ความคิดเห็นที่ 1 “ขโมยที่ไหนกัน  ถึงจะกล้าเข้าไปสู่ดินแดนนั้น ?”  โจเอลทำท่าไม่เชื่อ “ขโมยชาว...  การ์กอร์น”  เฟเดอริกซ์ยังคงกล่าวด้วยเสียงอันเบาเมื่อเอ่ยนามนั้น  “อย่างไรก็ตาม!”  เขากล่าวต่อ   “องค์จักรพรรดิก็ได้มีราชโองการลับมาให้แก่เจ้า  โจเอล เอนฮาร์ท”   เฟเดอริกซ์นำม้วนกระดาษที่บันทึกราชโองการลับออกมา  ม้วนกระดาษนั้นผนึกด้วยตราพระราชลัญจกรอย่างถูกต้อง  ซึ่งเป็นธรรมเนียมที่โจเอลจะต้องคุกเข่าเพื่อรับราชโองการ “องค์จักรพรรดิ์องค์ที่9แห่งจักรวรรดิโฮลี่เอ็มไพร์  และกษัตริย์องค์ที่14แห่งอาณาจักรดราโกเนีย  มีรับสั่งถึงผู้บังคับป้อมอังเคิล  ให้นำกำลังทั้งหมดในป้อมเข้าบุกแดนการ์กอน  เพื่อทวงพระมหาพิชัยมงกุฎแห่งองค์จักรพรรดิ์  ที่หัวขโมยชาวการ์กอนได้เป็นผู้ขโมยไป  ในการณ์นี้จึงได้ให้ดไวเซนอัศวินแห่งเซเลท์  และดารูเกนซ์อัศวินมังกรแห่งโรห์น  นำทหารเข้าร่วมอีก60นาย  โดยห้ามแพร่งพรายเรื่องนี้ให้ใครทราบ”  เมื่ออ่านราชโองการลับจบ  เฟเดอริกซ์ก็เผาราชโองการลับนั้นทิ้งทันที “พวกเจ้าคงจำข้อความเหล่านี้ได้ขึ้นใจแล้ว  จงจำไว้ว่าเรื่องนี้มีความสำคัญมาก  หากคนในจักรวรรดิรู้ว่าพระมหาพิชัยมงกุฎถูกขโมยไปจะเกิดความวุ่นวายอย่างยิ่ง  เอาล่ะขอให้พวกเจ้าร่วมมือกันให้จงดี  และรีบติดตามหัวขโมยนั้นไปให้เร็วที่สุด  ก่อนที่มันจะหนีเข้าไปในดินแดนของมันลึกนัก  หากจำเป็นข้าจะเพิ่มเติมกำลังสนับสนุนเข้ามา...  ส่วนตัวข้าเองคงต้องขอตัวก่อน”  ว่าแล้วเฟเดอริกซ์ก็เดินกลับออกไปทันที  ทั้งรวดเร็วและลึกลับเหมือนอย่างกับตอนที่มา  โจเอลเองยังอดแปลกใจกับพฤติกรรมแปลกๆเช่นนี้ไม่ได้  ดูท่าท่านผู้แทนพระองค์จะมีธุระยุ่งเสียเต็มที หลังจากที่เฟเดอริกซ์กลับไปแล้ว  ความเงียบก็ได้ปกคลุมสถานที่แห่งนี้อีกครั้งหนึ่ง  ทั้งดไวเซนและดารูเกนซ์ต่างก็เป็นคนที่เงียบๆทั้งคู่  คนหนึ่งนิ่งเงียบเพราะถือตัว  ขณะที่อีกคนนิ่งเงียบเพราะความเก็บเนื้อเก็บตัว  โจเอลรู้สึกกังวลพอสมควรที่จะต้องร่วมศึกกับอัศวินทั้งสอง “เอ่อ...  ข้าว่าคงได้เวลาสำหรับมื้อเย็นแล้ว  ขอเชิญท่านทั้งสอง...”  โจเอลเริ่มบทสนทนาขึ้นเพื่อทำลายความเงียบ “เช่นนั้นเชิญท่านนำทาง”  ดไวเซนตอบกลับอย่างเป็นพิธี ที่ห้องรับประทานอาหาร  ทั้งสามต่างรับประทานอาหารกันอย่างเงียบเชียบ  โจเอลได้ลองถามถึงที่มาที่ไปของทั้งสอง  แต่ก็ไม่ทราบอะไรมากไปกว่าเดิม  คือดไวเซนเป็นอัศวินจากเซเลท์  ส่วนดารูเกนซ์เป็นอัศวินมังกรจากโรห์น  ซึ่งผู้ที่อยู่ห่างไกลอย่างโจเอลเองก็ไม่รู้อยู่ดีว่าดินแดงทั้งสองนี้อยู่ตรงไหนกันแน่  เพียงแต่คาดเดาเอาว่าโรห์นคงอยู่ทางตอนเหนือ  เพราะเคยได้ยินมาว่ามีเพียงคนเหนือเท่านั้นที่สามารถฝึกเป็นอัศวินมังกรได้   ส่วนเซเลท์นี้โจเอลยังคงสงสัยว่ามันตั้งอยู่ที่ใดกันแน่ โจเอลรู้สึกแปลกใจที่สหายของเขาไม่ได้มาร่วมรับประทานอาหารด้วย  จะได้พอคลายความอึดอัดไปได้บ้าง  สหายผู้นั้นได้เข้ามาขอพำนักยังป้อมของเขาร่วมปีแล้ว  โจเอลนึกสงสัยอยู่ว่าเขาจะใช่คนที่เฟเดอริกซ์ตามหาหรือเปล่า  เพราะสหายผู้นี้นับได้ว่าเป็นคนแปลกหน้าคนสุดท้ายที่มายังป้อมแห่งนี้  ยิ่งคิดยิ่งไม่แน่ใจถึงคำว่า “เร็วๆนี้” ของผู้แทนพระองค์ว่ามันกินระยะเวลาเท่าใดกันแน่? สหายที่โจเอลคิดถึงมีนามว่าจอร์ช  ซึ่งดูเหมือนจะไม่ใช่นามที่แท้จริง  เพราะมีหลายครั้งที่จอร์ชไม่ได้ตอบสนองต่อชื่อนี้อันเป็นสิ่งที่ผิดปกติ  จอร์ชเป็นคนคุยสนุกแต่ออกจะเป็นคนลึกลับ  ถึงแม้เมื่อมองจากภายนอกจะดูเหมือนผู้มีสกุล  ไม่ว่าจะเป็นผมสีบลอนด์อ่อนๆยาวสลวย  ผิวพรรณที่ดูขาวสะอาดหรือมือที่ยาวเรียวเหมาะกับเครื่องดนตรีซะมากกว่า  แต่เห็นอย่างนี้เถอะ  แขนอันบอบบางนี้กลับมีแรงเหนี่ยวสายธนูได้มากกว่าใครๆที่โจเอลเคยรู้จัก  ยิ่งความแม่นยำด้วยแล้วถือว่าจับวางทีเดียว  นั่นยิ่งทำให้โจเอลงุนงงเข้าไปอีก  ทำไมคนอย่างจอร์ชถึงมายังอาศัยยังถิ่นกันดารเช่นนี้  จะว่าเป็นพวกอัศวินที่ออกเดินทางเพื่อแสวงหาชื่อเสียงก็ไม่น่าจะใช่  เพราะดูจะบอบบางเกินไปหน่อย  แถมจอร์ชเองยังไม่เคยแสดงเพลงดาบของตนให้เห็น  มีเพียงการใช้ธนูเท่านั้นที่เขามักจะใช้อยู่บ่อยๆ  กระนั้นโจเอลก็ไม่ได้ซักถามอะไรมากมายนัก  เพราะเกรงว่าจะเป็นการเสียมารยาท  ถึงจอร์ชจะมาขออาศัยอยู่ที่นี่ร่วมปีแล้ว  โจเอลก็หาได้ทราบเรื่องราวเพิ่มเติมแต่อย่างใดไม่  ที่จริงการที่จอร์ชได้มาขออาศัยอยู่ที่นี่ก็ไม่ได้เป็นเรื่องเดือดร้อนอะไรนัก  กลับเป็นเรื่องดีเสียอีกที่จะได้มีเพื่อนคุยเพิ่มขึ้น  เพราะในแถบนี้จะหาคนที่พูดคุยในเรื่องต่างๆ  ทั้งพิชัยสงคราม,ศิลปะศาสตร์,วรรณกรรมฯลฯ  อย่างถึงใจนั้นยากเต็มที  จอร์ชเป็นคนที่มีการศึกษาดี  จึงสามารถพูดคุยเรื่องราวเหล่านี้ได้เป็นวันๆ  และยังแนะนำโจเอลได้ในหลายๆครั้งด้วย  มีเพียงเรื่องที่เกี่ยวกับอดีตของตัวเท่านั้น  ที่จอร์ชไม่ชอบพูดถึง แม้ในขณะที่โจเอลปล่อยใจให้คิดอะไรไปเรื่อยๆอย่างเนิ่นนานนี้  ความเงียบอันน่าอึดอัดก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะสิ้นสุดไป  การนั่งรับประทานอาหารในห้องที่มีคนอีกสองคนซึ่งไม่เคยรู้จักมาก่อน  ทั้งยังไม่ค่อยจะเสวนาด้วยมันช่างน่าอึดอัดสิ้นดี  จนเหมือนกับว่าเวลายาวนานขึ้นเป็นสองเท่า  ความกระอักกระอ่วนนั้นอาจจะยังคงดำเนินต่อไป  หากไม่มีเสียงเอะอะดังมาจากลานที่อยู่หน้าป้อม โจเอลกำลังจะขอตัวเพื่อไปดูต้นเหตุของความวุ่นวาย  แต่ก็ไม่ไวเท่าดารูเกนซ์ที่รีบผลุนผลันไปดูความวุ่นวายนั้น  ซึ่งโจเอลกับดไวเซนก็รีบตามไปเช่นกัน  จึงได้รู้ว่าความวุ่นวายนั้นมาจากทหารของโจเอลที่ล้อมวงเข้ามาดูมังกร  จนเกิดทะเลาะกับทหารของดารูเกนซ์  ความตื่นในของแปลกตาเช่นนี้ทำเอาโจเอลแทบจะเอาหน้าแทรกแผ่นดิน  ดารูเกนซ์รีบเข้าไปปลอบมังกรของตนโดยไม่ทันจะฟังคำขอโทษของโจเอลด้วยซ้ำ  ดูท่าทางดารูเกนซ์จะเป็นห่วงมังกรของตนมาก “หวังว่าวันพรุ่งนี้  ทหารของท่านจะมีวินัยมากกว่านี้นะ...”  ดไวเซนกล่าวขึ้น  ก่อนจะขอตัวไปพักผ่อนในกระโจมที่ทหารของตนจัดเตรียมไว้  แม้ถ้อยคำนั้นจะแสดงอาการหมิ่นเล็กๆในทีก็ตาม  แต่โจเอลก็ปล่อยผ่านไปอย่างไม่คิดอะไร ในคืนนั้นคำสั่งให้เตรียมกองทัพก็กระจายไปทั่วในบรรดาทหารของโจเอล  รวมถึงหมายเกณฑ์ให้ชาวบ้านส่วนหนึ่งเข้าร่วมกองทัพด้วย  ซึ่งธุระเหล่านี้ล้วนเป็นหน้าที่ของโมเกอร์ทั้งสิ้น  ขณะที่โจเอลในยามนี้กลับรู้สึกไม่สบายใจจนต้องเข้าไปสวดมนต์ในโบสถ์เพียงลำพัง  โดยไม่รู้สึกตัวเลยว่ามีผู้หนึ่งที่คอยจับจ้องเขาอยู่ “ความทุกข์ใจอันใดหรือ  ที่นำพาให้ท่านต้องมาสวดมนต์ในยามวิกาลเช่นนี้? ”  น้ำเสียงหวานใสดังมาจากหลังรูปเคารพประจำโบสถ์  ไม่ช้าร่างของสตรีนางหนึ่งก็ก้าวพ้นความมืดออกมา  ดั่งดวงจันทร์ที่โผล่พ้นม่านเมฆ  ดวงหน้างดงามได้รูปที่ก้าวออกจากความมืดนั้น  แต่งแต้มสถานที่แห่งนี้ให้สดใส  ร่างงามบอบบางในชุดเสื้อคลุมยาวอย่างนักบวชเดินมาหาเขาอย่างแช่มช้า เธอคือลูนาร์บุตรสาวของนักบวชผู้ดูแลโบสถ์แห่งนี้  แม้นจำเริญวัยขึ้นเป็นหญิงสาวที่น่าทะนุถนอม  แต่ครั้งหนึ่งเธอออกจะเป็นเด็กแก่นแก้วที่เที่ยววิ่งเล่นกับโจเอลมาก่อน  ทั้งสองถูกเลี้ยงมาคล้ายๆกัน  โจเอลได้เรียนรู้เวทย์เล็กๆน้อยๆจากบิดาของลูนาร์  และลูนาร์ก็ได้ฝึกขี่ม้าจากบิดาของโจเอล  จนเมื่อไม่กี่ปีมานี้เอง  ที่ทั้งสองเริ่มจะห่างๆกันตามเส้นทางของตัว  เมื่อเป็นที่แน่ชัดแล้วว่าเธอคงจะเป็นนักบวชเช่นเดียวกับบิดา  หนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่จากหมู่บ้านอื่นที่เคยเทียวไปเทียวมาพลอยหายๆไปบ้าง “ขออภัยด้วยที่ข้าได้มารบกวนท่านนักบวชในยามวิกาลเช่นนี้”  โจเอลทักทายตอบ  แต่นั่นกลับสร้างความไม่พอใจให้แก่เธอ “ใยต้องเจรจาเป็นทางการเช่นนั้นเล่า  เรากับท่านก็เคยเป็นเพื่อนเล่นหัวกันมาก่อน  อีกอย่าง...  เราก็ยังไม่ได้เข้าพิธีเป็นนักบวชสักหน่อย”  เธอกล่าวตัดพ้อ  แววขุ่นเคืองปรากฏในดวงตาคู่งาม แก้ไขเมื่อ 24 ธ.ค. 48 21:54:36 แก้ไขเมื่อ 20 ต.ค. 48 01:35:30 จากคุณ : masked v - [ 15 ต.ค. 48 14:05:47 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “นั่นเราหมายถึงบิดาเจ้า  ตัวเจ้าเรารู้อยู่แล้วว่ายังมิหลับหรอก...”  โจเอลพูดเป็นเชิงเย้าเล่น  เธอจึงยิ้มขึ้นมาบ้าง “แต่ท่านยังมิตอบคำถามของเราเลยนะ  อะไรกันรึที่ทำให้ท่านทุกข์ใจได้  โจเอลของข้า?”  เธอยังคงต้องการฟังคำตอบจากเขา  โจเอลได้แต่นั่งนิ่งมิรู้ที่จะบอกได้  ลูนาร์จึงขยับเข้ามาใกล้ “อย่ากังวลไปเลย  นี่เป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์  ท่านสามารถจะพูดเรื่องที่อยู่ในอกได้ทุกเรื่อง  ข้าจะไม่แพร่งพรายแก่ใคร...” “ถ้าไม่รังเกียจ  ข้าขอฟังเรื่องที่ว่านั่นด้วยจะได้หรือไม่”  เสียงหนึ่งขัดขึ้น  พร้อมร่างที่เดินออกมาจากเงาของเสา “จอร์ช!”  ทั้งโจเอลและลูนาร์อุทานขึ้นพร้อมกัน  ดูลูนาร์จะไม่ค่อยพอใจกับการมาของจอร์ชสักเท่าไหร่ “คนมีชาติตระกูล  เขาไม่เที่ยวแอบฟังคนอื่นหรอกนะ”  ลูนาร์กล่าวค่อนแคะพร้อมทำท่าจะลุกหนี “เช่นนั้นท่านคงไม่ถือสาข้า  เพราะข้าก็เป็นแค่คนจรไร้หัวนอนปลายเท้าเท่านั้น  อันที่จริงแล้วข้าก็เพิ่งจะผ่านมา  หาได้ทราบไม่ว่าท่านทั้งสองเจรจาอันใดกันอยู่  จึงใคร่รู้สักหน่อย  แต่ถ้าท่านเห็นเป็นการรบกวน  ข้าก็ขอตัว...”  จอร์ชกล่าวด้วยท่าทีเง้างอนไม่แพ้กัน  จนโจเอลต้องกล่าวแทรกขึ้นมา  ก่อนที่จะบานปลายไปมากกว่านี้ “เอาเถิดลูนาร์  ในเวลาเช่นนี้ข้าเองก็อยากปรึกษากับจอร์ชเช่นกัน  เจ้าทั้งสองนั่งลงเถิดเราจะเล่าให้ฟัง...”  เมื่อทั้งสองนั่งลงแต่โดยดีตามที่ขอร้อง  โจเอลจึงเริ่มเล่าเรื่องราวที่ผู้แทนพระองค์ได้มอบหมายภารกิจอันเป็นความลับให้  เขาไม่ได้บอกว่าสิ่งที่ผู้แทนพระองค์ให้ทวงคืนจากพวกการ์กอนคือสิ่งใด  เขาบอกแต่เพียงว่ามันเป็น “สิ่งสำคัญ”  จอร์ชดูจะมีสีหน้าที่ไม่ค่อยดีนัก  เมื่อโจเอลกล่าวถึงผู้แทนพระองค์  แม้มันจะมีแวววิตกเพียงเล็กน้อย  แต่โจเอลก็รับรู้ได้ “แล้ว...พวกเจ้าคิดเช่นไร...”  โจเอลลองตั้งคำถามกับทั้งสองดู  หลังจากที่เล่าเรื่องทั้งหมด “เช่นนั้นก็นับว่าดีแล้ว  ที่องค์จักรพรรดิทรงมอบธุระอันสำคัญให้กับท่าน  เมื่อท่านแสดงความภักดีแลสามารถให้ประจักษ์แล้ว  ก็คงจะทรงตอบแทนท่านอย่างแน่นอน!”  ลูนาร์ตอบอย่างลิงโลด “แต่ข้ายังกังวลใจอยู่ในเรื่องที่อาจจะต้องรบกัน  ชาวบ้านและทหารเหล่านั้น  ข้ารู้จักพวกเขาเกินกว่าจะปล่อยให้คนใดคนหนึ่งตายไปด้วยเรื่องเพียงเท่านี้...”  โจเอลเหมือนจะระบายความอัดอั้นออกมา “ระวังคำท่านไว้สักหน่อย  การรักษาเกียรติขององค์จักรพรรดิมิใช่ “เรื่องเพียงเท่านี้” แต่มันหมายถึงศักดิ์ศรีของจักรวรรดิ”  จอร์ชปรามโจเอลไว้  ดูเขาขึงขังขึ้นมาทันที “ขออภัย  ข้าหมายถึง...  มันอาจเป็นเรื่องเข้าใจผิด  ข้าไม่คิดว่าพวกนั้นจะสามารถขโมยสิ่งสำคัญขององค์จักรพรรดิไปได้  ข้าว่ามันผิดปกติอยู่  เราน่าจะลองเจรจากับพวกนั้นดูก่อน  ดีกว่าจะยกทัพล่วงแดนไป  ซึ่งมันเหมือนกับการประกาศสงคราม”  โจเอลรู้สึกได้ว่าตนพูดผิดจึงขอโทษออกไป  แต่เขาก็ยังไม่อยากให้ใช้กำลังตัดสินเรื่องนี้อยู่ดี “เช่นนั้นสิดีแล้ว  ถ้าเราโจมตีพวกนั้นโดยไม่ให้รู้ตัว  จะได้ไม่ต้องเสียไพร่พลมากมาย”  ลูนาร์เสนอ  เธอค่อนข้างมั่นใจ  ว่าโจเอลจะสามารถเอาชนะพวกคนเถื่อนได้อย่างง่ายดาย “เจ้าจะให้เรากระทำตนเยี่ยงโจรขโมยกระนั้นรึ?  ถึงจะให้เราไปกระทำการสังหารผู้ซึ่งมิทันเตรียมการจะต่อสู้!”  โจเอลไม่ค่อยพอใจนักกับข้อเสนอของลูนาร์  สำหรับเขาแล้วการรบคือสิ่งที่กระทำกันซึ่งหน้า “เกียรติก็ส่วนเกียรติ  แต่ชีวิตไพร่พลสิสำคัญกว่า  จะกระไรนักหนาหากจะใช้เล่ห์กับพวกคนเถื่อนนอกรีตนั่น  หากองค์จักรพรรดิใช้ให้ทำท่านก็ต้องทำ  ท่านคงมิได้กริ่งเกรงที่จะต้องย่างกรายไปยังแดนอาถรรพ์นั่นกระมัง”  คำพูดของจอร์จเองก็สนับสนุนความเห็นของลูนาร์  ส่วนโจเอลนั้นไม่รู้ที่จะพูดสิ่งใดอีกเมื่อความต้องการที่จะยุติเรื่องนี้อย่างสันติถูกเห็นเป็นอื่นไปเสียแล้ว   ถึงตรงนี้จอร์จก็ค่อนข้างแน่ใจว่าโจเอลจะกระทำตามราชโองการ  ซึ่งก็นับว่าดีแล้วเพราะถ้าหาไม่แล้ว  เขาจะต้องพบกับผลลัพธ์ที่เลวร้ายยิ่งกว่า  นั่นคือข้อหา “กบฏ” พร้อมด้วยการลงโทษอันสาสม  แม้ว่าฟอร์ทอังเคิลจะเป็นแดนที่สงบ  แต่จอร์จก็ไม่เคยสงสัยในความกล้าของโจเอลเลย  โจเอลนั้นเป็นคนที่มีพร้อมทั้งความกล้าและความสามารถ  เสียที่ว่าเป็นคนใจอ่อนมีเมตตาต่อผู้อื่นกระทั่งศัตรู  ซึ่งควรจะกลั้นใจจัดการให้สิ้นเรื่องสิ้นราวไปตามกระแสรับสั่ง  เมื่อคิดได้ดังนั้นจอร์จจึงกล่าวสำทับกับโจเอลไปอีก “ไปเถิดโจเอล  กำลังและสติปัญญาของท่านนั้นพร้อมมูลอยู่แล้ว  ไม่ว่าหนทางข้างหน้าจะลำบากเพียงไร  ขอจงรู้ไว้เถิดว่าพระราชอาญานั้นน่าคร้ามเกรงยิ่งกว่า  ข้าคงแนะนำท่านได้เพียงเท่านี้  เพราะข้าจะต้องไปจากที่นี่แล้ว...”  คำล่ำลาของจอร์จนั้น  สร้างความขุ่นข้องให้กับลูนาร์ยิ่งนัก  เธอจึงกล่าวเสียดแทงขึ้นว่า “เออ  ถ้าจะไปก็จงไปเสียให้ไกลเถิดอย่ามาให้เห็น  ตัวท่านพร่ำบอกโจเอลให้สู้รบด้วยความกล้า  ไฉนเมื่อยามจะรบท่านกลับมิอยู่เคียงข้าง  ตัวท่านนั้นช่างกล้าหาญดีแท้” “จะว่าก็ว่าไปเถิด  ตัวเราไม่ได้เป็นข้าใครเป็นไทแก่ตัว  ยามมาเราก็มาโดยอิสระ  จึงเป็นสิทธิของเราที่จะไปที่ไหนเมื่อไรก็ย่อมได้  โจเอล  เราขอบคุณท่านมากที่ได้เอื้อเฟื้อแก่เรามาโดยตลอด  แต่เรามีภัยที่บอกแก่ท่านไม่ได้กำลังไล่ตามมา  เราจึงอยู่ที่นี่ต่อไปไม่ได้  บางทีการที่เราไปอาจจะเป็นผลดีต่อท่านมากกว่า  เพราะภัยนั้นจะได้ไม่กล้ำกรายมาถึงท่าน  อย่างไรเสียก็ขอให้ท่านมีโชค  ในภารกิจซึ่งได้รับมานั้น”  คำล่ำลาของจอร์จทำเอาโจเอลใจหาย  ถึงอยู่ด้วยกันเพียงแค่ปีเดียว  แต่เขาก็ไม่เคยนึกเลยว่าจะมีวันที่จอร์จมาร่ำลาง่ายๆเช่นนี้  แต่ถึงกระนั้น  โจเอลก็ไม่ได้ทัดทานแต่ประการใด  เพราะยอมรับในความเป็นเสรีชนของจอร์จ  เขาจึงได้แต่อวยพรให้แก่จอร์จ “ถ้าเช่นนั้นก็ขอให้ท่านโชคดี  และขออภัยด้วยที่ข้าไม่สามารถไปส่งท่านได้  หวังว่าเราคงมีโอกาสได้เจอกันอีกครั้ง”  แม้ว่าโจเอลจะล่ำลาจอร์จเป็นอย่างดี  แต่ลูนาร์นั้นกลับปั้นปึ่งใส่จอร์จอย่างเห็นได้ชัด  เธอไม่ยอมมองเขาด้วยซ้ำ  จอร์จหันมามองลูนาร์ทำท่าเหมือนจะพูดอะไรสักอย่าง  แต่แล้วก็หันหลังเดินออกไปอย่างเงียบๆ โจเอลเดินกลับมาจากการสวดมนต์ที่เพิ่งจะเสร็จสิ้น  การสวดมนต์และการปรึกษากับจอร์ชและลูนาร์ไม่ได้ทำให้รู้สึกสบายใจขึ้นกว่าเดิมสักเท่าไหร่  เขายังคงจินตนาการถึงความตายของคนเป็นจำนวนมาก  ทั้งคนในหมู่บ้านและพวกการ์กอน ระหว่างทางกลับโจเอลได้เดินผ่านคอกม้า  พอลลักซ์ม้าคู่ใจของเขายังไม่หลับ  เมื่อมองดูมันความคิดบางอย่างก็ได้วาบเข้ามาในหัวสมองของเขา  บางทีตัวเขาเพียงคนเดียวอาจทำให้เรื่องนี้จบลงโดยง่าย  เขาเดินเข้าไปเปิดคอกม้าและจูงพอลลักซ์ออกมา  บางทีเขาอาจจะเจรจาให้พวกการ์กอนคืนพระมหาพิชัยมงกุฎได้โดยง่าย  การมองโลกในแง่ดีจนเกินไปนี่เองที่จะทำให้เขาต้องเสียใจ  หลังจากที่เดินจูงพอลลักซ์ออกมาได้ไม่กี่ก้าวเสียงหนึ่งก็ได้เข้ามาขัดจังหวะ “นายท่านจะไปไหนหรือ ?”  โมเกอร์นั่นเอง  โจเอลถอนหายใจนิดหนึ่งก่อนจะตอบกลับไป “โมเกอร์  เจ้ายังไม่นอนอีกรึ?  ข้าคิดจะไปขี่ม้าเล่นยามดึกสักหน่อย”  เขาแกล้งเฉไฉ  ซึ่งโมเกอร์ก็รู้ได้ทันที “อย่าเลยนายท่าน  ข้าอยู่กับนายท่านมานานแล้ว  มีอะไรบ้างที่ข้าจะทำเพื่อท่านไม่ได้...”  นัยน์ตาสีเหลืองของโมเกอร์หรี่ลง  เขารับรู้ได้ถึงความไม่สบายใจของโจเอล  โจเอลมีท่าทีกระอักกระอ่วนใจก่อนที่จะยอมเล่าเรื่องราวให้โมเกอร์ฟัง “เอาล่ะข้ายอมแพ้แล้ว...  แต่เจ้าต้องสัญญาจะเก็บเรื่องนี้เป็นความลับนะ...”  โจเอลเงียบไปพักนึง  เขามองซ้ายมองขวาให้ถ้วนถี่ว่าไม่มีใครอยู่แถวนั้น  เมื่อมั่นใจแล้วเขาจึงพูดต่อ “เจ้าคงทราบดีแล้ว  ในเรื่องที่ท่านผู้แทนพระองค์ให้เรานำกองทัพเข้าไปตามหาสิ่งหนึ่งจากพวกการ์กอน  ซึ่งคนเหล่านั้นได้ขโมยไป  หากเรานำกองทัพเข้าไปพร้อมด้วยคำกล่าวหานั้น  เป็นไปได้ว่าจะต้องเกิดการรบพุ่งกันอย่างแน่นอน...  ในบรรดาคนที่อยู่ที่นี่เจ้าเป็นคนที่รู้ใจข้าดีที่สุด  ว่าข้าไม่ต้องการให้เกิดการนองเลือด  ไม่ว่าจะจากพวกเดียวกันหรือผู้อื่น...  ข้าจึงคิดว่าบางทีเราอาจจะมีวิธีอื่นที่จะยุติเรื่องนี้...”  โจเอลนิ่งไปพักนึงก่อนจะพูดขึ้นต่อ  “ข้าจะลองไปเจรจากับพวกนั้นดู...”  เมื่อกล่าวเสร็จเขาก็ทำท่าจะขึ้นม้าแต่โมเกอร์เข้าห้ามไว้ “นายท่าน  ข้าไม่แปลกใจเลยที่ท่านตัดสินใจเช่นนั้น  จริงอยู่ที่ท่านพูดภาษาการ์กอนได้  แต่พวกการ์กอนคงจะไม่ไว้ใจชาวเกลลาร์เช่นท่านเป็นแน่...” “เจ้าหมายถึง...”  โจเอลขัดขึ้น  อันที่จริงเขาพอจะรู้แล้วว่าโมเกอร์คิดอะไรอยู่ “ใช่แล้วข้าจะไปเอง!  ตรองดูเถิดหากท่านหายไปจะเกิดความโกลาหลเพียงใด  ซ้ำร้ายท่านเองอาจถูกกล่าวหาว่าละทิ้งหน้าที่ก็เป็นได้  ข้าเชื่อว่าการเจรจาครั้งนี้คงไม่มีใครเหมาะสมไปกว่าข้าเป็นแน่”  โมเกอร์กล่าว    ออกมาอย่างหนักแน่น  โจเอลไม่รู้ว่าจะหาข้อโต้แย้งใดๆมาห้ามปรามได้  เขารู้ดีว่าข้อเสนอของโมเกอร์สมเหตุสมผลที่สุดแล้ว  เพียงแต่เขารู้สึกอึดอัดใจที่จะให้โมเกอร์ไปเสี่ยง “อย่าเป็นห่วงไปเลยนายท่าน  ข้าเองรู้วิธีเอาตัวรอดมากกว่าที่ท่านคิดไว้มาก”  โมเกอร์พยายามพูดให้โจเอลสบายใจ  โจเอลยิ้มรับพร้อมกับเดินไปส่ง  โมเกอร์นำม้าตัวหนึ่งในคอกไป  เมื่อเดินพ้นประตูเล็กออกไปโมเกอร์ก็กล่าวลา “นายท่านส่งข้าแค่นี้ก็พอ  ท่านเองก็ต้องพักผ่อนให้มาก  เพราะบางทีหากการเจรจาครั้งนี้ล้มเหลว  พรุ่งนี้คงจะเป็นวันที่หนักหนาทีเดียว” “เจ้าเองก็จงระวังตัวให้มาก  อย่าเสี่ยงโดยไม่จำเป็นล่ะ”  โจเอลตอบกลับ  โมเกอร์พยักหน้ารับก่อนขึ้นม้าและเดินหายไปในความมืด  โดยมีโจเอลจ้องมองด้วยความเป็นห่วง คืนนั้นโจเอลเข้านอนเพื่อจะได้เตรียมรับในสิ่งที่จะเกิดขึ้นในวันพรุ่งนี้  ถึงแม้ว่าเขาจะพยายามข่มตาแต่ในใจยังคงคร้ามเกรงถึงสิ่งที่จะเกิด  อยู่ๆบทเพลงที่เคยร้องเล่นเมื่อครั้งวัยเยาว์ก็กลับผุดขึ้นมาในความคิดของเขา  เมื่อได้คิดถึงมันจิตใจของเขาก็กลับสงบลงอย่างน่าประหลาด  ก่อนที่จะเคลิ้มหลับไปเขาได้พึมพำถึงเพลงนั้นอีกครั้ง “โอรูธาน  โอรูธาน สิ่งที่ข้าได้กระทำ เพื่อจะได้โลดแล่นในตำนาน ให้ผู้คนได้ขับขาน ว่าข้าคือวีรชนคนกล้า โอรูธาน  โอรูธาน” ยังไงก็ช่วยวิจารณ์ด้วยนะครับ แก้ไขเมื่อ 25 ธ.ค. 48 13:14:49 แก้ไขเมื่อ 20 ต.ค. 48 22:28:15 จากคุณ : masked v - [ 15 ต.ค. 48 14:14:42 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ไม่รู้จะวิจารณ์ยังไง อ่านแล้วตาลายมาก ช่วยพิมพ์เว้นบรรทัดหน่อยสิครับ จากคุณ : ณัฐกร - [ 15 ต.ค. 48 21:37:57 ]

ความคิดเห็นที่ 4 อ่า..ครับโทษที จากคุณ : masked v - [ 15 ต.ค. 48 22:34:20 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เคยลงแล้วหรือเปล่านะ จากคุณ : scottie - [ 22 ต.ค. 48 03:04:17 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ครับ  พอดีแก้ไขข้อความแล้วดันไปลบตรงจั่วหัวที่ว่าแก้ไขจากของเดิม (พอดีตอนนั้นไม่รู้วิธีแก้ไขข้อความเลยใช้วิธีตั้งกระทู้ใหม่)  ยังไงก็ขอโทษด้วยครับ จากคุณ : masked v - [ 22 ต.ค. 48 22:02:23 ]