....โอ้ชีวิตอนิจจาประสายาก
ต้องลำบากปั่นวิจัยใครสงสาร
อยากจะนอนใจก็ห่วง..ห่วงแต่..งาน
ก็เลยพาลตาค้าง..ช่างทุกข์ทน
อยากไปเที่ยวโลดเล่นเช่นคนอื่น
แต่ต้องฝืนนั่งหน้าคอมฯพร้อมสับสน
จะไปไหน..ไม่สนุก...ขุกเข็ญตน
-------> วิทยานิพนธ์มันรัดคอ <------- 
เมื่อไหร่หนอจักพ้นเวร..ลำเค็ญฉะนี้
หรือจะรีไทร์ตัวเองดี...แน่ะ! ชักท้อ
รอความหวังตั้งหลักได้..เต็มใจรอ
รอนานก็..เริ่มใจแป้วซะแล้วกรู
จะจบไหม? จบเมื่อไหร่? ใครใครถาม
โอ๊ย..หยาบหยาม...หยาบคาย...แสนหดหู่ 
ทำไมเรียนนานจัง ? ( เอ๊ะ ก็เรื่องของตู )
แต่..ตอบ "หนูอยากอุดหนุนมหาวิทยาลัย"
ด้วยการจ่ายค่าเทอม..ไปเรื่อยเรื่อย
โอ๊ย..แสนเหนื่อยกับก้อนเครียดก้อนใหญ่ใหญ่
เหนื่อยกับการตอบคำถาม..การทำใจ
เหนื่อยกับการร้องไห้ร้ายระทม
จึงมาบ่น..บ้าบ้า..ประสาประสาท
แม้มิอาจดับทุกข์หายคลายขื่นขม
แต่วูบหนึ่ง..ก็ลืมเครียด...ลืมเศร้าตรม
ณ อารมณ์..กลั่นอักษร..เป็นกลอนกานท์
เฮ่อ //
...........................................................
ราวเที่ยงคืน เข้าวันใหม่ ๒๐ ตุลาคม ๒๕๔๘
จากคุณ :
เบญญาภา
- [
20 ต.ค. 48 00:00:02
]