สวัสดีค่ะ ... ปิดเทอมแล้วอ่าค่ะ เลยแต่งเรื่องสั้นมาลงให้อ่านกัน ...ก็ค่อนข้างอยากเตือนนิดหน่อยนะคะว่า
คนที่อินมากๆ ... ก็ระวังๆหน่อยล่ะกัน อิอิ
(ใครเคยอ่านเรื่องสั้นเก่าๆของโรสมา ก็น่าจะรู้ทัน 555+ ว่าจะเป็นไปในแนวใด)
อ่านแล้วเม้นด้วยนะคะ ^^
จดหมาย...จากเด็กหลังห้อง
ฉบับที่ 1 ... ในเช้าตรู่ตอนที่สนามฟุตบอลยังคงว่างเปล่า ไม่มีผู้คน
ถึง ... สาวน้อยผมยาวที่นั่งอยู่แถวหน้าสุดของห้องเรียน
แม้ว่าเราจะอยู่ห้องเดียวกันมากว่าครึ่งเทอมแล้ว ก็ยังไม่เคยพูดคุยกันสักที
อาจจะเป็นเพราะว่า เธอก็มีกลุ่มเพื่อนผู้หญิงของเธอ และผมก็มีกลุ่มเพื่อนหลังห้องของผม
และไม่อาจจะเป็นภาพลักษณ์ของเด็กหลังห้องอย่างผม ที่ดูจะทโมนเสียจนไม่น่าคบหาก็เป็นได้ เลยทำให้เราแทบจะไม่เคยพูดคุยกันเลย
แต่ว่า...เธอคงไม่รู้ว่าแทบทุกๆครั้งที่เธอพูดคุยกับใคร ผมจะคอยแอบฟังเสียงของเธออยู่เสมอ
เสียงของเธอช่างไพเราะและอ่อนหวานยิ่งกว่าน้ำผึ้งหรือน้ำหวานใดๆเสียอีก ทุกครั้งที่ได้ยิน...ราวกับว่าจะคอยชโลมหัวใจให้รู้สึกเบิกบาน และผมก็ชอบรอยยิ้มของเธอมากที่สุด
กว่าครึ่งเทอมที่ได้แอบมองจากด้านหลังห้อง ได้เห็นผมหางม้ายาวกับโบว์สีขาว ได้มองเสี้ยวหน้าขาวๆยามหันหลังมาพูดคุยกับเพื่อนของเธอ เชื่อไหมว่าสามารถเรียกรอยยิ้มจากผมได้ตลอดเวลาที่ได้เห็น
ฉบับที่ 2 ... ใต้ต้นมะม่วง หลังคาบเรียนวิชาพละศึกษา
วันนี้ วันที่ท้องฟ้าสดใส ถึงแดดจะแรงจนทำให้พวกเราที่เล่นพละกันกลางสนามมีเหงื่อและรู้สึกร้อน แต่ว่ามันก็ทำให้เรารู้สึกปลอดโปล่งได้มากกว่าวันที่ฝนตก
สาวน้อยหน้าห้องเธอกำลังอยู่ในชุดพละ เสื้อสีเหลือง กางเกงวอร์มสีน้ำตาล สีประจำโรงเรียนของเรา
สาวน้อยผูกหางม้า ติดโบว์สีขาวอันใหญ่ กำลังหัวเราะ มีความสุขกับการเล่นวอลเลย์บอลกับเพื่อนๆในกลุ่ม
สาวน้อยหน้าห้องของผมยังคงดูน่ารัก และน่ามองเหมือนทุกวัน
แต่ที่ไม่เหมือนวันก่อนๆหน้านี้ก็คือ ... ผมได้คุยกับเธอแล้วล่ะครับ
โอเคว่า กว่าจะหาโอกาสได้มาคุยกับเธอก็ปาเข้ามาม.5เสียแล้ว
แต่ก็ไม่ได้รู้สึกว่าช้าไปหรืออย่างไร ... ผมกลับรู้สึกดีใจเสียอีกที่สามารถพาตัวเองมายืนในจุดนี้ได้
เมื่อเปิดเทอมในม.5ในวันแรก.... ผมถูกเลือกให้ทำรายงานกลุ่มเดียวกับเธอตามใบสั่งของอาจารย์
ในกลุ่มมีผู้หญิงสามคน ผู้ชายสามคน ... คงจะเป็นชะตาลิขิต หรือฟ้าเห็นใจ จึงส่งโอกาสนี้มาให้ผมได้ไขว่คว้า
ให้คนหลังห้องอย่างผม ได้มีโอกาสได้ข้ามฟ้ามาใกล้ชิดกับนักเรียนหน้าห้องอย่างเธอเสียที
ผมดีใจและยังคงจดจำกับประโยคแรกที่เธอพูดกับผมได้อย่างไม่มีวันจะลืม
เราอยู่กลุ่มเดียวกันใช่ไหม นัท ดวงตาของเธอช่างเหมือนกับท้องฟ้ายามราตรีที่ระยิบพริบพราวด้วยหมู่ดาวพร่างเต็มนภา ให้คนมองได้ติดตรึงจนเสียยากจะคว้าหัวใจที่กลับคืนมาได้
จนกระทั่งเสียงหวานดังขึ้นอีกครา พร้อมรอยยิ้มละไมที่มอบให้
... ให้เชื่อเถอะว่า ผมไม่เคยมีความสุขเท่านี้มาก่อนเลย
... จริงๆนะ ...
และเพราะรายงานที่จะต้องส่ง ทำให้นักเรียนหลังห้องอย่างผมมีโอกาสได้มานั่งหน้าห้อง ... นั่งข้างๆเธอ เหมือนกับที่ผมให้เธอเข้ามานั่งใกล้ๆใจของผมนานแล้ว ทุกๆครั้งที่ผมเผลอ....ผมมักจะแอบมองใบหน้าของเธอบ่อยๆ จนบางครั้งดวงตากลมที่พอดีหันมาบรรจบกันนั้นรู้สึกตัว เธอไม่ได้ว่าอะไรผมหากส่งรอยยิ้มให้คล้ายๆกับไมตรีที่เธอหยิบยื่นให้ผม
... ถึงจะคิดไปเองก็ยอมรับ แต่ผมว่า...เธอคงจะไม่ได้รังเกียจนักเรียนหลังห้องอย่างผม ...หรอกนะ
การทำรายงานทำให้เรารู้จักและพูดคุยกับมากขึ้น บ่อยครั้งที่เธอจะหันมายิ้มให้ผม และยังคงเป็นทุกครั้งที่ผมจะยิ้มเมื่อผมเจอเธอ หัวใจของผมพองโตขึ้นเรื่อยๆอย่างห้ามความรู้สึกตัวเองไม่อยู่จริงๆ ยิ่งเจอเธอมากขึ้น ได้รู้จักมากขึ้น ... ผมก็ยิ่งชอบในความเป็นเธอมากขึ้นเรื่อยๆ ... นักเรียนหน้าห้องของผม
ในขณะที่ผมเขียนอยู่นี้ ... เธอกำลังสนุกสนานกับเพื่อนของเธอ
หากเป็นเทอมที่แล้ว ผมก็คงได้แค่มอง ... แอบมอง โดยที่เธอคงจะไม่หันมาเห็นผม ...เหมือนประหนึ่งเป็นคนนอกสายตา
แต่ว่า ... ตอนนี้ บางครั้งที่เธอรู้สึกถึงสายตาของผม เธอก็จะมีบ้างที่หันมายิ้มหวานให้
... โอย ... ทำไมเธอถึงได้น่ารักอย่างนี้หนอ ...
(มีต่อค่ะ)
แก้ไขเมื่อ 11 ต.ค. 48 03:14:31
จากคุณ :
iNt_GaL 
- [
11 ต.ค. 48 02:22:23
]
- จดหมาย ... จากเด็กหลังห้อง - (เรื่องสั้นตอนเดียวจบ)
