PANTIP.COM : W3797043 เทพนิยายนายวรุณ : อ รุ ณ รุ่ ง ที่ InterLaKen : SwiTzerLanD [ความเรียง]

ความคิดเห็นที่ 1

เทพนิยายนายวรุณ : อ รุ ณ รุ่ ง ที่ InterLaKen : SwiTzerLanD

กาลครั้งหนึ่งไม่ค่อยนานเท่าใด ณ ประเทศสวิตเซอร์แลนด์ ดินแดนอันแสนงดงาม เสียงระฆังของโบสถ์ประจำเมืองดังกังวานในเวลาหกนาฬิกา ทว่าดวงตะวันยังไม่ปรากฏเพราะเมืองอินเตอร์ลาเก้นถูกรายล้อมด้วยขุนเขา ถึงอย่างไรแสงอรุณเรืองรองที่ฉายอยู่หลังภูผาก็ค่อยๆเปิดเผยความงดงามหมดจดของเมืองน่าอยู่อาศัยแห่งนี้ พร้อมกันนั้นจันทราแลเหล่าดวงดาราพากันโบกมือลาจากท้องฟ้าไปทีละดวงสองดวงพร้อมกับรัตติกาล

ยังมีกระทาชายหนุ่มนายหนึ่ง รูปร่างหน้าตาผิวพรรณช่างแสนจะพื้นๆ แถมแววตาซื่อๆก็แฝงไว้ซึ่งความเศร้า ท่าทางที่ดูธรรมดาสามัญนั้นออกอาการอ่อนโลกอย่างเห็นได้ชัด โดยรวมแล้วเขาจึงดูน่าเวทนามากกว่าน่าสนใจ ชายคนนั้นนี่หรือก็คือผม ผมชื่อนายวรุณ ผมกำลังมาตามหาอะไรบางอย่างจากเมืองไทยจนมาถึงภาคกลางของประเทศสวิตเซอร์แลนด์

ผมยืนเดียวดายอยู่กลางสนามหญ้าหน้าโรงแรมซาวอย อันโอ่อ่าเหมือนปราสาทในยุคโรโคโค่ ดูแล้วมันช่างเหมาะสำหรับพระราชาเสด็จมาประทับมากกว่าที่จะให้สามัญชนได้อาศัย ผมเหลียวมองไปรอบๆกายด้วยความรู้สึกคลับคล้ายกับว่า กำลังอยู่ในดินแดนแห่งความฝัน ถึงแม้จะไม่มีฉัพพรรณรังสีสาดส่องลงมานิรมิตเมือง แลปราศจากอิทธิฤทธิ์แห่งเทพเจ้าองค์ใด ที่ดลบันดาลให้ผมต้องพลัดหลงมิติ จนหลุดลอยมาถึงสถานที่แห่งนี้ก็ตาม ผมก็ยังยืนงงงันอยู่เช่นนั้น นานจนกระทั่งมีเสียงทักทายดังขึ้น

“ลมอะไรพัดท่านมาถึงที่นี่” ดอกดินสีขาวบริสุทธิ์ริมทาง ทักทายผมด้วยประโยคเหมือนในเทพนิยายสำหรับเด็ก

“ท่านพเนจรมาจากถิ่นใด ฤๅ” ต้นเกาลัดชราก็เกิดความสงสัยเช่นกัน

“เรารู้ เขาเป็นนักผจญภัย” นกกางเขนน้อยที่บินผ่านมาเกาะกิ่งไม้ออกความเห็น

“เขาเดินทางมาไกลจากอีกฟากหนึ่งของโลก” สายลมปลายฤดูหนาวซึ่งดูอ่อนโยนลูบไล้ตัวผม แล้วบอกเล่าความเป็นมาของผมแก่เพื่อนๆ

“แต่เราว่า ดูท่าทางเขาน่าสงสารมากเลยนะ แววตาของเขาช่างเศร้าสร้อยเหลือเกิน มันเศร้าจนกระทั่งทำให้ดอกงดงามของเราไม่ยอมผลิบาน” ต้นแมกโดเลียแสดงความรู้สึกที่สัมผัสได้ ตั้งแต่เห็นผมเดินผ่านเข้ามาใกล้ๆ

“ผมมาจากเมืองไทย” ผมยิ้มตอบทุกสิ่งที่หยิบยื่นความเป็นมิตรให้ แต่รอยยิ้มของผมดูช่างแห้งแล้ง ความทุกข์ได้แผดเผามันจนกรอบเหมือนใบไม้แห้ง

“ทำไมรอยยิ้มของเธอจึงได้แห้งแล้งเช่นนี้” ดอกดินสีขาวถามผมด้วยสีหน้าเห็นใจ

“ผมสูญเสียบางสิ่งในชีวิตไป” ผมสารภาพตรงๆ

“อะไรหรือที่หายไปจากชีวิตของเธอ” ต้นเกาลัดทำหน้าฉงน เสียงของมันทุ้มกังวานเพราะสูงวัย

“ผมจำไม่ได้ว่าอะไรหายไป มันนานมากแล้ว นานจนผมเองก็จำไม่ได้ว่า สิ่งที่สูญหายคืออะไร แต่ผมรู้ว่ามันสำคัญสำหรับชีวิตของผมมาก” ช่างน่าขันตัวเองเหลือเกิน สิ่งสำคัญในชีวิตของผมที่ทำหายไป ผมเองกลับจำไม่ได้เสียอีก

“เธอน่าสงสารจังเลยนะ มีอะไรที่พวกเราพอจะช่วยเหลือเธอได้บ้าง” ต้นแมกโนเลียยังคงใจดีเหมือนเคย

“ใช่ๆ พวกเรายินดีช่วยเหลือเธอ ขอให้บอกมาเลย” นกกางเขนเป็นตัวแทนของเพื่อนพ้องบอกกล่าวความเมตตา ดอกดิน ต้นเกาลัด ต้นแมกโนเลีย ต่างพยักหน้าเป็นการแสดงความจริงใจ

“ขอบคุณและขอบใจ” ผมชำเลืองมองสรรพสิ่งที่ดีงามรอบๆตัวอย่างปลาบปลื้มใจ แม้จะต่างวัยแต่หัวใจดีงาม ที่สุดแล้วผมก็ยังจนใจ เพราะไม่รู้ว่าตัวเองกำลังตามหาอะไรเหมือนกัน

เสียงระฆังดังกังวานอีกครั้งเหมือนกับว่า จะเตือนให้ผมรีบเร่งกว่าเดิม ผมจึงเดินตรงไปทางโบสถ์หลังจากค้อมหัวให้กับเพื่อนๆต่างแดน พวกเขาโบกไกวกิ่ง ปีก และกลีบดอก เพื่ออำลาผมเช่นกัน

ฟ้าสว่างขึ้นกว่าเมื่อครู่นี้ ขณะที่ผมเดินผ่านสนามกว้างใหญ่ ผมไม่อยากรบกวนความอ่อนโยนของต้นหญ้าที่เพิ่งรู้สึกเริงร่า เพราะคิมหันตฤดูกำลังเริ่มจะผ่านพ้นไป ผมจึงถอดรองเท้าถือไว้แล้วออกเดิน หญ้าเขียวขจีของสนามยินดีรองรับเท้าเปลือยเปล่าทั้งสองข้างของผมด้วยความละมุนละไมในท่วงท่าถ้อยทีถ้อยอาศัย ผมเองก็รู้สึกปลื้มปิติที่ได้สัมผัสไอเย็นของหยาดน้ำค้างบนยอดหญ้า ผมแอบหวังว่า บางทีความเยือกเย็นของมันอาจจะช่วยกระตุ้นความทรงจำของผมที่สูญหายไป ให้กลับคืนมาก็ได้

เมื่อเดินมาถึงครึ่งค่อนทาง ผมแลเห็นหนุ่มสาวสองคนกำลังยืนตากลมอยู่ริมสระเล็กๆ ผมรู้สึกสังหรณ์ใจว่าทั้งสองคนอาจจะมีอำนาจวิเศษ อันทำให้ผู้ได้พบเห็นมีจิตสงบนิ่งเหมือนอยู่ในภวังค์ ด้วยความสงสัยผมจึงตรงเข้าไปทักทาย

หนุ่มน้อยร่างเปลือยเปล่ากำลังลูบศีรษะสุนัขขนหนาตัวหนึ่งด้วยความรักใคร่ ในขณะที่สาวน้อยผมเปีย ซึ่งมีรูปร่างหน้าตางดงามดังเทพธิดา ก็กำลังให้อาหารหงส์ตัวอ้วนท้วนน่ารักด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

“สวัสดี กำลังทำอะไรกันอยู่เหรอ มีอะไรให้ผมช่วยบ้างไหม” คราวนี้เป็นผมที่เสนอหยิบยื่นความกรุณาให้บ้าง ผมคงติดนิสัยนี้มาจากกลุ่มเพื่อนๆที่รู้จักเมื่อสักครู่

“เปล่า เราอยู่ที่นี่มานานแล้ว เราไม่ต้องการความช่วยเหลือใดๆ เพียงแต่เรารอเธอมาเยี่ยมเยียนต่างหาก” หนุ่มน้อยตอบคำถามผมอย่างนุ่มนวลในถ้อยทำนองชาวสวิส แต่หญิงสาวเพียงแต่ยิ้ม ผมสังเกตเห็นผมเปียของเธอเปียกชุ่มไปด้วยละอองน้ำค้าง

“ถ้าอย่างนั้นช่วยบอกผมหน่อยว่า ผมควรจะทำอย่างไรบ้าง” ผมขอความเห็นด้วยรอยยิ้มแห้งแล้งเช่นเดิม

“นั่งเล่นที่ริมสระน้ำก่อนสักครู่สิ ไม่ต้องรีบร้อน เวลาของความสุขผ่านไปรวดเร็วนัก เธอควรจะเก็บออมมันไว้ในใจให้นานที่สุด” สาวน้อยเตือนผมอย่างนุ่มนวล แต่ผมกลับรู้สึกเหมือนกำลังมีใครมอบประทีปให้ท่ามกลางความมืด

“ใช่สิ เวลาของความสุขนั้นช่างสั้นนัก ในขณะที่เวลาแห่งความทุกข์กลับรู้สึกว่ายาวนานเหลือเกิน” ผมเริ่มตระหนักถึงความจริงของชีวิต และรู้สึกขอบคุณในแสงสว่างที่เธอได้มอบให้ผม

“เธอดูหมองหม่นมากเลย มีความทุกข์อะไรในใจเหรอ” หนุ่มน้อยถามผมด้วยท่าทีเป็นมิตร ผมรู้สึกได้ถึงความจริงใจในน้ำเสียง

“ผมกำลังค้นหาสิ่งที่หายไปในชีวิต แต่ผมลืมเลือนไปแล้วว่ามันคืออะไร” ผมสารภาพอย่างสิ้นหวังอีกครั้ง

“เธออย่าได้ท้อแท้ เคยได้ลองถามหัวใจตัวเองดูแล้วหรือยัง เผื่อว่าบางทีมันอาจจะคุ้นเคยกับสิ่งที่เคยมีอยู่ก็ได้” หนุ่มน้อยแนะนำให้ผมทำในสิ่งที่ละเลยมานาน

“ใช่ๆ เธอควรลองทำตามคำแนะนำนั้นดู” สายลมหนาวที่ยังคงตามมาส่งผมสนับสนุน ผมรู้สึกสดชื่นขึ้นกว่าเดิมมาก เมื่อต้องสายลมรำเพย

“ผมคงจะต้องไปแล้ว เสียงระฆังจากบ้านแห่งพระผู้เป็นเจ้าเรียกหาผม” ผมอำลาเพื่อนใหม่ด้วยความรู้สึกเป็นหนี้บุญคุณ

ในขณะที่ผมมุ่งหน้าต่อไปโดยมีหอนาฬิกายอดแหลมหลังแนวต้นไม้ใหญ่เป็นจุดหมาย ผมลองทำตามคำแนะนำของหนุ่มสาวทั้งสองดู

ผมก้มลงมองที่หัวใจของผม ผมแทบลืมเลือนหัวใจของตนเองไปเลย นานมาแล้วตั้งแต่ผมได้รับกระดาษแผ่นหนึ่ง ซึ่งเป็นใบประกาศแต่งตั้งให้ผมเป็นบัณฑิต ผมก็เริ่มละเลยหัวใจดวงน้อยๆของผมไป ผมมัวมุมานะทำงานสร้างฐานะอย่างไม่ลืมหูลืมตา เพราะกลัวความยากจน กลัวความล้มเหลว กลัวความไม่แน่นอนของชีวิต และเหตุผลอื่นๆอีกร้อยแปดพันเก้าประการ

“คุณพระช่วย” ผมตกใจเมื่อมองเห็นหัวใจดวงเดียวที่มีอยู่ของผม มันอยู่ในสภาพที่น่าเวทนาเหลือทน

“ใครกันนะ ช่างใจร้ายเหลือเกิน ถึงกับเอาโซ่ตรวนมาพันธนาการหัวใจทั้งดวงของผมให้ต้องทนทุกข์ทรมานเช่นนี้” ผมถามหัวใจที่ดูชอกช้ำและท้อแท้ เพราะถูกโซ่สีดำเส้นใหญ่ล่ามเอาไว้อย่างแน่นหนา

“เธอไม่รู้จริงๆหรือ” หัวใจของผมย้อนถามด้วยสีหน้าผิดหวัง

“ผมไม่รู้ ใครกันที่ทำกับเธอได้ถึงเพียงนี้” ผมถามหัวใจด้วยสีหน้าเวทนาตัวเอง

ในใจขบคิดหาวิธีแก้พันธนาการให้กับหัวใจตัวเองที่บอบช้ำ ผมจึงเดินมาถึงหน้าหอนาฬิกาหน้าโบสถ์อย่างไม่รู้ตัว

เสียงระฆังดังขึ้นเป็นครั้งที่สาม เมื่อผมมาอยู่ต่อหน้าหอนาฬิกาพอดี คราวนี้เสียงของระฆังช่างก้องกังวานยาวนานและเพราะจับใจเหลือเกิน

จากนั้นผมเริ่มสังเกตได้ว่า จิตใจของผมดูผ่อนคลายลงมาก ร่างกายเริ่มเบาหวิวจนแทบว่าจะปลิวไปได้ตามสายลม ที่สำคัญผมรู้สึกเหมือนกับว่าได้รับพรจากสวรรค์ให้เข้าใจสรรพสิ่งใดๆได้ทั้งหมดทั้งสิ้น

ผมเริ่มเห็นและเข้าใจทุกสิ่งแล้ว เจ้าสิ่งที่พันธนาการหัวใจทั้งดวงของผมให้สิ้นสุดอิสรภาพแท้จริงแล้วมิใช่โซ่สีดำ แต่มันคือความกลัวที่ก่อกำเนิดขึ้นหลังการมีตัวตนของผม มันผูกมัดแน่นหนา จนทำให้หัวใจมิอาจโบยบินไปตามจินตนาการตั้งแต่ครั้งยังวัยเยาว์ หัวใจจึงชอกช้ำยิ่ง ความกลัวปิดบังทุกสิ่ง เกาะกุมทุกย่างก้าว หลอกลวงผมให้ไม่กล้าทำสิ่งใดดังที่ใจหวัง ที่สุดแล้วหัวใจของผมจึงต้องกลับกลายเป็นทาสของความกลัว

แล้วความกลัวมันมาจากไหนกันเล่า ผมค่อยๆมองเห็นการก่อกำเนิดของมัน ที่แท้มันเป็นภาวะแทรกซ้อนของจินตนาการนี่เอง ผมสามารถเลือกจินตนาการทั้งดีทั้งร้ายได้ แต่จินตนาการร้ายที่เกิดขึ้นมันแอบทิ้งความกลัวไว้ให้เปรอะเปื้อนหัวใจ จนในที่สุดกลายเป็นโซ่ตรวนสีดำเส้นใหญ่

ใช่แล้ว ผมมองเห็นและเข้าใจ ทุกสิ่งแสนมหัศจรรย์ในเช้านี้ เกิดจากเสียงระฆังซึ่งดังมาจากบ้านแห่งพระผู้เป็นเจ้านี่เอง ขอบพระทัยพระผู้เป็นเจ้าที่ทรง ประทานหูทิพย์ให้ผมได้ยินเรื่องความเมตตากรุณาบนพื้นพิภพ ประทานตาทิพย์ให้ผมได้เห็นหัวใจของตน และที่สุดประทานญาณหยั่งรู้ให้ผมได้เห็นความเป็นไปของจิตวิญญาณตนเอง

ผมก้มศีรษะลงแสดงความเคารพสิ่งศักดิ์สิทธิ์สูงสุดด้วยความซาบซึ้งอย่างยิ่งยวด แล้วปลดความกลัวซึ่งกลายเป็นโซ่ตรวนสีดำออกจากหัวใจของผม ปลอบประโลมและชำระหัวใจตนเองให้ใสสะอาดด้วยความเมตตากรุณา จากนั้นลบล้างอคติออกจากดวงตาทั้งสองข้างจนหมดสิ้น

ผมชำเลืองมองกลับไปยังริมสนาม แลเห็นหนุ่มสาวทั้งสองที่ได้ชี้ทางสว่างให้แก่ผมกลับกลายเป็นหินแกะสลักงดงามคู่หนึ่งในท่วงท่าสงบนิ่งอยู่ริมสระ และแลเห็นเหล่าสหายที่ให้กำลังใจแก่ผมเมื่อครู่ แกว่งไกลไหวติงและกระพือปีกแสดงความยินดีกับผม ส่วนต้นแมกโดเลียก็กำลังผลิดอกสีชมพูบานสะพรั่งไปทั่วทั้งต้น

สายลมจูงมือผมไปสู่กลางสนามหญ้าด้วยท่าทีอ่อนโยนประดุจคู่รักประคองกัน ผมแหงนหน้าขึ้นอาบแสงอรุณสีทองเพื่อเป็นการฉลองวันที่แสนดีของชีวิตใหม่

ด้วยดวงจิตที่เบิกบานถึงที่สุด ผมวิ่งไปบนเท้าเปลือยเปล่า เริงระบำอยู่บนยอดหญ้าเขียวขจีกลางสนามของเมืองอินเตอร์ลาเก้นด้วยหัวใจที่พิสุทธิ์ใส ในใจปลาบปลื้มปีติยิ่งกว่าครั้งใดในชีวิตที่เคยมีหรือพึงจะมีได้ กาลเวลาดูเหมือนจะหยุดนิ่งแสดงความยินดีกับอิสรภาพในหัวใจของผม ในขณะนั้นผมปล่อยจิตใจให้โบยบินล่องลอยไปตามจินตนาการอันแสนงดงาม

คุณจะเชื่อหรือไม่ก็ตาม แต่ผมได้ค้นพบสิ่งที่หายไปในชีวิตแล้ว ผมเรียกมันว่า

ค ว า ม สุ ข

..
whiterose

จากคุณ : วรุณนฤมล - [ 10 ต.ค. 48 16:35:39 ]