ไม่มีเตือนค่ะเรื่องนี้
กลั่นออกมาจากประสบการณ์ของตัวเอง
เพราะฟังเพลงเลยเศร้าๆค่ะ
เพลงนี้ไง
http://www.doo-dd.com/music/play.php?id=3846
(ฝืน ของ lipta) ...กำลังชอบมากเลยค่ะ
T_____________T
เรื่องนี้อาจจะแต่งแบบแปลกๆหน่อยนะคะ
เล่าออกมาจากประสบการณ์
เลยอาจจะ...แสดงความรู้สึกมากเกินไป (หรือเปล่า)
^^
แล้วฉันจะกลับมาเป็นฉัน...คนเดิม
ถ้าวันนั้นเราไม่ก้าวเข้าในห้อง
ถ้าวันนั้นเราไม่รู้จักกับเพื่อนกลุ่มนี้
ถ้าวันนั้นเราไม่เอนท์ติดที่นี่
ถ้าวันนั้นเราไม่เลือกคณะนี้
ถ้าวันนั้นเรา...ไม่ได้ชอบ ไม่ได้อยากเรียนคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์
เราก็คงอาจจะไม่ต้องเจ็บปวด
ไม่ต้องทนมองอะไรที่บาดตาแบบนี้...ก็ได้!
ไอ้นิ้ง! แกเป็นอะไรวะ เงียบเชียว เสียงหนึ่งปลุกฉันตื่นจากภวังค์ ฉันเบนสายตาไปมองคนเรียก
น้ำหนึ่ง...เพื่อนสนิทของฉันกำลังมองมาอย่างเป็นห่วง
ฉันวกสายตาจากน้ำหนึ่งไปมองภาพตรงหน้าอีกที ก่อนจะถอนหายใจ....เบาๆ แล้วหันไปยิ้มให้กับ
คนทัก
เปล่า ไม่เป็นไร ฉันตอบ...พร้อมรอยยิ้ม ที่ฝืนเหลือเกิน
กินไหม ไปซื้อขนมมา กินแล้วจะได้มาทำงานต่อ น้ำหนึ่งพูดพลางจับแขนฉัน เชิงจะลากให้ฉันไป
จากโต๊ะตัดโมเดลให้ได้ ฉันไม่ขืนรั้ง ยอมเดินตามเพื่อนสาวไปเสียโดยดี โดยยอมทิ้งภาพบาดตาเอาไว้ที่เก่า
และพากายไปยังห้องเรียนอีกห้องที่เป็นสตูดิโอของเพื่อนต่างภาค...ภาคสถาปัตย์ ที่กำลังง่วนกับการทำไฟนอล
โปรเจ็คอยู่
พอน้ำหนึ่งกับฉันเดินเข้าไปพร้อมกับถุงของกินถุงใหญ่ เพื่อนๆที่ต่างกำลังคร่ำเคร่งกับการทำโมเดล
บ้าง เขียนแบบบ้าง หรือกำลังนั่งเล่นกีตาร์ปัดเป่าอารมณ์เซ็งบ้างก็ต่างกรูกันมายังพวกเรา
พวกเราไม่รอช้าที่จะวางของกินลงบนโต๊ะ เพราะสงสารตาดำๆของเพื่อนๆเสียเหลือเกิน
โอ้โห น้ำหนึ่งกับนิ้งนี่ใจดีจริงๆ นอกจากจะเป็นแม่พระมาช่วยทำงานแล้วยังมีของกินมาอีก หนึ่ง
ในหนุ่มสถาปัตย์ตาดำๆ ตัวเซอๆพูดขึ้น
ทั้งฉันและน้ำหนึ่งค้อนขวับเข้าให้
มีของกินล่ะปากหวาน ทุกทีล่ะนายน่ะ กินๆไปซะ น้ำหนึ่งเป็นคนพูด ฉันเองกำลังจะพูดแบบเดียว
กับน้ำหนึ่ง แต่เพราะเสียงที่ดังมาจากทางด้านหลังทำเอาเสียงที่กำลังเปล่งออกมากลืนหายไปทันที
กินอะไรกันไม่ชวนเลย เสียงห้าว...ที่น่าฟัง แต่ว่า...มันช่างไม่ต่างอะไรกับน้ำกรดสีหวานเลย
...กัดกินหัวใจคนฟังอย่างฉันเหลือเกิน
นั่นสิ ไม่ชวนเราเลยนะนิ้ง อีกเสียง...ที่หวาน ไพเราะน่าฟังดังขึ้น ใกล้ๆตัวฉัน
ฉันหันไปยิ้มทั้งที่น้ำตาปริ่มจะไหล เมื่อเห็นแววตาที่เขาสองคนมองให้กัน
น้ำหนึ่งเป็นคนซื้อน่ะ ไปบอกเขาเถอะ ฉันบอกไปยิ้มๆ ยิ้ม...ที่บางจนแทบจะหายไปในใบหน้าของฉัน
ก่อนจะหันไปบอกกับน้ำหนึ่งเสียงสั่นว่า
นิ้งจะไปเข้าห้องน้ำนะ เดี๋ยวมา
และผละกายเดินออกจากกลุ่มทันที
ทันทีที่ก้าวเท้าออกจากห้องสตูดิโอ ... น้ำตาที่กลัดกลั้นเอาไว้ก็พร่วงพรูหยดลงมาทันที
ฉันยกมือปิดหน้า เดินตรงไปยังห้องน้ำ ... อย่างไม่ได้สนใจว่าจะมีใครเดินตามมาทางด้านหลัง
ไม่ได้สนใจว่าอันที่จริงพวกเขาที่ทำให้ฉันรู้สึกเจ็บ จะห่วงใยฉันเหมือนกัน
เย้ เสร็จซักที! เสียงไชโยโห่ร้องดังกึกก้องห้องเรียน ฉันยิ้มๆกับภาพเพื่อนพ้องต่างพากันดีใจ
ทั้งที่ใบหน้าอิดโรยเพราะอดหลับอดนอน
ส่งงานเสร็จไปไหนกันต่อเหอะ นะๆ เพื่อนๆต่างพากันชวนกันไปพักผ่อน ทั้งๆที่น่าจะใช้เวลาหลัง
จากนี้นอนมากกว่า แต่บางทีการไปสังสรรค์กันอย่างสนุกสนานมันก็เป็นการผ่อนคลายอย่างหนึ่งเหมือนกัน
ไปเกะกัน ไปเกะ! เสียงหนึ่งเสนอ...อีกหลายเสียงตอบตกลง
เอาเป็นว่าพวกเราไปร้องคาราโอเกะเพื่อผ่อนคลายหลังส่งงาน ก่อนจะต้องขึ้นเขียงพรีเซนอาจารย์
ในวันถัดไป
++ มีต่อค่ะ
แก้ไขเมื่อ 18 ต.ค. 48 18:37:49
จากคุณ :
iNt_GaL 
- [
18 ต.ค. 48 18:32:35
]
แล้วฉันจะกลับมาเป็นฉัน...คนเดิม
