-1-

ตั้งแต่ขนของย้ายออกจากบ้าน  มาซื้อคอนโดฯที่นี่อยู่--เมื่อสงกรานต์ปีที่แล้ว  ที่โครงการนี้ยังมีร้านขายอาหารอยู่น้อยมาก  จะมีอยู่ก็เพียงเจ้า-สองเจ้าเท่านั้น...รสชาติน่ะหรือไม่ต้องพูดถึง  ผมไม่รับประทานก็แล้วกัน...ไม่ต้องไพล่พูดไปถึงหมาแมวมันหรอก!

ร้านขนม-มินิมาร์ท..ที่นี่มีขนมขายประเภทไอศครีม  กูลิโกะ--ขนมสำเร็จรูป  น่าเบื่อ!

สมัยเด็กผมมักจะได้ยินพ่อเรียกขนมจำพวกนี้ว่า 'ขนมหลอกเด็ก'!

หนึ่งนั้นเป็นเพราะว่า  พ่อเราต้องเดือดร้อนเป็นทุกทีเมื่อเราอยากจะกิน 'กูลิโกะป็อกกี้'  นึกแล้วก็ขำ  แต่ในช่วงเวลานั้นพ่อคงไม่ขำด้วยแน่  พ่อเลยไม่ค่อยตามใจซื้อให้กิน...เราก็เลยร้องไห้งอแง!

'จากินป๊อกกี้..'

แต่มีขนมอย่างหนึ่งที่พ่อมักจะซื้อ  หรือให้เงินเราไปซื้อ  นั่นคือ-

'โรตี'!!

พ่อเคยบอกว่าเขาไม่เรียกโรตีว่าขนม  แต่เราเป็นเด็ก  อะไรก็ตามที่ไม่ได้กินกับข้าวเรามักจะเรียกมันว่า 'ขนม'--

พ่อบอกว่า 'คนแขก' เขากินโรตีแทนข้าว..หมายถึงแทนที่เขาจะกินข้าวเหมือนคนไทยเราเขากลับใช้โรตีกินแทน  ต้องกินกับพวกแกงมัสมั่น  แกงไก่เนื้อ..พ่อบอกว่าอร่อย..พ่อบอกว่าพ่อเคยกินและเอาไว้ว่างๆพ่อจะพาเราไปกินบ้าง-กินด้วยกันกับพ่อ

แต่ถึงวันนี้ยังไม่ได้กินเสียที--พ่อบอกว่าโตแล้วไปหากินเองก็ได้...

- โธ่! พ่อก็..ไปกินคนเดียวมันไม่เหมือนกินกับพ่อนี่ครับ


-2-

เด็กบังขายโรตีที่คอนโดฯ  อายุสิบแปด  หน้าตาดี  แลดูทะเล้นทะลึ่งตึงตังตามแบบฉบับเด็กแขก

เด็กบังบอกว่าตัวเขานั้นมาจากประเทศปากีสถาน  พูดไทยชัด  พอที่จะฟังรู้เรื่อง

เด็กบังไม่ได้เข้ามาขายที่นี่คอนโดฯนี้ที่เดียว  เขาขายทั้งวันโดยการเข็นรถเข็นไปตามเส้นทางที่เขาได้จัด-แบ่งเอาไว้ให้
'เขา'--คือใคร!?

เด็กบังทำหน้าตาเฉยเมยเหมือนไม่ได้ยินคำถามจากผม--มันไม่ตอบ  ผมก็เลยพาลคิดเอาเองว่าคงเป็นคนที่มาอยู่ก่อน  หรืออาจจะเรียกว่า 'ผู้ใหญ่' ซึ่งก็น่าที่จะเป็นพวกคนแขกเหมือนกัน

- คุณลองสังเกตดูสิว่า แถวบ้านคุณมีแขกขายโรตีกี่เจ้า?

- ไม่เกินสอง..ไม่มาเวลาเดียวกัน  และจะแยกกันขาย!

พวกแขกเขาจัดระบบได้ดีกว่าเราหรือเปล่า?  เพราะผมมักสังเกตเห็นคนไทยนึกอยากจะขายอะไรก็มักจะขายเหมือนกัน..ขายใกล้กัน  แล้วก็แวะมานั่งคุยกัน!

- นั่นคือสิ่งที่ผมสังเกตเห็นมาตลอด.

..............................

"ส่าย-ย-ยไข่ไหม?"  เด็กบังร้องถาม

"ไม่!  ใส่ไข่ได้อันเดียว  ไม่ใส่ได้สองอัน"  

เด็กบังทำหน้างงงวย

"ก็ธรรมดาห้าบาท  ใส่ไข่สิบบาทใช่ไหม  เรามีสิบบาท  เราจะกินสองอัน--แป้งก็แป้งเท่ากันใช่ไหมบัง"  ผมยิ้มหลังชี้แจงคำตอบ

เด็กบังก็ฉีกยิ้มกว้าง--

"บังรู้ไหมสมัยเราเด็กๆพ่อชอบซื้อโรตีให้กิน..กินเกือบทุกวัน  กินหลังกินข้าว  เมื่อก่อนเรากินใส่ไข่ทุกวัน...ธรรมดาสิบสตางค์  ถ้าใส่ไข่ก็ห้าบาท--"  ผมเกือบหลุดปากพูดไปว่า 'ห้าบาทเอง'  แต่ก็ต้องหยุดเอาไว้แค่นั้น  ด้วยคิดเอาว่าสมัยโน้นกับสมัยนี้ค่าของเงินมันต่างกันลิบลิ่วไปแล้ว

"ทำไมถูกจัง"  เด็กบังร้องถาม  พลางนวดแป้งโรตีแผ่นต่อไป

"ไม่ถูกเท่าไหร่หรอก  เพียงแค่ค่าครองชีพมันต่างกันราวฟ้ากับเหว"-

"นายอายุเท่าหล่า-ย-ย.."

"ยี่สิบแปด"

"นานเหมือนกันนา..ชอบกินโรตี?"  เขาพูดพลางทอดแผ่นแป้งพลางอย่างชำนาญแคล่วคล่อง

"กินด้วย  ชอบดูเขาทำด้วย--เดี๋ยวเรามาเอาที่สั่งนะ"  ว่าแล้วผมก็เดินไปซื้อบุหรี่

"ได้แล้วครับนายโรตี"  เด็กบังบอกเมื่อผมกลับมาที่รถเข็นเขาอีกครั้ง

ผมยื่นแบงก์สิบพร้อมกับบุหรี่สองมวนให้เขา  ผมไม่สนใจหรอกว่าเขายังเป็นเด็กหรือไม่เด็ก  ผมรู้ดแต่เพียงว่าการที่คนสูบบุหรี่รายได้น้อยอย่างเด็กบังจะมาฟุ่มเฟือยกับรายจ่ายตรงส่วนนี้นั้นทำได้น้อยเต็มที  

หนึ่งมวนบุหรี่ของผมนั้นมันไม่มีค่าอะไรเลย  เพราะผมไม่เคยคิดที่จะเรียกร้องต้องการได้สิ่งตอบแทนอะไรจากเขากลับมา...อย่างน้อยก็มีแต่เพียงค่าของความรู้สึกดีๆที่เกิดขึ้นระหว่างเขากับผมก็เท่านั้น-กับเด็กบัง

- คนเราอยู่ร่วมโลกใบเดียวกัน--ผืนแผ่นดินเดียวกัน  แบ่งปันอะไรกันได้ก็น่าที่จะแบ่งปันมิใช่หรือ.


-3-

"ซื้อโรตีมาเหรอ?"  หญิงสาวของบ้านร้องถามเข้ามาขณะที่ผมกำลังอาบน้ำ

"เขากินอันที่ใส่ไข่นะ"

"มีกี่อันน่ะ?"  ผมสงสัยกับวาจากล่าวขานของเธอ

"ก็สองอันไง  ก็เธอซื้อมาสองอันไม่ใช่เหรอ.."

?!?!--

ผมส่าย-ย-ยหน้าอย่างงุนงง

เฮ้อ--บังนะบัง  เอาไว้เงินเดือนออกนะ  ฉันจะซื้อโรตีส่า-ย-ยไข่ของนาย--

แต่นายต้องขายราคาเท่าเดิมรู้มั้ย!


-วันนี้-

สมองผมมึน-เบลอ  สัปดาห์ที่ผ่านมาทั้งสัปดาห์ไม่มีเรื่องอะไรมากระทบต่อมความรู้สึกนึกคิด  เดินกลับบ้านวันนี้เห็นแขกขายโรตีอยู่สองสามเจ้า--

เปล่า--วันนี้ไม่ได้อยากนึกกินโรตี  แต่คิดถึง 'เด็กบังขายโรตี'..

สามปีแล้วที่ผมไม่เคยเจอเขาอีกเลย--


ด้วยมิตรภาพ.
กรกฎาคม 2545 / ตุลาคม 2548