เป็นอะไรไม่รู้นะ พอมันจะเริ่มเขียนมันเขียนไม่ได้สักครั้ง จะ จะ จะ แล้วก็ไม่เขียนสักที จนคนข้าง ๆ เริ่มรำคาญ มันบอกว่าไม่ต้องพูดแล้ว จะ จะ อยู่นั้นแหล่ะ งานนี้ก็เลยถือโอกาสวันไข่ตกเนี้ยะแหล่ะ เขียนบอกเล่ามันสักครั้ง
มันเริ่มจากได้เข้าไปอ่านกระทู้เก่า ๆ ในถนน อ่านเรื่องตัวเอง เรื่องคนอื่น เรื่องทั่ว ๆ ไป แล้วสุดท้ายก็รู้สึกว่าทำไม เมื่อก่อนนี้ ตัวเองมีเรื่องอะไรต่อมิอะไรเกิดขึ้นตั้งเยอะแยะ ผ่านมาได้นี้โชคดีจริง ๆ (เฮ้อ!! เธอ)
ก่อนอื่นต้องบอกก่อนว่า ขอบคุณและประทับใจกับทุกคนที่ได้รู้จักและที่ผ่านเข้ามาจริง ๆ ไม่คิดว่าจะเจอเรื่องแบบนี้กับตัวเอง จากเมื่อก่อนที่คิดว่ามิตรภาพช่างหายากจริง ๆ ตอนนี้รู้แล้วว่ามันมีจริงและหาได้ถ้าเราแลกมันด้วยมิตรภาพ
แล้วถ้าใครได้อ่านเรื่องที่ผ่านมาของเด็กคนนี้ก็จะรู้ว่า ชีวิตไม่มีอะไรมาก ไม่เรื่องปัญหาเรื่องเปลี่ยนงาน ก็เรื่องสุขภาพ เข้าออกโรงพยาบาลเป็นว่าเล่น ขนาดสาบานเป็นพี่น้องนางพยาบาลที่โรงพยาบาลหนึ่งไปแล้ว อีกเรื่องก็เป็นเรื่องย้ายบ้าน ย้ายเข้าไป ทำยังหนีตามพระเอกลิเก ส่วนไอ้เรื่องสบายใจแต่ไม่สบายกระเป๋าก็น่าจะเรื่องน้องแมวที่รัก ขนาดตัวเองเข้าไปย้อนอ่านยัง แม่ง!! ชีวิตเลย
แต่ตอนนี้อยากบอกทุกคนว่า ทุกอย่างดีขึ้นแล้วค่ะ สุขภาพดีขึ้น ไม่ต้องเข้าโรงพยาบาล (เพราะไม่มีตังค์....ล้อเล่น) งานการก็ดีขึ้น เพราะใช้คาถา อย่าตกงาน เพราะจะไม่มีตังค์ ส่วนเรื่องน้องแมว ตอนนี้ก็เป็นแมวปีศาจเต็มตัว ครอบครองพื้นที่ส่วนใหญ่ในบ้าน และยังมั่นคงกะการรบกวนเงินในกระเป๋าเจ้าของอีกเหมือนเดิม
ส่วนเรื่องความรักก็มีความสุขดี กับแฟน 1 คน ไม่นับกิ๊กอีก 2 ชู้ 4 และสามีชาวบ้านที่เราแอบมองอีกโขยง ( ปล.ใครที่รู้จักแฟนเราอย่าให้เขาอ่านนะ หนูขอร้อง)
ชีวิตคนเนี้ยะ อย่างที่พระท่านว่าจริง ๆ นะ ที่ว่าชีวิตไม่เที่ยง เราเองก็คิดว่าเรื่องร้าย ๆ คงผ่านออกไปหมดแล้ว แต่ที่ไหนได้ ควันหลงระลอกสุดท้ายก็ยังมาอีก และคิดว่าเรื่องนี้เรื่องใหญ่เสียด้วย เพราะแฟนเรายื่นคำขาดว่า ถ้าไม่ตัดสินใจ ก็ไม่ต้องพูดกันเลย เฮ้อ เวรกรรมไม่หมดจริง ๆ เรา
ก็แค่น้ำหนักเราขึ้นมาเกือบชนคำว่า 60 แค่นั้นเอง แต่เราก็ว่ามันขึ้นไม่มากนะ แค่เพิ่มจากเดิมแค่ 13 โลเอง ตัวใหญ่ขึ้นนิดหน่อย มีแก้มอีกนิด ก้นขยายไปหน่อย แต่ก็ยังมั่นใจใส่สายเดี่ยวทุกวันอยู่นะ รัดหน่อย ๆ เป็นปล้องนิด ๆ ก็โอเคนะ
แฟนเราเขาพูดหน้าตาเฉย ๆ ว่า คิดมั๊ยว่าตัวเองอ้วนมาก เห็นข้างหลังเนี้ยะ ก้นใหญ่กว่ากะลามังอีก ช้ำค่ะ ช้ำมาก ตอนมันจีบไม่เห็นมันพูดอย่างนี้เลย แค่เปลี่ยนแปลงเล็กน้อย มันพูดให้ช้ำ
แต่ไม่เป็นไรค่ะ เรื่องแค่นี้จิบ ๆ เรื่องร้ายกว่านี้ยังผ่านมาได้ แค่อยากเข้ามาสรุปชีวิตให้พี่ ๆ เพื่อน ๆ ที่เคยให้ความห่วงใยกันได้รับรู้ ว่าเด็กคนนี้ กำลังหัดเดินใหม่ แต่ละก้าว ก้าวอย่างมั่นคง ไม่รีบร้อน ทางที่ไม่แน่ใจ ก็หยุดคิด คุยและปรึกษากับคนที่ห่วงใย พยายามอย่างเต็มที่ ไม่ให้ล้ม ถึงจะสะดุดบ้าง แต่คราวนี้ก็ไม่เจ็บเท่าไหร่ แค่เขียว ๆ
แล้วไว้วันหลังจะมาเรื่องไม่เป็นเรื่องให้ฟังอีกครั้งนะค่ะ ขอบคุณที่อ่านจนจบ
ปล. อย่าพยายามตามหาเรื่องเก่า ๆ มาอ่าน เพราะคุณจะรำคาญชีวิตมันมาก ๆ เราเตือนคุณแล้ว!!!!
จากคุณ :
ดอกงิ้ว 
- [
18 ต.ค. 48 21:18:38
]
กีอก ก๊อก จำหนูได้มั๊ยค่ะ
