ความคิดเห็นที่ 1 ขอแค่โอกาสอีกสักครั้ง ให้ฉันได้บอกความในใจให้เธอรู้ คิวปิดเจ้าขา ถ้าเป็นไปได้ ช่วยย้อนเวลาเมื่อหนึ่งเดือนที่แล้วกลับมาได้ไหมคะ แล้วหนูจะไม่ขออะไรอีก ฉันกระชับหมอนในอ้อมกอดให้แน่นเข้า ซุกใบหน้าลง หลับตาเพื่อข่มความปวดร้าว เฮ้อ ในโลกนี้คงไม่มีคนโง่เง่ากว่าฉันอีกแล้วล่ะมั้ง โกหกได้แม้กระทั่งตัวเอง แถมยังทำร้ายตัวเองอย่างเลือดเย็นได้หน้าตาเฉย ‘ผมชอบคุณนะ อิง ชอบมาตั้งนานแล้ว’ ฉันอยากจะตอบไปเหมือนกันว่าฉันเองก็รู้สึกกับเขาไม่ต่างกัน แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง ทำให้ฉันพูดตรงข้ามกับสิ่งที่ใจคิด ‘ขอบคุณค่ะ แต่อิงคิดว่าระหว่างเรา มันเร็วไปสำหรับคำคำนี้’ น้ำเสียงที่ตอบไปฟังดูเย็นชาจนน่าใจหาย ทั้งที่ไม่ได้ตั้งใจจะให้เป็นอย่างนั้นสักหน่อย ‘อิง ’ น้ำเสียงที่เรียกชื่อฉันฟังดูร้าวราน เพราะความมืด ฉันจึงไม่ทันได้สังเกตสีหน้าของเขา และเพราะเหตุนี้กระมัง เขาจึงไม่มีโอกาสได้เห็นเช่นกัน ว่าฉันมองเขาด้วยแววตาอย่างไร เพราะฉันแน่ใจว่าถ้าเขาได้มีโอกาสมองเข้าไปในดวงตาของฉัน เขาคงจะรับรู้ความรู้สึกทุกอย่างที่ฉันมีต่อเขาตลอดมา เรามักจะพบกันที่ร้าน Costa ใกล้ๆบ้านฉัน ฉันชอบไปนั่งที่นั่นคนเดียวเวลาว่างๆและไม่รู้ว่าจะรีบกลับบ้านไปเพื่ออะไร พูดว่ากลับบ้านคงจะไม่ถูกนัก เพราะอันที่จริง มันเป็นแค่ห้องเช่าเล็กๆที่อยู่บนชั้นสองของแฟลตแห่งหนึ่งใจกลางกรุงลอนดอน ไม่ใช่แค่ฉัน เขาเองก็เช่นกันที่ชอบไปนั่งที่นั่นคนเดียวเมื่อมีเวลาว่าง จากคนแปลกหน้าสองคนในเมืองใหญ่ที่มักจะนั่งกันคนละโต๊ะ ก็กลับกลายเป็นคนคุ้นหน้า เราเริ่มต้นความสัมพันธ์จากการยิ้มให้กันตามประสาคนเห็นหน้ากันบ่อยๆ จวบจนวันหนึ่ง วันที่สายฝนโปรยปราย ฉันวิ่งเข้าไปหลบฝนที่ Costa ตามเคยเพราะไม่รู้จะไปไหน อีกเหตุผลหนึ่งอาจเป็นเพราะขาทั้งสองข้างเริ่มคุ้นเคยกระมัง มันจึงเลือกที่จะพาฉันไปที่นั่น เพื่อที่จะไปพบว่าโต๊ะทุกตัวในร้านเล็กๆแห่งนั้นมีคนจับจองไว้หมดแล้ว ‘เฮ้อ ทำยังไงดีเนี่ย’ ราวกับสวรรค์เป็นใจ เมื่อฉันมองตรงไปที่โต๊ะที่อยู่ตรงหน้า ก็ได้พบกับใบหน้าที่คุ้นเคย เขาเงยหน้าขึ้นมาจากหนังสือพ็อกเก็ตบุ๊กในมือพอดิบพอดี ฉับพลัน รอยยิ้มที่แสนสว่างเจิดจ้าก็ถูกส่งมาให้ ฉันยิ้มตอบเขาตามมารยาท ก่อนที่จะมองไปรอบๆอีกครั้ง เผื่อว่าจะมีโต๊ะว่างลอดหูลอดตาไปบ้าง คนที่เพิ่งส่งยิ้มให้มองตามสายตาของฉัน ‘ผมว่าในร้านคงไม่มีที่ว่างแล้วล่ะ แต่ถ้าคุณไม่รังเกียจ นั่งกับผมก็ได้นะ’ ฉันเอ่ยปากขอบคุณแล้วเดินไปซื้อเครื่องดื่มที่ตัวเองดื่มประจำ ไม่ว่าจะอยู่ในฤดูไหนก็ตาม ‘ผมว่าจะถามตั้งหลายทีแล้วว่าคุณสั่งเข้าไปได้ยังไง Mango Frescato หนาวจะตาย’ ฉันยิ้มนิดๆ ไม่ตอบ ไม่ถามต่อด้วยว่าแล้วทำไมเขาถึงดื่มช็อกโกแลตร้อนเป็นประจำแม้กระทั่งในหน้าร้อน ร้อนจะตาย!! นึกถึงตรงนี้ก็อดยิ้มออกมาไม่ได้ เราคุยกันเป็นภาษาอังกฤษอยู่ตั้งนาน กว่าจะถามชื่อของอีกฝ่าย กว่าจะรู้ว่าเป็นคนไทยเหมือนกัน ‘ไม่น่าเชื่อเลยว่าคุณเป็นคนไทย ผมหลงนึกไปว่าคุณเป็นคนญี่ปุ่นเสียอีก’ ‘ฉันก็เหมือนกัน ฉันนึกว่าคุณเป็นคนจีนเสียอีก ยังนึกชมอยู่ในใจเลยว่าคุณเป็นคนจีนที่พูดภาษาอังกฤษสำเนียงดีมาก’ เขายิ้มเขินๆตัดกับสไตล์ของเขาที่ดูเซอร์ๆเท่ๆ ดูน่ารักดีไม่หยอก ‘ขอบคุณ’ แล้วเราก็คุยเรื่องนั้นเรื่องนี้กันจนเพลิน กว่าจะรู้ตัวอีกที ลูกค้าก็หายไปจนเกือบหมดร้าน แสงอาทิตย์ยามบ่ายเริ่มสาดส่อง ฝนหยุดตกตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ ((มีต่อค่า)) จากคุณ : 1981 (บทเพลงแห่งความฝัน) - [ 10 ต.ค. 48 23:30:16 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ตั้งแต่นั้นมา ขาของฉันก็พาตัวเองก้าวเข้าไปในร้าน Costa แทบทุกวัน และนั่งอยู่อย่างนั้นจนกว่าร้านใกล้จะได้เวลาปิด ฉันแวะไปบ่อยเสียจนรู้จักพนักงานทุกคนในร้าน พวกเขามักจะเพิ่มขนาดเครื่องดื่มให้กับฉันฟรีเสมอ หรือบางครั้งก็ไม่คิดเงินค่าเครื่องดื่มเสียอย่างนั้น พวกเขาบอกว่า ถือเป็นการสมนาคุณให้กับลูกค้าหมายเลขหนึ่งของร้าน หารู้ไม่ว่าฉันไม่ได้มาเพราะติดใจรสเครื่องดื่มรสมะม่วงอันแสนสดชื่นอย่างเดียวหรอก ฉันมาเพื่อที่จะได้เจอคนที่ทำให้หัวใจได้ชุ่มฉ่ำต่างหาก ไม่ได้พูดเกินไปเลยแม้แต่น้อย แต่วันไหนที่เขาไม่มา ฉันจะรู้สึกว่าข้างในหัวใจมันแห้งแล้งห่อเหี่ยวพิกล เฮ้อ ก็รู้ตัวตั้งแต่ตอนนั้นแล้วล่ะ ว่าดวงตาทั้งสองของฉัน เฝ้ามองหาแต่เขาเพียงคนเดียวเรื่อยไป แม้แต่ในเวลาที่คนอยู่กันจนแน่นร้าน ฉันก็ยังสามารถเห็นเขาโดดเด่นท่ามกลางฝูงชน ‘ตลอดเวลา มีแต่ผมคิดไปเองฝ่ายเดียวงั้นหรือ ว่าเราใจตรงกัน’ เขาพูดอย่างตัดพ้อ ใบหน้าของเขาคงจะเต็มไปด้วยร่องรอยของความเสียใจ หากว่าฉันมีโอกาสได้เห็น ‘อิงบอกคุณแล้ว เรายังแทบจะไม่รู้จักกันเลยนะคะ’ ฉันตอบออกไปอย่างนั้น แม้ว่าจะรู้สึกเหมือนกันกับเขา ใช่ว่าฉันจะไม่เคยสังเกตเห็นประกายวิบวับที่แฝงความหมายลึกซึ้งในดวงตาคู่นั้น ดวงตาที่ทอดมองฉันอย่างอ่อนโยนเสมอเวลาที่คุยกัน ‘แต่เราสามารถเรียนรู้กันได้นี่ ผมอยู่ที่นี่แล้ว คุณก็อยู่ที่นี่ เราสามารถเจอกันเพื่อเรียนรู้ซึ่งกันและกันได้ตลอดเวลาไม่ใช่หรือ’ ‘ไม่จริงหรอกค่ะ คุณไม่รู้จักอิง’ ฉันเถียงด้วยน้ำเสียงราบเรียบและแผ่วเบา ‘คุณยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำ ว่าอิงเป็นใคร มาจากไหน ทำงานอะไร แล้วทำไมอิงถึงมาอยู่ที่อังกฤษ อันที่จริง คุณยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำ ว่าอิงเป็นชื่อของฉันจริงๆหรือเปล่า คุณไม่รู้อะไรเลยสักอย่าง เหมือนกับที่อิงไม่รู้อะไรเกี่ยวกับคุณเลย’ ‘ผมเป็น ’ ‘ไม่ต้องบอกอิงหรอกค่ะ’ ฉันตัดบท ‘สำหรับเรา ที่เป็นแค่คนอื่น ที่บังเอิญโคจรมาพบกันแค่ช่วงเวลาสั้นๆ คุณไม่ต้องบอกอะไรทั้งนั้น เพราะอีกไม่นาน เราก็จะกลายเป็นคนอื่นของกันและกัน ตลอดกาล’ ‘ทำไม?’ ‘เพราะว่านี่เป็นสิ่งที่ดีที่สุดแล้วน่ะสิคะ’ ใช่ ดีที่สุดแล้ว สำหรับความสัมพันธ์ที่แสนจะฉาบฉวยอย่างนี้ คือไม่ต้องสานต่อความสัมพันธ์ใดๆทั้งสิ้นเลยยังไงล่ะ ‘คุณแน่ใจหรือ’ ‘แน่ใจค่ะ’ ‘ถ้าอย่างนั้น ผมขอถามคำถามนึงได้ไหม’ ฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนที่จะตอบตกลง ‘ตลอดเวลาที่เราพบกัน คุณไม่เคยแม้แต่จะรัก หรือคิดว่าผมเป็นคนพิเศษของคุณบ้างเลยหรือ’ น้ำเสียงที่ถามฟังดูกระท่อนกระแท่น เขาเองก็คงจะกลัวคำตอบที่จะได้รับเหมือนกัน แต่ฉันตั้งใจอย่างแน่วแน่แล้วว่าจะหยุดความสัมพันธ์นี้ ก่อนที่เราทั้งสองจะถลำลึก และพบกับความเจ็บปวดในภายหลัง ‘ไม่ค่ะ ฉันไม่รักคุณ และยังยืนยันว่า ระหว่างเรา มันผิวเผินและเบาบางเกินกว่าที่จะก่อเกิดเป็นความรัก’ ‘ถ้าอย่างนั้น ทำไมคุณถึงไม่ใช้เวลามากกว่านี้ ในการที่จะรู้จักผม’ ‘เมื่อกี้คุณขอถามฉันเป็นคำถามสุดท้ายไม่ใช่หรือ นี่เป็นคำถามที่สองแล้วนะคะ’ ‘อิง ’ ‘บ้านฉันเลี้ยวไปทางขวาแยกหน้านั้นค่ะ เราแยกกันตรงนี้เหมือนเคยนะคะ’ ฉันปฏิเสธที่จะให้เขาไปส่งฉันถึงที่พักอย่างเคย กับ ‘คนแปลกหน้า’ คงจะไม่ดีที่จะให้รู้จักกันถึงบ้านช่อง ฉันเว้นช่วงเวลา ไม่กล้ากลับไปที่ร้าน Costa อีกนานนับเดือน เพราะกลัวที่จะได้พบเขา เป็นความทรมานใจอย่างยิ่งยวด ความรู้สึกที่แรงกล้าสองฝ่ายในหัวใจปะทะกันอย่างรุนแรง ใจหนึ่งก็อยากเห็นหน้าเขาใจแทบขาด แต่อีกใจหนึ่ง ก็กลัวที่จะได้พบ หากเผชิญหน้ากันไม่รู้ว่าจะทำหน้าอย่างไรดี แค่ทักทายยังไม่รู้เลยว่าจะทักอย่างไรให้เหมาะสม ที่น่ากลัวยิ่งไปกว่านั้น คือความรู้สึกที่ฉันมีต่อเขา คงจะไม่มีวันจางหาย หากเรายังพบกันอยู่เรื่อยๆอย่างที่แล้วมา วันหนึ่ง หลังจากวางความรู้สึกหวาดกลัวทุกอย่างเอาไว้แล้ว ฉันตัดสินใจกลับไปที่ Costa อีกครั้งด้วยความหวังว่าจะได้เห็นใบหน้าที่มีรอยยิ้มของเขาอีก แม้สักนิดก็ยังดี แต่แล้วหัวใจของฉันก็ต้องเหี่ยวเฉาลงกว่าที่เคย ไม่มีเงาของเขาคนนั้นอยู่ตรงที่นั่งประจำ ไม่มีเลย อุปาทานเกือบทำให้ฉันเห็นภาพหลอน เมื่อเห็นชายหนุ่มสวมจัมเปอร์สีฟ้าอมเทานั่งอยู่ที่โต๊ะทางซ้ายมือ ฉันเกือบส่งยิ้มไปให้เขาอยู่แล้วเชียว แต่ก็รู้สึกตัวในวินาทีต่อมา แค่คล้าย แต่ไม่ใช่ ฉันเดินไปสั่ง Mango Frescato ที่เคาน์เตอร์อย่างเคย และถามพนักงานคนจีนที่มักจะเป็นคนรับออเดอร์จากฉันเสมอ คำตอบที่ได้รับ ทำเอาฉันรู้สึกโหวง เหมือนในหัวใจว่างเปล่า ‘ผู้ชายที่มักจะนั่งคุยกับเธอน่ะหรือ ฉันไม่เห็นหน้าเขามา อืม น่าจะเกือบเดือนนึงแล้วล่ะมั้ง เธอก็ไม่เจอเขาเหมือนกันหรือ’ ฉันส่ายหน้าเศร้าๆ พนักงานคนนั้นบ่นเหมือนพึมพำกับตัวเอง ‘ถึงว่า ครั้งสุดท้ายที่มาเขาพูดอะไรแปลกๆ’ ‘ยังไงหรือคะ??’ ฝ่ายนั้นทำหน้ายุ่งยากใจ เหมือนลังเลว่าควรจะบอกหรือไม่บอกดี แต่เมื่อฉันยืนยันว่าอยากจะรู้ เขาจึงยอมบอกแบบอ้อมๆแอ้มๆ ‘ก็ตอนที่ฉันเปรยว่าพักนี้ไม่เห็นเธอแวะมาบ้างเลย เขาก็บอกว่าเธอไม่ค่อยว่าง คงจะไม่ได้มาแล้ว ส่วนตัวเขาเอง ก็คงจะไม่แวะมาที่นี่อีกแล้วเหมือนกัน’ ‘งั้นหรือคะ’ ‘เฮ้อ ฉันไม่รู้หรอกนะว่ามีเรื่องอะไรกัน แต่คนเป็นแฟนกันน่ะ ถึงจะโกรธกันงอนกันแค่ไหนก็ควรจะรีบง้อนะ รู้ไหม ทำหมางเมินต่อกันแบบนี้นานๆไม่ดีหรอก’ ฉันขอบคุณสำหรับคำแนะนำของเขา แต่ก็ปฏิเสธอย่างสุภาพว่าผู้ชายคนนั้นไม่ใช่คนรักของฉัน ไม่สนใจว่าเขาจะทำสีหน้าเหมือนเหลือเชื่อหรืออะไร ใครจะคิดอย่างไรฉันไม่สนใจแล้วทั้งนั้น ฉันสนใจแต่ว่าเขาหายไปไหน ((มีต่อค่ะ)) จากคุณ : 1981 (บทเพลงแห่งความฝัน) - [ 10 ต.ค. 48 23:32:04 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ระหว่างทางที่เดินกลับจาก Costa ฉันรู้สึกเหงาๆ เพิ่งรู้ว่าการเดินกลับโดยไม่มีใครสักคนเดินมาเป็นเพื่อนมันเงียบอย่างนี้เอง บ้าจริง ก็เดินกลับคนเดียวทุกวันมาได้ตั้งเป็นนาน มารู้สึกอะไรป่านนี้ อะไรบางอย่างเป็นเกล็ดเย็นๆตกลงมากระทบผิวหน้า เมื่อเงยหน้าขึ้นมองฟ้า ฉันถึงได้เห็นว่ามันคืออะไร หิมะเกล็ดขาวและเย็นเฉียบร่วงหล่นลงมาจากฟากฟ้า เกล็ดแล้ว เกล็ดเล่า พื้นถนนเริ่มกลายเป็นสีขาวเหมือนถูกหยดสีหล่นลงมาแตะแต้ม ใครนะ เคยบอกฉันว่าหิมะคือน้ำตาของนางฟ้า นางฟ้าร้องไห้ ฉันเองก็ร้องไห้ ร้องไห้ ให้กับความโง่เขลาของตัวเอง ผ่านมาหนึ่งเดือนถึงเพิ่งจะรู้สึก ว่าเขาเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต เป็นสิ่งสำคัญ ที่ไม่อยากจะสูญเสียไป โง่จริงๆ ที่คิดว่าเขาจะรออยู่ที่เดิมอย่างนั้นตลอดไป ทั้งที่ความจริงเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว คน ไม่ใช่หินผา เขาเองก็ไม่ใช่สโตนเฮนจ์เสียหน่อย ที่ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ครั้งก็ไม่เคยจากไปไหน ต่อจากนี้ ไม่รู้จะไปตามหาที่ไหน เขาอยู่ส่วนไหนของลอนดอนก็ยังไม่รู้ ไม่รู้แม้กระทั่ง ตอนนี้เขาอยู่ส่วนไหนของโลกใบนี้ ยังอยู่ที่อังกฤษหรือเปล่าก็ไม่รู้เสียด้วยซ้ำ ไม่หลับไม่นอน ภาพเธอยังสะท้อนติดอยู่ในใจ ยังไงก็ไม่หลับไม่นอน หัวใจมันเรียกร้องให้พบเธอ อยากจะเจอจนแทบทนไม่ไหว หัวใจมันคิดถึงเธอ* กระทั่งเสียงริงโทนโทรศัพท์มือถือยังเข้ากับบรรยากาศ ฉันเอื้อมมือกดรับก่อนจะล้มตัวลงนอนโดยที่แขนอีกข้างยังไม่ปล่อยหมอนที่กอดไว้ นึกอยากให้มีปาฏิหาริย์ ให้คนที่คิดถึงอยู่ตลอดเวลาเป็นคนที่อยู่ปลายสาย “ฮัลโหล” “อิงเหรอลูก” ฉันส่ายหน้า ถอนหายใจ บ้าจริง หวังอะไรลมๆแล้งๆ รู้อยู่แล้วว่าไม่มีทางเป็นไปได้ ก็ฉันเองไม่ใช่หรือ ที่เป็นคนปฏิเสธ ไม่ยอมให้เบอร์โทรศัพท์ของตัวเองกับเขา “คุณพ่อมีอะไรหรือคะ” เรื่องเดิมๆ โทรมาตามตัวให้ฉันกลับบ้าน ปกติแล้วฉันมักจะบ่ายเบี่ยง แต่ครั้งนี้ “อิงบอกพ่อแล้ว อิงจะกลับบ้านหลังจากรับปริญญาไงคะ อีกแค่เดือนเดียวเอง รับเสร็จแล้ววันต่อมาอิงสัญญาว่าจะขึ้นเครื่องบินกลับทันทีเลยค่ะ” “ดีแล้วล่ะลูก ร้านสาขาใหม่ของเราใกล้เปิดแล้วนะ อิงรับปากแล้วนี่ว่าจะมาช่วยพ่อดูแล” “ค่ะ” เงียบกันไปสักพัก กว่าคุณพ่อจะถามขึ้นมาอีกครั้ง “เป็นอะไรหรือเปล่า น้ำเสียงฟังดูไม่ค่อยดีเลยนี่ พ่อว่าน้ำเสียงของอิงมันฟังดู เศร้าๆยังไงบอกไม่ถูก” “ไม่มีอะไรหรอกค่ะ อิงก็แค่ เหงาๆ อย่างเคย” “นี่ล่ะน้า พ่อบอกแล้วว่าให้กลับบ้านมาก่อน แล้วค่อยกลับไปใหม่ก็ไม่เชื่อ เพื่อนๆเขาก็กลับบ้านกันหมดแล้ว มีใครเขาอยู่กันข้ามปีเพื่อรอรับปริญญาอย่างลูกบ้าง” ใช่ ใครๆก็กลับไปกันหมดแล้ว ใครๆก็พากันจากฉันไปหมด ฉันวางโทรศัพท์ด้วยความรู้สึกหงอยเหงากว่าที่เคย เมื่อตระหนักถึงความจริงที่ว่า ฉันมีเวลาเหลืออยู่แค่ไม่ถึงเดือนเท่านั้น เพื่อที่จะตามหาใครสักคนหนึ่ง หมอก ทั้งที่พยายามเลี่ยงการนึกถึงชื่อเขามาตลอด เพราะกลัวว่าจะทำให้รู้สึกยึดติดและผูกพันมากขึ้น แต่วันนี้ ฉันคิดถึงชื่อของเขาขึ้นมาอย่างจับใจ คิดถึงเวลาที่เขาเรียกแทนตัวเองด้วยชื่อด้วยน้ำเสียงสบายๆ ฉันคงจะไม่มีวันได้ยินอะไรแบบนั้นอีกแล้ว ฉันใช้เวลาที่เหลือตระเวนไปตามร้านอาหารไทยหลายๆแห่งในลอนดอน ไปในสถานที่ที่คนไทยชอบไปกัน ทำทุกทางเผื่อว่าจะได้พบเขา แต่สิ่งที่ทำ ดูเหมือนจะเป็นการเสียเวลาอย่างเปล่าประโยชน์และให้ความหวังตัวเองลมๆแล้งๆ เวลาแห่งการตามหาสิ้นสุดลงพร้อมๆกับงานรับปริญญา ฉันต้องขึ้นเครื่องบินกลับบ้านตามที่สัญญาไว้กับพ่อ ถึงแม้จะเสียใจ แต่ก็โทษใครไม่ได้ ใครเล่าถ้าไม่ใช่ฉันที่เป็นคนเลือกที่จะปัดโอกาสที่เขาหยิบยื่นให้ด้วยมือของตัวเอง “เที่ยวบินหมายเลข TG 916 ที่เดินทางมาจากลอนดอน บัดนี้ ลงจอดที่ท่าอากาศยานดอนเมืองเรียบร้อยแล้วค่ะ ” เสียงหวานๆของเจ้าหน้าที่สายการบินทำให้ฉันที่เหม่อลอยมาตลอดทางรู้ว่าตัวเองข้ามฟ้าข้ามทะเลกลับมาถึงบ้านเกิดเรียบร้อยแล้ว เหมือนกลับมาแต่ตัว ฉันผ่านด่านพาสปอร์ต คอนโทรล หยิบกระเป๋าเดินทางเดินออกมาถึงทางออกผู้โดยสารได้อย่างไรก็ไม่รู้ เหมือนร่างกายทำทุกอย่างที่ควรทำไปตามอัตโนมัติ เพราะในสมองของฉันมีแต่ชื่อชื่อหนึ่งอยู่ตลอดเวลา หมอก ถ้าปาฏิหาริย์มีจริง ถ้าเราได้มีโอกาสพบกันอีกครั้ง ฉันจะบอกความในใจทั้งหมดให้เขาได้รับรู้ แต่อย่างที่รู้ ปาฏิหาริย์ไม่ได้เกิดขึ้นทุกวัน ไม่อย่างนั้นเราคงไม่เรียกมันว่า ปาฏิหาริย์ “มาแล้วเหรอ อิง” เพราะรู้สึกถึงสัมผัสที่ด้านหลังแขน ฉันจึงได้รู้ว่าตัวเองเข็นกระเป๋าออกมาอย่างไร้สติสตังแค่ไหน แม้แต่คุณพ่อคุณแม่ก็ยังไม่ทันเห็น ถ้าพวกท่านไม่เป็นฝ่ายเข้ามาสะกิด ฉันก็คงเดินต่อไปเรื่อยๆแบบไม่มีจุดหมาย “คุณพ่อ คุณแม่ สวัสดีค่ะ” คุณแม่ตรงเข้าสวมกอดฉันอย่างคิดถึง คุณพ่อเข้ามาขยี้หัวอย่างเอ็นดู “ไม่เจอกันตั้งปี ผอมไปนะเรา แม่ว่าแม่ก็ไม่ได้ปล่อยให้เราไปอดๆอยากๆอยู่ที่นั่นสักหน่อย” “พ่อว่าไม่ใช่แค่อดอยากนะแม่ แต่ท่าจะอดนอนด้วย ดูซิ ขอบตาคล้ำไปเป็นกอง อย่างกับลูกหมีแพนด้าแน่ะ ใครไม่รู้คงนึกว่าเราส่งลูกไปทรมาน" ฉันยิ้มด้วยความดีใจที่ได้เจอพ่อแม่อีกครั้ง แต่ก็ยิ้มแค่ปาก ฉันรู้สึกว่าดวงตาของฉันแห้งผาก “ตาเป็นแรคคูนแบบนี้เดี๋ยวพี่เขามาเห็นคงตกใจแย่ ถ้ามีเวลาเดี๋ยวแวะไปเติมเครื่องสำอางบนหน้าก่อนก็ดีนะ คุณแน่ะ” พ่อหันไปพูดกับแม่ “เดี๋ยวไปช่วยลูกแต่งหน้าหน่อยนะ” ‘พี่’ หรือ ว่าแล้วเชียว ว่าคุณพ่อต้องชวน ‘เขา’ มาด้วย ก็แน่ล่ะสิ ว่าที่เขยขวัญคนเดียวของบ้านเรานี่นา ฉันยังจำได้ตอนที่คุณพ่อบอกฉันเรื่องนี้เป็นครั้งแรก ‘อิง จะเรียนจบกลับมาเมื่อไร’ ‘ส่งวิทยานิพนธ์ต้นเดือนตุลาค่ะ คุณพ่อ แต่กว่าจะรับปริญญาก็มีนาโน่นแน่ะ’ ‘เหรอ ดีเลย งั้นเดือนตุลาส่งงานแล้วรีบกลับมาบ้านเลยนะ’ ‘ทำไมล่ะคะ ร้านใหม่ที่ว่าจะเปิดก็อีกตั้งกลางปีหน้าไม่ใช่เหรอ จะให้อิงรีบกลับไปทำไมคะ’ ‘พ่อมีคนที่อยากจะแนะนำให้รู้จักกันไว้ เพราะคนคนนี้จะมาเป็นเพื่อนร่วมงานของอิงในอนาคต’ ‘ใครคะ’ ‘ลูกชายคุณ ’ คุณพ่อเอ่ยชื่อนักธุรกิจอีกคนหนึ่งที่ร่วมลงขันด้วยกัน มาแบบนี้ ฉันนึกรู้ทีเดียวว่าคุณพ่อกำลังหมายถึงอะไร ‘นี่หมายความว่า คุณพ่อจะให้อิง ’ คุณพ่อไม่เชิงตอบรับเสียทีเดียว แต่ก็ไม่ปฏิเสธ ท่านบอกว่า แค่คบหาดูใจกันจะเสียหายอะไร ‘หวังว่าอิงคงจะไม่ทำให้พ่อผิดหวัง’ ‘ก็ได้ค่ะ แต่อิงมีข้อแม้ ’ ข้อแม้ของฉันก็คือ ขอฉันใช้เวลาให้กับตัวเอง ทำในสิ่งที่อยากทำ อยู่ที่อังกฤษไปเรื่อยๆจนถึงงานรับปริญญา ก็รู้อยู่เหมือนกันว่าสิ่งที่ทำ เป็นเหมือนการซื้อเวลาและหนีปัญหาแบบโง่ๆ เพราะถึงยังไงก็ต้องกลับไปเผชิญหน้าอยู่ดี แต่สิ่งที่ผิดแผน และไม่ควรเกิดขึ้นอย่างที่สุด คือการได้พบ ได้รู้จัก และได้รักเขา หมอก “คงจะไม่ทันแล้วล่ะ คุณ ตาหมอกเดินมาโน่นแล้ว ดูสิ” เสียงของแม่ทำให้ฉันตื่นจากภวังค์ชั่วขณะ ก็ชื่อของคนที่แม่เอ่ยถึงฟังดูคุ้นใจเหลือเกิน “สวัสดีครับ คุณน้า” ไม่ใช่แค่ชื่อ แต่น้ำเสียง แม้แต่ใบหน้า และรอยยิ้มอันแสนสดใสนั้นก็คุ้นตาอย่างประหลาด เสมือนว่าเป็นที่สิ่งเดียวที่มักจะผุดขึ้นมาในความทรงจำ “นี่ หมอก มารู้จักลูกสาวน้าสิ มารู้จักน้องอิงไว้ น้องอิงมานี่สิลูก” แม่พูดพลางโอบบ่าฉันเข้าไปในวงสนทนา ฉันเคลื่อนที่ตามอย่างง่ายดายราวกับตุ๊กตาล้มลุก “มารู้จักพี่หมอกไว้ หนูจะต้องทำงานกับพี่เขา เรียนรู้งานจากพี่เขาอีกเยอะเลยนะ ” คำพูดตอนท้ายๆของแม่เป็นยังไงฉันไม่รับรู้แล้ว ในสายตาของฉัน เห็นแต่ภาพของร่างสูงที่ยืนอยู่ตรงหน้า หูของฉัน ก็ดูเหมือนจะรอฟังแต่เสียงของเขาเท่านั้น “สวัสดีอีกครั้งครับ อิง’” ภาพหลอน หรือปาฏิหาริย์ที่เฝ้าหวังจะกลายเป็นจริงขึ้นมา ((มีต่อค่ะ)) แก้ไขเมื่อ 10 ต.ค. 48 23:38:08 จากคุณ : 1981 (บทเพลงแห่งความฝัน) - [ 10 ต.ค. 48 23:33:56 ]

ความคิดเห็นที่ 4 “อิง” “คะ??” “ใจลอยอะไรอยู่ จวนได้เวลาแล้วนะ” ฉันหันไปยิ้มให้เขาทั้งตาทั้งปาก และหัวใจ “คิดถึงเรื่องของเราค่ะ” พี่หมอกประคองฉันให้ลุกขึ้นอย่างอ่อนโยน ชุดไทยนี่ทำให้การลุกนั่งลำบากไม่น้อยเลยจริงๆ “เรื่องของเราหรือ เรื่องไหน” เขาทำท่านึก “เรื่องที่เรากำลังจะหมั้นกันอยู่นี่หรือเปล่า หรือว่าเรื่องของเราที่อังกฤษ” “ทั้งสองอย่างค่ะ พูดจริงๆ อิงไม่นึกเลยว่าจะมีวันนี้” “พี่ก็ไม่นึกเหมือนกัน” เขายอมรับ “นึกไม่ถึงด้วยซ้ำ ว่าเราจะได้พบกันอีก” “ตอนที่เห็นพี่หมอกที่สนามบิน อิงนึกว่าตัวเองฝันไปเสียอีก” “แล้วตอนนี้ล่ะ” เขาบีบปลายจมูกเธอเล่นอย่างล้อเลียน “ยังนึกว่าตัวเองฝันอยู่หรือเปล่า” “เอ อันนี้อิงก็ไม่รู้สิคะ พักนี้อิงเบลอๆ เห็นพี่หมอกทั้งในความฝันและความเป็นจริง จนไม่รู้แล้วว่าตอนไหนฝันหรือไม่ฝัน” “หืม มีแบบนี้ด้วยเหรอ” หมอกก้มลงมองใบหน้ายิ้มยั่วนั้นแล้วส่ายหน้า ช่างยั่วดีนักนะ เขาจรดจมูกลงไปข้างแก้มใส “แล้วตอนนี้รู้หรือยัง ว่าฝันหรือไม่ฝัน” “แน้ พี่หมอก” ฉันรู้สึกเหมือนเลือดทุกหยดในร่างกายขึ้นมารวมกันอยู่บนใบหน้า โดยเฉพาะอย่างยิ่งตรงที่เขาสัมผัส “พี่หมอกรังแกอิงนี่” “ใครกันแน่รังแกพี่ก่อน” “อิงเคยรังแกพี่หมอกที่ไหน ตั้งแต่คบกันมา มีแต่พี่หมอกนั่นแหละ ชอบแกล้งอิงอยู่เรื่อยเลย” “อิงเริ่มก่อน” เขายืนยัน น้ำเสียงขึงขัง “อิงทำร้ายจิตใจพี่ อิงบอกว่าอิงไม่รักพี่” “อิง ” ฉันหน้าเสีย ทำร้ายจิตใจคนที่ตัวเองรักเจ็บน้อยเสียที่ไหน เจ็บมากกว่าเป็นสองเท่าล่ะไม่ว่า “อิงขอโทษ ” “เรื่องในอดีตช่างมันเถอะ พูดถึงตอนนี้ดีกว่า ถ้าตอนนี้พี่ให้โอกาสอิงใหม่ อิงจะบอกพี่ว่ายังไงครับ” “อิงก็ยังยืนยันคำเดิมค่ะ อิงไม่รักพี่หมอก” เห็นสีหน้าช็อกปนผิดหวัง ฉันก็กลั้นยิ้มแก้มแทบระเบิด รีบเฉลยก่อนที่เขาจะเข้าใจผิดไปกันใหญ่ “อิงไม่รักพี่หมอกน้อยๆ แต่รักมากๆเลยต่างหาก และจะรักตลอดไปเลยด้วย” เห็น ‘พี่หมอก’ กลับมายิ้มสดใสเป็นพระอาทิตย์เหมือนเดิม ฉันก็อดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้ โธ่เอ๊ย คนเค้ารักจะเป็นจะตายอยู่แล้ว ไม่รู้ตัวเลยหรือยังไง “ร้ายนักนะเรา หลอกให้พี่เสียใจอีกแล้ว นี่แน่ะ” พี่หมอก ‘ทำโทษ’ ด้วยการก้มหน้าลงมาหอมแก้มของฉันทั้งสองข้าง ฉันรีบร้องห้ามเสียงหลง “ว้ายๆ พี่หมอก ปล่อยอิงน้า เดี๋ยวคุณพ่อคุณแม่มาเห็น” “เรื่องอะไรพี่จะต้องปล่อย” “ปล่อยเถอะน่า แล้วอิงมีอะไรดีๆจะบอกเพื่อเป็นการแลกเปลี่ยน นะคะ” พี่หมอกลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะยอมให้ฉันเป็นอิสระ “พี่หมอกรู้ไหมคะ ก่อนที่จะขึ้นเครื่องบินกลับมา อิงอธิษฐานว่ายังไง” “ไม่รู้สิ ขอให้เมืองไทยมี Costa มั้ง อิงจะได้ไปนั่งอยู่กับ Mango Frescato ทุกวันเลยไงล่ะ” “พี่หมอกบ้า” ฉันดันตัวออกจากอ้อมกอดของเขางอนๆ “ไม่บอกแล้วก็ได้ เชอะ” รอให้คนที่ฉันไม่รัก (น้อยๆ) งอนง้อให้ชื่นใจอีกนิดหน่อย ฉันถึงได้ยอมบอก “อิงอธิษฐานว่า ถ้าปาฏิหาริย์มีจริง ถ้าอิงได้มีโอกาสพบพี่หมอกอีกครั้ง อิงจะบอกความรู้สึกที่แท้จริงของอิงให้พี่หมอกรู้” ไม่มีคำตอบออกมาจากปาก นอกจากสีหน้าที่ดีใจแกมประหลาดใจ เห็นอย่างนั้น ฉันก็มีกำลังใจที่จะบอกทุกอย่างออกไปจนหมด “อิงเสียใจมาตลอดเลยนะคะ ที่ตอนนั้นอิงพูดจาทำร้ายจิตใจพี่หมอก ปฏิเสธพี่หมอกอย่างไร้เยื่อใยแบบนั้น ทั้งๆที่อิงเองก็รู้สึกเหมือนกัน อิงถึงกับขอให้เวลาย้อนกลับไปได้เลยด้วยซ้ำ แต่เรื่องนั้นคงเป็นไปไม่ได้ โชคดี ที่ปาฏิหาริย์มีจริง อิงได้มีโอกาสอีกครั้ง อิงถึงยังไม่เสียพี่หมอกไป ” พี่หมอกสบตาฉัน นัยน์ตาพราวไปด้วยความรัก ฉันรู้สึกว่าตัวเองช่างเป็นคนที่โชคดีเหลือเกิน คนอีกมากมายในโลกนี้ ไม่มีโอกาสแก้ตัวเป็นครั้งที่สอง การตัดสินใจที่ผิดพลาดเพียงครั้งเดียว อาจหมายถึงความสูญเสียชั่วชีวิต มองขึ้นไปบนฟ้า คิวปิดน้อยๆยังคงถือคันศรสีทองรอแผลงธนูรูปหัวใจอยู่ ถ้าคุณบังเอิญตกเป็นเป้าหมายเข้าเมื่อไร ฉันแนะนำว่า อย่าดึงทิ้งหรือปัดออกเลยนะคะ เพราะไม่แน่ว่า คุณอาจไม่มีโอกาสดีๆอย่างนี้อีกเป็นครั้งที่สอง แด่คนที่มีความรักทุกคนค่ะ  Happy ‘Love’ Day to you The End Wimbledon, London 7th October 2005 *เพลง ไม่หลับไม่นอน ของ มาช่า อัลบั้ม Sleepless Society แก้ไขเมื่อ 10 ต.ค. 48 23:45:34 จากคุณ : 1981 (บทเพลงแห่งความฝัน) - [ 10 ต.ค. 48 23:37:13 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เย่ ในที่สุดก็ได้มีโอกาสกลับคืนสู่ถนนฯ คราวนี้จริงๆก็ตั้งใจจะเอา หนูพีซ ไรน์ เทมส์ และ เรื่องไปเที่ยวลัลล้าฯมาแปะแหละค่ะ แต่เกิดปัญหาขัดข้องบางประการที่ตอนจบในเรื่องของหนูพีซ  แต่จะแก้ไขให้เสร็จ ถ้าโชคดีทำเสร็จก่อนกลับบ้านวันนี้ อาจจะได้ลงทันที (เย้) ส่วนเรื่องไปเที่ยวนั้นก็ยังเอ้อระเหยอยู่ หลังจากไม่ต้องแปะแข่งกับเวลาเพราะเน็ทดันตัดไปดื้อๆเลยเนี่ย ก็แอบอู้ไปเรียบร้อยแล้วค่ะ ทว่า ก็แต่งเรื่องสั้นจนจบไปได้เรื่องนึงนะคะ ^^ ก็เลยเอามาให้อ่านกันไปพลางๆค่า จากคุณ : 1981 (บทเพลงแห่งความฝัน) - [ 10 ต.ค. 48 23:50:58 ]

ความคิดเห็นที่ 6 โอ้ ในที่สุดก็มาหลังจากหายหน้าหายตาไปนาน หมอกน่ารักจริงๆ มีรอยยิ้มที่น่ารักประจำตัว นางเอกเกือบพลาดไปเเล้วนะยะ ไม่อย่างนั้นนายหมอกคงเสร็จสาวอื่นไปเเล้ว จากคุณ : ปุณณัตถ์ - [ 10 ต.ค. 48 23:55:44 ]

ความคิดเห็นที่ 7 น่ารักดีค่ะ อิงโชคดีที่ได้โอกาสคืนมาอีกครั้ง จากคุณ : nongwin - [ 11 ต.ค. 48 02:43:09 ]

ความคิดเห็นที่ 8 หวีทจัง จากคุณ : ณภ - [ 11 ต.ค. 48 07:40:25 A:71.97.0.250 X: TicketID:105756 ]

ความคิดเห็นที่ 9 จะมีสักกี่คนน้า จะโชคดีได้โอกาสที่ 2 แบบอิงอ่ะ จากคุณ : W i n t e r b e r r y - [ 11 ต.ค. 48 08:16:16 ]

ความคิดเห็นที่ 10 พรมลิขิตค่ะ น่ารักจัง อิจฉา (อีกแล้วง่ะ ><) จากคุณ : coolning - [ 11 ต.ค. 48 10:28:03 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ต๊าย มาแล้วเหรอยะ หลังจากไม่ได้ยินข่าวคราวอยู่ตั้งนาน หุๆ นี่ขนคอมฯไปเล่นที่มหาลัยเหรอ คนเยอะมะ (ถามเพื่อตอนตัวเองน่ะ ไม่ใช่อะไร) เพิ่งไปงานหนังสือมาก คนเยอะมั่กๆอะ หมดตัวแล้วด้วย เรื่องน่ารักดีนะ ไม่ทราบว่ามีอะไรเป็นแรงดลใจรึเปล่าจ๊ะเธอ mango frescato นี่ก็คุ๊น คุ้น ไอ้เพิ่มขนาดให้ฟรีนี่ก็คุ้นอีก เหมือนเอาอะไรหลายๆอย่างที่พวกเราเคยเจอมาผสมปนเปกัน 55 เออ รีบๆเอายัยพีซตอนจบมาไวๆนะ ฉันจะลืมตอนต้นเรื่องอยู่แล้วย่ะ แล้วคุยกัน take careนะจ๊ะ ปล. ว่าแต่TG916 นี่มันBKK-LHRไม่ใช่เหรอแก ถ้าLHR-BKKต้อง 917 เที่ยวบิน9.30pm หรือ 911 เที่ยวบินเที่ยงน่ะ ฉันว่าฉันจำไม่ผิดนะ (ก็เพิ่งกลับมาและกลับมาหลายรอบด้วย 55) ลองเช็คดูนะ แก้ไขเมื่อ 11 ต.ค. 48 14:46:28 จากคุณ : I aM nOt PerFecT (อุรัสยา) - [ 11 ต.ค. 48 10:41:10 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ^___^ จากคุณ : Bangkokian - [ 11 ต.ค. 48 11:24:38 ]

ความคิดเห็นที่ 13 จากคุณ : an_an_ant - [ 11 ต.ค. 48 12:53:45 ]

ความคิดเห็นที่ 14  ชอบจัง.. ^o^   จากคุณ : Gracie Lou Freebush - [ 11 ต.ค. 48 13:30:43 ]

ความคิดเห็นที่ 15 นี่คงเป็นดังที่เค้าว่า คู่กันแล้วไม่แคล้วกัน เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก - [ 11 ต.ค. 48 13:52:35 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ลงชื่อไว้ก่อน เดี๋ยวจะมาเม้นท์จ้า จากคุณ : ตัว(Z) - [ 11 ต.ค. 48 14:06:36 ]

ความคิดเห็นที่ 17 นี่ล่ะมั้งที่เค้าว่าคู่แท้ แม้พลัดพรากจากกัน ก็จะได้เจอกันใหม่ จากคุณ : หมูน้อยแก้มแดง - [ 11 ต.ค. 48 14:50:50 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ชอบจังค่ะเรื่องสั้น มาอีกบ่อยๆนะคะ ^^ จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 11 ต.ค. 48 16:22:39 ]

ความคิดเห็นที่ 19 อิจฉาอ่ะ อยากินMango frescato มั่งจัง อิๆ แป่ว..ๆ 55+ จากคุณ : มิรันตี - [ 11 ต.ค. 48 17:39:52 A:203.188.52.144 X: TicketID:104283 ]

ความคิดเห็นที่ 20 @^__________^@ ...น่ารักมากค่าาาาา... จากคุณ : แมวเหมียวสีขาว - [ 11 ต.ค. 48 18:11:41 ]

ความคิดเห็นที่ 21 หวานมากกกก (เสียดายไม่ชอบน้ำมะม่วง) จากคุณ : scottie - [ 11 ต.ค. 48 18:15:38 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ขอเชฟไปอ่านก่อนนะค่ะ แล้วเจอกัน เร็วๆ นี้^___________^ จากคุณ : พิณพลอย (meanjaa) - [ 11 ต.ค. 48 22:53:57 ]

ความคิดเห็นที่ 23 นึกว่าจะจบแบบเศร้าซะแล้วสิ Blue_Dolphin จากคุณ : C_Square (C_square) - [ 13 ต.ค. 48 16:51:48 ]

ความคิดเห็นที่ 24 หัวใจตุ๊ม ๆ ต่อม ๆ ตามเลยค่ะ จากคุณ : สีน้ำฟ้า - [ 13 ต.ค. 48 19:38:15 ]

ความคิดเห็นที่ 25 หวานมากเลยจ้า หุหุ เข้ามาอ่านช้าไปนิด แหะ ๆ ว่าแล้วก็ไปหาที่นั่งกินกาแฟมั่งดีก่า เผื่อฟลุกมั่ง จากคุณ : ฉันไม่ใช่กวีฝีมือฉกาจ - [ 13 ต.ค. 48 22:03:49 ]

ความคิดเห็นที่ 26  น่ารักมากเลย   รอลุ้นตลอดว่าปฏิหารย์จะเกิดขึ้นเมื่อไหร่ ..... ส่งเรื่องสั้นมาแทน...หายคิดถึงได้เพียงชั่วคราวนะจ๊ะ จากคุณ : Donut_ty - [ 13 ต.ค. 48 22:41:22 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ดีค่า... แวะมาแอบดูเรทติ้งค่ะ อิอิ ขโมยใช้คอมเพื่อน เลยไม่สะดวกตอบรายคน เอาเป็นว่า ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะค้า ^^ ดีใจที่ยังไม่ลืมกัน ไว้มีเวลาจะตอบทีละคนนะคะ จากคุณ : 1981 (บทเพลงแห่งความฝัน) - [ 14 ต.ค. 48 00:30:11 ]

ความคิดเห็นที่ 28 มาลงชื่ออ่านด้วยคนค่ะ เนื้อเรื่องน่ารักดีค่า ดีที่ได้เจอกันอีกรอบ ไม่งั้นก็คงแห้ว แต่แหมเรื่องแนวนี้ มีเหรอคนเขียนจะยอมให้ไม่ได้เจอกันอีกครั้ง จากคุณ : Kizana - [ 14 ต.ค. 48 22:51:57 ]

ความคิดเห็นที่ 29 คู่กันแล้วไม่แคล้วกันค่ะ ชอบมากเลยฮิๆๆๆๆๆๆๆๆ จากคุณ : รียา - [ 15 ต.ค. 48 00:40:15 A:203.172.55.31 X: TicketID:103817 ]

ความคิดเห็นที่ 30 ปกติเคยได้ยินแต่ No Second Chance แต่เรื่องนี้เป็น Sweet Second Chance ดีจังค่ะ... ^ ^ อยากลองชิมน้ำมะม่วงแฮะ ไม่รู้ว่าหวานเหมือนเรื่องนี้ไหมคะ จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 15 ต.ค. 48 22:27:01 ]

ความคิดเห็นที่ 31 พี่หมอก >>ชื่อน่ารัก ชอบชื่อพระเอกจัง เรื่องก้น่ารัก(มากๆด้วย) จากคุณ : เจ้าหญิงReeya (เจ้าหญิงreeya) - [ 16 ต.ค. 48 16:11:48 ]

ความคิดเห็นที่ 32 น่ารักจังเลยค่ะ ชอบนั่งในร้านกาแฟเหมือนกัน แต่ไม่เห็นเจอคนอย่างพี่หมอกบ้างเลย ฮิๆ จากคุณ : noisy pitta - [ 19 ต.ค. 48 17:02:31 ]

ความคิดเห็นที่ 33 หวัดดีค่า แวะมาทักทายเจ้าค่ะ   อิอิ เรื่องน่ารักมาก ๆ  เป็นเรื่องสั้นแบบไม่สั้นนักที่คนอ่านรู้สึกว่ามันสั้นนัก  55555  หวาน ๆ หอม ๆ  อยากกินน้ำมะม่วงมั่งจัง  อิอิ แก้ไขเมื่อ 22 ต.ค. 48 16:46:54 จากคุณ : NuenG (blue_diamond) - [ 22 ต.ค. 48 16:46:32 ]

ความคิดเห็นที่ 34 คิดถึงคุณโน้ตนะคะ............... จากคุณ : คณิตยา - [ 24 ต.ค. 48 15:57:50 ]

ความคิดเห็นที่ 35 สวีทจัง อิจฉาอิงนะ ที่มีคนที่รักมากมายขนาดนั้น                     >>(^__^)<<  เฮอะๆๆ  เราจะมีมั้งไหมเนี่ย(คงไม่หรอก อิอิ) จากคุณ : N' pim_ka - ->> - [ 25 พ.ย. 48 13:09:04 ]

ความคิดเห็นที่ 36 ตอบคอมเมนต์ค่า... ปุณ แหม สาวอื่นที่ว่าจะงาบเนี่ย ปุณเบอร์หนึ่ง โน้ตเบอร์สอง พี่อังเบอร์สามเลยป่าว โห นางเอก เกือบพลาด ^^ คุณ nongwin เนอะ... นั่นน่ะสิ ถ้าเป็นเรื่องจริงๆสงสัยยาก แต่เรื่องนี้อยากให้มีปาฏิหาริย์นี่เนอะ คุณ ณภ (อ๊ะ คนนี้เราเพิ่งเคยพบกัน) หวีทเนอะ ^^ ดีนะ ไม่หวีด อันนั้นมันคนเขียนเองค่ะ W i n t e r b e r r yจ๋า 1981 ก็ว่างั้นแหละ แต่ถ้ามันเกิดขึ้นบ่อยๆก็ไม่มีความหมายสิ ใช่ม้า พี่หนิง อย่าว่าแต่พี่เลย โน้ตก็อิจฉาค่ะ เปี๊ยก (แกพุดหลายเรื่องมากๆ ฉันต้องแยกตอบ) เรื่องพล็อต เออ มันก็ผสมปนเปกันไปจริงๆแหละนะ หากินใกล้ตัว ^^ยัยพีซตอนจบ(ชั่วคราว)มีไปแล้ว ส่วนรื่องไฟลท์ ฉันสับสนเองจริงๆ ลืมหงะ อิอิ คุณ Bangkokian ^^ ด้วยค่า ยิ้มให้ค่า คุณ an_an_ant ^^ พี่นกGracie Lou Freebush  ขอบคุณที่ชอบค่า ดอกไม้งามมากๆ พี่หมอค้า แม่นแล้ว ^^ หาได้ยากมากๆเลยนะคะ (อูยยย ตอบมาถึงตอนนี้ เพลงรันมาถึง หากันจนเจอ พอดี เข้าบรรยากาศมากๆ) กอล์ฟจ๋า มาเม้นต์ยังเนี่ย คุณหมูน้อยแก้มแดง  เนอะๆๆๆ อิจฉาจังเลย คุณ:::อาราเร่::: (ไม่ได้เจอชื่อนี้นาน คิดถึงๆ) ขอบคุณที่ชอบค่ะ เรื่องสั้นใหม่มาแย้ววว คุณมิรันตีติดโรค 1981 หรือคะ มองเห็นของกินก่อนอย่างอื่น ^^ ฮิฮิ คุณแมวเหมียวสีขาว ชมใครอ่า 1981 เหยอ อิอิ คุณscottie อิอิ จินตนาการเป็นน้ำอย่างอื่นก็ได้ค่า ^^ จะได้หวานมากขึ้น คุณพิณพลอย อ่านหรือยังคะ เป็นไงมั่งเอ่ย หนึ่ง ...ไม่เอาอ่ะ โน้ตชอบหวานๆ ไม่ชอบเศร้า คุณสีน้ำฟ้า ขอบคุณที่ช่วยลุ้นค่ะ ยิ้ม ไม่ช้าหรอกจ้า ^^ เอาเลย ถ้าได้ผลบอกโน้ตด้วยนะว่านั่งที่ไหน จะไปปรากฏกายมั่ง ฮิฮิ พี่แหม่ม จะพยายามมาทั้งเรื่องสั้นและยาวให้ได้ค่ะ คุณKizana อิอิ เรื่องนี้อยากเน้นปาฏิหาริย์ค่ะ เลยให้สมหวัง แหม ชีวิตจริงมันโหดร้าย ขอนิยายหวานดังใจนึกหน่อยน้า คุณรียา ดีใจที่ชอบค่า ชอบจริงๆ เรื่องคู่แล้วไม่แคล้วกันเนี่ย ^^ (ประมาณว่าตัวเองก็หาอยู่) คุณปิยะรักษ์ อิอิ ชอบคำนี้จัง sweet second chance น้ำมะม่วงหวานค่า รสเหมือนมะม่วงสุกเลยแหละ หวาน อร่อย ^^ (พูดแล้วชักอยากกิน น้ำลายยืด) คุณเจ้าหญิงReeya ชอบชื่อพระเอกเหรอคะ ^^ ชอบเหมือนกันเลย  ดีใจที่ชมว่าเรื่องน่ารักค่ะ คุณnoisy pitta ไม่ต้องแปลกใจค่ะ อันนั้นน่ะภาวะปกติ ภาวะแบบในเรื่องนี้เขาเรียกหนึ่งในล้านค่ะ หนึ่ง... หวานๆใช่ม้า ^^ ขอบคุณค่า ดีใจที่ชมว่าน่ารัก คิดถึงคุณอุ๋ยด้วยค่ะ แต่พักนี้กลับมาคุยกันบ่อยเป็นปกติแล้วเนอะ คุณN' pim_ka - ->> อย่าคิดมากอย่างนั้นจิ แหม ต้องเจอแน่นอนอยู่แล้วน้า สักวันหนึ่ง โอเคค่า ตอบหมดแย้ว ^^ แวบบบบ จากคุณ : 1981 (บทเพลงแห่งความฝัน) - [ 24 ธ.ค. 48 01:03:16 ]