ถ้าหากว่า ความเหงา คือการต้องอยู่คนเดียว
ฉันคงไม่เคยได้สัมผัสมัน
ใช่แล้วล่ะ...ฉันคือ ซูเปอร์สตาร์
ฉันถูกรายล้อมด้วยผู้คน
ฉันอยู่กับแสง สี และความรื่นเริง
ฉันอยู่กับความมีชื่อเสียง
ฉันอยู่ในโลกที่ทุกคนใฝ่ฝันถึง
ฉันไม่เคยรู้จักความเหงา
จนกระทั่งวันนี้....
ฉันนั่งเหม่อมองผืนหญ้ากว้างใหญ่เบื้องหน้าไกลลับตา
สายฝนชุ่มฉ่ำร่วงหล่นมาจากฟากฟ้าอย่างไม่ขาดสาย
ท้องฟ้าในวันนี้ดูขมุกขมัวมากไปกว่าทุกวัน
กลิ่นอายเย็นๆของไอฝนพัดผ่านช่องหน้าต่างเข้ามาปะทะที่ใบหน้า
ฉันสูดลมหายใจช้าๆเพื่อรับรู้ถึงสัมผัสนั้น
ฉันอยู่คนเดียว...
คงเป็นเวลาในรอบ 10 ปีที่ฉันได้อยู่กับตัวเองอีกครั้ง
มันรู้สึกแปลกประหลาดอย่างบอกไม่ถูก
ฉันเปิดดูหนังสือพิมพ์
...ผู้คนกำลังพูดถึงฉัน โดยที่ฉันไม่สามารถแก้ไขอะไรได้เลย
ฉันหัวเราะให้กับตัวเอง ...นี่คือสิ่งที่พวกเขาเห็นสินะ
รายการทางโทรทัศน์กำลังฉายบทสัมภาษณ์
ฉันนั่งอยู่ตรงนั้น...
คุณอยากเป็นอะไร นั่นคือสิ่งที่พิธีกรถาม
ฉันยิ้มรับ ใบหน้าถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางหลากสีสัน
คนธรรมดาค่ะ
พิธีกรหัวเราะกับคำตอบ
รูปใบหนึ่งร่วงหล่นมาจากหนังสือ
รูปถ่ายของฉันกับแฟนเก่า
ฉันหยิบมันขึ้นมาโยนทิ้งลงถังขยะ
ฉันไม่เคยยึดติดกับอดีต
แต่อาจเป็นฉัน...ที่ไม่อยากมีอดีต
เวลาของความว่างเปล่า
ฉันอยู่กับความเงียบ
ไอเย็นจากสายฝนเคล้าคลอให้ฉันถามหาความอบอุ่น
ฉันไม่เคยเหงา
แต่ตอนนี้ฉันเหงา
ไม่ใช่เพราะฝน ...ไม่ใช่เพราะฉันอยู่คนเดียว
แต่เพราะฉันไม่รู้ว่า...ใช้ชีวิตอยู่กับความเหงามาตลอด
ในโลกที่รายล้อมด้วยผู้คน
ฉันยิ้ม ฉันหัวเราะ
แต่ไม่มีใครรู้จักตัวตนของฉัน
ในโลกของความวุ่นวาย
ฉันยืนอยู่
แต่ไม่มีตัวตน
ในโลกของความรัก
ฉันโหยหา
แต่ไม่มีใครเข้าใจ
ในโลกของความเหงา
ฉันวิ่งหนี
แต่ไม่มีทางออก...
ถึงตอนนี้ฉันยิ้มให้กับตัวเอง
ความมีชื่อเสียงอาจทำให้ฉันเป็นคนเด่น
ความสวยอาจทำให้ฉันเป็นคนดัง
ความมีเงินทองอาจทำให้ฉันเป็นคนที่ใครๆอยากเป็น
แต่ ความเหงา กลับทำให้ฉันเป็นคนธรรมดาเพียงคนหนึ่ง.....
...ฝากช่วยแนะนำกันให้ด้วยนะคะ อันนี้เคยแต่งในหนังสือทำมือของตัวเอง อยากลองเอามาให้เพื่อนๆช่วยอ่านกันดูค่า...
จากคุณ :
BluE field 
- [
17 ต.ค. 48 00:24:36
]
When loneliness come to me
.
