ความคิดเห็นที่ 1 ตอนจบ "ไอ้แซก มรึงออกมาหากูเดี๋ยวนี้นะ" เสียงเคาะประตูเสียงดังโครมครามในยามค่ำคืน ทำให้คนที่อยู่ในห้องงัวเงียตื่นขึ้นมา แซกเหลือบตามองดูนาฬิกา ....ตี 2 ..... ไอ้เลมันเกิดบ้าอะไรขึ้นมา..... "เออ เปิดแล้ว มรึงมีไรวะ มาเรียกกันดึกๆ ดื่นๆ" แซกพูดพลางอ้าปากหาวหวอด โดยที่ไม่ใส่ใจคนที่ทำหน้าตาเหมือนกับยักษ์เลย "มรึงบอกกรูเดี๋ยวนี้ว่า รันไปไหน" ตาแดงๆ ของเพื่อน ทำให้แซกตาสว่างขึ้นมา ตาแบบนี้ เขาเคยเห็นครั้งนึง ตอนที่มิ้งทิ้งเพื่อนของเขาไป เขาไม่เคยคิดว่าจะได้เห็นอีก "กรูไม่รู้" "พลั่ก" เลต่อยแซกให้ล้มคว่ำลงไปเอ้งเม้งอยู่กับพื้น "มรึงจะไม่รู้ได้ยังไง มรึงใช่ไหมที่บอกให้รันไป ไอ้เพื่อนเวร" ตอนนี้อารมณ์พาลของเลมีมากกว่า เขากระหน่ำต่อยเพื่อนไม่หยุด ฝ่ายแซกก็ไม่ยอมเหมือนกัน ทั้งสองก็เลยต่อยกันจนกระทั่งไปยืนหอบกันอยู่คนละฟากของห้อง "กรูไม่รู้จริงๆ รันไม่ได้บอกอะไรกรู มรึงจะเชื่อหรือไม่ก็ตามใจ" แวกพูดพลางเช็ดเลือดที่มุมปาก .....ไอ้หมาบ้าตัวนี้ต่อยแรงชะมัดยากเลย.... เลหลับตาลงช้าๆ .....เขาจะอยู่ได้อย่างไร ถ้าไม่มีเธอ.... ตอนนี้ขาของเขาหมดแรงขึ้นมาเฉยๆ เธอจะรู้บ้างไหมรัน ว่าเขารู้สึกอย่างไร เมื่อตอนที่เขาเดินเข้าห้องมาแล้วไม่เห็นร่างเล็กๆ รอคอยการกลับมาของเขา เธอจะรู้บ้างไหมว่าเขาใจหายแค่ไหน เมื่อรับรู้ว่า ข้าวของของเธอ ได้หายไปจากห้อง แล้วเธอจะรู้ว่าว่าเขาแทบอยากจะตาย เมื่อได้อ่านจดหมายฉบับนั้นของเธอ "มันไปตั้งแต่เมื่อไหร่" แซกถามขึ้น แต่อีกฝ่ายก็ได้แต่ส่ายหน้าด้วยความเหนื่อยล้า "กรูเพิ่งกลับถึงห้อง ไม่เห็นรัน ไม่เห็นเสื้อผ้า เห็นแต่จดหมายฉบับนี้" "รันรักเล.... มันเขียนแค่นี้เหรอ" เลพยักหน้าเบาๆ เขาก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมรันถึงไม่เขียนอธิบายอะไรเลย มีแต่คำว่า "รัก" อยู่ในจดหมาย เขารู้...รู้มาตลอดว่าเธอรัก แต่ว่าในเมื่อรัก ทำไมถึงได้จากเขาไป "แกบอกได้ไหมว่ารันไปไหน" เลถามด้วยน้ำเสียงท้อแท้ ถ้าเพื่อนรักทำท่าแบบนี้ แสดงว่ามันไม่รู้เรื่องจริงๆ "ทำไมรันถึงทำแบบนี้" เสียงของเลเต็มไปด้วยความรวดร้าว จนคนฟังรู้สึกเศร้าตามไปด้วย ในที่สุดเขาก็คิดไม่ผิด เพื่อนของเขาคนนี้รักรัน รักมาก เพียงแต่ว่าแสดงออกไม่เป็น "บางที...." แซกเงียบไปนานก่อนจะพูดคำนั้นขึ้นมา ทำให้เลแหงนหน้าขึ้นมามองทันที "แกรู้เหรอว่ารันอยู่ที่ไหน" 'คุณชายกลับเวียนนาไปแล้ว' เสียงคนรับใช้ของที่บ้านนั้นบอก พร้อมกับหัวใจที่แตกร้าวของใครบางคน สายลมที่ผ่านพริ้ว พัดเอาปอยผมของสาวผมสีน้ำตาลปลิวสยายไปกับสายลม รันยืนมองดูวิวทิวทัศน์ข้างหน้าอย่างเอื่อยเชื่อย ...ป่านนี้ เขาจะเป็นอย่างไรบ้าง จะได้กินข้าว หรือนอนหลับอย่างเต็มที่หรือเปล่า ตอนนอนจะมีใครห่มผ้าให้ไหม แล้วจะกินเหล้าเยอะไปหรือเปล่า รันคิดไป ก็ถอนหายใจไป สุดท้ายก็สรุปตรงที่ว่า เธอ... คงจะดูแลเขาดี และเขา..ก็คงจะมีความสุข ยิ่งกว่าตอนที่ต้องฝืนใจอยู่กับคนที่ไม่ได้รัก เมื่อคิดถึงตรงนี้ รันก็ถอดถอนหายใจออกมาเบาๆ หลับตาลงช้าๆ และแล้วความทรงจำต่างๆ ที่เกี่ยวกับเขาก็หมุนเวียนออกมา 'รันมานั่งทำไรอยู่ตรงนี้วะ' เสียงของเขาดังขึ้น ทำให้รันต้องปาดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มอย่างรวดเร็ว แต่ก็ไม่อาจจะลบรอยแดงช้ำจากการร้องไห้อย่างหนักได้เลย 'ไม่ได้เป็นอะไร' 'แล้วทำไมตาแดง' เขามองดูตาของคนที่เรียกว่าเป็นเพื่อนด้วยความเป็นหวง เลในวันนั้นต่างจากเลในวันนี้ วันนั้นเขาไม่จำเป็นต้องสร้างกำแพงเพื่อป้องกันไม่ให้ใครเข้ามาทำให้เจ็บช้ำ เขาจึงแสดงความเป็นห่วงเป็นใยจากใจ '...........' รันไม่ตอบ ทำให้อีกฝ่ายมองเน้าอย่างเข้าใจทันที เธอเพิ่งสูญเสียแม่... ที่พึ่งเพียงคนเดียวของชีวิตลงไปด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ มันเป็นธรรมดาที่เธอจะต้องรู้สึกสูญเสีย และเหมือนกับอยู่คนเดียวในโลก แต่ที่เขาไม่รู้ก็คือ ในงานเผาของแม่ของรันนั้น มีคนมาประกาศตัวว่าเป็นพ่อของเธอ... พ่อที่เธอคิดว่าเสียไปตั้งแต่ก่อนเธอเกิด กลับมาปรากฎตรงหน้า พร้อมกับภรรยาและลูกของเขา ซึ่งด่าว่าเธอ ราวกับเธอผิดเสียมากมาย แต่สาบานเถอะ เธอไม่เคยรู้เรื่องอะไรเลย น้ำตาหยาดใสๆ ไหลลงมาอาบแก้มอีกครั้ง ทำให้เลอดไม่ได้ที่จะโอบไหล่ 'เพื่อน' เข้ามาหาตัว 'แกยังมีฉัน.... มีไอ้แซกนะ' คำพูดธรรมดาๆ แต่มีค่าสำหรับคนที่ไม่เหลือใคร แต่หลังจากนั้น รันก็ยึดเขา เป็นสิ่งมีค่าสิ่งสุดท้ายในโลกที่เธอเหลืออยู่ เธอคอยดูแลเขา ไม่ว่าเขาจะเป็นอย่างไร หรือว่าเขาจะมีใคร ในวันวานที่เขาเดินยิ้มไปกับผู้หญิงอีกคน เธอก็ยืนส่งเขาด้วยรอยยิ้มที่ดูเหมือนจะสดใส ....เธอต้องยินดีกับเขา..... และวันนี้ก็เช่นกัน รันจะต้องปล่อยให้เขามีความสุข... กับคนที่เขารัก สองปีแล้วสินะที่ผ่านไป ช่วงวันเวลาอันแสนทรมานเหล่านั้นได้จางหายไปราวกับหมอกควันที่ค่อยๆ เลือนหาย พร้อมกับการมาของพระอาทิตย์ รันสูดลมหายใจลึกๆ การกลับมาเมืองไทยในครั้งนี้ แม้ว่าจะทำให้หัวใจของเธอสั่นไหว แต่เธอก็ต้องทำตัวเข้มแข็ง 'เขา' ที่ตอนนี้เธอเองพยายามลดอันดับเป็นเพียงเพื่อนที่ห่วงใยกันเสมอ แม้ว่าจะยังไม่จางหายไปจากความทรงจำ แต่รันเองก็คิดว่า เธอเข้มแข็งเพียงพอที่จะเผชิญหน้ากับเขา หลังจากที่รันจากมาหกเดือน เพียงแค่หกเดือน รันก็ตัดสินใจโทรหาแซก เพื่อถามไถ่ แน่นอนว่าแซกต่อว่าเธอยกใหญ่ แต่ตอนนั้นเธอไม่ยอมฟังอะไรจากแซกทั้งนั้น เธอเชื่อว่าแซกคิดไปเองว่า 'เลก็รักเธอ' แต่มันก็ผิด เพราะถ้าเขารักเธอจริง เขาก็คงมาหาเธอแล้ว ร่องรอยของเธอ มันไม่ยากเกินกว่าที่จะติดตาม หากเขาจะทำ ...แต่เขาก็ไม่ทำ "เป็นอะไรหรือเปล่ารันดูสั่นๆ" เสียงชนม์ชนก หรือพี่ชายต่างแม่ของเธอถามขึ้น เมื่อเห็นเธอผิดปกติ "ไม่เป็นไรค่ะพี่ชนม์ รันแค่หนาวๆ" รันหันไปยิ้มให้คนที่เป็นพี่ชาย ที่ดูแลเทคแคร์เธอเป็นอย่างดี และเมื่อรู้ว่าเธอหนาว เขาก็รีบกุลีกุจอเอาเสื้อแจ๊คเก็ตของเขาห่มให้เธอ รันไม่เสียเวลาปฏิเสธ เพราะรู้ว่าไม่สามารถปฏิเสธได้ รันพยายามเอาความอบอุ่นจากครอบครัว ไล่ความหนาวเหน็บในใจให้หมดสิ้นไป ในวันที่เธอตัดสินใจเดินก้าวออกมาจากชีวิตเขา เธอก็ตัดสินใจที่จะไม่กลับไปอีก แต่เธอก็ไท่เคยคิดว่า หากว่าเขากลับมาขอให้เธอกลับไปอยู่ด้วย เธอจะยอมกลับไปหรือเปล่า เธอไม่เคยกล้าคิดเลยจริงๆ "ไงวะรันไม่เจอกันนานเลยนะแก" เสียงแซกทักขึ้น การกลับมาของเธอครั้งนี้มีเพียงแซกคนเดียวที่รู้เรื่อง อาจเป็นเพราะเธอมีเพื่อนน้อย หรืออาจเป็นเพราะแซกเป็นเพื่อนที่เธอไว้ใจ หรืออาจจะเป็นเพราะเธออยากจะให้คนๆ นึงรู้ โดยผ่านทางแซก ...ก็เป็นได้ รันยิ้มแทนคำตอบ ก่อนที่จะเข้าไปทักทายเหมือนปกติ ไม่มีเรื่องราวอะไรในใจ จนทำให้อีกฝ่ายคิดว่า เธอคงตัดเรื่องของเพื่อนรักอีกคนของเขาออกจากหัวใจได้หมดแล้วจริงๆ แล้วไหนจะข่าวลือทางสังคมชั้นสูง ที่นักธุรกิจชื่อดังไปติดพันลูกสาวท่านทูตประจำฮังการีอีกล่ะ ผู้ชายคนนั้นคงเยียวยารักษาแผลใจให้เพื่อนเขาคนนี้จนหายดีแล้ว "เออ แทนที่จะให้รถเบนซ์คันโตๆ มารับ ดันให้รถกระป๋องอย่างชั้นมารับ" คำพูดของแซกทำให้รันหัวเราะคิก "ก็อยากเจอแกนี่แซก" รันแกล้งหยอดมุกหวานใส่เพื่อน "อย่ามัวแต่พูดเลย ไหนๆ มารับแล้วนะแซก รีบพาพี่กับรันกลับบ้านเถอะ พี่เพลียเต็มทีแล้ว" แซกพยักหน้า ก่อนที่จะช่วยรันเข็นกระเป๋า "แกมีของมาแค่นี้เองเหรอรัน" แซกถามอย่างแปลกใจที่เห็นเพื่อนเอากระเป๋ามาใบนิดเดียว "ก็อยู่แค่อาทิตย์เดียวนี่นา มาช่วยเตรียมงานวันเกิดคุณปู่ พอหมดงานก็บินกลับเลย เพราะเดี๋ยวต้องไปซ้อมเตรียมงานแสดงดนตรีครั้งใหญ่อีก" รันพูดด้วยน้ำเสียงปกติ โดยปกปิดความสั่นไหวเอาไว้ข้างใน "แซกมางานด้วยสิ รันเขาเตรียมเดี่ยวเชลโล่เป็นของขวัญวันเกิดด้วยนะ" ชนม์ชนกพูดชวนด้วยน้ำเสียงสบายๆ เขาค่อนข้างภูมิใจในน้องสาวคนนี้พอสมควร ก็น้องสาวไม่ดื้อไม่ซน ยิ้มหวาน น่ารักอย่างนี้ ใครจะไม่รักลง "นั่นสิ แซกมาก็ดีเหมือนกัน รันแทบไมรู้จักใครเลยนอกจากพี่ชนม์กับคุณอัฏลา รันก็แทบไม่รู้จักใครเลย" รันเอ่ยชื่อของผู้ชายอีกคนได้อย่างเป็นธรรมชาติ จนแซกรู้สึกถอดใจกับแผนการที่คิดเอาไว้ในใจเงียบๆ แต่เขาก็สะบัดไล่ความคิดที่จะยอมแพ้ออกไปจากหัว .....ไม่ว่าอย่างไรเขาจะลองดูสักตั้ง...... "เดี๋ยวพี่ชนม์นั่งหน้ากับผมแล้วกัน ให้รันมันนั่งหลังไป" แซกพูดขึ้น ทุกคนพยักหน้าตอบรับอย่างไม่คิดอะไร แต่ไม่มีใครรู้เลยว่า... ใครรออยู่ที่รถ ภายในรถตอนนี้มีแต่ความเงียบงัน ไม่มีคำพูดใดๆ ออกจากปากของใครเลย ชนม์ชนกที่ดูเหมือนว่าจะไม่รู้เรื่องราวก็นั่งหลับตาด้วยการเดินทางที่ต่อเนื่องยาวนาน รันเองก็เอาแต่มองออกไปนอกหน้าต่างราวกับว่ามีอะไรสำคัญนักหนา สวนเลแม้ว่าจะไม่มองออกไปด้านข้าง แต่ก็นิ่งสนิท "เลสบายดีเหรอ" รันทอดสายตาไปมองคนที่นั่งอยู่ข้างๆ เธอดไม่ได้จริงๆ ที่จะถาม "ยังไม่ตาย" เสียงของเขาราบเรียบเสียจนเธอใจหาย รันกลั้นหายใจก่อนที่จะหันไปมองนอกหน้าต่างเหมือนเดิม รันเองไม่รู้หรอกว่าเขากำลังสะกดกลั้นอารมณ์แค่ไหน รันทำได้ดีกว่าที่เขาคิด ไม่มีอารมณ์สั่นไหวออกมาให้เห็น หรืออีกที เธอก็ไม่มีเยื่อใยให้เขาแล้ว "พี่ชนม์คะ ถึงบ้านแล้วค่ะ แซกกับเลจะขึ้นไปไหม" รันหันไปถามผู้ชายอีกสองคน แต่แซกก็ปฏิเสธ ชนม์ชนกกล่าวคำขอบคุณเบาๆ พร้อมกับชวนแซกมางานวันเกิดของคุณปู่อีกครั้ง พร้อมกับชวนผู้ชายอีกคนตามมารยาท แต่หากชนม์ชนกรู้ว่าผุ้ชายคนนี้เป็นแฟนเก่าของรัน เป็นผู้ชายที่ทำให้รันเจ็บปวด เขาก็คงไม่ชวน.... ..........มีต่อค่ะ........... แก้ไขเมื่อ 15 ต.ค. 48 16:09:41 แก้ไขเมื่อ 15 ต.ค. 48 16:04:44 จากคุณ : mrs_ricken - [ 15 ต.ค. 48 15:58:36 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ผู้หญิงในชุดแซกหวานสีโอรส ผ้าพริ้วที่ทิ้งตัวอวดรูปร่างได้อย่างสวยงาม ใบหน้าแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางบางเบา แต่ก็ขับให้ใบหน้าดูหวานขึ้นไปอีก ผมที่เกล้าไปเอาหลวมๆ กับปอยผมที่ละต้นคอทำให้ใบหน้าหวานดูเซ็กซี่ขึ้นอย่างประหลาด วันนี้จึงมีแต่คนพูดว่า ....ลูกสาวของคุณธีรเดชสวยหวานจริงๆ.... และผู้หญิงที่สวยหวานในงาน ก็มีคนคอยเป็นเงาเอาใจอยู่ไม่ห่าง จนทำให้แขกที่ได้รับเชิญตามมารยาท ต้องสาดเหล้าเข้าคออย่างไม่พอใจ เขาเพิ่งได้รู้ว่า เขาไม่เคยลืมรันได้เลยสักนาที คนที่จากไปไม่รู้สึกเท่าคนที่อยู่หรอก ความเหงา ความอ้างว้าง เมื่อยามอยู่ห้องนั้นคนเดียว เมื่อกลับมาบ้านก็รับรู้เพียงแต่ความอ้างว้าง เหงา เปล่าเปลี่ยว ไม่มีใครอยู่รอ เวลาเปิดประตูมาทุกครั้งก็หวังว่าจะได้เห็นคนตัวเล็กนั่งรออยู่ หวังทั้งที่ไม่ควรจะหวัง เพราะรู้ว่าความหวังไม่มีทางเป็นจริง "รันหิวน้ำไหม" เสียงอัฏลาถาม เขาเฝ้าเอาใจเธอตั้งแต่เขาไปหาชนม์ชนกที่เวียนนาคราวก่อน เมื่อเห็นครั้งแรกเขาก็สะดุดตากับความสวยหวาน แววตาคู่สวยที่ดูเศร้าตลอดเวลา จนทำให้เขาอยากจะล้วงลึกความในใจของเธอออกมา "ไม่คะคุณอัฏ" "พี่อัฏ" เขาแย้งเบาๆ ทำให้รันคลี่ยิ้มออกมาบางเบา รอยยิ้มนั้นทำให้อัฏลายิ้มกว้าง แต่ทำให้ใครอีกคนหงุดหงิด อัฏลาคุยกับรันอยู่สักครู่ ก่อนที่จะเดินไปคุยกับรัฐมนตรี ทีแรกเขาก็ชวนรันไปด้วย แต่รันขอตัวเพราะไม่ถนัดกับการคุยกับคนใหญ่คนโตเท่าไหร่ พอแยกจากอัฏลาแล้ว รันก็เดินไปทางมุมมืดของงาน รันถอดรองเท้าส้นสูง แล้วนั่งลงข้างสระน้ำขนาดย่อม แล้วทันใดนั้นเองรันก็รู้สึกว่ามีใครมายืนอยู่ข้างหลัง "มีความสุขนักนะ" เสียงห้าวๆ พูดขึ้น ทำให้รันหันไปมองดูอย่างหวาดๆ รันรู้ว่าตอนนี้เขากำลังโกรธถึงโกรธมาก ตัวของรันสั่นอย่างช่วยไม่ได้ รันรีบลุกขึ้นและจะออกเดินหนีไป เธอยังไม่พร้อมที่จะเจอกับพายุอารมณ์ของเขา แต่แขนของรันก็ถูกกระชากเข้ามาหาอกคนตัวโตกว่า "จะหนีกันไปง่ายๆ อย่างวันนั้น ไม่มีทาง!" เขาพูดจบก็ก้มลงจูบคนข้างหน้าอย่างหื่นกระหาย จากจูบที่เต็มไปด้วยความโกรธ กลับกลายเป็นจูบที่เว้าวอน และเต็มไปด้วยความคิดถึง รันพยายามสะกดกลั้นอารมณ์ทุกอย่าง เธอคิดอยากจะผลักเขาออก แต่เรี่ยวแรงมันหายไปไหนก็ไม่รู้ เธอก็เลยยอมให้เขาจูบอย่างสบายอารมณ์ "กลับมาอยู่กับเรานะ" เขาไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเขาถึงพูดคำนั้นออกไป แต่คำนั้นทำให้รันได้สติ และผลักเขาออกไปอย่างแรง ริมฝีปากของเธอสั่นระริก พยายามสะกดกลั้นน้ำตา หากว่าเขาตามเธอไปที่เวียนนาแล้วพูดคำนี้ เธอจะไม่ลังเลที่จะกลับมาเลย แต่รันรู้จักเขาดี เขาทำไปเพราะหวง ไม่ใช่เพราะรัก เขามักจะเป็นแบบนี้เสมอ เมื่อยามที่มีใครเข้ามาหาเธอ "มันสายไปแล้วเล รันกำลัง....จะหมั้น" เสียงสั่นๆ ของเธอกรีดลงไปในใจของเขา "....กับคุณอัฏลา เขาบอกว่าเขารักรัน บางทีอยู่กับคนที่รักเรา มันก็คงดีกว่าใช่ไหมเล" รันปาดน้ำตาที่หางตา ก่อนที่มันจะไหลรินมาอาบแก้มจนทำให้หน้าของเธอเละเทะ เมื่อเห็นเขาไม่พูดอะไร รันก็ใส่รองเท้าคู่สวย และกำลังจะเดินไปจากเขา "เราไม่ให้รันไป รันจะไปหามันใช่ไหม" เลจับแขนเธอแน่น ก่อนที่จะตวัดตัวเธอขึ้นอุ้ม พาเดินออกไปจากงานโดยไม่สนใจใคร มีเพียงคนเดียวในงานที่สังเกตก็คือ แซก เขาเห็นเพื่อนรักอุ้มรันออกไปจากงาน เขาก็รู้สึกตกใจ รีบวิ่งตามไป แต่ก็ช้าไป เพราะจังหวะที่อีกหนึ่งก้าวที่เขาจะก้าวตามทัน คนเอาแต่ใจก็จับรันขึ้นรถ และขับออกไปอย่างไม่สนใจใคร "ไอ้ประสาทเอ้ย" แซกพูดออกมาอย่างขัดเคือง มันเอารันไปอย่างนี้แล้วเขาจะพูดกับผู้ใหญ่ในงานว่าอย่างไร "เลจะพารันไปไหน หยุดเดี๋ยวนี้นะ" รันขึ้นเสียงกับเล ครั้งแรกในชีวิตเลยก็ได้มั้ง "อยู่เงียบๆ และเฉยๆ ถ้าไม่อยู่นิ่ง จะได้มีหนังสดในรถแน่ๆ" คำพูดกึ่งขู่กึ่งเอาจริง ทำให้รันนั่งนิ่ง จนแทบจะจมลงไปกับเบาะเลยทีเดียว ก็เธอน่ะ หือเขาเป็นที่ไหนกันเล่า ทะเลในยามมืด ดูเหมือนกับว่าจะสวยงามแบบแปลกๆ ไฟจากเรือประมงที่ไปหาปลากระจายอยู่เป็นหย่อมๆ เมื่อมาถึงที่นี่ เลไม่พูดอะไรทั้งนั้น เดินก้าวยาวนำหน้ารันไป โดยเหมือนจะไม่สนใจว่ารันจะตามมาหรือเปล่า เขาปลดเน็กไทและสูทตัวหนาออก เหลือเพียงแต่เสื้อเชิ้ตสีขาวที่ตอนนี้ถูกปลดกระดุมออกจนหมด เห็นแผงอกของเขาอยู่ในความมืด รองเท้าหนังมันปลาบถูกถอดทิ้งอย่างไม่ไยดี แล้วเขาก็ลงไปนอนแผ่อยู่ท่ามกลางผืนทราย รันรู้ว่าเลชอบทะเลที่นี่มาก ไม่ว่าจะเป็นตอนผิดหวัง เสียใจ หรือว่าสมหวัง เลมักจะมาที่นี่เสมอ เลจะรู้สึกผ่อนคลายและเย็นลง เมื่อมาอยู่ที่นี่ รันถอดรองเท้าส้นสูงออก เดินตามเขาออกไป แล้วก็นั่งลงข้างๆ เขา บรรยากาศเก่าๆ ผุดขึ้นมาในใจอีกครั้ง ทุกครั้งที่ทั้งสองคนมาที่นี่ รันจะนั่งมองทะเล ส่วนเลจะนอนมองดาวเดือน เลกับรันนั่งกันอยู่นานทีเดียว ก่อนที่เลจะชวนรันกลับ ไม่มีคำพูดที่รันคาดหวังว่าจะได้ เขาจะรู้ไหม หากว่าเขาตื้อเธออีกหน่อย เธอก็พร้อมที่จะกระโดดเข้าหาอ้อมกอดนั้น ไม่ว่ามันจะต้องเจ็บปวดอีกครั้งก็ตาม หลังจากที่ทั้งสองกลับมานั่งในรถอีกครั้ง ความเงียบก็เข้าครอบงำ รันมองหน้าเขา เมื่อไม่เห็นเขาขยับไปไหน พอใบหน้าหวานหันมามอง ก็สบกับสายตาคมเข้มที่มองมาอยู่แล้ว สองสายตาประสานกันราวกับมีแรงดึงดูด เลกับรันมีสายใยบางๆ ที่ดูเหมือนกับจะตัดกันไม่ขาด แล้วในที่สุด ช่องว่างของคนทั้งสองก็ถูกทำลายลง เลนอนกอดร่างบางอย่างสบายอารมณ์ พลางมองออกไปยังวิวทิวทัศน์ที่อยู่ด้านนอก คอนโดของเขาที่นั่น ยังคงพร้อมเสมอสำหรับเขา เขาไม่เคยรู้สึกสุขใจอย่างนี้ตั้งแต่เมื่อรันก้าวออกไปจากชีวิตของเขา เขาจูบลงที่เปลือกตาของเธออย่างแผ่วเบา ตอนนี้เขาไม่สร้างกำแพงอะไรอีกแล้ว เขาขาดเธอไม่ได้ ไม่ได้จริงๆ ต่อให้ต้องชิงตัวเธอมาจากงานแต่งงาน เขาก็จะทำ "อื้อ ไม่เอา" คนขี้เซาร้องอู้อี้ เมื่อรู้สึกถึงการรบกวนที่อยู่ตรงหน้า และทำท่าจะไล่ไปตามซอกคอ เลหัวเราะเบาๆ ไม่ว่าจะกี่ปี รันก็ยังเป็นลูกแมวขี้เซา ไม่เคยเปลี่ยน "ตื่นได้แล้ว" เลพูดพลางกดจมูกลงไปที่แก้มนวลเบาๆ "พี่ชายรันโทรหาสิบรอบแล้วมั้ง" คำพูดดังกล่าวทำให้รันตาสว่างขึ้นมาทันที "พี่ชนม์โทรมาเหรอ" "เราบอกไปแล้วว่ารันอยู่กับเรา" เลพูดอย่างไม่กลัวการเดือดร้อนอะไร แต่คนตัวเล็กดูเหมือนว่าจะตกใจกว่ามาก "แล้วเลบอกไปหรือเปล่าว่าเราอยู่ที่ไหนกัน" เลพยักหน้าอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว ทำให้ตารันโตขึ้นไปอีก และยังไม่ต้องคิดอะไรเพิ่มเติม เสียงเคาะประตูโครมๆ ก็ดังขึ้น "รันอยู่ข้างในหรือเปล่า คุณทะเล คุณปล่อยน้องสาวผมเดี๋ยวนี้นะ" เสียงกราดเกรี้ยวของพี่ชาย ทำให้รันรีบคว้าเสื้อผ้าทันที ต่างกับอีกคนที่นอนหาวอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว พันผ้าขนหนูผืนเดียวทำท่าจะไปเปิดประตู "เลใส่เสื้อผ้าก่อนสิ" แทนที่เขาจะใส่เสื้อผ้าดีๆ เขากลับยักไหล่ เดินไปที่ประตู เล่นเอาคนที่กำลังแต่งตัวอยู่อ้าปากค้าง และเมื่อชนม์ชนกเข้ามาได้ เขาก็ปราดเข้ามาหาน้องสาวตัวดี ที่นั่งเรียบร้อยอยู่บนเตียง โดยมีชุดยับๆ อยู่บนตัว เขาไม่มีคำพูดใดๆ ทั้งนั้น เนื้อตัวของฝ่ายชาย สภาพของน้องสาว และลักษณะของที่นอน บอกอะไรเขาได้เป็นอย่างดี "รันกลับบ้าน" เขาพูดด้วยความโมโห แต่ก่อนกลับก็ไม่ลืมที่จะฝากหมัดให้กับชายหนุ่มหนึ่งหมัด เลไม่ตอบโต้ แต่กลับยิ้มกลับไป สร้างความขุ่นเคืองใจให้กับคนเป็นพี่ชายยิ่งนัก ....ให้มันรู้ไปสิว่าเขาจะแพ้ และยอมยกน้องสาวให้ง่ายๆ..... รัน คุณธีรเดช ชนม์ชนก และเล นั่งอยู่ที่บ้านใหญ่ที่จัดงานเมื่อคืนก่อนด้วยความอึดอัดใจอย่างยิ่ง คุณหญิงแทบจะเป็นลมล้มพับให้ได้เมื่อเกิดเรื่อง แต่พอได้ฟังเรื่องราวทั้งหมดก็พอจะเข้าใจหญิงสาวผู้เป็นลูกเลี้ยงรางๆ "เราจะทำไงต่อไป รู้ไหมว่าทำแบบนี้รันเสียหาย รันไม่ใช่ลูกคนไม่มีพ่อไม่มีแม่นะ" คุณธีรเดชกล่าวพลางมองหน้าชายหนุ่มนิ่ง "ผมยินดีรับผิดชอบทุกอย่าง ผมจะให้พ่อแม่ผมมาสู่ขอ" เลพูดนิ่งๆ ทำให้รันอดที่จะหัวใจพองฟูไม่ได้ แต่ก็จำต้องนั่งนิ่งๆ เพราะชนม์ชนกยังนั่งคุมเชิงอยู่ "แค่นี้ใครๆ ก็พูดได้ การจะเอาใครสักคนเข้าไปในชีวิตน่ะง่าย แต่การจะดูแลให้เขามีความสุขมันยากนะพ่อหนุ่ม เราน่ะ ทำได้เหรอ คนเป็นพ่อไม่อยากให้ลูกสาวตัวเองต้องมานั่งเสียใจ เพราะอยู่กับผู้ชายที่ไม่ได้รักลูกสาวตัวเองหรอกนะ" "ผมรักรันครับ" เลแทบจะสวนขึ้นมาทันที เขาทิ้งทิฐิทั้งหลายพูดออกมาอย่างไม่อายใคร เพราะเขารู้ดี หากเขาไม่พูด เขาคงต้องสูญเสียเธอไป "....ผมจะดูแลรันให้ดีที่สุด ผมอาจจะไม่ใช่ผู้ชายที่ดีนัก แต่ผมสัญญาต่อนี้ไปผมจะดูแลรันด้วยหัวใจของผมเอง" คำพูดของเล ทำให้รันก้มหน้างุด พยายามสะกดกลั้นรอยยิ้ม และรอยแดงๆ บนใบหน้า ก็เลเคยพูดอะไรหวานๆ อย่างนี้เมื่อไหร่เล่า "ดี พูดได้ดี" พ่อของรันชม "แต่จะทำได้หรือเปล่าก็อีกเรื่อง" ชนม์ชนกขัดขึ้นมาทันที ทำให้เลมองเขาตาปริบๆ .....นี่เขาจะต้องเจอพี่ชายหวงน้องสาวหรือนี่.... "ผมยินดีที่จะพิสูจน์" เลพูดย้ำ แต่ชนม์ชนกกลับยิ้มเยาะ "งั้นเราก็รอดูความประพฤติคุณทะเลก่อนแล้วกันนะครับคุณพ่อคุณแม่ เอ้า รันไปเก็บข้าวของได้แล้ว ต้องกลับไปซ้อมไม่ใช่เหรอ เดี๋ยวก็เก็บของไม่ทัน ตกเครื่องหรอก ไปๆ" ชนม์ชนกพูดจบก็ไล่น้องสาวขึ้นห้องไป ส่วนตาเลของเราก็ได้แต่มองตาปริบๆ ส่วนคุณธีรเดช เห็นท่าทีของลูกชายก็หัวเราะขึ้นมา "ก็อยู่ที่พี่ชายของเขาแล้วล่ะนะ ผ่านด่านให้ได้ล่ะ" คุณธีรเดชพูดอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะทิ้งให้ชายหนุ่มนั่งเก้ออยู่คนเดียว แต่มาถึงขั้นนี้แล้ว จะให้เขายอมแพ้ไม่มีเสียหรอก 2 ปีที่ผ่านมา เขาก็เรียนรู้มามากแล้วว่า หากต้องการสิ่งใด ก็ต้องรักษาให้ดี ไม่อย่างนั้นก็ต้องสูญเสียไปตลอดกาล .......จบแล้วค่ะ แต่เดี๋ยวต่อบทส่งท้ายค่า......... แก้ไขเมื่อ 15 ต.ค. 48 18:19:10 แก้ไขเมื่อ 15 ต.ค. 48 16:14:33 จากคุณ : mrs_ricken - [ 15 ต.ค. 48 15:59:24 ]

ความคิดเห็นที่ 3 บทส่งท้าย สวัสดีครับ ผมนายแซก พ่อสื่อตัวดีของเรื่องนี้ ขอบอกเลยนะครับว่าเรื่องนี้จะเกิดขึ้นไม่ได้ถ้าขาดผม ยัยคนเขียนเลยให้เกลียด เอ้ย ให้เกียรติผมมาปิดท้ายเรื่องราวที่แสนอลหม่านนี้ หลายคนคงอยากจะรู้ว่าเรื่องราวของนายเลกับรันจะเป็นอย่างไร พี่ชายของรันจะยอมรับหรือไม่ แน่นอนครับว่ารักแท้ย่อมมีอุปสรรค พี่ชายของรันจึงเป็นกระดูกชิ้นโต แม้ว่าเลจะตามไปถึงเวียนนา ก็ถูกขัดขวางจากพี่ชาย เวลาโทรไปหาก็ไม่ให้รับสายบ้าง  ใจนึงก็สงสารไอ้รันมัน มันเศร้ามาเยอะ อยากให้มันมีความสุข อีกใจนึงก็สะใจไอ้เลมัน สมน้ำหน้ากว่าจะรู้ตัวก็นานแสนนาน ให้เจอแบบนี้ซะบ้าง จะได้รู้สึก อา... ผมรู้สึกเหมือนผมชั่วร้ายจัง อ้อ...จะไม่พูดเรื่องนี้ก็คงจะไม่ได้ เรื่องของไอ้เลกับมิ้งแฟนเก่ามัน พอผมสืบไปสืบมา มันไม่มีอะไรจริงๆ อย่างที่ไอ้เลว่าแหละครับ พอดีว่ายัยมิ้งกำลังจะแต่งงาน แล้วจะไปอยู่เมืองนอก เลยมาลาไอ้เลมัน ส่วนเรื่องที่ช่วงนั้นมันดูมีความสุข ทั้งๆ ที่มันทำงานหนักก็เพราะว่า มันกำลังจะเก็บเงินซื้อบ้าน เหลืออีกเพียงไม่เท่าไหร่ มันก็จะสามารถซื้อบ้านได้แล้ว ....บ้านของมันกับรัน..... แต่โครงการนี้ก็ต้องระงับไป เพราะว่ารันไปเวียนนาก่อน มันตัดสินใจอยู่ที่เดิม เพราะว่ามันอยากจะอยู่ เพื่อรอคอยใครบางคน แต่ตอนนี้ไอ้เลมันก็หน้าบานแล้วล่ะครับ เพราะว่ารันกลับมาเมืองไทยแล้ว รันให้เหตุผลกับพี่ชายว่า ดนตรีที่ไหนก็เล่นได้ รันอยากกลับมาอยู่เมืองไทยมากกว่า แม้ว่าพี่ชนม์จะรู้เหตุผลลึกๆ ของรัน แต่ก็ไม่กล้าขัดใจน้องสาวมาก เขาก็เลยต้องทิ้งงานที่เวียนนาให้คนอื่นดูแทน แล้วกลับมาเมืองไทยพร้อมรัน เฮ้อ...หวงน้องสาวจริงๆ ดูเหมือนว่าโชคจะเข้าข้างไอ้เลมันเล็กน้อย เพราะพอกลับมาถึงเมืองไทย พี่ชนม์ก็ต้องวุ่นวายกับผู้หญิงอยู่คนนึง ที่ดูเหมือนว่าจะกวนใจพี่ชนม์ได้พอสมควร ท่าทางพี่ชายรันท่าจะได้คู่ก็คราวนี้ ไอ้เลก็เลยสบโอกาส เข้าไปหารันได้บ่อยขึ้น ตอนนี้มันก็เลยมีความสุขีสโมสร (ถ้าพี่ชนม์ไม่โทรตามนะครับ) ตอนนี้ไอ้เลเลยดูเหมือนโดนสวรรค์แกล้ง เหมือนจะมีความสุขแต่ก็มีความสุขแบบไม่เต็มที่ สิทธิการตัดสินใจว่ารันจะได้แต่งกับเลหรือไม่อยู่ที่พี่ชนม์หมด ในเมื่อพี่ชนม์ไม่ยอม ใครจะทำอะไรได้ แต่ก็ดีเหมือนกันแหละครับ เพราะผมกับยัยคนเขียนเห็นตรงกันว่า ปล่อยให้สวรรค์กลั่นแกล้งนายเลไปอีกสักพัก ไม่งั้นจะได้ใจ บทสรุปของรับกับเลจะเป็นอย่างไร ก็ต้องปล่อยให้สวรรค์ (ที่ชื่อชนม์ชนก) เป็นผู้กำหนดแหละครับ ตอนนี้ผมขอลาไปก่อนละกันครับ ..................จบแล้วค่ะ.............. แก้ไขเมื่อ 15 ต.ค. 48 16:16:38 แก้ไขเมื่อ 15 ต.ค. 48 16:04:08 จากคุณ : mrs_ricken - [ 15 ต.ค. 48 16:00:07 ]

ความคิดเห็นที่ 4 คุยกันท้ายเรื่องค่ะ ง่า เน่าดีไหมค่ะ เรื่องนี้ตั้งใจว่า จะทำให้น้ำเน่าแบบสุดๆ ถ้าบอกว่าน้ำเน่า ก็สมใจคนเขียนแหละค่ะ ดีไม่ดียังไงก็ติชมกันนะคะ มีหลายคนเกลียดพระเอกไปเลย ใจร้ายกันทั้งนั้น พระเอกเราออกจะหล่อ เอ้ย น่ารัก แค่เป็นคนปากแข็งเอ้ง เรื่องมันอาจจะดูรวบรัด เพราะตั้งใจให้เป็นเรื่องสั้น แหะๆ แต่ก็ไม่สั้นเท่าไหร่เนอะ ส่วนเรื่อง "เรื่องรักธรรมดา" ขอเวลานิดนะคะ กำลังรีไรท์อยู่ แหะๆ เหมือนจะเขียนใหม่เลยล่ะ แย่จัง เอาไว้เจอกันค่า พรุ่งนี้ว่าจะไปงานหนังสือเหมือนกัน ยังไม่ได้ไปซื้อหนังสือเลย พรุ่งนี้ใครไปบอกบ้างนะคะ เผื่อเจอกัน คิคิ อา... คนเยอะแหงมๆ เจอกันค่า จากคุณ : mrs_ricken - [ 15 ต.ค. 48 16:03:31 ]

ความคิดเห็นที่ 5 สะใจนายเลค่ะ ต้องฝ่าด่านอรหันต์พี่ชนม์ต่อไปฮุๆๆๆๆๆๆ เอ รู้จักง้อหนูรันแล้ว รียาแอบบอกเคล็ดลับพิชิตใจพี่ชายสาวเจ้าอีกนิดแล้วกัน นายเลก็ต้องไปแท็คทีมกับสายน้อยที่ทำให้ใจพี่ชมน์ปั่นป่วน ให้กวนใจนายชมน์จนไม่มีเวลาให้น้องสาว แค่นี้แล้วหนูรันจะรอดพ้นมือนายเลไปไหนได้ ฮุๆๆๆๆๆๆรออ่านเรื่องของพี่ชนม์ต่อไปนะคะ แล้วก็ขอให้สาวน้อยที่กุมหัวใจพี่ชนม์ชื่อชมพู่ แล้วกัน ฮุๆๆๆๆๆๆๆ(ชมพู่ไหนคิดเอาเองนะคะ งานนี้แอบมาแซวเล็กน้อยค่ะ) จากคุณ : รียา - [ 15 ต.ค. 48 16:54:39 A:203.172.55.57 X: TicketID:103817 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ขอให้พี่ชนม์แกล้งตาเลไปอีกนานๆ ยังหมั่นไส้ไม่หายค่ะ อยากอ่านเรื่องของพี่ชนม์ต่อด้วยค่ะ คู่ของพี่ชนม์คงจะน่ารักเนอะ จากคุณ : nongwin - [ 15 ต.ค. 48 17:05:14 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ตามพี่พู่เข้ามาติดๆ ง่ะๆๆ ในที่สุดพิณพลอยก็กลับมาทันตอนจบและอ่านได้ อิๆๆๆ รอพี่ชนม์เหมือนกัน งานนี้อาจจะมียื้อแย่งกับพี่พู่ แน่ๆ ๆ^_____^ จากคุณ : พิณพลอย (meanjaa) - [ 15 ต.ค. 48 17:23:13 ]

ความคิดเห็นที่ 8 หุหุ...แกล้งนายเลให้หนักๆ เลยค่ะพี่ชนม์ เอาใจช่วย ^^ ตอนนี้หมั่นไส้นายเลมากกกกก.... จากคุณ : แมวเหมียวสีขาว - [ 15 ต.ค. 48 17:25:47 ]

ความคิดเห็นที่ 9 "เราไม่ให้รันไป รันจะไปหามันใช่ไหม" รันจับแขนเธอแน่น (เล ไม่ใช่เหรอที่เป็นคนจับแขน เหอๆ) จากคุณ : ลูนาติก - [ 15 ต.ค. 48 18:08:53 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เหวย ให้พี่ชนม์เล่นนายเลให้หนักๆไปเเลย จากคุณ : Bangkokian - [ 15 ต.ค. 48 18:57:15 ]

ความคิดเห็นที่ 11 มาแซว ลำเอียงอ่ะ  รักแต่นายเล  นายเลดีไปโม้ด  อิอิ ไปดีกว่า  เดี๋ยวโดนเขวี้ยง (ว่าแล้วรีบเผ่น) จากคุณ : หนอนแว่นตาโต - [ 15 ต.ค. 48 20:27:53 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ว้า นายเลร้ายมาตลอด โดนแค่นี้ไม่สมควรเลย พี่ชนม์ขากรุณาเข้าโหมดโหดให้มากกว่านี้หน่อยค่า จากคุณ : หนูจ๋า - [ 15 ต.ค. 48 21:56:49 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ชอบ ๆๆๆๆ  ชอบจบแบบนี้ แต่เสียดายนิดเดียวยังทรมานไม่สะใจเลย อิ อิ จากคุณ : แมวตาเดียว - [ 15 ต.ค. 48 22:01:15 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ผู้หญิงเรานี่ก็แปลกเนาะ เวลาเค้าทำเราเจ็บ เราก็ทรมานแต่เวลาเห็นเค้าเศร้า เราก็ สงสาร ใจอ่อน เอิ้กก แต่แหม สะใจให้พี่ชายหวงนาน 555เลตายแน่ จากคุณ : โอเลี้ยงแก่ๆ - [ 15 ต.ค. 48 22:35:06 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ง่ะ พี่พู่....เจ้าเลทำไมมันได้รับความทรมานน้อยอย่างนี้.... น่าจะให้ตรอมใจเจียนตาย เหอะๆๆๆ ปล.ขอโทษที่เมื่อวานไปนอนก่อน อารมณ์น๊อกคาเตียงเลย ปวดหัวมากๆ สงสัยติดหวัดพี่แหงๆ จากคุณ : SASSY MEEN - [ 16 ต.ค. 48 00:13:56 A:10.90.4.160 X:202.28.181.7 ]

ความคิดเห็นที่ 16 อะ ยุงกัดค่ะ จากคุณ : รสา รสา - [ 16 ต.ค. 48 02:06:15 ]

ความคิดเห็นที่ 17 มาอ่านรวดเดียวจบค่า ..ยังไม่สะใจเลยอะ ทำไมไม่ทรมานให้หนักกว่านี้ จากคุณ : มะกอกช่อ (makokchor) - [ 16 ต.ค. 48 15:29:15 ]

ความคิดเห็นที่ 18 นายเลนี่โทษน้อยไปหน่อยน้า น่าพี่ชนม์เหยียดให้มิดดินเลย ส่วนนู๋รันก็น่าจะถวายบาทาสักหลายๆทีหน่อย ทำให้นางเอกของเราเสียน้ำตาเป็นปี๊บ แล้วค่อยให้พี่ชนม์ใจอ่อนตอนนู๋รันอายุสัก 60 ดีก่า 555555 แกล้งนายเลซะเลย ไม่ต้องให้รางวัลพี่บีมหรอก แต่หมูน้อยขอให้พี่ช่วยส่งพี่บีมมาให้แทนได้เปล่า เค้าไม่ได้ขอมากไปใช่มั้ยเนี่ย จากคุณ : หมูน้อยแก้มแดง - [ 16 ต.ค. 48 15:52:11 ]

ความคิดเห็นที่ 19 เห็นด้วยค่ะ ยังไม่สะใจเลย เลยังเจ็บปวดน้อยเกินไป ทีทำกะรันสารพัด หึ เอ๊ะ นี่เราแอบซาดิสม์ป่าวเนี่ย  หุหุ จากคุณ : W i n t e r b e r r y - [ 17 ต.ค. 48 07:26:17 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ฮึ ทำไมนายโหดถึงโดนทรมานน้อยจังคะ น่าจะโดนกว่านี่ หุหุ จะได้สะใจคนอ่านอย่างเรา เริ่มหลงรักนายชนม์ซะแระ เขียนให้หน่อยนะคะ อยากอ่านง่ะ จากคุณ : coolning - [ 17 ต.ค. 48 07:45:23 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ทุกเสียงมีมติเป็นเอกฉันท์ว่า นายเลยังโดนน้อยไป หุหุ จากคุณ : ชมสิจ๊ะ - [ 17 ต.ค. 48 09:03:45 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ทำไมเราหลงเสน่ห์นายเล อยู่คนเดียว ผู้ชายปากแข็งเนี่ยน่ารัก อิอิอิ จากคุณ : ดาวบนพื้นทราย - [ 17 ต.ค. 48 09:40:32 A:203.151.33.220 X: TicketID:074719 ]

ความคิดเห็นที่ 23 น่ารักมั่กๆๆๆๆๆ ชอบเรื่องนี้มากๆเลยค่า ตอนนี้ก็รอเรื่องของพี่ชนม์มั่ง ^0^ ปล. เห็นด้วยกับทุกคน ว่าเลยังโดน"สวรรค์"ลงโทษน้อยไปนิด  เอิ๊กๆ จากคุณ : กบตัวกลม - [ 17 ต.ค. 48 21:07:53 ]

ความคิดเห็นที่ 24 น่าจะโดนพี่ชนม์ลงโทษให้หนักกว่านี้หน่อยนะคะ ยังหมั่นไส้เลอยู่เลย ว่าแต่ว่า.. อยากอ่านเรื่องของพี่ชนม์จังเลยค่ะ ^^ จากคุณ : blvan - [ 22 ต.ค. 48 17:05:20 ]

ความคิดเห็นที่ 25 รันใจอ่อนง่ายจัง รักเขานี่เนอะ จากคุณ : scottie - [ 22 ต.ค. 48 21:43:12 ]

ความคิดเห็นที่ 26 สำหรับนายเล สองปีที่ต้องอยู่คนเดียว คงคิดไรได้เยอะขึ้นเนอะ จะมีเรื่องต่อของพี่ชนม์เหรอเปล่าค่ะ รออ่านๆ ... :) จากคุณ : natraps - [ 25 ต.ค. 48 12:51:56 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ตามมาอ่านครับ จากคุณ : Janer - [ 30 พ.ย. 48 19:52:13 ]