น้ำพุของเฮสเส

               ฉันกำลังเดินอยู่บนทางเท้าริมถนนใจกลางเมืองเล็กๆ แห่งหนึ่ง ในค่ำคืนที่เงียบสงัด ราวกับว่าที่นี่คือเมืองร้าง หลอดไฟบนเสาสูงริมถนนยังคงเปิดสว่าง ส่องแสงสีเหลืองทองนวลให้กับถนนที่ไม่มีแม้แต่ยานพาหนะชนิดใดเคลื่อนผ่านไปและผ่านมา  ฉันแหงนหน้าขึ้นมองท้องฟ้าเบื้องบน ในคืนเดือนมืดเช่นนี้ดวงดาวช่างเจิดจรัสแสงงดงามยิ่งนัก แสงสว่างสีขาวของดวงดาวที่เดินทางผ่านภาวะสูญกาศมายาวนานจากที่ห่างไกล สิบ ร้อย หรือพันปีแสง ทำให้ฉันนึกถึง “ความเหงา” และ “การจากลา” ที่จะอุบัติขึ้นในรุ่งเช้าของวันใหม่
             “ฉันอยากให้ค่ำคืนนี้ยาวนานจริงๆ ฉันยังอยากที่จะดูดดื่มความรู้สึกและภาพของเมืองเล็กๆ แห่งนี้ให้เต็มอิ่ม เพื่อที่จะได้ระลึกถึงมันได้อย่างเต็มที่ ในยามที่ฉันจะต้องจากลาไป” ฉันคิดใคร่ครวญท่ามกลางความเงียบสงัดและความเหงา ทว่าตัวฉันเองก็มิอาจรู้ถึงการมาของมัน ทำไมความเงียบสงัดจึงทำให้เราระลึกถึงความเหงา? และทำไมความเหงาจึงมักมาพร้อมกับความเงียบสงัด?


          เด็กสาวคนหนึ่ง ผมเหยียดตรงสีดำยาวประบ่า กำลังนั่งอยู่ตามลำพังบนม้านั่งไม้ริมถนน ที่ไม่ค่อยมีใครใคร่สนใจนักในยามปกติและไม่มีใครสนใจเลยในยามนี้นอกจากเด็กสาวคนนั้น  ผิวขาวนวลของเธอสะท้อนกับแสงไฟของถนนเป็นสีเหลืองทอง สายตาของเธอทอดมองไปยังน้ำพุเล็กๆ ที่อยู่ในกลางบ่อน้ำ ตรงหัวมุมถนน ที่เกิดจากการซ้อนทับ บรรจบ หรือตัดกันของถนนสองสายก็มิทราบได้
           ฉันเดินเข้าไปใกล้ๆ เพื่อที่จะได้เห็นหล่อนได้ชัดขึ้น สีหน้าของเด็กสาวช่างแน่นิ่ง เปลี่ยวเหงา และแสนเศร้าราวกับหญิงสาวที่กำลังต้องพัดพรากจากคนที่รักไปไกลแสนไกลอย่างไม่มีวันหวนกลับ
           ฉันขออนุญาตนั่งเป็นเพื่อนเธอในยามค่ำคืนที่เงียบและอ้างว้างนี้
           “พรุ่งนี้ฉันต้องจากลา” เด็กสาวเอ่ยน้ำเสียงที่แสนเศร้าและหดหู่ยิ่งนัก
           “ฉันก็เช่นกัน” ฉันตอบ สายตาของเธอยังคงมองน้ำพุอย่างแน่นิ่งราวกับว่าฉันมิได้กล่าวอะไรกับเธอ บางทีเธออาจจะต้องการเก็บความรู้สึกในค่ำคืนนี้เหมือนกับฉันก็เป็นได้ ทว่าความผูกพันที่มนุษย์มีต่อสรรพสิ่งนั้น สมควรที่จะเก็บไว้แล้วหรือ? ในเมื่อความทรงจำแห่งความผูกพันมักเป็นจุดเริ่มต้นของความเหงาและเศร้าเสมอมา
           เราสองคนไม่ได้คุยอะไรต่อจากนั้น ต่างนิ่งเงียบ และรับรู้ความเศร้าใจที่ต่างเกิดขึ้นจากใจของเราทั้งสอง
ความเศร้า การจากลา และความทรงจำ สามสิ่งที่ดูเหมือนไม่น่าจะเข้ากันได้ แต่ในเวลานี้ทั้งสามสิ่งได้ผูกพัน ผูกรัดตัวตนของเราทั้งสอง เสมือนหนึ่งเถาวัลย์ที่ร้อยรัดกับไม้ใหญ่จนยากที่จะคลี่ แกะ ดึง หรือฉีกออกมาโดยที่ไม้ใหญ่นั้นมิได้รับบาดแผลจากการกระทำ
           “การจากลา” ทำให้ฉันนึกถึงกลอน “ขั้นตอนแห่งชีวิต” ของเฮอร์มันส์ เฮสเส ท่อนหนึ่งที่ว่า


                                                             “จงก้าวไกลต่อไป อย่างเบิกบาน
                                                            อย่าสยบต่ออารมณ์ผูกพันอยู่กับบ้าน
                                                            วิญญาณแห่งจักรวาลไม่เคยเหนี่ยวรั้งเรา
                                                           หากแต่ยกเราทีละขั้น สู่ห้วงหาวอันไพศาล”


             เฮสเสอาจพูดถูก สิ่งที่เขาพูดอาจใช้ได้กับหลายคน รวมทั้งตัวของเขาเองด้วยที่หนีออกจากโรงเรียน “เพื่อที่จะเป็นนักเขียน” หากแต่ว่าเฮสเสคือเฮสเส ฉันคือฉัน และเด็กสาวก็คือเด็กสาว
            คำกล่าวของปราชญ์มักเป็นสิ่งที่สะเทือนและทิ่มแทงจิตใจมนุษย์มาทุกยุคสมัย แต่ถึงอย่างไรมนุษย์ก็ยังคงมีความแตกต่าง แปลกแยก อย่างหาความเหมือนกันมิได้ บุคคลที่เหมือนกันที่สุดอาจมิได้เหมือนกันอย่างที่สุด  เพราะความเป็นที่สุดคือความว่างเปล่าที่มนุษย์มิสามารถหยั่งถึงได้แม้จะใช้เวลาตลอดอายุขัยของมนุษย์ก็ตามที
            ฉันผูกพันกับที่นี่อย่างไม่มีใครเข้าใจ ทำไมต้องมีการจากลา? มันอาจเป็นธรรมดาของมนุษย์และโลกที่เกิดขึ้นอยู่ทุกวินาทีไม่มีวันจบสิ้น หมุนเวียนเป็นวงกลมรอบแล้วรอบเล่า บางทีฉันอาจต้องใช้เวลาในการเข้าใจมัน ทว่าความเข้าใจจะทำให้ฉันหลีกหนีความเหงา เศร้า จากการจากลาได้หรือ? ในเมื่อเรามิเคยเข้าใจอะไรที่แท้จริงเลย ทุกสิ่งทุกอย่างที่เราคิดว่าเข้าใจยังคงเป็นแค่ความเข้าใจจากความเข้าใจเท่านั้น



            เด็กสาวข้างฉันกำลังมีน้ำตารินไหลออกมาเปรอะเปื้อนแก้มสีชมพูของเธอ แต่สีหน้าของเธอยังคงแน่นิ่ง ราวกับหยกน้ำมิได้ไหลรินออกมาจากนัยน์ตา สายตาของเธอยังคงทอดไปยังน้ำพุ บางทีเธอคงอยากอยู่ตามลำพัง  การจากลาของฉันและของเธอกำลังจะมาถึงในไม่ช้านี้ ท้องฟ้าเบื้องหน้าเริ่มเป็นสีส้มอมแดง ดวงอาทิตย์กำลังจะพ้นขอบฟ้าพร้อมกับการหายไปของดวงดาวแห่งรัตติกาล แสงของดวงอาทิตย์เริ่มกระทบกับน้ำในบ่อน้ำพุสะท้อนเป็นเงาในขณะที่ผืนน้ำยังคงกระเพื่อมเช่นเคย
            ฉันและเธอคงต้องจากลาแล้วจริงๆ เราเอ่ยคำอำลาต่อกัน และแยกย้ายไปคนละทิศ เธอไปทางทิศเหนืออันไกลโพ้น ส่วนฉันไปทางทิศใต้อันห่างไกล
             ยามรุ่งอรุณย่างเข้ามาเยือน ดวงอาทิตย์พ้นขอบฟ้า การจากลาเกิดขึ้นพร้อมกับความเศร้าและผูกพันต่อที่แห่งนี้ ตรงหัวมุมถนนน้ำพุเล็กๆ ยังคงพวยพุ่งสู่เบื้องบน ผู้คนเริ่มทยอยตื่นขึ้นจากการหลับใหลออกมานอกเคหะสถานรับแสงแดดยามเช้าเฉกเช่นทุกวัน  ฉันไม่รู้ว่าเด็กสาวคนนั้นจะเป็นเช่นไรในตอนนี้? หากแต่ว่าความเหงา ความเศร้า ยังคงแฝงเร้นในจิตใจของมนุษย์ทุกคน

แก้ไขเมื่อ 17 ต.ค. 48 09:39:03