PANTIP.COM : W3815460 ...>>>ภณาศร<<<...{บทที่สอง} []

ความคิดเห็นที่ 2

ใบหน้าและเสียงของผู้ชายแปลกหน้าแสดงความประหลาดใจเล็กน้อย ก่อนจะก้าวเท้าเดินผ่านเธอเข้ามาในห้องนอนพร้อมกับถาดอาหารที่ร่มหทัยต้องมองตามอย่างงงๆ

“ คุณจะยืนทำไมตรงนั้นล่ะ มาทานข้าวต้มสิ ผมยกมาให้แล้ว ”

คงเพราะคำชวนนั้นทำให้คุณหนูชื่นรู้ตัวว่าตัวเองหิวจัดขนาดไหน แล้วหญิงสาวผู้หิวโหยก็เดินตามมาอย่างที่เขาบอกแล้วรับถ้วยข้าวต้มฟาดเข้าปากหมดภายในเวลาไม่ถึงสิบนาที

“ อ่ะ... นี่ยาหลังอาหาร ” ชายหนุ่มแปลกหน้าเอ่ยขึ้นหลังจากเงียบไม่พูดไม่จาไปนานระหว่างที่เธอกำลังทานอาหารอยู่

“ ยาอะไร ” คู่สนทนาถามเสียงห้วนแสดงความไม่ไว้วางใจคนตรงหน้าเต็มที่

“ ยาสลบมั้งคุณ ปวดท้องอยู่ไม่ใช่เหรอไง ”
แล้วเขาก็ถือวิสาสะมาจับข้อมือเธอให้แบมือออกรับเม็ดยาแล้วยื่นน้ำเปล่าตามมาให้

“ นายรุ้ได้ไงว่าฉันปวดท้อง ”

“ ก็ช้ำออกปานนั้นไม่ใช่เหรอไง... เอาน่า อย่าเรื่องมากนักเลยนะคุณ เดี๋ยวผมต้องเข้าประชุมต่อนะ ”

“ นายรู้ได้ไงว่าชะ... เฮ้ย! นายเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ฉันเรอะ ” เสียงบ่งบอกดีกรีความโกรธของหญิงสาวตรงหน้าเต็มที่

“ จะบ้าเหรอคุณ ผมไม่ใช่พวกชอบฉวยนะ เพื่อนคุณ คุณหวันนั่นแหละที่บอกผม”

เมื่อได้ยินคำว่า‘คุณหวัน’ หญิงสาวก็หูผึ่งถามต่อทันที

“ แล้วตอนนี้ดาหวันอยู่ไหน เกิดอะไรขึ้น แล้ว... ”
คำถามที่ยาวตามมาอีกเป็นกระบุงไม่สามารถทำให้ชายหนุ่มเอ่ยตอบได้ ไม่อย่างนั้นเขาคงเข้าทำงานสายเป็นแน่ ณัธรายกข้อมือดูนาฬิกาสุดเรียบหรูของตนเองก็พบว่าเข็มสั้นกำลังจะชี้ไปที่เลขแปดอยู่มะรอมมะร่อแล้ว นั่นหมายความว่าหากเขาไม่รีบไป มีหวังโดนคุณอาหญิงควบตำแหน่งประธานบริษัทด่าเช็ดเลยล่ะ(แม้ว่าจะเป็นลูกเป็นหลานก็เถอะนะ)

“ คุณกินยาเสร็จก็นอนพักไปแล้วกัน อยากรู้อะไรก็โทรถามเพื่อนคุณเถอะ ผมอนุญาตให้คุณใช้โทรศัพท์ก็ได้ ”
แล้วเขาก็ทิ้งหญิงสาวให้อ้าปากค้างกับคำตัดบทที่ไม่มีคำตอบที่หล่อนอยากรู้ผสมเจือปนเลยแม้แต่คำตอบเดียว แต่ก่อนที่‘ชายหนุ่มนิรนาม’ก้าวจากไป เขาก็หันมาพูดกับหญิงสาวเป็นประโยคสุดท้ายอีกครั้ง

“ ถ้าจะอาบน้ำล่ะก็... เสื้อผ้ากับผ้าเช็ดตัวแขวนไว้ในห้องน้ำให้แล้วนะคุณ ”

แล้วก็เดินจากไปทิ้งไว้เพียงแต่สายตามึนงงของอีกฝ่ายที่ยังไม่สามารถขยับตัว(ด้วยสมองยังไม่สั่งการ)อยู่ภายในห้อง

อะไรวะเนี่ย... สั่งเอาๆ... แล้วก็ไป...

หลังจากเมื่อคืนที่ณัธราเข้ามาช่วยหล่อนกับร่มหทัยแล้ว วรรญาก็ขอให้เขาช่วยพาร่มหทัยไปส่งโรงพยาบาล เพื่อให้คุณหมอตรวจเช็คสภาพร่างกายเป็นที่แน่นอนก่อน เพราะเพื่อนสาวโดนหนักหน่วงกว่าหล่อนทั้งทางร่างกายและจิตใจอย่างมาก โชคยังดีที่คุณหมอตรวจพบว่าไม่มีส่วนไหนของร่างกายที่ผิดปกติ นอกจากการที่เกิดอาการการตอบสนองจากแรงอัดกระแทก ทำให้เกิดรายการฟกช้ำดำเขียวหลายบริเวณไม่น้อยเลยทีเดียว แต่คุณหมอก็ให้ยาทาภายนอกและยาเม็ดรับประทานไว้เป็นที่เรียบร้อยแล้ว
คำขอสุดท้ายจากเพื่อนของณัธราคือ การขอให้ณัธราช่วยดูแลร่มหทัยในคืนนั้นไปก่อน วรรญาอ้างว่า ถ้าหากณัธราไปส่งเธอทั้งสองคนที่บ้านด้วยสภาพร่างกายของร่มหทัยที่บอบช้ำอย่างนั้น คุณชายคุณหญิงท่านต้องรู้เรื่องแน่ หรือบางทีอาจใหญ่โตด้วยความเข้าใจผิด แม้ว่าทางผู้ใหญ่จะเกี่ยวดองด้วยความสัมพันธ์อันแน่นแฟ้นระหว่างเพื่อนสนิทก็ตามที แต่ถึงอย่างไรหล่อนก็ยังไม่อยากให้คุณชายและคุณหญิงท่านรู้เรื่องดังกล่าว และที่สำคัญหล่อนไม่รู้ว่าร่มหทัยต้องการให้หล่อนเล่าเรื่องให้คุณชายและคุณหญิงทราบหรือเปล่าก็ไม่รู้ ครั้นจะหันหน้าไปพึ่งคนอื่นในยามวิกาลที่ล่วงเลยเข้าวันใหม่ไปแล้วก็คงไม่สู้ดีเท่าใดนัก แต่สำหรับผู้ชายคนนี้ วรรญามั่นใจว่า... เขาจะต้องช่วยเธอแน่นอน

หลังจากที่หล่อนจัดแจงเช็ดตัวให้เพื่อนสาวที่นอนหลับอุตุไม่รู้เรื่องรู้ราวถึงความวุ่นวายของอีกสองคนที่เหลือภายในห้องนอนของณัธราแล้ว หญิงสาวก็ให้ณัธราวนรถกลับไปส่งเธอที่บ้านตระกูลพิบูลย์กิจไพศาลอีกที ด้วยเหตุผลที่ว่า

‘หวันไม่เป็นอะไรมากหรอกค่ะคุณธรา เสื้อผ้าอาจจะยับยู่ยี่นิดหน่อย แต่ดึกๆดื่นๆอย่างงี้คงสังเกตเห็นยากหน่อยล่ะค่ะ ถ้าหวันไม่กลับมาใครจะเป็นคนไปบอกคุณท่านล่ะคะว่ายัยร่มหายไปอยู่ซะที่ไหนกัน’

‘แต่คุณหวันมั่นใจแล้วเหรอครับ ว่าจะให้คุณร่มมานอนในห้องผมน่ะ ผมก็ผู้ชายทั้งแท่งนะคุณ’

แต่คำตอบที่ได้รับกลับมาทำให้เขาอึ้งไม่น้อยเลยล่ะ จริงๆนะ

‘หวันเชื่อใจคุณธราค่ะ’

เมื่อกลับเข้ามาในห้องนอนตัวเองแล้ว ความแข็งแกร่งที่สร้างเป็นเกราะขึ้นหลังจากเกือบจะได้รับประสบการณ์อันเลวร้ายเพื่อกันผู้อื่นจะมองเห็นและแสดงความสงสารก็พังทลายลง จนหญิงสาวถึงกับประคองตัวเองไม่อยู่ แล้วทรุดกายลงร้องไห้หลังปิดบานประตูห้องนอนทันที

จากคุณ : ศราภณ - [ 18 ต.ค. 48 12:51:37 ]