ความคิดเห็นที่ 1 “โอ้โหภูมิ แต่งหล่อขนาดนี้กะจะมาขอแต่งงานเลยหรือไง” ตั้กสาวเปรี้ยวแซวทันทีที่เห็นเจ้าภูมิหล่อเกินปกติ ก็น่าจะแซว อยู่หรอกเพราะชุดสูทหรูเนี้ยบทั้งเนื้อทั้งตัวแบบนี้จะเห็นมันแต่งก็เฉพาะตอนที่ไปออกงานพร้อมแม่เท่านั้น เสียงกิ๊วก๊าวชอบอกชอบใจเรียกเจ้าของงานที่กำลังผสมเครื่องดื่มให้แพรหันมามองก่อนทำตาโตตะลึงมอง ขนาดเจ้าของวันเกิดเองยังใส่ชุดลำลองคือเสื้อยืดและกางเกงยีนธรรมดาไม่ได้แต่งตัวเป็นพิเศษ แต่คนเป็นแฟนกลับแต่งเสียเต็มที่ “ขอโทษนะคะน้องลันที่พี่ภูมิมาเลท พี่เร่งแทบตายกว่าเขาจะยอมเลิก” หนุ่มหล่อย้ายตัวเองไปยิ้มหวานใส่ตาโตๆแล้วคว้ามือนุ่มๆขึ้นกดจูบที่หลังมือจนผมได้ยินเสียงแพรกับตั้กบ่นอิจฉาขึ้นมาอีกรอบ “สุขสันต์วันเกิดค่ะ” ภูมิรพีรีบชิงบทพระเอกอย่างรวดเร็วด้วยการจูงมือแฟนสาวไปนั่งพร้อมวางของขวัญกล่องใหญ่ห่อมาสวยหรูลงตรงหน้า ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าของในนั้นคืออะไร ก็ไอ้ของชิ้นนี้แหละที่ทำให้ยัยพีซทนทำตัวปิดทองหลังพระไม่ไหว “ขอบคุณ” ลันตอบรับด้วยความยินดี แสดงออกทางสีหน้าจนผมมองเห็นเป็นดอกทานตะวันโผล่ขึ้นมาแทนที่ เจ้าหล่อนเอียงคอมองหน้าหล่อๆที่แต้มยิ้มแทบจะตลอดเวลาเหมือนคนในหลังคาแดง “อะไรเหรอ? กล่องใหญ่ขนาดนี้ใส่อะไรไว้เนี่ย?” “เปิดดูสิครับ” ท่าทางเจ้าภูมิจะลุ้นจนตัวสั่นเลยงานนี้ ดูตามันก็รู้ว่ารอให้ลันแกะของขวัญดูแทบไม่ไหว แต่ผมว่างานนี้มันคงต้องรออีกพัก...ก็ยัยพีซจอมยุ่งเสนอหน้าเข้ามาแล้ว “ลัน แกต้องรับผิดชอบนะ!” คนถูกบังคับรับผิดชอบละมือจากกล่องของขวัญหันไปหาเพื่อน เล่นเอาภูมิรพีทำหน้าโหดขึ้นมาแวบหนึ่งก่อนจะปรับสีหน้ายิ้มแย้มเหมือนเดิมเมื่อแฟนสาวเหลือบมอง “ฉันต้องเจอประสบการณ์ร้ายๆแบบนี้ก็เพราะแกคนเดียว!” “อะไรล่ะ?” ลันย้อนถามด้วยความสงสัย ผมได้แต่ถอนใจเพราะไม่อยากจะแกว่งปากหาปากหมากว่า งานนี้ปล่อยให้พีซโซโล่เดี่ยวจนสมใจเลยก็แล้วกัน “ก็ที่แกให้ฉันไปเอาโซดาเองไงล่ะ รู้มั้ยว่าฉันไปเจอเรื่องน่ากลัวสุดหฤโหดขนาดไหน ไอ้ห้องเก็บของของแกน่ะ แมงสาบเต็มเลย...น่าเกลียดที่สุด ใช้สาวน้อยน่ารักอย่างฉันไปเอาโซดาท่ามกลางแมงสาบเหม็นๆได้ไง ไอ้เพื่อนชั่ว” ตัวยุ่งอารมณ์ยกใหญ่จนผมต้องสะกิดไหล่เบาๆ แต่มันก็ยังไม่รู้ตัว ยังคงรนหาที่ด้วยการโวยวายโทษคนอื่นหน้าตาเฉยต่อ “จำไว้เลยนะว่าแกทำอะไรไว้กับฉัน มีอย่างที่ไหนวะ หลอกเพื่อนด้วยโซดาจนไปเจอแมงสาบเละๆนั่นน่ะ” “พีซ...ใจเย็น” ผมสะกิดพร้อมกระซิบข้างหูมัน “ดูหน้าไอ้ภูมิก่อนสิ” ตอนนี้ไม่ว่าหน้าอินทร์หน้าพรหมที่ไหนก็สู้หน้าภูมิรพีไม่ได้ ตอนนี้หน้าหล่อๆที่สาวๆชอบนักหนาของมันกลายเป็นหน้ายักษ์ที่เคยลุยเดี่ยว 1 ต่อ 9 จนชนะมาแล้ว ถ้ามองไม่ผิดผมเห็นพีซกลืนน้ำลายลงคอหนึ่งอึกก่อนจะใช้ปากคลี่คลายสถานการณ์ที่ไม่ปลอดภัยของตัวเองเร็วยิ่งกว่าตอนลงมือกินเสียอีก “เอ้อ...ช่างเหอะ ฉันอยากกินเองนี่นา แกอย่าสนใจเลย ไหนๆมีไรกินบ้างล่ะ แพร...เฮียเม้ง” พอลัลน์ลลิตตั้งท่าจะย้อนถามมันก็รีบจรลีหนีห่างไปอยู่อีกฟากหนึ่งของเจ้าภูมิ และแน่นอนว่าเพื่อนรักผมไม่มีทางจะยอมปล่อยให้ลันได้ถามอะไรอีกนอกจากหันเหความสนใจไปหาของขวัญที่มันเตรียมไว้ให้ “อย่าสนใจคนบ้าเลยค่ะน้องลัน เปิดดูดีกว่าว่าชอบไหม” แล้วความหวังของเจ้าภูมิก็เป็นจริงเมื่อลันแกะห่อออกจนเห็นกล่องพิมพ์ยี่ห้อเครื่องหนังดังของฝรั่งเศส ตากลมโตเหลือบมองเพื่อนที่นั่งตรงข้ามแวบหนึ่งเหมือนจะบอกให้ลุ้นพร้อมกันก่อนจะเปิดดูของข้างใน เปิดถุงผ้าและแหวกกระดาษซับออกก่อนจะถึงกระเป๋าถือลายโมโนแกรมและเชอร์รี่สีแดงลูกโตที่ผมเห็นในหนังสือเล่มนั้น ทุกคนเงียบกันไปหมดจนผมแทบจะได้ยินเสียงกลืนน้ำลายเพราะพอจะคาดเดาราคาหลายหมื่นของมันได้ ลันมองหน้ายิ้มบานแฉ่งของเจ้าภูมิก่อนจะขยับยิ้มกว้างให้พร้อมสำรวจของขวัญชิ้นใหม่ทันที แต่เซอร์ไพรส์ยังไม่หมดแค่นั้น... นอกจากระเป๋าถือราคาแพงหูฉี่แล้ว...เจ้าภูมิยังใส่กระเป๋าสตางค์ลายเดียวกันไว้ข้างในอีกด้วย...แน่นอนว่าทั้งสองชิ้นต้องมี ซีเรียลนัมเบอร์การันตีว่าของแท้แพงหูฉี่ไม่มีปลอมปน หนนี้แหละ ผมแน่ใจว่าได้ยินเสียงกลืนน้ำลายหลายอึกของสาวๆที่เหลือดังเอื้อกเลย ตัวผมเองก็อยากจะตบมือให้ความดันทุรังของเจ้าภูมิจริงๆ “ขอบคุณมากค่ะภูมิ” นานๆทีลันถึงจะพูดจาคะขากับเจ้าภูมิสักที ที่พูดวันนี้ก็คงมาจากอิทธิฤทธิ์กระเป๋าหลุยส์วิตตองนี่แหละ ถึงจะดูงกของไปนิดแต่ก็ดีใจจริงๆเสียด้วยสิ เจ้าหล่อนวางกระเป๋าลงก่อนขยับไปหอมแก้มสุดหล่อหลายฟอดพร้อมคำขอบ คุณแล้วยิ้มจนตาหยี แน่นอนว่าไอ้เพื่อนผมตอนนี้หน้าตามันบานยิ่งกว่ากระด้งฝัดข้าวเสียอีก “ขอบคุณมาก สวยจริงๆ” “งั้นน้องลันก็ต้องใช้นะครับ วันไหนไปเที่ยวกันก็หิ้วไปนะ ลองถือดูสิว่าเหมาะมือรึเปล่า” ภูมิรพีคลี่ยิ้มละลายหัวใจได้ง่ายยิ่งกว่าตื่นนอนแล้ว เจ้าหนุ่มหน้ามืดตามัวในความรักคะยั้นคะยอให้สาวเจ้าลองหิ้วกระเป๋าใบใหม่ที่แสนจะเหมาะสมในสายตาของมันถึงแม้คนถือจะเป็นพะยูนก็ตาม มันชื่นชมจนออกนอกหน้าไม่เกรงใจเพื่อนของสาวเจ้าที่ขอสำรวจและลูบคลำกระเป๋าสตางค์ใบละ 2 หมื่นกว่าสักครั้งในชีวิต ครั้งนี้ลันต้องเห็นความดีและน่ารักในตัวมันแน่ๆถึงได้ป้อนอาหารสารพัดอย่างให้มันกินจนขยับปากไม่หยุดหย่อน แถมฝ่ายหนุ่มก็มีความสุขเหลือแสนเพราะบางครั้งที่ลันคิดว่าไม่มีใครมองก็จูบมันเร็วๆหนหนึ่ง กว่าผมจะหาช่องลากมันมาคุยกันได้สติสตังเจ้าภูมิก็ลอยหายไปถึงไหนๆแล้ว “แกไปเอาจากไหนวะ? สั่งให้คนหิ้วเข้ามาไม่ทันแน่ๆ นี่ผ่านมาไม่กี่วันเองนะเว้ย ” ผมขยับไปกระซิบถาม ก่อนหน้านี้มันบอกผมแล้วว่าคนที่รอคิวอยู่เขาเอากระเป๋าไปแล้ว นี่มันเอามาจากไหนกันเนี่ย? “ความลับ” มันตอบง่ายๆแต่ตาเป็นประกายพราวก่อนหันไปสนใจแฟน ไอ้คำตอบแบบนี้ผมบอกได้อย่างเดียวเลยว่าราคาคงขึ้นเป็นสองหรือสามเท่าจนแตะหลักแสน เพราะกระเป๋าแพงหูฉี่ใหม่เอี่ยมไร้ราคีนี่คงไม่ได้ผุดขึ้นมาเหมือนดอกเห็ดในโรงเพาะที่รีสอร์ทบ้านมันชัวร์ แล้วจากที่ผมรู้จักมันมานี่...อะไรที่มันต้องการ หากหาซื้อได้ด้วยเงิน มันยินดีทุ่มเต็มที่... ตัวผมเองก็เคยมีความรัก...เป็นความรักแบบหน้ามืดตามัวยิ่งกว่าเจ้าภูมิเสียอีก อาการหนักเข้าขั้นหลงใหลไม่ฟังเสียงใครเลยทีเดียว แต่ผมยังโชคดีที่รอดมาได้...อดีตแฟนยังปราณีปล่อยผมเป็นอิสระเมื่อเจ้าหล่อนเจอคนใหม่ที่หล่อ รวย และทุ่มให้มากกว่าผม ถือว่าเจ้าหล่อนยังใจดีเผยตัวจริงให้เห็นก่อนจะหลอกผมไปจนหมด เท่าที่ผมได้ยินมา สำหรับผู้หญิง...การได้รับของขวัญจากเพศตรงข้ามจะถือว่าเป็นเพราะเสน่ห์ของตัวเองหรือความเต็มใจของผู้ให้ แต่สำหรับผู้ชายที่เป็นฝ่ายให้...บางครั้งมันก็คือการปอกลอกไม่ต่างจากพวกสิบแปดมงกุฎ โดยเฉพาะอย่างที่ถ้าโชคร้ายไปเจอเข้ากับยัยตัวแสบที่เห็นพวกเราเป็นตู้เอทีเอ็มที่กดได้ไม่มีลิมิท จริงอยู่ว่าเราให้ด้วยความพอใจ...แต่บางโอกาสมันคือการซื้อความสบายใจให้ตัวเองเช่นกัน “ชาตินี้เราจะหาแบบนี้ได้สักคนมั้ยวะตั้ก? ลันมันโคตรโชคดีเลย” ณัฐนรีครางใส่หูวธูสิริที่พยักหน้าเห็นด้วยก่อนจะเม้าท์กันเรื่องกิ๊กที่คบอยู่ ท่าทางยัยพีซจะเข้าไปบอกแล้วว่าเจ้าภูมิมันต้องจ่ายไปเท่าไรถึงจะได้กระเป๋านี่มา ก็ยัยตัวยุ่งมันได้ยินที่ผมถามนี่นา... ส่วนตัวคาบข่าว..โน่นไง ปอบทั้งหมู่บ้านกำลังก้มหน้าก้มตากินลูกเดียว จะเงยหน้าขึ้นมาเขม่นชาวบ้านบ้างก็ตอนที่อาหารที่หมายตาไว้ถูกแย่งไปต่อหน้า แถมบางครั้งยังคว้าแก้วผมไปดื่มหน้าตาเฉย ผมเลยต้องลุกไปผสมพันช์ผลไม้กับบาร์คาดี้ให้มันหลายรอบทั้งๆที่ดื่มเองไม่กี่แก้วเท่านั้น ช่างเถอะ...คืนนี้ทุกคนมีความสุขดีนี่นา ผมเองก็มีความสุข...ถึงจะต้องคอยดูแลหาของกินยัดใส่ปากปอบหิวโหยไม่ให้มันลุกขึ้นมาขัดความสุขคนอื่นไปเกือบค่อนคืนก็ตาม จากคุณ : มรีจิกา และ Pray (มรีจิกา) - [ 12 ต.ค. 48 13:51:04 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “ลูกพีซ...อยู่ไหนลูก? มาหาแม่หน่อยสิคะ” แม่ฉันเรียกหาเสียงอ่อนเสียงหวานแต่เช้าตรู่จนขนแขนฉันลุกชูชันไปหมด...มีปัญหาแหงๆงวดนี้ “มีอะไรหรือคะแม่?” คุณน้องศุภรางศุ์ของคุณหญิงแม่ของไอ้ภูมิยิ้มให้ฉันอย่างสดชื่นแจ่มใสชนิดที่น่าหวั่นใจเป็นที่สุด ถ้าจะให้บรรยายเหมือนที่เขาเขียนกันในนิยายก็ต้องบอกว่าสัญชาตญาณระวังภัยของฉันกรีดร้องดังลั่นไม่ต่างจากเสียงไซเรนเลย แต่คราวนี้มันดังเป็นเสียงไซเรนรถพยาบาลเสียด้วยสิ ตายหยังเขียดแหงๆ “แม่เพิ่งจะนึกขึ้นได้ว่าอีกเดือนเดียวก็จะเดือนสิบสองแล้ว ลูกไม่เตือนแม่เลยนะคะ” ปากที่วาดลิปสติกไว้สวยของแม่ขยับแย้มคล้ายๆผีปากฉีกของญี่ปุ่นได้อย่างน่าสยอง ดูดีๆแล้วก็เหมือนจะเห็นฟันแหลมคมเรียงเป็นแถวโผล่ออกมาเสียด้วยสิ “แม่ก็ไม่อยากจะบอกว่าลูกขี้ลืมหรอกนะจ๊ะ แต่ลูกไม่ได้เตือนแม่มาตั้ง 3 ปีแล้ว ความทรงจำลูกพีซนี่ไม่ไหวเลยนะคะ” “อะไรเหรอคะ เดือนสิบสอง?” ฉันกลั้นใจย้อนถามตีหน้าซื่อ ไม่นะ...อุตส่าห์เงียบไม่พูดถึงจนรอดมาได้ตั้ง 3 ปีแล้วทำไมแม่ยังนึกออกอีกนะเนี่ย... “ก็ลอยกระทงไงคะ ตอนลูกเตรียมสอบเข้ามหา’ลัยแม่ก็ยอมหยวนๆให้เพราะเห็นว่าต้องอ่านหนังสือ พอเข้าปี 1 ลูกก็ต้องปรับตัวเข้ากับเพื่อนใหม่แถมมีกิจกรรมสารพัด พอมาปีที่แล้วแม่ก็วุ่นกับเรื่องไปทัวร์ต่างประเทศกับเพื่อนๆ แถมหนูก็ไม่เตือนแม่ด้วย กว่าแม่จะนึกได้ก็ตอนที่เห็นโฆษณาลอยกระทงในโทรทัศน์แล้ว ปีนี้แม่จะไม่ยอมพลาดเด็ดขาด!” จนได้....พระเจ้าไม่มีจริงนี่นา...ใครบอกกันว่าพระองค์ทรงเมตตาสรรพชีวิตในโลกหล้า โกหกกันชัดๆเลย! รู้งี้ไปบนหลวงพ่อที่นครปฐมดีกว่า เห็นว่าสมใจไปหลายคนแล้วด้วย... “ก็พีซ...” ฉันอ้าปากจะแก้ตัว แต่ก็ไม่ทันแม่สะบัดพัดลูกไม้ในมือปิดฉับแล้วเคาะมันกับมือเป็นจังหวะคล้ายๆเสียงสับหมู “ไม่เป็นไรค่ะลูก...ปีนี้แม่จะช่วยหนูเต็มที่ รับรองว่าหนูจะต้องได้ทั้งถ้วยรางวัลและสายสะพายแน่นอน ว่าแต่...มหา’ลัยหนูนี่เขามีสายสะพายหรือมงกุฎให้บ้างหรือเปล่าคะ? เวลาทำผมตอนประกวดจะได้ทำให้สวยรับกันพอดี” “ไม่มีค่ะไม่มี ในมหา’ลัยไม่มีสายสะพายกับมงกุฎ ถ้วยรางวัลก็ไม่มีค่ะ” ถ้ามีฉันต้องเอาไปผูกคอตายแน่ๆ ทำไมแม่ถึงเกิดนึกขึ้นได้นะช่วงนี้ หรือว่าฉันว่างเกินไปจนเผลอนอนกลิ้งไปกลิ้งมาทำตัวสบายเกินเหตุ ทั้งๆที่อุตส่าห์เงียบกริบไม่พูดถึงมาตั้ง 3 ปีแล้วแท้ๆ บ้าชะมัด! “ไม่เป็นไรค่ะ แต่หนูต้องประกวดดาวจุฬาด้วยนะ พอขึ้นปี 4 เราค่อยประกวดมิสยูลีค เรียนจบแม่จะส่งลูกพีซของแม่ลงเวทีมิสไทยแลนด์ยูนิเวิร์ส ได้ตำแหน่งพร้อมดีกรีจากคณะสถาปัตย์เก๋ค่ะลูก ต่อจากนั้นเราจะไปขึ้นเวทีนางงามจักรวาลกันนะคะ” แม่ตัดสินใจวางแผนได้ทันควัน เรื่องความมั่นใจของแม่นี่ฉันรู้มานานตั้งแต่เริ่มขึ้นเวทีประกวดครั้งแรก และบางครั้งแม่ก็ได้แต่ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันเพราะไม่สมหวังเท่าที่ควร แต่แค่บางครั้งเท่านั้นนะ...นานๆครั้งด้วย หลังจากแม่เปิดประชุมจัดคอร์สเสริมสวยและตารางอาหารกระต่ายเสร็จฉันก็อยากจะร้องหาพ่อให้ช่วยลูกสาวแสนน่ารักคนนี้ให้พ้นจาก ขุมนรกที ทุกครั้งที่แม่จะส่งฉันลงประกวดความงามกิจกรรมส่วนตัวของฉันต้องถูกเปลี่ยนแปลงและตัดออกเกือบหมด เริ่มตั้งแต่การฝึกกิริยามารยาทแบบไทย การตอบคำถาม จนถึงดูแลสภาพร่างกายและอาหารที่แสนจะเข้มงวด ถึงฉันจะอยู่กับมันมานานหลายปีจนชาชิน แต่เรื่องอาหารนี่ให้ตายยังไงก็ไม่เคยชินสักที คนอื่นๆที่เข้าประกวดจะต้องกินอาหารกระต่ายเหมือนฉันบ้างรึเปล่านะ? “ทำไม...ทำไมฉันถึงต้องกินอาหารกระต่ายบ้าๆนี่ด้วยวะ!” มันทรมานจริงๆนะ บางครั้งที่น้ำหนักฉันเกินที่แม่ต้องการฉันต้องกินแต่แครอทแท่งหรือผักต้มเปล่าๆทั้งวันเลย แย่ๆ เห็นทีฉันจะต้องกินตุนไว้ก่อนแล้ว...ไม่งั้นมีหวังเป็นถั่วงอกหัวโตเหมือนอีทีแน่ “เฮียเม้ง...ว่างป่ะ? ไปหาของอร่อยๆกินกันเหอะ” ฉันโทรหาตี๋หนุ่มเป็นคนแรก วันอาทิตย์แบบนี้คนอื่นคงนอนกลิ้งอยู่บ้านไม่ก็ออกไปเที่ยวกันหมด ตั๊กคงจะออกไปกับกิ๊กใหม่ แพรก็ทำตัวเป็นแม่บ้านทำงานบ้านอยู่บ้านทั้งวัน ส่วนลันไม่ต้องพูดถึง...ถ้าไม่ออกไปเดทกับภูมิก็ต้องมีนายแบบหล่อล่ำแต่ปากหมาไปเป็นบ๋อยกิตติมศักดิ์ให้ที่ร้านแน่นอน “ไม่ว่างหรอก ฉันจะออกไปวัดอยู่พอดีเลย” มโนพัศปฏิเสธเรียบๆตามสไตล์มหาที่อยู่ตามวัด “วันนี้วันพระ ฉันจะไปถวายเพลกับถวายสังฆทาน” “ทำไมต้องไปทำสังฆทานด้วยล่ะเฮีย?” คนอื่นๆเขาไปทำสังฆทานกันวันพระด้วยเหรอ ไม่ใช่ว่าไปเมื่อไหร่ก็ได้หรือนี่ “ทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้ปอบ” ปอบเหรอ? มันมีจริงเหรอเนี่ย? ท่าทางเฮียแกจะหมกมุ่นเรื่องพระเรื่องเจ้ามากไปหน่อยแล้ว ขนาดเสียงแกยังฟังผิดปกติเลย เหมือนจะประชดคนไงไม่รู้ “พักนี้โดนปอบรังควานบ่อยเลยต้องไปทำบุญให้บ้าง ไม่งั้นมันคงตามไม่เลิก” “วัดไหนอ่ะ? ไปด้วยดิ” พักนี้ฉันก็ซวยบ่อยๆ ดูอย่างเรื่องที่แม่ฉันจะส่งประกวดนางนพมาศสิ ถ้าได้ไปทำบุญกับเขาเสียบ้างกุศลผลบุญน่าจะทำให้ดวงดีขึ้น “ทำบุญเสร็จไปหาอะไรอร่อยๆกินกันนะ” “ก็ได้...” กว่าจะตอบได้นี่ช้าเหลือเกิน ไม่รู้คิดอะไรนักหนา กลัวฉันจะไปแบ่งบุญแกหรือไงก็ไม่รู้ “งั้นเจอกันที่ BTS อ่อนนุชตอน 9 โมงครึ่งนะ ฉันจะเอารถไป” “ได้เลย...” ฉันรับคำปุ๊บพี่แกก็ตัดสายทิ้งเลย สงสัยปวดท้องจะรีบไปเข้าส้วมแหงๆ หึหึหึ ในที่สุดฉันก็มีเจ้ามือไปเลี้ยงข้าวแล้ว งานนี้ไม่อิ่มไม่เลิกแน่! หลังเจอกันตามนัดเฮียแกขับรถคันใหม่เอี่ยมอ่องอายุไม่เกิน 3 เดือนพาฉันไปถึงวัดแถวฝั่งธนฯที่อยู่ตรงข้ามกับหอประชุมกองทัพเรือก่อนเวลาเพลเกือบชั่วโมง มีเวลาให้ฉันเดินไปสำรวจรอบวัดและเล่นกับแมวในวัดอีกพักหนึ่ง ส่วนอาตี๋หนุ่มก็เข้าศาลาไปจัดการเรื่องของถวายที่เตรียมมาด้วย ฉันไม่ได้เข้าวัดมานานมากแล้ว พอลงจากรถได้เดินในเขตวัดก็รู้สึกได้ถึงความแตกต่างเหมือนเป็นคนละโลกกับภายนอกทันทีเลย ต้นไม้ใหญ่ยักษ์อย่างต้นโพธิ์และต้นไทรสร้างความร่มเย็นได้อย่างน่าประหลาดใจ บรรยายกาศอันเงียบสงบช่วยให้จิตใจผ่อนคลายได้จริงๆ เพราะแบบนี้นี่เองเฮียเม้งถึงชอบไปวัดนัก “พีซ...มาได้แล้ว พระจะฉันเพลแล้ว” พ่อมหาโผล่มากวักมือเรียกให้ฉันต้องรีบเข้าไปหา พอเข้าไปในศาลากว้างก็เห็นผู้เฒ่าผู้แก่แต่งตัวเรียบร้อยนั่นพนมมือแต้ให้มัคทายกอาราธนาธรรม “ทางนี้...มานั่งนี่” จากนั้นจนกระทั่งพระเริ่มฉันเพลสีหน้าของฉันคงไม่สบอารมณ์เฮียเม้งนัก เพราะแกหันมาเหล่ฉันด้วยแววตาสมเพชนิดๆแกมระอาหน่อยๆ ก็ไอ้ท่านั่งพับเพียบที่ถูกแม่ฝึกมาจนช่ำชองของฉันไม่ได้ช่วยให้นั่งนิ่งได้นานๆโดยไม่ถูกเหน็บกินเลย โอย...มันเจ็บจี๊ดจริงๆนะเนี่ย... “ไป..กลับกันเถอะ เรียบร้อยหมดแล้ว” เม้งหันมาบอกหลังกรวดน้ำและยกถังสังฆทานสีเหลืองอ๋อยเข้าไปถวายพระ กิริยา มารยาทของพี่แกตลอดเวลาที่อยู่ในวัดนี่เหมือนเคยบวชเรียนมาหลายพรรษาไม่มีผิด บางทีฉันอาจจะต้องเรียกแกว่าทิดเม้งเสียแล้ว “แล้วเราไม่กินข้าวกับเขาเหรอเฮีย?” กับข้าวแต่ละอย่างที่คนมาทำบุญเอามาเลี้ยงเพลหน้าตาน่ากินทั้งนั้นเลย เห็นแล้วชักจะน้ำลายสอแล้วสิ “ไหนว่าจะไปหาของอร่อยกินไง เปลี่ยนใจจะกินที่นี่แล้วเหรอ?” เม้งเลิกคิ้วขึ้นด้วยสีหน้ารู้ทันในความอยากของฉัน แต่เรื่องอะไรฉันจะยอมกินที่นี่ล่ะ เจ้าตัวตั้งท่าจะพาไปกินของอร่อยอยู่แล้วนี่นา “ไม่! ใครบอกล่ะว่าพีซเปลี่ยนใจ ไป...เรารีบไปกันเถอะ หิวจะแย่แล้ว” ฉันปราดเข้าไปลากแขนพี่แกออกไป ขืนไม่รีบมีหวังแกได้โดดเข้าร่วมวงกินข้าวกับชาวบ้านที่ชวนอยู่ยิกๆแน่ มโนพัศนักศึกษาศิษย์รักของเหล่าอาจารย์ในคณะพาฉันเดินไปที่ร้านก๋วยเตี๋ยวเรือเจ้าอร่อยที่บอกว่าขายได้วันละเป็นหมื่นที่ปา กซอยหน้าวัด ดูแล้วก็น่าจะขายได้อย่างที่ว่าจริงๆเพราะคนเยอะเกือบเต็มร้าน แถมนอกจากก๋วยเตี๋ยวแล้วยังมีหมูสะเต๊ะกับขนมถ้วยตะไลเล็กขายอยู่ด้วย น่ากินทั้งน๊าน... “ที่นี่ขายดีแบบนี้แหละ ก๋วยเตี๋ยวเรือธรรมดาชามละ 10 บาท ถ้าเป็นน้ำตกชามละ 12 มีหมูกับเนื้อให้เลือกด้วย เลือกได้แล้วก็เขียนใส่กระดาษเลยนะว่าจะกินอะไร กินกี่ชามก็เขียนลงไปให้หมดนะ ไม่งั้นต้องรอนาน สั่งเส้นเล็กน้ำตกหมู 3 ชามให้ด้วยนะ เดี๋ยวจะไปสั่งหมูสะเต๊ะ.ให้กิน” เฮียแกบอกก่อนจะลุกไปสั่งหมูสะเต๊ะที่คนขายยืนปิ้งควันขโมงอยู่อีกด้านของร้าน ก๋วยเตี๋ยวของโต๊ะข้างๆที่ยกมาเสิร์ฟแต่ละชามมีเยอะกว่าก๋วยเตี๋ยวเรืออนุสาวรีย์หน่อยเดียว เห็นแบบนี้แล้วฉันก็ไม่เกรงใจล่ะ กินสัก 3 ชาม 3 อย่างเลยแล้วกัน ตุนไว้ก่อนจะต้องเข้าคอร์สอาหารกระต่ายของแม่ “เอ้า กินซะ” เจ้ามือยกจานหมูสะเต๊ะสีเหลืองหอมควันกรุ่นและกล่องโฟมใส่ขนมถ้วย 5 กล่องในถุงกลับมาที่โต๊ะให้ฉันกินเล่นก่อนที่ก๋วยเตี๋ยวจะยกมา “กินหมูสะเต๊ะกับก๋วยเตี๋ยวก่อน แล้วเดี๋ยวค่อยกินขนมถ้วยต่อ ขนมถ้วยเจ้านี้อร่อยมากเลย ต้องซื้อไว้ก่อน ไม่งั้นเขาจะเข็นไปขายที่อื่น อดกินแล้วจะเสียดาย” “อื้อ...อร่อยดีนี่นาเฮีย ทำไมถึงเพิ่งจะพากินมาล่ะ?” รู้จักกันก็ตั้งแต่เข้ามหา’ลัย แต่พี่แกกลับแล้งน้ำใจไม่ยอมพามาเล้ย ดูสิ ยังจะมองหน้าอีก แล้งน้ำใจจริงๆ “ส่งแคบหมูมาหน่อยสิ จะใส่ก๋วยเตี๋ยว” “ขนาดกำลังกินยังไม่วายปล่อยหมาออกมาอีก” ตี๋หนุ่มพึมพำเสียงเบา คงคิดว่าฉันไม่ได้ยิน แต่เสียใจด้วย...ฉันได้ยินเต็มสองหูเลย “พูดงี้เดี๋ยวก็มีเส้นเล็กประดับบนหัวหรอกเฮีย เอามั้ยล่ะ มีผักบุ้งกับหมูด้วย” ต้องรีบเบรกด้วยการส่งหมูสะเต๊ะให้ก่อนแกจะบ่นฉันจนโกยใส่กระบุงไม่ทัน “นี่ กินเข้าไปๆ จะได้ไม่ต้องเทศน์ เมื่อกี้พีซฟังพระเทศน์พอแล้ว ไม่อยากฟังอีก” ตาสีดำหลังแว่นกรอบทองบางใสฉายแววระอาก่อนก้มหน้าก้มตากินก๋วยเตี๋ยวไปเงียบๆ ฉันก็เลยจัดการอาหารตรงหน้าตัว เองบ้าง ก๋วยเตี๋ยวนี่ใส่แคบหมูแล้วยิ่งอร่อยแฮะ ยิ่งกินกับหมูสะเต๊ะติดมันที่มีอาจาดเปรี้ยวๆหวานๆด้วยยิ่งสุดยอด... “แล้ววันนี้ทำไมถึงโทรชวนฉันออกมาล่ะ?” พี่มหามโนพัศเงยหน้าถามหลังหมดก๋วยเตี๋ยวไป 2 ชาม มือก็ปรุงชามที่ 3 ให้รสชาติจัดจ้านขึ้นอีก “คงไม่ใช่อยากจะเข้าวัดกับเขาหรอกนะ” “ป่าวหรอก” ฉันส่ายหน้าก่อนจะบอกตรงๆ “คนกำลังกลุ้ม” “กลุ้ม? อย่างเธอมีเรื่องอะไรให้กลุ่มนักหนา วันๆก็นอนกลิ้งไปกลิ้งมา ไม่เคยเดือดเนื้อร้อนใจอะไรกับใครเขาสักนิด เว้นก็แต่เรื่องกินนี่แหละที่กินในปากยังไม่หมดก็คิดถึงมื้อหน้าแล้ว” ว่าร้ายกันแบบนี้ต้องฉกลูกชิ้นหน่อยแล้ว งั่ม...แย่งของคนอื่นกินนี่มันอร่อยจริงๆ “พูดซะเสียเชียวนะเฮีย...ใครว่าพีซไม่เคยกลุ้มหา พีซก็กลุ้มเป็นเหมือนคนอื่นนั่นแหละ แต่เหตุผลน่ะไม่เหมือน” โอย..ร้อนแฮะ นี่เดือนตุลาแล้วอากาศยังร้อนอยู่เลย กินของร้อนๆนี่ยิ่งร้อนเข้าไปใหญ่ อู๊ย...ร้อนๆ “งั้นเธอกลุ้มเรื่องอะไรล่ะคราวนี้?” มือใหญ่ๆขาวๆหยุดชะงักทั้งที่ถือตะเกียบอยู่ พอฉันเงยหน้ามองก็เห็นเฮียเม้งแกจ้องอยู่แล้ว คงจะอยากรู้จริงๆว่าฉันมีปัญหาอะไรเพราะจ้องเขม็งเลย “ก็เรื่องที่บ้านอ่ะ...” ฉันลากเสียงบอกเขา อร่อยจริงๆวุ้ย สั่งอีกสักชามดีไหมเนี่ย อ๊ะไม่ดีกว่า ยังมีขนมถ้วยอีก “ที่บ้านทำไมเหรอ? มีปัญหาใหญ่หรือไง?” คำถามนี้หลุดจากปากบางๆของแกอย่างเรียบๆนุ่มๆ แต่ฟังดูอ่อนโยนดีแฮะ หุหุหุ พี่มหาแกใจดีจริงๆด้วย “ที่บ้านพีซน่ะ...ชอบบังคับให้พีซทำอะไรที่พีซไม่ชอบ” ฉันแกล้งทำเสียงอ่อนเบาตามด้วยถอนหายใจอีกหน พอแอบเหล่มองก็เห็นเม้งขมวดคิ้วนิดๆรอฟังหูผึ่ง “ทั้งแม่..ทั้งพี่พอร์ช...” “ถูกบังคับให้ทำอะไรล่ะพีซ?” มโนพัศกระตุ้นเมื่อเห็นฉันเงียบไป ก็แหม...จะหลอกชาวบ้านเล่นก็ต้องทำให้สมบทบาทหน่อย “บังคับให้ขึ้นเวที!” พอฉันโพล่งออกไปพี่แกก็ทำหน้ายู่ยี่ไม่เข้าใจ หึหึ หน้าตี๋ตอนงงนี่ตลกจริงๆ “ขึ้นเวที? เวทีอะไร?” เฮียเม้งแกยังไม่เข้าใจ แต่นี่แหละ...โอกาสของฉัน “เวทีประกวดนางนพมาศไง๊...โง่ไปด๊าย...” หลอกคนตอนกินของอร่อยนี่มีความสุขจริงจริ๊ง... “อืม...อิ่มหรือยัง” เม้งถามเสียงเรียบโดยไม่มีทีท่าว่าจะโมโห ถ้าเป็นไอ้ภูมิมันตบหัวฉันตกเก้าอี้ไปนอนวัดพื้นแล้วแน่ๆ “ยังหรอก แต่ใกล้จะอิ่มแล้วล่ะ” แน่นอนล่ะว่าฉันจะไม่ยอมพลาดขนมถ้วยหน้าตาน่าอร่อยไปแน่ๆ “งั้นเหมาหมูสะเต๊ะให้หมดเลยนะ” พอฉันพยักหน้ารับเฮียก็พูดประโยคทำร้ายจิตใจฉันต่อทันที “กินให้อิ่มแล้ว ขนมถ้วยนี่ฉันจะเอากลับไปฝากที่บ้าน” “เฮ้ย! ได้ไงเล่า!?!” ฉันคงร้องเสียงดังไปหน่อยเพราะคนอื่นๆหันมามองโต๊ะเราหมดก็เลยต้องหรี่เสียงลง “มีตั้ง 5 กล่องนะเฮีย...จะเอากลับบ้านหมดเลยเหรอ ไม่แบ่งให้พีซชิมหน่อยเหรอ” “ก็กินก๋วยเตี๋ยวอิ่มแล้วยังจะกินขนมต่อไหวเหรอ ไม่ไหวมั้ง...” ไอ้มหาที่น่าจะเป็นหมาเปิดกล่องแล้วจิ้มขนมถ้วยชิ้นเล็กพอดีคำใส่ปาก “อืม..ยังอร่อยเหมือนเดิม...ไม่เปลี่ยนเลย คิดถูกที่ซื้อไว้ก่อน ขืนรอต้องอดแน่ๆ” “หา!” พอฉันหันขวับไปหารถเข็นขายขนมถ้วยที่เห็นจอดขายตั้งแต่ตอนเข้ามาในร้านก็ไม่เห็นแล้ว มีแต่ริมขอบถนนโล่งๆที่เป็นที่จอดเท่านั้น แบบนี้จะซื้อกินเองก็ไม่มีแล้วอ่ะดิ โธ่ๆๆ เหลือแต่ของพ่อมหาจำเริญนี่แหละ “เฮีย...แบ่งพีซชิมมั่งดิ นะๆ ขอกินมั่ง พีซอยากรู้ว่ามันร่อยจริงรึเปล่า” “อิ่มแล้วไม่ใช่รึไง? กินเข้าไปมากๆล้นกระเพาะเดี๋ยวแหวะนะ” มโนพัศยังคงจิ้มขนมในกล่องกินต่อไปเรื่อยๆ ขนมถ้วยสีเขียวอ่อนรสใบเตยหน้ากะทิหอมๆมันๆ สีขาวน่ากินของฉัน... “ไม่แหวะหรอก พีซมีกระเพาะสำหรับของหวาน นะๆ ขอกินหน่อยนะ เฮีย...นะ กินนิดเดียวเองน้า...พีซไม่เป็นไร ...ไม่เป็นไรจริงๆนะ...ขอพีซชิมหน่อยเถอะนะเฮียเม้ง สัก 2 กล่อง เอ๊ย! ครึ่งกล่องก็ยังดี ขอกินหน่อยนะ...นะ ..นะ...เฮียเม้งสุดหล่อแสนดีของน้องพีซ......” “อย่าเลย..เดี๋ยวแหวะขึ้นมาจะยุ่ง” เม้งยังส่ายหน้าไม่ยอมให้กิน ฉันเพิ่งรู้วันนี้แหละว่าพี่มหาแกไม่โกรธหรอกเรื่องถูกหลอกเล็กๆน้อยๆน่ะ แต่แกแค้น... แก้ไขเมื่อ 12 ต.ค. 48 13:57:34 แก้ไขเมื่อ 12 ต.ค. 48 13:56:49 แก้ไขเมื่อ 12 ต.ค. 48 13:55:55 แก้ไขเมื่อ 12 ต.ค. 48 13:53:59 จากคุณ : มรีจิกา และ Pray (มรีจิกา) - [ 12 ต.ค. 48 13:52:18 ]

ความคิดเห็นที่ 3 อัตตาหิ อัตตโนนาโถ...ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน... อัตตาหิ อัตตโนนาโถ...ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน... อัตตาหิ อัตตโนนาโถ...ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน... “เม้ง...เม้ง...ไอ้เม้งโว้ย!” ผมมัวแต่ท่องสุภาษิตพึ่งตัวเองในใจก็เลยสะดุ้งเฮือกกับเสียงตะโกนดังจนแก้วหูแทบแตก จำใจหันไปมองเพื่อนซี้ที่มันยืนกอดอกทำหน้านิ่วคิ้วขมวดเป็นยักษ์ปักหลั่นไม่สนใจใคร “เป็นอะไรวะ เรียกตั้งนานก็ไม่หัน หูตึงตามอาม่าข้างบ้านแล้วรึไง” “มีอะไร?” ภูมิรพียังปากเสียเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลงแม้จะมีลันเป็นผู้ดูแลให้ความรักและความอบอุ่นอย่างเต็มที่จนตัวมันเพียบแปล้ไปด้วย ความสุขแบบที่ไม่เคยมีมาก่อน “จะมีอะไร ก็ข้าเดินตามเอ็งมาตั้งนานแล้วเอ็งก็ยังไม่รู้ตัวสักที พอเรียกก็ไม่หัน แบบนี้จะไม่ให้ตะโกนเรียกได้ไงวะ” หน้ายุ่งๆของมันบอกผมว่าผมเองคงจะเดินคิดอะไรเพลินๆมานานเกินไป “มาทำไมวะวันนี้? ไม่ต้องมองข้าแบบนั้นหรอกน่า วันนี้น้องลันเขาจะมามหา’ลัยข้าเลยพาเขามานี่ เดี๋ยวก็จะไปหาอะไรกินกันแล้ว ข้ากำลังรอเขาอยู่ก็เห็นเอ็งเสียก่อน” ผมกับมันเดินไปที่ม้าหินใต้ต้นไม้ใหญ่หาที่นั่งหลบแดดร้อนๆช่วงก่อนเที่ยง พอหย่อนก้นยังไม่ทันจะถึงเนื้อหินเย็นๆผมก็ต้องลุกขึ้นมาอีกเพราะเสียงเรียกของหลานรหัสแฝดคนละฝาของไอดอลสาวญี่ปุ่น “พี่เม้ง...มาอยู่นี่เอง มิ้นต์หาเสียแทบแย่แน่ะ ของที่มิ้นต์ขอไว้พี่เอามาหรือเปล่าคะ” สาวผิวขาวร่างบางตัวเล็กน่ารักเดินเข้ามาหาผม แต่ตากลมโตของเจ้าหล่อนกลับมองหน้าของไอ้ภูมิที่นั่งข้างๆไม่กะพริบ พอมาถึงโต๊ะก็นั่งลงข้างๆหนุ่มหล่ออันดับหนึ่งของมหา’ลัยแล้วทักทายเสียงอ่อนเสียงหวานจนน่ากลัวว่ามดจะขึ้น “หวัดดีค่ะพี่ภูมิ มาด้วยหรือคะ มิ้นต์กำลังคิดถึงอยู่พอดีเลย ใกล้จะเที่ยงแล้ว...เดี๋ยวไปทานข้าวด้วยกันนะคะ” แต่คราวนี้เจ้าภูมิได้รับวัคซีนป้องกันอาการโมโหหึงของลัลน์ลลิตเรียบร้อยแล้วมันก็เลยยิ้มมุมปากนิดเดียวผิดเอกลักษณ์คาสโน ว่าประจำตัว ตอบปฏิเสธเสียงทุ้มนุ่มที่ยังรักษาน้ำใจคนชวนได้ไม่ผิดอะไรกับนักการทูตจนน่าย้ายไปเรียนคณะรัฐศาสตร์เสียเลย “ขอโทษทีนะครับน้องมิ้นต์ วันนี้พี่ไปด้วยไม่ได้หรอกครับ พี่มีนัดแล้ว ไว้คราวหน้าแล้วกันนะครับ แล้วพี่จะเลี้ยงเอง” ยัยมิ้นต์ทำหน้างอหวังจะให้ดูน่ารัก ก็น่ารักสมใจมันจริงๆนั่นล่ะ แต่ผมว่าเจ้าภูมิคงไม่เห็นว่าน่ารักด้วยหรอก มีแต่จะรำคาญเสียละมาก “ก็ได้ค่ะ พี่ภูมิสัญญาแล้วนะคะว่าจะไปทานข้าวกับมิ้นต์ ไว้เราค่อยนัดกันใหม่นะคะ” ผมต้องยอมรับเลยว่าผู้หญิงมีมารยาทุกคน ไม่เว้นแม้แต่ปอบที่ผมต้องพาไปวัดและเลี้ยงข้าวเมื่อวันเสาร์ที่ผ่านมา แต่ดูไปแล้วมารยาของปอบพีซจะทาบมิ้นต์ไม่ติด ขนตาที่ปัดจนงอนเด้งเหนือตากลมๆกระพือเสียจนน่ากลัวว่าจะหลุดออกมาทั้งยวง มือขาวๆก็คว้าแขนไอ้ภูมิหมับเข้าให้ “นะคะพี่ภูมิ...” โอ๊ะๆ ลันเดินมาไกลๆแล้ว แบบนี้ถ้าผมไม่รีบช่วย...มีหวังไอ้ภูมิได้แห้งเหี่ยวตายยิ่งกว่าผักชีขาดน้ำแน่ๆ “จะนัดเดทไอ้ภูมิหรือจะเอาเล็คเชอร์พี่กันแน่มิ้นต์ ” ผมถามเสียงเย็นๆให้พังดูเบื่อๆหน่อย แค่นี้หลานรหัสก็รีบปล่อยมือหันมาหาผมแทบไม่ทัน หน้าตาสวยก็จริงแต่ถ้ามัวไล่จับผู้ชายจนผลการเรียนคาบเส้นแดงหรือติด F นี่ไม่น่าสนเล้ย...ให้ตายสิ “เอาค่ะพี่เม้ง...เอาค่ะ ขอบคุณมากนะคะพี่” ยัยมิ้นต์คว้าถุงกระดาษไว้แน่นก่อนพนมมือเป็นฝักถั่วไหว้ผม “เล็คเชอร์พี่ช่วยมิ้นต์ได้มากเลยค่ะ ครั้งก่อนคะแนนมิ้นต์ออกมาสูงกว่ามีนตั้งหลายคะแนนแน่ะ” พูดออกมาได้...ผมไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ นี่ขนาดหนุ่มที่มันจ้องตาเป็นมันนั่งอยู่ข้างๆแถมเป็นหนุ่มที่จะได้เกียรตินิยมเหรียญทองแน่นอนแล้วด้วย ถ้าไอ้ภูมิมันจะลุกไปไหนสักที่ผมก็อยากจะทำบุญเอากุศลบอกยัยมิ้นต์ว่าผู้หญิงประเภทที่เพื่อนคนนี้เกลียดที่สุดก็คือพวกไร้สมอง และปากไม่มีหูรูด...ยิ่งมีรวมกันในคนเดียวยิ่งไม่ต้องเสนอหน้าเข้ามาเลย ตาคมกริบที่สาวๆบอกว่าบาดอกบาดใจนักหนากลอกไปรอบๆจนผมนึกอยากจะหัวเราะ แต่ก่อนที่มันจะได้กัดหรือเหน็บหลานรหัสผมมันก็เห็นแฟนมันเดินมาก็เลยรีบโบกมือพร้อมส่งยิ้มหวานไปให้ รุ่นน้องปีสองถึงได้พ้นจากปากที่คมไม่แพ้ตาได้อย่างเฉียดฉิวโดยไม่รู้ตัว “โทษทีนะภูมิ คุยกับอาจารย์นานไปหน่อย” ลัลน์ลลิตวางมือแปะที่ไหล่กว้างๆของแฟนหนุ่มแสดงความเป็นเจ้าของให้สาวอีกคนรู้ตัว แล้วค่อยหันมาส่งยิ้มทักทายให้ผม “มาธุระเหรอเม้ง พักนี้เป็นยังไงบ้าง? ได้ยินว่ามีเรื่องวุ่นวายนี่นา” “ไม่มีอะไรมากหรอก แค่ปอบตามรังควานน่ะ ทำบุญเลี้ยงอาหารบ้างก็ยอมไปแล้ว” ต้องยอมรับว่าการทำบุญเลี้ยงข้าวปอบผู้หิวโหยนี่ใช้ได้ผลดีที่สุดเท่าที่ผมเคยรับมือมา ขอเพียงมีอาหารในปาก...ปอบก็จะเงียบสงบไม่จู้จี้วุ่นวายอะไรอีก คู่รักหัวเราะเบาๆปล่อยให้รุ่นน้องสาวทำหน้าเหรอหราไม่รู้เรื่อง และลันก็ร้ายพอจะไม่พูดอะไรนอกจากนั่งลงข้างเจ้าภูมิที่ขยับที่ให้นั่งแล้วขอชาเขียวสูตรต้นตำรับยี่ห้อโปรดที่แฟนหนุ่มตั้งใจซ ื้อมาให้ไปดื่มเงียบๆ เพื่อนผมมันก็จัดการแตะผ้าเช็ดหน้าบนหน้าผากเปียกเหงื่อของสาวคนรักหวังจะเอาใจปากก็ถามคำถามผมไปเรื่อยเปื่อย มันไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวอะไร...หรือบางทีอาจจะตั้งใจทำด้วยก็ได้! “เอ่อ..งั้นมิ้นต์ไปก่อนนะคะพี่เม้ง พี่ภูมิ” ส่วนเกินรีบขอตัวไปอย่างด่วนด้วยสีหน้าจืดเจื่อนเมื่อไม่ได้รับความสนใจใดๆจากเป้าหมาย แต่ท้ายสุดเจ้าหล่อนก็ยังทำเชิดไม่คิดทักทายคู่แข่งสักคำเดียว “ตกลงตอนข้าเรียกเอ็งคิดอะไรอยู่วะเม้ง” ภูมิยังถามคำถามเดิมที่ผมคิดว่ามันคงจะลืมไปแล้ว คราวนี้ผมก็เลยมีคนสนใจอยากจะรู้เพิ่มขึ้นมาอีกคนด้วย “คิดเรื่องคู่หมั้น” ผมบอกมันตรงๆ ถึงไม่บอกอีกหน่อยมันก็ต้องรู้ “คู่หมั้น!?!” พวกมันสมเป็นแฟนกันจริงๆเพราะทำตาโตใส่ผมทั้งคู่แถมร้องออกมาพร้อมกันอีก “มีด้วยเหรอ?” “ยังไม่มีหรอก แต่ก็อาจจะกำลังมี” หน้าตาไอ้คู่นี้บอกความสนใจเต็มที่ผมก็เลยเล่าไปให้หมดๆไปเสีย ไม่เหมือนใครบางคนที่คอยขยักไว้ชวนเข้าใจผิดจนน่าถีบให้หัวทิ่มลงคลอง “วันก่อนพ่อข้าเขาบอกว่าจะหาเมียเตรียมไว้ให้ พอบอกว่าไม่เอาไม่อยากได้...กลัวได้แบบสวยแต่โง่...แกก็ว่าแกจะหามาให้เลือก ทีนี้ที่บ้านก็เลยวุ่นวายกันใหญ่ เห็นว่าตอนนี้กำลังติดต่อแม่สื่อที่หาสาวจีนแผ่นดินใหญ่มาดูตัวไว้ เผื่อชอบใจจะได้หมั้นไว้ก่อน จบแล้วค่อยแต่งทีเดียว” ถึงยุคคลุมถุงชนจะผ่านไปแล้วแต่ก็ไม่แน่ว่าพ่อผมจะยอมให้มันวิ่งผ่านท่านไปโดยไม่คว้าไว้ การมีคู่หมั้นไม่ทำให้ผมกังวลเท่ากับถูกจับหมั้นกับผู้หญิงที่ไม่รู้จัก หมั้นได้ก็ถอนหมั้นได้...แต่หมั้นกับคนไม่รู้จักหน้าค่าตาหรือนิสัยนี่มันแปลกพิลึกไม่เข้า ท่าเกินไปแล้ว “สาวจีน? แล้วจะคุยกันรู้เรื่องเหรอวะเม้ง หรือจะหาคนที่พูดไทยได้ แต่ก็ใช่ว่าเอ็งจะพูดภาษาจีนไม่ได้นี่หว่า” ภูมิรพีขมวดคิ้วจ้องหน้าผมก่อนมันจะเปลี่ยนหน้ายุ่งๆให้เป็นหมาจิ้งจอกเจ้าเล่ห์แทน “เอาเหอะ ถึงคุยกันไม่รู้เรื่องก็ไม่เห็นเป็นไรนี่นะ ขอแค่รู้ว่าเตียงมีไว้ทำไมก็พอ...” “ไอ้ทะลึ่ง! วันๆเอ็งคิดอะไรบ้างเนี่ย” มันทำตบะความอดทนผมแตกจนต้องตบกะโหลกมันสักป๊าบใหญ่ก่อนผมจะหันไปเตือนสติลัน ปล่อยให้ไอ้ตัวลามกนั่งคลำหัวไปคนเดียว “เลิกกับมันเถอะลัน ปล่อยให้มันเฝ้าหนังสือเพลย์บอย เพนท์เฮ้าส์ แม็กซิม กับหนังโป๊ไปเหอะ แล้วชีวิตลันจะเจริญขึ้นอีกหลายเท่า” “อย่าหาเรื่องให้เขาเลิกกันได้มั้ยไอ้เม้ง ไม่งั้นเอ็งกับข้าได้ชกปากกันแน่” เจ้าเพื่อนซี้หันมาทำหน้าไม่สบอารมณ์ในขณะที่แฟนสาวนั่งหัวเราะลั่นจนแก้มแดง “ไม่เป็นไรหรอกเม้ง สันดานคนเรามันเปลี่ยนกันยาก แต่ถ้าตัดล่ะก็...ง่าย.....” เจ้าหล่อนลากเสียงเน้นคำว่า ‘ตัด’ และ ‘ง่าย’ จนภูมิรพีทำหน้าแหยงไม่ไว้ใจสาวข้างตัวจนขยับหนีมาสุดม้านั่งหินพร้อมกุมเป้าป้องกันตนเองไว้ก่อน โอดครวญเสียงอ่อยพร้อมทำตาละห้อยเหมือนหมาถูกทิ้ง “ไม่ดีนะครับน้องลัน...ถ้าไม่มีใช้จะยุ่งนะ หงุดหงิดแย่เลย” “ไม่มีใช้ก็ไม่เห็นจะเป็นไรเลย ของไม่เคยใช้ ถึงจะไม่มีใช้ก็ไม่เป็นไร” ลันคลี่ยิ้มพลางทำตาวิบวับใส่เจ้าเพลย์บอยก่อนจะเปลี่ยนเรื่องด้วยการหันมาถามผมอีกครั้ง “แล้วเม้งชอบสาวแบบไหนล่ะ เผื่อจะมีคนที่ถูกใจอยู่แถวๆนี้บ้างไง จะได้ไม่ต้องอิมพอร์ตให้เสียดุล” “ผมไม่มีสเป็คหรอก ขอแค่ดูดีหน่อย คุยกันรู้เรื่อง ไม่งี่เง่าเอาแต่ใจก็พอแล้ว แต่ตอนนี้ยังไม่มีใครเข้าตาสักคน เพราะผมเองก็ไม่อยากจะมีให้ยุ่งยากวุ่นวายด้วยล่ะ อยู่แบบนี้จะทำอะไรก็สะดวกสบาย ไม่ต้องเอากระดูกมาแขวนคอให้หนักเปล่าๆ” การคบกับผู้หญิงบางครั้งมันก็น่ารำคาญจนผมแทบทนไม่ไหว โดยเฉพาะวันที่ผมจะไปวัดแต่เจ้าหล่อนร่ำร้องจะไปเที่ยว พอพาเข้าวัดก็ทำหน้ามุ่ยเหมือนจะลงแดงตายเพราะทนขาดแสงสีและเทคโนโลยีไม่กี่ชั่วโมงไม่ได้ ลัลน์ลลิตฟังผมแล้วก็ไม่พูดอะไรนอกจากจะมองผมเงียบๆ ดวงตาสีน้ำตาลคู่โตมองสบมาง่ายๆแต่ทำให้ผมรู้สึกว่าหล่อนกำลังวิเคราะห์สภาพจิตใจของผมอยู่ ผมไม่ได้รู้สึกแย่หรือไม่ชอบใจ....แต่ผมสงสัยว่าหล่อนกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่ แฟนสุดที่รักของเจ้าภูมิคนนี้ฉลาดเฉลียวกว่าคนอื่นๆที่มันคบมา ถึงแม้ลักษณะแข็งๆเรื่อยเฉื่อยภายนอกจะไม่บอกถึงสติปัญญาอันแหลมคมของหล่อนก็ตาม พอผมเหลือบไปดูภูมิรพีก็เห็นมันกำลังยิ้มนิดๆติดริมฝีปากอย่างไม่น่าไว้ใจ แน่นอนว่ามันจะต้องรู้จักแฟนสาวของตัวเองดีเพราะการปะทะฝีปากและปัญญากันมาหลายครั้งหลายหนจนกระอักเลือดกันไปทั้งคู่ก่อนจะหัน มาคบกัน แต่ไอ้รอยยิ้มประหลาดเป็นนัยที่มันรู้แต่ผมไม่รู้นี่น่าสงสัยจริงๆ “บางที...” ลันพูดเบาๆเหมือนคนตัดสินใจได้ไม่เด็ดขาดจนผมรีบหันเหความสนใจกลับไปฟัง แล้วผมก็ได้เห็นยิ้มซนๆโผล่ขึ้นมาประดับใบหน้าน่ารักนั่น “บางทีเม้งอาจจะต้องการอะไรบางอย่างที่ตรงข้ามกับที่ผ่านๆมาเลยก็ได้...อะไรที่ตรงกันข้ามเหมือนแม่เหล็กขั้วเหนือใต้อาจจะเหมา ะกับเม้งนะ” ความคิดของลันทำผมคิดอะไรไม่ออกเลยจริง แค่จะลองคิดตามคำพูดของเจ้าหล่อนภาพในจินตนาการที่เคยปรากฏขึ้นเสมอๆก็ดำมืดจนมองไม่ออกเสียแล้ว มิหนำซ้ำเจ้าภูมิยังทำหน้ายิ้มๆเหมือนกำลังวางแผนอะไรสักอย่างให้ผมนึกหวาด อารมณ์นี้คงคล้ายๆพวกผีเข้าที่โดนน้ำมนต์สาดหรือหวายหวดไล่ผีกระมัง พุทโธ ธัมโม สังโฆ วันนี้ผมไม่ได้อะไรเลยนอกไปจากความกังวลแบบเสียวสันหลังที่เพิ่มขึ้นมาอีกเรื่องหนึ่ง อยากฆ่าคนจริงๆโว้ย! จากคุณ : มรีจิกา และ Pray (มรีจิกา) - [ 12 ต.ค. 48 13:59:10 ]

ความคิดเห็นที่ 4 “ขอบคุณมากนะคะน้องพีซ อุตส่าห์มารำอวยพรให้ป้าแบบนี้ หนูรำสวยมากเลยจ๊ะ ทั้งอ่อนช้อยทั้งสวยงาม ป้าล่ะช๊อบชอบ...” คุณป้าปากแดงแจ๋เพื่อนแม่ฉันชมไม่หยุดปากทั้งๆที่ฉันร้อนแถมอึดอัดจะแย่แล้ว รำเสร็จแทนที่จะได้รีบๆเข้าไปเปลี่ยนเสื้อ ผ้ากลับถูกลากไปลากมาเหมือนตุ๊กตาเก่าๆจนฉันชักอยากจะอาละวาดให้งานราบเป็นหน้ากลอง ป้าแก่พวกนี้จะได้เลิกยุ่งกับฉันเสียที “ขอบพระคุณมากค่ะคุณป้า พีซดีใจมากเลยค่ะที่คุณป้าชอบ เพราะพีซเองก็ไม่รู้จะช่วยงานคุณป้าได้อย่างไรก็เลยทำเท่าที่ทำได้น่ะค่ะ” ฉันยิ้มหวานแล้วกระพุ่มมือไหว้อย่างอ่อนช้อยตามที่แม่อบรมมาตั้งแต่เด็ก ไม่รู้เป็นอะไร...แต่พอขึ้นเวทีทีไรวิญญาณนางงามเป็นต้องเข้าสิงฉันทุกที สงสัยไอ้ที่แม่สอนไว้มันจะซึมซับเข้าไปถึงกระดูกเสียแล้ว “ถ้าคุณป้าไม่มีอะไรจะใช้พีซแล้ว...พีซ ขอตัวไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะคะ” “ตามสบายเถอะแม่คุณ รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วมาหาอะไรทานแถวๆนี้นะ ถึงแม่ศุภรางศุ์จะติดธุระมาไม่ได้ แต่หนูก็ต้องอยู่จนกว่างานจะเลิกนะจ๊ะ” “ค่ะคุณป้า พีซขอตัวก่อนนะคะ” พูดจบฉันก็พยายามจะเดินอย่างสงบเสงี่ยมเรียบร้อยด้วยมาดที่ยัยเพื่อนตัวแสบเรียกกันว่า ‘มาดนางงามกะเหรี่ยง’ ทั้งๆที่อยากจะเผ่นหนีออกจากงานแทบไม่ทัน พอลับหลังเหล่าแขกไฮโซทั้งหลายฉันก็คว้าชายผ้านุ่งแล้วรีบแล่นไปยังห้องที่ถอดเสื้อผ้าทิ้งไว้ทันที ชุดนางรำทั้งหลายแหล่ที่แม่ตัดให้ฉันใส่ง่ายถอดคล่องมาตั้งแต่ 10 ขวบ แม่ที่เป็นอดีตครูสอนคหกรรมเก่าซึ่งลาออกจากงานหลังมีลูกคนแรกไม่ยอมทิ้งอาชีพและนิสัยเดิมโดยถ่ายทอดมาให้ฉันจนแทบหมดไส้หมดพุ ง จะเหลือก็แต่เรื่องอาหารการกินที่ปล่อยฉันไว้ในครัวตามลำพังจนทำกับข้าวกินเองเป็นไม่ได้ เพราะเหตุผลที่ว่าฉันชอบหาของกินใส่ปากท้องตัวเองก่อนจะคิดคำนวณถึงแคลอรี่หรือท้องคนอื่นที่รออยู่ นิสัยนี้ก็ไม่เห็นจะผิดปกติตรงไหน ถ้าหิวก็ควรจะได้กิน...ถ้าอยากก็ไม่ควรจะอด โดยเฉพาะอย่างยิ่งคนที่ต้องอดมาตั้งแต่เด็กเพื่อการดูแลรูปร่างและผิวพรรณอย่างฉัน อะไรที่คว้าได้ก็ต้องรีบคว้าไว้ใส่ปากโดยด่วนก่อนที่คนอื่นจะรู้ ในกรณีนี้ก็เช่นกัน... “หือ...กินอาหารจีนเหรอเฮียเม้ง ที่ไหนล่ะ” เสียงโทรศัพท์มือถือดังตอนที่ฉันกำลังจะใส่กระโปรงตัวยาว ก็เลยต้องหนีบมันไว้ที่คอและใช้ความพยายามในการทรงตัวบนขาข้างเดียวจนเซไปมา “ได้ๆ หา! ไปตอนนี้เลยเหรอ เออ...ได้ๆ ไม่เป็นไร ไม่มีธุระหรอก เดี๋ยวจะเหาะไปหาเลยแล้วกัน รอก่อนนะ ไม่เกินชั่วโมงครึ่งถึงแน่นอน” ไชโย้! เฮียเม้งโทรมาเรียกไปกินอาหารจีน ทำไมวันนี้ฉันถึงได้โชคดีขนาดนี้...อาหารจีนในโรงแรมไม่ใช่ของกินที่ฉันจะหากินได้ง่ายๆ จากสภาพรอบกายที่บังคับหลายเรื่อง แต่งตัวเสร็จฉันก็รีบเข้าไปหาคุณป้าเจ้าของบ้านรวดเร็วเหมือนตอนฮิตเลอร์สั่งปิดสถาบันเบาส์เฮ้าส์ในเยอรมัน เอ่ยปากขอตัวลาจากงานด้วยเหตุสุดวิสัยว่ามีธุระด่วนเกี่ยวกับโปรเจคที่ทำกับเพื่อนในคณะ พ้นจากคฤหาสน์รูปทรงประหลาดที่ราคาแพงจนน่าจะฆ่าตัวตายมาได้ก็แทบจะติดปีกเหาะไปหาเฮียเม้งผู้น่ารักที่ห้องอาหารในโรงแรม เวลาแต่ละนาทีที่หมดไปทำให้ฉันนึกอยากจะเนรมิตรถไฟฟ้าให้กลายเป็นรถไฟหัวกระสุนของญี่ปุ่น น่าเสียดายที่รัฐบาลไทยไม่มีรถไฟความเร็วสูงแบบนั้นบ้าง ไม่งั้นอะไรๆคงจะดีขึ้นอีกมาก แอร์เย็นฉ่ำคลายความร้อนให้ฉันได้มากหลังจากฝ่าควันพาและอากาศร้อนระอุของกรุงเทพมาได้ แต่ฉันไม่คิดจะเสียเวลาตากแอร์อยู่แถวล็อบบี้นี่หรอก ตอนนี้เฮียเม้งและอาหารจีนสำคัญที่สุดอยู่แล้ว... นั่นไง! เฮียเม้งสุดหล่อยืนอยู่นั่น วันนี้พี่แกใส่สูทเสียด้วย แต่เห็นแบบนี้แล้วค่อยสมเป็นคู่ควงฉันหน่อย แกดูดีจริงๆนะ เสื้อสูทกับสแล็คสีเทาดำนั้นทำให้แกดูเป็นผู้ใหญ่มีสง่าราศีขึ้นโข เสื้อเชิ้ตตัวในสีครีมนี่ก็เนี้ยบเสียจนฉันเผลอยกมือขึ้นตบผมเพื่อสำรวจความเสียหายและเรียกความมั่นใจขึ้นมา ก็ผมฉันตอนนี้น่ะรวบเป็นมวยอยู่บนหัวแถมครอบด้วยมาลัยดอกมะลิมีอุบะห้อยแต่กลับใส่เสื้อเชิ้ตแขนสี่ส่วนกับกระโปรงเข้ารูปยาวคล ุมเข่าจนพนักงานโรงแรมมองแล้วมองอีก เห็นสายตาคนพวกนี้แล้วฉันก็โล่งใจขึ้นมานิดหนึ่งที่ลบเครื่องสำอางเข้มๆออกไปบ้างแล้ว “เฮียเม้ง....” ฉันปราดเข้าไปเกาะแขนมโนพัศด้วยความหิวที่เริ่มจะส่งสัญญาณเตือน “เลี้ยงจริงๆนะ พีซหิวจะแย่แล้ว” “ก็บอกแล้วไงว่าเลี้ยง ไป...เข้าไปข้างในกัน” ตี๋อินเตอร์พาฉันเข้าไปในภัตตาคารอาหารจีนสุดหรูที่ชาตินี้ฉันคงไม่มีโอกาสได้เข้ามากินถ้ายังมีแม่กับพี่ชายคุม แถมช่วงบ่ายแบบนี้ลูกค้าก็ซาลงจนร้านแทบจะว่างเปล่า พอถึงโต๊ะฉันก็รู้ได้โดยไม่ต้องถามเขาให้เหนื่อยว่าเฮียแกลุกออกไปรอฉันข้างนอก เพราะบนโต๊ะมีแก้วชาจีนเย็นและร้อนที่เหลือก้นแก้วกับจานใส่ออเดิร์ฟขนาดใหญ่ที่พร่องไปบ้างแล้ว “มากับใครเหรอเฮีย? แล้วเขาไปไหนกันหมดน่ะ หรือพาสาวมาเลี้ยงข้าวแต่ถูกเขาทิ้งไปเสียก่อนเลยต้องโทรเรียกพีซมากู้หน้า” แต่งเสียหล่อขนาดนี้น่าจะใช่แฮะ สงสัยแกตั้งกัณฑ์เทศน์ตอนกำลังจะกินสาวเลยหนีไปให้รู้แล้วรู้รอด “พูดแบบนี้แปลว่าจะไม่กินใช่ไหม” ตาชั้นเดียวไม่มีเหลาเต้งของพี่แกหรี่ลงมองฉันลอดแว่น แต่คราวนี้ฉันรู้แล้วล่ะว่าควรจะทำยังไง ขืนยั่วแกมากเข้าจะมีสิทธิ์อดกินเหมือนขนมถ้วยครั้งก่อนแน่ “กินสิกิน อย่าเพิ่งโมโหเลยน้า...หิวจะแย่อยู่แล้วเนี่ย พีซรีบบึ่งออกจากงานวันเกิดเพื่อนแม่มาทันทีที่รับโทรศัพท์เฮียเลยนะ รำอวยพรเสร็จก็รีบมาเลย” เพื่อความสมบูรณ์ในการอ้างอิง ฉันก็ชี้ขึ้นไปที่มวยบนหัวให้เพื่อนรุ่นพี่เห็นหลักฐานด้วยตาตัวเอง คราวนี้พี่แกส่ายหน้าแล้วยกชาขึ้นมาจิบ “เห็นตอนแรกนึกว่าลิเกหลงโรง ที่ไหนได้...ปอบนี่เอง” คนจะเลี้ยงอาหารจีนพึมพำเบาๆ ถึงจะไม่ค่อยเข้าหูฉันแต่ก็ช่างเถอะ ขัดคอไปก็พาลจะอดเสียเปล่าๆ “ฉันเรียกเธอมากินข้าวก็เพราะคนที่นัดไว้เขาไม่มา ไหนๆก็มาแล้วก็เลยเรียกออกมานั่งกินกันเสียเลย ได้ยินว่าพักนี้กินแต่ปิ่นโตผักนี่” “อือ...ก็นั่นแหละ จะประกวดนางนพมาศก็เลยต้องควบคุมน้ำหนัก แย่ชะมัดเลยเนอะ ค่าขนมวันละร้อยเดียวแล้วยังต้องกินแต่ผักอีก” เฮียเม้งแกสำลักน้ำชานิดหน่อยก่อนมองหน้าฉัน สงสัยมันจะร้อนเกินไป แต่ฉันไม่สนหรอก ตอนนี้เด็กเสิร์ฟกำลังลำเลียงอาหารขึ้นโต๊ะนี่นา น่ากินทั้งนั้นเลย น้ำลายสอไปหมดแล้ว.. “ค่าขนมวันละร้อย แล้วเธออยู่ได้ไงเนี่ย...หรืออยู่ได้เพราะไอ้ปิ่นโตสวนผักนั่น” คิ้วเข้มๆผิดลักษณะตี๋ขมวดเข้าหากัน เม้งขยับตัวทำท่าตั้งใจฟังเต็มที่ ท่าทางของเขาทำให้ฉันนึกถึงวันที่ไปกินก๋วยเตี๋ยวกันอีกแล้ว แต่คราวนี้ตาดำๆของพี่แกกวาดมองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างสำรวจตรวจตราเต็มที่ “โตขึ้นมารูปร่างแบบนี้ได้ไงเนี่ย...น่าจะเหมือนเปรตมากกว่านี้สิ” “โทรชวนมาด่าใช่มั้ยเฮีย! งั้นก็ด่าจบรวดเดียวไปเลยนะ เอาให้จบด้วย จะได้กินให้มีความสุขสักที” ช่วยไม่ได้นี่นาที่แม่ฉันจะจำกัดงบประมาณป้องกันไม่ให้ฉันกินอะไรมากนัก พอจะมีประกวดทีไรเป็นต้องจัดอาหารกลางวันที่ประกอบไปด้วยผักสีเขียวและเหลืองเตรียมไว้ให้ทุกวันที่จะต้องออกไปนอกบ้าน พอฉันวางตะเกียบแล้วเตรียมพนมมือรับคำสรรเสริญของแก แต่ที่ไหนได้...พี่มหากลับหัวเราะออกมาจนโต๊ะใกล้ที่ยังมีคนนั่งหันมามอง ฉันต้องรีบแก้สถานการณ์ด้วยการส่งยิ้มหวานๆน่ารักๆของฉันให้แทนก่อนจะข่มขู่เสียงเบา “จะหัวเราะทำบ้าอะไรน่ะไอ้เม้ง! คนอื่นเขามองกันหมดแล้ว หุบปากเสียทีสิ!” มโนพัศยังหัวเราะไม่ยอมหยุด แต่เจ้าตัวก็ยอมลดเสียงให้เบาลง ฉันเลยปล่อยให้ไอ้มหาหัวเราะต่อไปในขณะที่ฉันลงมือกินแมงกะพรุนหั่นเป็นเส้นๆคลุกน้ำมันงากับฮะเก๋ากุ้งเนื้อนุ่มแป้งบางอร่อยอ ย่าบอกใคร...ไม่งั้นมันจะมาแย่งกิน “ค่อยๆกินก็ได้ ยังมีขาห่านอบหม้อดินกับสลัดกุ้งทอดอีกนะ” เมนูที่กำลังจะมาทำเอาฉันคีบขนมจีบปูใส่ปากค้างเลย แต่คนบอกก็ยังมีรายการอาหารหลุดออกมาจากปากอีก “แล้วก็ซุปเยื่อไผ่ โกยซีหมี่ ผัดผักเสฉวน ตบท้ายด้วยแปะก้วยนมสด” “ไหงมันเยอะงี้อ่ะ?” ฟังแต่ละจานที่พี่แกร่ายแล้วฉันชักจะเหนื่อยแล้วสิ ถึงฉันจะโปรดปรานการกินอย่างไม่มีลิมิท แต่พอนึกถึงนอกจากจำนวนแคลอรี่ที่ต้องตัดใจไม่คิดถึงแล้ว ยังมีปริมาณที่อาจจะต้องผ่าท้องเพื่อยัดลงไปให้หมดด้วยก็เหนื่อยขึ้นมาทันที “ไม่ใช่ว่าพีซอยากจะบ่นหรอกนะ แต่กินกัน 2 คนทำไมถึงได้สั่งเยอะอย่างงั้นล่ะ” “เพราะตอนแรกไม่ใช่ 2 คนน่ะสิ” พี่มหาแกยิ้มร่าเหมือนมีบัตรทานอาหารจีนฟรีตลอดปีของภัตตาคารนี้งั้นล่ะ ไม่รู้ถูกใจอะไรนักหนา “วันนี้ฉันออกมาดูตัวสาว แต่สาวก็ดันไม่มาแถมไม่ยอมโทรมาบอกก่อนด้วย พ่อแม่ฉันก็โกรธเลยกลับไปแล้ว ดังนั้นมันก็เลยเยอะแบบนี้ไง” “มิน่าล่ะ แต่เฮีย...นัดดูตัวแต่อีกฝ่ายไม่มาก็น่าจะโกรธถึงจะถูก ทำไมถึงทำหน้าบานผิดกาลเทศะแบบนี้เล่า...ไม่ได้เรื่องเลย” มีแต่คนเขาจะไม่พอใจกันทั้งนั้นที่คู่นัดไม่มาแถมไม่แจ้ง หรือแกกะจะบวชตลอดชีวิตหว่า...ถึงได้ดีใจจนใจดีขนาดนี้ เอาเหอะ จะเข้าสู่ร่มกาสาวพัตรก็ไม่ควรจะมีมารผจญนี่นะ “จะโกรธไปทำไมล่ะ ถึงยังไงฉันก็ไม่อยากจะมีคู่หมั้นตอนนี้อยู่แล้ว เขาไม่มาแบบนี้ก็ดีแล้ว ไม่ชอบกันทั้งคู่ก็จะได้สบายใจกันไปทั้งสองฝ่าย เกิดเจอหน้ากันแล้วฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งปฏิเสธอีกฝ่ายจะเสียความรู้สึกเปล่าๆ” ฟังวาทะเฮียเม้งแล้วต้องยอมรับจริงๆว่าพี่แกเอาใจเขามาใส่ใจเราตามแบบฉบับที่คุณครูสอนมาตั้งแต่ประถม น่าเสียดายแทนยัยคู่ดูตัวที่ตาไม่ถึงจริงๆ ไม่ได้รู้ตัวเลยว่ากำลังจะได้เจอตี๋ถอดรูปเป็นเทวดาอยู่รอมร่อ เพราะแบบนี้นี่เล่าถึงได้ยินพวกชะนีที่คณะพูดถึงเฮียแกบ่อยๆว่าเป็นผู้ชายที่น่าสนใจไม่แพ้ไอ้ภูมิปากหมาเลย หลงคิดมานานว่าแกมีดีที่เรียนเก่งกับรวยเท่านั้น ไม่นึกว่าใต้ความตี๋แบบคมๆของแกจะมีพ่อพระนักบุญอยู่ด้วย “เฮ้ย! เบาๆพีซ เธอจะกินโกยซีหมี่คนเดียวหมดเลยเรอะ เหลือให้ฉันบ้างสิ” จานโกยซีหมี่สีสวยควันกรุ่นในมือฉันถูกเฮียแกดึงไปทันที “ทำงกไปได้...ยังเหลืออีกตั้ง 1 ใน 4 คนเขาตั้งใจจะช่วยกินให้หมดแท้ๆ ส่วนของเฮียพีซก็แบ่งไว้แล้วด้วยนะ“ เรานั่งกินกันเงียบๆไม่สนใจใคร จะส่งเสียงบ้างก็ตอนที่หมายตาอาหารชิ้นเดียวกันหรือบอกให้อีกฝ่ายส่งจานของกินที่อยู่ไกลให้เป็นระยะ แน่นอนว่าฉันตั้งใจจะใช้เวลานี้กอบโกยให้ได้มากที่สุดก่อนจะต้องกลับไปอดอีกครั้ง ส่วนมโนพัศก็กินเรื่อยอย่างละนิดอย่างละหน่อยเหมือนจะชิมให้รู้รสชาติแต่ละจานเท่านั้น น่าชื่นใจที่เฮียเม้งแกกินน้อยเพราะที่เหลือฉันกะจะกวาดให้เรียบ กินข้าวกับแกทีไรฉันอิ่มอร่อยทุกที... ใช่แล้ว! วิธีอิ่มอร่อยแบบไม่ยุ่งยาก ทำไมฉันถึงไม่เคยคิดในมุมนี้มาก่อนเลยนะ “เฮียเม้ง......” ฉันลากเสียงยาวให้พี่มหาแกหันมามอง แล้วเติมความหวานลงในน้ำเสียงอีกนิดให้ฟังดูขึ้น “พีซคิดอะไรดีๆออกแล้วล่ะ” “คิดอะไรหือ?” ตี๋อินเตอร์กินกุ้งทอดตัวโตกับผักสลัดราดครีมจนฉันต้องรีบหันไปดูว่ามันหมดหรือยัง กำลังกะจะกินตบท้ายขาห่านอยู่เชียว... “ก็คิดหาทางช่วยเฮียไง...” สมองฉันทำงานอย่างรีบด่วนหาทางชักจูงความสนใจของพี่แกให้เป็นไปตามที่ฉันต้องการ “พ่อแม่เฮียอยากจะให้มีคู่หมั้นเพราะอะไรล่ะ เพราะเฮียไม่มีแฟนใช่มะ เฮียไม่มีมาเป็นปีตั้งแต่เลิกกับคนสุดท้ายนี่นา เฮียเองก็เรียนปีสุดท้ายแล้ว...กำลังจะจบแล้วนะ จบแบบหนุ่มโสดไม่มีแฟนพ่อแม่ก็ต้องเป็นห่วงอยู่แล้วล่ะ ในมหา’ลัยสาวๆออกเยอะแยะเลือกได้ตามสบาย แต่พอจบออกไปนี่จะเลือกก็ยากแล้วนา...ระดับเดียวกันจะมีผ่านเข้ามาหรือเปล่าก็ไม่รู้” “เธอตั้งใจจะบอกอะไรกันแน่” นัยน์ตาสีดำสนิทของคนจีนแผ่นดินใหญ่มองฉันอย่างสงสัย แต่แววบางอย่างทำให้ฉันรู้สึกว่าเขารู้ทัน...เพียงแต่ไม่พูดออกมาด้วยตัวเองเท่านั้น “ก็เพราะเฮียไม่มีแฟนเป็นตัวเป็นตนพ่อแม่ก็เลยหาคู่หมั้นไว้ให้ไง” ฉันส่งยิ้มกว้างไปให้ ฉลาดแบบนี้คงคุยกันง่ายหน่อย “อือฮึ...แล้วไงล่ะ?” พี่มหาที่โง่ขึ้นมากะทันหันคีบโกยซีหมี่เข้าปากเคี้ยวหยับๆ ทำเอาฉันคันไม้คันมืออยากจะทุบให้หัวทิ่มลงไปในจาน “ก็พีซนี่ไงเล่า! พีซยังว่างอยู่นะ คบกับพีซสิจะไม่ได้ต้องวุ่นวายเรื่องหาคู่หมั้น” ถึงดีกรีความหงุดหงิดของฉันจะเพิ่มขึ้น แต่เพื่อปากท้องแล้ว...แน่นอนว่าฉันต้องยิ้มหวานยึดมาดนางงามไว้แน่น มโนพัศวางตะเกียบลงข้างจานก่อนหันมามองหน้าฉันนิ่งๆ คราวนี้คงจะรู้แล้วว่าฉันมีความตั้งใจขนาดไหน เชื่อเถอะว่าต้องตอบตกลงแน่ๆ “ไม่ล่ะ” เฮ้ย! ไหงงั้นล่ะ เล่นปฏิเสธไม่คิดทบทวนแบบนี้ใช้ได้ที่ไหนกัน “ทำไมล่ะเฮีย...พีซไม่ดีตรงไหนเหรอ ถึงไม่ใช่คนไทยแท้หรือมีเชื้อจีนแต่ก็เป็นลูกเสี้ยวแขกขาวนะ พีซออกจะสะสวยน่า รักขนาดนี้...มีทั้งมงกุฎ..สายสะพาย..ถ้วยรางวัล...เกียรติบัตร..เต็ม 2 ตู้โชว์การันตีเชียวนะ หุ่นก็ดีเรียนก็โอเค แถมได้รับการทาบทามให้เป็นลีดเดอร์ทุกปีแต่พีซไม่สน มีแฟนอย่างพีซนี่เฮียไม่ต้องอายใครหรอกน่า...ออกจะเชิดหน้าชูตาเป็นเกียรติเป็นศรีแก่วงศ์ตระกูลด้วยซ้ำ” อ้างแบบนี้เฮียแกจะสนใจหรือเปล่าก็ไม่รู้...แต่ฉันก็พูดจริงๆนะ หนุ่มๆมาขอคบฉันเดือนหนึ่งเฉลี่ย 5 คนได้ แต่ฉันยังไม่เอา นี่ลงทุนขนาดนี้ถ้าบอกไม่เอาก็ไม่รู้จะว่าไงแล้ว เม้งถอนใจยาวแล้วหันไปกินต่อ ดูท่าแล้วคงจะปล่อยให้ฉันคิดเอาเองว่าเพราะอะไรเขาถึงปฏิเสธไม่คบกับฉัน ดีนะที่รู้จักกันมา 2 ปีจนรู้นิสัยมากพอ ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นคงหมดกำลังใจไปแล้ว แต่ฉันน่ะยาก และในเมื่อฉันเป็นคนตาถึง...ฉันก็จะคว้าแกไว้ไม่ให้ไปไหนก่อนที่คนอื่นจะฉกเอาไปทำประโยชน์เสียก่อน “ตกลงแล้วนะเฮีย ตั้งแต่นี้ไปเราจะคบกันเป็นแฟน เราจะสวีทกันทุกวันให้คนทั้งมหา’ลัยอิจฉาเล่นเลย...” ฉันขยับยิ้มกว้างอย่างสมใจส่งให้พร้อมฉวยมือเม้งมาเกี่ยวก้อยสัญญากัน เมินจากอาการเขม้นมองอย่างไม่เห็นด้วยและสีหน้าไม่ค่อยจะพอใจนักของแฟนใหม่สดๆร้อนๆ แน่อยู่แล้ว...เรื่องอะไรจะยอมปล่อยไปเล่า...ไม่ต้องกลัวเรื่องความเจ้าชู้เป็นปลาหมึกหรือขี้หึงเกินเหตุ พูดกันก็ง่าย ไม่ต้องอ้อมไปอ้อมมาให้ปวดหัว...แถมกินดีอยู่ดีขนาดนี้...หาที่ไหนได้อีก! TBC. แก้ไขเมื่อ 12 ต.ค. 48 14:01:36 จากคุณ : มรีจิกา และ Pray (มรีจิกา) - [ 12 ต.ค. 48 14:01:04 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ลิงค์ตอนก่อนหน้า   start >> http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3749713/W3749713.html ตอนที่ 1 >>  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W3769288/W3769288.html บอร์ดส่วนตัว >> http://lifesharmony.proboards31.com กริกริ เป็นยังไงกันบ้างฮับ ตอนที่แล้วมีคนบ่นหิว + อิจฉาลันกันหลายคนเลย  ไม่สงสารน้องพีซบ้างเหรอฮับ นางเอกคนนี้น่าสงสารนะ  จริงๆนะ ตอบ ค.ห. กันนะฮับ ^^ หนมจีน อ่านแล้วหิวทันทีเลยนะฮับ ตอนเขียนก็นึกอยากจะกินเหมือนกันล่ะฮับ ^^  ในบอร์ดมีคนบอกว่าขำไปหิวไปด้วยแหละ MiKi (Sichon) ขอบคุณมากฮับที่บอก  จะเอากลับไปแก้นะฮับ  เพิ่งจะเคยเขียนโดยใช้สรรพนามบุรุษที่ 1 เป็นครั้งแรกก็เลยออกจะมั่วบ้างน่ะฮับ ^^   Bangkokian อ่า...งงตรงไหนฮับ  บอกกันหน่อยเต๊อะ coolning งั้นอ่านตอนนี้ต้องหิวยิ่งกว่าเดิมแน่ๆเลยฮับ กริกริ ^^ ไข่หวาน (ทะเลหวาน) ทำหน้าแบบนี้แปลว่าชอบใช่ไหม เขารู้นะตัวเอง... scottie ยัยคนนี้น่าอิจฉาจริงๆฮับ  แต่เจ้าตัวไม่ค่อยจะรู้ตัวกับเขาหรอก จากคุณ : มรีจิกา และ Pray (มรีจิกา) - [ 12 ต.ค. 48 14:09:14 ]

ความคิดเห็นที่ 6 Where's DT DT DT จากคุณ : p.ivy (p.ivy) - [ 12 ต.ค. 48 14:54:49 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เยอะ............ดีจัง ^^' จากคุณ : :::อาราเร่::: - [ 12 ต.ค. 48 18:11:13 ]

ความคิดเห็นที่ 8 อ่านแล้วขำกิ๊ก อิอิ จากคุณ : scottie - [ 13 ต.ค. 48 00:42:17 ]

ความคิดเห็นที่ 9 หิว หิว หิว แล้วก็ ... หิวอ่ะค่ะ ^^ มีแต่ของอร่อย ๆ ของชอบ งือ อยากกินมั่งจัง จากคุณ : coolning - [ 13 ต.ค. 48 06:20:12 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ตอนทีสองนี้ดีขึ้นเยอะเลยะค่ะ พีซนี้เป็นปอบจริงๆด้วย จากคุณ : MiKi (Sichon) - [ 13 ต.ค. 48 12:58:08 ]

ความคิดเห็นที่ 11 นิยายเรื่องนี้ทำให้คนไกลบ้านอย่างเราน้ำลายไหล อยากกินทุกอย่างที่พูดมาในเรื่องเลย ฮือ ฮือ... จากคุณ : หนูจ๋า - [ 13 ต.ค. 48 19:53:52 ]

ความคิดเห็นที่ 12 โห หนูพีซวางแผนเพราะเห็นแก่ของกินของเฮียเม้งหรือเปล่าหนอ จากคุณ : รียา - [ 15 ต.ค. 48 17:06:21 A:203.172.55.57 X: TicketID:103817 ]

ความคิดเห็นที่ 13 <a href='http://www.yahoo.com'></a>Welcome! http://www.dirare.com/India/ <a href='http://www.dirare.com'>business yellowpages</a>. <a href="http://www.dirare.com ">international directory</a>: SMART Yellow Pages, About DIRare, Search in Business Category. Also [url]http://www.dirare.com/China/[/url] and [link=http://www.dirare.com]companies of the world[/link] from yellow pages . จากคุณ : yellow pages main - [ 28 พ.ค. 49 03:04:14 A:67.160.63.108 X: ]

ความคิดเห็นที่ 14 Welcome!!! http://www.dirare.com/Sweden/ online directory. [URL=http://www.dirare.com]YP national[/URL]: SMART Yellow Pages, About DIRare, Search in Business Category. Also [url=http://www.dirare.com]global directory[/url] from online directory . จากคุณ : online directory main - [ 28 พ.ค. 49 03:04:17 A:211.162.62.161 X: ]