ฉันเดินลงไปซักผ้า แล้วกลับขึ้นมาบนห้อง ทันเห็นคุณดาคุยโทรศัพท์ อยู่กับใครสักคน มีเสียงแว่ว ๆ มาว่าคุณหนูๆ พอเห็นฉันเท่านั้นก็ทำท่า ลับๆล่อๆ ไม่อยากจะบอกเลยจริงๆ ว่าไม่ต้องทำท่าอย่างนั้นหลอก ฉันนะรู้แล้ว รู้ว่าคุณน่ะมีแฟนแล้ว ฉันเดินลงไปด้านล่างบริเวณครัว กินครัวซองช๊อคโกเลต ที่คุณดาอุตส่าห์มีน้ำใจซื้อมาให้ รู้สึกโหวงๆ ในทรวงอก ทั้งๆที่คิดว่าจะไม่สนใจแล้วแท้ๆ ทั้งๆที่พยายามหักห้ามใจ แต่ทำไมแค่เพียงคุณคุยโทรศัพท์กับใครอื่น จิตใจมันทำราวกับจะโบยบินออกไปให้ได้ ....
เสียงลากเก้าอี้ข้างๆตัว กับเสียงถอนหายใจนั้น มันทำให้ฉันตื่นจากภวังค์ ฉันหันหน้าไปมองคนที่แก่ถอนหายใจ จึงพบแววตาระรื่นเกินเหตุ มีแววง้องอนที่มองมาอยู่ก่อนแล้ว
ตอนเที่ยงนี้ ไปกินข้าวข้างนอกกันมั้ย จะพาไปดูอะไร อะไร ด้วย ถ้า อะไรๆ ที่คุณดาหมายถึง จะเป็นคน และเป็นคนเดียวกับที่คุณดาคุย ฉันก็ไม่รู้จะว่ายังไง ความสัมพันธ์ระหว่างเรา มันก็เป็นแค่ความสัมพันธ์ของคนแอบอ้างเท่านั้น
ไม่อยากไป คุณดาไปเถอะ ฉันอยู่ที่ห้องได้ ฉันปฏิเสธคุณดาไป หวังในใจให้คุณดามาง้อมากกว่านี้ มาอธิบายเรื่องราวต่างๆ ให้ฉันฟัง มาบอกว่าฉันเข้าใจผิด มาบอกว่าฉันคิดไปเอง .... แต่ก็ไม่มี มันเป็นธรรมดา ของคนขี้งอนและขี้โมโหนะ ที่ต้องการคนง้อ คนเอาใจ ก็ถ้าไม่ต้องการให้เธอมาสนใจ จะโมโหไปทำไม ...แต่ไอ้คนง้อนี้สิ มันดันง้อไม่ถูกเส้น ก็เลยทำเอาโมโห กันไปใหญ่ จนเกือบๆเที่ยง ฉั้นได้ยินเสียงเปิดประตูห้อง คุณดาคงออกไปแล้ว เลยกะว่าจะย่องไปเล่นคอมพิวเตอร์ที่ห้องนอนคุณดาสักกะหน่อย แต่พอเปิดเครื่องไม่ทันไร เสียงเปิดประตูห้องพร้อมใบหน้ายิ้มแบบแปลก ๆ เหมือนครูที่กำลังจับนักเรียนที่แอบกินขนมในห้องได้ เกลียดซ๊ะจริงไอ้ใบหน้ารู้ทันเนี๊ย
อะแฮ่ม คุณดาทำเสียงไอ ยังกะฉันตาบอดมองไม่เห็น
ก็ได้ๆ ฉันขอโทษ ที่ไม่ขออนุญาต ก็ฉันมันมารยาทไม่ดีนิ ก็นึกว่าคุณดาออกไปข้างนอกแล้วนิ
คราวนี้คุณดาปิดประตูห้องก่อนที่จะล้มตัวนั่งลงบนเตียง มันชักจะแปลกๆ ไปกันใหญ่ ธรรมดาเวลาฉันเข้ามาเล่นคอมในห้อง ไม่ว่าจะมีบุคคลที่สาม สี่ ห้า หรือไม่ก็ตาม คุณดาจะต้องเปิดประตูห้องทิ้งไว้นี้นา
ขอโทษทำไม... ไม่ได้โกรธ
ถ้าคุณดาจะนอน เดี๋ยวฉันออกไปนะ ไม่รบกวนแล้ว ฉันปิดคอมกำลังจะก้าวออกไป แต่มือใหญ่ๆ ของคุณดาก็รั้งเอาไว้
จากคุณ :
ออนลี้
- [
12 ต.ค. 48 03:51:50
A:203.113.71.105 X:
]
.:: คำสัญญา ขอบฟ้า และ ความทรงจำของสองเรา ::.
