เมื่ออาทิตย์ที่แล้วไปนั่งชิลๆอยู่ตรงร้านกาแฟ
มองดูคนในร้าน ทั้งที่นั่งและที่เดินผ่านไป-มา
แอบสงสัย...ทำไมทุกคนต้องมีมือถืออยู่ในมือ
ถ้าไม่ยกขึ้นมาคุย ก็ต้องกำมันอยู่อย่างนั้น...อย่างกับว่ามันเป็นเพื่อน
คนที่นั่งคนเดียวก็คุยโทรศัพท์ ที่นั่งอยู่หลายคน...ก็คุยกันเองนั่นแหละ
แต่พอเพื่อนเดินไป...ก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาคุย เออ แปลกดี
พาลให้เราสงสัยว่า ทำไมคนเราสมัยนี้ถึงอยู่โดยไม่มีมือถือไม่ได้
...หรือว่าในโลกที่เทคโนโลยีไร้พรมแดนกลับทำให้คนเราไกลห่างกันมากขึ้น
ความเหงาที่เกิดขึ้นในช่องว่างของระยะทางกลับไม่สามารถทดแทนได้ด้วยสิ่งที่ไม่อาจสัมผัส
เราจับมือถือเพื่อให้ได้ยินเสียง แต่สิ่งที่เราสัมผัสเป็นแค่แท่งโลหะ...ไม่มีชิวิต ไม่มีอารมณ์ ไม่มีอะไร
เราคิดว่ามันเป็นเพื่อน เพราะสามารถโต้ตอบได้(โดยการคุยกับคนอื่น)
แต่รู้สึกมั้ยว่ายิ่งคุย ก็ยิ่งเหงา และอยากคุยไปเรื่อยๆ
มันเป็นช่องว่างของสิ่งหลอกลวงในโลกใบนี้
ที่มนุษย์สร้างขึ้น เพื่อทดแทนความรู้สึกที่ขาดหาย
แต่เมื่อเอามาเติม...เติมเท่าไหร่ก็ไม่เต็ม เพราะสิ่งที่ขาดหาย คือ สิ่งที่มีตัวตน
คุณไม่อาจสัมผัส ไม่อาจรับรู้ ไม่อาจมองเห็น หรือได้กลิ่น ของคนที่คุณคุยอยู่ด้วยได้
เกิดเป็นความรู้สึกโหวงๆเมื่อตอนวางสาย ให้หัวใจแห้งเหี่ยวลงไปอีก
ถ้าหากว่าความเหงา คือ การที่ต้องอยู่คนเดียว
หากความเหงา คือ การไม่มีใครพูดคุย
หากความเหงา คือ การไม่มีใครซักคนที่เข้าใจ
หากความเหงา คือ การที่มีผู้คนมากมายแต่ไม่มีใครสนใจคุณ
ถ้างั้นเรามามองความเหงากันใหม่อีกทีจะดีไหม...
โลกในปัจจุบัน เวลาเดินไปตามถนน มีซักกี่คนที่จะสนใจคุณ จะมองหน้าคุณ(ในกรณีที่ไม่ใช่คนหน้า-ตา-ดี)
หรือถ้าจะมอง คุณคงคิด --มันมองอะไร-- แทนที่จะคิดว่าเขาอาจมองมาด้วยความเป็นมิตร
ยืนรอรถโดยสาร เคยใช้เวลาสังเกตบ้างไหมว่าคนข้างๆกำลังทำอะไรอยู่...เพราะบางทีเขาก็อาจกำลังเหงาเหมือนกัน
เพียงแต่ว่าต่างไม่มีใครเปิดใจ...กล้าที่จะเดินข้ามเส้นบางๆที่ขีดกันไว้
...เส้นของคำว่า "ไม่รู้จัก"...
ไม่จำเป็นต้องเดินไปคุยกับเขาหรอก เดี๋ยวจะโดนหาว่าบ้า
แค่สายตาที่เป็นมิตร กับรอยยิ้มที่สดใส ก็อาจทำให้ใครซักคนที่มองเห็น รู้สึกดีดีขึ้นมาบ้าง...โลกนี้ก็ยังมีคนอื่นอีก
...การมีคนมอง ก็ยังดีกว่าไม่มีใครสนใจ
แต่หากไม่มีใครสนใจ
ทำไมเราไม่สนใจคนอื่นบ้าง
ถ้าเหงาเพราะไม่มีใครพูดคุย
แล้วทำไมเราไม่เริ่มคุย
หากรู้สึกว่าไม่มีใครซักคนที่เข้าใจ
แล้วทำไมเราไม่รู้จักเปิดใจ
มีคนมากมายบ่นว่าเหงา แต่กลับไม่มีคำตอบให้ความรู้สึกนั้น
โทษโน่น โทษนี่ กลับลืมมองตัวเอง
...จมอยู่ในโลกส่วนตัว
ก้มหน้าก้มตาไม่มองใคร
กดเข้าไปไอ้ที่อยู่ในมือนั่น...แต่มันก็ไม่ตอบ
เงยหน้าขึ้นมามองบ้าง...แล้วจะรู้ว่ามันไม่ใช่คำตอบ
อืม...เรื่องนี้เขียนไว้นานแล้ว เป็นช่วงเวลาของความรู้สึกหนึ่งที่มีต่อมือถือ สิ่งที่พวกเราๆพกติดตัวเป็นของใช้คู่กายกันจนเคยชิน ไม่รู้ว่าคนอื่นจะเคยรู้สึกเหมือนกันบ้างไหม ความว่างเปล่า หลังจากที่เราคุยกับใครซักคน จนต้องหยิบมันขึ้นมาอีกครั้งเพื่อดิ้นรนหาบางสิ่ง(ที่มันไม่มี)...มาเติมให้เต็ม
จากคุณ :
BluE field 
- [
19 ต.ค. 48 05:34:08
]
ทฤษฏีความเหงา(ที่เราไม่มีคำตอบ)
