ความคิดเห็นที่ 1 ไส้ติ่ง คำนี้เกิดขึ้นอย่างไร้ที่มา ไม่มีผู้รู้ชื่อของคนที่บัญญัติคำศัพท์นี้ รู้แต่ว่ามันเป็นเพียงแค่อวัยวะส่วนเกินของร่างกายที่ไม่มีหน้าที่ใดเลยนอกจากรอวันถูกตัดทิ้งเท่านั้น ถ้าพูดถึงความหมายโดยตรง มันเป็นเพียงแค่ส่วนเกินของอวัยวะระบบขับถ่าย ในร่างกายที่ติดกับลำไส้ใหญ่ แต่ความหมายโดยแฝงของมัน... วันนั้นเป็นวันคล้ายวันเกิดของวรวรรณ ครบรอบ 20 ปีที่เธอบังเกิดบนโลกใบนี้ เมื่ออายุเธอล่วงเข้าถึงเลข 2 เธอจึงต้องการเชิญคนพิเศษ ซึ่งมีเพียงแค่ไม่กี่คนเท่านั้น หนึ่งในนั้นคือยุทธนา ยุทธนาต้องการทำ Surprise ให้กับแฟนสาว เขาสัญญาว่าจะวาดรูปให้เธอในวันเกิด เป็นรูปพิเศษที่ไม่มีใครเคยเห็นมันแน่นอน วรวรรณรู้สึกยินดีที่ศิลปินหนุ่มออกปากถึงขนาดนั้น จึงเชิญเขาให้ไปร่วมกิจกรรมวันเกิดของเธอ ตามลำพังเพียงสองต่อสองในบ้านของเธอเอง “พ่อแม่ของฉันติดธุระอยู่ที่ต่างจังหวัด ฉันเลยจัดงานวันนี้เป็นการส่วนตัว ไม่มีเค้ก ไม่มีการเลี้ยงฉลองใดๆ ทั้งสิ้น เพราะแค่คุณมาในงานของฉัน มันก็มีความหมายมากพอแล้ว” วรวรรณเอ่ยปากหนักแน่นถึงคนพิเศษ ยุทธนาได้ยินแฟนสาวยกยอตนเองปานนั้นก็เขินพูดอะไรไม่ออก ได้แต่ยืนถือกระดานวาดรูปอย่างเก้ๆ กังๆ ส่วนอุปกรณ์ วรวรรณกำลังถือมันอยู่ มันอยู่ในเป้สะพายสีดำที่เขานำติดตัวอยู่เป็นประจำ “เข้าบ้านก่อนสิคะ” เธอเอ่ยปากเชื้อเชิญฝ่ายชาย ยุทธนาได้แต่ทำหน้ากระดาก รู้สึกแปลกๆ อย่างไรพิกลที่ต้องรอฝ่ายสาวเชิญเขาถึงที่ “คะ... ครับ” ยุทธนาตอบรับเธอ แล้วรีบปิดประตูบ้านซึ่งเป็นประตูเลื่อนติดมุ้งลวด เธอคงไม่รู้หรอกว่าได้เชิญตัวอันตรายเข้ามาถึงในบ้านทีเดียวเชียว   วรวรรณนั่งรอเขาบนโซฟาสีน้ำตาลในห้องรับแขก เธอปั้นหน้ายิ้มทำให้ดวงตากลมโตหยีลงไปเล็กน้อย แต่ยังเห็นประกายแวบวับในตาคู่นั้น ดั่งประกายของแสงดาว เขามองดูดาวดวงนั้น แสงสีขาวแจ่มจรัสชัดแจ้งกลางฟ้าราตรีสีดำ อยากจะคว้าดาวดวงนั้นเหลือเกิน แต่...   “ยุทธ์” “คะ...ครับ” “หมู่นี้คุณเป็นอะไรไป ดูเหม่อๆ ใจลอยยังไงพิกล” “ครับ ใจผมมันลอย ลอยไปถึงสวรรค์เชียว” ยุทธนาตอบวรวรรณ หากแต่ตอบในใจไม่มีใครล่วงรู้ นอกจากสวรรค์และเขาเพียงสองฝ่ายเท่านั้น วันนี้เป็นวันสวรรค์เป็นใจแท้ๆ ถึงได้ส่งนางฟ้าจำแลงอยู่เบื้องหน้าของเขาในขณะนี้ ถึงแม้ว่าจะเป็นนางฟ้าในชุดลำลอง เสื้อยืดกางเกงยีนส์ขาสั้นก็ตามที แล้วตอนนี้ นางฟ้าจำแลงได้ทอดกายลงบนโซฟา นอนท่าเดียวกันกับโรสในเรื่องไททานิค ต่างกันเพียงแค่อาภรณ์ที่ปกปิดกายยังครบทุกชิ้น เธอส่งสายตาทำทีเป็นยั่วยวน ทำเอายุทธนาใจหายวาบ “นี่คุณทำอะไรน่ะ”   “ฉันมีของขวัญชิ้นพิเศษตอบแทนคนพิเศษ ยทุธ์อยากรู้มั้ยว่ามันคืออะไร” “อะไรเหรอครับ” “ก็ตัวของฉันไง” เธอตอบแบบไม่ยั้งคิดเลย “หา! ฟ้าว่า... ว่าอะไรนะเมื่อกี้” ยุทธนาอุทายอย่างตกใจ สะดุ้งสุดตัว วรวรรณได้แต่ขำในท่าทีของชายหนุ่ม ส่งเสียงดังหัวเราะดังเอิ้กอ้าก ก่อนที่จะเบนสายตาจับจ้อวไปยังท่าทีเด๋อด๋าของเขาอย่างขบขัน “นี่ ! ยุทธ อย่าคิดลึกนักสิ ก็คุณเป็นศิลปิน เป็นจิตรกรไม่ใช่เหรอ ฉันก็แค่อยากจะให้คุณวาดรูปฉัน แบบแจ็ควาดให้โรสไง ฉันอยากเห็นฝีมือของยุทธ์ พอวาดเสร็จ ฉันก็จะให้ยุทธ์เก็บรูปที่วาดไว้ เปรียบเสมือนเก็บตัวฉันไว้กับคุณ” “เออ... จะเอาแบบนั้นเลยเหรอ” ยุทธนาถามอย่างไม่มั่นใจ “ใช่ หรือยุทธมีวิธีที่ดีกว่านั้น” “ครับ ก็อย่างที่ผมสัญญาไว้ไง ว่าผมจะวาดรูปแบบพิเศษที่คุณไม่เคยเห็นที่ไหนมาก่อน รับรองว่าไม่ซ้ำใครแน่ แต่... คงไม่ใช่แบบแจ็ควาดให้กับโรสหรอกครับ” “แหม! ชักอยากเห็นแล้วสิ ว่าแต่ฉันต้องวางท่ายังไงล่ะ” “ไม่ต้องทำอะไรมากหรอกครับ แค่คุณนั่งนิ่งๆ ตามองผมก็พอ...” เสียงของยุทธนาอ่อนลงเมื่อสบตาสาวหวาน วรวรรณทำตามคำขอร้องอย่างเชื่อฟัง ค่อยๆ เปลี่ยนกริยาจากท่านอนมาเป็นท่านั่งสบายๆ บนโซฟา แต่สายตากลับจดจ้องไปยังยุทธนา เขาเลื่อนเก้าอี้ไม้ที่ตั้งตรงโต๊ะกินข้าวมายังตำแหน่งโซฟาสีน้ำตาลที่แฟนสาวนั่ง วรวรรณส่งเป้สีดำที่เธอไว้ข้างๆ คืนให้กับเจ้าของ ยุทธนารื้ออุปกรณ์ในนั้น แล้วตัดสินใจหยิบกล่องดินสอที่มีดินสอแรเงาชนิด EE ไว้เต็ม มันถูกเหลาเพื่อการนี้โดยเฉพาะ เขาคว้ากระดาษวาดรูปที่ติดตัวมา จับมันมาวางไว้ที่ตัก รู้สึกว่ามันไม่ค่อยสะดวกนัก แต่ก็พอเขียนได้ มือซ้ายเขาจับกระดานตั้งไว้ให้แน่ใจว่าไม่ล้ม แล้วเอาดินสอมาฝนเส้นในกระดาษเล็กน้อยพอกะน้ำหนักได้ แล้วก็ลงมือวาด ยุทธนาวาดรูปอะไรลงไปนั้น วรวรรณไม่มีทางรู้เลย ได้แต่ส่งยิ้มให้เขาในช่วงจังหวะที่เขาเงยหน้าขึ้นมา เธอไม่เอ่ยปากชวนเขาคุยอีก เพราะต้องการให้เขาใช้สมาธิกับการวาดรูปอย่างเต็มที่ ถึงแม้ปากจะไม่พูด แต่ในใจกลับครุ่นคิดสารพัด วรวรรณชื่นชมในตัวของยุทธนาอยู่ไม่ใช่น้อยที่เขาเป็นตัวของตัวเอง แต่อีกใจหนึ่งเธอก็รู้สึกกลัวบางสิ่งที่อยู่ในตัวเขา เธอกำลังตัดสินใจว่าควรจะมองผ่านสิ่งนั้นดีหรือไม่ เพราะยุทธนาก็มีข้อดีอยู่ในตัวไม่น้อย ถึงแม้ว่าเขาจะอยู่แต่ในโลกส่วนตัวที่บางครั้งเธอก็เข้าไปไม่ถึง เธอไม่เข้าใจในอารมณ์ของศิลปิน และบางครั้ง เธอก็ไม่เข้าใจตัวเอง เธอกำลังลังเลใจ สุดท้ายยุทธนาก็ปล่อยลมหายใจเสียงดัง ถอนสายตาจากรูปวาดหลังจากที่จ้องเขม็งบนกระดานอยู่นาน “เสร็จแล้ว!” “เสร็จแล้วเหรอ เอาแบบแปลกๆ นะ” “อืมม์...” ยุทธนาตอบขณะที่เอนหลังพิงพนักเก้าอี้ ก่อนที่จะหลับตาลงอย่างเหนื่อยอ่อน วรวรรณหยิบรูปวาดจากตักเขาไปแล้ว ชายหนุ่มยังคงหลับตา ในใจลุ้นถึงผลลัพท์ที่ได้ แต่เธอยังไม่พูดอะไร นอกจากถอนหายใจแรงๆ ทีนึง เธอไม่พอใจหรือเปล่า เขาลืมตาขึ้นมา สังเกตเห็นสีหน้าของแฟนสาวที่ดูแปลกไป บอกตามตรง เขาเดาใจเธอไม่ถูกจริงๆ วรวรรณมองผลงานของเขาอยู่นาน ก่อนที่จะเงยหน้าสบตาเขาด้วยความสงสัย “ฉันงง คุณวาดอะไรของคุณ” วรวรรณพูดแล้วชี้ให้ดูตรงขดสีดำยาวๆ ที่ถูกวาดเป็นเส้นของหัวใจ ภายในเส้นจขอบนั้นมีรูปใบหน้าของเธอที่กำลังส่งยิ้ม แต่ตอนนี้เธอไม่ยิ้ม เพราะเธอไม่เข้าใจความหมายของรูปวาดนั้นเลยสักนิด โดยเฉพาะตรงส่วนปลายรูปหัวใจแหลมๆ ที่มีอะไรติ่งๆ ยื่นๆ ออกมาด้วย “ก็เห็นคุณเรียนมาทางด้านนี้ไง ผมเลยวาดแบบนี้ ที่คุณชี้น่ะคือลำไส้ไหญ่ เป็นอวัยวะในการขับเคลื่อน (อย่างที่คุณรู้) ในร่างกาย แต่ที่ผมวาดรูปหัวใจนี่มันก็มีความหมายนะ ลำไส้นี่ทำหน้าที่ขับเคลื่อนความรักของผมที่มีต่อคุณ คนที่ผมวาดอยู่ในหัวใจของผมไงล่ะ” “แล้วไอ้ปลายยื่นๆ ตรงนั้นล่ะ” วรวรรณชี้ไปที่ปลายแหลมของหัวใจ “นั่นคือ ไส้ติ่ง มันเป็นส่วนหนึ่งของลำไส้ใหญ่ ในบางครั้งความรักมันต้องมีสะดุดตกหล่นไปบ้าง ไส้ติ่งนี่ก็มีหน้าที่เก็บสิ่งที่ตกหล่นนั่นไว้ ถึงคนทั่วไปเห็นว่ามันเป็นสิ่งที่ไม่มีค่า แต่มันก็เป็นองค์ประกอบย่อยของลำไส้ใหญ่ที่ขาดไม่ได้ไม่ใช่หรือ” “มันก็แปลกดีนะ ความคิดของยุทธ์” วรวรรณส่งรูปคืนให้กับยุทธนา “แต่ถ้าดูดีๆ ไอ้ส่วนที่ยื่นที่คุณวาดนั่น มันทำให้ฉันนึกถึงอวัยวะส่วนหนึ่งของผู้ชายที่ขาดไม่ได้ เพราะถ้าถูกตัดไปเมื่อไหร่ ความเป็นชายก็หมดไปเมื่อนั้น” วรวรรณพูดแบบมีความนัยแฝง “ที่จริงคุณไม่ต้องวาดมันก็ได้นะ เพราะถ้าไม่มีมัน ฉันก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไรกับไส้ติ่งนั่น หรือว่าคุณอาจจะมีปัญหากับมันก็ได้นะ คุณถึงวาดมันไว้ มันแฝงความหมายบางอย่างให้ฉันรู้ ยุทธนามองไล่ดูตรงอักษรที่เขาเขียนไว้ใต้ไส้ติ่ง   “รักฟ้าคนเดียว” ตำแหน่งไส้ติ่งยื่นตรงคำว่าฟ้าพอดี ที่จริงเขาไม่ได้คิดอะไรเลยเวลาที่วาดรูปนี้ แต่ดูเหมือนว่าวรวรรณเธอจะคิดจริงจัง เธอเป็นคนอ่อนไหวในเรื่องแบบนี้ “ไอ้ไส้ติ่งแบบนั้นคุณลบมันทิ้งไปซะเถอะ คุณกลับบ้านได้แล้ว เอารูปของคุณไปด้วย” วรวรรณพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงสั่นๆ เหมือนจะร้องไห้ ผมขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจ คุณก็อย่าคิดอะไรกับมันนักเลย ไม่มีอะไรจริงๆ” “ให้ฉันคิดตื้นๆ แบบยุทธงั้นเหรอ” “แต่ว่า...ฟ้า...นี่ผมงงแล้วนะ คุณเป็นอะไรไป บอกผมได้มั้ย” ยุทธนาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน   แต่มันไม่ได้ช่วยให้สถานการณ์ดีขึ้นเลย   วรวรรณเริ่มร้องไห้   น้ำใสๆ ไหลออกมาจากหางตา แล้วเขาก็ได้ยินเสียงกดกริ่ง ยุทธนาหันมองไปตามเสียง เห็นผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่ที่หน้าประตูรั้วสีเขียวนอกบ้าน ในมือถือกุหลาบช่อโต แล้วตะโกนเรียกชื่อเจ้าของบ้าน   “ฟ้า คุณอยู่รึเปล่า ฟ้า!” ชายหนุ่มคนนั้นตะโกนเรียกชื่อหญิงสาวไม่ยอมหยุด   ยุทธนาได้แต่อ้าปากค้าง   มองดูวรวรรณที่ตอนนี้กำลังปาดมือรีบเช็ดน้ำตาออก   แล้วมองไปยังแขกรับเชิญรายที่สอง “แจ็ค...” วรวรรณเรียกชื่อชายคนนั้น “นี่มันหมายความว่าคุณ...กับหมอนั่น...ที่ฟ้าชวนผมมาเพราะเหตุผลนี้ใช่มั้ย ฟ้า!” “ฉันเสียใจที่มันต้องลงเอยแบบนี้ ใช่ ตอนนี้ฉันคบกับแจ็คด้วย แล้วมันก็ถึงเวลาที่ฉันต้องเลือกแล้ว ระหว่างแจ็คกับคุณ ที่ผ่านมาฉันลังเลใจมาโดยตลอด แต่ตอนนี้ฉันตัดสินใจได้แล้ว...   ฉันเลือกเขา” วรวรรณยืนยันคำตอบสุดท้าย ในตอนนี้ไม่มีเหลือคราบน้ำตาแห่งความเศร้าหมองในดวงตาของเธอเลย เธอส่งยิ้มที่ดูเหมือนยิ้มแสยะ ไม่จริงใจสักนิด “ออกไปได้แล้ว ไอ้ไส้ติ่ง แกมันไม่มีค่าอะไรสำหรับฉันอีกต่อไป” นัยน์ตาของเธอส่งความนัยไปเช่นนั้น วันนี้เธอเลือกที่จะตัด “ไส้ติ่ง” ทิ้ง เธอบอกเลิกคบเขา ในวันเกิดของเธอ เหมือนโลกหยุดหมุนในช่วงวินาทีนั้น ยุทธนามองไม่เห็นสิ่งใดแล้วนอกจากความมืดบางอย่างที่เกาะกุมหัวใจ ความรักทำให้คนตาบอดจริงๆ เขาหลับตา เบือนหน้าหนีหญิงสาว ในขณะที่วรวรรณเดินจากเขาไปหาแฟนหนุ่มคนใหม่ที่หน้าบ้าน ได้ยินเสียงเธอหัวเราะร่า เธอคงชอบดอกกุหลาบมากกว่าภาพวาดประหลาดของเขาหลายเท่านัก ภาพวาดในมือของเขาถูกฉีกกระชาก เช่นเดียวกันกับหัวใจที่แหลกเป็นเสี่ยงๆ “สุดท้ายคุณก็เลือกที่จะตัดไส้ติ่งของคุณทิ้ง” ยุทธนาพูดกับข้อความที่เขาเขียนไว้ที่ผนังห้องน้ำเมื่อสองสัปดาห์ก่อน “ตอนนี่ผมก็จะตัดไส้ติ่งของผมทิ้งเหมือนกัน” ยุทธนาขีดเส้นสีดำตัดข้อความคำว่า “ไส้ติ่ง” นั้นไป น้ำตาแห่งความเศร้าไหลออกมาจากดวงตาโดยไม่รู้ตัว ----------------------------------------------------------- จากคุณ : รัตน์ดา - [ 17 ต.ค. 48 15:51:42 ]

ความคิดเห็นที่ 2 สองสัปดาห์ต่อมา ยุทธนามองดูรูปวาดที่เขาวาดไว้...ในห้องน้ำของคณะสาธารณสุข คราวนี้ไม่มีคำวิจารณ์ มีแต่ข้อความ และเบอร์โทรศัพท์ “ขอเดาเอาว่าแกอกหักแน่ว่ะ กูสงสาร เลยฝากเบอร์โทรสาวไปดามใจแก” เขากดไปตามเบอร์นั้น เสียงใสๆ พูดตามสาย มันเป็นเสียงของวรวรรณ! “ฮัลโหล ใครอยู่ในสายคะ” เสียงของเธอถามถึงผู้ที่อยู่ในสาย แต่ยุทธนายังคงอึ้งอยู่ สายตาไล่ดูไปตามข้อความต่อไป ถ้าแกไม่กลัวท้องเสีย เชิญจีบตามสบาย และจำเอาไว้ ไส้ติ่งไม่ได้มีไว้ให้ตัดอย่างเดียว เสียงของวรรณวรรณยังพูดตามสายอยู่ ยุทธนาลังเลใจ ไส้ติ่งที่ตัดไปแล้ว จะกลับมาต่อได้อีกครั้งหรือ เป็นความนัยที่ตีความได้ยากจริงๆ (จบ แบบที่ 1) ---------------------------------------------------------- จากคุณ : รัตน์ดา - [ 17 ต.ค. 48 15:53:58 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เรื่องนี้มีตอนจบ 2 แบบค่ะ จบแบบที่ 2 จะนำมาลงวันหลังค่ะ จากคุณ : รัตน์ดา - [ 17 ต.ค. 48 15:54:57 ]

ความคิดเห็นที่ 4 หุหุ  เล่นวาดรูปให้ซะลึกซึ้งถึงเครื่องในขนาดนั้น สาวเค้ายังไม่เข้าใจน่าน้อยใจแทนจริง ๆค่ะ จบแบบนี้ยังค้างคา  ไม่รู้ว่าจะต่อไส้ติ่งได้หรือเปล่า ขอรออ่านอีกแบบด้วยนะคะ จากคุณ : polyj - [ 17 ต.ค. 48 21:24:33 ]

ความคิดเห็นที่ 5 รออ่านแบบที่สองค่ะ น่าสนใจจริงๆ จากคุณ : Bangkokian - [ 17 ต.ค. 48 22:08:45 ]

ความคิดเห็นที่ 6 อืม ความรักแบบใส่ติ่ง เอิ้กก รอแบบ2 จากคุณ : โอเลี้ยงแก่ๆ - [ 18 ต.ค. 48 01:30:47 ]

ความคิดเห็นที่ 7 จบแบบที่ 2 เมื่อกาลเวลาผ่านไป จิตใจของคนย่อมผันแปร น้ำเซาะหินทุกวันยังกร่อน ประสาอะไรกับใจนารี วรวรรณเขียนความในใจลงในไดอารี่สีส้ม ไดอารี่ทำมือที่ยุทธนาเป็นคนทำและออกแบบด้วยตัวเอง เป็นของขวัญสำหรับเธอในวันวาเลนไทน์ เขารู้ว่าเธอชอบสีส้ม เขารู้ว่าเธอชอบกินส้มตำปู เขารู้ว่าเธอชอบอะไร แต่เธอกลับไม่รู้ความปรารถนาที่แท้จริงในหัวใจของเธอเลย “ที่ผ่านมาฉันหลอกตัวเองมาตลอด ฉันคิดว่าฉันรักแจ็คมากกว่ายุทธ์ คิดว่าอยู่กับแจ็คแล้วฉันจะมีความสุข แต่แท้ที่จริงแล้วมันเปล่าเลย เวลาที่ฉันอยู่กับแจ็ค ฉันรู้สึกว่าฉันได้สูญเสียสิ่งที่มีค่าที่สุดในชีวิตของฉันไป เขาไปกินส้มตำปูกับฉันที่ร้านประจำของฉันทุกวันอย่างไม่เคยเบื่อ ทั้งที่แจ็คกินกับฉันได้ครั้งเดียวก็เลิก เขาชอบชวนฉันไปทานอาหารฝรั่งที่ภัตตาคารหรูมากกว่าร้านอาหารริมทาง เขาเป็นลูกคนรวย ที่ผ่านมาฉันคิดว่าอยู่กับแจ็คแล้วฉันจะมีความสุขมากกว่าคนจนไส้แห้ง แต่ส่วนลึกในใจฉันกลับใฝ่หาแต่ยุทธนาคนเดียว ฉันกลายเป็นคนสองใจ ชอบผู้ชายสองคนในเวลาเดียวกัน ตอนนั้นฉันคิดว่าฉันน่าจะเข้ากับแจ็คได้มากกว่า เพราะว่าเขาเป็นหมอ ดูเป็นคนมีเหตุผลมากกว่ายุทธที่วันๆ เอาแต่อยู่ในโลกส่วนตัว ฉันไม่มีวันเข้าไปถึงโลกใบนั้นของเขาได้หรอก แต่โลกแห่งความจริงมันโหดร้ายเหลือเกิน ฉันได้แต่โมโหตัวเองที่พูดกับเขาแบบนั้น ทั้งที่เขายอมมาที่บ้านของฉัน ตอนนั้นมันเหมือนมีมารร้ายมากระซิบบอกฉัน ให้หาเหตุผลบอกเลิกกับเขาให้ได้ ฉันจะได้ไปเสพสุขกับคนที่ฉันเลือก ฉันมันคนเห็นแก่ตัว ฉันรู้ ฉันเสียใจที่ฉันทำร้ายหัวใจของคุณ ฉันเห็นภาพวาดที่คุณอุตส่าห์วาดให้ ยุทธ์ คุณวาดแล้วคุณก็ทำลายมันทิ้งเสียเอง เศษกระดาษกระจายเกลื่อนพื้นบ้าน เป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยยากจะประสาน แต่คุณรู้หรือเปล่า ว่าฉันเก็บเศษชิ้นส่วนนั้นทุกชิ้น แล้วก็เอามาซ่อมแซมทุกวัน จนถึงตอนนี้ภาพวาดของคุณยังไม่สมบูรณ์เลย เพราฉันยังหาส่วนสำคัญชิ้นสุดท้ายไม่เจอ มันคือชื่อของฉันเอง ฉันต้องทำให้มันสมบูรณ์ สุดท้ายฉันก็บอกเลิกกับแจ็คทางโทรศัพท์ เขาไม่เชื่อ นึกว่าฉันอำเล่น เขานึกว่าฉันโกรธที่ฉันกินส้มตำปูไม่ได้ แต่เปล่า ฉันเพิ่งรู้ว่าที่ผ่านมาฉันรักเขาอย่าง “พี่ชาย” ไม่ใช่ “คนรัก” แล้วฉันก็เลิกติดต่อกับเขา ถึงขั้นเปลี่ยนซิมมือถือ เปลี่ยนเบอร์ใหม่ แต่เขาก็พยายามหาทางติดต่อฉันให้ได้ เพราะเขาเชื่อว่า นางพยาบาลคงบอกปฏิเสธกับหมอไม่ได้หรอก แต่ในเมื่อพยาบาลกลายเป็นคนไข้โรคอกหัก คุณหมออย่างแจ็ครักษาฉันไม่ได้หรอก มันมีทางรักษาอยู่ทางเดียวเท่านั้น คุณคือยารักษาโรคของฉัน ยุทธ์ คุณคนเดียวจริงๆ ตอนนี้ฉันป่วยหนักถึงขั้นระยะสุดท้ายใกล้จะตายทุกทีแล้ว ฉันยินดีที่จะอยู่ในโลกส่วนตัวของคุณ อยู่ในลำไส้รูปหัวใจของคุณ หรือแม้แต่ในไส้ติ่ง ฉันยินดีที่จะอยู่กับคุณด้วยความเต็มใจ” ในบางครั้งความรักมันต้องมีสะดุดตกหล่นไปบ้าง ไส้ติ่งจึงมีหน้าที่เก็บสิ่งที่ตกหล่นเหล่านั้นไว้ ถึงคนทั่วไปจะเห็นว่ามันไร้ค่า แต่มันก็เป็นองค์ประกอบสำคัญที่ขาดไม่ได้ของลำไส้ใหญ่ไม่ใช่หรือ “ไอ้ยุทธ์! มารับโทรศัพท์เร็วๆ เข้า มีคนจะคุยด้วย” แตนพี่สาวของยุทธนายืนตะโกนอยู่หน้าห้องน้ำ เขาเดินออกจากห้อง ตายังคงแดงอยู่ แต่พี่สาวของเขาไม่ได้สังเกต ยุทธนาก้มหน้ามองดูมือถือที่ยังอยู่ในมือของพี่สาว เขาถามด้วยน้ำเสียงห้วนๆ “ใครโทรมา” “ไม่รู้ แต่เป็นผู้หญิง เสียงเพราะซะด้วยสิ” พี่สาวของเขาพูดแบบแหย่น้องชายในที ใจของยุทธนาเต้นไม่เป็นจังหวะ “เป็นไปไม่ได้น่า คงไม่ใช่เธอหรอก” ยุทธนาพึมพัมกับตัวเองก่อนที่จะรับโทรศัพท์จากมือพี่สาว “สวัสดีครับ” ยุทธนาเป็นฝ่ายทักทายก่อน แต่อีกฝ่ายยังไม่พูดอะไร เขาได้ยินเสียงร้องสะอื้นเบาๆ เสียงนั้นฟังดูเหมือนเสียงร้องไห้...ของวรวรรณ “คุณ... ฟ้า!” “ยุทธ์  ฉันรักคุณ” เสียงของวรวรรณตอบกลับก่อนที่จะวางสายไป ยุทธนาถึงกับสะดุ้ง เกรงว่าหูฝาดไป หัวใจของเขาพองโตด้วยสีชมพูที่กำลังล้นทะลัก เขาได้ความรักจากหญิงสาวกลับคืนมาแล้ว สุดท้ายเธอก็เห็นความสำคัญของนายไส้ติ่งคนนี้เสียที ----------------------------------------------------------- จากคุณ : รัตน์ดา - [ 18 ต.ค. 48 08:28:45 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ชอบตอนจบแบบไหนเลือกเอานะคะ ^ - ^ จากคุณ : รัตน์ดา - [ 18 ต.ค. 48 08:33:26 ]

ความคิดเห็นที่ 9 โอ่ว...เลือกได้ด้วยว่าจะจบแบบไหน เอาใจคนอ่านสุดๆครับ :) จากคุณ : หมูน้อยลอยล่อง - [ 18 ต.ค. 48 16:10:29 ]

ความคิดเห็นที่ 10 แบบแรกค่า ไส้ติ่งเนี่ยตัดแล้วตัดเลย ของอย่างนี้ทิ้งไว้นานๆเดี๋ยวไส้ติ่งแตกขึ้นมาอาจตายยยด้ายยยย จากคุณ : travelovers - [ 19 ต.ค. 48 00:39:13 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ชอบแบบแรกมากก่าค้าบ จากคุณ : Bangkokian - [ 19 ต.ค. 48 00:57:04 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ชอบแบบแรกเหมือนกันค่ะ จากคุณ : polyj (polyj) - [ 19 ต.ค. 48 08:45:48 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ตอนแรกก็ว่าจะให้ลงมติส่งแบบ sms ดู (อย่างจบแบบที่ 1 กด 1 จบแบบที่ 2 กด 2 เป็นต้น) แต่เกรงใจค่ะเพราะค่า บริการมันแพง (อิ ทำเป็นเล่นมุกไป) สรุปลงมติว่าชอบแบบแรกกันหมดเลย (อาจจะเป็นเพราะ ว่าแบบที่ 2 มันอาจจะดูยาวยืดเยื้อไปสักนิดก็ได้) ที่จริงก็คิดถึงตอนจบแบบที่ 3 ด้วย แต่คิดไปคิดมาก็คิดไม่ ออก สรุปได้แค่ 2 แบบก็น่าจะพอแล้วนะคะ ขอบคุณค่ะที่มาอ่านและทักทายกันค่ะ จากคุณ : รัตน์ดา - [ 19 ต.ค. 48 11:14:45 ]

ความคิดเห็นที่ 14 สงสัยรักพี่เสียดายน้อง (หายงงบ้าง แต่ก็ยังงงอยู่ดี) จากคุณ : scottie - [ วันปิยมหาราช 18:41:36 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ช่วงนี้คงต้องแจกยาแก้งงหลังลงเรื่องเสร็จซะแล้วเรา จากคุณ : รัตน์ดา - [ 24 ต.ค. 48 09:35:48 ]