ความคิดเห็นที่ 1
.
(67) อัญมณีสีนิล
สุภาพสตรีผิวดำคนนั้นนั่งกินมื้อค่ำวันอาทิตย์อยู่คนเดียว ในห้องด้านหลังของร้านอาหารเพอรี่ส์
เธอดูราวกับเป็นภาพแห่งความหรูหราสง่างาม สีผิวเข้มและเรือนร่างเพรียวดูราวกับรองเท้าเต้นรำหนังแก้ว ไบรอันสังเกตว่าเธอไม่ยอมแตะต้องเฟรนช์ฟรายส์ และสายตาของเธอก็ดูจะไม่ยอมละจากจานตรงหน้าเลย
"รับกาแฟเพิ่มมั้ยครับ"
เธอเงยหน้าขึ้นยิ้ม ไบรอันรู้สึกว่าเป็นยิ้มที่ละห้อยโหยเสียเหลือเกิน เธอส่ายหน้าเอ่ยขอบคุณ ดูเธอหม่นหมองอย่างมากมาย
"ของหวานล่ะครับ"
ก็ไม่อีกเหมือนกัน
งั้นก็ได้ เขาคิดในใจ ถ้าใช้มุขสนทนามาตรฐานไม่สำเร็จ ก็ถึงเวลาขุดมุขน้ำไหลไฟดับฉบับสำรองขึ้นมาปัดฝุ่นล่ะ
"ไม่ชอบเฟรนช์ฟรายส์ล่ะสิครับ"
เธอตบเอวคอดกิ่วเบาๆ "ฉันเป็นภูมิแพ้น่ะค่ะ แต่ดูน่าทานชะมัดเลย"
"ชิ้นสองชิ้นไม่เป็นไรหรอกครับ"
"ฉันไม่เคยเห็นใครทำเป็นแท่งกลมๆ แบบนี้เลยนะคะ ดูอย่างกับมันฝรั่งทอดป่วยเป็นโรคไทรอยด์อย่างนั้นแหละ"
เขาหัวเราะในลำคออย่างมาดแมน เอาล่ะ อย่างนี้ค่อยดูมีแววขึ้นมาหน่อย แต่ปล่อยสบายๆ ไปก่อน อย่าใจร้อน ค่อยเป็นค่อยไป ให้ตายเถอะ ใจเย็นๆ...
เธอพับผ้าเช็ดปากวางบนจาน ตายห่า! เธอกำลังจะเรียกเก็บเงิน!
เธอยิ้มอีกครั้ง "เอาล่ะค่ะ..."
"รู้มั้ยครับ ว่าคุณหน้าเหมือนโลล่า ฟาลาน่ามากเลย"
ไม่ค่อยโจ่งแจ้งเอาซะเลย ถ้าเธอไม่ตกใจคราวนี้ ก็ไม่มีอะไรทำให้เธอตกใจได้แน่
แต่สีหน้าเธอก็ไม่เปลี่ยนเลยสักนิด เธอยังคงยิ้ม "อยากชวนฉันไปหาอะไรดื่มล่ะสิ ใช่มั้ยคะ"
"อ้า... ที่จริงก็อย่างนั้นแหละครับ"
"เลิกงานกี่โมงล่ะคะ"
"สี่ทุ่มครับ"
"งั้นตกลงเวลานี้ โอเคมั้ยคะ"
"แน่นอนที่สุดครับ ผมชื่อไบรอัน"
"ฉันโดโรเธียค่ะ" เธอบอก
อีกฝั่งหนึ่งของเมืองที่เดอะเอ็นด์อัพ ไมเคิล โทลลิเวอร์แหวกผ่านดงเสื้อลาคอสต์ โมนาก็อยู่ด้วย
"คราวนี้ แน่ซะยิ่งกว่าแช่แป้งซะอีก ตาหนู"
"อะไรเหรอ"
"ฉันเป็น 'แฟ็กแฮ็ก' แหงแซะ"
"โอ๊ย ให้ตายเถอะแก"
"แกช่วยมองไปให้รอบๆ ห้องหน่อยสิ เห็นมั้ย นี่ฉันเป็นผู้หญิงคนเดียวเลยนะเว้ย"
ไมเคิลคว้าไหล่ของเธอ แล้วหมุนเธอให้หันไปทางเคาน์เตอร์บาร์ ผู้หญิงท่าทางสมบุกสมบันใส่เสื้อทำงานสนามนุ่งกางเกงลีวายส์กำลังดูแลเครื่องดื่มอยู่ "รู้สึกดีขึ้นมั่งรึยัง"
"เยี่ยมเลย นี่... ว่าแต่แกจะเปลี่ยนเสื้อผ้ารึเปล่าล่ะเนี่ย"
"รู้สึกว่าจะต้องไปลงทะเบียนสมัครก่อนนะ แกอยู่ตรงนี้คนเดียวแป๊บนึงได้มั้ยวะ"
"คงได้มั้ง ไอ้บ้าเอ๊ย" เธอขยิบตาแล้วตบก้นเขา "ฝากหวัดดีเบิร์ต พาร์กส์ด้วย"
บาร์เทนเดอร์ชี้ให้ไมเคิลไปหาคนที่รับลงทะเบียน เขาจดชื่อ ตัวเลขข้อมูลที่สำคัญๆ แล้วก็ให้ป้ายตัวเลขเป็นกระดาษติดเชือกมา
ไมเคิลได้หมายเลข 7
"แล้ว... เปลี่ยนเสื้อผ้าได้ที่ไหนครับ"
"ห้องน้ำหญิง"
"เอ้อจริงด้วย"
ในห้องน้ำหญิงมีหนุ่มอยู่สามคน สองคนถอดจนเหลือแต่กางเกงในแบบขาสั้นแล้ว กำลังเอาเสื้อผ้าใส่ในถุงพลาสติกที่เขาจัดไว้ให้ คนที่สามกำลังสูบกัญชา ยังคงประดับประดาไปด้วยเครื่องแบบทหารสงครามเวียตนามรีไซเคิล
"หวัดดี" ไมเคิลพยักหน้าให้เหล่าสหายผู้กล้าหาญ
พวกเขายิ้มตอบ บางคนดูออกจะประเมินท่าทียังไงอยู่ ทำให้ไมเคิลนึกถึงเมื่อตอนเข้าแข่งขันที่งานนิทรรศการวิทยาศาสตร์ไฮสกูลที่ออร์แลนโดเมื่อปี 1966 เต็มไปด้วยมุขตลกจอมปลอม และความกระหายในชัยชนะ
ก็นะ เขาคิดในใจ เงินร้อยดอลล์มันก็เป็นเงินร้อยดอลล์วันยังค่ำ
"นี่เรา... เราต้องรออยู่ในนี้จนกว่าจะถึงรอบรึเปล่าเนี่ย"
หนุ่มผมบลอนด์ในกางเกงมาร์กสปิตซ์ยิ้มให้ความอ่อนต่อโลกของไมเคิล "เธอจะยังไงฉันก็ไม่รู้อะนะจ๊ะ แต่ฉันออกไปร่อนแน่ บางทีอาจจะมีรางวัลนางงามมิตรภาพก็ได้"
ไมเคิลก็เลยออกไปข้างนอก มีแค่ป้ายกระดาษกับกางเกงในขาสั้นที่เพิ่งซื้อจากห้างเมซี่ส์เมื่อวันก่อนติดตัว
พอเห็นเขาเข้า โมนาก็กลอกตา
"ได้เงินมาจ่ายค่าเช่านะเว้ย" ไมเคิลว่า
"อย่าเพิ่งมั่นใจไป รู้สึกว่าฉันเพิ่งเห็นอาร์โนลด์ ชวาเซเนกเกอร์ออกมาจากห้องน้ำหญิงนะ"
"ให้กำลังใจดีเป็นบ้าเลย โมนา"
เธอดึงยางยืดขอบกางเกงของเขาแล้วปล่อยให้ดีดกลับ "แกทำได้อยู่แล้วน่า ไอ้หนุ่ม"
.
จากคุณ :
คุณพีท - พีธภัค (PeterPuck)  
- [
18 ต.ค. 48 18:52:14
]
|
|
|
ตอบกระทู้อยู่ตอนเก่าครับผม
ที่จริง Soda Ice Diary มานก็จบไปแล้วอะนะครับ แต่ขอโฆษณาต่ออีกซักแป๊บด้วยเถิด แบบว่าเผื่อมีเพื่อนเก่าพลาดไปยังไม่ได้อ่านง่ะ ฮี่ๆๆ
เริ่มด้วยรองเท้าหนังแก้ว patent-leather shoes
