ความคิดเห็นที่ 1 ตอนที่ 6 1 เดือนตั้งแต่เจติยาเรียนจบ เธอยุ่งอยู่กับการไปขอวีซ่าสำหรับนักศึกษา เพราะจะต้องไปตรวจสุขภาพและมีเอกสารหลายชิ้นที่จะต้องไปนำยื่น เกตเองนั้นว่างๆเลยมาเป็นเพื่อนเจ เนื่องจากเกตเองรอสัมภาษณ์งานและไม่รู้จะไปไหน แต่ก็ไม่อยากจะอยู่บ้านเฉยๆด้วย “เจ จองตั๋วเครื่องบินยัง” เกตถามในขณะที่กำลังเดินไปที่ภัตตาคารอาหารจีนที่อยู่ในบริเวณโรงแรมแถวถนนวิทยุ “เรียบร้อยแล้วจ๊ะ เกตจะไปเที่ยวกับเราก่อนไหมละ” เธอนั่งลงตรงเก้าอี้ไม้ที่สลักลายจีนและตรงพนังพิงมีหมอนอิงที่มีปลอกหมอนเป็นผ้าไหมจีน “ไม่ดีกว่าเพื่อ บริษัทที่เราสมัครงานไว้เรียกตัวมาสัมภาษณ์ จะทำอย่างไรละ” เกตพูดแล้วหันไปสั่งอาหารประเภทติ่มซำกับบริกร แล้วหันมาคุยกับเจติยาต่อ ภายนอกร้านอาหารมีคนกลุ่มหนึ่งกำลังเดินเข้ามาเหมือนกัน ชลันทรพานักธุรกิจมาเลี้ยงรับรองที่ภัตตาคารแห่งนี้เช่นกัน เมื่อเขาเดินเข้ามาสายตาเขาก็สะดุดที่ 2 สาวที่กำลังทานอาหารและพูดคุยกันอยู่ เขาสั่งให้เลขาพาแขก เข้าไปที่ห้องก่อนแล้ว เขาเดินมาหาเจติยาและเกตสลินที่นั่งทานอยู่ “สวัสดีคะ น้องเจ น้องเกต พี่ไม่คิดว่าจะเจอเรา 2 คนที่นี้” เขาเริ่มพูดหลังจากที่เจติยาหันไปมองเขา ชลันทรยิ้มให้ทั้งคู่ ชลันทรยืนรอคำตอบอย่างสง่างาม “สวัสดีคะ พี่ลัน ไม่คิดว่าจะเจอพี่ลันที่นี้เหมือนกัน วันนี้พี่ลันสละเวลาออกจากที่ทำงานได้ด้วยหรอคะ” เจถามเขา หลังจากที่มองหน้าเกตอย่างทเลอทลา “พอดีพี่มาเลี้ยงรับรองแขกของบริษัทคะ ยังไงว่างๆ น้องเจ กับ น้องเกตให้โอกาสพี่เลี้ยงข้าวสักมื้อได้ไหมคะ” ชลันทรพูดแล้วปรายตามองไปที่เจติยา เธอมีสีหน้าที่ไม่สู้ดีเท่าไรนัก เหมือนไม่ต้องการคุยกับเขา ชลันทรเอง พอเห็นปฏิกิริยาของเจติยา เขาพอจะเข้าใจ เขาสะกดความเจ็บปวดในใจ ก่อนที่จะหันมาทางเกตสลิน “คะ พี่ลัน ยังไงก็ต้องมีโอกาศอยู่แล้ว พี่ลันไม่รีบไปดูแลแขกหรอค่ะ” เกตสลินพูดแทนเพื่อนของเธอที่เริ่มจะสนใจอาหารมากกว่าชลันทร “คะ งั้นพี่ไปก่อนนะคะ แล้วค่อยเจอกัน” เขาเอ่ยลาอย่างสุภาพ แล้วเดินไปยังห้องส่วนตัวที่มีคนนั่งอยู่เกือบเต็มโต๊ะ เจติยาทานอาหารไปเรื่อยๆ โดยเกตสลินต้องหาเรื่องคุยกับเธอ ไม่งั้นเธอก็จะเงียบแล้วทานไปเหมือนมีโลกส่วนตัวอยู่คนเดียว “ยายเจ อิ่มหรือยัง นี่ฉันอิ่มแล้วนะยะ” เกตสะกิดเจเบาๆ เจสะดุ้งขึ้นมาทันที แล้วหันมามองเกต อย่างเอาเรื่อง “นี่ เจ กินอิ่มหรือยัง” เกตถามเพื่อนของเธออีกครั้ง ด้วยเสียงเอาเรื่อง “อิ่มแล้วเหมือนกัน งั้นเดี่ยวเราไปกินเค้กต่อนะ ไหนๆก็สัญญากันไว้แล้ว” เจติยาเรียกบริกรแถวนั้นให้มาเก็บเงิน “จ้า ยายเจ นี่ตกลงแกจะไม่บอกเรื่องไปเรียนต่อให้พี่ลันเขารู้จริงๆหรือ” เกตมองสีหน้าเพื่อนของเธอที่แน่วแน่ อย่างไม่เคยเป็นมาก่อน “อืม ไม่ต้องบอกหรอก ไม่อยากอยากให้รู้” พนักงานเอาใบเสร็จมาให้เธอตรวจสอบรายการอาหารก่อนจ่ายเงิน เกตรีบวางบัตรเครดิตของตัวเองลงก่อนเจติยา แล้วสะบัดมือเป็นเชิงให้พนักงานนำการ์ดไปรูด “วันนี้ฉันถือว่า เลี้ยงส่งแกแล้วกันนะ เจ” เกตรับสลิปมาเซ็น เมื่อได้รับบัตรแล้ว เธอไปเจติยาเดินออกไปนอกร้าน โดยมีสายตาคู่หนึ่งที่คอยสังเกตุพวกเธอตลอดเวลา ไม่ว่าพวกเธอจะทำอะไร สายตาของเขาจับจ้องอยู่ที่เจติยาคนเดียว เธอเป็นคนเดียวที่กุมหัวใจของเขาเอาไว้ หลังจากที่กลับมาจากการรับประทานอาหารเที่ยง ชลันทรรู้สึกได้ว่าตัวเองทำงานไม่รู้เรื่องเลย ในสมองเขาตอนนี้มีแต่ เจติยาคนเดียวเท่านั้น เขารู้สึกเหมือนมีคนคอยปกปิดอะไรเขาอยู่ แต่เขาไม่รู้ว่าคืออะไร เขาหงุดหงิดเกินกว่าที่ควรจะเป็น “ช่วยต่อสายถึงเจตปรียาให้ผมด้วย ขอบคุณครับ” เขาสั่งเลขาผ่านอินเตอร์คอม สักพัก สายโทรศัพท์ถูกต่อเข้ามาให้กับเจ้าของห้อง “สวัสดีครับแจน สบายดีไหมครับ” เขากรอกเสียงลงตามสาย เสียงเขากังวานก้องแต่แปลกประหลาด “พี่ลันมีธุระอะไร กับแจนหรือเปล่าคะ พอดีแจนต้องไปคุยงานกับลูกค้าตอน3โมงคะ” น้ำเสียงของแจนเต็มไปด้วยความสงสัย พร้อมกับความที่ไม่อยากคุย “งั้นพี่ขอเวลาไม่มากหรอกครับ พี่อยากรู้ว่าน้องเจมีอะไรปิดพี่หรือเปล่า แจนพอจะรู้ไหมครับ” เขาถามถึงประเด็นที่เขาสงสัยทันที เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา แจนเองมีอาการอ้ำอึงก่อนที่จะตอบ เธอคิดหาประโยคที่น่าจะดีที่สุด “ไม่มีอะไรหรอกค่ะ พี่ลัน สงสัยพี่ลันคงทำงานหนักคิดมากไปเองมั้งคะ” เธอตอบออกไปแล้วโล่งใจ “หรือครับ แจนพอจะบอกพี่อีกเรื่องได้ไหมครับว่า ทำไมน้องเจยังไม่ยอมมาทำงานที่บริษัทพี่ซะทีละครับ” เขาถามอีกคำถามทำไม แจนไม่รู้จะตอบอย่างไรดี จนเธอได้ยินเสียงเลขาหน้าห้องของเธออินเตอร์คอมเข้ามา “พี่ลันคะ เรื่องนี้ไว้ค่อยคุยวันหลังนะคะ แจนต้องรีบไปแล้ว สวัสดีคะ” แจนวางสายอย่างโล่งใจที่วางสายบุคคลอันไม่พึงประสงค์ แล้วเดินออกไปจากห้องทำงาน เพื่อไปหาลูกค้าที่ห้องประชุม วันนี้เจมาขอติดรถแจนกลับบ้านด้วย เพราะเธอตะลอนไปกับรถของเกตที่มารับเธอตั้งแต่เช้า เจมานั่งรอนั่งห้องทำงานของแจนสักพัก ก่อนที่แจนจะเดินเข้ามาหน้าเครียด ทันทีที่แจนเห็นเจ แจนหยุดเดินแล้วมานั่งข้างน้องสาว “ยายเจ ไปทำอะไรให้อีตานั้นสงสัย รู้ไหมวันนี้อีตาพี่ลันของเธอโทรมาหาพี่ เล่ามาเดี่ยวนี้นะยายเจ” พี่สาวของเธอเริ่มบรรเลงกับเธอทันที “พี่แจนใจเย็นๆก่อน ขอเจดื่มน้ำก่อนได้ไหม” เจติยาค่อยๆดื่มน้ำแล้วมองปฏิกิริยาของพี่สาวเธอที่เริ่มหงุดหงิด “ยายเจ เล่ามาเดียวนี้นะ” พี่สาวของเธอเร่ง “คะ เล่าแล้ว วันนี้เจไปเอาวีซ่ากับ ยายเกต แล้วเลยไปทานข้าวเที่ยงแถวนั้น เจไปจ๊ะเอ๋ กับพี่ลันมาคะ แต่เจไม่ได้คุยอะไรกับพี่เขานะพี่แจน เขาโทรมามีอะไรหรือเปล่า” เจเล่าเสร็จแล้ว แจนเดินไปเก็บของบนโต๊ะของเธอ “ไม่มีอะไรหรอก เขามาถามพี่เรื่องเราทำไมยังไม่ไปทำงานซะที เอาเถอะ ไม่ได้เจอกันก็ดีแล้ว เดี่ยวอาทิตย์หน้าก็ไปเรียนต่อแล้ว พี่เป็นห่วงเรารู้ไหม” แจนเก็บของเสร็จแล้วเดินมาลูบหัวน้องของเธอ ทั้งคู่เดินออกไปจากห้องทำงานของแจน ลงลิฟท์แล้วตรงไปที่จอดรถ “เจ ขับรถแทนพี่หน่อยนะ พี่เมื่อยๆ” แจนนั่งลงตรงที่นั่งข้างคนขับ เจขับรถไปเรื่อยๆ โดยเธอไม่รู้เลยว่ามีใครบ้างคนขับรถตามเธอกลับบ้านด้วย เมื่อเธอจอดรถลงที่บริเวณหน้าบ้าน รถคันนั้นจอดตีขนาดกับรถของเธอทันที แจนมองเห็นว่าเป็นรถของลันทร เธอเดินลงจากรถมาก่อนเจติยาที่ยังนั่งงงๆอยู่ในรถ “พี่ลันมีธุระอะไรคะ ถึงมาที่บ้าน คุณพ่อบอกแล้วนิคะ ว่ามีอะไรให้คุยกันที่ทำงาน” แจนมองตาดุไปที่เจ ให้รีบเข้าไปที่บอก ชลันทรมองเห็นว่าเจติยากำลังจะเข้าบ้าน เขารีบเบี่ยงตัวที่จะเดินตามเจติยาไป “แจน พี่ของคุยกับเจได้ไหม ไม่นาน พี่สัญญา” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเข้ม แฝงไปด้วยความจริงใจ แจนยืนคิดสักพัก โดยมีสายตาที่ร้อนรนของลันจับจ้องอยู่ “พี่ลันไปรอที่ห้องรับแขกก่อน เดี่ยวแจนจะไปตามเจให้ แจนให้เวลาแค่ 5 นาทีค่ะ” แจนเดินเข้าไปในบ้าน โดยมีลันเดินตามเข้าไป แจนส่งสายตาไม่พอใจให้เขาแล้วเรียกสาวใช้ไปตามเจติยาให้มาพบเธอ พวกเขานั่งรอเจติยาไม่นาน เธอเดินมาพร้อมน้ำหวานสีสวย 3 แก้ว ============ มีต่อค่ะ จากคุณ : ลาเวนเดอร์สีม่วงอ่อน - [ 11 ต.ค. 48 21:48:58 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “เจ พี่ให้เวลาเราแค่ 5 นาที แล้วเดี่ยวพี่จะมาตามนะ” แจนหันมาบอกกับน้องสาวของเธอแล้วเดินออกไป “พี่ลันมีเรื่องอะไรจะคุยกับเจคะ” เธอมองเขา ชลันทรมองตอบเธอ “ทำไมน้องเจยังไม่เข้าไปทำงานละคะ พี่คิดว่าเจจะเข้ามาทำงานแล้วซะอีก” เขาถามเธอเพื่อให้เธอเอื้อยเอ่ย พูดจากับเขาให้มากกว่านี้ เขากลัว กลัวว่าเธอจะไม่ยอมคุยกับเขาอีก “เจคิดว่า เจอยากจะพักก่อนคะ แล้วค่อยทำงาน ถ้าพี่ลันขาดคนจริงๆ ลองโทรถามเกตสิคะ เห็นบอกว่าหางานอยู่” เธอบอกเขาอย่างไม่สนใจเท่าไรนัก “ถ้าพี่ลันมีธุระแค่นี้ เจขอตัวนะคะ พอดีเจไม่ค่อยว่างเท่าไร” เจติยาเดินออกไป “เจ คุยกับพี่ก่อนได้ไหม” ชลันทรอ้อนวอนเธอ แต่เธอไม่สนแล้วเดินไปทันที เขาปรารถนาที่จะคุยกับเธอมากกว่านี้ แต่เธอปฏิเสธเขา แต่ถึงอย่างไรเขาจะไม่ท้อเด็ดขาด ขอเพียงแค่เธอคุยกับเขามากกว่านี้ก็เพียงพอ เจเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่นแล้วทรุดตัวนั่งลง พร้อมหยิบคุกกี้เข้าปาก แจนหันมามองแล้วยิ้มอย่างพอใจ “คุยกันเสร็จแล้วหรือ ยายเจ” เธอวางหนังสือลงบนตักแล้วหันมาสนใจน้องสาว “อืม ไม่อยากจะคุยเท่าไรหรอกพี่แจน เจตัดใจจากเขาได้แล้วนะ เจกลับมาเป็นเจคนใหม่แล้ว” เจพูดแล้วรู้สึกแปลบๆที่หัวใจ เธอพูดไปว่าตัดใจได้แล้ว มันเป็นจริงหรือเปล่า เจติยานั่งคิดอยู่คนเดียวสักพัก แล้วลุกขึ้น “เจขึ้นไปจัดกระเป๋าต่อดีกว่า เดี่ยว 6 โมงเจลงมาทานข้าวนะคะ” เจติยาเดินขึ้นไปข้างบนปล่อยให้แจนนั่งอ่านหนังสือต่อ แต่เธออ่านหนังสือไปได้สักพัก เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นมา แจนคุยโทรศัพท์สักพักแล้วอมยิ้ม จนพ่อแม่ของเธอกลับเข้ามาในบ้านแล้วเห็นแจนนั่งอ่านหนังสือไปยิ้มไป “ยายแจน เราไปอารมณ์ดีมากจากไหนเนี่ย” แม่ของเธอนั่งลงแล้วแหย่ลูกสาวคนโต “คุณแม่ก็ เดี่ยวแจนไปตามยายเจลงมานะคะ แล้วจะได้ให้เด็กตั้งโต๊ะเลย” แจนเดินเลี่ยงออกไป สร้างรอยยิ้มให้พ่อแม่ของเธอ เพราะนานๆที พวกท่านถึงจะเห็นลูกสาวคนโตของเธออารมณ์ดีสงสัยจะมีเรื่องดีๆ เกิดขึ้นไม่ต่างจากยายเจ ที่กำลังจะบินไปเรียนต่อ เพื่อทิ้งอดีตที่ไม่น่าจะจำของเธอ วันที่เดินทางก็ถึง พ่อแม่ของเธอพร้อมทั้ง พี่สาวและเพื่อนสนิทของเธอมาส่งเธอที่สนามบิน เจติยากอดแม่ของเธอไม่ยอมปล่อย จนเรียกเสียงหัวเราะให้ ทุกคน “ยายเจ ไปแค่ 2 ปีเองนะลูก ไว้ว่างๆแม่บินไปหาลูกก็ได้” แม่ของเธอปลอบลูกสาวของเธอ ในขณะที่เดินไปส่งที่ประตูตรวจหนังสือเดินทาง “ค่ะแม่ พี่แจนฝากดูพ่อด้วยนะค่ะ ส่วนเกต ได้งานแล้วโทรมาบอกด้วยนะ” เธอปล่อยมือจากแม่ของเธอแล้วเดินเข้าไปยังประตู “ถึงแล้วโทรมาบอกแม่ด้วยนะลูก” แม่ของเธอบอกกำชับอีกครั้ง “คะแม่ไม่ต้องห่วงนะคะ พี่ทัตจะไปรับเจที่สนามบินคะ” เธอโบกมือลาแล้วเดินเข้าไปข้างใน น้ำตาของเธอเอ้อล้นออกมา เพราะด้วยความที่ไม่เคยจากแม่ไปไหนนานๆของเธอ ระหว่างทางที่อยู่บนเครื่องบินของสายการบินไทย ที่บินตรงจากกรุงเทพถึง โอ๊คแลนด์ ใช้เวลาบินทั้งหมด 10 ชั่วโมง ทางสายการบินเสริฟ์อาหารและอาหารว่างหน้าตาสวยงาม เพราะเธอบินมาในชั้นธุรกิจ ที่นั่งสบายและกว้างขวาง เธอเดินออกมาจากบริเวณขาออกแล้วมองหากันติทัตที่ยืนรอเธอ เขาได้ยินตั้งแต่ประกาศว่าเครื่องบินลงจอดที่สนามบินแล้ว กันติทัตเดินตรงไปหาเธอเพื่อช่วยเข็นกระเป๋า “สวัสดีครับ น้องเจ นั่งเครื่องนานๆ เหนื่อยไหมครับ” เขาถามเธอด้วยน้ำเสียงอบอุ่น เขาเข็นรถใส่กระเป๋าเธอไปที่จอดรถ “ไม่เหนื่อยค่ะพี่ทัต คุณแม่จองตั๋วเป็นชั้นธุรกิจให้ค่ะ เลยสบายๆค่ะ” เจยิ้มให้เขาแล้วเดินไปนั่งบนรถ ทัตขับรถเข้าไปในเมืองโอ๊คแลนด์ “ถ้าน้องเจง่วงจะนอนก็ได้นะครับ เดี่ยวถึงที่พักแล้วพี่ปลุก” กันติทัตบอกเจติยา เพราะเห็นเธองั้นสับพงก “ค่ะพี่ทัต” เจตอบแล้ว หลับตาลงทันที กันติทัตมองเจแล้วยิ้มในความเอ็นดู กว่าที่จะมาถึงที่พักของเธอ เจแถบจะเป็นลมสลบ เพราะบอกได้คำเดียวว่ารถติดพอๆกับกรุงเทพ เนื่องจากเป็นเวลาเช้าที่ทุกคนจะต้องออกมาทำงาน “น้องเจครับ พี่ให้เวลาพักผ่อนและจัดเสื้อผ้านะครับ หวังว่าห้องคงอยู่ได้นะ พี่ให้คนมาทำความสะอาดเมื่อวานนี้ น้องเจพออยู่ได้นะครับ” ทัตวางกระเป๋าของเจที่บริเวณหน้าห้องนอน “ค่ะพี่ทัต ไม่ต้องห่วง เจอยู่ไหนก็ได้ค่ะ สบายๆ” เธอหันมายิ้มกว้างอย่างพอใจให้กับเขา “งั้น ประมาณ 5 โมงเย็นพี่มาตามไปทานข้าวนะครับ เดี่ยวพี่ไปก่อนละกัน เพื่อน้องเจอยากพักผ่อน” เขาเดินตรงไปที่ประตูพร้อมกับเจที่เดินตาม “ค่ะพี่ทัต ขอบคุณมากนะค่ะ” เจเปิดประตูให้เขาแล้วยิ้มให้อีกที ก่อนที่จะปิดประตูลง เจนั่งเก็บกระเป๋าอยู่สักครู่ใหญ่แล้ว ไปอาบน้ำนอน เพราะเหนื่อยจากการเดินทางจนลืมโทรศัพท์หาแม่ของเธอที่เมืองไทย ชลันทรทำงานอย่างหงุดหงิดมาตลอด 1 เดือนที่ผ่านมา เพราะเจติยาควรจะมาทำงานกับเขาได้แล้ว แต่นี้เธอหายไป เขาได้แต่สงสัยว่าเธอหายไปไหน เขาเพียรถามพ่อแม่ของเธอ แจน และ เกต แต่ไม่มีใครตอบคำถามเขาได้เลยสักคน เพราะพวกเขาเหมือนจะเลี่ยงตอบคำถามด้วยซ้ำไป เมื่อสักครู่นี้ เลขาของเขาเข้ามาบอกว่ากันติทัตโทรมาตอนที่เขาเข้าประชุม และให้เขาโทรกลับด้วย ชลันทรต่อสายถึงกันติทัตทันที “ไงทัต มีเรื่องด่วนอะไรหรือเปล่า” เขาพูดอย่างหงุดหงิด พร้อมทั้งอ่านเอกสารไปด้วย “ไม่มีอะไรหรอก ตั้งใจโทรมาถามสารทุกข์สุกดิบเท่านั้นแหละ” ทัตพูดอย่างอารมณ์ดีจะใจเย็น “เออ แค่นี้ใช่ป่ะ เฮ้ย ทัตนายพอจะรู้จักสำนักงานนักสืบป่ะ” เขาถามทันทีที่คิดได้ “ไม่ว่ะ นายก็รู้ว่า ข้าไม่ได้อยู่เมืองไทยมานานแล้ว จะให้ตามหาใครหรือสาวนางไหนว่ะ” ทัตพูดไปหัวเราะไป “ไม่ใช่เรื่องของนาย ถ้าไม่มีอะไรแค่นี้ก่อนแล้วกัน งานมีเยอะไม่ใช่ ไปเรียนไม่ยอมกลับแบบนาย” “OK See you โว้ย” กันติทัตวางสายไปแล้ว ชลันทรยังคงนั่งทำงานไปพร้อมกับคิดว่า เจติยาจะหายไปไหนได้ โดยปกติไม่ว่าเธอไปไหนก็จะต้องมีคนทราบ หรือว่าเธอตั้งใจจะหลบหน้าเขา เมื่อเขาคิดได้อย่างนั้น ชลันทรสั่งให้เลขาเขาติดต่อสำนักงานนักสืบทันที เขาต้องการจะรู้ให้เร็วที่สุดว่าเจติยา หายไปไหน ================ จบตอน จากคุณ : ลาเวนเดอร์สีม่วงอ่อน - [ 11 ต.ค. 48 21:50:11 ]

ความคิดเห็นที่ 3  ถ้ารู้ว่าไปพร้อมนายกันติทัตอะไรจะเกิดขึ้น จากคุณ : donutty (Donut_ty) - [ 11 ต.ค. 48 22:05:08 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ขอแปะหน่อยนะคะ แหะๆ จากคุณ : มิรันตี - [ 11 ต.ค. 48 22:05:24 A:203.188.63.70 X: TicketID:104283 ]

ความคิดเห็นที่ 5 อ้าวโทรไปหาเค้า แต่ดันไม่รู้ว่าเค้าอยู่กะคนที่ตามหา เอิ้กก จากคุณ : โอเลี้ยงแก่ๆ - [ 11 ต.ค. 48 22:48:01 ]

ความคิดเห็นที่ 6 สายไปแล้วล่ะนายลัน จากคุณ : nongwin - [ 12 ต.ค. 48 04:12:25 ]

ความคิดเห็นที่ 7 แหม ไม่อยากบอกว่าสมน้ำหน้า ฮี่ๆ จากคุณ : scottie - [ 12 ต.ค. 48 23:36:49 ]

ความคิดเห็นที่ 8 แฮ่.. เก็บครบทุกตอนแล้วนะค้า ตาแฉะเลยค่ะ อิอิ *0* สงสารตาชลันนิ๊ดนึงอ่าค่ะ 55+ แต่ไม่เชียร์ใครเลยดีกว่า เหอเหอ.. จะรออ่านตอนต่อไปนะค้า V ^ ^ จากคุณ : มิรันตี - [ 13 ต.ค. 48 00:48:43 A:61.91.176.93 X: TicketID:104283 ]

ความคิดเห็นที่ 9 จะเป็นใครน้าที่อยู่ในในเธอ จากคุณ : โตขึ้นจะกลายเป็นยุง - [ 13 ต.ค. 48 14:40:01 ]

ความคิดเห็นที่ 10 555555555แหมถ้าบอกกันติทัตก็รู้เรื่องไปแล้ว จากคุณ : รียา - [ 15 ต.ค. 48 01:49:38 A:203.172.55.31 X: TicketID:103817 ]