นั่นคือมะลิร้อยมาลัยที่น้องสุดแสนรักทั้งสองวางใส่โลงก่อนเผาให้พี่ชายของเขาอย่างเดียงสา..ดูช่างน่าเวทนายิ่งนักที่น้องทั้งสองมิอาจรับรู้การจากไปของพี่ชาย...พี่สาวใจดีได้แต่เพียงบอกว่าพี่ชายของหนูเหนื่อยไม่สบาย..ต้องพักผ่อน..ต้องนอนมาก ๆ จึงจะหายดี.....อนิจจาเอ๋ย  !..... เด็กน้อยทำได้แต่เพียงหลั่งน้ำตากับภาพชีวิตเหล่านั้น...เขารับรู้ถึงภาวะที่แท้ในยามนี้...ความเป็นจริงที่เกิดขึ้นและพรากชีวิตเขาออกจากร่างทั้งความห่วงหาอาทร......พลันเขานึกถึงคำสั่งเสียของยายและระล่ำละลักบอกยายชราทั้งน้ำตาว่า “ ยาย ๆ  ดูสิ..เห็นน้องไหม ?  น้องโตแล้ว..ฮือ..ๆ..หนู..ๆ..ให้น้องกินข้าวกินนมไม่เคยขาดเลยนะครับยาย  !..” ...ยายได้ยินคำหลานให้รู้สึกตื้นตันจุกขึ้นมาที่อกและหลั่งน้ำตาให้หลานรักด้วยความเวทนา.... “ ผลบุญที่ลูกดูแลน้อง ๆ ดั่งชีวิต..เสียสละเพื่อน้อง..ส่งให้ยายมารับลูกไปอยู่ที่เดียวกับยาย..ลูกเอ๋ย  ! ” ยายพยายามกล้ำกลืนน้ำตาและตอบหลานชายด้วยความรักและภูมิในในความดีที่มีในตัวหลาน... “ ไปกันเถอะลูก...เวลาหมดลงแล้ว...เราต้องไปกันแล้วลูกเอ๋ย ” “ แล้วน้องล่ะ...น้องล่ะครับยาย  ! ? ! ”  เด็กน้อยถามถึงน้องด้วยยังไม่สามารถตัดใจจากพวกเขาได้...เขายังลังเลอยู่และไม่ยอมติดตามยายไปในทันที... “ น้องของลูก...ต่อไปจะมีผู้ใจบุญมารับแกไปเลี้ยง....เขาทั้งสองจะเติบโตเป็นคนดีต่อไปในภายภาคหน้า..อย่าห่วงไปเลยลูกเอ๋ย  ! ”    ยายชราตอบให้หลานคลายใจที่ห่วงหาน้องทั้งสองแม้กระทั่งตัวเองได้แตกดับไปแล้วก็ตาม.... เด็กน้อยได้ฟังคำยายดังนั้นก็ใจสงบลง..เขารู้สึกหมดห่วงกับชีวิตของน้องทั้งสองที่ยังเล็กกว่าเขา..และเริ่มทำใจอย่างเดียงสากับการจากไปของตนเองทั้งๆที่ยังมีร่องรอยที่ขาดหายไม่สมบูรณ์..และยังไม่สามารถเข้าใจได้ด้วยวัยเพียงเท่านี้....สิ่งที่สัมผัสรู้ได้ชัดเจนนั้นคือคำของยายชราที่ดังก้องกังวานอยู่ในโสตของเขาว่า “ น้องจะเติบโตเป็นคนดีในภายภาคหน้า...ๆ  ”    ยังคงดังก้องสะเทือนอยู่อย่างนั้น...อยู่ในโสตของเด็กน้อยนั้น.... ในท้ายที่สุด...เด็กน้อยก็ติดตามยายกลับเข้าไปพร้อมกับหยาดน้ำตาสุดท้ายแห่งความห่วงหาอาทรในม่านแสงพราวสีขาวที่เรื่มชืดจางลง..มันเริ่มลดขนาดลง...เล็กลง ๆ....คล้อยตามหลังสองยายหลาน..และเลือนจางหายไปในที่สุด..... ............................................... (ยังมีต่อ) แก้ไขเมื่อ 15 ต.ค. 48 13:14:16 แก้ไขเมื่อ 14 ต.ค. 48 11:09:04 จากคุณ : ดวงสมร - [ 14 ต.ค. 48 11:06:20 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ............................................... ทุ่งท้องฟ้าในยามค่ำคืนที่เวิ้งว้าง.. ณ ที่ๆไกลแสนไกลห่างออกไปนั้น...หมู่ภมรความฝันที่โบกโบยบินแห่งผู้คนเบื้องล่างยังคงดำเนินไปตามวิถีของมัน...ตราบใดที่ยังไม่ถึงวันสุดท้าย...ตราบนั้นย่อมยังไม่ถึงปลายทางแห่งฝันของผู้คน...ท่ามกลางเมืองบุปผาที่ส่องประกายแสงจ้าในร่มราตรีกาล......ความแตกต่างแห่งสรรพสิ่งที่กลมกลืนมีอยู่ดาษดื่น...ดูช่างแล้งแห้งเดียวดายไร้อาทร...มันยังคงเป็นได้เพียงฝันที่ล่องลอยเวียนวนอยู่เช่นนี้...จนถึงที่สุดทาง..วันสุดท้ายแห่งปลายฝันนั้น...ถึงวันสุดท้ายที่เดียวดายของผู้คนเหล่านั้น...มันเป็นสิ่งเดียว....สิ่งเดียวที่มิเคยต่างกันเลย.... และ ณ ที่แห่งนั้นเอง...ที่ปลายสุดขอบฟ้าไกลออกไป.....ดาวน้อย ๆ สุกสกาวใสดวงหนึ่งได้ค่อย ๆ เคลื่อนตัวห่างจากเส้นขอบฟ้า...จนกระทั่งเข้าสู่ใจกลางกลุ่มดาวใหญ่สีอุ่นที่ดูคล้ายเปิดอ้อมวงแขนเผยรอโอบกอดรับดาวดวงน้อยนั้นด้วยความรักและอาทร.....ดาวน้อยดวงนั้นเมื่อเข้าสู่อ้อมกอดแห่งหมู่ดาวใหญ่แล้วก็ได้ส่งแสงเป็นประกายเด่นอยู่อย่างนั้น....อยู่ชั่วนิรันดร์...... --  จบบริบูรณ์  -- จากคุณ : ดวงสมร - [ 15 ต.ค. 48 13:21:04 ]