ความคิดเห็นที่ 1 - วันที่ 1 - สำราญล้วงเหรียญบาทออกจากกระเป๋ากางเกง   ใช้นิ้วนับจนครบเจ็ดเหรียญแล้วยื่นให้กระเป๋ารถเมล์ที่ยืนส่ายไปมาตรงหน้า   การขึ้นรถเมล์ของชาวกรุงเทพฯเป็นศิลปะชั้นสูงอย่างหนึ่ง   ผู้โดยสารจะต้องเริ่มจากการยืนรอรถเมล์ที่ป้ายโทรมๆใกล้บ้านและคอยลุ้นว่ารถที่กำลังวิ่งมาแต่ไกลนั้นเป็นรถสายที่ตัวเองจะไปด้วยหรือไม่   และหากว่าใช่ก็จะต้องลุ้นอีกว่ารถคันนั้นจะจอดเลยป้ายให้วิ่งตามไปไกลแค่ไหน   ต้องกระโดดขึ้นรถให้ทันก่อนที่คนขับจะเหยียบคันเร่งกระชากตัวออกเหมือนกับกำลังแสดงฉากเสี่ยงตายอยู่   ต้องใช้เทคนิคการทรงตัวเฉพาะบุคคลด้วยการขยับวางเท้าซ้ายขวาหน้าหลังให้พอดีเมื่อรถเบรกหรือปาดหน้ารถคันอื่นเข้าป้าย   และยังเป็นเรื่องน่าแปลกที่กระเป๋ารถเมล์ชอบเดินมาเก็บเงินในจังหวะที่เราแทบจะจับราวไม่อยู่แล้วเสมอ   ยังไม่นับเคล็ดวิชาตัวเบาในการสอดแทรกตัวเข้าไปในฝูงชนแออัดที่ร่วมชะตากรรมห้อยโหนด้วยกัน  จากนั้นก็ลงจากรถให้ทันก่อนที่ล้อหลังจะหมุนตามมาทับให้ได้   การจะได้ไปทำงานทันหรือไม่ขึ้นอยู่กับขั้นตอนทั้งหมดนี้   แต่หลายคนก็ลงความเห็นว่านี่อาจจะเป็นหนึ่งในกิจกรรมไม่กี่อย่างที่พอจะเติมสีสันความตื่นเต้นให้กับชีวิตที่ซ้ำซากเหมือนหุ่นยนต์ในแต่ละวันได้บ้าง สำราญเป็นอีกคนที่รู้สึกว่าตัวเองมีสภาพไม่แตกต่างจากหุ่นยนต์   รถเมล์เป็นเหมือนบ้านอีกหลังของเขา   เวลาแต่ละวันของชายหนุ่มหมดไปกับการยืนโหนรถเมล์หลายชั่วโมง   เส้นทางไปทำงานของเขาตรงเป็นทางเดียวจากปากทางลาดพร้าวไปยังบางกะปิทุกวันไม่เคยเปลี่ยนมายี่สิบปีแล้ว  เช่นเดียวกับชีวิตของเขาที่ไม่เคยมีความซับซ้อนเลยตั้งแต่เริ่มได้งานทำ   ตื่นนอนหกโมง  ชงกาแฟหน้าทีวี  อาบน้ำแต่งตัวสิบห้านาที (แน่นอน....เสื้อเชิ้ตขาว กางเกงดำ เนคไทสีแดงทุกวัน)  โหนรถเมล์ไปทำงาน  ทำงานกรอกข้อมูลคอมพิวเตอร์แปดโมงเช้าถึงห้าโมงเย็น (แน่นอน....อาหารเที่ยงคือข้าวราดกระเพราไก่ไข่ดาว) โหนรถเมล์กลับบ้าน  ซื้อกับข้าวถุงไปนั่งกินหน้าทีวี  อาบน้ำและเข้านอนห้าทุ่ม   รอคอยวันหยุดเพื่อจะได้นั่งดูทีวีสบายๆตลอดทั้งวัน   และยักไหล่เบื่อหน่ายเล็กน้อยเมื่อวันจันทร์มาถึงก่อนจะกลับไปทำงานเหมือนเดิม   ชายหนุ่มทำทุกอย่างนี้ 365 วันสำหรับปีธรรมดา  และ 366 วันสำหรับปีอธิกสุรทิน พ่อของสำราญตั้งชื่อนี้ให้เขาเพราะพ่อเป็นคนสนุกสนาน  และอยากให้ลูกชายโทนมีความสุขสำราญใจในชีวิตเหมือนตัวเอง   น่าเสียดายที่สำราญไม่ได้รับมรดกนี้มาด้วย   ตั้งแต่เด็กเขาใส่แว่นหนาเตอะ  สวมเสื้อโปโลติดกระดุมบนกับกางเกงผู้ใหญ่ตัดขา  หอบหนังสือเดินก้มหน้าไม่พูดจากับใคร  ทำอะไรและไปไหนมาไหนคนเดียวเสมอ  ชีวิตของเขาไม่มีเค้าว่าจะสำราญสมกับชื่อเลยสักนิด วันหนึ่งสำราญได้ยินเด็กนักเรียนสองคนที่ยืนปัสสาวะโถติดกันในห้องน้ำสาธารณะคุยกันว่าวันก่อนขึ้นรถเมล์แล้วได้ตั๋วเลขที่ตรงกันสามหลัก   เด็กนักเรียนคนนั้นควักตั๋วรถเมล์ที่ว่าให้เพื่อนดูอย่างภูมิใจทั้งที่ยังปัสสาวะไม่เสร็จ  ส่วนเพื่อนพอเห็นเลขตั๋วใบนั้นก็ทำตาโตดีใจไปด้วย   สำราญเดินออกมาจากห้องน้ำแล้วครุ่นคิด   ตั๋วรถเมล์ที่เป็นเพียงกระดาษแผ่นเล็กมีค่าและนำความสุขมาให้เด็กนักเรียนคนนั้นได้มากขนาดนี้เชียวหรือ   หรือว่าเขาเองต่างหากที่มองข้ามมันไป ตั้งแต่นั้นมาชายหนุ่มสังเกตหมายเลขตั๋วรถเมล์ทุกครั้งที่ใช้บริการ   หวังว่าสักวันหนึ่งจะได้ตั๋วรถเมล์ที่มีเลขตรงกันหลายหลักบ้าง   เผื่อว่าชีวิตของเขาจะมีความสุขมากกว่านี้ จากคุณ : ธามาดา - [ 15 ต.ค. 48 20:24:22 ]

ความคิดเห็นที่ 2 - วันที่ 2 - จากคุณ : ธามาดา - [ 15 ต.ค. 48 20:25:11 ]

ความคิดเห็นที่ 3 - วันที่ 2 - สำราญเลิกคิ้วมองหมายเลขตั๋วอย่างผิดหวัง   ตั๋วรถเมล์ในมือของเขาห่างไกลจากเลขตองไปถึง 41 ใบ   ชายหนุ่มในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวมองไปทั่วคันรถที่มีคนเบียดอัดกว่าห้าสิบชีวิต  อยากรู้นักว่าใครกันที่ได้ตั๋วเลขตองไปแต่ก็ดูไม่ออก  ไม่มีใครบนรถแสดงสีหน้ามีความสุขที่ได้ตั๋วรถเมล์เลขตองสักคน   สำราญเก็บตั๋วกระดาษสีเขียวนั้นลงในกระเป๋าเสื้อ   ยอมรับกับตัวเองว่าวันนี้เขารู้สึกถึงความตื่นเต้นที่ไม่เคยพบเจอมาก่อนจากการได้ลุ้นเลขตั๋วรถเมล์   คิดแล้วก็อยากเร่งวันหยุดให้ถึงวันจันทร์เร็วๆเพื่อจะได้ขึ้นรถเมล์ไปทำงาน  เมื่อทำงานก็เร่งเวลาให้เลิกงานเพื่อจะได้ขึ้นรถเมล์อีกครั้ง   และรีบเข้านอนเพื่อจะได้ตื่นมาขึ้นรถเมล์อีกในวันต่อไป จากคุณ : ธามาดา - [ 15 ต.ค. 48 20:26:22 ]

ความคิดเห็นที่ 4 - วันที่ 3 - จากคุณ : ธามาดา - [ 15 ต.ค. 48 20:27:06 ]

ความคิดเห็นที่ 5 สำราญเบิกตาโตอ้าปากกว้าง   บอกไม่ถูกว่ากำลังดีใจหรือเสียใจอยู่   ตั๋วในมือเขาเฉียดเลขตองไปเพียงเลขเดียวเท่านั้น   เพียงวันที่สามของการสังเกตตั๋วรถเมล์เขาก็เข้าใกล้เลขตองอย่างไม่น่าเชื่อ   ชายหนุ่มหันขวับมามองชายชราที่ยืนเกาะราวหลังเบาะนั่ง   ตาแก่คนนี้เองที่เป็นเจ้าของตั๋วเลขถัดจากเขาที่เป็นเลขตอง   สำราญเพ่งดูอาการของผู้โชคดีอยู่นานแต่ก็ไม่เห็นว่าชายชราคนนั้นจะแสดงอาการดีใจหรือสนใจตั๋วในมือของตัวเองสักนิด   แต่ที่ทำให้เขาต้องอุทานออกมาเบาๆคือเมื่อรถเมล์จอดที่โชคชัยสี่   มือเหี่ยวย่นของชายชราคนนั้นก็คลายออกทิ้งตั๋วใบนั้นลงบนพื้นรถ   สำราญมองเศษตั๋วที่ถูกทิ้งสลับกับมองไล่หลังชายคนนั้นที่เดินลงจากรถไปอย่างงุนงง   ตั๋วรถเมล์เลขตองที่คนอื่นเพียรพยายามค้นหาสะสมมานานไม่มีค่าสำหรับชายชราคนนี้เลยหรือ   แต่หากคิดอีกทีอาจจะเป็นเพราะว่าชายชราคนนี้อาจจะมัวแต่คิดเรื่องสำคัญอื่นอยู่จนลืมสังเกตเลขที่ตั๋วของตัวเองก็เป็นได้ รถเมล์กระชากตัวออกจากป้ายไปวิ่งยังเลนขวาสุด   ชายหนุ่มยืนทรงตัวโหนรถเมล์และมองไปยังตั๋วบนพื้นใบนั้น   ใจหนึ่งคิดว่าจะก้มลงไปเก็บดีไหม  ตั๋วเลขตองที่อยากได้มาตกอยู่บนพื้นตรงหน้าให้หยิบขึ้นมาโดยไม่ต้องคอยลุ้นแล้ว  แต่อีกใจหนึ่งก็คิดหยิ่งในศักดิ์ศรี   มันจะน่าภูมิใจอะไรนักหนาที่ได้ตั๋วรถเมล์เบอร์ตองจากการเก็บตกจากคนอื่น   แต่คิดอีกทีจะไม่เก็บขึ้นมาก็เสียดาย   ความสุขอยู่บนพื้นรถเมล์ตรงหน้าแล้วเชียว ในที่สุดความคิดที่จะเก็บตั๋วใบนั้นขึ้นมาก็เป็นฝ่ายชนะ   สำราญให้เหตุผลเข้าข้างตัวเองว่าตั๋วใบนั้นแม้จะไม่ใช่ของเขาแต่แรก   แต่ก็ไม่เห็นเสียหายอะไรถ้าเขาจะหยิบตั๋วที่ไม่มีใครต้องการแล้วมาเก็บรักษาไว้เอง   คิดได้ตามนี้ชายหนุ่มก็ขยับแขนเสื้อขึ้นและใช้มือจับเบาะนั่งทรงตัว   ขาค่อยๆย่อลงและเอื้อมมือออกไปจะหยิบตั๋วใบนั้นให้ได้   ดวงตาทั้งคู่มีแววมุ่งมั่นและเปี่ยมไปด้วยแรงบันดาลใจเหลือล้น   ความสุขอยู่ตรงหน้า  และเขากำลังจะเอื้อมมือไปหยิบความสุขนั้นแล้ว หญิงท้องแก่คนหนึ่งอาศัยร่มเงาสะพานลอยหน้าห้างสรรพสินค้าวิ่งข้ามถนนตัดหน้ารถเมล์อย่างกระชั้นชิด   สำราญได้ยินเสียงคนขับรถเมล์ร้องเฮ้ยและเหยียบเบรกจนสุด   หลายสิบชีวิตบนรถหวีดร้องตกใจขณะที่ตัวเซถลามาข้างหน้าตามแรงเบรก   สำราญซึ่งทรงตัวไม่ดีอยู่แล้วถึงกับคะมำกลิ้งไปตามพื้นหลาบตลบ  แถมด้วยรอยเท้าของใครต่อใครที่ป่ายไปมาตามทางอีกนับไม่ถ้วน   แว่นตาหนาเตอะหลุดลงกระแทกพื้นจนบิ่น   ชายหนุ่มพยายามมองหาแว่นด้วยสายตาที่เลือนรางจนพบว่ามันตกอยู่ห่างจากเขาไปข้างหน้าสองสามก้าว  แต่แล้วในความมัวนั้นเขาก็เห็นประตูรถเมล์เปิดออก   ผู้โดยสารมากมายรีบเดินลงไปจนสับสนไปหมด   เท้าของใครต่อใครเดินข้ามแว่นของเขาอย่างน่ากลัวว่าจะมีใครเผลอเหยียบเข้าหรือไม่   สำราญพยายามกระเถิบตัวและยื่นมือไปคว้าแว่น  แต่ทันใดนั้นสิ่งที่เขากลัวที่สุดก็เป็นความจริง   เท้าของใครคนหนึ่งก้าวมาเหยียบแว่นจนแตกขณะที่มือของเขากำลังจะเอื้อมไปถึงอยู่แล้ว   ชายหนุ่มได้แต่หันมองตามหลังผู้คนที่เดินลงจากรถเมล์ไปอย่างเจ็บปวด   ไม่ได้ยินแม้แต่เสียงขอโทษสักคำเดียว สำราญนั่งอยู่กับพื้นขณะรถเมล์กระชากตัวออกจากป้ายอีกครั้ง   ไม่สนใจเสียงของกระเป๋ารถเมล์ที่บอกให้ลุก   เขาค่อยๆหยิบโครงแว่นขึ้นมาดูใกล้ๆ  ยังพอมีเศษกระจกเลนส์ติดโครงแว่นบ้างพอให้มองเห็น   ชายหนุ่มที่ปวดร้าวขยับแว่นที่แตกร้าวเข้ามาสวมใส่   ถัดจากพื้นที่เขานั่งอยู่เพียงคืบเดียว   ตั๋วรถเมล์เบอร์ตองนั้นวางแผ่ให้หยิบฉวยอย่างง่ายดาย   เขานั่งมองตั๋วบนพื้นอยู่นาน   คิดว่ากว่าที่จะได้ตั๋วเลขตองที่เขาไม่ได้จ่ายเงินนี้จะต้องเจ็บปวดขนาดไหน   ในที่สุดเขาก็ถอนหายใจและตัดสินใจจะหยิบตั๋วใบนั้น รถเมล์ปาดซ้ายเข้าป้ายอีกครั้ง   ประตูรถเปิดผางออกด้วยแรงอัดไฮดรอลิก   ลมวูบหนึ่งกรรโชกมาจากภายนอก   แรงพอที่จะเป่าให้ตั๋วเลขตองใบนั้นหลุดจากมือสั่นระริกอ่อนแรงของเขาปลิวออกนอกตัวรถไป   ชายหนุ่มนั่งอึ้งอยู่นานจนกระทั่งประตูรถปิดและวิ่งออกจากป้าย นาทีนั้นสำราญคิดว่า   คงมีใครบางคนตั้งใจจะขโมยความสุขของเขาไปทั้งชีวิต..... จากคุณ : ธามาดา - [ 15 ต.ค. 48 20:28:15 ]

ความคิดเห็นที่ 6 - วันที่ 4 - จากคุณ : ธามาดา - [ 15 ต.ค. 48 20:29:14 ]

ความคิดเห็นที่ 7 “งวดนี้มีทีเด็ดไหมวะ”  หนุ่มช่วงต้นวัยทำงานหันไปถามเพื่อนที่ยืนปัสสาวะอยู่ทางซ้าย   ถัดไปคือสำราญกำลังรูดซิปลงอยู่พอดี   ชายคนที่ถูกเพื่อนถามส่ายหน้า “ลองดูคู่มือเลขเด็ดพิชิตเจ้ามือมาไม่รู้กี่เล่มกี่อาจารย์แล้วก็โดนกินทุกงวดเหมือนกัน   พอกันที   ของมันคงขึ้นกับดวงจริงๆอย่างเขาว่า” “แกคิดว่างวดนี้แกจะไปยืนดูๆชี้ๆเอาที่แผงเลยน่ะเหรอ   ของมันต้องมีหลักการบ้างสิ” เพื่อนแย้ง “งั้นแกก็ยึดเลขอะไรสักตัวสิ  เลขที่บ้าน  วันเกิด  ทะเบียนรถ  อายุพระดังตอนมรณภาพ  เลขที่บัตรประกันสังคม  ใบขับขี่  สมาชิกอาบอบนวด  เลือกเอาสักอันไปลองแทงดู” “ลองหมดแล้ว  หมดไอเดียแล้วว่ะ”  เพื่อนคนทางขวารูดซิปขึ้นแล้วเลิกคิ้วขึ้นเหมือนนึกอะไรได้   เขาหยิบตั๋วรถเมล์ให้เพื่อนดู “งั้นใช้เลขอันนี้แล้วกัน   นี่เป็นครั้งแรกในรอบปีมั้งที่เราสองคนขึ้นรถเมล์มาทำงาน   ไม่น่ามาชนกับแท็กซี่เอาตอนสิ้นเดือนเล้ย” “เออ  ลองดูก็ได้นี่  เลขตั๋วรถเมล์เอาไปแทงหวย  เราไม่ค่อยได้ขึ้นนี่นา” ถัดจากโถปัสสาวะของสองหนุ่ม   สำราญยืนหูผึ่งเก็บรายละเอียดบทสนทนาไว้ได้ทั้งหมด   เขาเดินออกจากห้องน้ำใต้อาคารสำนักงานแล้วรีบล้วงกระเป๋าหยิบตั๋วรถเมล์ที่ได้มาเมื่อเช้าขึ้นมาดู   เพิ่งรู้ว่านอกจากจะสะสมตั๋วเลขตองแล้วคนกรุงยังใช้เลขตั๋วรถเมล์แทงหวยได้อีกด้วย   เหลือบมองปฏิทินบนโต๊ะยามหน้าอาคารแล้วถึงได้เห็นว่าทำไมถึงได้ยินคนพูดเรื่องหวยกัน....วันนี้วันสิ้นเดือน ระหว่างอาคารสำนักงานกับป้ายรถเมล์มีธนาคารอยู่ติดถนน   สำราญสงสัยจนเลิกสงสัยไปนานแล้วว่าทำไมหน้าธนาคารแทบทุกแห่งในกรุงเทพฯจะต้องมีแผงขายโรตีสายไหมกับแผงขายหวยปักหลักอยู่ด้วยเสมอ   เขายื่นตั๋วรถเมล์ให้คนขายหวยบอกว่าต้องการเลขท้ายสองตัวแบบในตั๋วนั้น   คนขายทำท่าขมวดคิ้วนิดหน่อยแต่ก็หยิบสลากหวยบนดินให้ตามที่เขาต้องการ   คืนนั้นสำราญรู้สึกว่าความสุขอยู่ใกล้แค่เอื้อมเท่านั้น   ดวงตามองสลับกันระหว่างตั๋วรถเมล์ในมือซ้าย  และสลากหวยที่มีเลขเดียวกันในมือขวาพร้อมรอยยิ้มน้อยๆจนเคลิ้มหลับไป พรุ่งนี้สำราญจะมีความสุข . จากคุณ : ธามาดา - [ 15 ต.ค. 48 20:30:16 ]

ความคิดเห็นที่ 8 - วันที่ 5 - วันนี้สำราญไม่ได้ขึ้นรถเมล์   ที่จริงเขาไม่ได้ไปทำงาน   ชายหนุ่มรอเวลาบ่ายและเปิดวิทยุฟังผลการออกสลากกินแบ่งที่บ้าน   มือจับสลากหวยอย่างทนุถนอมโดยมีตาของเขาจับจ้องไม่ยอมให้คลาดอีกชั้น   เสียงโฆษกวิทยุประกาศว่าต่อไปเป็นการออกรางวัลท้ายเลขสองตัว   ชายหนุ่มแทบจะเอาหูไปชิดกับลำโพงวิทยุ   อีกไม่กี่วินาทีข้างหน้าเขาจะรวยแล้ว   “.....เลขที่ออก หก เก้า ...... หก เก้า......” โฆษกยังคงประกาศอะไรต่อมิอะไรตามมาอีกมากมาย   แต่สำหรับสำราญ  วินาทีต่อจากนั้นมีแต่ความเงียบ จากคุณ : ธามาดา - [ 15 ต.ค. 48 20:31:08 ]

ความคิดเห็นที่ 9 - วันที่ 6 - จากคุณ : ธามาดา - [ 15 ต.ค. 48 20:32:16 ]

ความคิดเห็นที่ 10 “ต่อจากนี้ไปจะไม่ซื้อหวย”  สำราญบอกตัวเองขณะโหนรถเมล์ไปทำงาน   กระเป๋ารถเมล์เดินมาเก็บสตางค์   ฉีกตั๋วใบหนึ่งให้   ชายหนุ่มเหล่มองเลขในตั๋วนิดหนึ่งแล้วเบะปาก   สักพักก็ขยำทิ้งลงพื้นอย่างไม่ใยดี   เขาไม่เคยมีโชคดีมาตั้งแต่เด็กแล้ว   แม้จะหวังมาตลอดว่าสักวันจะมีโชคเล็กๆน้อยๆพอให้ชื่นใจกับเขาได้บ้าง  แต่มันก็ไม่เคยมาสักที   สำราญเหม่อมองฟ้าขมุกขมัวเหนือตึกระฟ้าจากบนรถเมล์   พยายามคิดในแง่ดีว่าอย่างน้อยถึงจะไม่โชคดี   แต่เขาก็คงไม่โชคร้ายไปกว่านี้   แค่เป็นเหมือนหุ่นยนต์ที่กิน นอน และขึ้นรถเมล์ไปทำงานซ้ำซากจนกว่าจะหมดสภาพการใช้งานในเมืองกรุงแห่งนี้ก็แย่เต็มทนแล้ว รถเมล์จอดอีกครั้งหน้าห้างสรรพสินค้า   นายตรวจก้าวขึ้นมาเซ็นชื่อหน้ารถและขอตรวจตั๋วผู้โดยสารทีละคน   ชายหนุ่มทำตาโตแล้วก้มลงมองหาตั๋วที่ทิ้งไป  แต่ก็ไม่พบแม้แต่เศษตั๋วบนพื้นเลย นายตรวจเดินมาหยุดตรงหน้าเขาด้วยใบหน้ายิ้มแย้มขณะที่มือยื่นมาขอดูตั๋วโดยสาร นาทีนั้นสำราญรู้แล้วว่าตัวเองกำลังโชคร้าย..... จากคุณ : ธามาดา - [ 15 ต.ค. 48 20:33:00 ]

ความคิดเห็นที่ 11 - วันที่ 7 - จากคุณ : ธามาดา - [ 15 ต.ค. 48 20:33:46 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ชายหนุ่มไขกุญแจเปิดประตูกลับเข้าบ้าน   เปิดไฟห้องรับแขกแล้ววางกระเป๋าทำงานลงกับโซฟา   ล้างหน้าพอให้สดชื่นเสร็จก็แกะต้มจืดเต้าหู้หมูสับจากถุงเทลงชามข้าวยกเข้าเครื่องอุ่นไมโครเวฟ   ข่าวทีวีดังแว่วรายงานอุบัติเหตุรถเมล์ร่วมบริการพุ่งชนป้ายรถเมล์พังยับเยิน   สำราญนั่งกินแกงจืดเงียบๆไม่ค่อยได้สนใจข่าวนั้นมากนัก   ล้างจานชามเรียบร้อยดีเขาก็ถอดเสื้อจะอาบน้ำ   ตั๋วรถเมล์ใบหนึ่งร่วงลงจากกระเป๋าเสื้อ   โชคดีที่สำราญหันไปเห็นและคว้าเอาไว้ได้ทันก่อนที่มันจะตกลงบนอ่างล้างน้ำเปียกแฉะ   ชายหนุ่มมองดูและใช้ปลายนิ้วลูบสัมผัสเศษกระดาษชิ้นจ้อยพลางถอนหายใจ   เดินออกจากห้องน้ำมายังเตียงนอน   เปิดฝาขวดโหลแก้วหัวเตียงแล้วหย่อนตั๋วลงไป   ข้างในขวดโหลนั้นคือตั๋วรถเมล์นับสิบใบที่เขาเก็บไว้ตั้งแต่เริ่มออกตามหาตั๋วเลขตองเป็นต้นมา   สำราญนั่งลงมองขวดโหลใต้แสงไฟ  ใช้นิ้วไล้ไปตามรูปทรงโค้งของขวดโหลเหมือนเด็กกำลังทนุถนอมของเล่นล้ำค่า   นานเท่าไรแล้วที่ตัวเองไม่เคยรู้สึกแบบนี้   ไม่อยากเชื่อเลยว่าตั๋วรถเมล์เพียงใบเดียวจะสามารถเปลี่ยนชีวิตของเขา  จากคนที่ไม่มีความฝันความหวัง ใช้ชีวิตไปเพียงวันๆ  เปลี่ยนเป็นคนที่มีอะไรบางสิ่งให้รอคอย  มีความต้องการไปให้ถึงวันพรุ่งนี้และวันต่อๆไปอย่างมีความหวัง....หวังว่าสักวันตั๋วที่เขาเคยได้รับทุกวันจะมีสักใบหนึ่งที่เป็นตั๋วที่พิเศษกว่าทุกใบที่ผ่านมา   เมื่อวานเขาเกือบจะสิ้นหวังขณะที่เขาขยำตั๋วที่เลขไม่ตองทิ้งไป   แต่เมื่อมานั่งคิดดู  การเกือบจะสูญสิ้นความหวังย่อมหมายความว่าครั้งหนึ่งเราเคยมีความหวัง  ซึ่งดีกว่าการมีชีวิตอยู่อย่างไม่เคยมีความหวังเลย   แม้จะเป็นเพียงความหวังที่ดูเล็กน้อยเหลือเกินอย่างเลขตั๋วรถเมล์ก็ตาม จากคุณ : ธามาดา - [ 15 ต.ค. 48 20:34:31 ]

ความคิดเห็นที่ 13 - วันที่ 8 - สำราญไปทำงานอย่างมีความสุข  เขาเข้าใจแล้วว่าความสุขในการเดินทางของตัวเองไม่ได้อยู่ที่การได้ตั๋วเลขตองหรือไม่   แต่อยู่ที่การลุ้นว่าจะได้ตั๋วเลขตองไหมต่างหาก   เขาเรียนรู้ที่จะมีชีวิตอยู่อย่างมีความหวัง   ในขณะเดียวกันก็จะไม่คาดหวังในสิ่งต่างๆมากมายจนชีวิตไม่เป็นสุข  แค่เปลี่ยนความคิดไปนิด  ชีวิตของชายคนหนึ่งก็เปลี่ยนไป   เขาหรี่ตานิดหนึ่งและคอยลุ้นเลขตั๋วที่กระเป๋ารถเมล์ฉีกให้ว่าจะเป็นตั๋วเลขอะไร  เมื่อเห็นว่าไม่ใช่เลขตองก็หัวเราะกับตัวเองและเก็บตั๋วลงกระเป๋าเสื้อ  ตั้งใจว่าเมื่อกลับไปถึงบ้านจะหย่อนลงขวดโหลเช่นเคย   เขาอยากเห็นวันที่ขวดโหลใสนั้นมีตั๋วรถเมล์หลากสีจุอยู่จนเต็ม  คงจะเป็นภาพที่สวยงามน่าดู สำราญฮัมเพลงขณะทำงานกรอกข้อมูลคอมพิวเตอร์สลับกับมองดูนาฬิกาแขวนผนัง   เมื่อเข็มสั้นยาวของมันบอกเวลาห้าโมงเย็นเขาก็รีบลุกออกจากสำนักงานอย่างกระตือรือร้น  เพื่อนร่วมงานถามว่าจะรีบไปไหน  สำราญตอบเพื่อนว่าจะรีบไปขึ้นรถเมล์ เขาจ่ายเงินสิบสองบาทสำหรับค่าตั๋วรถปรับอากาศ   แม้จะแพงกว่าตั๋วรถพัดลมแต่ชายหนุ่มก็รู้สึกอยากให้สิ่งดีๆกับตัวเองในวันนี้บ้าง   กระเป๋ารถเมล์ในชุดเสื้อเชิ้ตเรียบร้อยคลุมเสื้อหนาวอีกชั้นฉีกตั๋วให้กับเขาใบหนึ่ง   เช่นเคยที่สำราญลุ้นเลขตั๋วที่ได้มาด้วยวิธีหรี่ตาข้างหนึ่งและค่อยๆขยับนิ้วที่จับตั๋วอยู่เปิดเลขออกมาให้เห็นทีละนิด   ไม่นานหลังจากนั้นเขาก็รู้สึกผ่อนคลาย   เลขตั๋วใบนั้นทำให้ชายหนุ่มนั่งเงียบไปตลอดเส้นทางจนกระทั่งเดินกลับเข้าบ้านพร้อมถุงข้าวสวยและแกงจืดเต้าหู้หมูสับ คืนนั้นสำราญหย่อนตั๋วรถเมล์ใบใหม่ลงในขวดโหล   ปิดฝาสนิทดีแล้วก็นั่งมองอยู่นาน   พรุ่งนี้เป็นวันพุธ  เขายังต้องนั่งรถเมล์ไปทำงานอีกหลายวัน   คงจะมีสักวันที่เขาได้ตั๋วเลขสวยแบบนี้อีก ชายหนุ่มมองขวดโหลอีกครั้งก่อนจะปิดไฟและเอนตัวลงนอน   ใบหน้าของเขายิ้มละไมแม้แต่ยามหลับ   ส่วนขวดโหลใบนั้นยังตั้งวางอยู่หัวเตียงอย่างซื่อสัตย์   ตั๋วรถเมล์ใบบนสุดของขวดโหลมีราคาสิบสองบาท   และเป็นตั๋วใบที่เขาค้นหามานาน นาทีนี้สำราญกำลังมีความสุข .. จากคุณ : ธามาดา - [ 15 ต.ค. 48 20:36:53 ]

ความคิดเห็นที่ 14 (ผู้เขียนทักทาย) สวัสดีครับผม  ช่วงนี้เป็นช่วงที่ธามาดาหายใจหายคอได้คล่องขึ้นบ้างนิดๆแล้วครับ  เลยเอาเรื่องมาแปะยืนยันการเป็นสมาชิกถนนฯอีกเรื่องครับ ^^'  เรื่องนี้เขียนวันที่ 9-14 ตุลาคมนี้เอง  ขอเชิญทัศนาและติชมกันตามสบายนะครับ (กระโดดแว๊บไปหลังฉากคอยแอบดูคอมเมนต์ อิอิ) จากคุณ : ธามาดา - [ 15 ต.ค. 48 20:40:40 ]

ความคิดเห็นที่ 15 มาส่งยิ้มจ้า จากคุณ : น้าสือสาว (Darha) - [ 15 ต.ค. 48 21:39:07 ]

ความคิดเห็นที่ 16 .. เป็นเรื่องที่ตรงใจผมเหลือเกิน อยากจะบอกว่าผมหลงรักเรื่องนี้เสียแล้ว ก็มันถูกจริตเหลือเกินนี่นา ความสุขเล็กๆกับการลุ้น ชีวิตก็เร้าใจแล้ว ดีกว่าอยู่เปล่าๆไปวันๆราวฟ้ากับดิน ..เยี่ยม.. .. ผมคิดและเชื่ออย่างบริสุทธิ์ใจว่า การอยู่อย่างสิ้นหวัง..เป็นเรื่องของคนโง่ เท่านั้น ชีวิตจะมีอะไรมันส์เท่าการไขว่คว้า โลดแล่นไปบนความหวัง..มุ่งไปสู่ฝั่งฝันของความสุข ความสุขเล็กๆ มันไม่ต่างจากความสุขโตๆเท่าไร เพราะความสุขมันวัดด้วยปริมาณไม่ได้ แต่มันวัดด้วยความเนิ่นนานของ อารมณ์ระเมียดสุข ในลมหายใจต่างหากเล่า .. C H E E R ก้ามปูหรรษา โฆษณาได้ถูกใจผม เช่นกัน .. V E R Y    G O O D    S T O R Y จากคุณ : วรุณนฤมล - [ 15 ต.ค. 48 21:39:58 ]

ความคิดเห็นที่ 17 เข้ามาตระเวนอ่านเรื่องสั้นครับ คลิกแรก....โห...........อีตาสรองมันโชคดีมากๆ  ที่ได้อ่านเรื่องดีๆ ตั้งแต่อ่านเรื่องแรก เลยมีกะใจจะเข้าไปกัดแขวะจิกตี ชาวบ้านเค้าต่อปายยยยยยยย เหอ....เหอ....เหอ.... ด้วยมิตรไมตรีท่วมท้น จากคุณ : ^__*" (SONG982) - [ 15 ต.ค. 48 22:42:49 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ผมชอบเรื่องแบบนี้จัง มีความสุขกับความเรียบง่าย จากคุณ : กริชครับผม - [ 15 ต.ค. 48 23:49:44 ]

ความคิดเห็นที่ 19 บางทีคนเราก็ขวนขวายหาความสุขในเรื่องที่ยากๆมากไป จริงๆแล้วเรื่องเล็ก หรือเรื่องไม่เป็นเรื่องก็ทำให้เรามีความสุขได้ ความสุขมีมากมายในอากาศขึ้นอยู่กับการมองโลกของแต่ละคนเนอะ ไม่อยากบอกว่าเราก็เป้นคนนึงที่เวลาขึ้นรถเมล์แล้วลุ้นว่าจะได้เลขอะไร 555 จากคุณ : โอเลี้ยงแก่ๆ - [ 16 ต.ค. 48 02:00:25 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ต้องไปหาไอเดียในห้องนั้นบ้างละ :-) จากคุณ : ณภ - [ 16 ต.ค. 48 07:20:25 A:71.97.0.250 X: TicketID:105756 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ต้องกลับไปดูตั๋วรถเมล์เก่าๆ มั่ง ว่ามีเลขตองรึเปล่า จากคุณ : รัตน์ดา - [ 16 ต.ค. 48 10:01:28 ]

ความคิดเห็นที่ 22 แง้มม่านมาทักทายผู้อ่านทีละคน ^_^ น้าสือ - นึกว่าส่งจูบ แหะๆๆ วรุณนฤมล - เอาไอเดียโรงแรมผีที่เล่าให้ฟังไปเขียนดีไหมเนี่ย เหอๆๆ  ดีใจที่ชอบเรื่องนี้นะครับ ^^ เฮียสรอง - เรื่องสั้นเล็กๆเรื่องนี้ทำให้เฮียมีความสุขก็ยินดีมากๆครับ ขอบคุณจริงๆ พี่ดิน - เหอๆๆ เจ้าหนี้นิยายสุขาวดีมาแล้ว จ๊ะ - วันนี้พี่โดนหวยกินว่ะ  คืนก่อนฝันว่ามือซ้ายถือมะเขือยาวสองลูก มือขวาถือไม้หนึ่งด้าม  เลยทุ่มสุดตัว (20 บาท) ซื้อ 21 กับ 12 ปากซอย  แง่ง.....โดนกินเลย ล่าง 71 บน 72 ลุ้นใจหาย  แต่มันส์ 555 นานๆซื้อที คุณณภ - ในห้องน้ำมีไอเดียเยอะมากครับ  ไอเดียผมชอบเกิดตอนเข้าห้องน้ำซะด้วย แต่ต้องเป็นตอนอาบน้ำนะ คุณรัตน์ดา - เราอาจจะเคยทิ้งตั๋วตองไปหลายใบโดยไม่ตั้งใจนะครับ ขอบคุณทุกคนนะคร้าบ จากคุณ : ธามาดา - [ 16 ต.ค. 48 20:09:22 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ฮ่วย ตีแบบนั้นได้ไง ตรงเกินไป 21 12 แต่ถูกแล้ว ซื้อหวยที่ถุกต้องต้องซื้อกลับ 555 ว่าแต่ มะเขือยาวนี่อาจจะยาว 7 นิ้วก็ได้แล้วมี 2 ลูก ทำไมไม่วัด ถ้าวัดนะ ถูกไปแล้ว 71 กะ 72 จากคุณ : โอเลี้ยงแก่ๆ - [ 16 ต.ค. 48 22:33:39 ]

ความคิดเห็นที่ 24 อ่านแล้วชอบประโยคนี้ "ครั้งหนึ่งเราเคยมีความหวัง ซึ่งดีกว่าการมีชีวิตอยู่อย่างไม่เคยมีความหวังเลย แม้จะเป็นเพียงความหวังที่ดูเล็กน้อยเหลือเกินอย่างเลขตั๋วรถเมล์ก็ตาม" ลักษณะการเขียนของเรื่องนี้เราชอบอยู่อย่าง คืออะไรรู้ไหมเอ่ย @^--^@ เฉลย...การเอาสิ่งของรอบตัวมาผูกเป็นเรื่อง สิ่งเล็กๆ น้อยๆ (เช่น ตั๋วรถเมล์) แต่สามารถสร้างข้อคิดให้กับเราได้.... จากคุณ : คนชื่นชอบนิยาย ^^ - [ 17 ต.ค. 48 00:51:38 A:203.113.33.7 X:203.151.140.114 TicketID:034295 ]

ความคิดเห็นที่ 25 อ่านแล้วนึกถึงสมัยเรียน ม.ต้น  เมื่อตอนเชียงใหม่ยังมีรถเมล์อยู่   จะมีธรรมเนียมว่าถ้าคนไหนได้ตั๋วตอง  วันถัดมาเพื่อนในกลุ่มจะเลี้ยงมื้อเที่ยงคนที่ได้ตั๋ว  ก็เลยจะมีอะไรให้ลุ้นกันทุกครั้งเวลานั่งรถเมล์ไปไหนมาไหนกัน คิดถึงอดีตจัง... จากคุณ : นายนิรันดร์ - [ 17 ต.ค. 48 04:48:14 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ชอบจังค่ะ 'การเกือบจะสูญสิ้นความหวังย่อมหมายความว่าครั้งหนึ่งเราเคยมีความหวัง  ซึ่งดีกว่าการมีชีวิตอยู่อย่างไม่เคยมีความหวังเลย' อ่านแล้วให้ข้อคิดดี ๆ อีกเยอะเลยค่ะ สิ่งเล็กน้อยที่เราเคยมองข้ามไป ขอบคุณค่ะ ^^ จากคุณ : coolning - [ 17 ต.ค. 48 08:00:35 ]

ความคิดเห็นที่ 27 มีคนบอกว่าหนูเลือกที่จะมองเรื่องต่างๆ เป็นความทุกข์ เฮียว่าจริงป่ะคะ........^__^ จากคุณ : รวยระรินกลิ่นชา - [ 17 ต.ค. 48 13:31:55 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ตอบคำถามรอบสอง ^_^ ผู้ชมเข้ามามากมายน่าดีใจจังเลย จ๊ะ - เจอเซียนหวยตัวจริงเข้าให้แล้ว 555 เอ๋ - ขอบใจจ้า  เขียนเรื่องนี้ได้เราต้องเก็บตั๋วรถเมล์เป็นอาทิตย์เลย แหะๆๆ นายนิรันดร์ - คิดถึงรถเมล์เชียงใหม่ครับ  เหลือเชื่อที่เมืองขนาดนี้รถเมล์ถูกสองแถวข่มขู่จนวิ่งไม่ได้  เหลือเชื่อและอนาถใจเหลือเกิน coolning - จะพยายามเขียนเรื่องดีๆให้ได้อ่านบ่อยๆครับ ^^ นู๋ผึ้ง - อืม.....สีท่าจะแต๊ จากคุณ : ธามาดา - [ 17 ต.ค. 48 13:56:21 ]

ความคิดเห็นที่ 29 ถ้าเรามองโลกในแง่ดี ความสุขอาจหาได้ไม่ยาก ใกล้ ๆ ตัวเราก็มีถมไปครับ. จากคุณ : เจียวต้าย - [ 17 ต.ค. 48 17:18:10 ]

ความคิดเห็นที่ 30 5529666 เลขสวยจริงพี่ จากคุณ : oreocream - [ 17 ต.ค. 48 21:48:09 ]

ความคิดเห็นที่ 31 มาอ่านช้าไปหน่อย แต่บอกตามตรง ชอบเรื่องนี้มาก อ่านแล้วสำราญเบิกบานฤทัยแต่เช้า คอมเม้นท์ของบางท่านก็ตลกมากกกกกกกกกกก สำราญจริง ๆ เนี่ยยังยิ้มอยู่เลย จากคุณ : ~:พุดน้ำบุศย์:~ - [ 18 ต.ค. 48 07:56:03 ]

ความคิดเห็นที่ 32 เพิ่งมาอ่านค่ะ อ่านแล้วประทับใจจัง เป็นเรื่องของสิ่งเล็กๆที่สร้างความหวังความสุขได้ โดยไม่เกี่ยวกับขนาดและราคา เรื่องการหาความ"สำราญ"ให้ชีวิตเนี่ย มันขึ้นอยู่กับมุมมองจริงๆนะคะ ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆค่ะ จากคุณ : travelovers - [ 19 ต.ค. 48 00:47:42 ]

ความคิดเห็นที่ 33 ดีนะที่กลับตัวทัน ไม่งั้นจะถามสำราญว่าคิดเองไม่เป็นหรือ ฮี่ๆ :) จากคุณ : scottie - [ 22 ต.ค. 48 23:27:36 ]