ความคิดเห็นที่ 1 . (64) เล่นกันแบบเด็กๆ          แมรี่แอนแวะที่ห้องของโมนาก่อนเที่ยงเล็กน้อย  แต่งตัวแบบที่ไมเคิลเรียกว่า "ชุดลอเร็น ฮัตตัน"          กางเกงยีนส์ลีวายส์ เสื้อเชิ้ตแบบกลัดกระดุมสีชมพูจากแผนกเสื้อผ้าเด็กชายห้างบรู๊คส์บราเธอรส์... มีเสื้อสเว็ตเตอร์คอกลมสีฟ้าอ่อนผูกหลวมๆ รอบคออย่างเท่มาก          "หวัดดีจ้ะ"  เธอร้องเรียก  "เธอสองคนสนใจกินมื้อสายที่ร้านมาม่าส์มั้ย"          โมนาส่ายหัว  "ไมเคิลมันไม่กินหรอก  จะแข่งคืนนี้แล้ว มันบ่นว่าพุงปลิ้น"          "อยู่ไหนล่ะ"          "ในสนามข้างล่างน่ะ... อาบแดดย่างพุงอยู่"          แมรี่แอนหัวเราะ  "งั้นเธอล่ะ"          "ฉันขอผ่านดีกว่า ขอบใจ"          "เธอ... สบายดีหรือเปล่า โมนา"          "ฉันดูเหมือนไม่สบายเหรอ"          "เปล่าหรอก... ฉันไม่ได้หมายถึงอย่างนั้น...  เธอดู... เหม่อๆ หน่อย ก็เท่านั้นเอง"          โมนายักไหล่ มองออกไปนอกหน้าต่าง  "ฉันแค่หวังว่า ฉันคงยังไม่ใกล้ตายหรอกนะ"          ร้านมาม่าส์มีคนเข้าแถวรอยาวเหยียดออกมานอกตึก เลื้อยไปตามถนนสต๊อกตัน  แมรี่แอนกำลังนึกลังเลว่าจะเปลี่ยนเป็นที่อื่น ก็พอดีเห็นคนที่คุ้นตาส่งสัญญาณเรียกเธอแบบเขินๆ มาจากในแถว          "อ้อ... หวัดดีค่ะ นอร์แมน"          "หวัดดีครับ  ผมจองที่ไว้ในแถวให้คุณอยู่เนี่ย"  เขาขยิบตาให้เธออย่างออกจะโจ่งแจ้งจนไม่มีทางที่จะหลอกคนรอบข้างได้  แมรี่แอนแทรกตัวเข้าไปในแถวข้างหลังเขา          เด็กผู้หญิงตัวเล็กกระตุกขากางเกงของนอร์แมน ถามว่า  "ใครคะ"          นอร์แมนยิ้ม ตอบว่า  "เพื่อนน่ะจ้ะ เล็กซี่"          "อุ๊ย"  แมรี่แอนก้มลงมองหนูน้อย  "แล้ว หนู มาจากไหนจ๊ะ"          "จากแม่ค่ะ"          แมรี่แอนหัวเราะกิ๊ก  "แก เจ๋ง ไปเลยค่ะนอร์แมน  ลูกสาวคุณเหรอคะ"          ก่อนที่เขาจะตอบ แม่หนูน้อยก็เอื้อมมือมากระตุกสเว็ตเตอร์ของแมรี่แอนเบาๆ  "คุณแซงแถวเหรอคะ"          "เอ้อ ฉัน..."          นอร์แมนหัวเราะ  "อเล็กซานดรา... นี่แมรี่แอน ซิงเกิลตั้นจ้ะ  บ้านเธออยู่ตึกเดียวกับอา... บนเนินสูงๆ ตรงนั้นไง"  เขาขยิบตาให้แมรี่แอน  "ลูกสาวเพื่อนผมในซานลีแอนโดรน่ะครับ  บางทีวันอาทิตย์ผมจะช่วยดูให้ พวกเขาจะได้มีเวลาหายใจหายคอมั่ง"          "ใจดีจังค่ะ"          นอร์แมนยักไหล่  "ไม่ลำบากอะไรนี่ครับ  ดีซะอีก ผมได้ลองส่วนที่ดีที่สุดของทั้งคนโสดแล้วก็คนมีครอบครัวนะ"  เขาดึงเปียเด็กหญิงเล่นเบาๆ  "จริงมั้ยจ๊ะ เล็กซี่"          "อะไรคะ"          "ช่างมันเถอะ  เดี๋ยวอาบอกนะ"          "หนูเลี้ยงนกพิราบได้มั้ยคะ อานอร์แมน"          "กินข้าวเสร็จก่อนนะจ๊ะ โอเคมั้ย"          แมรี่แอนคุกเข่าลงตรงหน้าเด็กหญิง  "เสื้อหนู สวย จริงๆ จ้ะ อเล็กซานดรา"          เด็กหญิงจ้องตอบ แล้วก็หัวเราะกิ๊กกั๊ก          "หนูรู้มั้ยจ๊ะ เขาเรียกว่าอะไร อเล็กซานดรา"          "อะไรคะ"          "เสื้อหนูน่ะจ้ะ  เขาเรียกชุด 'ไฮดี้'  หนูลองเรียกดูสิจ๊ะ"          อเล็กซานดราดูเหมือนจะผงะไปเล็กน้อย  "นี่มัน เดิร์นเดิล ค่ะ"  เธอพูดออกมาเรียบๆ          "อ้อ จ้ะ..."  แมรี่แอนลุกขึ้นยืน ยิ้มให้นอร์แมน  "ฉันหาเรื่องใส่ตัวแท้ๆ เลยนะคะเนี่ย"          สามคนนั่งกินไข่ออมเล็ตกันที่ร้านมาม่าส์  อเล็กซานดรานั่งกินเงียบๆ พินิจแมรี่แอนไปพลาง          หลังจากนั้น ที่วอชิงตันสแควร์  ผู้ใหญ่คุยกันในขณะที่อเล็กซานดราวิ่งไล่นกพิราบอยู่ในแสงแดด          "แกฉลาดมากเลยนะคะ"          นอร์แมนพยักหน้า  "บางทีก็ทำให้ผมรู้สึกมีปมด้อยเหมือนกันนะ"          "รู้จักพ่อแม่แกมานานแล้วเหรอคะ"          "ก็ราวซัก... ห้าปีได้ครับ  พ่อแกกับผมไปสงครามเวียตนามมาด้วยกัน"          "โอ... ขอโทษค่ะ"          "ทำไมครับ"          "ก็... สงครามเวียตนาม...  มันคงเลวร้ายน่าดูเลยนะคะ"          เขายิ้ม ชูแขนขึ้นทั้งสองข้าง  "ไม่มีแผลเลยเห็นมั้ยครับ  ผมเป็นหัวหน้าสารบรรณในไซง่อนครับ  งานออฟฟิศน่ะ  หน่วยข่าวกรองของทหารเรือครับ"          "แล้วทำไมถึงมาสนใจวิตะมินล่ะคะ"          เขายักไหล่  "ผมสนใจการทำมาหากินต่างหากล่ะครับ"          "อ้อค่ะ"          "ผมเกรงว่าชีวิตผมคงไม่มีอะไรน่าสนใจเท่าไหร่หรอก แมรี่แอน"          "ไม่หรอกค่ะ... ฉันว่าคุณ..."          "มีหนังอยู่เรื่องนึงครับ ผมอยากให้คุณดูจังคืนนี้  ถ้าคุณยังไม่..."          "เรื่องอะไรคะ"          "หนังเก่าครับ  ดีเท็กทีฟสตอรี่  เคิร์ก ดักลาส กับเอเลนอร์ พาร์เกอร์"          "ไปสิคะ"  เธอตอบ . จากคุณ : คุณพีท - พีธภัค (PeterPuck) - [ 11 ต.ค. 48 15:39:55 ]

ความคิดเห็นที่ 2 . (65) เพื่อนมีไว้ทำไม          บีชชั่มกับดีดีใช้เวลาว่างเช้าวันอาทิตย์อย่างสบายอารมณ์ในซอซาลิโต้ กินมื้อสายที่อัลตามิร่า          สองคนกลับมาเป็นคู่อีกครั้ง เข้าคู่กันได้เหมาะเจาะเสียด้วย  ผิวสีแทน อิ่มเอิบไปด้วยเลือดฝาด และงดงาม  ผู้คนมองเขาสองคนด้วยสายตาหิวกระหาย กระซิบคาดเดากันไปถึงค็อกเทลรามอสฟิซซ์ บนระเบียงโรงแรมตากอากาศที่แสงแดดส่องจ้า          และดีดีก็รู้สึกดีกับทุกๆ นาทีที่โดนมองเลยทีเดียว          "บีชชั่มคะ"          "หืม"  ตาคู่นั้นของเขาเป็นสีเดียวกับอ่าว เป๊ะ เลย          "เมื่อคืนนี่มัน... เยี่ยมกว่าคืนแต่งงานของเราอีกนะ"          "ผมรู้"          "มันเพราะ...  เพราะฉันเปลี่ยนไป หรือว่าคุณกันนะ"          "สำคัญด้วยเหรอ"          "สำคัญสำหรับฉันนะ  ก็นิดหน่อยน่ะ"          บีชชั่มยักไหล่  "ผมคิดว่าผมคง... จัดลำดับความสำคัญของอะไรๆ ในชีวิตได้แล้วน่ะ"          "มันทำให้ฉันสับสนนิดหน่อยนะ บีชชั่ม"          "ทำไมล่ะ"          "ไม่รู้สิ  ตอนนี้อะไรๆ มัน... ก็เวิร์กแล้ว ฉันก็เลย... อยากรู้ว่าฉันทำอะไรถูกต้องไงคะ  ฉันจะได้ทำต่อไป"          เขาสีหัวเข่ากับขาของเธอ  "แค่เป็นตัวคุณเองต่อไปก็พอแล้ว โอเคมั้ย"          "โอเคค่ะ"  เธอยิ้ม          กลับมาที่มอนต์โกเมอรี่สตรีท  บีชชั่มคล้องเชือกจูงเจ้าหมาคอร์กี้  "ผมจะพาซีซาร์ไปที่หอคอยซักหน่อย  อยากไปเดินเล่นกันมั้ย"          "ขอบคุณค่ะ แต่ฉันอยากจะเคลียร์จดหมายที่ค้างอยู่น่ะ"          พอเขาออกจากบ้านไป เธอก็โทรหาบิงกี้ กรูเอน          "บิ๊งก์เหรอ"          "ดีดีเหรอ"          "ฉันกลับมาแล้ว"          "เป็นไงมั่ง"          "อะไรเป็นไง"          "กี่ปอนด์ไง ยายบ๊อง  เธอลดไปกี่ปอนด์"          "อ้อ... สิบแปดปอนด์"          บิงกี้ผิวปากหวือ  "ฟังอย่างกับโรคอะนอเร็กเซียแน่ะ"          "บิงกี้ ฉัน..."          "นี่ฉัน มั่นใจ เลยนะ หมายถึงมั่นใจว่าชูกี้ ซัสแมนเป็นโรคอะนอเร็กเซียน่ะ  เรียกว่าไม่มีข้อสงสัยเลยซักนิดเชียวแหละ  ยัยนั่นผอมเอาผอมเอา จนจะ ไม่เหลืออะไร อยู่แล้ว  ใครต่อใครบอกว่าหล่อนไม่ได้ เผละ ก็ไม่ยอมเชื่อ  น่าสงสารจริงๆ เลยดีดี  สงสัยเราต้องเอาแม่คุณใส่ซองมะนิลาส่งไปคลินิกโรคจิตเมนนิงเกอร์ซะแล้วก็ไม่รู้"          "บิงกี้ นี่ฉันก็อยากฟังเรื่องยัยชูกี้ ซัสแมนอยู่หรอกนะ แต่..."          "อุ๊ย ขอโทษจ้ะที่รัก  แล้วเธออยู่นู่นสนุกมั้ยจ๊ะ  หมายถึงนอกจากไอ้โปรแกรมออกกำลังแบบลีโอนาโด ดาวินชีบ้าบอนั่น..."          "เธอต้องช่วยฉัน บิงกี้"          "ได้อยู่แล้ว"          "ฉัน... อยากได้หมอซักคน"          "ตายจริง! เธอ ไม่สบาย นี่เอง  ต๊าย นี่ฉันก็มัวแต่..."          "ไม่ใช่หรอก ไม่ได้ไม่สบาย  ฉันแค่อยากได้หมอซักคน"          "อ้อ"          "หมายถึงคนที่เธอไปหาเมื่อฤดูใบไม้ผลิปีที่แล้วน่ะ"          "อื้อ โอ้"          "ยังไม่มีอะไรหรอก  ฉันไม่แน่ใจน่ะ  แต่ฉันว่าคงดีกว่าถ้าจะ..."          "อาจจะเป็นไอ้โปรแกรมออกกำลังพวกนั้นก็ได้ ดีดี  บางทีมันทำให้ร่างกายเปลี่ยนแปลง แล้วรอบเดือนก็เลยรวนน่ะ"          "ฉันก็นึกถึงเรื่องนั้นอยู่เหมือนกัน"          "ให้ตายเถอะ  อาจจะเป็นอะนอเร็กเซียก็ได้นะ"          "นี่ช่วย หยุด ก่อนได้มั้ย  มันอาจจะเป็นอะไรก็ได้ทั้งนั้นน่ะแหละ  ฉันก็เลยอยากจะ..."          "อาจจะเป็นอะไรก็ได้ แต่ยกเว้นบีชชั่มใช่มั้ย"          เงียบ          "เธออยากได้หมอสูฯ ที่ไม่รู้จักครอบครัวเธอใช่มั้ย"          "นั่นแหละ"          "โอเค  หมอคนนี้ยังกับเจ้าชายแน่ะ  นุ่มนวล ไว้ใจได้ แถมยัง เจริญหูเจริญตา น่ามองอีกต่างหาก  มีปากการึยัง"          "อื้อ"          "หมอจอน ฟิลดิ้ง  จอนไม่มีตัว 'ห' การันต์นะ  อยู่เลขที่ 450 ถนนซัทเทอร์  บอกหมอว่าฉันแนะนำมาก็ได้" . จากคุณ : คุณพีท - พีธภัค (PeterPuck) - [ 11 ต.ค. 48 15:40:26 ]

ความคิดเห็นที่ 3 . (66) หนุ่มๆ บนหาด          บรรดาผู้เช่าของมิสซิสแมดริกัลเรียกมุมนั้นของสนามว่า "หาดบาร์บารี่บีช"          ไมเคิลนึกในใจขณะที่ปูผ้าเช็ดตัวลงบนอิฐว่า ถึงจะไม่ใช่การใช้เวลาวันอาทิตย์ที่ทะเลสาบเทมิสกัล แต่แค่นี้ก็ยังดีล่ะ          อีกไม่กี่ชั่วโมงเขาก็จะอยู่เป็นเวทีที่เดอะเอ็นด์อัพแล้ว          เขาต้องอาบรังสีให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้          "หวัดดี"  มีเสียงเรียกจากไหนซักแห่งระหว่างเขากับพระอาทิตย์          เขาป้องตาเงยหน้าขึ้น  หนุ่มคนที่อยู่ชั้นสามน่ะเอง  ไบรอันอะไรซักอย่าง ถือผ้าเช็ดตัวพิมพ์ตรายี่ห้อของเบียร์คอรส์          "หวัดดี เข้ามาดิ  น้ำกำลังสบายเลย"          ไบรอันพยักหน้า โยนผ้าเช็ดตัวลงบนพื้น  ไมเคิลสังเกตว่าห่างออกไปห้าฟุต  ใกล้ แต่ก็ไม่ใกล้ จนเกินไป  เข้าตำรา 'หล่อล่ำแต่ระแวดระวัง' เป๊ะ          "นายว่ามันคุ้มอยู่ใช่มั้ย"  ไบรอันถาม          "อาจจะไม่หรอก แต่ก็ช่างหัวปะไร  ก็เราเป็นใครมาจากไหน คนอื่นตัวขาวๆ ในบาร์พวกนั้นถึงจะต้องผิดหวังด้วย"          ไบรอันหัวเราะ เห็นได้ชัดว่าเข้าใจความหมายเชิงประชดประชันที่ซ่อนอยู่เป็นอย่างดี  ก็โอเคนะ ไมเคิลคิดในใจ นายนี่รู้ว่าเราสองคนไม่ได้ไปบาร์เดียวกัน และก็ไม่ใช่คนอื่นตัวขาวๆ พวกเดียวกันแน่  แต่ถึงงั้นก็เถอะ...  นายนี่รู้ และนายนี่ก็รู้ว่าเราก็รู้ว่าเขารู้  ก็โอเคแหละ          "นายไบรอัน ส่วนเราไมเคิล  ใช่มะ"          "แม่นแล้ว"          สองหนุ่มเอื้อมข้ามพื้นที่ว่างระหว่างกลางมาเขย่ามือกันทั้งที่ต่างก็ยังนอนคว่ำอยู่          ไมเคิลหัวเราะ  "นี่เราดูอย่างกับหลุดออกมาจากเพดานโบสถ์ซิสทีนชาเปลเลยนิ"          ถัดมาอีกสิบห้านาที ไมเคิลรู้สึกอยากคุยอีกครั้ง          "นายโสดใช่มะ"          "อื้อ"          "เมืองนี้คงเจ๋งเป็นบ้าเลย สำหรับหนุ่มโสด  หมายถึง... หนุ่มโสดที่เป็นสเตรทอะนะ"          "หือ"          "ก็ หมายถึงว่า...  คนเป็นเกย์ที่นี่มันเยอะซะจนสาวๆ หาหนุ่มๆ สเตรททำยายากไง  อย่างน้อยก็...  นายคงเข้าใจอะนะ"          ไบรอันครางในลำคอ  ตอนนี้เขานอนหงายอยู่ มือประสานรองไว้ใต้หัว  "เมื่อคืนเราอยู่ที่สเลเตอร์ฮอว์กิ้นส์แม่งตั้งสี่ชั่วโมงแน่ะ พยายามจีบแม่สาวคนนึงแบบที่ตอนเรียนอยู่เราไม่หันไปมองด้วยซ้ำ"          "เหรอ"  ไมเคิลอึ้งไปเล็กน้อย  "มันกลายเป็นเกมไปแล้วใช่มั้ยเนี่ย  เหมือนกับว่าการแกะห่อของขวัญมันสนุกซะยิ่งกว่าตัวของขวัญเองซะอีก  อย่างน้อยก็บางทีอะนะ..."  เขาหันไปมองไบรอัน นึกสงสัยว่านี่คุยกันรู้เรื่องอยู่มั้ยเนี่ย  "นายรู้จักแมรี่แอน ซิงเกิลตันมั้ย"          "อื้อ"          "ก็ มีอยู่ทีนึงแมรี่แอนกับเราคุยกันกันเครียดเลยอะนะ  เขาว่าจะกลับไปที่คลีฟแลนด์  เราก็เลยซัดซะยกใหญ่เรื่องจัดการชีวิตให้เข้าที่เข้าทางอะไรพวกนั้นน่ะ...  แต่ที่น่ากลัวคือบางทีเราก็รู้สึกว่าเขาก็พูดถูก  บางทีพวกเราทั้งหมดน่าจะกลับไปคลีฟแลนด์ว่ะ"          "นั่นสิ  รึไม่ก็ไปใช้ชีวิตในฟาร์มแถวยูท่าห์  หวนคืนสู่ธรรมชาติ"          "อื้อเนอะ  เราก็ว่างั้นแหละ  หมู่บ้านบนภูเขาแถวโคโลราโด มีแต่อะไรที่จำเป็นจริงๆ  อย่างร้านอาหารฝรั่งเศสดีๆ ซักร้าน แล้วก็ร้านสาขาของดีไซน์รีเสิร์ชซักร้านนึง"          สองหนุ่มหัวเราะ  ไมเคิลรู้สึกผ่อนคลายเมื่ออยู่กับเขาขึ้นมาทันที          "ไอ้ที่มันกวนใจเราอยู่เนี่ย"  ไบรอันว่า  "ก็ตรงที่เราไม่มีทางรู้หรอกว่าผู้หญิงเขาเป็นไงกันแน่... อย่างน้อยก็ไม่มีทางรู้ง่ายๆ แน่  พวกหล่อนอยากให้เราเห็นอะไร ก็แสดงออกมาแค่นั้น"          ไมเคิลพยักหน้า  "แล้วก็ทำให้เรามัวฝันเฟื่องผิดที่ผิดทางไปหมด"          "ช่าย"  ไบรอันเริ่มดึงทึ้งใบหญ้าที่งอกออกมาจากระหว่างก้อนอิฐ          "ตายชัก  นั่นเราเจออย่างนั้นมาตลอดเลยนะเนี่ย"  ไมเคิลว่า  "เราเจอใครซักคน... แบบผู้ชายอะนะ... ที่บาร์หรือโรงอาบน้ำ และเขาก็ดูเหมือนกับว่า... เป็นคนที่ใช่เลย  หนวดสวย ลีวายส์ เสื้อทหารสีกากีลงแป้ง... บึกบึน... ใครซักคนที่พากลับไปออร์แลนโดแล้วพวกนั้นก็ไม่รู้สึกแตกต่างเลยซักนิด          "แล้วพอกลับบ้านไปกับเขาที่อัปเปอร์มาร์เก็ต คราวนี้ล่ะ เราต้องพยายามแทบตายที่จะไม่ไปห้องน้ำ เพราะห้องน้ำนี่แหละตัวดี  ตัวทำลายจินตนาการเชียวแหละ..."          ไบรอันทำหน้างงๆ          "ชั้นวางของในห้องน้ำน่ะสิ"  ไมเคิลอธิบาย  "ครีมทาหน้า แชมพูสำหรับแต่ละ วัน ในสัปดาห์  แล้วบนถังชักโครกนะ เราต้องเจอแท่นทองคำเล็กๆ ใส่ก้อนสบู่หลากสีแน่ รับรอง!" . จากคุณ : คุณพีท - พีธภัค (PeterPuck) - [ 11 ต.ค. 48 15:40:57 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เริ่มด้วยลอเร็น ฮัตตัน Lauren Hutton คนนี้เคยเอารูปให้ดูรอบนึงแล้วนะครับ เจ๊แกปัจจุบันขายเครื่องสำอาง หรือไงเนี่ยแหละ คุ้นๆ อันนี้เอาอีกรูปมาให้ดู แต่งตัวสไตล์คล้ายๆ ที่พูดถึงในเรื่อง (ต้นฉบับมันบีบซะหน้าแคบเลย ต้องปรับสัดส่วนเล็กน้อยครับ) จากคุณ : คุณพีท - พีธภัค (PeterPuck) - [ 11 ต.ค. 48 15:46:25 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ไฮดี้ Heidi เป็นวรรณกรรมเยาวชน เขียนโดย Johanna Spyri เป็นชื่อของเด็กหญิงน้อยแห่งขุนเขาสวิสครับ อันว่าชุดของไฮดี้ เอามาจากรูปของหนังที่เชอรี่ เทมเปิ้ลเล่นครับ จากคุณ : คุณพีท - พีธภัค (PeterPuck) - [ 11 ต.ค. 48 15:48:42 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ส่วน เดิร์นเดิ้ล Dirndl เป็นชื่อจริงๆ ของชุดแบบนี้ครับ มาจากภาษาเยอรมัน Dirndlkleid แปลว่า เสื้อผ้าเด็กผู้หญิง รูปที่หาได้ส่วนใหญ่เป็นผู้ใหญ่ผู้หญิงง่ะ ที่เป็นเด็กก็เห็นไม่เต็มตัว เลยตัดใจหยิบรูปนี้มาแทนครับ จากคุณ : คุณพีท - พีธภัค (PeterPuck) - [ 11 ต.ค. 48 15:51:22 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ไข่เจียวออมเล็ต omelette อันนี้พิเศษสำหรับหนูเต้ยไอ้ตัวยุ่ง และคุณมาดามเคครับ เหลืองสวยดีเหลือเกิน เห็นแล้วหิววววมากกกก (ฉบับนี้เห็นว่าเป็น French omelette นะ) จากคุณ : คุณพีท - พีธภัค (PeterPuck) - [ 11 ต.ค. 48 15:52:58 ]

ความคิดเห็นที่ 8 อันนี้รูปจากหนัง Detective Story ที่นายนอร์แมนบอกไว้ในเรื่อง นำโดยปู่เคิร์ก ดักลาส กับเอเลนอร์ พาร์เกอร์ครับ รูปนี้ตัดมาจากโปสเตอร์หนัง ยาวใหญ่มาก หารูปชัดๆ สวยๆ ไม่ได้เลย ได้แค่เนี้ยครับ จากคุณ : คุณพีท - พีธภัค (PeterPuck) - [ 11 ต.ค. 48 15:54:41 ]

ความคิดเห็นที่ 9 อะนอเร็กเซีย Anorexia มันเป็นความผิดปกติทางการกินอาหารครับ  คนที่เป็นจะคิดอยู่ตลอดเวลาว่าตัวเองอ้วน ทั้งที่ลดน้ำหนักจนแทบไม่เหลืออะไรแล้ว ส่วนใหญ่จะเบากว่าน้ำหนักมาตรฐานประมาณ 15%  ผอมแห้งมาก  แต่ก็ยังพยายามลดน้ำหนักต่อ วิธีที่ใช้ก็ได้แก่ การไม่กินอะไรเลย ออกกำลังอย่างหนัก แล้วก็ใช้ยาถ่าย มักจะเริ่มตอนยังเป็นวัยรุ่นอยู่ครับ  โดยเฉพาะวัยรุ่นผู้หญิง  เป็นความผิดปกติที่เกิดจากความกลัว ก่อให้เกิดนิสัยทางการกินที่มีปัญหาติดตัวมา นักร้องคนโปรดที่สุดในใจผมก็เป็นเหมือนกันครับ Karen Carpenter แหงแก๋ไปสามสิบกว่าปีแล้ว น่าสงสารจริงๆ ข่าวดีครับ  อะนาร็อกเซีย รักษาได้นะ  ใครรู้จักใครที่เป็นก็อย่าต๊อแต๊  (แต่เขาเชื่อกันว่า โรคนี้จะเป็นในหมู่ฝรั่งมากกว่าชาติอื่นนะครับ) รามอส ฟิซซ์  Ramos Fizz มันคือค็อกเทลอีกสูตรหนึ่งนั่นเองครับ เห็นชื่อ Fizz แล้วแสดงว่า เป็นค็อกเทลผสมโซดาครับ ฟองฟู่ไง อันว่าสูตรรามอสนี่ ยาวดีเหลือเกินแต่ใช้เหล้ายินอย่างเดียว ส่วนประกอบก็หาไม่ยาก  มีดังนี้ครับ 1/4 cup gin 2 tsp. fresh lemon juice 1 tsp. fresh lime juice 2 tsp. sugar 1 egg white (from a pasteurized egg) 2 tsp. heavy cream Few drops orange-flower water 3/4 cup crushed ice About 1/3 cup club soda Freshly grated nutmeg (optional) รูปก็สวยๆ ประมาณนี้แล จากคุณ : คุณพีท - พีธภัค (PeterPuck) - [ 11 ต.ค. 48 16:03:07 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ทะเลสาบเลคเทมิกัล Lake Temescal อันนี้สารภาพว่าอ่านมั่วครับ ค้นแล้วไม่เจอ  รู้แต่ว่าชื่อเพี้ยนมาจากภาษาสเปนของแถวเม็กซิโก มันอยู่ในโอ๊คแลนด์ แคลิฟอร์เนียนี่แหละครับ  เป็นทะเลสาบที่เกิดจากรอยแยกของแผ่นดินสองรอยขนานกัน  (แถวนี้มีรอยแยกเยอะ เป็นเขตแผ่นดินไหวของอเมริกาครับ)  แล้วไอ้แผ่นแคบๆ ที่อยู่ตรงกลางระหว่างสองรอยแยก มันก็ทรุดตัว มีน้ำไหลลงมาขัง กลายเป็นทะเลสาบไปครับ แรกๆ เคยเป็นแหล่งน้ำใช้ของโอ๊คแลนด์อยู่พักนึง (เมื่อนานมาแล้ว) แล้วก็เปลี่ยนไปใช้แหล่งอื่นที่ดีกว่า  ส่วนทะเลสาบนี้ก็กลายเป็นที่ท่องเที่ยวพักผ่อนหย่อนใจครับ จากคุณ : คุณพีท - พีธภัค (PeterPuck) - [ 11 ต.ค. 48 16:06:27 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ซิสทีนชาเปล Sistine Chapel คือโบสถ์ในกรุงวาติกันครับ ส่วนรูปบนผนังนี่ตาหนูไมเคิลพูดถึงน่ะ เป็นผลงานภาพเขียนปูนเปียก (ใช่อย่างนี้หรือเปล่าหนอ คือ Fresco น่ะครับ) ฝีมือไมเคิล แองเจโล อันแสนโด่งดังไปทั่วโลก  (ทั้งคนวาด ทั้งภาพ) รูปที่ตาหนูอ้างถึงคือรูปนี้ครับ  ชื่อ Creation of Adam หรืออะไรเนี่ย มาจากพระคัมภีร์เก่า เล่ม Genesis ที่ว่าด้วยการสร้างมนุษย์ เป็น 1 ใน 9 ภาพ บริเวณส่วนกลางเพดาน  (รอบๆ ก็ยังมีภาพอื่นๆ อีกหลายภาพ) หนุ่มตัวใหญ่ทางซ้ายมือคืออดัม ส่วนทางขวาแสดงพระผู้สร้าง  การสัมผัสปลายนิ้วก็คือการถ่ายทอดชีวิตให้แก่อดัมครับ รูปดูเหมือนใหญ่โต แต่ขนาดไฟล์นิดเดียวครับ 23 เคเอง ไม่ต้องตกใจ รอบนี้หมดมุข เอ๊ย หมดรูปแค่นี้ครับ จากคุณ : คุณพีท - พีธภัค (PeterPuck) - [ 11 ต.ค. 48 16:10:16 ]

ความคิดเห็นที่ 12 อุ อุ อุ โชคดีจัง ว่าจะอ่านตอนที่ 17 ตั้งแต่เมื่อวาน แต่ฟ้าดลใจให้ง่วงนอน วันนี้เลยได้อ่านตอนที่ 18 ควบคู่ไปด้วย^^ จากคุณ : sushii (Sushii) - [ 11 ต.ค. 48 16:36:24 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ไอ้แท่งทองคำวางสบู่นี่อะไรเนี่ย จากคุณ : scottie - [ 11 ต.ค. 48 19:07:28 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ไบรอันกะไมเคิลคุยอารายกันเนี่ย =___=?? จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ V ^ ^ ปล.รู้สึกเป็นห่วงดีๆ พิกลค่ะ - -* จากคุณ : มิรันตี - [ 11 ต.ค. 48 19:47:40 A:203.188.52.144 X: TicketID:104283 ]

ความคิดเห็นที่ 15 อะจ๊ากกกก..(เลียนแบบคุณพีท) พอเหลือเรื่องเดียวรู้สึกว่าคุณพีทมาแปะเรื่องนี้ไวขึ้นหรือเปล่าเอ่ย คือจะเข้ามาบอกว่า ยังไม่ได้อ่านตอนนี้อะ ก็ตามไม่ทันนี่ แต่จะมาลงชื่อไว้ก่อนนะ เดี๋ยวจะคิดว่าเรามะได้อ่าน ไปแระ.. ไปตามตอนเก่าๆ ก่อน ไป search งานด้วยง่า... ปล. ยังไงจะรีบตามให้ทันนะ จะได้มาเม้นท์ค่ะ จากคุณ : มะกอกช่อ (makokchor) - [ 11 ต.ค. 48 20:35:26 ]

ความคิดเห็นที่ 16 รูปนิ้วชนกัน ปัจจุบันอยู่ในส่วนของพิพิธภัณฑ์ที่กรุงวาติกันค่ะ กว่าจะหาภาพนี้ได้ตั้งนาน เพราะอยู่บนเพดานนั่นเองน่ะค่ะ จากคุณ : รสา รสา - [ 11 ต.ค. 48 22:35:50 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ... เอิ๊ก ไม่สร่างซา .. หวาดดีตอนเที่ยงคุณพีท .. ลุงหมอแกฝากมาบอกว่า อันว่า Anorexia ที่ว่า ควรจะมีนามสกุลด้วยว่า nervosa นะยะ ถึงจาแปลว่ากลัวอ้วนจนไม่ยอมกินอารายๆ มองกระจกทีไร เห็นยัยตัวอ้วนทุกที ต้องอดๆๆๆๆๆๆๆ   ให้ผอม คำว่า anorexia เฉยๆแปลว่าเบื่ออาหาร ย่ะ .. พี่ เคิร์ก ดักลาส หล่อเสมอในใจผม คางบุ๋มๆเนี่ย ผมจะเก็บตังไปทำศัลยกรรมให้เหมือนเลย หล่อใหญ่มือปิดไม่มิด ขอ กรี๊ดดดด ก่อนคอยคุยต่อ .. เหล้าวันนี้ ดีต่อผู้ชรา ยีน ใส่น้ำสามเปรี้ยว ไข่ ครีม แต่ที่ว่า ผสม น้ำหมาก เป็นออพชั่นด้วยเหรอ เหอ เหอ ไอ้ นัทเม็ก เนี่ย หมากยายแก่ใช่ป่าว อิอิ .. นังภาพสุดท้าย ชายเดี่ยวเกี่ยวนิ้วกะพระเจ้า ดูจิ๋วจัง (ดูเหมือนใหญ่โต แต่ขนาดไฟล์นิดเดียว) คออ่อนคอพับ ทำท่าแทบหลับไม่รู้สติเลยนิ (นั่งท่าคอเอียงซ้าย) โตแต่ตัว แต่ไอ้นั่น เหอ เหอ  นิดเดียว (ขี้เล็บหัวแม่โป้งเท้าขวาติ๊ดเดียว) ทำหน้าเหมือนปลุกไม่ตื่นฟื้นไม่มี (ก็ยังไม่ได้รับพลังชีวิตนี่นา) ท่าจะไม่สู้แล้วเนอะ อดัมเรา (หน้าเศร้า ไม่สู้ชีวิต พิชิตชัย ใจเกินร้อย สงสัยลืมดื่ม เอ็ม) ภาพนี้อยู่ตรงนั้นแหละ ไปไหนไม่ได้ อีตาไมกี้ เขียน เป็นงานเฟรสโก้จ้า แต่ผ้ากันเปื้อนที่ขายนอกวาติกัน ภาพเน้นไอ้นั่น เด่ๆ อย่างเดียว ใส่ให้เสียว ในครัวหรือ ทั่วบ้าน ก็ได้ ผืนละสองยูโร เอาป่าว อิอิ ..  ยังเสรียวววว ..  ไม่หายตั้งแต่กระทู้ก่อน นะตาพีท .. จากคุณ : วรุณนฤมล - [ 12 ต.ค. 48 11:29:25 ]

ความคิดเห็นที่ 18 เหอะๆ มีพาดพิง เห็นแล้วยังกะแพนเค้กอ่ะ  ส่วนน่ากินไหมเนี้ย ... ไม่รู้เหมือนกานอ่ะ ต้องเห็นของจริง ฮี่ๆๆ มู๋สามารถสันนิฐานอายุคุณเฮียพีทได้จากนักร้องคนโปรดเลยนะเนี้ย ตอนนี้คงสักประมาณ 50 กว่าเกือบ 60 ใช่ป่ะคะ ก็บอกว่าตายไป 30 กว่าปีแสดงว่าเฮียต้องเกิดก่อนแกตาย ใช่ที่มู๋เดาใช่ป่ะคะ  แต่ว่ายังงี้ก็เป็นเฮียไม่ได้แล้วดิ ต้องเป็งปู่เท่านั้น 555555+ สูตรรามอสนี่ (fungus+moss) คงไม่มีใครอยากลองอ่ะนะ น่าจะเปลี่ยนสูตร  ไม่อยากเข้ารพ.อ่ะ จากคุณ : i_tua_yung - [ 12 ต.ค. 48 17:42:32 ]

ความคิดเห็นที่ 19 มาตอบกระทู้แล้วคร้าบบบ... มะวานนั่งทำงานพิมพ์อีกแล้ว หมู่นี้รักโฟโต้ช็อปจริงจริ๊ง ใช้เป็นอยู่ไม่กี่อย่าง ก็ทำซ้ำไปซ้ำมาอยู่นั่น ฮ่าๆๆ ตกค่ำ พยายามจะล้างน้องสมุดจดอีกเครื่อง ซึ่งโบราณมาก เลยช้าสนิท แบบว่ามีอะไรต่อมิอะไรรกไปหมด กว่าจะลงหน้าต่างได้ แทบตาย ประมาณว่าแผ่นซีดีชักจะเก่าๆ อ่านไฟล์ไม่ออก อะจ๊าก... แบบว่าเป็นสมุดจดไร้หน้าต่างเนี่ย มันจะใช้ได้ยังงาย (แถมสมุดจดเล่มนี้ก็ลงลินุกซ์ไม่ได้อีก ลองแร้ว) หลังจากปลุกปล้ำอยู่นานหลายรอบ ก็เลยลองก๊อปซีดีแผ่นเก่าใส่แผ่นใหม่ โดยใช้เครื่องใหม่สุดสวย (ที่ใช้อยู่ตอนนี้) เฮ้อ... โล่งอก คราวนี้รอดแฮะ ว่าแล้วเราก็นั่งลงไดรเวอร์ต่างๆ ที่มากับเครื่องอย่างรื่นเริง สุดท้ายก็มาตายเอาตอนเสียบบัตรเครือข่ายไร้สาย ปลุกปล้ำอยู่เป็นสองชั่วโมง กว่ามันจะเข้าเน็ตได้ กว่าจะเสร็จก็ตีหนึ่งแน่ะ  หน้าที่มืดอยู่แล้วเลยยิ่งมืดหนักเข้าไปอีก เฮ้อ (จนเข้าเน็ตแล้วก็ยังงงๆ ว่าตะกี๊เราทำอะไรผิดไป ไม่เข้าใจจริงๆ  "- - ) เช้านี้เลยตื่นสายเรย แหะๆๆ แบบว่าสะสมมาตั้งแต่เมื่อวานซืนด้วย ว่าจะออกไปถีบจั๊กกะยานซะหน่อย แดดอุ่นดีเหลือเกิน (กลับมาดำอีกแน่ เฮ้อ) ตอบทู้ดีฝ่าครับ คุณซูชิเจ้าเก่า ฮ่าๆๆ  ความขี้เกียจก็มีประโยชน์อย่างนี้เองเนอะ คุณซูชิเนอะ เวลาอ่านหลายๆ ตอนต่อกันแล้วมันต่อเนื่องได้อารมณ์ดีเนอะครับ (ถ้าไม่ตาลายจนสลบไปซะก่อนอะนะ) เด๋วแกล้งขี้เกียจอ่านมนตรามั่งดีมั้ยเนี่ย จะได้ต่อเนื่อง โอ๊ยๆๆ //หยองเย้า  ทุบหัวผมทำไมครับ แงๆ   ล้อเล่นหรอก  แค่นี้ก็ใจจดใจจ่อรอแทบไม่ไหวอยู่แล้วนะ จริงจริ๊ง คุณก๊อตตี้ ก็แท่นเล็กๆ แบบประดับบ้านฝรั่งประมาณนั้นมั้งครับ มะใช่ทองคำหรอกนะ  แค่ทำเป็นสีทองเฉยๆ อาจจะเป็นทองเหลืองก็ได้ โฮ่ๆๆ เทียบกับของไทยก็คงเหมือนพานเล็กๆ ที่ใช้ใส่ของกระจุกกระจิกประดับบ้านได้ เกย์บางคนเขาก็ชอบของกระจุกกระจิกไงครับ อย่างก้อนสบู่สีสวยๆ ก้อนเล็กๆ รูปกลม รูปรี รูปผลไม้ ก็เอามาใส่ถาดไว้ (เอ๊ะ เหมือนบ้านเราเลยเฟ้ย) หรือไม่ก็วางไว้บนแท่นเล็กๆ ตั้งไว้ในห้องน้ำอย่างในเรื่องไง คุณมิรันตี ตาหนูไมเคิล กับไอ้เสือ(ผู้หญิง)ไบรอัน มันก็คุยกันเรื่อยเปื่อยแหละครับ แบบว่าบ่นๆ อะไรประมาณนั้น ฮ่าๆๆ ผมก็ห่วงดีดีเหมือนคุณมิรันตีเหมือนกันนะครับ   หลายตอนแล้ว ยังไม่รู้เสียที ว่าตาบีชชั่มมันอะไรกันแน่ (เรื่องนี้มี "เซอร์ไพรส์" ซ่อนไว้เต็มไปหมดครับ  คุ้นๆ ว่าอะนะ แหะๆๆ) เจอกันตอนหน้าครับ คุณมะกอกช่อ อะจ๊ากกก (ด้วย แหะๆๆ) ไม่จริ๊ง ไม่จริงครับ  ไม่ได้แปะเร็วขึ้นเพราะเหลือเรื่องเดียวซะหน่อย นี่แปะสายแล้วนะเนี่ย ฮ่าๆๆ เรื่องนี้ปกติ (ถ้าไม่หนีไปเที่ยวไหน) จะลงวันอังคารครับ ถ้าอาทิตย์ไหนขยัน ก็จะแปลตั้งแต่วันจันทร์ แล้วก็ลงอังคารเช้า หลังๆ จะออกแนวขี้เกียจ แถมวันจันทร์ไปยิมบ้าง คนใกล้ตัวอยู่บ้านบ้าง ก็เลยมานั่งแปลวันอังคาร แล้วก็ลงอังคารบ่ายๆ หรือดึกๆ แทน แหะๆๆ อ่านยังไม่ทัน ค่อยๆ ตามก็ได้ครับ  อ่านไปเรื่อยๆ สบายๆ งานมาก่อนครับ แต่ถึงอ่านไม่ทัน มาทักกันอย่างนี้ ก็ทำให้คนแปลมีความสุขครับ เอิ๊ก หนูรสา แม่นแล้วครับ  เคยไปยลมาแล้วรึนี่ น่าอิจฉาจริงๆ เฮียได้ดูแค่สารคดีเรื่องพระสันตปาปาองค์ใหม่ เมื่อเร็วๆ นี้ เห็นตึกรามสวนสวยของวาติกันแวบๆ เอง ไม่ทันสะใจเลย เพดานมันยาวใหญ่มากเลยเนอะจ๊ะ  ในรูปที่เขาเอามาให้ดู รูปป๋าอดัมเนี่ย แค่เสี้ยวเดียวเท่านั้นเอง  อลังฯ เหลือเกิน แต่รูปนี้ก็ช่างดังระเบิดเถิดเทิงอีกนั่นแหละ คุณวรุณ (วันนี้เมาแน่เลย) อ่านเม้นคุณวรุณวันนี้แล้ว อ่านไปก็สะดุ้งไป แบบไม่มั่นใจว่า ผมเข้าใจที่อ่านถูกรึเปล่า  (กลัวจะเข้าใจถูกจริงจริ๊ง ฮ่าๆๆ) อันว่าลุงหมอที่ว่านี่ คือลุงหมอสันต์สุดเลิฟของชาวถนนรึเปล่าครับ ฝากคุณวรุณหอมแก้ม เอ๊ย คงหอมไม่ได้ ฝากขอบคุณลุงหมอด้วย (ไว้เจอเมื่อไหร่ผมค่อยหอมเอง ฮ่าๆๆ) อันว่า อะนาร็อกเซียเนอร์โวซ่า (โรคประสาทขยาดกิน) เนี่ย เมื่อไหร่ผมจะเป็นมั่งก็ไม่รู้ ช่วงนี้มีแต่กินๆๆ จนเริ่มมีห่วงยางส่วนตัว ลงน้ำไม่ต้องกลัวจมแล้ว เฮ้อ คุณวรุณเรียก "พี่" เคิร์กเหรอครับ หุๆๆ  ผมเรียก "ปู่" เคิร์กไปแล้วนะนั่น เท่าที่เห็นจากในรูป ก็หล่อน่าปิ๊งดีไม่ใช่เล่นครับ แถมปู่ เอ๊ย พี่แกชอบถอดเสื้อถ่ายรูปเหมือนกันนะ ฮ่าๆๆ ไอ้นัทเม็กนี่มันไม่ใช่หมากบ้านเราอะครับ อันนั้นเขาแปลว่า betel palm หรือจีนัส Areca ครับ (ดิกบอกมานะเนี่ย) ไอ้นัทเม็กนี่เป็นลูกกลมๆ ขนาดเม็ดของขนุน (จริงๆ มะใช่ขนม) แบบในรูปข้างล่าง  เวลาใช้ เขาป่นเป็นผงละเอียดๆ ใช้ใส่ขนมพายใส้แอปเปิ้ล กับค็อกเทลจำพวกที่ผสมไข่ เช่น Egg Nog ครับ กลิ่นมันจะออกหอมๆ คล้ายๆ ไปทาง cinnamon น่ะครับ (ใช่อบเชยหรือเปล่า) ส่วนเรื่องรูปสุดท้าย... เอื๊อก ผมอ่านแล้วก็ดูภาพไป เงยขึ้นสลับกับก้มลงอยู่หลายที (เอื๊อกอีกที) แง่มๆๆ  หมายถึงเงยขึ้นไปดูภาพ แล้วก็ก้มลงมาอ่านนะครับ ไม่ได้ก้มไปตรงอื่น แง่ม  "- - จะบอกว่า อ่านแล้วได้อารมณ์จริงๆ ดูรูปอย่างเดียว ยังไม่เสียวเท่าอ่านเม้นคุณวรุณเลยนะ ขอบอก ฮ่าๆๆ หนูเตย อะจ๊าก  มะได้พาดพิงนะจ๊า   มิกล้าหรอก เด๋วโดนแข้งพาดคอ หรือคอพาดเขียง  แหะๆๆ ออมเล็ตของจริงคงคล้ายๆ ไข่เจียวบ้านเรานะ ลองทำเองก็ได้หนิ อย่าใส่แป้งแบบที่เขาขายกัน มันจะออกแนวแข็ง ออมเล็ตต้องนุ่ม เขาใส่นมนิดหน่อยด้วย แล้วเวลาทอด ก็ใช้เนย  กินแล้วอ้วนพีดีชะมัด แหมๆๆ นักร้องคนโปรดนั่น  เกิดไม่ทันเห็นหน้าเขาหรอกนะ เพิ่งมารู้จักเสียงเขาเมื่อวัยสะรุ่นเอง  แบบว่าหลงใหลเลยขอบอก ส่วน "รา" + "มอส" เนี่ย คิดได้ไง  แต่ อ๊ะๆ อย่าทำเป็นเล่นไป อันว่า "รา" มันก็ตระกูลเดียวกับเห็ด  ใส่ต้มยำกินกันเอร็ดอร่อย ส่วน "มอส" เนี่ย ถึงจะยังไม่เห็นใครกิน แต่เขาก็กินเมล็ดหญ้า (พวกอัลฟัลฟ่าเงี้ย) งอกเป็นต้นอ่อนๆ กัน ถือว่าใกล้เคียงได้มั้ย อย่าว่าโง้นงี้เลย  "ตะไคร่น้ำ" เขาก็กินกันนะ เอามาทอดเป็นแผ่นๆ รสชาติเหมือนสาหร่ายเลย เขาเรียกอะไรหว่า.. ลืมแร้ว ฮี่ๆๆ จากคุณ : คุณพีทคุง (PeterPuck) - [ 13 ต.ค. 48 09:03:38 ]

ความคิดเห็นที่ 20 อะจ๊าก รีบกดไปหน่อย ลืมส่งรูปนัทเม็กให้คุณวรุณ เอาใหม่ๆ แหะๆๆ จากคุณ : คุณพีทคุง (PeterPuck) - [ 13 ต.ค. 48 09:04:40 ]

ความคิดเห็นที่ 21 แหมลุงพีท เอ๊ย เฮียพีท หนูก็ไปสมัยล่ำซำเมื่อสามสี่ปีที่แล้วค่ะ เพื่อน ๆ มันบ้าอยากขับรถกันไป สรุปว่าค่าทางด่วนในอิตาลีแพงที่สุด ไปกลับจากชายแดนออสเตรียถึงโรม ประมาณร้อยด๊อยช์มาร์ค เทียบเป็นเงินไทยสมัยนั้นก็ประมาณสองพันบาทค่ะ คราวหลังคงบินไปแล้วค่ะ อยากไปบิสเบนบ้างจัง อิจฉาคนอยู่แถวนั้นค่ะ จากคุณ : รสา รสา - [ 14 ต.ค. 48 23:08:10 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ไปลงตอนใหม่แล้วก็กลับมาตอบกระทู้ตอนเก่า หนูรสา ขอแสดงความอิจฉาอีกที  ฮ่าๆๆ  อยากท่องยุโรปเหมือนกัน แต่มันแพงงงง เหลือเกิน  ไม่หวาย ฮ่าๆๆ ส่วนบริสเบนน่ะ ถึงจะอยู่แถวนี้ แต่ก็บินสองชั่วโมงอยู่เหมือนกันนะตัวเอง แง่มๆๆ ครั้งที่ 19  แวดวงผู้ชนะ มาแล้วครับ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3816412/W3816412.html จากคุณ : คุณพีทคุง (PeterPuck) - [ 18 ต.ค. 48 20:11:38 ]