ความคิดเห็นที่ 1 โอ้ เจ้าประคุณรุนช่อง นี่มันตู้เย็นหรือห้างสรรพสินค้าวะเนี่ย มีตั้งแต่แผนกเครื่องสำอางยันแผนกช่าง แหม น่าเอ็นดูไม่น้อยนะคะ ครีมบำรุงผิวตั้งคู่กับหลอดกาวแน่ะ พอเห็นแบบนี้แล้ว ก็ชักสงสัยว่าเจ๊กุ้งเคยหยิบผิดหยิบถูก เอากาวมาทาแก้มหรือพี่เขยเอาครีมแก้เหี่ยว เอ้อ ทากันเหี่ยว มาใช้ติดอะไรมั้ย (อ๊ากกก พี่สาวฉันยังไม่มีรอยย่นค่ะ อ๊ายยยย ก็เพิ่มส่วนบรรยายให้แล้วไง จะมาหยิกทำอะไรอี๊กกกก คนเค้ารู้หรอกว่าเจ๊น่ะแก่...แอ๊ สาวมากๆ --อูยย เจ็บ ขอฟ้องค่ะ ขอฟ้อง แอบมาดูเรื่องที่เราเขียนไม่พอ ยังมาบงการให้แก้นู่น เพิ่มนี่อีก พี่สาวใครก็ไม่รู้)                                อ่ะค่ะ เมื่อบำรุงท้องได้ที่ ก็เตรียมงีบอีกรอบ ฮ้าววว เพิ่งแปดโมงกว่าเอง น่าจะได้นอนซักสองตื่น โฮะๆ คิดได้ดังนั้นฉันก็เดินอย่างร่าเริงบันเทิงใจกลับเข้าห้อง                                 ก๊อกแก๊ก                                 ก๊อกแก๊กๆ                                 เสียงแบบนี้ อืมมม ในโลกนี้มันจะเป็นเสียงอะไรไปไม่ได้นอกจาก...เสียงลูกบิดประตูติดล็อคค่ะ                                 เอ๊ะ ตะกี๊ใครล็อคเนี่ย ใครมันโง่ล็อกประตูโดยไม่เอากุญแจออกม๊า คร้ายยยย                                   ค่ะ อิฉันเองค่ะ ที่มันโง่ล็อค ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆ                                     หลังจากยอมทนนอนเบียดๆ กับนังน้องม้าและคุณนายแมวบนโซฟาแล้ว ฉันถึงกับต้องบิดเอวอันเมื่อยขบไปมา จริงๆ ทั้งสองตัวก็คงไม่ค่อยอยากให้ฉันนอนด้วยสักเท่าไหร่ เสียแต่ว่าเรามีบุญคุณต่อกัน (ฉันทำข้าวให้มันกิน) คุณไมโลท่านเลยกรุณาเจียดที่ให้ ส่วนคุณลูกชิ้นก็ปีนขึ้นมาให้ความอบอุ่นบนหัวฉันเสียเลย                                     อุ๊ย ว่าแต่แสบๆ คางนะคะ ฉันลองลูบๆ ดูก็รู้สึกเจ็บนิดหน่อย คงจะโดนอะไรข่วนเอา ฉันเดินไปส่องกระจกดูเพื่อความชัวร์ แล้วก็ต้องพบความจริงอันโหดร้าย ขณะที่นอนๆ กันอยู่นั้น ปลายบาทาของนัง เอ้อ คุณนายลูกชิ้นท่านคงมาเสยเอาน่ะค่ะ                                   ไอ้ลูกชิ้นนนนนน แกตายยยยยยย                                   ก็คิดเล่นๆ ไปงั้นแหละ โก้ๆ ...ก็มาอาศัยบ้านเขาอยู่ ขืนไปทำแมวสุดสวาทขาดจิตของเขาชำรุดไปแม้เพียงเล็กน้อย มีหวังองค์ลง เจ้าแม่ท่านได้แสดงอิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์ที่แม้แต่พี่เขยยังต้องตะลึงเป็นแน่แท้ อย่ากระนั้นเลย เราจงรักษาตัวรอดเป็นยอดดีจะเลิศเสียกว่า                               ดังนั้น จากประโยคข้างต้นจึงกลายมาเป็น                               “ลูกชิ้นเอ๊ยยยย มาอาบน้ำกันเถอะ เมี้ยวๆๆๆ” แน่ล่ะ ใครจะยอมให้ถีบคางฟรีๆ ของแบบนี้มันต้องตอบแทนกันมั่ง แม่แมวก็แสนรู้นะคะ วิ่งไปแอบอยู่ไหนไม่รู้ พอๆ กับเจ้าไมโลที่ก็หายไปเหมือนกัน                                “สงสัยจะกลัวอาบน้ำ” ฉันพึมพำกับตัวเองอย่างสะใจ (ฉันไม่ได้เป็นโรคจิตชอบแกล้งแมวนะคะ กรุณาอย่าเข้าใจผิด อืมม แต่พูดก็พูดเถอะ...ลองเคาะชามข้าวในครัวดูดีมั้ยนะ เผื่อมันจะหลงกล)                                 แต่ยังไม่ทันที่ฉันจะได้วางแผนการอะไรต่อไป เจ้าของแมวตัวจริงก็กดแตรปิ๊นๆ อยู่หน้าบ้าน ฉันล่ะได้แต่ดีดนิ้วอย่างเสียดายเมื่อเห็นเจ้าลูกชิ้นกระโจนออกมาจากที่ซ่อนและวิ่งไปหาต้นเสียงทันที                                 ถ้ารู้ว่าอยู่ใกล้แค่นี้นะ ฮึ่มม                                 เสียงคำรามในลำคอคงทำให้ไมโลที่ยืนแอบอยู่ข้างหลังตกใจ มันเลยวิ่งไปหาพี่สาวที่เดินเข้ามาในบ้านพอดี                                   “อ้าวเจ๊” ฉันทัก “ยังไม่ได้เปิดรั้วให้เลย ไม่เอารถเข้ามาเก็บเหรอ”                                  เจ๊กุ้งยิ้มแบบหมายมาดแปลกๆ ก่อนจะเอ่ยแผนให้ฟัง “ไม่ได้หรอก ฉันจะรอให้ตานั่นเอารถเข้ามาก่อน แล้วค่อยเอารถเข้าบ้านมั่ง” เอ๊ะ ฉันเคยพูดอะไรเรื่องอายุของพี่สาวฉันรึเปล่านะคะ แว่วๆ ว่าสาม...สาม...                                  “แล้ววันนี้เธอเป็นไงบ้างล่ะ ได้หยุดทั้งที ทำไมไม่ไปนอน” พี่สาวฉันถามด้วยความห่วงใยเล็กๆ เธอรู้ว่าฉันค่อนข้างบ้างานพอสมควร                                  “ก็นอน” ฉันอุบอิบตอบ                                  พี่สาวฉันจึงถามต่อ “แล้วอาบน้ำหรือยัง”                                  เสียงฉันเบาลงไปอีก “ยัง”                                  “แล้วทำไมไม่ไปอาบน้ำ นี่หมกอยู่ในชุดนอนตั้งแต่เช้ายันบ่ายเลยรึ ถึงจะเป็นวันเสาร์ก็...” อา พี่สาวฉันเข้าโหมดแม่แก่แล้วค่ะ บ่นกระจาย แหม๊ ใจจริงก็อยากจะบอกอยู่หรอก ว่าไอ้อาบน่ะ มันก็อยากอาบอยู๊ เสียอย่างเดียว เข้าห้องไม่ได้ อืมม คิดว่าฉันควรจะเล่าเรื่องประตูห้องที่ใครก็ไม่รู้กดล็อคดีมั้ยคะ                                  หลังจากคิดดีแล้ว ฉันก็เปิดปากเล่าเหตุการณ์ให้พี่สาวฟัง และแน่นอน ไม่ลืมฟ้องเรื่องโดนลูกชิ้นถีบด้วย ส่วนปฏิกิริยาคนฟังหรือคะ นู่นแน่ะ นอกจากจะขำแบบไม่ลืมหูลืมตาแล้ว เธอยังไปคลุกข้าวกับปลาทูน่าของโปรดลูกชิ้นให้มันกินอีก                                    “ลูกชิ้นมาเอารางวัลเร้ววว”                                    อืมม นี่ถ้าฆาตกรรมทั้งเจ้าของแมวและนังแมวที่เดินเชิดๆ เข้าไปในครัวนี่มันจะผิดมากมั้ยคะ แต่ยังไงก็ไม่ได้หรอกค่ะ ต้องเย็นๆ เข้าไว้ ยังไงเราก็สายเลือดเดียวกัน แต่นังลูกชิ้น...หล่อนจำไว้เลยนะยะ จำไว้เลย                                    “นี่แม่กั้ง แม่น้องรักของพี่ หล่อนมาทำอะไรกับครัวของฉันมิทราบยะ” เสียงล้งเล้งของท่านพี่ดังออกมา แหม๊ บ่ายๆ แบบนี้แทนที่จะร้อนกลับหนาวเยือกเน้อ ทำไม๊ก็ไม่รู้สิ                                    “อย่าให้ต้องเรียกซ้ำ...” ยังไม่ทันจบประโยค ฉันก็รีบเผ่นมายืนก้มหน้ารับความผิดแต่โดยดี แล้วก็ได้แต่รับคำค่ะๆ ไปเรื่อย ก่อนจะแบมือขอกุญแจสำรองเพื่อไขเข้าไปในห้องพักแขกที่ตอนนี้ยึดเป็นเรือนตายไปเสียแล้ว                                    เมื่ออาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ฉันก็ต้องออกมาช่วยพี่ทำกับข้าวต่อ อ๋อ เรื่องกับข้าวหรือคะ ฉันทำได้หลายอย่างนะคะ ในใต้ฟ้านี้ รับรองว่าไม่มีใครล้างผักสะอาดเท่าฉันอีกแล้ว ฉันขอยืนยัน                                  แหม แต่อย่างอื่นก็ทำเป็นค่ะ เช่นหั่นหอม (อุ๊ย น้ำตาไหล อุ๊ยๆ น้ำมูกๆ) ปอกเปลือกกุ้ง (โอ๊ย กรีกุ้งมันแทงมื๊ออ) ปอกกระเทียม (แน่จริง อย่าดิ้นหนีสิวะ ถือว่าเล็กแล้วรังแกคนปอกได้หรือไง จ๊ากกกก มีดบาดดด เจ็บๆ)                                    ก็สรุปโดยรวม มีหอมเปื้อนน้ำมูก เอ้อ น้ำตาฉันถูกหั่นไปครึ่งหัวแบบหยาบๆ ---ก็ได้ๆ ชิ้นมันไม่เท่ากันจนพี่ฉันต้องหั่นใหม่ทั้งหมด (เนี่ยหั่นเองตั้งแต่แรกก็หมดเรื่องไปแล้ว มาใช้น้อง เชอะ...อันนี้บ่นเบาๆ ในใจแบบรู้กันวงในเท่านั้นนะคะ) กระเทียมพิการที่เปลือกหลุดไม่หมด แล้วก็กุ้งเปลือยๆ ที่ยังไม่ได้ผ่าหลังเอาไส้ออก                                 “แล้วนี่อาหารหมาแมวตอนเช้า แกทำยังไงเนี่ย” พี่สาวฉันยังมีแก่ใจถามถึงผู้ที่เธอห่วงใยมากที่สุด                                 “โธ่ หมูๆ” ฉันเชิดหน้านิดหนึ่งก่อนตอบ “ก็อาหารเม็ดไง”                                “แล้วของไมโลล่ะ”                                 “ไมโลทำไม” ฉันถามงงๆ                                 “แล้วไมโลกินอะไร แกคลุกข้าวให้มันเหรอ”                                  ฉันส่ายหน้าหวือทันที “ก็เหมือนกัน”                                  “อะไรเหมือนกัน” พี่สาวหยุดมือที่กำลังหั่นหมูแล้วเริ่มขยับมีดในมือไปมา อ๊ายยย อุณหภูมิในครัวติดลบแล้วเจ๊ อย่าโหดมาก                                    “ก็...ก็” ฉันก้มหน้าหลบตาพี่ “อาหารเม็ดของ...ลูกชิ้นไง” จากคุณ : surudee - [ 12 ต.ค. 48 17:29:42 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ฉันเงยหน้าขึ้นดูสถานการณ์และเลื่อนตัวลงจากเก้าอี้ตัวสูงในครัวเตรียมเผ่น พี่สาวฉันได้แต่เข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันไปตามเรื่อง ก่อนจะคาดโทษ “ถ้ามันท้องเสียล่ะน่าดู”                           “ก็เห็นมันชอบ...” ฉันเริ่มแล้วก็ต้องหลบตาอีกวูบ “ไม่เถียงก็ได้”                            เสียงรถอีกคันของบ้านเคลื่อนเข้ามาจอด ฉันเดินไปชะโงกหน้าแอบมองตรงหน้าต่าง “เจ๊ๆ พี่เขยกลับมาแล้ว” ฉันหันหน้ากลับมาจะรายงานต่อถึงอาการของพี่เขยที่ดูงงๆ นิดหน่อยที่ไม่เห็นรถของพี่สาวฉันจอดอยู่ก่อน แต่ปรากฏว่าพี่สาวฉันก็ไวมากค่ะ หายตัวไปแล้ว สงสัยแกออกทางหลังบ้านวิ่งไปที่รถซึ่งจอดซ่อนเอาไว้แล้วแน่เลย                               ฉันหันกลับมามองพี่เขยต่อ ทันเห็นแกก้มๆ เงยๆ หยิบอะไรบางอย่างออกมาจากรถ และเมื่อหยิบออกมาได้ ฉันก็แทบจะตกใจกับขนาดและปริมาณของมัน                              ถ้าคิดว่าเป็นของกินเพื่อคน คุณคิดผิด ให้โอกาสคิดใหม่อีกรอบ                              ปิ๊งป่องๆ อาหารแมวค่ะคุณคะ ต๊ายย เข้าใจคิดนิ เอาอาหารแมวมาง้อเมีย อืมมม ฉันคิดว่าคืนนี้ไมโลคงไม่เหงาแล้วแหละ ก็พ่อมันจะมานอนบนโซฟาเป็นเพื่อนนี่นะ คิกๆ เอ๊ย ไม่ได้สิ ฉันน่ะมันเป็นคนดี เห็นคนตีกันต้องเข้าไปยุแหย่ เอ๊ะ ไม่ใช่ๆ ต้องทำให้เขาปรองดองกัน                              คิดได้ดังนั้นก็รีบเดินออกจากบ้าน ไปช่วยพี่เขยขนอาหารแมว ขอใช้คำว่าขนนะคะ หรือจะใช้แบกหามก็ตามแต่สะดวก ไปเก็บไว้ในห้องเก็บของ ซึ่งคงรอดพ้นสายตาพี่สาวฉันไปได้ระยะหนึ่ง (ก็เล่นขนซื้อมาซะเยอะขนาดนี้ ถ้าองค์เจ๊แกไม่ลงเพราะโมโหของง้อ องค์แกก็คงลงเพราะเสียดายเงิน) พี่สาวฉันน่ะ กลัวความมืดค่ะ แล้วห้องเก็บของก็รกยังกับอะไร ไฟก็มีหลอดเล็กๆ ทั้งมืด ทั้งน่ากลัว อ้อ ลืมไป นอกจากความมืดแล้วพี่สาวยังกลัวผีสุดๆ ด้วย นี่ขนาดบ้านตัวเอง เธอยังไม่เว้น พี่สาวใครก็ไม่รู้เนอะ ตูล่ะหน่าย...                               อย่างไรก็ตาม (ไหนๆ ก็เผาไปคน ขอต่ออีกคนละกัน) พี่เขยก็ช่วยฉันขนมาหยุดอยู่ที่หน้าประตูห้องเก็บของเยี่ยงชายชาตรี ขอย้ำ หน้าประตูเท่านั้นนะคะ คนอะไรแม๊นแมน คุณชายเธอสาบานกับยุงแถวนี้ไว้ว่าจะไม่ย่างเข้าห้องเก็บของโดยไม่จำเป็นค่ะ (จำเป็นในที่นี้ หมายถึงบังคับ) เพราะคุณชายท่านกลัวแมงมุมค่ะ นัยว่ามีขาเยอะ มันดูยุบยับไปหมด แกเลยแขยงไม่กล้าเข้าห้องเก็บของที่ทั้งรก (ขอย้ำอีกรอบ) ทั้งมืด (วุ้ย บ้านนี้มีฉันถึกอยู่คนเดียวหรือนี่)                                แหะๆ ก็เผาไปพอหอมปากหอมคอแล้ว การขนและจัดเก็บ หรืออีกนัยหนึ่ง ยัด เอ๊ย ซ่อนค่ะซ่อน สำเร็จลง ฉันจึงเดินปัดฝุ่นที่เกาะตามเสื้อผ้าเล็กน้อยออก และขณะที่เดินดุ่มๆ ออกมาจากห้องเก็บของนั้นเอง ฉันจึงทันได้เห็น...                               ฉันจะเห็นอะไรนั้น ถ้าบอกว่ากรุณาติดตามตอนต่อไป ฉันจะโดนตบมั้ยอ่ะ                              คงโดนใช่มั้ย คงโดนเนอะ                              ตอบว่าเนอะสิ จะได้รู้ว่ามีคนอ่านอยู่                              โอเคๆ สรุปคือ ฉันได้เห็นฉากสวีทวีดวิ้วค่ะ พี่สาวทำหน้าเขิ๊นเขินตอนรับของง้อที่น่าจะเป็นของจริง แหม๊ พี่เขยนี่ก็นะ ทำเป็นฟอร์มซื้ออาหารแมวหลอกให้น้องเมียขนไปเก็บซะกล้ามขึ้นเป็นลูกๆ (ใต้ท้องแขนงี้เด้งดึ๋งๆ) ที่แท้ตัวเองก็เตรียมดอกไม้มาง้อซะช่อเบ้อเริ่ม                                   โธ่เอ๊ย ของแค่นี้บอกกันดีๆ ก็ได้ ก้างอย่างเรายินดีถอยให้ดีๆ อยู่แล้ว แถมจะช่วยจัดบรรยากาศให้มันเลิศหรูอลังการ แล้วจะเอาไอ้ก้างชิ้นเล็กสองตัวออกมา ไม่ให้ไปพันแข้งพันขาแบบนั้นด้วย                               ไหนใครเคยว่าว่าคนรักหมากะคนรักแมวไม่ควรแต่งงานกัน ไม่จริ๊ง ไม่จริงเลยซักนิด ดูอย่างคู่พี่เขยกับพี่สาวฉันไงง...                              อ้า...ยังไม่ทันสิ้นเสียงในใจนั้น ฉันก็เห็นคนรักหมาสะบัดหน้าไปทางหนึ่งทันที                              เอ๊ะ ตะกี๊เพิ่งง้อพี่เรามิใช่รึ ไฉนเป็นเยี่ยงนี้ล่ะเนี่ย                               อ้าว พี่สาวฉันก็เป็นน้ำหูน้ำตาขึ้นมาทันใด “ลูกชิ้น มานี่ลูก” อ้าวๆ หันไปเรียกแมวซะยังงั้น (แต่ดอกไม้เธอก็ยังกำของเธออยู่นะ)                             พี่เขยก็พอกัน “ไมโลลลล”                             ทั้งแมวและหมาที่ตอนแรกตั้งใจจะไปหาพี่สาวฉัน (ไอ้ไมโล พี่ฉันออกเสียงเรียกลูกชิ้นย่ะ หล่อนสะแหลนทำไมเนี่ย) ก็ชะงักอยู่กึ่งกลางระหว่างคนทั้งคู่                                  ตอนนี้พี่สาวฉันเริ่มสวมนวมให้กระชับเข้ากับมืออย่างช้าๆ ขยับดอกไม้ในมือซ้ายเอาไว้มั่น นักมวยมุมแดงเดินเข้ามุมแล้วครับ ในขณะที่นักมวยมุมน้ำเงินก็พิงเชือกเตรียมจู่โจม                               ทั้งสองปรี่เสียงเข้าหากัน (ประสานเสียงกันเรียกน่ะค่ะ เห็นม้า จะเรียกยังประสานเสียงกันเรียกเลย สมกั๊น สมกันยังกะกิ่งทองใบหยก)                                “ไมโลลล/ ลูกชิ้นนนน”                                 ค่ะ หมาและแมวเดินวนอย่างงงๆ อยู่ตรงกลางเวทีนั้นเอง พี่สาวฉันทรุดตัวลงไปนั่งยองๆ และเริ่มเรียกด้วยเสียงอันนุ่มนวล “ลูกชิ้นลูกมานี่มะ ไมโลด้วยนะ มากับแม่ เดี๋ยวแม่ทำข้าวสุดอร่อยให้กิน”                             พี่สาวฉันชกใต้เข็มขัดค่ะ ก็เธอเล่นเอาของกินมาล่อนี่นา แต่เมื่อได้ยิน ฉันก็น้ำลายสอ เอ๊ย ทั้งลูกชิ้นและไมโลน้ำลายยืดทำท่าจะเดินตามพี่สาวฉันไปแบบเชื่องๆ เมื่อพี่เขยเห็นดังนั้นก็ไม่รู้จะทำไง เพราะพี่แกรู้ดีว่าคน (และหมาแมว) บ้านเนี้ย ถ้าเป็นเรื่องของกินแล้ว เทใจให้พี่สาวฉันไปเต็มๆ เพราะฉะนั้น งานนี้พี่ฉันชนะขาด                                 ศึกก็ทำท่าว่าจะยืดเยื้อนะคะ ถ้าเสียงหนึ่งจะไม่ดังขึ้นมาขัดเสียก่อน                                จ๊อกกกก พี่เขยกุมท้องด้วยความหิว ส่วนพี่สาวฉันซึ่งเดินไปถึงโต๊ะกินข้าวแล้ว ก็จงใจหันพัดลมมาทางพี่เขยเต็มที่ เพื่อให้ลมนั้นพัดพาเอากลิ่นอันหอมยั่วยวนของกุ้งผัดกะเพรา ไข่เจียวหมูสับ หมูทอดกระทียมพริกไทย แกงจืดลูกรอก (อันนี้สูตรเด็ดของเจ๊) ลอยไปเตะจมูกที่บานพะเยิบพะยาบของเราสอง (พี่เขยที่อยู่ในบ้าน ส่วนอีกตัว เอ๊ย อีกคนก็ไอ้ที่ยืนพากย์มวยอยู่ห่างๆ เนี่ยแหละ)                                   จ๊อกกกก                                 ต๊าย พี่เขยท้องร้องดังมาถึงหน้าบ้านแน่ะ เอ๊ะ ไม่ใช่แฮะ เสียงท้องฉันเองนี่นา                                 แหม ดูบรรยากาศอบอุ่นแบบค่อนไปทางร้อนนิดๆ ในตัวบ้านแล้วไม่ค่อยอยากเข้าไปเล้ย แต่ทำไงได้ ก็คนมันสิ้นไร้ไม้ตอกแล้วนี่นะ (แจ๊บๆ แกงจืดลูกรอก กุ้งผัดกะเพรา ซี้ดด น้ำลายไหล)                               และขณะที่ฉันจะเริ่มย่างเท้าก้าวเข้าไปในบ้านด้วยอาการเกือบจะเป็นย่อง จุ๊ๆ ตอนนี้นักมวยพักยก กินข้าวกัน เราจะต้องทำตัวแบบล่องหนนะคะ เดี๋ยวจับพลัดจับผลูเป็นกรรมการอีกรอบล่ะซวยตายเลย แต่ยังไม่ทันที่จะย่องไปถึงไหน พลันก็รู้สึกว่ามีวงแขนมารัดอยู่ที่เอว จากนั้นก็ถูกแรงแขนหนักๆ รวบดึงให้ถอยหลังกลับ พอจะแหกปากร้องก็พอดีหันมาเห็นคนร้ายเข้าเสียก่อน                                คนร้าย หรือในอีกนัยหนึ่ง คนใจร้าย ทำหน้าดุๆ ใส่ (นึกเหรอว่าจะกลัว โด่เอ๊ย ...เออๆ กลัวก็ได้ฟะ แต่นิดหน่อยเท่านั้นนะ แค่นิดเดียวย่ะ) ปากของท่านหุบสนิทถึงขั้นเม้มเอาไว้แน่น ลูกกะตางี้วาววับเชียว ฉันเมินมองไปทางอื่นไม่ยอมสบตาพราวๆ นั้นด้วย                               ก็เรื่องอะไรจะไปมอง เดี๋ยวเกิดกลัว เอ๊ย ใจอ่อนขึ้นมาก็แย่สิ ฉันพยายามค้นหาต่อมความโกรธที่มันฝังอยู่ลึกกกกกเหลือเกินภายในใจ                                เรากำลังงอนอยู่ เรากำลังงอนนน ท่องไว้ลูก ท่องไว้ อืมมม เราโกรธเขาอยู่ ว่าแต่มันเรื่องอะไรว้า อยู่ใกล้ๆ แล้วคิดไม่ออก อ๋อๆ เรื่องนี้ไงๆ เมื่อคิดขึ้นมาได้เรื่องหนึ่งก็เตรียมจะหันไปแว้ดใส่ แต่ก็พอดีว่า... เอ่อคือ ตรงนี้ต้องเล่ามั้ยอ่ะ ไม่เล่าได้มั้ย เนอะๆ ไม่เล่าเนอะ                             หนายยยย ใครที่กำลังอ่านอยู่ แล้วอยากต่อยคนเล่ามั่ง                              อิอิ ไม่มี                              เพราะฉะนั้น เราก็ไม่เล่า...                              เปรี้ยง!                              โอ๊ยยย อ่ะๆ แหมๆ แค่นี้ต้องเล่นเจ็บๆ ด้วย ไม่เห็นต้องเขวี้ยงอะไรต่อมิอะไรมาเลย ก็ไม่มีอะไรสักหน่อย เอ่อ ก็แค่ฝาละมีที่น่าเตะอย่างดูเอ็นในบางครั้งมาตามน่ะค่ะ ไม่รู้กาที่ไหนคาบข่าวไปบอกนะคะ (แหม๊ ทำยังกะเขาจะไม่รู้เลยเนอะ พี่สาวตัวก็มีอยู่กับเขาคนเดียว) แต่ก็อย่างว่าแหละ หนีมากบดานในถิ่นเขานี่นะ (เขามีสปายในบ้านนี้ด้วยค่ะ ก็ตาพี่เขยนั่นไง ขานั้นเขาเพื่อนกัน) สงสัยต้องหาที่ใหม่ๆ ไว้ซะแล้ว เผื่อเราไปตึ๊งตึง..ตึงๆ ตะลึงตึ๊งตึงกับเพื่อนจะได้มีที่สิง โฮะๆๆ (โอ๊ย อย่าเขกหัวดิ นี่เค้าคิดในใจอยู่นะ ตัวจะรู้ได้ไง  หา! อะไรนะ คนอ่านบอกเหรอ อ้าว ตายจริง นี่อ่านกันมาตั้งนาน ไม่ได้เข้าข้างคนเล่ากันหรอกหรือคะ โธ่ถัง ชีวิตน้อยๆ อันแสนอาภัพ)                                  และแล้วในที่สุด น้องสาวนางเอกก็ต้องหลบกลับไปเลียแผลบนหัว (ซึ่งไม่ถึง ก็เลยปล่อยให้มันหายโนเอง) ที่บ้านของตัว (ย่ะๆ ของเราก็ได้) ต่อไป                                   ส่วนเรื่องพี่เขยกะพี่สาวหรือคะ แหม เกือบลืมๆ ไอ้เรื่องความงอนนี่มันเริ่มมาจากจุดเล็กๆ จุดหนึ่ง โดยมีเจ๊กุ้งเป็นผู้ริเริ่ม แต่อันนี้จะโทษพี่สาวฉันไม่ได้นะคะ ตอนแรกเจ๊ไม่รู้ซักหน่อยว่าท้อง พอรู้แบบชัวร์ๆ แล้ว เจ๊ก็อยากได้เวลาสักนิดหนึ่งก่อนจะบอกพี่เขย (มิน่า ช่วงนี้ขนาดแค่แมลงวันบินผ่านแกยังร้องไห้ เซ้นซิทีฟจริงจริ๊ง อิอิ แซวเล่นนะคะ) พอแกได้โอกาส ไหนๆ พี่เขยก็มาง้อก่อน เจ๊เลยบอกความจริงไป พอได้ยินเข้า พี่เขยเลยเคืองเล็กๆ ที่ภรรเมียคนดีไม่ยอมรีบบอก แต่แกก็ยังไม่ทันได้งอนอะไรมากหรอกนะคะ พอดีบังเอิ๊ญ บังเอิญแกมีธุระด่วนกะห้องน้ำน่ะค่ะ น่าเอ็นดูเชียว ผิดกับใครบางคนแถวนี้ (โอ๊ยย เค้ากำลังเล่าอยู่นะ จะมารัดเค้าทำอะไร เกิดกลายร่างเป็นงูเหลือมหรือไง โอ๊ยๆ นี่พูดแล้วยังไม่ฟังอีกนะ เดี๋ยวเหอะๆ)                              อ่ะค่ะ ถึงไหนแล้วเนี่ย อ้อ ธุระด่วนที่ว่าคือการไปอ้วกค่ะ เปล๊า เจ๊กุ้งไม่ได้วางยานะคะ พี่เขยแค่แพ้ท้องแทนแค่นั้นเอ๊งงงง นัยว่าเป็นมาได้ราวๆ สองสามวันนะคะ แต่แกไม่รู้ตัวไพล่ไปนึกว่าอาหารเป็นพิษเสียอีก แต่แหม อาหารเป็นพิษบ้านแกนี่อยากกินมะม่วงเปรี้ยวๆ จิ้มน้ำปลาหวานนะคะ พี่สาวฉันก็พอกัน ช่วงก่อนรู้ตัว แกได้กลิ่นหัวหอมที่ไหนก็ที่นั่น น้ำลายสอขึ้นมาทันใด นี่ขนาดแกเคยเกลียดหัวหอมมากถึงขั้นเอามาให้เห็นไม่ได้นะเนี่ย                             ค่ะ แหม จริงๆ จะว่าจบมันก็ยังไม่จบหรอกนะคะ ยังมีเรื่องเล่าอีกเยอะเชียว แต่ฉันก็กลั๊ว กลัวผู้คุมจอมโหดจะมาจัดการเอาได้ (นี่ก็เริ่มออกแรงลากให้ไปขึ้นรถแล้ว) ก็เลยต้องขอจบเรื่องพันๆ ยุ่งๆ ของเหล่ามวลมนุษย์ด้วยประการ ฉะนี้ แล จากคุณ : surudee - [ 12 ต.ค. 48 17:39:15 ]

ความคิดเห็นที่ 3 แหะๆ จ๊บแล่ว ดีใจชะมัดเล้ย ไม่รู้ว่าหวานหรือเปล่านะคะ แต่อยากให้ลองอ่านดู ถ้าคิดยังไงก็บอกกันได้ค่ะ แล้วก็ขอบคุณผู้อ่านทุกท่านที่เข้ามาอ่านค่ะ ตอบเม้นท์อีกรอบดีแมะเนาะ อะแฮม ขอบพระคุณมากเลยค่าที่เข้ามาอ่านและให้กำลังใจคนเขียน ก็ขอบคุณมากๆ สำหรับคุณ scottie ที่น่ารัก เข้ามาให้กำลังใจเสมอเลย (ว่าแต่ คิดไงกับชื่อเรื่องมั่งอ่ะ) ขอบคุณเจ๊คนจ๋วยที่เข้ามาอ่านเช็คเรื่องให้ตลอดนะค้า ขอบคุณคุณต้นชบากับคนตาบอดสำหรับกำลังใจค่ะ (ไม่รู้ว่าชื่อเรื่องคิดว่าเป็นไงมั่งเน้อ) ขอบคุณคุณณภมากๆ ที่เข้ามาให้กำลังใจกัน คือเรื่องนี้หาชื่อเรื่องไม่ได้น่ะค่ะ มั่วไปหน่อย เลยเอาชื่อนี้มาก่อน ว่าแต่ ศึกผ้าห่มนี่ใช่ชื่อเรื่องรึเปล่าอ่ะ เท่ดีเหมือนกันนา คุณอุปกรณ์ประกอบฉากอ่ะ ขอบคุณมากที่เข้ามาอ่านนะค้า ถึงจะหลงเข้ามาก็ยังดี แต่อย่าเลี่ยงกันเลยเน้อ ขอบคุณ คุณเจียวต้ายที่เข้ามาอ่านนะคะ อิอิ รักแท้แบบไม่ต้องไปแสวงหา แค่อย่ามองข้ามก็พอ เนอะๆ (ว่าแล้วก็ไปกอดแม่ซักรอบ) ขอบคุณคุณ coolning มากๆ ที่เข้ามาอ่าน ไม่รู้ว่าเรื่องใหม่นี้จะได้อ่านอีกมั้ย ถ้าอ่านแล้วคิดยังไงบอกกันได้เน่อ จากคุณ : surudee - [ 12 ต.ค. 48 17:44:40 ]

ความคิดเห็นที่ 4 น่ารักมากๆ เลยอะค่ะ มาเม้าท์ (อันนี้เรียกว่าเม้าท์หรือเปล่าเนี่ย^_^ )ให้ฟังอีกเรื่อยๆ นะคะ ชอบๆ แก้ไขเมื่อ 12 ต.ค. 48 17:49:27 จากคุณ : ชมสิจ๊ะ - [ 12 ต.ค. 48 17:47:18 ]

ความคิดเห็นที่ 5 หวานปะแล่มๆ แหมเล่ามาตั้งนาน พี่น้อง เพื่อนฝูงออกแนวเดียวกันนะเนี้ย จากคุณ : หยกสีน้ำผึ้ง - [ 12 ต.ค. 48 21:44:42 ]

ความคิดเห็นที่ 6 มันออกแนวขำมากกว่าหวานอะ :) จากคุณ : scottie - [ 13 ต.ค. 48 00:59:53 ]

ความคิดเห็นที่ 7 นางเอกเล่าเรื่องได้ขำดีค่ะ (อย่าถามว่าหวานมั้ย ตอบไม่ถูก) ^____________^ จากคุณ : wayo - [ 13 ต.ค. 48 04:25:46 ]

ความคิดเห็นที่ 8 มันหวานปะแล่ม ๆ น่ะค่ะ ออกแนวเปรี้ยวปนขำมากกว่า ^^ แล้วทำไมชื่อเรื่องถึงเป็น แค่ คนรักหมาล่ะคะ จากคุณ : coolning - [ 13 ต.ค. 48 06:34:12 ]

ความคิดเห็นที่ 9 คนรักหมารักกะคนรักแมว....ดีแมะ จากคุณ : เจียวต้าย - [ 13 ต.ค. 48 06:47:59 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ตอนแรกผมนึกว่าผู้เล่าจะแปลงกายเป็นคนทำงานประเภทลงเสา 'ขึ้นคาน' ที่ไหนได้ .. กำลังเป็นผู้ลี้ภัยอยู่ ... อิ อิ จากคุณ : ณภ - [ 16 ต.ค. 48 06:13:42 A:71.97.0.250 X: TicketID:105756 ]